ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΑΝΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΟΛΟΥΣ

Όταν απολύουν 450 εργαζόμενους/ες στον «Ελεύθερο Τύπο» και στον «City 99.5», ακολουθούν άμεσα 38 προ(σ)κλήσεις «εθελουσίας εξόδου» στον ANT1, ενώ έχουν προηγηθεί 60 απολύσεις στον ρ/σ «Ξένιος», περικοπές προσωπικού στον Alpha, διακοπή 200 συμβάσεων στην ΕΡΤ, καθυστερήσεις μισθών στον «Περιοδικό Τύπο» και στην εφημερίδα «Express» και άπειρες απολύσεις και λουκέτα σε «μικρομάγαζα», τότε γίνεται προφανές ότι το «κανόνι» της Γιάννας δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία. Ήταν μια καλά στοχευμένη βολή των αφεντικών των ΜΜΕ με στόχο το σύνολο των εργαζομένων στις βιομηχανίες τους. Και επειδή τρώγοντας, ως γνωστόν, ανοίγει η όρεξη, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η «Σέχτα Εργοδοτών» συνωμοτεί για να οργανώσει τα επόμενα χτυπήματα της (ήδη ο Μπόμπολας από καιρό έχει προειδοποιήσει για 100 απολύσεις μέσα στο 2009).

Μας έχει κηρύξει πόλεμο η εργοδοσία. Χτυπώντας τα φαινομενικά «ρετιρέ» της ενημέρωσης, το κεφάλαιο πειραματίζεται με το μέγεθος της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ακολουθούν απολύσεις και σ’ άλλους εργασιακούς χώρους, έτσι ώστε να πληρώσει η κοινωνία την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Και οι δρόμοι σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι δυο: Από την μια ο εύκολος δρόμος της ατομικής επιβίωσης, να κοιτάξει ο καθένας πώς να σώσει την πάρτη του και το μαγαζάκι του, παραδίδοντας «γη και ύδωρ» στην εργοδοτική επέλαση. Από την άλλη ο δύσκολος δρόμος της συλλογικής αλληλεγγύης, ο αγώνας του καθενός από εμάς να αντιμετωπιστεί ως αγώνας όλων μας, να ενώσουμε τις διαχωρισμένες μας δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης στην επίθεση που δεχόμαστε. Δυστυχώς ή ευτυχώς μέση λύση δεν υπάρχει. Οι φόβοι πολλών συναδέλφων είναι κάτι παραπάνω από κατανοητοί. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι η φοβική αυτή αντιμετώπιση δεν θα οδηγήσει στην συλλογική καταβαράθρωση όλων μας. Ο καθένας λοιπόν ας θυμηθεί (αν έχει ξεχάσει) την έννοια της προσωπικής, εργατικής αξιοπρέπειας κι ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Μιας και μιλήσαμε για πόλεμο, ας μιλήσουμε και για τους… «Εφιάλτες». Μπροστά στην απαίτηση των απολυμένων και μιας ολόκληρης συνέλευσης απεργών, για άμεση κήρυξη 48ωρης απεργίας, η απάντηση των εργατοπατέρων της ΕΣΗΕΑ ήταν η μετατόπιση της συζήτησης, πίσω από κλειστές πόρτες, σε παραγοντιλίκια και παζαρέματα, στις πλάτες των απολυμένων, για την συγκρότηση προεδρείου. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από μια εργοδοτική ένωση, μια κλειστή συντεχνία «υπέρ ημετέρων». Η μόνη περίπτωση να εξαναγκαστούν σε δραστικές κινητοποιήσεις δεν θα προκύψει λόγω της κατανόησης των αντικειμενικών συνθηκών, αλλά λόγω της πίεσης που θα νοιώσουν από τα κάτω.

Γεννιέται επιτακτικά η ανάγκη να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Να οργανωθούν πρωτοβουλίες και επιτροπές εργαζομένων, να ενεργοποιηθούν οι συλλογικές διαδικασίες σε όλα τα μαγαζιά της ενημέρωσης. Να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις που θα αντιπαρατεθούν στην ηττοπάθεια και στην συνδικαλιστική διαμεσολάβηση και θα στείλουν το μήνυμα σε κράτος κι ιδιοκτήτες ότι κανένας εργαζόμενος δεν θα μείνει μόνος του. Το αγωνιστικό πρόταγμα έχει ήδη δοθεί. Το ζήτησαν οι απολυμένοι, το ζήτησαν κι εκατοντάδες απεργοί. Να χτυπήσουμε εκεί που πονάνε: Να σταματήσουμε την παραγωγική διαδικασία, μπλοκάροντας, για αρχή, τις κυκλοφορίες των εντύπων του Σαββατοκύριακου, την πλαστικοποιημένη διαφημιστική «ενημέρωση» και τα DVD του θεάματος, τα κέρδη των αφεντικών των ΜΜΕ.