Από το non paper της δράκας των εργοδοτών στο no pasaran των νεόδουλων

Απύθμενο θράσος, αιμοδιψία και βαρβαρότητα κυριαρχούν στο non paper για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που έστειλε η Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΙΗΕΑ) στην ΕΣΗΕΑ.

Μέσα σε έναν ξετσίπωτο δεκάλογο τα ισχυρά αφεντικά του Τύπου, ενώ έχουν προβεί ήδη σε ανεπανάληπτο αριθμό απολύσεων και έχοντας επιστρατεύσει την εργασιακή ομηρία αλλά και την τρομοκρατία μέσα στους εργασιακούς χώρους, επιχειρούν μέσα σε 470 λέξεις να φέρουν τα πάνω κάτω στις εργασιακές σχέσεις. Απροκάλυπτα και τελεσίδικα.

Τι επιχειρούν να επιβάλουν μέσα από αυτό το απερίγραπτο έγγραφο; Την κυκλοφορία των εφημερίδων κατά μία ημέρα λιγότερη με διατήρηση της πενθήμερης εργασίας αλλά με κυλιόμενο ωράριο, τη μείωση του μισθού των συντακτών εφόσον απασχολούνται και αλλού (ποντάροντας ότι θα έχουν εξασφαλίσει πρωτύτερα συνολική μείωση των μισθών) ζητώντας υποβολή υπεύθυνων δηλώσεων με τον αριθμό και το είδος των επιπλέον απασχολήσεων, τον όρο ότι η ανάληψη πρόσθετης απασχόλησης που, μετά την υποβολή των ανωτέρω δηλώσεων και εφόσον γίνει χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συμφωνία της εφημερίδας θεωρείται ότι συνιστά καταγγελία της σύμβασης εργασίας εκ μέρους του εργαζομένου (!), το δικαίωμα να περιορίζουν τις αποδοχές στο 1/4 των έως τότε καταβαλλομένων, αλλά και η αποζημίωση συνταξιοδότησης να ισούται με το 40% της αποζημίωσης απόλυσης. Κι ακόμη, σε ότι αφορά την ασφάλιση του ΕΔΟΕΑΠ να υπάγονται για την επόμενη τριετία όλοι οι εργαζόμενοι στον Τύπο (προκειμένου να απαλλαχθούν παντελώς από την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών).

Μα είναι δυνατόν μέσα σε ένα τέτοιο τεταμένο κλίμα, που έχουν οι ίδιοι πυροδοτήσει, δίχως καμιά αιδημοσύνη, να ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά; Φυσικά και είναι: η δράκα των εργοδοτών δεν κυριαρχείται μόνο από την αλαζονεία της εξουσίας. Διακατέχεται από την πεποίθηση ότι η προπαγάνδα που έχει διοχετεύσει μέσα από τα Μέσα («Ενημέρωσης») που κατέχει – για την αναγκαιότητα της εφαρμογής των σκληρών μέτρων αφαίμαξης και εξόντωσης των εργαζομένων στο όνομα της σωτηρίας της εθνικής οικονομίας (Τους) και της αποφυγής της χρεοκοπίας – έχει περάσει.

Δίχως να υπολογίζουν ότι η χρεοκοπία δεν συνιστά απαραίτητα εκβιασμό για τους καταληστευμένους εργαζόμενους που, ως οι μοναδικοί χαμένοι, το μόνο που τους απομένει είναι να τα διεκδικήσουν όλα (χαμένα και μη). Και, κυρίως, δίχως να υπολογίζουν ότι αυτοί που γνωρίζουν από πρώτο χέρι το στήσιμο και τον μηχανισμό αυτής της ανελέητης προπαγάνδας είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης…

Από την πλευρά της η ΕΣΗΕΑ (ως κοιμώμενος γίγαντας;) εξέδωσε ανακοίνωση-απάντηση στο non paper των εργοδοτών το οποίο χαρακτηρίζει «ως απαράδεκτο κείμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει βάση συζήτησης», καλεί σε Συνέλευση τα μέλη της Ένωσης (μετά από πόσα χρόνια;), καλεί σε ενεργή δράση και συστράτευση το Διασωματειακό, την ΠΟΕΣΥ και το Μικτό Συμβούλιο και αναγγέλλει την προετοιμασία της έκδοσης της ιστορικής εφημερίδας της ΕΣΗΕΑ κατά την απεργία ενός μηνός του 1975!

Στην απειλητική ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ απάντησε προσωπικά ο ίδιος ο Ψυχάρης. Στην απάντησή του, αφού ξεκαθάρισε ότι το non paper είναι μαξιμαλιστικό (σημ: όσοι πέρασαν από το Άγιον Όρος ξέρουν να μιλούν ως ιταλική αριστερά της δεκαετίας του 1920, αλλά την ψυχή τους την άφησαν στην Κόλαση) διατήρησε κάποια βασικά σημεία του «Δεκάλογου» τα οποία προφανώς αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της γραμμής των εργοδοτών για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας:

α) το… «καρότο», που θέλει όλους τους εργαζόμενους στον Τύπο να ασφαλίζονται στον ΕΔΟΕΑΠ,
β) το ήδη κατοχυρωμένο (μα ύποπτο αφού αφήνει περιθώρια κλεισίματος των δευτεριάτικων φύλλων), οι ημερήσιες εφημερίδες να κυκλοφορούν σε έντυπες εκδόσεις όσες και όποιες ώρες και ημέρες της εβδομάδας επιθυμούν,
γ) το μαστίγιο της κατάργησης της πολυθεσίας, το οποίο θεωρητικά θα ξεσηκώσει τα πιο συντηρητικά κομμάτια των δημοσιογράφων, αλλά κατά βάθος, υιοθετεί τους φθηνούς εργαζόμενους ως «κτήματα» των εργοδοτών.

Τέλος, αναγνώρισε και ο ίδιος ότι είναι μια μεγάλη μάχη κατά την οποία θα «χυθεί αίμα» (!) και από τις δύο πλευρές, αλλά εκείνος ως άνθρωπος του Τύπου δε θα συμμετάσχει και θα παραιτηθεί από την ΕΙΗΕΑ. Αυτή του η πρόθεση προφανώς και δε χρεώνεται στην… όψιμη ευαισθησία του. Το “αγγελικό” του σχέδιο προοιωνίζει τη δημιουργία τεχνητής κρίσης στην ΕΙΗΕΑ (αντιγράφοντας αυτό που ακριβώς έγινε κατά την περίοδο που τεχνηέντως ήταν ακέφαλη η ΕΣΗΕΑ), ώστε να δημιουργηθεί κενό στην εκπροσώπηση των εκδοτών για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να ανοίξει ο δρόμος (δεδομένου του αδιέξοδου που θα προκύψει) για την κατάργησή της και την προώθηση επιχειρησιακών συμβάσεων και ατομικών συμβολαίων.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, το ξύπνημα των αντανακλαστικών της ΕΣΗΕΑ, όπως διαφαίνεται μέσα από την τελευταία της ανακοίνωση, δεν έχει να κάνει παρά με την αυτοεπιβεβαίωση της ύπαρξής της, δεδομένου ότι η σχεδιαζόμενη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας αναιρεί την καθεστηκυία διακοσμητική παρουσία της.

Έτσι όπως διαμορφώνονται, οι νέες συνθήκες επιβάλλουν επιτακτικά την αναδιοργάνωση των αντιδράσεων των εργαζομένων μέσα από συλλογικές διαδικασίες και την υιοθέτηση μιας «σκληρής γραμμής» που θα αναιρεί τη «νομιμότητα» ή μη της κήρυξης δυναμικών απεργιακών κινητοποιήσεων.

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, για το πραγματικό ξεπέρασμα της κρίσης, οι εργαζόμενοι στο χώρο του «Τύπου» καλούνται να αποφασίσουν αν και πως θα πουν την (προ)τελευταία λέξη.