Category: ΜΜΕ

Η τακτική πολλών ηλεκτρονικών μέσων να παραποιούν τα γεγονότα σε σημείο αλλοίωσης της πραγματικότητας δεν είναι μία συνθήκη πρωτόγνωρη στον κλάδο μας. Όταν οι εκδότες, οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι αποφασίσουν να συστρατευθούν με την “πορεία ανάκαμψης της χώρας” θα το κάνουν με κάθε τρόπο και μέσο. Ίσως πιο έντονα και από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Χρησιμοποιούν σαν προμετωπίδα τα sites, τα κανάλια, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις φυλλάδες τους δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν. Μέσα στο οποίο υπάρχει η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η οποία “προσπαθεί να ορθοποδήσει και στην αντίπερα όχθη κάποιοι γραφικοί και επιθετικοί διαδηλωτές (οι οποίοι ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα βαφτίζονται και με το αντίστοιχο πολιτικό πρόσημο) που εμποδίζουν την υπόλοιπη κοινωνία να χαρεί την καθημερινότητα της”. 

Τώρα αν αυτή η καθημερινότητα είναι μία κόλαση για κάποιους αυτό δεν μας αφορά και πάρα πολύ μιας και το εντελώς θολό υποκείμενο του “καταναλωτή”, “πολίτη”, “δημοκράτη”, “Έλληνα” έχει πάντα δίκιο. Ειδικότερα όταν (δηλαδή πάντα) τα συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι ίδια με των αφεντικών. Την εβδομάδα που πέρασε (30 Μαρτίου – 5 Απριλίου) είχαμε δύο πολύ ωραίες ιστορίες να ακούσουμε και να διαβάσουμε.

Στις 31 Μαρτίου ξεκίνησε η δίκη των ιδιοκτητών της αλυσίδας αρτοποιείων “Χωριάτικο” οι οποίοι κατηγορούνται για σύναψη εγκληματικής οργάνωσης, μαστροπεία, και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τα δύο αδέρφια χρησιμοποιούσαν τους φούρνους ως βιτρίνα για να μπορούν εύκολα να διακινούν γυναίκες από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες ανάγκαζαν να εκδίδονται στα μαγαζιά ιδιοκτησίας τους “Αλκατράζ” και “Star” (εάν ανατρέξει κάποιος/α στο διαδίκτυο ή στις εφημερίδες θα βρει πλήθος δημοσιευμάτων για την συγκεκριμένη υπόθεση). Μία ιστορία που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω με αρκετές παρεμβάσεις και δράσεις να έχουν πραγματοποιηθεί στις αλυσίδες καταστημάτων τους, οι οποίες αναδείκνυαν το ζήτημα και πολλές φορές οι συμμετέχοντες σε αυτές ήρθαν αντιμέτωποι με τραμπούκους εργαζόμενους, τσιράκια των καθικιών που είχαν για αφεντικά. Τα εν λόγω αφεντικά μάλιστα ως υπερασπιστική γραμμή στο δικαστήριο ακολούθησαν την εξής: “Όλα έγιναν γιατί αγάπησα”, “Ο ντόρος είναι προϊόν των ανταγωνιστικών σε μας, επιχειρήσεων, αρτοσκευασμάτων και ειδών ζαχαροπλαστικής”… 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν την Τετάρτη 1/4, ο “μεγαλύτερος αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός στη χώρα” έκανε ένα ξέπλυμα πρώτης τάξεως στους δύο ελληναράδες (και τη συμμορία που είχαν φτιάξει) οι οποίοι έζησαν το Greek dream στο έπακρο: νύχτα, εκμετάλλευση γυναικών, ναρκωτικά, ξέπλυμα εκατομμυρίων, γούστα για λίγους και εκλεκτούς. Στην εκπομπή των “κυρίων” Καρπετόπουλου και Πανούτσου στον Sport-fm (γνωστή για το πιο ελεύθερο ύφος της πιάτσας που χρησιμοποιούν, το οποίο βρίθει σεξιστικών υπονοούμενων) παρουσιάστηκε μία εκδοχή της ιστορίας στην οποία οι φούρνοι δημιουργήθηκαν -η καλύτερα επεκτάθηκαν- καθώς πολλές από τις κοπέλες ζήτησαν να εργαστούν εκεί και επειδή τα αφεντικά τις αγαπούσαν, όχι μόνο πραγματοποίησαν την επιθυμία τους αλλά τους επέτρεψαν να γίνουν και επιχειρηματίες (!) και όχι απλές υπάλληλοι. Μέσα από την προσωπική ιστορία ενός φίλου του ενός εκ των δύο δημοσιογράφων οι κολεγιές με μπάτσους, φασίστες και κυκλώματα της νύχτας βαφτίστηκαν ως “μία διαφορετική οπτική πάνω σε μία αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση την οποία παρακολουθούμε. Και φανταστείτε πως οι άνθρωποι αυτοί τώρα κατηγορούνται για μαστροπεία”. 

Το δεύτερο δείγμα προπαγάνδας και ξεπλύματος έλαβε χώρα την Κυριακή 5/4, στην Ερμού κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων που γινόντουσαν στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, από το γνωστό site Newsit.gr. Σαν συνέλευση έχουμε συμμετάσχει έμπρακτα σε αρκετούς απεργιακούς αποκλεισμούς και έχουμε βιώσει την συνθήκη όπου άνθρωποι, οι οποίοι θέτουν εαυτούς στις θολές κατηγορίες που αναφέραμε πρωτύτερα (πολίτες, καταναλωτές, κτλ), να είναι εξαιρετικά επιθετικοί, εριστικοί και εμπρηστικοί απέναντι στους απεργούς αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τους αναφέρουν πως το να ψωνίζεις την Κυριακή είναι ξεφτίλα και ντροπή. Οι απεσταλμένοι των μέσων ως άλλοι εργοδοτικοί κολαούζοι σπεύδουν να παρουσιάσουν βίντεο και μαρτυρίες από “πολύπαθους” καταναλωτές οι οποίοι δέχτηκαν τη μήνη των διαδηλωτών. Το εν λόγω site στην πρώτη του σελίδα άλλαξε τον κεντρικό τίτλο από “Αναρχικοί προπηλακίζουν πολίτες στην Ερμού” σε “Προπηλακισμός μάνας και παιδιού που ήθελε να ψωνίσει στην Ερμού, δείτε το βίντεο”. Με το βίντεο να δείχνει για λίγα δευτερόλεπτα μία κυρία να ωρύεται γιατί της αφαιρείται το δικαίωμα στην κατανάλωση και τους διαδηλωτές να της επισημαίνουν πως εκείνη με τις υστερίες της τρομάζει το ίδιο το παιδί της. 

Η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένας επίμονος και μαχητικός αγώνας από την συντριπτική πλειοψηφία των μίντια δείχνει και την σημασία που έχει για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του η επέκταση αυτού του μέτρου.Την ίδια μέρα μάλιστα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα έκανε το 2 στα 2 με την κάλυψη των γεγονότων στις Σκουριές και της πορείας ενάντια στα μεταλλεία και την επίθεση που δέχτηκαν οι διαδηλωτές από μεταλλωρύχους και ΜΑΤ. Ακόμα και τώρα την περίοδο της «ελπίδας που έρχεται» βίντεο με ενορχηστρωμένες επιθέσεις εργαζομένων της Ελντοράντο και ανδρών της αστυνομίας κατά των συγκεντρωμένων βαφτίζονται «βίντεο ντοκουμέντο με κουκουλοφόρους και μάχες σώμα με σώμα στις Σκουριές». Συγκεκριμένα μέσα ξεπλένουν με τον τρόπο τους τις κυβερνητικές επιλογές, χρησιμοποιώντας επιθετικότατα άρθρα και ανταποκρίσεις, σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού και κατακερματισμού της -έτσι και αλλιώς- θολωμένης τάξης μας. 

Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε μία ανοίκεια συνθήκη. Η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι ίδιον ανθρώπων που δρουν και ζουν συλλογικά, αντλώντας καθημερινά δύναμη από τον κόσμο του αγώνα. Και επειδή ακριβώς υπάρχουμε μέσα από αυτόν το κώδικά αξιών θα πούμε για άλλη μία φορά πως οποιαδήποτε ρατσιστική, σεξιστική (συν)δήλωση ή χαριεντισμός για μαφιόζους που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, πρέπει να στηλιτεύεται και να τσακίζεται εν τη γενέσει της. Όπως επίσης πως είμαστε εργάτες και απέχουμε γαλαξίες από την συνεργατική λογική των αφεντικών (αριστερών ή δεξιών) του κλάδου η οποία βρίσκει έδαφος σε διάφορους φιλόδοξους “συναδέλφους”. Τα συμφέροντα μας δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ίδια.

Η τακτική πολλών ηλεκτρονικών μέσων να παραποιούν τα γεγονότα σε σημείο αλλοίωσης της πραγματικότητας δεν είναι μία συνθήκη πρωτόγνωρη στον κλάδο μας. Όταν οι εκδότες, οι μεγαλοϊδιοκτήτες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι αποφασίσουν να συστρατευθούν με την “πορεία ανάκαμψης της χώρας” θα το κάνουν με κάθε τρόπο και μέσο. Ίσως πιο έντονα και από τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη. Χρησιμοποιούν σαν προμετωπίδα τα sites, τα κανάλια, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις φυλλάδες τους δημιουργώντας ένα παράλληλο σύμπαν. Μέσα στο οποίο υπάρχει η μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η οποία “προσπαθεί να ορθοποδήσει και στην αντίπερα όχθη κάποιοι γραφικοί και επιθετικοί διαδηλωτές (οι οποίοι ανάλογα με την πολιτική επικαιρότητα βαφτίζονται και με το αντίστοιχο πολιτικό πρόσημο) που εμποδίζουν την υπόλοιπη κοινωνία να χαρεί την καθημερινότητα της”. 

Τώρα αν αυτή η καθημερινότητα είναι μία κόλαση για κάποιους αυτό δεν μας αφορά και πάρα πολύ μιας και το εντελώς θολό υποκείμενο του “καταναλωτή”, “πολίτη”, “δημοκράτη”, “Έλληνα” έχει πάντα δίκιο. Ειδικότερα όταν (δηλαδή πάντα) τα συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι ίδια με των αφεντικών. Την εβδομάδα που πέρασε (30 Μαρτίου – 5 Απριλίου) είχαμε δύο πολύ ωραίες ιστορίες να ακούσουμε και να διαβάσουμε.

Στις 31 Μαρτίου ξεκίνησε η δίκη των ιδιοκτητών της αλυσίδας αρτοποιείων “Χωριάτικο” οι οποίοι κατηγορούνται για σύναψη εγκληματικής οργάνωσης, μαστροπεία, και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Τα δύο αδέρφια χρησιμοποιούσαν τους φούρνους ως βιτρίνα για να μπορούν εύκολα να διακινούν γυναίκες από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τις οποίες ανάγκαζαν να εκδίδονται στα μαγαζιά ιδιοκτησίας τους “Αλκατράζ” και “Star” (εάν ανατρέξει κάποιος/α στο διαδίκτυο ή στις εφημερίδες θα βρει πλήθος δημοσιευμάτων για την συγκεκριμένη υπόθεση). Μία ιστορία που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πίσω με αρκετές παρεμβάσεις και δράσεις να έχουν πραγματοποιηθεί στις αλυσίδες καταστημάτων τους, οι οποίες αναδείκνυαν το ζήτημα και πολλές φορές οι συμμετέχοντες σε αυτές ήρθαν αντιμέτωποι με τραμπούκους εργαζόμενους, τσιράκια των καθικιών που είχαν για αφεντικά. Τα εν λόγω αφεντικά μάλιστα ως υπερασπιστική γραμμή στο δικαστήριο ακολούθησαν την εξής: “Όλα έγιναν γιατί αγάπησα”, “Ο ντόρος είναι προϊόν των ανταγωνιστικών σε μας, επιχειρήσεων, αρτοσκευασμάτων και ειδών ζαχαροπλαστικής”… 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν την Τετάρτη 1/4, ο “μεγαλύτερος αθλητικός ραδιοφωνικός σταθμός στη χώρα” έκανε ένα ξέπλυμα πρώτης τάξεως στους δύο ελληναράδες (και τη συμμορία που είχαν φτιάξει) οι οποίοι έζησαν το Greek dream στο έπακρο: νύχτα, εκμετάλλευση γυναικών, ναρκωτικά, ξέπλυμα εκατομμυρίων, γούστα για λίγους και εκλεκτούς. Στην εκπομπή των “κυρίων” Καρπετόπουλου και Πανούτσου στον Sport-fm (γνωστή για το πιο ελεύθερο ύφος της πιάτσας που χρησιμοποιούν, το οποίο βρίθει σεξιστικών υπονοούμενων) παρουσιάστηκε μία εκδοχή της ιστορίας στην οποία οι φούρνοι δημιουργήθηκαν -η καλύτερα επεκτάθηκαν- καθώς πολλές από τις κοπέλες ζήτησαν να εργαστούν εκεί και επειδή τα αφεντικά τις αγαπούσαν, όχι μόνο πραγματοποίησαν την επιθυμία τους αλλά τους επέτρεψαν να γίνουν και επιχειρηματίες (!) και όχι απλές υπάλληλοι. Μέσα από την προσωπική ιστορία ενός φίλου του ενός εκ των δύο δημοσιογράφων οι κολεγιές με μπάτσους, φασίστες και κυκλώματα της νύχτας βαφτίστηκαν ως “μία διαφορετική οπτική πάνω σε μία αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση την οποία παρακολουθούμε. Και φανταστείτε πως οι άνθρωποι αυτοί τώρα κατηγορούνται για μαστροπεία”. 

Το δεύτερο δείγμα προπαγάνδας και ξεπλύματος έλαβε χώρα την Κυριακή 5/4, στην Ερμού κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων που γινόντουσαν στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, από το γνωστό site Newsit.gr. Σαν συνέλευση έχουμε συμμετάσχει έμπρακτα σε αρκετούς απεργιακούς αποκλεισμούς και έχουμε βιώσει την συνθήκη όπου άνθρωποι, οι οποίοι θέτουν εαυτούς στις θολές κατηγορίες που αναφέραμε πρωτύτερα (πολίτες, καταναλωτές, κτλ), να είναι εξαιρετικά επιθετικοί, εριστικοί και εμπρηστικοί απέναντι στους απεργούς αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους οι οποίοι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τους αναφέρουν πως το να ψωνίζεις την Κυριακή είναι ξεφτίλα και ντροπή. Οι απεσταλμένοι των μέσων ως άλλοι εργοδοτικοί κολαούζοι σπεύδουν να παρουσιάσουν βίντεο και μαρτυρίες από “πολύπαθους” καταναλωτές οι οποίοι δέχτηκαν τη μήνη των διαδηλωτών. Το εν λόγω site στην πρώτη του σελίδα άλλαξε τον κεντρικό τίτλο από “Αναρχικοί προπηλακίζουν πολίτες στην Ερμού” σε “Προπηλακισμός μάνας και παιδιού που ήθελε να ψωνίσει στην Ερμού, δείτε το βίντεο”. Με το βίντεο να δείχνει για λίγα δευτερόλεπτα μία κυρία να ωρύεται γιατί της αφαιρείται το δικαίωμα στην κατανάλωση και τους διαδηλωτές να της επισημαίνουν πως εκείνη με τις υστερίες της τρομάζει το ίδιο το παιδί της. 

Η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένας επίμονος και μαχητικός αγώνας από την συντριπτική πλειοψηφία των μίντια δείχνει και την σημασία που έχει για το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του η επέκταση αυτού του μέτρου.Την ίδια μέρα μάλιστα η συγκεκριμένη ιστοσελίδα έκανε το 2 στα 2 με την κάλυψη των γεγονότων στις Σκουριές και της πορείας ενάντια στα μεταλλεία και την επίθεση που δέχτηκαν οι διαδηλωτές από μεταλλωρύχους και ΜΑΤ. Ακόμα και τώρα την περίοδο της «ελπίδας που έρχεται» βίντεο με ενορχηστρωμένες επιθέσεις εργαζομένων της Ελντοράντο και ανδρών της αστυνομίας κατά των συγκεντρωμένων βαφτίζονται «βίντεο ντοκουμέντο με κουκουλοφόρους και μάχες σώμα με σώμα στις Σκουριές». Συγκεκριμένα μέσα ξεπλένουν με τον τρόπο τους τις κυβερνητικές επιλογές, χρησιμοποιώντας επιθετικότατα άρθρα και ανταποκρίσεις, σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού και κατακερματισμού της -έτσι και αλλιώς- θολωμένης τάξης μας. 

Σίγουρα δεν αναφερόμαστε σε μία ανοίκεια συνθήκη. Η πτώση από τα σύννεφα δεν είναι ίδιον ανθρώπων που δρουν και ζουν συλλογικά, αντλώντας καθημερινά δύναμη από τον κόσμο του αγώνα. Και επειδή ακριβώς υπάρχουμε μέσα από αυτόν το κώδικά αξιών θα πούμε για άλλη μία φορά πως οποιαδήποτε ρατσιστική, σεξιστική (συν)δήλωση ή χαριεντισμός για μαφιόζους που εκμεταλλεύονται ανθρώπους, πρέπει να στηλιτεύεται και να τσακίζεται εν τη γενέσει της. Όπως επίσης πως είμαστε εργάτες και απέχουμε γαλαξίες από την συνεργατική λογική των αφεντικών (αριστερών ή δεξιών) του κλάδου η οποία βρίσκει έδαφος σε διάφορους φιλόδοξους “συναδέλφους”. Τα συμφέροντα μας δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ ίδια.

Την αξιοπρέπεια και την αντίσταση στους χώρους εργασίας υπερασπίζονται 4 εργαζόμενοι της εφημερίδας Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομική σύμβαση. Στις 23 Μαρτίου κοινοποιήθηκε στους συναδέλφους από την εργοδοσία, ο ωμός εκβιασμός: ή υπογράφετε ατομική σύμβαση μέχρι την Παρασκευή στις 14:00 ή βρίσκεστε σε υποχρεωτική άδεια και απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης. Σε έναν ευθύ συσχετισμό της μη υπογραφής ατομικών συμβάσεων με τις απολύσεις, ομολογεί κυνικά την εκδικητικότητα έναντι αυτών που συνεπώς υπερασπίστηκαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Αναδημοσιεύουμε τη συνέχεια των γεγονότων από τον Ασύνταχτο Τύπο από τη Θεσσαλονίκη.

 Σε ομηρία παραμένουν οι τέσσερις αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της εφημερίδας «Μακεδονία» που τελούν υπό την απειλή της απόλυσης επειδή αρνούνται να κάνουν εκπτώσεις στην εργασιακή τους αξιοπρέπεια και να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις.
Η αντίδραση για τη μεθόδευση της απόλυσης των «τεσσάρων» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ήταν άμεση τόσο από τους ίδιους όσο και από συναδέλφους τους, απολυμένους και εργαζόμενους από την εφημερίδα και από άλλα Μέσα (μεταξύ αυτών και από την Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3).

Πολλοί από αυτούς, το μεσημέρι της Τρίτης 24 Μαρτίου, βρέθηκαν μαζί με τους «τέσσερις» στο κτίριο της ΕΣΗΕΜ-Θ προκειμένου να δρομολογήσουν άμεσα τη δυνατότητα συνδικαλιστικής και νομικής άμυνας απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα και τα τελεσίγραφα. Υπενθυμίζεται ότι στο αρχικό «χαρτί» της προειδοποίησης απόλυσης που επιδόθηκε με δικαστικό κλητήρα στους 4, περιλαμβάνεται εγγράφως η σαφής απειλή-εκβιασμός: Ή υπογράφετε ατομική σύμβαση έως τις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής, ή… απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης.
Παρόντα για τη διαβούλευση με την ομάδα των δημοσιογράφων και των συμπαραστατών τους ήταν μόνο 2 μέλη του προεδρείου του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ. Η πανελλαδικώς πλέον γνωστή για την… «καρτερικότητά» της προεδρική συνδικαλιστική ομάδα της ΕΣΗΕΜ-Θ αν και δεν ήταν σε πλήρη… ανάπτυξη, αποφάνθηκε ότι η «προειδοποίηση απόλυσης» δεν αποτελεί «απόλυση» και γι’ αυτό έριξε και πάλι το μπαλάκι στους εργαζόμενους σαν να μην επρόκειτο για την έδρα ενός συνδικαλιστικού Σωματείου που οφείλει να εκδίδει χωρίς χρονοτριβή, άμεσα, ανακοίνωση στήριξης των απειλούμενων με απόλυση εργαζομένων μελών της, ανάληψης πρωτοβουλίας αγωνιστικών κινητοποιήσεων και καταδίκης της χυδαίας εκβιαστικής-εργοδοτικής πρακτικής. Τις μεθοδεύσεις αυτές κατήγγειλλε άμεσα από την πρώτη στιγμή η συνδικαλιστική παράταξη της ΕΣΗΕΜ-Θ, «Μέτωπο Αγώνα Δημοσιογράφων» (που εκπροσωπείται στο ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ με τρία εκλεγμένα μέλη της). Τελικά, παρόντων των «τεσσάρων» και των αλληλέγγυων συναδέλφων τους, σε επιτόπια τηλεφωνική επικοινωνία ενός μέλους της διοίκησης της ΕΣΗΕΜ-Θ με την εκπρόσωπο της εργοδοσίας, αποσπάστηκε η δέσμευση της τελευταίας για πραγματοποίηση την προσεχή Δευτέρα συνάντησης με την παρουσία και του διευθυντή της εφημερίδας (όπως απαίτησε η εκπρόσωπος της εργοδοσίας) με τους υπό απόλυση εργαζόμενους.
Αποσπάστηκε παράλληλα η προφορική υπόσχεση ότι δεν θα ισχύσει έως τότε (τη Δευτέρα) η χορήγηση αναγκαστικής άδειας που, βάσει της έγγραφης ειδοποίησης απόλυσης, θα ίσχυε από σήμερα 24 Μαρτίου. Άρα οι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν κανονικά στις δουλειές τους μέχρι τουλάχιστον την προσεχή Δευτέρα… Έως τότε οι «τέσσερις» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ παραμένουν σε ομηρία. Το ενθαρρυντικό όμως είναι ότι και οι εργαζόμενοι δεν προτίθενται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Παραμένουν σε επαγρύπνηση με την πολύτιμη αλληλέγγυα αρωγή μεγάλου μέρους των συναδέλφων τους στη Θεσσαλονίκη που είναι αποφασισμένοι να αποκρούσουν τη νέα εργοδοτική αυθαιρεσία και το κλίμα τρομοκρατίας και εκβιασμών που επιχειρεί να περάσει το εκδοτικό κατεστημένο στο «παρα πέντε» της κατάθεσης του ν/σ για τις ΣΣΕ.
Ήδη η είδηση των νέων μεθοδεύσεων της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ έχει δημοσιευτεί σε δεκάδες ιστοσελίδες, έχουν ενημερωθεί οικεία σωματεία καθώς και η ΠΟΕΣΥ και αναμένουν το πράσινο φως για την έναρξη πλατιάς δημοσιοποίησης και κινητοποίησης για το θέμα που φαίνεται πως ξεφεύγει πλέον από τα πρόσωπα των «τεσσάρων» αφού αφορά τον πυρήνα της δυνατότητας της Συλλογικής Διαπραγμάτευσης των εργαζομένων της χώρας.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη μάχη της αξιοπρέπειας απέναντι στην ακόρεστη δίψα του εκδοτικού κατεστημένου για περισσότερα κέρδη με το λιγότερο δυνατό κόστος με άμεση επίπτωση και στην ποιότητα των ίδιων των «φύλλων» που σημειώνουν συνεχή πτωτική πορεία λόγω ακριβώς αυτών των πολιτικών.
Το μήνυμα προς την εργοδοτική εξουσία είναι ένα: Να πάρει πίσω τις απειλές και τους εκβιασμούς, να πάρει πίσω τις προαναγγελθείσες απολύσεις, να πάψει να καλλιεργεί κλίμα τεχνητής πόλωσης ανάμεσα στους εργαζόμενους, να είναι συνεπής στις μισθοδοτικές της υποχρεώσεις, να ενισχύσει αντί να «αποψιλώνει» συστηματικά το έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό από το εκδοτικό συγκρότημα που αποβαίνει τελικά σε βάρος της ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού.

Την αξιοπρέπεια και την αντίσταση στους χώρους εργασίας υπερασπίζονται 4 εργαζόμενοι της εφημερίδας Μακεδονία στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν ατομική σύμβαση. Στις 23 Μαρτίου κοινοποιήθηκε στους συναδέλφους από την εργοδοσία, ο ωμός εκβιασμός: ή υπογράφετε ατομική σύμβαση μέχρι την Παρασκευή στις 14:00 ή βρίσκεστε σε υποχρεωτική άδεια και απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης. Σε έναν ευθύ συσχετισμό της μη υπογραφής ατομικών συμβάσεων με τις απολύσεις, ομολογεί κυνικά την εκδικητικότητα έναντι αυτών που συνεπώς υπερασπίστηκαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Αναδημοσιεύουμε τη συνέχεια των γεγονότων από τον Ασύνταχτο Τύπο από τη Θεσσαλονίκη.

 Σε ομηρία παραμένουν οι τέσσερις αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της εφημερίδας «Μακεδονία» που τελούν υπό την απειλή της απόλυσης επειδή αρνούνται να κάνουν εκπτώσεις στην εργασιακή τους αξιοπρέπεια και να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις.
Η αντίδραση για τη μεθόδευση της απόλυσης των «τεσσάρων» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ήταν άμεση τόσο από τους ίδιους όσο και από συναδέλφους τους, απολυμένους και εργαζόμενους από την εφημερίδα και από άλλα Μέσα (μεταξύ αυτών και από την Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3).

Πολλοί από αυτούς, το μεσημέρι της Τρίτης 24 Μαρτίου, βρέθηκαν μαζί με τους «τέσσερις» στο κτίριο της ΕΣΗΕΜ-Θ προκειμένου να δρομολογήσουν άμεσα τη δυνατότητα συνδικαλιστικής και νομικής άμυνας απέναντι στην εργοδοτική επιθετικότητα και τα τελεσίγραφα. Υπενθυμίζεται ότι στο αρχικό «χαρτί» της προειδοποίησης απόλυσης που επιδόθηκε με δικαστικό κλητήρα στους 4, περιλαμβάνεται εγγράφως η σαφής απειλή-εκβιασμός: Ή υπογράφετε ατομική σύμβαση έως τις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής, ή… απολύεστε μετά την παρέλευση της τετράμηνης προειδοποίησης απόλυσης.
Παρόντα για τη διαβούλευση με την ομάδα των δημοσιογράφων και των συμπαραστατών τους ήταν μόνο 2 μέλη του προεδρείου του ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ. Η πανελλαδικώς πλέον γνωστή για την… «καρτερικότητά» της προεδρική συνδικαλιστική ομάδα της ΕΣΗΕΜ-Θ αν και δεν ήταν σε πλήρη… ανάπτυξη, αποφάνθηκε ότι η «προειδοποίηση απόλυσης» δεν αποτελεί «απόλυση» και γι’ αυτό έριξε και πάλι το μπαλάκι στους εργαζόμενους σαν να μην επρόκειτο για την έδρα ενός συνδικαλιστικού Σωματείου που οφείλει να εκδίδει χωρίς χρονοτριβή, άμεσα, ανακοίνωση στήριξης των απειλούμενων με απόλυση εργαζομένων μελών της, ανάληψης πρωτοβουλίας αγωνιστικών κινητοποιήσεων και καταδίκης της χυδαίας εκβιαστικής-εργοδοτικής πρακτικής. Τις μεθοδεύσεις αυτές κατήγγειλλε άμεσα από την πρώτη στιγμή η συνδικαλιστική παράταξη της ΕΣΗΕΜ-Θ, «Μέτωπο Αγώνα Δημοσιογράφων» (που εκπροσωπείται στο ΔΣ της ΕΣΗΕΜ-Θ με τρία εκλεγμένα μέλη της). Τελικά, παρόντων των «τεσσάρων» και των αλληλέγγυων συναδέλφων τους, σε επιτόπια τηλεφωνική επικοινωνία ενός μέλους της διοίκησης της ΕΣΗΕΜ-Θ με την εκπρόσωπο της εργοδοσίας, αποσπάστηκε η δέσμευση της τελευταίας για πραγματοποίηση την προσεχή Δευτέρα συνάντησης με την παρουσία και του διευθυντή της εφημερίδας (όπως απαίτησε η εκπρόσωπος της εργοδοσίας) με τους υπό απόλυση εργαζόμενους.
Αποσπάστηκε παράλληλα η προφορική υπόσχεση ότι δεν θα ισχύσει έως τότε (τη Δευτέρα) η χορήγηση αναγκαστικής άδειας που, βάσει της έγγραφης ειδοποίησης απόλυσης, θα ίσχυε από σήμερα 24 Μαρτίου. Άρα οι εργαζόμενοι θα επιστρέψουν κανονικά στις δουλειές τους μέχρι τουλάχιστον την προσεχή Δευτέρα… Έως τότε οι «τέσσερις» της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ παραμένουν σε ομηρία. Το ενθαρρυντικό όμως είναι ότι και οι εργαζόμενοι δεν προτίθενται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια. Παραμένουν σε επαγρύπνηση με την πολύτιμη αλληλέγγυα αρωγή μεγάλου μέρους των συναδέλφων τους στη Θεσσαλονίκη που είναι αποφασισμένοι να αποκρούσουν τη νέα εργοδοτική αυθαιρεσία και το κλίμα τρομοκρατίας και εκβιασμών που επιχειρεί να περάσει το εκδοτικό κατεστημένο στο «παρα πέντε» της κατάθεσης του ν/σ για τις ΣΣΕ.
Ήδη η είδηση των νέων μεθοδεύσεων της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ έχει δημοσιευτεί σε δεκάδες ιστοσελίδες, έχουν ενημερωθεί οικεία σωματεία καθώς και η ΠΟΕΣΥ και αναμένουν το πράσινο φως για την έναρξη πλατιάς δημοσιοποίησης και κινητοποίησης για το θέμα που φαίνεται πως ξεφεύγει πλέον από τα πρόσωπα των «τεσσάρων» αφού αφορά τον πυρήνα της δυνατότητας της Συλλογικής Διαπραγμάτευσης των εργαζομένων της χώρας.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη μάχη της αξιοπρέπειας απέναντι στην ακόρεστη δίψα του εκδοτικού κατεστημένου για περισσότερα κέρδη με το λιγότερο δυνατό κόστος με άμεση επίπτωση και στην ποιότητα των ίδιων των «φύλλων» που σημειώνουν συνεχή πτωτική πορεία λόγω ακριβώς αυτών των πολιτικών.
Το μήνυμα προς την εργοδοτική εξουσία είναι ένα: Να πάρει πίσω τις απειλές και τους εκβιασμούς, να πάρει πίσω τις προαναγγελθείσες απολύσεις, να πάψει να καλλιεργεί κλίμα τεχνητής πόλωσης ανάμεσα στους εργαζόμενους, να είναι συνεπής στις μισθοδοτικές της υποχρεώσεις, να ενισχύσει αντί να «αποψιλώνει» συστηματικά το έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό από το εκδοτικό συγκρότημα που αποβαίνει τελικά σε βάρος της ενημέρωσης του αναγνωστικού κοινού.

Η διοργάνωση μιας φανταχτερής και γυαλιστερής φιέστας κρύβει σχεδόν πάντα, εκτός από τη βρωμιά, ένα σωρό σκοπιμοτήτων. Την εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί, φυσικά, και αυτή που διοργανώνει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για τα 100 χρόνια ύπαρξης του σωματείου με τα εγκαίνια σχετικής έκθεσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για να γίνει κατανοητή η προκλητικότητα ενός τέτοιου εορτασμού και μιας τέτοιας εκδήλωσης, που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους καρεκλοκένταυρους διοικούντες του σωματείου και διόλου τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, πόσο μάλλον τους περισσότερους από τους μισούς που είναι άνεργοι, αρκεί μια μικρή «διείσδυση»  σε αυτό καθαυτό το σωματείο.

Τι είναι λοιπόν η ΕΣΗΕΑ; Όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, πρόκειται για ένα σωματείο στο οποίο την απόλυτη εξουσία την κατέχουν τα εναλλασσόμενα -πρωτίστως δεξιά και δευτερευόντως αριστερά- Διοικητικά Συμβούλια. Έχοντας την αλαζονεία  να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή να επιβάλουν αποφάσεις για άσφαιρες απεργίες, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια.

Σε ολόκληρη την ιστορία του σωματείου  μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν πάντα ένα υψηλό σκαλοπάτι για μια θέση σε ένα υπουργικό, άντε βουλευτικό θώκο. Τα τελευταία χρόνια πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου των δημοσιογράφων στη χώρα ήταν  επί 3 συνεχόμενες διετίες ο Πάνος Σόμπολος, ένας αστυνομικός συντάκτης. Τα ίδια χρόνια που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλες τις διαδηλώσεις το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σήμερα η Ένωση έχει και πάλι πρόεδρο προερχόμενη από τη Δεξιά παράταξη και το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, Μαρία Αντωνιάδου. Λόγος για τον οποίο το σωματείο μπορεί να περηφανεύεται για τις άψογες σχέσεις του με την Εκκλησία, από την οποία ελεούνται και μερικοί άνεργοι συνάδελφοι με κάποιες κούτες τροφίμων, μέσω εκκλησιαστικής ΜΚΟ.

Τα σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε ξεδιάντροπα τη διοργάνωση αυτής της φιέστας μη ζητώντας την άποψη των μελών του, προφανώς θεωρεί ότι δεν έχει περάσει στα κιτάπια της Ιστορίας το γεγονός ότι η ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης -της τότε Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (ΕΣΑΕ)- υπογράφηκε από κάποιους λίγους συναδέλφους το 1914, έπειτα από το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του, καθώς εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν άποροι. Εκατό χρόνια μετά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι και πάλι άποροι ή στα όρια της φτώχειας. Με την απόλυτη ευθύνη του σημερινού ΔΣ και όλων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον 6^ο όροφο της ΕΣΗΕΑ, δεξιών και αριστερών ανεξαιρέτως, οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν με μισθούς πείνας και σε συνθήκες εργασιακών κάτεργων.

Πάγια αιτήματα της Ένωσης από την ίδρυσή της ήταν η περίθαλψη, η ασφάλιση, η πρόνοια, η κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και η αλληλοβοήθεια των μελών της, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στο ιστορικό του ίδιου του  σωματείου. Εκατό χρόνια διαδρομής, λοιπόν, και σήμερα τα ίδια αιτήματα παραμένουν εξίσου…  πάγια. Με τα ΔΣ να περνούν το ένα μετά το άλλο, στεκούμενα σθεναρά αντίθετα και υπονομευτικά απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων του κλάδου και επιδιώκοντας ουσιαστικά την εργασιακή ειρήνη, όταν στο ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά οι εργοδότες, έχοντας αποκομίσει τεράστια κέρδη μέσα από παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κήρυσσαν ιερό για τα συμφέροντά τους πόλεμο.

Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ υποδεικνύει ότι υπήρχε ανέκαθεν μια εμμονή των ΔΣ στο να παραμείνει ένα κλειστό σωματείο για λίγους αποκλείοντας από αυτό τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ετσι, περίπου 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του σωματείου (το 1935),οι μη εγγεγραμμένοι σε αυτό δημοσιογράφοι ήταν αριθμητικά περίπου όσοι και τα εγγεγραμμένα μέλη του. Λόγος για τον οποίο δέκα χρόνια μετά (1945) συντάκτες ημερήσιων εφημερίδων  που δεν εγγράφονταν από την ΕΣΗΕΑ ίδρυσαν την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (ΕΣΑΤ). Εκατό χρόνια μετά, το σωματείο παραμένει κλειστό, επιμένοντας να μην αναγνωρίζει ως μέλη τα 2/3 των συναδέλφων, επιμένοντας σε ένα πεπαλαιωμένο καταστατικό και μη αναγνωρίζοντας τη γέννηση και ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, των νέων σκλαβοπάζαρων του κλάδου, ούτε φυσικά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντ’ αυτού,  το σημερινό ΔΣ,  σε μια μοναδική πρωτοτυπία για τα συνδικαλιστικά χρονικά,  καταρτίζει ανεπιτυχώς «Μητρώο δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» εμπαίζοντας για άλλη μια φορά τους ακάλυπτους σε πολλαπλά επίπεδα συναδέλφους στα sites, την ίδια στιγμή που ανέχεται ως μέλη της ΕΣΗΕΑ διευθυντές και κάθε λογής “σκυλιά” της εργοδοσίας.

Βέβαια, η ΕΣΗΕΑ δεν ήταν πάντα ένα γραφειοκρατικό και  παραδομένο στα αφεντικά σωματείο. Εντούτοις, η αγωνιστικότητά της εξαντλείται στο μακρινό πλέον παρελθόν, σχεδόν 40 χρόνια πίσω. Με τη μαχητική, ανυποχώρητη  απεργία των δημοσιογράφων το 1975 για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που λύγισε τελικά τους εκδότες που αναγκάστηκαν να δεχτούν 30% αυξήσεις στους τότε πενιχρούς μισθούς. Στα χρόνια της τρόικας ούτε η κατάργηση των ΣΣΕ , ούτε η επαναφορά των πενιχρών μισθών, ούτε οι συνθήκες γαλέρας, που έχουν επιβληθεί εκβιαστικά και εξαναγκαστικά, αποτελούν λόγους  για τα τελευταία ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ώστε να προχωρήσουν στην κήρυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. ΟΙ χιλιάδες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μαύρη εργασία, ακόμη και το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν λόγους για τα μέλη των ΔΣ  του σωματείου για την κήρυξη διεκδικητικών και άρα, επίμονων κινητοποιήσεων στον κλάδο.

Στα χρόνια της τρόικας, τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεχίζουν να προσπερνούν την επίθεση που δέχεται ολόκληρη η εργατική τάξη επιμένοντας να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους από αυτήν, κηρύσσοντας απεργίες ξεχωριστά  στο όνομα της (πλαστής) ανάγκης της ενημέρωσης. Όταν μεγαλοδημοσιογράφοι και ξεπουλημένοι «συνάδελφοι» (από τις όποιες αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχουν απομείνει) γίνονται τα φερέφωνα της τρόϊκας και, με αξιοθαύμαστη ευκολία, της εκάστοτε εξουσίας. Παραπληροφορώντας, λασπολογώντας και προβοκάροντας συστηματικά τις εργατικές διεκδικήσεις  και τις «φωνές» αντίστασης ενάντια στην άγρια καταστολή και τη σαπίλα της εξουσίας. Ζητήματα τα οποία οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ δε γνωρίζουν, δε βλέπουν και δεν ακούν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε, όταν η αποκαλουμένη «κίτρινη δημοσιογραφία» ήταν ανέκαθεν  μοχλός πίεσης γι’ αυτούς, προκειμένου τα ΜΜΕ (σε ένα ανάμικτο, κατά τα λοιπά, «μίξερ» ρόλων που περιλαμβάνει παραδόξως εκδότες και εργαζόμενους μαζί) να μπορέσουν να διατηρήσουν τη θέση τους ως «τέταρτη εξουσία» και σε κάποιες χρονικές περιόδους να την αναβαθμίσουν -κατά τα λοιπά, όπως και οι προηγούμενες τρεις εξουσίες , πάντα για τον ίδιο κοινό σκοπό, την… εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Για όλους  αυτούς τους λόγους -και για ακόμη άλλους τόσους- τα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθίστανται προσβλητικά για την κατάσταση που έχει περιπέσει ο κλάδος. Πέρα από την ανέλιξη των συνδικαλιστικών παραγόντων που αποσκοπούν να ωφεληθούν προσωπικά από αυτή τη διοργάνωση και πέρα από την ξευτίλα του γεγονότος ότι στα εγκαίνια της έκθεσης την Κυριακή θα γίνει και βράβευση τριών πρώην  αριστερών πρόεδρων της ΕΣΗΕΑ, (Μανωλάκος, Κιάος, Τρίμης), προσβάλλεται  η ίδια μας η ταξική νοημοσύνη. Και, πέρα από τα όποια «πολιτικά» παιχνίδια κρύβονται πίσω από αυτή την αδιευκρίνιστου κόστους φιέστα, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι το πώς θα την κρίνει η βάση των άνεργων και εργαζομένων στον κλάδο.  Μπροστά στην έπαρση που τους διακατέχει, οι μετέχοντες στο σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει.

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Η διοργάνωση μιας φανταχτερής και γυαλιστερής φιέστας κρύβει σχεδόν πάντα, εκτός από τη βρωμιά, ένα σωρό σκοπιμοτήτων. Την εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί, φυσικά, και αυτή που διοργανώνει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για τα 100 χρόνια ύπαρξης του σωματείου με τα εγκαίνια σχετικής έκθεσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για να γίνει κατανοητή η προκλητικότητα ενός τέτοιου εορτασμού και μιας τέτοιας εκδήλωσης, που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους καρεκλοκένταυρους διοικούντες του σωματείου και διόλου τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, πόσο μάλλον τους περισσότερους από τους μισούς που είναι άνεργοι, αρκεί μια μικρή «διείσδυση»  σε αυτό καθαυτό το σωματείο.

Τι είναι λοιπόν η ΕΣΗΕΑ; Όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, πρόκειται για ένα σωματείο στο οποίο την απόλυτη εξουσία την κατέχουν τα εναλλασσόμενα -πρωτίστως δεξιά και δευτερευόντως αριστερά- Διοικητικά Συμβούλια. Έχοντας την αλαζονεία  να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή να επιβάλουν αποφάσεις για άσφαιρες απεργίες, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια.

Σε ολόκληρη την ιστορία του σωματείου  μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν πάντα ένα υψηλό σκαλοπάτι για μια θέση σε ένα υπουργικό, άντε βουλευτικό θώκο. Τα τελευταία χρόνια πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου των δημοσιογράφων στη χώρα ήταν  επί 3 συνεχόμενες διετίες ο Πάνος Σόμπολος, ένας αστυνομικός συντάκτης. Τα ίδια χρόνια που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλες τις διαδηλώσεις το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σήμερα η Ένωση έχει και πάλι πρόεδρο προερχόμενη από τη Δεξιά παράταξη και το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, Μαρία Αντωνιάδου. Λόγος για τον οποίο το σωματείο μπορεί να περηφανεύεται για τις άψογες σχέσεις του με την Εκκλησία, από την οποία ελεούνται και μερικοί άνεργοι συνάδελφοι με κάποιες κούτες τροφίμων, μέσω εκκλησιαστικής ΜΚΟ.

Τα σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε ξεδιάντροπα τη διοργάνωση αυτής της φιέστας μη ζητώντας την άποψη των μελών του, προφανώς θεωρεί ότι δεν έχει περάσει στα κιτάπια της Ιστορίας το γεγονός ότι η ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης -της τότε Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (ΕΣΑΕ)- υπογράφηκε από κάποιους λίγους συναδέλφους το 1914, έπειτα από το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του, καθώς εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν άποροι. Εκατό χρόνια μετά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι και πάλι άποροι ή στα όρια της φτώχειας. Με την απόλυτη ευθύνη του σημερινού ΔΣ και όλων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον 6^ο όροφο της ΕΣΗΕΑ, δεξιών και αριστερών ανεξαιρέτως, οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν με μισθούς πείνας και σε συνθήκες εργασιακών κάτεργων.

Πάγια αιτήματα της Ένωσης από την ίδρυσή της ήταν η περίθαλψη, η ασφάλιση, η πρόνοια, η κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και η αλληλοβοήθεια των μελών της, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στο ιστορικό του ίδιου του  σωματείου. Εκατό χρόνια διαδρομής, λοιπόν, και σήμερα τα ίδια αιτήματα παραμένουν εξίσου…  πάγια. Με τα ΔΣ να περνούν το ένα μετά το άλλο, στεκούμενα σθεναρά αντίθετα και υπονομευτικά απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων του κλάδου και επιδιώκοντας ουσιαστικά την εργασιακή ειρήνη, όταν στο ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά οι εργοδότες, έχοντας αποκομίσει τεράστια κέρδη μέσα από παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κήρυσσαν ιερό για τα συμφέροντά τους πόλεμο.

Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ υποδεικνύει ότι υπήρχε ανέκαθεν μια εμμονή των ΔΣ στο να παραμείνει ένα κλειστό σωματείο για λίγους αποκλείοντας από αυτό τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ετσι, περίπου 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του σωματείου (το 1935),οι μη εγγεγραμμένοι σε αυτό δημοσιογράφοι ήταν αριθμητικά περίπου όσοι και τα εγγεγραμμένα μέλη του. Λόγος για τον οποίο δέκα χρόνια μετά (1945) συντάκτες ημερήσιων εφημερίδων  που δεν εγγράφονταν από την ΕΣΗΕΑ ίδρυσαν την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (ΕΣΑΤ). Εκατό χρόνια μετά, το σωματείο παραμένει κλειστό, επιμένοντας να μην αναγνωρίζει ως μέλη τα 2/3 των συναδέλφων, επιμένοντας σε ένα πεπαλαιωμένο καταστατικό και μη αναγνωρίζοντας τη γέννηση και ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, των νέων σκλαβοπάζαρων του κλάδου, ούτε φυσικά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντ’ αυτού,  το σημερινό ΔΣ,  σε μια μοναδική πρωτοτυπία για τα συνδικαλιστικά χρονικά,  καταρτίζει ανεπιτυχώς «Μητρώο δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» εμπαίζοντας για άλλη μια φορά τους ακάλυπτους σε πολλαπλά επίπεδα συναδέλφους στα sites, την ίδια στιγμή που ανέχεται ως μέλη της ΕΣΗΕΑ διευθυντές και κάθε λογής “σκυλιά” της εργοδοσίας.

Βέβαια, η ΕΣΗΕΑ δεν ήταν πάντα ένα γραφειοκρατικό και  παραδομένο στα αφεντικά σωματείο. Εντούτοις, η αγωνιστικότητά της εξαντλείται στο μακρινό πλέον παρελθόν, σχεδόν 40 χρόνια πίσω. Με τη μαχητική, ανυποχώρητη  απεργία των δημοσιογράφων το 1975 για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που λύγισε τελικά τους εκδότες που αναγκάστηκαν να δεχτούν 30% αυξήσεις στους τότε πενιχρούς μισθούς. Στα χρόνια της τρόικας ούτε η κατάργηση των ΣΣΕ , ούτε η επαναφορά των πενιχρών μισθών, ούτε οι συνθήκες γαλέρας, που έχουν επιβληθεί εκβιαστικά και εξαναγκαστικά, αποτελούν λόγους  για τα τελευταία ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ώστε να προχωρήσουν στην κήρυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. ΟΙ χιλιάδες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μαύρη εργασία, ακόμη και το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν λόγους για τα μέλη των ΔΣ  του σωματείου για την κήρυξη διεκδικητικών και άρα, επίμονων κινητοποιήσεων στον κλάδο.

Στα χρόνια της τρόικας, τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεχίζουν να προσπερνούν την επίθεση που δέχεται ολόκληρη η εργατική τάξη επιμένοντας να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους από αυτήν, κηρύσσοντας απεργίες ξεχωριστά  στο όνομα της (πλαστής) ανάγκης της ενημέρωσης. Όταν μεγαλοδημοσιογράφοι και ξεπουλημένοι «συνάδελφοι» (από τις όποιες αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχουν απομείνει) γίνονται τα φερέφωνα της τρόϊκας και, με αξιοθαύμαστη ευκολία, της εκάστοτε εξουσίας. Παραπληροφορώντας, λασπολογώντας και προβοκάροντας συστηματικά τις εργατικές διεκδικήσεις  και τις «φωνές» αντίστασης ενάντια στην άγρια καταστολή και τη σαπίλα της εξουσίας. Ζητήματα τα οποία οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ δε γνωρίζουν, δε βλέπουν και δεν ακούν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε, όταν η αποκαλουμένη «κίτρινη δημοσιογραφία» ήταν ανέκαθεν  μοχλός πίεσης γι’ αυτούς, προκειμένου τα ΜΜΕ (σε ένα ανάμικτο, κατά τα λοιπά, «μίξερ» ρόλων που περιλαμβάνει παραδόξως εκδότες και εργαζόμενους μαζί) να μπορέσουν να διατηρήσουν τη θέση τους ως «τέταρτη εξουσία» και σε κάποιες χρονικές περιόδους να την αναβαθμίσουν -κατά τα λοιπά, όπως και οι προηγούμενες τρεις εξουσίες , πάντα για τον ίδιο κοινό σκοπό, την… εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Για όλους  αυτούς τους λόγους -και για ακόμη άλλους τόσους- τα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθίστανται προσβλητικά για την κατάσταση που έχει περιπέσει ο κλάδος. Πέρα από την ανέλιξη των συνδικαλιστικών παραγόντων που αποσκοπούν να ωφεληθούν προσωπικά από αυτή τη διοργάνωση και πέρα από την ξευτίλα του γεγονότος ότι στα εγκαίνια της έκθεσης την Κυριακή θα γίνει και βράβευση τριών πρώην  αριστερών πρόεδρων της ΕΣΗΕΑ, (Μανωλάκος, Κιάος, Τρίμης), προσβάλλεται  η ίδια μας η ταξική νοημοσύνη. Και, πέρα από τα όποια «πολιτικά» παιχνίδια κρύβονται πίσω από αυτή την αδιευκρίνιστου κόστους φιέστα, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι το πώς θα την κρίνει η βάση των άνεργων και εργαζομένων στον κλάδο.  Μπροστά στην έπαρση που τους διακατέχει, οι μετέχοντες στο σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει.

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

«Παλιά μου τέχνη, κόσκινο» είναι μια φράση που μπορεί να περιγράψει την παράδοση των ΜΜΕ στην κατασυκοφάντηση προσωπικών και συλλογικών αγώνων. Ειδικά για την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού και την επιλεκτική πληροφόρηση των ΜΜΕ, η συνέλευσή μας τοποθετήθηκε σε πρόσφατο κείμενό της, όπου έγινε σαφές ότι ο δρόμος που επιλέγεται σε περιπτώσεις, όπως αυτή, έχει ως εξής: αποσιώπηση-επιλεκτική/αποσπασματική πληροφόρηση-παραπληροφόρηση/διαστρέβλωση.

Τη στιγμή λοιπόν, που ο Νίκος Ρωμανός μετρά 30 μέρες απεργίας πείνας, τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε ένα ρεσιτάλ προπαγάνδας και δημοσιοΚαφρίλας, προσπαθώντας να βγάλουν λάδι τις κυβερνητικές επιλογές και παράλληλα να κατασυκοφαντήσουν τον 21χρονο και τους αλληλέγγυους προς αυτόν. 

Παρακάτω ακολουθούν ορισμένα από τα «μαργαριτάρια» των τελευταίων ημερών… 

 Η «Ημερησία» συνοδεύει την πορεία που πραγματοποιήθηκε για τον Νίκο Ρωμανό στις 3/12 χρησιμοποιώντας… φωτογραφία από το Μεξικό ως στιγμιότυπο! 

«Ρεπορτάζ» του ΑΝΤ1 για την κατάληψη στη ΓΣΕΕ: Χωρίς να αναφέρεται πουθενά ότι πρόκειται για πλάνα αρχείου, ο ΑΝΤ1 επιλέγει να σπείρει τον πανικό («κερασάκι» στην τούρτα το ορθογραφικό λάθος στο «ΑΝΡΧΙΚΟΙ»!).

Το MediaSoup, από την άλλη, θέλησε να μας πείσει ότι υπάρχουν οι «κακοί» γιατροί και νοσοκόμοι που εισβάλλουν στο δωμάτιο του 21χρονου, ωστόσο τους σταματούν οι «καλοί» αστυνομικοί, προστατεύοντας (!!!) τον απεργό πείνας. 

Το «Πρώτο Θέμα» δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα των «μαργαριταριών», αφού η λάσπη του σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρείται δεδομένη. Κάπως, έτσι λοιπόν, το μέσο του κομιστή επέλεξε να φιλοξενήσει την πρόσφατη επιστολή του Νίκου Ρωμανού, κάνοντας μερικές τροποποιήσεις κατά το δοκούν. Διαβάστε και ΕΔΩ. Το «Πρώτο Θέμα» του εξώφυλλου του δολοφονημένου Π. Φύσσα κυκλοφόρησε την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου με το παραπάνω εξώφυλλο, ενώ στη web έκδοσή του ο κομιστής υπογράφει άρθρο υπό τον τίτλο «Μάθε, παιδί μου, από καλάσνικοφ! Τι, φλώροι είμαστε;», όπου λίγο-πολύ υποβαθμίζει την υπόθεση, διαμαρτύρεται για τη μη τήρηση της νομιμότητας και… παραδίδει μαθήματα απεργίας πείνας (!).

Στις πορείες που πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα στην επέτειο των 6 χρόνων από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, το Mega επέλεξε να «βαφτίσει» ως εργαζόμενους τους αναρχικούς που έσβησαν τη φωτιά στα Zara στη Θεσσαλονίκη…

ενώ στο ίδιο κανάλι καταγράφεται η στιγμή που ΜΑΤατζής τοποθετεί μολότοφ σε σάκο διαδηλωτή. Πέραν του γεγονότος, εντύπωση παρουσιάζει το πώς «ντύνεται» το βίντεο με την περιγραφή της δημοσιογράφου.  

Φυσικά, από τα «διαμάντια» των ημερών δεν έλειψε ο ΑΝΤ1 και το «αερομεταφερόμενο τάγμα αναρχικών», που πραγματοποιούσαν παρκούρ στις ταράτσες των Εξαρχείων ρίχνοντας «εκατοντάδες μολότοφ… αν όχι χιλιάδες»!   

Και επειδή καθεστωτικά ΜΜΕ χωρίς αποσιώπηση δεν υπάρχουν, αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τις ορδές ασφαλιτών, που κυκλοφόρησαν ως εικόνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα κανάλια δεν είδαμε ούτε έναν! Δείτε το βίντεο εδώ.

Πολλοί δημοσιογράφοι κάνουν “καλά” τη δουλειά τους, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, αλλά δεν τους αρκεί, επιδιώκουν να μην αφήνουν και κανέναν άλλο να μιλάει διαφορετικά. Αναφερόμαστε στη δημοσιογράφο Ελένη Ανδριανού και την παραπομπή της στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με πρωτοβουλία από το γνωστό παρεάκι που στηρίζει με συνέπεια την παράταξη της προέδρου, Μαρίας Αντωνιάδου. Η παραπομπή έγινε με βάση ανάρτηση στο facebook όπου η συνάδελφος, ανάμεσα σε άλλα, γράφει: “Ούτε μια λέξη δεν βρήκατε να πείτε για ένα παιδί που αργοπεθαίνει. Για να σεβαστούν επιτέλους οι κυβερνώντες τα δικαιώματα του…Δεν γίνεται να σας προσφωνώ πια συναδέλφους..Δεν είμαστε συνάδελφοι…”

«Παλιά μου τέχνη, κόσκινο» είναι μια φράση που μπορεί να περιγράψει την παράδοση των ΜΜΕ στην κατασυκοφάντηση προσωπικών και συλλογικών αγώνων. Ειδικά για την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού και την επιλεκτική πληροφόρηση των ΜΜΕ, η συνέλευσή μας τοποθετήθηκε σε πρόσφατο κείμενό της, όπου έγινε σαφές ότι ο δρόμος που επιλέγεται σε περιπτώσεις, όπως αυτή, έχει ως εξής: αποσιώπηση-επιλεκτική/αποσπασματική πληροφόρηση-παραπληροφόρηση/διαστρέβλωση.

Τη στιγμή λοιπόν, που ο Νίκος Ρωμανός μετρά 30 μέρες απεργίας πείνας, τα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν επιδοθεί σε ένα ρεσιτάλ προπαγάνδας και δημοσιοΚαφρίλας, προσπαθώντας να βγάλουν λάδι τις κυβερνητικές επιλογές και παράλληλα να κατασυκοφαντήσουν τον 21χρονο και τους αλληλέγγυους προς αυτόν. 

Παρακάτω ακολουθούν ορισμένα από τα «μαργαριτάρια» των τελευταίων ημερών… 

 Η «Ημερησία» συνοδεύει την πορεία που πραγματοποιήθηκε για τον Νίκο Ρωμανό στις 3/12 χρησιμοποιώντας… φωτογραφία από το Μεξικό ως στιγμιότυπο! 

«Ρεπορτάζ» του ΑΝΤ1 για την κατάληψη στη ΓΣΕΕ: Χωρίς να αναφέρεται πουθενά ότι πρόκειται για πλάνα αρχείου, ο ΑΝΤ1 επιλέγει να σπείρει τον πανικό («κερασάκι» στην τούρτα το ορθογραφικό λάθος στο «ΑΝΡΧΙΚΟΙ»!).

Το MediaSoup, από την άλλη, θέλησε να μας πείσει ότι υπάρχουν οι «κακοί» γιατροί και νοσοκόμοι που εισβάλλουν στο δωμάτιο του 21χρονου, ωστόσο τους σταματούν οι «καλοί» αστυνομικοί, προστατεύοντας (!!!) τον απεργό πείνας. 

Το «Πρώτο Θέμα» δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα των «μαργαριταριών», αφού η λάσπη του σε τέτοιες περιπτώσεις θεωρείται δεδομένη. Κάπως, έτσι λοιπόν, το μέσο του κομιστή επέλεξε να φιλοξενήσει την πρόσφατη επιστολή του Νίκου Ρωμανού, κάνοντας μερικές τροποποιήσεις κατά το δοκούν. Διαβάστε και ΕΔΩ. Το «Πρώτο Θέμα» του εξώφυλλου του δολοφονημένου Π. Φύσσα κυκλοφόρησε την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου με το παραπάνω εξώφυλλο, ενώ στη web έκδοσή του ο κομιστής υπογράφει άρθρο υπό τον τίτλο «Μάθε, παιδί μου, από καλάσνικοφ! Τι, φλώροι είμαστε;», όπου λίγο-πολύ υποβαθμίζει την υπόθεση, διαμαρτύρεται για τη μη τήρηση της νομιμότητας και… παραδίδει μαθήματα απεργίας πείνας (!).

Στις πορείες που πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα στην επέτειο των 6 χρόνων από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου, το Mega επέλεξε να «βαφτίσει» ως εργαζόμενους τους αναρχικούς που έσβησαν τη φωτιά στα Zara στη Θεσσαλονίκη…

ενώ στο ίδιο κανάλι καταγράφεται η στιγμή που ΜΑΤατζής τοποθετεί μολότοφ σε σάκο διαδηλωτή. Πέραν του γεγονότος, εντύπωση παρουσιάζει το πώς «ντύνεται» το βίντεο με την περιγραφή της δημοσιογράφου.  

Φυσικά, από τα «διαμάντια» των ημερών δεν έλειψε ο ΑΝΤ1 και το «αερομεταφερόμενο τάγμα αναρχικών», που πραγματοποιούσαν παρκούρ στις ταράτσες των Εξαρχείων ρίχνοντας «εκατοντάδες μολότοφ… αν όχι χιλιάδες»!   

Και επειδή καθεστωτικά ΜΜΕ χωρίς αποσιώπηση δεν υπάρχουν, αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τις ορδές ασφαλιτών, που κυκλοφόρησαν ως εικόνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα κανάλια δεν είδαμε ούτε έναν! Δείτε το βίντεο εδώ.

Πολλοί δημοσιογράφοι κάνουν “καλά” τη δουλειά τους, όπως φαίνεται από τα παραπάνω, αλλά δεν τους αρκεί, επιδιώκουν να μην αφήνουν και κανέναν άλλο να μιλάει διαφορετικά. Αναφερόμαστε στη δημοσιογράφο Ελένη Ανδριανού και την παραπομπή της στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με πρωτοβουλία από το γνωστό παρεάκι που στηρίζει με συνέπεια την παράταξη της προέδρου, Μαρίας Αντωνιάδου. Η παραπομπή έγινε με βάση ανάρτηση στο facebook όπου η συνάδελφος, ανάμεσα σε άλλα, γράφει: “Ούτε μια λέξη δεν βρήκατε να πείτε για ένα παιδί που αργοπεθαίνει. Για να σεβαστούν επιτέλους οι κυβερνώντες τα δικαιώματα του…Δεν γίνεται να σας προσφωνώ πια συναδέλφους..Δεν είμαστε συνάδελφοι…”

Μια νέα εκδοτική προσπάθεια έρχεται να προστεθεί στα κυριακάτικα έντυπα. Εμπνευστής της είναι ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, ο άνθρωπος που κατάφερε να κλείσει την “Εξέδρα των Σπορ” σε έξι μήνες (όπως και κάθε άλλο μέσο που είχε στα χέρια του), να χρωστά 450.000€ στους 33 πρώην εργαζομένους της, να μπει στη φυλακή για τις οφειλές του και να βγει λόγω “προβλημάτων υγείας”… Αυτός λοιπόν ο επιχειρηματίας ετοιμάζει μια νέα κυριακάτικη εφημερίδα που διαφημίσεις της παίζουν ήδη σε διάφορα μέσα. Οι φεσομένοι πρώην εργαζόμενοι της “Εξέδρας των Σπορ” εξέδωσαν την ανακοίνωση που αναδημοσιεύουμε παρακάτω (πηγή) καθιστώντας σαφές στον εν λόγω κύριο ότι δεν πρόκειται να παραιτηθούν ούτε στο ελάχιστο από τα όσα τους χρωστά.

Μια νέα εκδοτική προσπάθεια έρχεται να προστεθεί στα κυριακάτικα έντυπα. Εμπνευστής της είναι ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, ο άνθρωπος που κατάφερε να κλείσει την “Εξέδρα των Σπορ” σε έξι μήνες (όπως και κάθε άλλο μέσο που είχε στα χέρια του), να χρωστά 450.000€ στους 33 πρώην εργαζομένους της, να μπει στη φυλακή για τις οφειλές του και να βγει λόγω “προβλημάτων υγείας”… Αυτός λοιπόν ο επιχειρηματίας ετοιμάζει μια νέα κυριακάτικη εφημερίδα που διαφημίσεις της παίζουν ήδη σε διάφορα μέσα. Οι φεσομένοι πρώην εργαζόμενοι της “Εξέδρας των Σπορ” εξέδωσαν την ανακοίνωση που αναδημοσιεύουμε παρακάτω (πηγή) καθιστώντας σαφές στον εν λόγω κύριο ότι δεν πρόκειται να παραιτηθούν ούτε στο ελάχιστο από τα όσα τους χρωστά.