Category: ΜΜΕ

Με ανακοινώσεις σε δραματικό τόνο και αναφορές στο «τέλος του κλάδου των ΜΜΕ και του δημοσιογραφικού λειτουργήματος» υποδέχθηκαν οι Ενώσεις Συντακτών το -πράγματι ισοπεδωτικό για τον κόσμο της εργασίας- νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό που φέρνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. Ένα νομοσχέδιο που, σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους στα Μέσα Ενημέρωσης, φέρνει σαρωτικές αλλαγές, καθώς ουσιαστικά αφανίζει το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, με μοναδικό σκοπό για άλλη μια φορά την αρπαγή των αποθεματικών. 

Ταυτόχρονα, με την κατάργηση του αγγελιοσήμου, ή τη μείωσή του και τη χρήση του για την ενίσχυση του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (Ε.Φ.Κ.Α.) εν συνόλω, μετατρέπει τον ΕΔΟΕΑΠ σε επαγγελματικό ταμείο και αναπόφευκτα τον οδηγεί σε «λουκέτο». Οι πρώτοι του κλάδου των ΜΜΕ που θα πληγούν είναι οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι. Όσοι έχουν ακόμη δουλειά και κατάφεραν κάποια στιγμή στο παρελθόν να αποκτήσουν ασφάλιση στο Ταμείο του κλάδου θα πρέπει να αποχαιρετίσουν την προοπτική μιας καλύτερης σύνταξης που θα τους προσέφεραν οι ήδη υψηλές εισφορές που κατέβαλαν για επικούρηση μέχρι σήμερα. Έτσι κι αλλιώς όπως πάνε τα (μνημονιακά) πράγματα είναι εξαιρετικά πιθανό να ξεχάσουν το όραμα της συνταξιοδότησης εντελώς, όπως άλλωστε και χιλιάδες ακόμη νέοι εργαζόμενοι. Όσοι, πάλι, είναι πιο κοντά στη συνταξιοδότηση θα έρθουν αντιμέτωποι με μια πραγματική ληστρική επιδρομή από πλευράς κράτους, καθώς θα δουν συντάξεις – πείνας, πλήρως αναντίστοιχες με τις εισφορές που επί σειρά ετών κατέβαλαν. Η ενοποίηση των ταμείων, ωστόσο, αποτελεί και μέγα – δώρο προς τα αφεντικά και τους οργανισμούς που οφείλουν τεράστια ποσά στα υφιστάμενα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς πλέον θα μείνουν στα… αζήτητα και, εν τέλει, θα παραγραφούν. 

Οι αλλαγές αυτές, όμως, έφεραν στο τραπέζι των γραφειοκρατικών σωματείων των ΜΜΕ την κουβέντα για Ενιαίο Ταμείο. Έτσι λοιπόν αντί να προχωρήσει το όραμα για ένα Συνδικάτο Τύπου στη βάση της διεκδίκησης των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που έχουν απολεσθεί και καταπατηθεί βάναυσα, αυτό που προωθείται είναι, ένα Ενιαίο Ταμείο Τύπου στη βάση των συντεχνιακών συμφερόντων. 

Το επίδικο και αυτής της «ασφαλιστικής μεταρρύθμισης είναι το αγγελιόσημο το οποίο θα έπρεπε, εδώ και πολλά χρόνια, να είναι δικαίωμα για όσες και όσους έχουν βιώσει στο πετσί τους την στυγνή εργοδοτική εκμετάλλευση, κυρίως στα διαδικτυακά «μαγαζιά», νέων και παλαιότερων αφεντικών. Αντιθέτως αποτέλεσε συντεχνιακό προνόμιο, φίλτρο αποκλεισμού εργαζομένων και προνομιακή πρόσοδο Σωματείων, μόνο κατ’ όνομα, μιας και δεν μπόρεσαν να πάρουν πίσω ούτε μισή απόλυση και να υπερασπιστούν ούτε μισή συλλογική σύμβαση. 

Με το νέο νομοσχέδιο το κράτος υπόσχεται ασφάλιση στους μπλοκάκηδες του κλάδου ενώ αφήνει να διαρρέεται ότι σκέφτεται σοβαρά την επέκταση του αγγελιοσήμου (αν παραμείνει έστω και πετσοκομμένο) και στις διαδικτυακές γαλέρες όπου το συντριπτικό ποσοστό όσων εργάζονται για ψίχουλα, είναι εδώ και χρόνια ανασφάλιστο. Είναι όλες και όλοι εκείνοι και εκείνες, που παραμένουν αόρατοι για δεκαετίες, όχι μόνο για το κράτος, αλλά και για τα συντεχνιακά σωματεία του κλάδου. Και θα συνεχίσουν να μένουν αόρατοι μιας και ούτε αυτή η «μεταρρύθμιση» αγγίζει τη μαύρη και απλήρωτη εργασία, η οποία αποτελεί καθεστώς στον κλάδο. Πρόκειται για πάγια και εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή των αφεντικών που παρουσιάζεται και μεταφέρεται έμμεσα, μέσω της διαχρονικής γάγγραινας που λέγεται ασφάλιση με μπλοκάκι, καταποντίζοντας τα ταμεία. 

Το κράτος λοιπόν με τις παραπάνω ρυθμίσεις φαίνεται να παίρνει από τα «χέρια» των Ενώσεων το κομμάτι της ασφάλισης. Η προοπτική αυτή είναι που φέρνει στα «κάγκελα» τους εργατοπατέρες των ΜΜΕ, οι οποίοι, όπως διαρρέεται, ήδη στις επαφές τους με την κυβέρνηση προσπαθούν να διασφαλίσουν ότι θα κρατήσουν το «μέγαρο» της οδού Ακαδημίας. Με τη διατήρηση ενός πετσοκομμένου αγγελιοσήμου και αυτόνομης υποδιεύθυνσης ασφάλισης στον Ενιαίο Φορέα. Αυτές ακριβώς οι διαπραγματεύσεις -και, κυρίως, οι βεβαιώσεις από πλευράς κυβέρνησης- είναι και ο λόγος που οι εν λόγω Ενώσεις δεν έχουν ξεκινήσει -ούτε και πρόκειται- κάποιον μαχητικό αγώνα διαρκείας. Αυτό το «δωράκι», η σανίδα σωτηρίας από την κυβέρνηση προς τους εργατοπατέρες, είναι η βάση περαιτέρω διαχωρισμού των εργαζομένων σε προνομιούχους και μη, διάρρηξης της ενότητας των αγωνιζόμενων απέναντι στο ασφαλιστικό και πηγή εκδήλωσης κανιβαλικών πρακτικών μεταξύ τους. Έτσι οι Ενώσεις-Συντεχνίες θα συνεχίζουν να βάζουν στα ταμεία τους ένα σημαντικό κομμάτι από την πίτα που λέγεται αγγελιόσημο, για να διατηρούνται έστω και ως Σωματεία σφραγίδες, μετατρέποντας εαυτούς σε ακόμα πιο σκληρή συντεχνία συνδικαλιστών ζόμπι. 

Ενδεικτική της επικείμενης συνθηκολόγησης που επιβουλεύονται, είναι ότι δεν έχουν μπει καν στο κόπο να ενημερώσουν τους εργαζόμενους στον κλάδο για τις αλλαγές, διατηρώντας παράλληλα το πέπλο απροσδιοριστίας και σύγχυσης, ακριβώς για να κρατήσουν χαμηλά τον πήχη της αγωνιστικής εγρήγορσης. 

Το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό πρέπει να βρει, σύσσωμο, απέναντί του όλους και όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους. Με κινητοποιήσεις μαχητικές και διαρκείας. Ως εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, ωστόσο, πρέπει ταυτόχρονα να αγωνιστούμε και ενάντια στα γραφειοκρατικά «σωματεία» του Τύπου. Η διατήρηση της κοινωνικής ασφάλισης, η διατήρηση του ολόδικού μας πλούτου, επουδενί δεν πρέπει να αφεθούν στα χέρια όσων ευθύνονται για τη διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για τη σιωπηρή συνενοχή σε χιλιάδες εργοδοτικά εγκλήματα, για την απομάκρυνση της βάσης του κλάδου από τον πραγματικό συνδικαλισμό. Οι υπάρχουσες Ενώσεις στα ΜΜΕ, όσα Ενιαία Ταμεία και Ενιαία Συνδικάτα και να ιδρύσουν, θα κρύβουν πίσω τους τα ίδια πρόσωπα και τις ίδιες λογικές. Ας αναζητήσουν χείρα βοηθείας στα υπουργικά γραφεία και στις φιέστες των αφεντικών με τα οποία συναλλάσσονται. 

Εμείς, οι εργαζόμενοι/-ες στα Μέσα Ενημέρωσης, ας αδράξουμε, με τη σειρά μας, την ευκαιρία για να γεννήσουμε τις δικές μας δομές και τους μεγάλους αγώνες του αύριο. 

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Στα μέσα Δεκέμβρη του 2014, ύστερα από δέκα χρόνια περίπου απουσίας κυκλοφόρησε και πάλι, στην τρίτη του περίοδο, το περιοδικό ΜΕΤΡΟ.

Η έκδοση στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο σε κείμενα εξωτερικών συνεργατών, οι οποίοι ανακυκλώνοταν με βάση τις ανάγκες του και οι οποίοι πληρώνονταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών, με το εσωτερικό προσωπικό του περιοδικού να είναι ελάχιστο.

Το «νέο» αυτό εκδοτικό εγχείρημα τελικά θα καταφέρει να κυκλοφορήσει επτά τεύχη κι ένα ακόμα το οποίο, ενώ είχε κλείσει η ύλη του, δε θα φτάσει ποτέ στο τυπογραφείο, καθώς τον περασμένο Ιούλιο η διοίκηση αποφάσισε την αναστολή έκδοσης του περιοδικού ΜΕΤΡΟ.

Σε όλο αυτό το διάστημα, το περιοδικό είχε εξοφλήσει τις οικονομικές του υποχρεώσεις απέναντι στους εργαζόμενους μόνο για τα δύο πρώτα τεύχη με τα υπόλοιπα χρήματα να εκκρεμούν. Τα υπόλοιπα τεύχη στην ουσία κυκλοφορούν χάρη στην άμισθη εργασία.

Παράλληλα, ως εργαζόμενοι στο περιοδικό δεν είχαμε ποτέ κάποια συνολική ενημέρωση παρά μόνο κάποια μεμονωμένα τηλεφωνήματα περί τα μέσα Ιουλίου, στα οποία η εκδότρια ανέφερε ότι το Σεπτέμβρη θα έχει καλύτερη εικόνα για το τί μέλλει γενέσθαι.

Έτσι, η μόνη επίσημη πληροφόρηση προκύπτει μόνο μέσα από μια σύντομη ανάρτηση στη σελίδα του περιοδικού στο facebook, στην οποία αναφέρεται ότι, «εξαιτίας του δύσκολου οικονομικού πλαισίου στη χώρα μας, το περιοδικό ΜΕΤΡΟ δεν θα ταξιδέψει με καινούργιο τεύχος στα περίπτερα το καλοκαίρι. Ελπίζουμε να σας συναντήσουμε ξανά τον Σεπτέμβριο».

Στο διάστημα που ακολούθησε η διοίκηση του περιοδικού προσπάθησε να κερδίσει χρόνο αναφορικά με τα δεδουλευμένατα οποία οφείλει, δίνοντας διαφορετικές απαντήσεις σε κάθε εργαζόμενο. Είτε μοιράζοντας ψεύτικες υποσχέσεις, αναφέροντας ότι προσπαθεί να εισπράξει κάποια χρήματα και ακόμα δεν είναι σαφές πότε και αν θα μπορέσει να πληρώσει, είτε σε άλλες περιπτώσεις, απαντώντας μέσω e-mail ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα πληρωμής.

Πρωτοβουλία εργαζομένων του περιοδικού, κρίνοντας την πληροφόρηση που είχαμε ως ανεπαρκή, αποστείλαμε στην εκδότρια αίτημα, ώστε να ορίσει η ίδια μια συνάντηση και να προχωρήσει σε επίσημη ενημέρωση αναφορικά με τα δεδουλευμένα μας και το μέλλον του περιοδικού.

Λίγες μέρες αργότερα, η απάντηση που λάβαμε αναφορικά με τη συνάντηση ήταν αρνητική, ενώ σε σχέση με τα δεδουλευμένα μας, η εκδότρια απάντησε ότι: «Από οικονομικής άποψης το ΜΕΤΡΟ ήταν δυστυχώς εξαιρετικά ζημιογόνο, καθώς η κυκλοφορία του κυμάνθηκε από 2.500 – 4.000 τεύχη, κυκλοφορία που δεν κατάφερε τελικά να αποσβέσει ούτε το κόστος του χαρτιού. Οι οικονομικές απώλειες για μένα είναι εξαιρετικά μεγάλες. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να κάνω πληρωμές στους συνεργάτες του περιοδικού. Θα συνεχίσω,  όμως, να προσπαθώ να καλύψω τη ζημιά».

Παρόλα αυτά, για τους εργαζόμενους του κλάδου η συνθήκη των εκδοτικών εγχειρημάτων που λειτουργούν ως πυροτεχνήματα δεν μας είναι άγνωστη. Μια τόσο σύντομη «εξήγηση» αρκεί στ’ αφεντικά των Μ.Μ.Ε. για να ξεμπερδέψουν με ό,τι χρωστούν στους εργαζόμενους.

Όλο και περισσότεροι είναι οι επιχειρηματίες που εκπληρώνουν τις επιδιώξεις τους στηριζόμενοι στην άμισθη εργασία, θεωρώντας τους εργαζόμενους και την εργασία που παράγουν ως παράπλευρη απώλεια την οποία μάλιστα πρέπει να επωμιστούν οι ίδιοι, συμπάσχοντας με το ρίσκο που δε βγήκε στον εκάστοτε φιλόδοξο εκδότη.

Πολύ περισσότερο μάλιστα, το φαινόμενο αυτό ευδοκιμεί στις περιπτώσεις  των Μέσων με «προοδευτικό» περιεχόμενο. Με πρόσχημα τη συμπάθεια που καταφέρνουν να κερδίζουν λόγω του «φιλολαϊκού» προφίλ τους, τ’ αφεντικά των εναλλακτικών Μέσων προκρίνουν την αριστεροφροσύνη και τις καλές τους προθέσεις θέλοντας ν’ απαλλαγούν απ’ τις πραγματικές τους ευθύνες κι υποχρεώσεις.

Στην εποχή της αριστερής διαχείρισης και του ιδεολογήματος που αναπαράγεται απ’ την κυρίαρχη αφήγηση, περί στήριξης σε εναλλακτικά εγχειρήματα τα οποία υποτίθεται ότι λειτουργούν διαφορετικα απ’ τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε της διαφθοράς,οι εργαζόμενοι οφείλουν να μην κάνουν πίσω.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι εργαζόμενοι πρέπει να προτάξουν τους συλλογικούς και αδιαμεσολάβητους αγώνες,παίρνοντας πίσω ό,τι τους ανήκει.

*Δεν είμαστε αναλώσιμοι, δεν χαρίζουμε δεδουλευμένα*

Nεκρός και τέταρτος εργάτης, έπειτα από την έκρηξη που έγινε στις 8 Μάη στις εγκαταστάσεις της εταιρείας «Ελληνικά Πετρέλαια» στον Ασπρόπυργο, συνιδιοκτησία Λάτση και ελληνικού κράτους.

Ο ΣΚΑΙ έπαιξε την είδηση στην εκπομπή της Άννας Μπουσδούκου, όπου μίλησε ο πρόεδρος του συνδικάτου μετάλλου. Ή πιο ορθά σχεδόν μίλησε, καθώς η παρουσιάστρια τον διέκοψε όταν, αφότου υπέβαλλε ερωτήματα σχετικά με τα μέτρα προσπασίας, δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι χαροπαλεύουν στο νοσοκομείο. Στο άκουσμα της φράσης αυτής, η Μπουσδούκου «διόρθωσε» τον πρόεδρο λέγοντας ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μιας και η δημοσιογράφος δεν διαθέτει πτυχίο ιατρικής και η ίδια η πραγματικότητα την έχει διαψεύσει (την Κυριακή 31/5 επιβεβαιώθηκε η υπ’ αριθμόν 4 δολοφονία) διερωτάται κανείς τι κρύβεται πίσω από την… ταραχή στο άκουσμα των λεγομένων του προέδρου.

Δεδομένου μάλιστα, ότι πρόκειται για ένα θέμα που δεν έχει περάσει ούτε καν στα… «ψιλά», αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ το έχει θάψει από την πρώτη ημέρα. Και πως θα γινόταν αλλιώς, καθώς τα μέσα (όντας και αυτά επιχειρήσεις, άρα προσβλέποντας στα κέρδη) επιλέγουν την προβολή θεμάτων που «πουλάνε». Όσο να το κάνεις, τα εργοδοτικά εγκλήματα, ο τραυματισμός και ο θάνατος εργατών στον χώρο εργασίας τους δεν αποτελεί πιασάρικη είδηση…

Γι΄αυτό και η κάθε Μπουσδούκου κοιτάει να αποσιωπήσει την είδηση παρουσιάζοντας -στην καλύτερη των περιπτώσεων- επιλεκτικά στοιχεία αυτής. Λαμβάνοντας υπόψιν μάλιστα ότι διαφημίσεις των ΕΛ.ΠΕ. παίζουν στα περισσότερα κανάλια, η ανάδειξη της επί της ουσίας εργοδοτικής δολοφονίας των τεσσάρων εργατών αποτελεί παραφωνία.

Ακόμη βέβαια και εάν τα ΜΜΕ έδιναν στο θέμα τη δημοσιότητα που του αρμόζει, η επιλεκτική ευαισθησία είναι δεδομένη: ανθρωπιστικές «κορώνες», δακρύβρεχτα σχόλια και μελλοδραματισμοί, πίσω από τους οποίους κρύβεται η ουσία. Ο,τι συνέβη στα διυλιστήρια του Ασπροπύργου δεν είναι τυχαίο, μεμονωμένο συμβάν. Είναι η ίδια η φύση του συστήματος αυτού, εντός του οποίου τα αφεντικά «ρουφούν» τους εργαζόμενους, ώστε να μεγενθύνουν τα κέρδη τους. Επί της ουσίας, η δολοφονία των εργατών των ΕΛ.ΠΕ. αποκαλύπτει το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο εχθρός της εργατικής τάξης, προκειμένου να πλουτίσει περισσότερο. Όπως έγινε και το 1992 στην ΠΕΤΡΟΛΑ, ιδιοκτησίας Λάτση, όπου 15 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο εργασιακό τους κάτεργο.

Έτσι, η έκρηξη στα ΕΛ.ΠΕ., οι ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας, τα απάνθρωπα βασανιστήρια στον Τάλεμπ Ουαλίντ, οι περσινοί εκατοντάδες νεκροί ανθρακωρύχοι της Τουρκίας είναι όλα παραδείγματα του πού μπορεί να φτάσει το σάπιο σύστημα για να αναπαραχθεί. Ακόμη περισσότερο, όμως, πρέπει να αφυπνίζουν την εργατική τάξη, που οφείλει να οργανωθεί και να δώσει μια ηχηρή απάντηση στους δυνάστες της.

Nεκρός και τέταρτος εργάτης, έπειτα από την έκρηξη που έγινε στις 8 Μάη στις εγκαταστάσεις της εταιρείας «Ελληνικά Πετρέλαια» στον Ασπρόπυργο, συνιδιοκτησία Λάτση και ελληνικού κράτους.

Ο ΣΚΑΙ έπαιξε την είδηση στην εκπομπή της Άννας Μπουσδούκου, όπου μίλησε ο πρόεδρος του συνδικάτου μετάλλου. Ή πιο ορθά σχεδόν μίλησε, καθώς η παρουσιάστρια τον διέκοψε όταν, αφότου υπέβαλλε ερωτήματα σχετικά με τα μέτρα προσπασίας, δήλωσε ότι οι εργαζόμενοι χαροπαλεύουν στο νοσοκομείο. Στο άκουσμα της φράσης αυτής, η Μπουσδούκου «διόρθωσε» τον πρόεδρο λέγοντας ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Μιας και η δημοσιογράφος δεν διαθέτει πτυχίο ιατρικής και η ίδια η πραγματικότητα την έχει διαψεύσει (την Κυριακή 31/5 επιβεβαιώθηκε η υπ’ αριθμόν 4 δολοφονία) διερωτάται κανείς τι κρύβεται πίσω από την… ταραχή στο άκουσμα των λεγομένων του προέδρου.

Δεδομένου μάλιστα, ότι πρόκειται για ένα θέμα που δεν έχει περάσει ούτε καν στα… «ψιλά», αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ το έχει θάψει από την πρώτη ημέρα. Και πως θα γινόταν αλλιώς, καθώς τα μέσα (όντας και αυτά επιχειρήσεις, άρα προσβλέποντας στα κέρδη) επιλέγουν την προβολή θεμάτων που «πουλάνε». Όσο να το κάνεις, τα εργοδοτικά εγκλήματα, ο τραυματισμός και ο θάνατος εργατών στον χώρο εργασίας τους δεν αποτελεί πιασάρικη είδηση…

Γι΄αυτό και η κάθε Μπουσδούκου κοιτάει να αποσιωπήσει την είδηση παρουσιάζοντας -στην καλύτερη των περιπτώσεων- επιλεκτικά στοιχεία αυτής. Λαμβάνοντας υπόψιν μάλιστα ότι διαφημίσεις των ΕΛ.ΠΕ. παίζουν στα περισσότερα κανάλια, η ανάδειξη της επί της ουσίας εργοδοτικής δολοφονίας των τεσσάρων εργατών αποτελεί παραφωνία.

Ακόμη βέβαια και εάν τα ΜΜΕ έδιναν στο θέμα τη δημοσιότητα που του αρμόζει, η επιλεκτική ευαισθησία είναι δεδομένη: ανθρωπιστικές «κορώνες», δακρύβρεχτα σχόλια και μελλοδραματισμοί, πίσω από τους οποίους κρύβεται η ουσία. Ο,τι συνέβη στα διυλιστήρια του Ασπροπύργου δεν είναι τυχαίο, μεμονωμένο συμβάν. Είναι η ίδια η φύση του συστήματος αυτού, εντός του οποίου τα αφεντικά «ρουφούν» τους εργαζόμενους, ώστε να μεγενθύνουν τα κέρδη τους. Επί της ουσίας, η δολοφονία των εργατών των ΕΛ.ΠΕ. αποκαλύπτει το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο εχθρός της εργατικής τάξης, προκειμένου να πλουτίσει περισσότερο. Όπως έγινε και το 1992 στην ΠΕΤΡΟΛΑ, ιδιοκτησίας Λάτση, όπου 15 άνθρωποι δολοφονήθηκαν στο εργασιακό τους κάτεργο.

Έτσι, η έκρηξη στα ΕΛ.ΠΕ., οι ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας, τα απάνθρωπα βασανιστήρια στον Τάλεμπ Ουαλίντ, οι περσινοί εκατοντάδες νεκροί ανθρακωρύχοι της Τουρκίας είναι όλα παραδείγματα του πού μπορεί να φτάσει το σάπιο σύστημα για να αναπαραχθεί. Ακόμη περισσότερο, όμως, πρέπει να αφυπνίζουν την εργατική τάξη, που οφείλει να οργανωθεί και να δώσει μια ηχηρή απάντηση στους δυνάστες της.

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικοδόμηση ενός νέου τοπίου στα μέσα ενημέρωσης στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με τους εκδότες -παλιούς και νέους- να αναπροσαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και τους ήδη παραδομένους στην υπερεκμετάλλευση εργαζόμενους να βγαίνουν ακόμη περισσότερο χαμένοι. Το νέο σκηνικό που στήνεται, στηρίζεται στο γεγονός ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας βρίσκεται στο διαδίκτυο και στην επερχόμενη κατάρρευση παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -έντυπων και τηλεοπτικών- εκ των οποίων τα περισσότερα είναι υπερχρεωμένα, έχοντας λάβει απλόχερα υπέρογκα δάνεια στο παρελθόν και έχοντας πετάξει στην ανεργία τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που απασχολούσαν.

Ενας μεγάλος αριθμός από τις στρατιές των ανέργων που προέκυψαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, μα κυρίως νεοεισερχόμενοι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας, απασχολήθηκε και απασχολείται στα νέα μέσα που ανθούν και συγκεκριμένα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται sites . Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα.

Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση. Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου. Ετσι, έχοντας εγκαθιδρύσει το απόλυτα κερδοφόρο γι’ αυτούς εργασιακό περιβάλλον, παραδοσιακοί και νέοι εκδότες επιχειρούν τη τελευταία διετία, την οικοδόμηση ενός νέου κεφαλαιουχικού μοντέλου που αποσκοπεί στη μετατόπιση της αγοράς και που απαιτεί τη συσπείρωσή τους σε ένα νέο μηχανισμό, ικανό να προασπίσει τα συμφέροντά τους και να επαναφέρει τα διαφυγόντα κέρδη των τελευταίων ετών.

Αφήνοντας ανέπαφη την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών που προάσπιζε τα συμφέροντά τους μέχρι πρόσφατα και συντόνιζε τις ενέργειές τους για να πραγματοποιηθούν χιλιάδες απολύσεις, προχώρησαν στη σύσταση και δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Μέσω αυτής της σχετικά νέας εργοδοτικής «Ένωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα στα ψηφιακά μέσα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νέος εργοδοτικός συνεταιρισμός (όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του) είχε αρχικά ως έδρα τα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη, ενώ σήμερα διαθέτει γραφείο λειτουργίας στον ΠΗΓΑΣΟ του Γιώργου και Φώτη Μπόμπολα.

Δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης που επικρατεί στα sites, με τους εξευτελιστικούς μισθούς και τις απλήρωτες υπερωριακές ώρες και μέρες δουλειάς, με την ανασφάλιστη στις περισσότερες περιπτώσεις εργασία, με τον αποκλεισμό των εργαζόμενων από τα σωματεία στο χώρο του Τύπου και την αδιαφορία των τελευταίων για την κάλυψη των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα, με την απεργοσπασία ως πάγια τακτική των ιδιοκτητών τους, με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και με την ελεγχόμενη-καθεστωτική και ολιγοπωλιακή πληροφόρηση που εξασφαλίζουν μέσω του copy paste και που αποφεύγουν συνειδητά να περιορίσουν, γίνεται φανερό ότι για τη νέα εργοδοτική Ενωση και τα συμφέροντά της ο δρόμος είναι κάτι περισσότερο από ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Επειτα από τις τις πρόσφατες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου από τα 21 μέλη-εταιρείες που συμμετέχουν στην ΕΝΕΔ στη θέση του προέδρου της εκλέχτηκε ένας σχετικά νέος εκδότης, ο Δημήτρης Μάρης, ιδιοκτήτης του ομίλου «24 Media» (στην κατοχή του οποίου βρίσκονται περίπου 20 ιδιόκτητα και συνεργαζόμενα sites) και μέτοχος στην εταιρεία του Γιάννη Φιλιππάκη που εκδίδει τις εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Εspresso». Η εκλογή του Δημήτρη Μάρη (επονομαζόμενου και betατζή λόγω των στοιχηματικών ιστοσελίδων που ελέγχει) στη θέση του προέδρου της εργοδοτικής Ενωσης μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί καθώς πρόκειται για έναν επιχειρηματία που αναδεικνύεται πλέον σε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο των ηλεκτρονικών μίντια και των νέων τεχνολογιών ενημέρωσης και που επεκτείνει συνεχώς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αλλά πρόκειται και για έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επιβάλλει άθλιες εργασιακές συνθήκες στα μέσα που κατέχει υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας για πενθήμερο που δεν τηρούνται ποτέ και που απαγορεύει κάθε συνδικαλιστική δράση, μη επιτρέποντας ούτε την είσοδο σε εργαζόμενους και μέλη σωματείων για να μοιράσουν στους εργαζόμενους κείμενα για τα δικαιώματά τους.

Ετσι, η τοποθέτηση του Δημήτρη Μάρη στην καρέκλα του προέδρου της ΕΝΕΔ αποτελεί μια επιλογή των εκδοτών που αφορά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ικανό να προασπίσει τα εκδοτικά συμφέροντα στο έπακρο και με βασική προϋπόθεση την εγκαθίδρυση της εργοδοτικής ασυδοσίας ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση των μέγιστων κερδών που προκύπτουν από την αφαίμαξη του ιδρώτα των εργαζομένων. Λόγος για τον οποίο, ενάμιση μήνα μετά από την εκλογή του, ο πρόεδρος της ΕΝΕΔ με άρθρο του σε ηλεκτρονική εφημερίδα στην οποία είναι μέτοχος μαζί με εφοπλιστές, προειδοποιεί ότι η πρόθεση επιβολής φόρου στις online διαφημίσεις θα οδηγήσει τους μιντιάρχες των ηλεκτρονικών μέσων σε απολύσεις εργαζομένων. Βάζοντας ωμά και εκβιαστικά τους εργαζόμενους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των αφεντικών με το κράτος.

Εχοντας τη βεβαιότητα ότι οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης (η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι στα sites πρέπει να αμείβονται ως συντάκτες είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα), στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας αναχώματα και χτίζοντας τις δικές μας αντιστάσεις. Και έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περάσει πάνω από την περαιτέρω υποτίμησή μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Ομίλου 24, καταγγέλοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, όσο και τις συνθήκες των σύγχρονων κάτεργων που επικρατούν στις μιντιακές διαδικτυακές επιχειρήσεις που απαρτίζουν την ΕΝΕΔ, και που υπερασπίζεται ως πρόεδρος ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μάρης.

Είναι καιρός όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι σε sites και διαδικτυακά μέσα,- το φτηνό εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο, ευέλικτο και υποτιμημένο, απαξιωμένο από τα καθεστωτικά σωματεία- να οργανωθούμε. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να βάλουμε μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα, με πυξίδα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη

 Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ 

katalipsiesiea.blogspot.gr

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΥΝΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΖΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται η οικοδόμηση ενός νέου τοπίου στα μέσα ενημέρωσης στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με τους εκδότες -παλιούς και νέους- να αναπροσαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς και τους ήδη παραδομένους στην υπερεκμετάλλευση εργαζόμενους να βγαίνουν ακόμη περισσότερο χαμένοι. Το νέο σκηνικό που στήνεται, στηρίζεται στο γεγονός ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας βρίσκεται στο διαδίκτυο και στην επερχόμενη κατάρρευση παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης -έντυπων και τηλεοπτικών- εκ των οποίων τα περισσότερα είναι υπερχρεωμένα, έχοντας λάβει απλόχερα υπέρογκα δάνεια στο παρελθόν και έχοντας πετάξει στην ανεργία τους περισσότερους από τους εργαζόμενους που απασχολούσαν.

Ενας μεγάλος αριθμός από τις στρατιές των ανέργων που προέκυψαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, μα κυρίως νεοεισερχόμενοι συνάδελφοι στο χώρο εργασίας, απασχολήθηκε και απασχολείται στα νέα μέσα που ανθούν και συγκεκριμένα στα σύγχρονα κάτεργα που ονομάζονται sites . Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα.

Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση. Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.

Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου. Ετσι, έχοντας εγκαθιδρύσει το απόλυτα κερδοφόρο γι’ αυτούς εργασιακό περιβάλλον, παραδοσιακοί και νέοι εκδότες επιχειρούν τη τελευταία διετία, την οικοδόμηση ενός νέου κεφαλαιουχικού μοντέλου που αποσκοπεί στη μετατόπιση της αγοράς και που απαιτεί τη συσπείρωσή τους σε ένα νέο μηχανισμό, ικανό να προασπίσει τα συμφέροντά τους και να επαναφέρει τα διαφυγόντα κέρδη των τελευταίων ετών.

Αφήνοντας ανέπαφη την Ένωση Ιδιοκτητών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών που προάσπιζε τα συμφέροντά τους μέχρι πρόσφατα και συντόνιζε τις ενέργειές τους για να πραγματοποιηθούν χιλιάδες απολύσεις, προχώρησαν στη σύσταση και δημιουργία της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ). Μέσω αυτής της σχετικά νέας εργοδοτικής «Ένωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα στα ψηφιακά μέσα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο νέος εργοδοτικός συνεταιρισμός (όπως τον αποκαλούν οι εμπνευστές του) είχε αρχικά ως έδρα τα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη, ενώ σήμερα διαθέτει γραφείο λειτουργίας στον ΠΗΓΑΣΟ του Γιώργου και Φώτη Μπόμπολα.

Δεδομένης της προαναφερθείσας κατάστασης που επικρατεί στα sites, με τους εξευτελιστικούς μισθούς και τις απλήρωτες υπερωριακές ώρες και μέρες δουλειάς, με την ανασφάλιστη στις περισσότερες περιπτώσεις εργασία, με τον αποκλεισμό των εργαζόμενων από τα σωματεία στο χώρο του Τύπου και την αδιαφορία των τελευταίων για την κάλυψη των συναδέλφων στα ηλεκτρονικά μέσα, με την απεργοσπασία ως πάγια τακτική των ιδιοκτητών τους, με την απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης, αλλά και με την ελεγχόμενη-καθεστωτική και ολιγοπωλιακή πληροφόρηση που εξασφαλίζουν μέσω του copy paste και που αποφεύγουν συνειδητά να περιορίσουν, γίνεται φανερό ότι για τη νέα εργοδοτική Ενωση και τα συμφέροντά της ο δρόμος είναι κάτι περισσότερο από ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα.

Επειτα από τις τις πρόσφατες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου από τα 21 μέλη-εταιρείες που συμμετέχουν στην ΕΝΕΔ στη θέση του προέδρου της εκλέχτηκε ένας σχετικά νέος εκδότης, ο Δημήτρης Μάρης, ιδιοκτήτης του ομίλου «24 Media» (στην κατοχή του οποίου βρίσκονται περίπου 20 ιδιόκτητα και συνεργαζόμενα sites) και μέτοχος στην εταιρεία του Γιάννη Φιλιππάκη που εκδίδει τις εφημερίδες «Δημοκρατία» και «Εspresso». Η εκλογή του Δημήτρη Μάρη (επονομαζόμενου και betατζή λόγω των στοιχηματικών ιστοσελίδων που ελέγχει) στη θέση του προέδρου της εργοδοτικής Ενωσης μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί καθώς πρόκειται για έναν επιχειρηματία που αναδεικνύεται πλέον σε κυρίαρχη δύναμη στο χώρο των ηλεκτρονικών μίντια και των νέων τεχνολογιών ενημέρωσης και που επεκτείνει συνεχώς τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αλλά πρόκειται και για έναν επιχειρηματία ο οποίος έχει επιβάλλει άθλιες εργασιακές συνθήκες στα μέσα που κατέχει υποχρεώνοντας τους εργαζόμενους να υπογράψουν συμβάσεις εργασίας για πενθήμερο που δεν τηρούνται ποτέ και που απαγορεύει κάθε συνδικαλιστική δράση, μη επιτρέποντας ούτε την είσοδο σε εργαζόμενους και μέλη σωματείων για να μοιράσουν στους εργαζόμενους κείμενα για τα δικαιώματά τους.

Ετσι, η τοποθέτηση του Δημήτρη Μάρη στην καρέκλα του προέδρου της ΕΝΕΔ αποτελεί μια επιλογή των εκδοτών που αφορά τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση. Ικανό να προασπίσει τα εκδοτικά συμφέροντα στο έπακρο και με βασική προϋπόθεση την εγκαθίδρυση της εργοδοτικής ασυδοσίας ως προϋπόθεση για την εξασφάλιση των μέγιστων κερδών που προκύπτουν από την αφαίμαξη του ιδρώτα των εργαζομένων. Λόγος για τον οποίο, ενάμιση μήνα μετά από την εκλογή του, ο πρόεδρος της ΕΝΕΔ με άρθρο του σε ηλεκτρονική εφημερίδα στην οποία είναι μέτοχος μαζί με εφοπλιστές, προειδοποιεί ότι η πρόθεση επιβολής φόρου στις online διαφημίσεις θα οδηγήσει τους μιντιάρχες των ηλεκτρονικών μέσων σε απολύσεις εργαζομένων. Βάζοντας ωμά και εκβιαστικά τους εργαζόμενους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων των αφεντικών με το κράτος.

Εχοντας τη βεβαιότητα ότι οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης (η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι στα sites πρέπει να αμείβονται ως συντάκτες είναι μόνο ένα από τα παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα), στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, βάζοντας αναχώματα και χτίζοντας τις δικές μας αντιστάσεις. Και έχουμε σκοπό να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην αφήσουμε τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης να περάσει πάνω από την περαιτέρω υποτίμησή μας.

Καλούμε σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του Ομίλου 24, καταγγέλοντας τόσο τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε αυτόν, όσο και τις συνθήκες των σύγχρονων κάτεργων που επικρατούν στις μιντιακές διαδικτυακές επιχειρήσεις που απαρτίζουν την ΕΝΕΔ, και που υπερασπίζεται ως πρόεδρος ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μάρης.

Είναι καιρός όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι σε sites και διαδικτυακά μέσα,- το φτηνό εργατικό δυναμικό, κακοπληρωμένο και ανασφάλιστο, ευέλικτο και υποτιμημένο, απαξιωμένο από τα καθεστωτικά σωματεία- να οργανωθούμε. Να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον, να βάλουμε μπροστά τα εργατικά μας συμφέροντα, με πυξίδα την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη

 Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ 

katalipsiesiea.blogspot.gr