Το σκηνικό είχε από μήνες στηθεί. Ο σκηνοθέτης είχε επιλέξει με προσοχή τον θίασο της καταστολής και οι σεναριογράφοι της εξουσίας (ΜΜΕ) είχαν φανεί συνεπείς στο σενάριο του τρόμου το οποίο είχαν δεσμευθεί ότι θα δημιουργήσουν.
Από τις επιθέσεις σε σπίτια αγωνιστών μέχρι την στοχοποίηση και εισβολή σε κατειλημμένους χώρους και από την γενικευμένη αστυνομοκρατία στη μητρόπολη ώς τις παραληρηματικές δεσμεύσεις του στρατάρχη Χρυσοχοϊδη περί “πάταξης της ανομίας”, η γυάλα της κοινωνικής ειρήνης ακόμα και μέσω της συναινετικής παρουσίας στον δρόμο έμοιαζε καλογυαλισμένη και ελκυστική. Αλλά αυτές τις μέρες, τις μέρες του δολοφονημένου από το κράτος Αλέξη, μέρες εξέγερσης και μνήμης, η οργή του δρόμου ξεχείλισε σπάζοντας την γυάλα.
Οι πορείες της Κυριακής και της Δευτέρας απέδειξαν κάτι απλό αλλά τρομακτικά αληθινό στο κράτος και τα πολιτικά, οικονομικά και επικοινωνιακά του δεκανίκια: οι ρωγμές που γέννησε η κοινωνική-ταξική εξέγερση του Δεκέμβρη δεν μπορούν να ξανακλείσουν. Οι χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, κοινωνικοί αγωνιστές και κοινωνικά αποκλεισμένοι ήταν εκεί αυτές τις μέρες. Η επικράτεια του φόβου που ο στρατάρχης Χρυσοχοϊδης φιλοδοξεί ν’αποτελέσει τον καταλύτη της κοινωνικής ειρήνης δεν αποτελεί μια de facto κατάσταση, αλλά μια διελκυστίνδα ανάμεσα στον κόσμο της εξέγερσης και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος από τη μία και του εξουσιαστικού συρφετού από την άλλη.
Οι μαζικές προληπτικές προσαγωγές, οι εκατοντάδες συλλήψεις πανελλαδικά, τα μπλόκα των μπάτσων μπροστά σε Πρυτανεία και Νομική, η κατάφωρη καταπάτηση του ασύλου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με τη συναίνεση των πρυτανικών αρχών, ο εκφοβισμός και ο ξυλοδαρμός εκατοντάδων μαθητών αλλά και η έφοδος στον αυτοοργανωμένο χώρο Ρεσάλτο και η προσπάθεια ποινικοποίησης ευρύτερων ανταγωνιστικών εγχειρημάτων όπως οι καταλήψεις δημαρχείων, στοχεύουν στην τρομοκράτηση και τον κατακερματισμό των αντιστεκόμενων. Όμως, η οργή, η μνήμη και η συνείδηση είναι ικανές να σπάσουν οποιοδήποτε κατασταλτικό τείχος η μεθόδευση που επιχειρεί να επιβάλει τη λήθη, την υποταγή και την αποσυμπίεση των κοινωνικών εντάσεων. Οι μαθητικές επιθέσεις σε Α.Τ παρά την προσπάθεια εξαγοράς συνειδήσεων τους με 5ημερες εκδρομές και η μαζική συμμετοχή τους στις πορείες παρά τα λουκέτα που μπήκαν στα σχολεία με πρόσχημα την γρίπη, η διάχυτη κοινωνική αντιβία από ετερόκλητα κοινωνικά υποκείμενα που βρέθηκαν στους δρόμους αλλά και οι κατειλημμένες πανεπιστημιακές σχολές παρά την σκιά της άρσης ασύλου που πλανιέται από πανω τους, απέδειξαν ότι η στρατηγική της μηδενικής ανοχής έχει πόδια πήλινα.
Μετά από όλα αυτά, ας μιλήσουμε ανοιχτά. Εμείς είμαστε ο εσωτερικός εχθρός που με συνέπεια τα ΜΜΕ στοχεύουν επικοινωνιακά και τα επιτελεία των μπάτσων επιχειρούν να απομονώσουν. Εμείς, όλοι και όλες, που πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον Δεκέμβρη, επιλέξαμε το δρόμο της ολομέτωπης επίθεσης, της αμφισβήτησης του κοινωνικού συμβολαίου. Οι δημοκρατικοί θεσμοί στριμώχνουν τις υπάρξεις και τις συνειδήσεις μας, η καθημερινή μας εκμετάλλευση από μικρά και μεγάλα αφεντικά ισοπεδώνει τις επιθυμίες μας. Δεν βγήκαμε στους δρόμους για να παζαρέψουμε τους όρους επιβίωσής μας αλλά για να ορίσουμε τα μονοπάτια για την απελευθέρωσή μας.
Οι νέες ανταρσίες είναι μπροστά μας και εμείς συνειδητά θα επιλέξουμε να βρισκόμαστε εκεί. Εκρήξεις με αφορμή το νέο ξεζούμισμα που έρχεται με το άνοιγμα του ασφαλιστικού, εκρήξεις ενάντια στην φτώχεια και την ανέχεια, εκρήξες ενάντια στην αστυνομοκρατία στις γειτονιές μας, εκρήξεις ενάντια στην καταστροφή ανθρώπου κι φύσης από κράτος και κεφάλαιο.