Για τη συγκέντρωση της Τρίτης 19/07 στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, ενόψει της συνεδρίασης του ΔΣ
Συνεχίστηκε και εχθές η ομηρία των μελών της ΕΣΗΕΑ από μια χούφτα συνδικαλιστών που αρνούνται να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση απέναντι στη σφαγή εργαζομένων που συντελείται αυτή την στιγμή στον χώρο του Tύπου.
Συνεχίστηκε και εχθές η ομηρία των μελών της ΕΣΗΕΑ από μια χούφτα συνδικαλιστών που αρνούνται να πάρουν οποιαδήποτε απόφαση απέναντι στη σφαγή εργαζομένων που συντελείται αυτή την στιγμή στον χώρο του Tύπου.
Τα 8 μέλη ΔΣ (εκ των 11 της εργοδοτικής συντεχνίας) που μαζεύτηκαν χθες Τρίτη 19 Ιουλίου όχι μόνο δεν προχώρησαν στην λήξη της ομηρίας όσων εργαζόμενων έχουν συλλογική σύμβαση της ΕΣΗΕΑ – που τα αφεντικά τις μετατρέπουν σε ατομικές συμβάσεις – αλλά φρόντισαν να παίξουν και με τον πόνο μιας αγωνιστικής μειοψηφίας εργαζομένων/απολυμένων/ομήρων που βρέθηκαν στον χώρο του εγκλήματος, τραβώντας σε μάκρος (και με πολύωρα διαλείμματα, για να «τσιμπήσουν» και τίποτα) τη συνέλευσή τους, επικαλούμενοι την προσπάθειά τους να συγκροτήσουν προεδρείο (κάποιοι άλλωστε “αγωνίζονται” μέσα από το ΔΣ για “αριστερό” προεδρείο). Το επιχείρημα αυτό είχε ως τακτικό στόχο να σπάσει τα νεύρα των παρευρισκόμενων ομήρων, μιας και έχει χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα στο παρελθόν, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν την απροθυμία των συνδικαλιστών να αναλάβουν θεσμικά και συλλογικά την ευθύνη του εγκλήματος που συντελείται.
Πράγματι, για άλλη μια φορά αποφάσισαν μετά από μια 5ωρη συνεδρίαση να μη συγκροτηθούν και επίσημα ως εγκληματική οργάνωση και γενικώς να μην αποφασίσουν τίποτα, παρ’ εκτός από μια αστεία προσφυγή στην επιθεώρηση εργασίας για τους συναδέλφους του GOAL (που αρνούνται συλλογικά και άρα αξιοπρεπώς την υπογραφή ατομικών συμβάσεων). Όταν ενημέρωσαν δε τους ομήρους ότι θα αποχωρήσουν χωρίς να ξέρουν πότε θα ξανασυζητήσουν το θέμα της λήξης της ομηρίας τους, αυτοί αγανάκτησαν και βάζοντας τα κορμιά τους στις σκάλες και στα ασανσέρ του 5ου ορόφου εμπόδισαν την έξοδό τους από το κτίριο, καλώντας κι άλλους εργαζόμενους/απολυμένους/ομήρους να έρθουν εκεί, έτσι ώστε να απολογηθούν μπροστά τους τα μέλη του ΔΣ για την εγκληματική τους αδράνεια.
Τα μέλη του ΔΣ κατευθύνθηκαν στα γραφεία τους για να «τσιμπήσουν» κανά σαντουιτσάκι ακόμα, εκεί πού έτσι κι αλλιώς είχε καταφύγει από νωρίς ένας εξ’ αυτών, ο Τσαλαπάτης, όταν αντιλήφθηκε τα τεντωμένα νεύρα των εργαζομένων/απολυμένων/ομήρων. Πιο νωρίς επίσης η ίδια ομάδα των παρευρισκομένων (που είχε συγκεντρωθεί από τις 12 μετά από κάλεσμα της «πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στους απολυμένους στον Τύπο») είχε εισβάλει στον χώρο της συνεδρίασης του αυτοαποκαλούμενου ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, απαιτώντας με αρκετά ευγενικό τρόπο -σε σχέση με τις συνθήκες και την ψυχολογική τους κατάσταση- να κηρύξουν με οποιοδήποτε θεσμικό τρόπο έχουν στην διάθεση τους (ένας από αυτούς απαιτούσε π.χ. εξώδικο με 6 υπογραφές, ανεξάρτητα από τη σύγκληση προεδρείου) απεργιακή κινητοποίηση.
Μπροστά στην αδιάλλακτα φιλοεργοδοτική στάση των μελών του ΔΣ, οι 40 περίπου εργαζόμενοι / απολυμένοι / ομήροι των συνδικαλιστών που βρέθηκαν στο κτήριο της ΕΣΗΕΑ, αποχώρησαν λίγο πριν τις 9 το βράδυ. Πριν από αυτό, οι συγκεντρωμένοι αναφέρθηκαν στα ανοιχτά μέτωπα στο χώρο των ΜΜΕ (και είναι πολλά!) και έδωσαν νέο ραντεβού για να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους για την Πέμπτη στις 20.00 στην ΕΣΗΕΑ. Όσο διαρκεί η ομηρία μας, θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους!
ΥΓ. Ας φροντίσουν στο συνδικαλιστικό της ασφάλειας να ανανεώσουν τους μηχανισμούς τους και να μη περιμένουν παντού και πάντα «κατάληψη της ΕΣΗΕΑ». Είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσουν από τα θερινά βάσανα τους 8 μπλε μπατσούληδες που υποβοηθούμενοι από ασφαλίτες πρόσεχαν τις εισόδους του κτιρίου και μπαινοέβγαιναν σε αυτό (και καλά για τουαλέτα ή κυλικείο).
ΥΓ1. Συγχαρητήρια στον συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ Π. Ράμμο για τη διαφυγή εν μέσω εχθρικού πλήθους, όπως και για την ρητορική του ικανότητα στο «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Μέσω αυτών των ικανοτήτων κατάφερε να αποδράσει από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ, αποποιούμενος έτσι τις ευθύνες του ως μέλος του ΔΣ για την κατάσταση της ένωσης στην οποία συμμετέχει. Παλιά του τέχνη κόσκινο.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ