Οι 14 τελευταίες απολύσεις, που έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες, έρχονται να προστεθούν στις 133 που έχουν πραγματοποιηθεί μέσα σε ένα χρόνο, μόνο που, τώρα, ο κέρβερος πρόεδρός της, Θεοχάρης Φιλιππόπουλος, ως επικεφαλής του Συνδέσμου Εκδοτών Περιοδικού Τύπου, θέλει να αποδείξει και στους υπόλοιπους ιδιοκτήτες των περιοδικών ότι αυτός μπορεί να επιβάλλει στα μαγαζιά του τις απολύσεις, τις μηδενικές αυξήσεις και τις περικοπές 8% έως 10% στους υψηλόμισθους άνω των 1.500 ευρώ (;). Αν ο πρόεδρος στα μαγαζιά του μπορεί να το κάνει έτσι, προφανώς γίνεται έτσι και στα υπόλοιπα…
Ο φτωχός από τις ζημιές του 2009, εκδότης Φιλιππόπουλος, κατέχει τις «Αττικές Εκδόσεις», έναν όμιλο που είναι εισηγμένος στο Χρηματιστήριο, εκδίδει 20 περιοδικά, την εβδομαδιαία οικονομική εφημερίδα «Κεφάλαιο», έχει στην κατοχή του δύο ραδιοσταθμούς, διανέμει τηλεοπτικό πρόγραμμα και δραστηριοποιείται σε αρκετές χώρες των Βαλκανίων.
Κατά τα λοιπά, το 2008, ο όμιλος είχε καθαρά κέρδη 1,2 εκ. ευρώ, το 2007 4,9 εκ. ευρώ και το 2005 4,4 εκ. ευρώ! Σήμερα οι εργαζόμενοι, δίχως να έχουν ποτέ συμμετοχή στα κέρδη και μη έχοντας λάβει καμία αύξηση στο μισθό τους με βάση το ποσοστό της κερδοφορίας πετάγονται, έτσι απλά, στο δρόμο. (Περισσότερα από το «Παρατύπως» εδώ: http://paratypos.blogspot.com/2010/07/blog-post.html).
Αυτοί οι αθεόφοβοι του Δ.Σ. της ΕΣΠΗΤ που, «εναντιώνεται κατηγορηματικά στο εξαγγελθέν δόγμα της εργοδοσίας στις «ΑΤΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ», το οποίο σχεδιάζεται να επαναφέρει καθεστώτα εργασιακού Μεσαίωνα σε όλα τα ΜΜΕ, ότι με αρχή τα περιοδικά πρέπει να εφαρμοστεί «βιομηχανοποιημένη δημοσιογραφική παραγωγή», με «σύντηξη εργασίας», με τον εξαναγκασμό συναδέλφων να καλύπτουν τα κενά που δημιουργούνται από τις απολύσεις, χωρίς ωράρια, με υπερεντατικοποίηση της εργασίας, κάτω από απειλές ή εφαρμογή νέων απολύσεων, μειώσεις μισθών και μείωση της απασχόλησης», θεωρούν ότι τρομάζουν τον Φιλιππόπουλο με την τρίωρη στάση εργασίας, ότι θα του λυγίσουν την παραγωγή, ή – όπως λένε χαρακτηριστικά οι εργαζόμενοι – ότι «θα του κλάσουν τ’ αρχίδια»;
Φιλοσοφικό το ερώτημα, αν και κάποια ψίχουλα – ψήφους θα υφαρπάξουν κουνώντας τους ευτραφείς στις συνδικαλιστικές καρέκλες κώλους τους (και με το μπαρδόν για την απαξίωση του πολιτικού λόγου, που προκύπτει ως αποκύημα της διπρόσωπης στάσης τους…).
Απαξίωση του «Casus Belli» από ΕΣΗΕΑ
Αναστολή των απεργιών στο «ΚΕΡΔΟΣ» από το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ. Η «Ένωση» επικαλείται τη «δέσμευση της εκδότριας εταιρείας της εφημερίδας «Κέρδος», με βάση την οποία «το Σεπτέμβριο θα επανεξετασθεί το θέμα του απολυθέντος συναδέλφου Τζώρτζη Ρούσσου και ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις από την εφημερίδα».
Υπενθυμίζουμε ότι ο εκπρόσωπος των εργαζομένων της εφημερίδας απολύθηκε επειδή αντέδρασε στη λογοκρισία, που διαπράχθηκε σε δημοσιογραφικά κείμενά του, για τα εργασιακά μέτρα της Κυβέρνησης.
Στην εφημερίδα «ΚΕΡΔΟΣ», μετά την απόλυση του εκπροσώπου των εργαζομένων Τζώρτζη Ρούσσου, πραγματοποιήθηκαν από την ΕΣΗΕΑ οι ακόλουθες απεργίες: μία 24ωρη (9/7), μία 48ωρη (13 & 14/7) και μία 24ωρη (16/7) για την ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου μας.
Σε σχετική ανακοίνωση (13/7) αναφερόταν ότι «η απόλυση συνδικαλιστικού εκπροσώπου είναι για ένα Σωματείο «Casus Belli» και η ΕΣΗΕΑ δεν πρόκειται να υποχωρήσει από τις ιστορικές θέσεις της για την υπεράσπιση του δικαιώματος του συνδικαλίζεσθαι, καθώς και την ελευθερία της έκφρασης».
Μόλις τρεις μέρες μετά, οι «ιστορικές θέσεις» της ΕΣΗΕΑ προσαρμόστηκαν στη σύγχρονη ιστορία, αυτής που απαιτεί την άνευ όρων παράδοση των εργαζόμενων στα χέρια του κεφαλαίου. Μόλις τρεις μέρες μετά, το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ «αποφάσισε την αναστολή των προγραμματισμένων, από την ερχόμενη Δευτέρα 19/7, απεργιακών κινητοποιήσεων, μετά τη δέσμευση της εκδότριας εταιρείας της εφημερίδας «ΚΕΡΔΟΣ», ότι τον Σεπτέμβριο θα επανεξετασθεί το θέμα του απολυθέντος συναδέλφου Τζώρτζη Ρούσσου και ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις από την εφημερίδα»!
Πόσο ξεπουλημένοι μπορεί να είναι, όχι οι Σομπολοτσαλαπάτηδες, οι άλλοι, οι «αριστεροί» στο Δ.Σ. που μπορούν τη μια μέρα να ονομάζουν αιτία πολέμου την απόλυση ενός συνδικαλιστικού εκπροσώπου των εργαζομένων σε ένα μαγαζί και μετά από τρεις μέρες να τα παίρνουν όλα πίσω; Πόσο ήσυχη έχουν τη συνείδησή τους, αφήνοντας να κοπεί το σχοινί που κρατάει τη θηλιά που έχει περαστεί στο λαιμό ενός απολυμένου συνδικαλιστικού εκπροσώπου;
Και τι προσωπικά ανταλλάγματα έχουν λάβει για να πλέκουν τις θηλιές στο λαιμό των υπόλοιπων εργαζόμενων που, φυσικά, αντιλαμβάνονται ότι αν η ΕΣΗΕΑ δεν μπορεί να καλύψει τον συνδικαλιστικό τους εκπρόσωπο, τότε εκείνοι είναι χαμένοι από χέρι; Είναι γνωστό ότι όσο πιο υψηλό είναι το ξεπούλημά τους (με το αντίστοιχο αντίτιμο) τόσο πιο βαρύ είναι το τίμημα, με τις αντίστοιχες σφαγές, στο χώρο των εργαζομένων.
Να περιμένουμε την ώρα που θα ζητήσουν τις ψήφους μας για να τους υπενθυμίσουμε ότι δεν ξεχνάμε και δεν συγχωρούμε; Ή να τους τσακίσουμε από τώρα;