Προκήρυξη της συνέλευσης για την εργατική πρωτομαγιά 2010

…στρατοπέδευσαν κι επίσημα στην χώρα μας και οργανώνουν ήδη τις επιθέσεις τους εναντίον της εργατικής τάξης. Θα εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες και για παραδειγματισμό χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, θα ληστευθεί ο 13ος κι ο 14ος μισθός και στον ιδιωτικό τομέα, θα απελευθερωθούν (από «απαρχαιωμένα» νομικά δεσμά) οι απολύσεις, θα περιοριστούν οι αποζημιώσεις απολύσεων, θα καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις κι οι αργίες, ο ΦΠΑ θα ανέβει στο 23%, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα καύσιμα θα πουλιούνται σε κοσμηματοπωλεία και θα περιοριστούν τα επιδόματα πρόνοιας και οι συντάξεις στα απολύτως απαραίτητα για να πεθαίνουν διακριτικά όσοι δεν θα έχουν πεθάνει στα κάτεργα της επισφαλούς σκλαβιάς πριν τα 70. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από προηγούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα της εν λόγω οργάνωσης. Μένει η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.

…διασυνδέονται με την εγχώρια τρομοκρατία…

Αυτό που μαθαίνουμε τελευταία είναι ότι το ελληνικό κράτος είναι αντίθετο στα νέα μέτρα, αλλά αναγκάζεται να τα αποδεχτεί τώρα, έτσι ώστε μετά από 2-3 χρόνια «να προχωρήσουμε όλοι μαζί στον δρόμο της εθνικής ανάπτυξης» (και του σοσιαλισμού, υποθέτουμε)। Κι όμως, η απλή γνώση της μαθηματικής λογικής ή η λαϊκή εμπειρία των συνεπειών του να χρωστάς σε τοκογλύφους μπορούν να αποδείξουν ότι σε 2-3 χρόνια το ελληνικό κράτος θα χρωστάει ακόμα περισσότερα στους δανειστές του.

Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης και το ΔΝΤ δεν ήλθαν για να μας δανείσουν χρήματα με χαμηλότερο σε σχέση με τις αγορές επιτόκιο, όπως προπαγανδίζεται. Ήλθαν για να διασφαλίσουν ότι θα αποπληρωθούν μέχρι κεραίας τα χρέη της Ελλάδας προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Εξάλλου, από τα 330 δισ ευρώ, που καταγράφεται ως το επίσημο χρέος, τα 265 δισ είναι δανεισμένα από ξένες τράπεζες (επί το πλείστον γαλλικές, γερμανικές και ελβετικές), ενώ τα υπόλοιπα 55 δισ από ελληνικές τράπεζες. Γνωρίζουμε επίσης ότι το ελληνικό κεφάλαιο είναι εξασφαλισμένο σε καταθέσεις του εξωτερικού. Ότι η ελαστικοποίηση της εργασίας και η περαιτέρω κλοπή του άμεσου και του έμμεσου μισθού αποτελεί διαχρονικό ζητούμενο για ελληνικό κράτος και κεφάλαιο. Ότι το ελληνικό κράτος χρωστούσε στις Μεγάλες Δυνάμεις από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε, γιατί τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης ήταν πάντα συνδεδεμένα με αυτά της αστικής τάξης της Δύσης. Γιατί αλλιώς θα κήρυττε στάση πληρωμών και θα ζητούσε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Γιατί χρέος θα υπάρχει όσο θα υπάρχει καπιταλισμός, όσο η εργατική μας δύναμη υποθηκεύεται για τις αλλότριες ανάγκες του κεφαλαίου και δημιουργείται η μικροαστική πίστη ότι τα βάσανα της μισθωτής εργασίας στο παρόν θα εξαργυρωθούν σε μελλοντική καταναλωτική ευτυχία.
Καταλαβαίνουμε, επομένως, ότι αποτελούμε τα πειραματόζωα σε ένα διεθνές πείραμα που αφορά την πάση θυσία διασφάλιση της ομαλότητας της καπιταλιστικής αναπαραγωγής στις συνθήκες μιας παγκόσμιας οικονομικής/συστημικής κρίσης που εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Οπότε ένα είναι το κεντρικό ερώτημα, τώρα που κηρύσσεται και το επίσημο τέλος της μεταπολίτευσης: Ως πότε θα χορταίνουμε με «σοσιαλιστικά» παραμύθια και «ιμπεριαλιστικούς» δράκους;

…πυροβολούν μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία…

Αυτή η καλοστημένη θεατρική παράσταση δεν θα μπορούσε να γίνει πιστευτή χωρίς την παραπληροφόρηση που εξαπολύουν τα ΜΜΕ, ως κυρίαρχος θεσμός προπαγάνδισης των ιδεών της αστικής τάξης. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα στην ομαλή αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων που ανέδειξε η εξέγερση του Δεκέμβρη ’08 ήταν ότι πάρα πολλοί δεν πίστευαν πλέον την θεαματική πραγματικότητα των ΜΜΕ. Χρειάστηκε λοιπόν, στα πλαίσια της αντιεξεγερτικής προέλασης του συστήματος, να αντικατασταθεί το προηγούμενο «επικοινωνιακό επιτελείο» και οι στρατηγικές του. Το Υπουργείο «Δολοφονίας του Πολίτη» εκσυγχρόνισε την συνεργασία του με τα ΜΜΕ, έτσι ώστε αυτά να λειτουργούν, όπως και πριν, σαν φωνή της αστυνομίας, χωρίς όμως τις ομολογουμένως αναποτελεσματικές χοντροκοπιές του προηγούμενου επιτελείου.
Σε γενικό επίπεδο, ο τρόμος από την κατάρρευση της μικροαστικής ευημερίας κατευθύνεται από το θέαμα προς τη δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων» που διαλέγονται μέσα από τις τάξεις του μεταναστευτικού προλεταριάτου και των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Ειδικότερα, ξεδιπλώνεται η επικοινωνιακή στρατηγική του θαψίματος της είδησης της οικονομικής πτώχευσης της χώρας, μέσα από την αντικατάστασή της από την είδηση της «εξάρθρωσης της εγχώριας τρομοκρατίας». Τα αποδεικτικά στοιχεία της σκηνοθετημένης αυτής προσπάθειας αποπροσανατολισμού της «κοινής γνώμης» μπορούν να ανακαλυφθούν στο χρονολογικό ξεδίπλωμα των δυο παράλληλων σκηνοθετημένων τρομοκρατικών θεαμάτων: Η τελική απόφαση για την δανειοδότηση της χώρας από Ε.Ε.-ΔΝΤ είχε ληφθεί κάμποσες μέρες πριν ανακοινωθεί επισήμως (στις 23/4), από τη στιγμή που είχε σταλθεί η πρόσκληση για το ξεκίνημα των «διαπραγματεύσεων» μεταξύ ελληνικού κράτους και ΔΝΤ. Τα έκτακτα δελτία όμως που μετέδιδαν την είδηση της έναρξης των διαπραγματεύσεων χάθηκαν μέσα στο τρομολαγνικό «κυνήγι μαγισσών» εκείνων των ημερών.
Ταυτόχρονα δοκιμάζεται η τελειοποίηση της επικοινωνιακής συνεργασίας ΜΜΕ-ΕΛ.ΑΣ. Τον Δεκέμβριο του 2009 είχε προταθεί στα κανάλια να μεταδίδουν με μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης τα τεκταινόμενα στους δρόμους, έτσι ώστε να προλαβαίνουν το ενδεχόμενο μετάδοσης «άσχημων» εικόνων (π.χ. έναν Δελτά να τρέχει με 60 χλμ. πάνω σε διαδηλωτές). Τον Απρίλιο του 2010 η χρονολογική, τεχνολογική και πάνω απ’ όλα ιδεολογική ευθυγράμμιση των τηλεοπτικών πληροφοριών με τις αστυνομικές πηγές τους δούλεψε στην εντέλεια (π.χ. με απευθείας sms στους μπατσοσυντάκτες για την αποκάλυψη της ημέρας), ενώ επιχειρήθηκε η απόκρυψη κάθε άλλης πληροφορίας που δημιουργούσε υπόνοιες για την γνησιότητα της παράστασης (δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν έχει επιτευχθεί, ακόμα, η εξάρθρωση της φωνής των μέσων αντιπληροφόρησης). Τα τηλεοπτικά συνεργεία, από την άλλη, εισβάλλουν σε σπίτια αγωνιστών για να μεταδώσουν τα μηνύματα της αντιτρομοκρατικής: «Μην κάνετε παρέα με ανθρώπους που διαβάζουν βιβλία για ένοπλα ανταρτικά και την οικονομική κρίση», «τηλεφωνήστε μας αμέσως αν ο νεαρός της διπλανής πόρτας γυμνάζεται πίσω από καλαμωτές και μιλάει χαμηλόφωνα με την παρέα του». Η τηλεοπτική ποινικοποίηση καθημερινών πρακτικών και κοινωνικών σχέσεων θα ήταν απλά κωμική αν δεν ήταν ταυτόχρονα τρομακτική.

…συνεργάζονται με στρατιές από ρουφιάνους…

Ως εργαζόμενοι στην βιομηχανία των ΜΜΕ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι «ρουφιάνος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Σε κάθε εργαζόμενο ξεδιπλώνονται δυο επιλογές όταν μπλέκεται μέσα στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Ή συνεργάζεται όσο μπορεί καλύτερα με τους ανωτέρους του, σκύβει το κεφάλι και βγάζει έξω τη γλώσσα του για να ανέβει ψηλότερα στην εργασιακή ιεραρχία, ή κοιτάει να κάνει όσο μπορεί καλύτερα την δουλειά του συνεργαζόμενος με τους συναδέλφους του και βάζοντας την προσωπική του αξιοπρέπεια ανάχωμα στις εντολές των αφεντικών. Κάποιοι επιλέγουν το πρώτο, κάποιοι επιλέγουμε το δεύτερο. Οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, η ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, η απλήρωτη πρακτική άσκηση, η πληρωμή με το μπλοκάκι, τα ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι αργά το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα, η τρομοκρατία των απολύσεων και η ψυχολογική αθλιότητα της ανεργίας/αναζήτησης εργασίας, όσο δημιουργούν το εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τα ιδεολογήματα του ατομικισμού, του καριερισμού, της ρουφιανιάς, άλλο τόσο αποτελούν αιτίες σύγχρονης ταξικής ανασύνθεσης των αρχών της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της αντίστασης.
Δυστυχώς, η ιστορική πείρα καταδεικνύει ότι σε καταστάσεις οικονομικής τρομοκρατίας και υποχώρησης των οργανωμένων ταξικών απαντήσεων η ρουφιανιά εξαπλώνεται σαν μάστιγα στο κοινωνικό σώμα. Ο δημοσιογράφος που μεταδίδει την πληροφορία και το λεξιλόγιο της αντιτρομοκρατικής χωρίς καν τη «δεοντολογία» της αναφοράς των πηγών του, ο ρεπόρτερ που επιλέγει την καταγραφή των γεγονότων πίσω από τις πλάτες της αστυνομίας, ο εργαζόμενος που δεν αντιδρά όταν απολύεται ο συνάδελφος του, πιστεύοντας ότι αυτός μπορεί και να γλιτώσει αν γίνει ακόμα πιο παραγωγικός, ο γείτονας που τηλεφωνεί στο 174 για να καταδώσει κάποιον «ύποπτο», αποτελούν εργασιακές και κοινωνικές φιγούρες που θα υπάρχουν όσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, κι αντίστροφα ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο προϋποθέτει την κοινωνική περιθωριοποίηση των ρουφιάνων.

…και μας αλυσοδένουν στους καναπέδες μας

Η τρομοκρατία που εξαπολύουν κράτος, αφεντικά, ΜΜΕ από μόνη της δεν μπορεί να περιορίσει τη συλλογική διάθεση αγώνα, ανατροπής, επανάστασης απέναντι στα ιστορικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Χρειάζεται πάντα την «αγωνιστική» εκτόνωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας/αστυνομίας, που περιφέρει το πτώμα της σε άσφαιρες απεργιακές λιτανείες. Κεντρικός στόχος κάθε είδους εργατοπατέρα είναι να παραμείνουμε θεατές και χειροκροτητές του «αγώνα» τους, να εκμηδενιστεί κάθε υπόνοια ότι μπορούν να υπάρξουν απεργίες και κινητοποιήσεις που δεν επιφέρουν μόνο ατομικές αυτομειώσεις του μηνιάτικου και περισσότερες απολύσεις ή ευκαιρίες για ανοιξιάτικους περίπατους.
Στον αντίποδα, ο προλεταριακός τυφλοπόντικας οργανώνεται σε σωματεία βάσης και εργατικές ομάδες/συνελεύσεις, δίνει μάχες για την επαναπρόσληψη του απολυμένου συναδέλφου, απαντάει με βία στη βία των αφεντικών, καλεί σε συνελεύσεις εργαζομένων-ανέργων στις γειτονιές, αρνείται στην καθημερινότητα του να πληρώσει τον λογαριασμό από το φαγοπότι των αστών. Σκάβει μεθοδικά, υπόγεια κι από τα κάτω το έδαφος, στηριζόμενος στις δυνάμεις του, μακριά από συνδικαλιστικά παζάρια, κομματικά παιχνίδια και ιδεολογικούς σεχταρισμούς μέχρι την μέρα που θα εμφανιστεί ορμητικά στην επιφάνεια και θα κοιτάξει να πληρώσουν ακριβά αυτοί που τον καταδίκασαν στην φτώχεια και την εξαθλίωση.