Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων είναι τρομοκρατία – Μέσα από τα media μιλά η αστυνομία

Η απεργιακή προσυγκέντρωση που κάλεσαν η Αυτόνομη Συνέλευση Ζωγράφου και το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Βίλα Ζωγράφου στην πλατεία Γαρδένιας δέχεται τη βίαιη επίθεση των δυνάμεων καταστολής το πρωί της Τετάρτης 26 Σεπτέμβρη, μέρα πανεργατικής απεργίας. Αποτέλεσμα της λυσσαλέας επίθεσης ήταν ο ξυλοδαρμός αγωνιζόμενων ανθρώπων και η προσαγωγή 20 εξ αυτών. Κατά τη διάρκεια της μέρας, 12 από τους προσαχθέντες μετατρέπονται σε συλληφθέντες, με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής και κατοχή υλικών απόκρυψης χαρακτηριστικών (στην πραγματικότητα μιλάμε για τις μάσκες που μας δίνουν την ελάχιστη κάλυψη απέναντι στα χημικά των μπάτσων).

Η στάση που κράτησαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για άλλη μία φορά, ήταν παραπάνω από επικουρική: σε πλήρη σύμπνοια με τις πρακτικές καταστολής του αστυνομικού κράτους, δίνουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες και στοιχεία των συλληφθέντων διαδηλωτών. Δηλαδή, καταστρατηγούν το τεκμήριο αθωότητάς τους, στερώντας τους το δικαίωμα στην υπεράσπιση – οι ένοχοι έχουν ήδη κατασκευαστεί για το τηλεοπτικό κοινό.

Η χυδαία διαπόμπευση ανθρώπων από τους –πάντα πρόθυμους– «συναδέλφους», κυρίως των ηλεκτρονικών Μέσων, δεν συνέβαινε για πρώτη φορά. Όλοι θυμόμαστε τα παραδείγματα των οροθετικών ιερόδουλων και των διαδηλωτών πρόσφατων απεργιακών κινητοποιήσεων/συγκρούσεων. Εκείνο, ωστόσο, που δεν είχαμε ξανασυναντήσει, είναι η πρόδηλη διάθεση παραδειγματισμού που επιχειρήθηκε με την ολοφάνερη αποτύπωση στις φωτογραφίες της κακοποίησης που υπέστησαν οι συλληφθέντες. Η προειδοποίηση του κράτους ήταν ρητή.

Το σχέδιο εξόντωσης του αγωνιζόμενου κόσμου διαθέτει απ’ όλα: από προληπτικές προσαγωγές πριν τις μεγάλες κινητοποιήσεις, βίαιη καταστολή των δράσεων και ανηλεείς ξυλοδαρμούς, και εσχάτως εξώθηση στη ρουφιανιά. Οδηγούμαστε με ακρίβεια σε μια πρώτης τάξεως εξάπλωση του κοινωνικού κανιβαλισμού, που εκφυλίζει τις κοινωνικές αντιστάσεις και τα αλληλέγγυα αντανακλαστικά. Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών των συντρόφων λειτουργεί αποτρεπτικά προς όλα εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας, τα μέχρι πρότινος ανενεργά, που γίνονται ευκολότερα εντολοδόχοι του φόβου που συντηρεί την κρατική βία ενώ παράλληλα στοχοποιεί τους αγωνιστές, τους σέρνει ως υπόδικους/υπόλογους ενώπιον της κοινωνίας, με απώτερο στόχο να τους αποπέμψει ως ποινικά και περιθωριακά στοιχεία.

Η βία τους όμως θα βρει μπροστά της το δίκαιο του αγώνα μας. Ο καιρός που έπρεπε να διαλέξουμε πλευρά έχει πλέον παρέλθει: βρισκόμαστε σε κείνη τη μεριά του δρόμου όπου η εργατική τάξη δίνει μάχη ενάντια στην οικονομική εξαθλίωση, στην άνευ όρων αφαίρεση εργατικών κεκτημένων και τη σπίλωση της ηθικής και πολιτικής υπόστασης των αγωνιστών. Η δική μας λογική προτάσσει την αξιοπρέπεια, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Η δική τους;