Επιστολή προς του εργαζόμενους της ΙΜΑΚΟ, έστειλε ο Πέτρος Κωστόπουλος στην οποία τους ανακοινώνει ότι μετά τις απολύσεις θα προχωρήσει και σε περικοπές μισθών, ακολουθώντας ουσιαστικά βήμα-βήμα τα χνάρια του φίλου του, πρόεδρου του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Περιοδικού Τύπου και ιδιοκτήτη των «Αττικών Εκδόσεων», Θ. Φιλιππόπουλου. Αξιοσημείωτη είναι η ταύτιση αυτών των δυο κολοσσών των lifestyle εκδόσεων όχι μόνο στις εργατοκτόνες κινήσεις, αλλά και στην ιδεολογία «αγάπης προς τους εργαζόμενους» με την οποία ντύνονται αυτές.
Δυόμισι δεκαετίες τώρα ο πασοκαναθρεμμένος εκδότης τάιζε το πεινασμένο για μικοαστισμό πόπολο με την ιδεολογία του «εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης». Λοιδορούσε τους «loosers» που είχαν ξεμείνει στην δεκαετία του ’70 κι αντί να κοιτάξουν να «πιάσουν την καλή», έτρεχαν στις διαδηλώσεις και στα αμφιθέατρα. Η «προσωπική και επαγγελματική του καταξίωση» αποτελούσε μοναδικό φάρο για όποιον ήθελε επίσης να πατήσει επί πτωμάτων και να στεφθεί ο βασιλιάς των απορριμμάτων.
Για έναν «μυστήριο» όμως λόγο, οι «φυλές» του Nitro σταμάτησαν τα τελευταία χρόνια να αγοράζουν το περιοδικό, ο καταναλωτισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία, ενώ εύρισκε ευήκοα αυτιά, συναντούσε όλο και περισσότερες άδειες τσέπες, οι διαδηλώσεις και τα κινήματα ξανάγιναν «in» για τη νεολαία. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του «αυτοκράτορα»:
“Τα δείγματα, λοιπόν, είναι απαισιόδοξα. Θα ζήσουμε, ή μάλλον ζούμε, ή καλύτερα η Ελλάδα ζει, ιστορικές στιγμές σε αχαρτογράφητες περιοχές. Κανείς δεν ξέρει που πάμε ή αν θα βρούμε διέξοδο.”
Η κρίση λοιπόν είναι υπαρκτή και θα είμαστε οι τελευταίοι που θα διαφωνήσουμε ως προς το ιστορικό μέγεθος και την σημασία της. Όμως τόσα χρόνια δεν τρώγαμε όλοι μαζί κουτόχορτο, για να το φάμε τώρα αμάσητο. Η κρίση δεν είναι μια απλή παράθεση ισολογισμών και οικονομικών στοιχείων. Είναι πρώτιστα μια πολιτική κρίση που συνίσταται στο ότι το σύστημα αδυνατεί πλέον να πωλήσει την ίδια μικροαστική ιδεολογία στις μάζες, την στιγμή που οι εκπρόσωποι της δεν έχουν κανένα λόγο να σταματήσουν να πλέουν στα πελάγη της νεοπλουτίστικης επιδειξιομανίας.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Δύο μέρες πριν ανακοινώσει στους εργαζόμενούς του ότι πρέπει να πληρώσουν αυτοί την κρίση, μαθαίνουμε ότι ο Κωστόπουλος «παρέθεσε ένα πάρτι σε γνωστό club της παραλίας και έδωσε το παρόν σχεδόν όλη η showbiz. Το πάρτι είχε καλή μουσική, όμορφα μοντέλα που έκαναν πασαρέλα, μεγάλες συναντήσεις… και ηχηρές αλλά και εκκεντρικές παρουσίες». Η περιγραφή αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να αντιστοιχεί σε πάρτυ του «βασιλιά του lifestyle» της δεκαετίας του ’90 ή των ’00, όμως γίνεται το 2011 εν μέσω κρίσης, με αφορμή τα εγκαίνια του νέου του site (ω ναι, άλλος ένας που επενδύει τα όνειρα του στο διαδίκτυο, τζάμπα είναι άλλωστε).
Κατά τ’ άλλα, «μία εταιρία όταν βλέπει τις πηγές εσόδων της να πλήττονται το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι να παίξει άμυνα περικόπτοντας τα έξοδά της», οφείλουν να πιστέψουν οι εργαζόμενοι κι ας μην βλέπουν καμία περικοπή στα κοσμικά πάρτυ του master. Μάλιστα, η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία να πληροφορηθούν την οικονομική αργκό των αφεντικών, να μάθουν ότι οι καθυστερήσεις πληρωμών οφείλονται στο φαινόμενο του «cash flow», ένα φαινόμενο που ενώ μπορεί να εξηγηθεί από τα αφεντικά ως προς τις αιτίες του, παραμένει «μυστήριο» ως προς τα αποτελέσματα του που πλήττουν αποκλειστικά τους εργαζόμενους και δεν επηρεάζουν καθόλου τις επιχειρηματικές και show-biz δραστηριότητες των αφεντικών.
Δυστυχώς τα «μυστήρια» αυτά νούμερα της θρησκείας που λατρεύουν τα αφεντικά και αποκαλούν «οικονομία» απαιτούν συνεχώς θυσίες εργαζομένων. Στην αρχή είναι μερικές απολύσεις, «για να μην γίνουν περικοπές μισθών». Μετά είναι περικοπές μισθών, «για να συνεχίσει να υπάρχει μία εταιρία που δίνει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους». Τέλος, όπως σε κάθε θρησκεία, τα περιθώρια αμφισβήτησης των ιερών χρησμών είναι ανύπαρκτα και επισύρουν την «οργή των θεών»: «Αν το μέτρο αυτό δεν έχει την καθολική αποδοχή σας υπάρχει και περίπτωση να μην επιβιώσουμε», απειλεί το αφεντικό που –μην ξεχνάμε– υπό τις εντολές του βανάκι με απεργοσπάστες επιχείρησε να πατήσει απολυμένη συνδικαλιστική εκπρόσωπο της επιχείρησής του.
Όμως τα τελευταία αποτελούν σκληρές αποφάσεις που δεν ταιριάζουν στο προφίλ του επιχειρηματία-πατερούλη που αγαπάει την επιχείρηση-οικογένειά του. Πριν από αυτές υπάρχει πάντα μια ελπίδα που πεθαίνει τελευταία. Αυτή συνίσταται σε 3 σημεία: Πρώτα απ’ όλα «σκληρή δουλειά», γιατί μόνο αυτή δημιουργεί κέρδη για τ’ αφεντικά. Κατά δεύτερον, «πίστη σ’ αυτό που κάνεις», γιατί αν πιστεύεις αυτά που γράφεις τόσα χρόνια στο Nitro πρέπει να τα ακολουθήσεις ως τις έσχατες συνέπειές τους. Κατά τρίτον, «δύναμη να σταθείς ξανά στα πόδια σου αφού έχεις φάει τη σφαλιάρα», γιατί οι σφαλιάρες που θα φάνε οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν τέλος, κι αν δεν βρουν εκείνη την ατομική δύναμη (υποταγή λέγεται) που αντέχει όλα τα μαρτύρια κι όλες τις θυσίες, δεν θα αντέξουν.
«Και δεν ξέρω για την Ελλάδα, αλλά σε αυτό εδώ το μαγαζί ξέρω ότι η πλειοψηφία έχει όλα τα παραπάνω και αυτό είναι η μόνη σκέψη που με κρατάει. Σας βλέπω να δουλεύετε, σας βλέπω να πηδάτε κάγκελα για να δουλέψετε και μου δίνετε κουράγιο να συνεχίσω τον αγώνα επενδύοντας στην εταιρία ακόμα και τα τελευταία μου χρήματα.»
Εντέλει, είναι η απεργοσπαστική αφοσίωση μερίδας των εργαζομένων που κάνει ελπιδοφόρο τον κοινό «αγώνα» (εμφανές το αριστερό παρελθόν). Ο εργαζόμενος που θα φτάσει στα έσχατα όρια την αξιοπρέπεια του για να προσκυνήσει τον εργοδότη –μπας κι απολύσει τον συνάδελφο κι όχι αυτόν– είναι ικανός να αποδεχτεί οποιαδήποτε θυσία επιτάξει στο μέλλον η θρησκεία της οικονομίας, και γι’ αυτό αποτελεί τον εργαζόμενο-πρότυπο ώστε τ’ αφεντικά να κάνουν κερδοφόρα ευκαιρία την κρίση τους. Άλλωστε, όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι παραπάνω από «μια μπόρα που πρέπει να περάσουμε». Έτσι είναι, εφ’ όσον έτσι νομίζετε.
Υ.Γ. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε και μια επιστολή-πρότυπο για εταιρειάρχες που αγαπάνε τους εργαζόμενους τους, παρ’ όλο που τους απολύουν και τους μειώνουν τους μισθούς