Αυτή τη στιγμή, η επίθεση, στο ζενίθ της, δεν εξελίσσεται ξεχωριστά στο κάθε μαγαζί –μεγάλο ή μικρό– όπως είχε ξεκινήσει. Ξεδιπλώνεται συντονισμένα, με ένα και μόνο στόχο: τον εξοβελισμό των σωματείων από τους χώρους δουλειάς και την εγκαθίδρυση επιχειρησιακών εργοδοτικών φατριών που (με την «άδεια» του νόμου) θα εκπροσωπούν τα «φαντάσματα» των εργαζόμενων που θα έχουν απομείνει στους χώρους δουλειάς.
Από το σήμερα στο χθες
Όντας, όλοι μας, μέσα στην άλλοτε ανθοφόρα βιομηχανία μεταποίησης των ειδήσεων, γνωρίζουμε λίγο έως πολύ την κατάσταση. Κι ας μην την εκτιμήσαμε όλοι το ίδιο την ώρα που εξελισσόταν. Η εργοδοτική επίθεση, που ξεκίνησε πρώτα στον κλάδο μας, πριν φτάσει σε όλους τους εργασιακούς χώρους, εφαρμόστηκε με απόλυτα κυκλωτικές, ύπουλες κινήσεις που αρχικά δεν κατάφεραν να μας συσπειρώσουν απέναντι στη σφοδρότητα της επίθεσης που δεχόμαστε.
Κατάφεραν να μας διασπάσουν, αρχικά, από ειδικότητα σε ειδικότητα, διακρίνοντας ότι, ελλείψει ουσιαστικών συναδελφικών σχέσεων, αυτό ήταν εφικτό. Να διασπάσουν τους δημοσιογράφους από τους τεχνικούς, το διοικητικό προσωπικό από τους προηγούμενους, και στη συνέχεια να σπείρουν την επόμενη «διχόνοια», από μαγαζί σε μαγαζί. Όταν, επιτέλους, οι δημοσιογράφοι κατάφεραν να συντονιστούν με τους συναδέλφους των υπόλοιπων ειδικοτήτων του κλάδου, διασπαστήκαμε κοιτώντας ο καθένας τα του οίκου του, πιστεύοντας διευθυντές και εργοδοτικά λαμόγια που διαβεβαίωναν ότι όταν καίγεται το μαγαζί των διπλανών συναδέλφων υπάρχει μια παραπάνω πιθανότητα να σωθεί το δικό μας.
Φυσικά, όλα αυτά δεν πραγματώθηκαν μόνο επειδή αδρανήσαμε. Ούτε μόνο γιατί πολλοί από εμάς ελπίζουν ότι με τη σιωπή και τη συναίνεσή τους στους εργοδοτικούς εκβιασμούς θα τη γλιτώσουν. Η εργοδοτική τρομοκρατία επιστράτευσε τους ανθρώπους της μέσα στους χώρους δουλειάς, αυτούς που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται «συνάδελφοί μας»: τον στρατό των «προθύμων», τους υπηρέτες διοικήσεων κι εργοδοτών.
Δημοσιογράφοι με τρεις και τέσσερις δουλειές ανέλαβαν την υπεράσπιση των αφεντικών, προχωρώντας σε σωματικούς και λεκτικούς προπηλακισμούς κατά τη διάρκεια των συνελεύσεων των εργαζομένων, ανέλαβαν την κατάδοση των συναδέλφων που δεν υπέγραψαν τη μονομερή μείωση των μισθών που επέβαλλε η εκάστοτε εργοδοσία και, τελικά, έγιναν οι φρουροί της εργοδοτικής απολυταρχίας.
Και από το χθες στο σήμερα
Στην πορεία, οι όποιες εργοδοτικές νίκες δεν θα ήταν δυνατόν να επιτευχθούν δίχως την απαξίωση των συνδικαλιστικών μας οργάνων, την οποία οι εργοδότες καλλιεργούσαν εδώ και πολύ καιρό. Μια απαξίωση που, διόλου τυχαία, εδραιώθηκε από τις ύποπτα απαξιωτικές τακτικές των επαγγελματιών συνδικαλιστών, από την αδράνεια που επέδειξαν την ώρα της πρώτης εργοδοτικής επίθεσης, από την εμμονή στη μη εκλογή ΔΣ στην ΕΣΗΕΑ, ώστε τελικά με αυτό το φθηνό πρόσχημα να μην μπορεί, δήθεν, να ληφθεί καμιά απόφαση για σθεναρές απεργιακές κινητοποιήσεις που θα έβαζαν ανάχωμα στο εργοδοτικό μακελειό που βιώνουμε σήμερα. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποί μας, την ώρα που οι εργοδότες έβαζαν μπουρλότο στις εργασιακές μας σχέσεις και στην ίδια μας τη ζωή, άφηναν ακέφαλο το ήδη παρακμασμένο σωματείο. Άφηναν αναπάντητες (με εξαίρεση κάποιες απειλές μέσω… δελτίων Τύπου) ακόμη και τις απολύσεις των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων στα μαγαζιά.
Αυτή την απαξιωτική στάση του σωματείου μας και τις βολές των εργαζόμενων δημοσιογράφων εναντίον του αξιοποίησε η εργοδοσία μαζί με τους υποτακτικούς της, τους τραμπούκους εργοδοτικούς, προκειμένου να ευτελιστεί και να απαξιωθεί ακόμη περισσότερο η ίδια έννοια της συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, με την εργοδοσία να επιδιώκει την εγκαθίδρυση επιχειρησιακών συμβάσεων και τον εξοβελισμό των συνδικαλιστικών μας οργάνων από τους χώρους δουλειάς, με τη δημιουργία επιχειρησιακών – εργοδοτικών σωματείων.
Την ανυπαρξία των συνδικαλιστικών μας οργάνων, την ευθύνη των ξεπουλημένων συνδικαλιστών, την προδοτική συμπεριφορά των εκλεγμένων μας εκπροσώπων, σε ένα σωματείο που δεν αναγνωρίζει ούτε το ένα τέταρτο των πραγματικών μελών του, δεν είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή για να την καταγγείλουμε ξανά σήμερα.
Την ερχόμενη Τρίτη, στην έκτακτη γενική συνέλευση των μελών της ΕΣΗΕΑ, δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους δημοσιογράφους να πάρουν επιτέλους την τύχη τους στα χέρια τους και με τη μαζική συμμετοχή τους (απαιτούνται 1.500 μέλη για απαρτία) να μετατρέψουν τη συνήθως άνευρη συνέλευση του σωματείου σε ορμητήριο αγώνα.
Εφόσον επιτευχθεί η ύπαρξη απαρτίας –και παρόλο που η κήρυξη στάσης εργασίας την Τρίτη, και όχι 24ωρης απεργίας, δεν βοηθάει καθόλου σε αυτό– η έκτακτη γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ μπορεί να μετατραπεί σε εφαλτήριο αγώνα, με την κήρυξη απεργίας διαρκείας, αποφασισμένης από τη βάση, ως μόνη κίνηση που μπορεί να βάλει ανάχωμα στη βίαιη επίθεση που δεχόμαστε από τα αφεντικά.
Με την κήρυξη απεργίας διαρκείας μπορούμε να βάλουμε φραγμό στις απολύσεις, να διεκδικήσουμε την ανάκληση των απολύσεων που έχουν πραγματοποιηθεί και να βάλουμε φραγμό στις απολύσεις που μας χτυπάν την πόρτα.
Να βάλουμε φρένο στις συνεχόμενες ληστρικές μειώσεις των μισθών μας και να αναγκάσουμε τα αφεντικά να προχωρήσουν στην υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Να διεκδικήσουμε την τροποποίηση του καταστατικού του σωματείου, ώστε να συμπεριληφθούν στους κόλπους του οι επισφαλείς εργαζόμενοι που εργάζονται, κυρίως, σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.
Να δώσουμε τέλος στην ομηρία των συναδέλφων που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Να προστατέψουμε το δημόσιο αγαθό της Ενημέρωσης από την επιχειρούμενη πλήρη χειραγώγησή του.
Για τους παραπάνω λόγους, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ στην έκτακτη συνέλευση του σωματείου την Τρίτη 24 Ιανουαρίου, στις 11.00 το πρωί, στο ξενοδοχείο «DIVANI CARAVEL».
Καλούμε επίσης όλους τους επισφαλώς εργαζόμενους, αυτούς που η ΕΣΗΕΑ τόσα χρόνια δεν αναγνωρίζει ως συναδέλφους, να παραβρεθούν/με, να διεκδικήσουν/με και να επιβάλλουν/με το αυτονόητο: την αναγνώριση μας ως εργαζομένων.