Σαράντα μέρες μετά την απεργία της 20ής Μάη, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έκαναν επιτέλους τη χάρη στο ποίμνιό τους να κηρύξουν νέα γενική απεργία εν όψει της «επεξεργασίας» και της ψήφισης στη Βουλή του περίφημου ασφα-ληστρικού νομοσχεδίου (η ολομέτωπη επίθεση σε κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος που γνωρίσαμε αρχικά ως «προεδρικό διάταγμα» προς το παρόν αναβάλλεται). Τους ακολούθησαν σε αυτή τη μεγαλόψυχη κίνησή τους και οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ, η ΕΣΗΕΑ και η ΠΟΕΣΥ, σπάζοντας έτσι την απεργοσπαστική πολιτική που είχαν καθιερώσει μετά την 5η Μάη, με πρόσχημα την «ενημέρωση του κοινού». Δύσκολοι καιροί για εργατοπατέρες, πράγματι: αν ούτε αυτοί δεν μπορούν πια να βάλουν πλάτη στην κυβέρνηση και τους διεθνείς εντολείς της, εύκολα φανταζόμαστε τι συμβαίνει στα «υπόγεια», εκεί όπου ζούμε όλοι οι υπόλοιποι.
Λοιπόν, αυτό που συμβαίνει «από κάτω» το είδαμε φευγαλέα στις 5 Μάη, όταν χιλιάδες κόσμος πολιόρκησε τη Βουλή και απαίτησε να καεί το κεντρικό επιτελείο που σχεδιάζει ακατάπαυστα εδώ και μήνες την πυρπόληση της ζωής μας. Από τότε ως σήμερα, οι σχεδιασμοί επιτάθηκαν, η επίθεση εξαπολύθηκε, αλλά η αντεπίθεση έμεινε εκκρεμής. Στις 29 Ιουνίου έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε έμπρακτα τι καταφέραμε, τι αλλάξαμε και τι αποφασίσαμε τις τελευταίες σαράντα μέρες. Έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε έμπρακτα πόσο προχωρήσαμε ως τάξη στο δρόμο της αυτοοργάνωσής μας, της διεκδίκησης όσων δικαιωματικά μας ανήκουν και της ανακατάληψης όσων απροκάλυπτα μας ληστεύουν.
Όλοι πια γνωρίζουμε τι διακυβεύεται για τον καθένα και την καθεμία μας με την ασφαλιστική και την επερχόμενη εργασιακή «μεταρρύθμιση» του Λοβέρδου, όπως γνωρίζουμε και τι διακυβευόταν τους προηγούμενους μήνες με τα «έκτακτα οικονομικά μέτρα» και τη φορολογική «μεταρρύθμιση» του Παπακωνσταντίνου: οργανικά τμήματα όλα αυτά μιας πλήρους καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, συντονισμένης στα υψηλότερα διεθνή κλιμάκια, καταργούν κάθε διαχωρισμό μεταξύ εργαζομένων και ανέργων, μεταξύ μισθωτών κι επαγγελματιών, μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μεταξύ εθνών-κρατών, φύλων και ηλικιών, αποσκοπώντας στην πλήρη καθυπόταξη της εργασίας ως τέτοιας στο κεφάλαιο, επιβάλλοντας μια καπιταλιστική κυριαρχία πρωτόγνωρη για το μεγαλύτερο μέρος των παραγωγικών τάξεων στη σημερινή Ευρώπη. Η κρίση των τραπεζών, που έγινε κρίση δημόσιου χρέους, που έγινε κρίση δανεισμού, κ.ο.κ., κατέληξε να φαίνεται χωρίς προσχήματα ως αυτό που ήταν ανέκαθεν: λειτουργική συνθήκη του συστήματος, εφαλτήριο μιας νέας συσσώρευσης κι ενός νέου καθεστώτος κυριαρχίας σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό).
Στον μικρόκοσμο των ΜΜΕ, οι εξελίξεις τους τελευταίους μήνες δεν διαφέρουν καθόλου από τη γενική εικόνα: απολύσεις, περικοπές μισθών, ριζική αναδιαπραγμάτευση του εργασιακού καθεστώτος, γενίκευση της επισφάλειας, και, κυρίως, ένα πυρετώδες αλισβερίσι μεγαλοεπιχειρηματιών, βαρόνων και παραγόντων, το οποίο αποκαλύπτει στα μάτια και του πιο αφελούς παρατηρητή ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Στα ΜΜΕ, όπως και σε κάθε τομέα της καπιταλιστικής παραγωγής, η μυρωδιά του κέρδους είναι αξεδιάλυτη από τη μυρωδιά του αίματος – της ανασφάλειας, του φόβου, της απόγνωσης και της εξαθλίωσης των εργαζομένων.
Σε κολοσσούς των ΜΜΕ όπως η ΕΡΤ, ο ΔΟΛ, ο «Πήγασος», η Ελευθεροτυπία, το STAR, η «ΝΕΠ Εκδόσεις», καθώς και σε μεγάλο τμήμα του επαρχιακού Τύπου, ο «επιχειρηματικός σχεδιασμός» συνυφαίνεται τόσο άμεσα με την κήρυξη πολέμου κατά των εργαζομένων, κι επωφελείται τόσο πρόδηλα από το θεσμικό πλαίσιο που επιβάλλει η σοσιαλιστική κυβέρνηση του προτεκτοράτου μας, ώστε οι μόνοι που ενδέχεται να αμφιβάλλουν ακόμα είναι όσοι έχουν συμφέρον από την κατάσταση – εργατοπατέρες, διευθυντές και λοιποί θεράποντες της οικονομικής, πολιτικής και μιντιακής εξουσίας της χώρας. Όλοι οι υπόλοιποι δεν αμφιβάλλουμε διόλου – δεν έχουμε ούτε λόγους ούτε συμφέρον να αμφιβάλλουμε.
Για πρώτη φορά μετά τις 5 Μάη, εργαζόμενοι, πρώην εργαζόμενοι και «απασχολούμενοι» στα ΜΜΕ κατεβαίνουμε στο δρόμο μαζί με την τάξη μας, ενωμένοι απέναντι στην ενιαία επίθεση που δεχόμαστε, φιλοδοξώντας να την αντιμετωπίσουμε ξανά, και για πάντα πλέον, ως τάξη εναντίον τάξης – ξεπερνώντας μια και καλή όλους εκείνους τους απαρχαιωμένους, πλαστούς, ιδιοτελείς διαχωρισμούς τους οποίους πρώτο το κεφάλαιο καταργεί στην πράξη, για να μπορέσει φυσικά να μας συντρίψει ευκολότερα, συνολικά. Κάθε τάξη τη δουλειά της: εκείνοι επιδιώκουν να μας ισοπεδώσουν για να μας σαρώσουν μονομιάς, εμείς επιδιώκουμε να ενωθούμε για να τους πνίξουμε μονομιάς. Έχουμε πόλεμο, και η έκβασή του θα κριθεί από εμάς.