Ούτε μια ώρα απλήρωτη εργασία! (πρακτική άσκηση στα ΜΜΕ)

Το παρακάτω κείμενο είχε μοιραστεί από την κατάληψη του Φ.Σ. Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών την περίοδο των φοιτητικών κινητοποιήσεων 2006-2007:

Τα τελευταία χρόνια στα πλαίσια της εργασιακής αναδιάρθρωσης γίνεται ολοφάνερη η συνεχώς εντεινόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων μέσω της καταπάτησης ή και αφαίρεσης συλλογικών κεκτημένων και δικαιωμάτων τους. (ωράριο, συντάξεις, συλλογικές συμβάσεις, περικοπή μισθών, ασφάλιση κτλ) Τις παραπάνω συνθήκες δεν θα μπορούσαν να μη βιώνουν και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ όπου η πρακτική άσκηση αποτελεί άλλη μια ψηφίδα στο μωσαϊκό της εκμετάλλευσής τους.

Η πρακτική άσκηση αφορά κυρίως τους νεαρούς πρωτοεργαζόμενους στα ΜΜΕ, οι οποίοι είτε σταλμένοι από το Πανεπιστήμιο, είτε στηριζόμενοι στις προσωπικές τους «επιλογές» (γνωριμίες, βύσμα, γλείψιμο) υποχρεώνονται να εργαστούν αμισθί σε θέσεις που δεν σχετίζονται άμεσα με το αντικείμενο σπουδών τους. Οι εργοδότες εκμεταλλεύονται την ανάγκη των νέων εργαζομένων για πρακτική επαφή με το αντικείμενο τους, εξαργυρώνοντάς την με θελήματα και χαμοδουλειές. Η πραγματικότητα αυτή προσφέρει απλόχερα σε κάθε αφεντικό την ευκαιρία να κερδοφορεί εις βάρος πλήθους ανειδίκευτου και απλήρωτου εργατικού δυναμικού, χωρίς κανέναν περιορισμό. Είναι προφανές ότι η αγορά εργασίας έρχεται να συμπληρώσει την αδυναμία του υπάρχοντος Πανεπιστημίου για ολόπλευρη κατάρτιση, με το αζημίωτο βέβαια. Ως εκ τούτου ο εργαζόμενος στο κυνήγι της «προϋπηρεσίας» και του «bonus» αναπαράγει ο ίδιος τους όρους υπονόμευσης των δικαιωμάτων και των συμφερόντων τους.

Ένας ακόμη παράγοντας υπονόμευσης των εργατικών συμφερόντων και δικαιωμάτων δεν είναι άλλος από την ΕΣΗΕΑ, το «συνδικαλιστικό» όργανο των δημοσιογράφων. Όχι μόνο δεν παρέχει κάλυψη και προστασία σε αυτούς, αλλά κατά πάγια τακτική της ξεπουλά αγώνες προς όφελος αυτών που την αποτελούν, εργοδοτών και μεγαλοδημοσιογράφων. Η υποχρεωτική, τριετής προϋπηρεσία σε έναν εργοδότη ως προϋπόθεση για την αναγνώριση ενός νέου εργαζόμενου ως δημοσιογράφος, αποτελεί-ίσως- το πιο τρανταχτό παράδειγμα της πολιτικής αυτής. Για όλους τους λόγους αλλά και για πολλούς περισσότερους, ο καθένας μας απαντά με την προσωπική του στάση, επαγρυπνώντας με υπευθυνότητα απέναντι σε κάθε προσβολή της αξιοπρέπειάς του. Η δυναμικότερη όμως απάντηση δίνεται μέσα από τους συλλογικούς αγώνες των εργαζομένων, που ξεφεύγουν από τα στενά συντεχνιακά πλαίσια, ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε καθημερινά.