Η τακτική πολλών ηλεκτρονικών μέσων να παραποιούν τα γεγονότα σε σημείο αλλοίωσης της πραγματικότητας δεν είναι μία συνθήκη πρωτόγνωρη στον κλάδο μας. Όταν οι εκδότες, οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι αποφασίσουν να συστρατευθούν με την “πορεία ανάκαμψης της χώρας” θα το κάνουν με κάθε τρόπο και μέσο. Ίσως πιο έντονα και από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Χρησιμοποιούν σαν προμετωπίδα τα sites, τα κανάλια, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις φυλλάδες τους δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν. Μέσα στο οποίο υπάρχει η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η οποία “προσπαθεί να ορθοποδήσει και στην αντίπερα όχθη κάποιοι γραφικοί και επιθετικοί διαδηλωτές (οι οποίοι ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα βαφτίζονται και με το αντίστοιχο πολιτικό πρόσημο) που εμποδίζουν την υπόλοιπη κοινωνία να χαρεί την καθημερινότητα της”.
Τώρα αν αυτή η καθημερινότητα είναι μία κόλαση για κάποιους αυτό δεν μας αφορά και πάρα πολύ μιας και το εντελώς θολό υποκείμενο του “καταναλωτή”, “πολίτη”, “δημοκράτη”, “Έλληνα” έχει πάντα δίκιο. Ειδικότερα όταν (δηλαδή πάντα) τα συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι ίδια με των αφεντικών. Την εβδομάδα που πέρασε (30 Μαρτίου – 5 Απριλίου) είχαμε δύο πολύ ωραίες ιστορίες να ακούσουμε και να διαβάσουμε.
Στις 31 Μαρτίου ξεκίνησε η δίκη των ιδιοκτητών της αλυσίδας αρτοποιείων “Χωριάτικο” οι οποίοι κατηγορούνται για σύναψη εγκληματικής οργάνωσης, μαστροπεία, και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τα δύο αδέρφια χρησιμοποιούσαν τους φούρνους ως βιτρίνα για να μπορούν εύκολα να διακινούν γυναίκες από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες ανάγκαζαν να εκδίδονται στα μαγαζιά ιδιοκτησίας τους “Αλκατράζ” και “Star” (εάν ανατρέξει κάποιος/α στο διαδίκτυο ή στις εφημερίδες θα βρει πλήθος δημοσιευμάτων για την συγκεκριμένη υπόθεση). Μία ιστορία που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω με αρκετές παρεμβάσεις και δράσεις να έχουν πραγματοποιηθεί στις αλυσίδες καταστημάτων τους, οι οποίες αναδείκνυαν το ζήτημα και πολλές φορές οι συμμετέχοντες σε αυτές ήρθαν αντιμέτωποι με τραμπούκους εργαζόμενους, τσιράκια των καθικιών που είχαν για αφεντικά. Τα εν λόγω αφεντικά μάλιστα ως υπερασπιστική γραμμή στο δικαστήριο ακολούθησαν την εξής: “Όλα έγιναν γιατί αγάπησα”, “Ο ντόρος είναι προϊόν των ανταγωνιστικών σε μας, επιχειρήσεων, αρτοσκευασμάτων και ειδών ζαχαροπλαστικής”…
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν την Τετάρτη 1/4, ο “μεγαλύτερος αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός στη χώρα” έκανε ένα ξέπλυμα πρώτης τάξεως στους δύο ελληναράδες (και τη συμμορία που είχαν φτιάξει) οι οποίοι έζησαν το Greek dream στο έπακρο: νύχτα, εκμετάλλευση γυναικών, ναρκωτικά, ξέπλυμα εκατομμυρίων, γούστα για λίγους και εκλεκτούς. Στην εκπομπή των “κυρίων” Καρπετόπουλου και Πανούτσου στον Sport-fm (γνωστή για το πιο ελεύθερο ύφος της πιάτσας που χρησιμοποιούν, το οποίο βρίθει σεξιστικών υπονοούμενων) παρουσιάστηκε μία εκδοχή της ιστορίας στην οποία οι φούρνοι δημιουργήθηκαν -η καλύτερα επεκτάθηκαν- καθώς πολλές από τις κοπέλες ζήτησαν να εργαστούν εκεί και επειδή τα αφεντικά τις αγαπούσαν, όχι μόνο πραγματοποίησαν την επιθυμία τους αλλά τους επέτρεψαν να γίνουν και επιχειρηματίες (!) και όχι απλές υπάλληλοι. Μέσα από την προσωπική ιστορία ενός φίλου του ενός εκ των δύο δημοσιογράφων οι κολεγιές με μπάτσους, φασίστες και κυκλώματα της νύχτας βαφτίστηκαν ως “μία διαφορετική οπτική πάνω σε μία αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση την οποία παρακολουθούμε. Και φανταστείτε πως οι άνθρωποι αυτοί τώρα κατηγορούνται για μαστροπεία”.
Το δεύτερο δείγμα προπαγάνδας και ξεπλύματος έλαβε χώρα την Κυριακή 5/4, στην Ερμού κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων που γινόντουσαν στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, από το γνωστό site Newsit.gr. Σαν συνέλευση έχουμε συμμετάσχει έμπρακτα σε αρκετούς απεργιακούς αποκλεισμούς και έχουμε βιώσει την συνθήκη όπου άνθρωποι, οι οποίοι θέτουν εαυτούς στις θολές κατηγορίες που αναφέραμε πρωτύτερα (πολίτες, καταναλωτές, κτλ), να είναι εξαιρετικά επιθετικοί, εριστικοί και εμπρηστικοί απέναντι στους απεργούς αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τους αναφέρουν πως το να ψωνίζεις την Κυριακή είναι ξεφτίλα και ντροπή. Οι απεσταλμένοι των μέσων ως άλλοι εργοδοτικοί κολαούζοι σπεύδουν να παρουσιάσουν βίντεο και μαρτυρίες από “πολύπαθους” καταναλωτές οι οποίοι δέχτηκαν τη μήνη των διαδηλωτών. Το εν λόγω site στην πρώτη του σελίδα άλλαξε τον κεντρικό τίτλο από “Αναρχικοί προπηλακίζουν πολίτες στην Ερμού” σε “Προπηλακισμός μάνας και παιδιού που ήθελε να ψωνίσει στην Ερμού, δείτε το βίντεο”. Με το βίντεο να δείχνει για λίγα δευτερόλεπτα μία κυρία να ωρύεται γιατί της αφαιρείται το δικαίωμα στην κατανάλωση και τους διαδηλωτές να της επισημαίνουν πως εκείνη με τις υστερίες της τρομάζει το ίδιο το παιδί της.
Η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένας επίμονος και μαχητικός αγώνας από την συντριπτική πλειοψηφία των μίντια δείχνει και την σημασία που έχει για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του η επέκταση αυτού του μέτρου.Την ίδια μέρα μάλιστα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα έκανε το 2 στα 2 με την κάλυψη των γεγονότων στις Σκουριές και της πορείας ενάντια στα μεταλλεία και την επίθεση που δέχτηκαν οι διαδηλωτές από μεταλλωρύχους και ΜΑΤ. Ακόμα και τώρα την περίοδο της «ελπίδας που έρχεται» βίντεο με ενορχηστρωμένες επιθέσεις εργαζομένων της Ελντοράντο και ανδρών της αστυνομίας κατά των συγκεντρωμένων βαφτίζονται «βίντεο ντοκουμέντο με κουκουλοφόρους και μάχες σώμα με σώμα στις Σκουριές». Συγκεκριμένα μέσα ξεπλένουν με τον τρόπο τους τις κυβερνητικές επιλογές, χρησιμοποιώντας επιθετικότατα άρθρα και ανταποκρίσεις, σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού και κατακερματισμού της -έτσι και αλλιώς- θολωμένης τάξης μας.
Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε μία ανοίκεια συνθήκη. Η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι ίδιον ανθρώπων που δρουν και ζουν συλλογικά, αντλώντας καθημερινά δύναμη από τον κόσμο του αγώνα. Και επειδή ακριβώς υπάρχουμε μέσα από αυτόν το κώδικά αξιών θα πούμε για άλλη μία φορά πως οποιαδήποτε ρατσιστική, σεξιστική (συν)δήλωση ή χαριεντισμός για μαφιόζους που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, πρέπει να στηλιτεύεται και να τσακίζεται εν τη γενέσει της. Όπως επίσης πως είμαστε εργάτες και απέχουμε γαλαξίες από την συνεργατική λογική των αφεντικών (αριστερών ή δεξιών) του κλάδου η οποία βρίσκει έδαφος σε διάφορους φιλόδοξους “συναδέλφους”. Τα συμφέροντα μας δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ίδια.
