(αναδημοσίευση από το blog του Ασύνταχτου Τύπου)
ωσης; Είναι με την κοινωνία ή με το σύστημα; Σήμερα, ίσως αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, πρέπει να ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση που ενδεχομένως θα βοηθήσει να οριοθετηθούν ή να προσδιοριστούν κάποια ζητήματα: τι είναι ενημέρωση, τι πληροφορία και τι σημαίνει «η ενημέρωση είναι κοινωνικό δικαίωμα» και «η πληροφορία κοινωνικό αγαθό»;Ισχύουν αυτά στην διαδυκτιακή εποχή και πως ισχύουν σε μία χώρα όπου δεν ισχύει τίποτα και όλα ισχύουν;
Κάποια δεδομένα:
1. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι επιχειρήσεις και λειτουργούν – ακόμα και τα «κρατικά» – σύμφωνα με τους κανόνες της οικονομίας της καπιταλιστικής αγοράς.
2. Τα μέσα ενημέρωσης παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην διαμόρφωση της λεγόμενης κοινής γνώμης, είναι φορείς πολιτικής και κοινωνικής κουλτούρας και αναπαράγουν συγκεκριμένα ιδεολογικά και πολιτιστικά προτάγματα.
3. Είναι ελεγχόμενα από τις κυρίαρχες δομές του συστήματος και δομημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να συνθέτουν και να στηρίζουν αρμονικά με τα άλλα μέσα κοινωνικής «διαπαιδαγώγησης» και καταστολής, το πλαίσιο της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής ιεραρχίας.
Με λίγα λόγια ανήκουν σε οικονομικούς μεγιστάνες σαν τον Αγγελόπουλο, Αλαφούζο, Βαρδινογιάννη κ.α, προπαγανδίζουν το συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο της διαβίωσης της «κονόμας» και της «επιτυχίας» και δομούνται και ελέγχονται απόλυτα από τα πάνω προς τα κάτω. Οι μεγιστάνες και οι εταιρίες όταν δεν τους συμφέρει, όταν έχουν άλλους στόχους, όταν αλαζονικά γιατί έτσι γουστάρουν, κλείνουν εφημερίδες, τις πωλούν, τις μεταβιβάζουν, την μικραίνουν, τις κονταίνουν. Ανοίγουν μικρόφωνα και κλείνουν μικρόφωνα. Σβήνουν ειδήσεις αποκρύπτουν, πλασάρουν τους φίλους τους, προβάλουν την φτηνή εντύπωση ως ψυχαγωγία και προπαγανδίζουν συνειδητά το ψεύδος του θεάματος ως ηθική αξία. Συγχωνεύουν μέσα και χωνεύουν εργαζόμενους. Ελέγχουν απόλυτα το παιχνίδι με τη συναίνεση της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας που αυτοί «διορίζουν». Ελεύθερη οικονομία για ελεύθερη κερδοφορία: οικονομική, πολιτική, κοινωνική.
Εμείς τι ρόλο παίζουμε;
Σ’ αυτό το πλαίσιο και μ’ αυτά τα δεδομένα, εύλογα τίθεται το ερώτημα: εμείς οι δημοσιογράφοι τι ρόλο παίζουμε; Μήπως δεν παίζουμε κανένα ρόλο; Μας ενδιαφέρει; Πόσο μας ενδιαφέρει και πόσοι ενδιαφέρονται αλλά και πως ενδιαφέρονται;
Υπάρχουν συνάδελφοι που απλά «εργάζονται», κοιτούν να τελειώσουν το ωράριο τους και να φύγουν. Πωλούν την εργατική τους δύναμη και τίποτα άλλο. Έτσι νομίζουν. Άλλοι απλά γκρινιάζουν, απλά τα «ξέρουν όλα» ή είναι …υπεράνω. Από τι και από ποιόν; Υπάρχουν κι αυτοί, και είναι πολλοί, που βολεύονται, βγάζουν λεφτά, κάνουν «όνομα», καριέρα, ζουν τη ζωή τους και το όνειρο τους. Οι τελευταίοι είναι η κυρίαρχη τάση και άποψη.
Υπάρχουν και άλλοι που παιδεύονται να κάνουν «κάτι». Μπορεί να μη κάνουν και τίποτα ή ακόμα να τα κάνουν χειρότερα. Φωνάζουν, προτείνουν τρέχουν και τους τρέχουν. Τι έγινε μέχρι σήμερα;
Δεν είναι «ούφο»
Ο Ε.Τ. δεν είναι «ούφο», δεν κάνει ποδήλατο στον ουρανό. Είναι εφημερίδα που κλείνει, έκλεισε. Κάποιοι, εκατοντάδες, εργαζόμενοι θα βρεθούν στην κόλαση της ανεργίας, αυτή που τόσο παραστατικά, κυνικά ή αδιάφορα έχουν περιγράψει ή περιγράφουν τα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Τι γίνεται από δω και πέρα; Τι ξημερώνει στο χώρο του Τύπου; Πόσες εφημερίδες θα μείνουν ή πρέπει να μείνουν; Πόσα ραδιόφωνα και κανάλια; Τι θα γίνει με τα πόρταλς; Ποια πρέπει να είναι στάση των Ενώσεων; Στη Γαλλία σε κάποιες εφημερίδες εκλέγουν αρχισυντάκτες και ο Ζαρκοζίς χαρίζει συνδρομές εφημερίδων σε νέους…
Ερώτηση: αλήθεια τι απέγιναν οι εργαζόμενοι της Siemens που όσο και να τους ρωτήσαμε δήλωναν άγνοια για το μέγα σκάνδαλο; Αυτοί του ΕΤ σε τι φταίνε για το νέο κότερο της Γιάννας των 90 μέτρων και των 100 εκατομμυρίων; Είναι τύπος “Alfa Nero” το κότερο. Αλφα μαύρο δηλαδή. Ειρωνεία…
Ερώτηση: Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα για το έγκλημα που λέγεται προπαγάνδα, παραπληροφόρηση, χειραγώγηση, χαλιναγώγηση σκέψης, λογοκρισία, έλεγχος συνειδήσεων, κατασκευή υπόπτων και ενόχων, συκοφαντία, μεροληψία, απόκρυψη, αυτολογοκρισία, υποταγή και συναίνεση, μυθοπλασία, υποκρισία, θράσος και πολύ άγνοια και αδιαφορία;
Ο Ε.Τ. έκλεισε ή κλείνει. Ξέρετε τι λέει ο κόσμος; Ξέρετε: «Ε και τι έγινε;». Αυτό λέει και βλέπει… Χαρδαβέλα και Τατιάνα, Λάκη, Μάκη και Θέμο, Τρέμη και Πετρούλα.
Να πούμε την αλήθεια
Τι κάνουμε; Ιδού το μέγα ερώτημα. Ποιος έχει τη συνταγή; Αγώνας ναι. Πως και πότε; Με ποιους; Με ποιό στόχο; Την επιβίωση, την επιβεβαίωση ή την ανατροπή των δεδομένων;
Κάποτε μία φράση που μας έκανε εντύπωση ήταν αυτό που είχε ξεστομίσει με χαρακτηριστική χειρονομία ένας ογδοντάρης: Απάνω τους !!! Σε ποιους; Μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε από τον διπλανό μας, τον ακριβώς από πάνω μας, τον παραπάνω μας, τον εαυτό μας;
Ένα σημαντικό βήμα είναι το εξής: να γράψουμε, να πούμε, να δείξουμε την αλήθεια.
Γιατί τα «δεδομένα» μας έχουν στερήσει αυτό ακριβώς: την αλήθεια. Από την αλήθεια θα βγούμε στην στεριά. Αυτό λείπει. Τα αφεντικά ξεφτίζοντας την αλήθεια σήμερα μονοπωλούν τη λήθη.
Την ώρα που έκλεινε ο Ε.Τ. οι εγκυρότερες εφημερίδες της χώρας περιέγραφαν την φανταστική συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν και δεν άνοιξε ρουθούνι. Υπήρξε και προκλητική συγνώμη για το ψέμα. «Είπαμε ψέματα το κάναμε αλλά έτσι συνηθίζεται», είπε ο μεσιές Ψυχάρης. Τι μας λες ρε αρχιψεύτη; Έτσι συνηθίσατε, έτσι θέλετε να μας συνηθίσετε όλους. Να εργαζόμαστε στο ψέμα και για το ψέμα.
Να πούμε την αλήθεια συνάδελφοι αυτή είναι η λύση. Όσο μπορούμε, όσο αντέχουμε, όσο αποκοτάμε, όσο μας αφήνουν και δεν μας αφήνουν, όσο υπάρχει τρόπος, όσο και όσα ξέρουμε, όσο είμαστε εδώ, όσο μας παρακινούν κάποιοι, όσο μας το ζητούν, όσο το ελπίζουν, όσο το περιμένουν και το αποζητούν, όσο ακόμα κάποιοι μας πιστεύουν, να πούμε την αλήθεια.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Να τους τρίψουμε την αλήθεια στη μούρη. Θα τους πονέσει πραγματικά. Αυτή σήμερα είναι η μάχη στα μέσα ενημέρωσης: κόντρα σε συναδέλφους διευθυντές και τσιράκια της εργοδοσίας που ψευδολογούν υπηρετώντας τα… δεδομένα.
Διότι το παιχνίδι το χάσαμε όταν χάθηκε η αλήθεια, η πληροφορία ολόκληρη, η σφαιρική ενημέρωση, οι «άλλες» και οι «όλες» απόψεις και έμεινε μία, όταν οι γνώμες έγιναν η «γραμμή» και τα ελεύθερα σχόλια έγιναν σχολιανά και πληρωμένα ξεφωνητά.
Την χάσαμε όταν μπήκαμε στο παιχνίδι της διαπραγμάτευσης της είδησης, όταν βάλαμε νερό στο κρασί μας να μη χαλάσουμε την ζαχαρένια μας και να μη μπούμε στον κόπο…
Η αρχή πρέπει να είναι αυτή: να τους τρίψουμε την αλήθεια στη μούρη. Τότε ίσως να βρούμε δύναμη και τρόπο να αλλάξουμε τα πράγματα. Είναι μία άποψη και μία πρόταση για προβληματισμό και συζήτηση.
Ναι υπάρχουν κι άλλες: απεργίες, πορείες, προσφυγές, καταλήψεις, φασαρίες. Ναι και σ’ αυτά. Αλλά η αλήθεια των γεγονότων της ζωής πρέπει να είναι το όπλο, το μέσο, η θεωρία, η προοπτική και το όραμα μαζί.
Αν βρεθούμε όλοι μαζί στη μάχη για την αλήθεια και ενάντια στην παραχάραξη της πληροφορίας και της ενημέρωσης, τότε θα βρεθούμε πλάι – πλάι και στους μεγάλους αγώνες γιατί θα ξέρουμε τον τρόπο.
Και οι μεγάλοι αγώνες είναι ακριβώς μπροστά μας. Τώρα ενάντια στην καταστολή της σκέψης και της ζωής…
Fastbitter