ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΤΩΡΑ!

Στις 24 Γενάρη, η ιστορική γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ στο «Κάραβελ», όπου επιτεύχθηκε απαρτία με 1190 και πλέον παρόντες δημοσιογράφους και εργαζόμενους στον χώρο των ΜΜΕ, έκανε σαφή δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρευρισκομένων είχε πεισθεί ότι πλέον δεν πάει άλλο. Κοιτώντας καθένας τη βολή του και τα μικροσυμφέροντά του, το πολύ-πολύ να έχει μια παράταση (εργασιακής) ζωής ίση με ένα σχολικό έτος. Το δεύτερο ήταν ότι ο εργοδοτικός μηχανισμός θα κάνει τα πάντα (από λεκτικούς τραμπουκισμούς μέχρι νομικά τερτίπια) ώστε να μην επιτευχθεί ο στόχος μιας απεργίας διαρκείας σε όλο τον χώρο του Τύπου.

Αυτό που δεν διαφάνηκε, τουλάχιστον από την αρχή, ήταν πως για άλλη μια φορά οι «αριστερές» και «προοδευτικές» δυνάμεις θα έβαζαν ταφόπλακα σε οποιοδήποτε αγωνιστικό μέλλον για τον κλάδο.
 
Στις τοποθετήσεις στο «Κάραβελ» φάνηκε ότι το αριστερό προεδρείο της ΕΣΗΕΑ και το ΠΑΜΕ ΜΜΕ συνέκλιναν σε μία κοινή αγωνιστική κατεύθυνση. Όταν όμως έφτασε η στιγμή της αποτύπωσης των προτάσεων για ψηφοφορία (δείτε εδώ όλες τις προτάσεις), το μεν προεδρείο της ΕΣΗΕΑ έβγαλε μια πρόταση άνευρη, η οποία δίνει κάθε περιθώριο σε εργοδοσία και τσιράκια να ελιχθούν, η δε πλευρά του ΠΑΜΕ ΜΜΕ ακολούθησε την πάγια τακτική της πολιτικής και ιδεολογικής καθαρότητας και του διαχωρισμού από τους «τυχοδιώκτες αριστερούς», οδηγώντας τελικά στη διάσπαση της «μίας κοινής αγωνιστικής κατεύθυνσης».

Κάπως έτσι φτάσαμε στην 3η πρόταση, όπου φαίνεται το εύρος του οπλοστασίου των αφεντικών και των λακέδων τους. Μια πρόταση διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται κατανοητό σε όλους πως «είμαστε διατεθειμένοι να διαπραγματευτούμε, αλλά μόνο για ό,τι αφορά την τσεπούλα μας και την (πρώτη, δεύτερη, τρίτη, τέταρτη…) δουλίτσα μας. Όλοι οι άλλοι, άνεργοι, απολυμένοι, “μαύροι”, μπλοκάκηδες, απλήρωτοι, φεσωμένοι, πρακτικάριοι, ας βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Έτσι κι αλλιώς, αυτοί φταίνε για την κατάστασή τους. Αυτοί και οι παράλογες απαιτήσεις τους». Όπου παράλογες απαιτήσεις, βλ. δικαίωμα στην αμοιβή, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, συνδικαλιστικά δικαιώματα και άλλα τέτοια φαιδρά.

Η ψευδαίσθηση μέσα στην οποία καθένας και καθεμιά έχει φτιάξει τη ζωή του είναι καθαρά δική του υπόθεση. Όταν όμως η ψευδαίσθηση μπερδεύεται με την πραγματικότητα, ειδικά στον εργασιακό χώρο, μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή και την υποδούλωση. Για όσους λοιπόν δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, ας το ξαναπούμε άλλη μια φορά: έχουμε πόλεμο. Η επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι είναι ολομέτωπη και συνολική. Ολομέτωπη και συνολική πρέπει να είναι και η αντίδραση μας.

Απέναντι στον μονόδρομο της υποταγής, επιλέγουμε τον αγώνα. Στην ανεπάρκεια των εργατοπατέρων απαντάμε με αυτοοργάνωση. Στο εφιαλτικό μέλλον των αφεντικών, φέρνουμε το δυναμικό μας παρόν. Μπροστά στους σκυμμένους σβέρκους των λακέδων της εργοδοσίας κρατάμε τα κεφάλια ψηλά. Με αλληλεγγύη, συντονισμό και ενότητα.