Απόπειρα παρέμβασης στα περιοδικά του Πηγάσου

Την Πέμπτη 4/11 ομάδα εργαζομένων της συνέλευσης προσπάθησε να μπει στο κτίριο των περιοδικών του Πηγάσου στον Παράδεισο Αμαρουσίου για να μοιράσει κείμενο στους εργαζόμενους. Στην είσοδο συνάντησε την άρνηση του φύλακα με το επιχείρημα ότι “υπάρχει εντολή από τη διοίκηση να μην επιτρέπεται σε κανέναν άλλον η είσοδος εκτός από τους έχοντες εργασία”. Σύμφωνα με τη διοίκηση απαιτείται ειδική άδεια για να εισέλθουν στο χώρο, ακόμα και συνάδελφοι εργαζόμενοι, ακόμα και μέλη σωματείων και ενώσεων. Προφανώς και τα αφεντικά έχουν αντιληφθεί ότι η απομόνωση των εργαζομένων βοηθάει στη διατήρηση των χαμηλών αντιστάσεων εκ μέρους τους. Προφανώς και αντιλαμβάνονται οι διοικήσεις ότι σε τέτοιες περιόδους έντασης και επίθεσης στους εργαζόμενους καλό είναι να αποφεύγονται τα πέρα δώθε, οι πολλές συζητήσεις και η έκφραση αλληλεγγύης.

Τα περιοδικά ήταν πάντα χώρος μειωμένων αντιστάσεων σε σχέση με άλλα μέσα και αυτό το ιδιότυπο καθεστώς (“εμείς είμαστε αλλιώς, υπηρετούμε το lifestyle αλλά δεν μπαίνουμε στη λογική του εργαζόμενου και όλα αυτά περί απολύσεων, μισθών, δικαιωμάτων είναι μακριά από εμάς”) καλλιεργείται βέβαια και από τα μέσα. Άλλωστε στην παρέμβαση της Πέμπτης όταν έπειτα από τη σχετική άρνηση της Διοίκησης κλήθηκε η συνδικαλιστική εκπρόσωπος, οι απαντήσεις της ήταν αποστομωτικές: “γιατί να κάνουμε δράσεις που εγείρουν αντιδράσεις και προκαλούν εντάσεις; μπορείτε να στέλνετε τα κείμενα με email στους εργαζόμενους!”

Η λύση που είχε να προτείνει ήταν να αφήσουμε 30 κείμενα για να τα αφήσει σε κάποιο σημείο και να τα παίρνουν από εκεί οι εργαζόμενοι. Ο αριθμός 30 βέβαια προκαλεί εντύπωση αφού οι εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο κτίριο φτάνουν τους 130 αλλά τα επιχειρήματα ήταν ακλόνητα: “30 άτομα είμαστε της ΕΣΠΗΤ, μην αφήνετε παραπάνω, θα πάει τόσο χαρτί χαμένο και από οικολογική σκοπιά το λέω”! Προφανώς για τις 2 εργαζόμενες – μέλη της ΕΣΠΗΤ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι- μη μέλη της ΕΣΠΗΤ δεν υπάρχουν: είναι δόκιμοι, ανασφάλιστοι, επισφαλείς με μπλοκάκια, κτλ και όσο αόρατοι είναι για τα αφεντικά άλλο τόσο αόρατοι είναι για τους συνδικαλιστές.

Θα μπορούσε κάποιος επίσης να διαπιστώσει ένα πρόβλημα ιεράρχησης προτεραιοτήτων: ας νιώσουν πρώτα την ευαισθησία και την αλληλεγγύη απέναντι σε συναδέλφους που δέχονται την εκμετάλλευση με κάθε τρόπο δουλεύοντας στα περιοδικά όπως και απέναντι σε συναδέλφους που έρχονται να μοιράσουν ένα κείμενο και ας εκφράσουν τις οικολογικές ευαισθησίες τους στέλνοντας mail (στους εργαζόμενους πάντα) με την υποσημείωση “παρακαλώ μην τυπώσετε το παραπάνω παρά μόνο αν είναι απολύτως ανάγκη”.

Από την πλευρά μας θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με όλους τους εργαζόμενους σε κάθε απομονωμένο ή μη μαγαζί, βάζοντας μπροστά τους κοινούς μας αγώνες και απέναντι τους κοινούς μας εχθρούς.

Την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να επικοινωνήσουμε με όσους εργάζονται στο συγκεκριμένο μαγαζί, θα φροντίσουμε να έχουμε βγάλει την “ειδική άδεια”: όχι αυτή που χορηγούν τα αφεντικά, αλλά αυτή που επικυρώνεται από τη μαζική παρουσία και την αγωνιστική διάθεση εντός και εκτός των τειχών.

Ακολουθεί το κείμενο που επιχειρήθηκε να μοιραστεί στους εργαζόμενους:

Ο χώρος των περιοδικών και προ κρίσης ήταν ένα λαμπρό πεδίο για να δοκιμαστούν και να εδραιωθούν τελικά όλες οι “νέες μορφές απασχόλησης”: απλήρωτη πρακτική, ελαστική εργασία, “μπλοκάκια”, απολύσεις χωρίς αποζημίωση, κτλ. Μήπως ήταν σπάνιο φαινόμενο σε ένα περιοδικό το 50% τουλάχιστον των εργαζομένων να προσέρχεται κανονικά και καθημερινά στο γραφείο και παρ’ όλα αυτά να αμείβεται ως εξωτερικός συνεργάτης με δελτίο παροχής υπηρεσιών; Μήπως δεν ήταν εδραιωμένη πρακτική οι εργαζόμενοι τις μέρες κλεισίματος να δουλεύουν 12ωρα και 15ωρα, που βέβαια ποτέ δεν πληρώνονταν ως υπερωρίες; Μήπως δε συνέβαινε συχνά νεαροί συνάδελφοι να δουλεύουν με εξοντωτικά ωράρια για μερικούς μήνες και να κρινόταν μετά ότι τελικά “δεν κάνουν για το περιοδικό”;

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Προς το χειρότερο. Οι μεγαλοεκδότες και τα τσιράκια τους (διευθυντές, αρχισυντάκτες, αλλά και κάποιοι συντάκτες που έβλεπαν και βλέπουν εαυτούς ωσάν την ελίτ αυτής της κοινωνίας – δεν είναι λίγα τα lifestyle περιοδικά που έχουν καλλιεργήσει τέτοιες τάσεις και συμπεριφορές) χρησιμοποιούν πλέον καθημερινά τη μόνιμη απειλή του κλεισίματος της έκδοσης και την τρομοκρατία της απόλυσης.

Και εκεί που οι εργαζόμενοι στις περιοδικές εκδόσεις τα έκαναν όλα, τώρα πρέπει να κάνουν ακόμα περισσότερα. Να τα κάνουν όλα και να συμφέρουν. Πολύ συχνά μάλιστα οι εργαζόμενοι σε κάθε περιοδικό δεν ξεπερνούν τα 3-4 άτομα, τα οποία είναι και συντάκτες και αρχισυντάκτες (του εαυτού τους) και φωτογράφοι και –αν μπορούν, γιατί όχι;– γραφίστες ή τεχνικοί. Και δουλεύουν για διάφορους τύπους που αυτοαποκαλούνται εκδότες – πολλοί από αυτούς είναι και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι (έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…), οι οποίοι τους κάνουν τη «χάρη» και τους προσφέρουν δουλειά, απαιτώντας μάλιστα υποχρεωτική παρουσία στα γραφεία που ξεπερνά σχεδόν πάντοτε το 8ωρο χωρίς να πληρώνεται ως υπερωρία, με το αξεπέραστο επιχείρημα: «γιατί, δημόσιος υπάλληλος είσαι»;

…Κι αν δεν προλαβαίνεις να κλείσεις όλη την ύλη του περιοδικού, γιατί εννοείται πως είσαι «άχρηστος», υπάρχει πάντοτε και το σπίτι σου για να δουλέψεις το βράδυ και το επόμενο πρωί πριν πας στη δουλειά (!) και το σαββατοκύριακο. Και βέβαια, τον πρώτο καιρό μάλλον δεν θα πληρωθείς, γιατί είσαι νέος και πρέπει να μάθεις: Πρακτική άσκηση έχεις κάνει εδώ; Ή μήπως προτιμάς να γίνεις εθελοντής; – ουκ ολίγα τα γνωστά ονόματα αφεντικών (μικρών, μεγάλων και μεγαλύτερων, αριστερών και δεξιών) που συνωστίζονται στη μαύρη λίστα των εργαζόμενων. Αργότερα πάλι, μάλλον θα σε προσλάβει με …μπλοκάκι (“έτσι δουλεύουν όλοι οι δημοσιογράφοι χρόνια τώρα”), και ίσως κάποτε μετά από πολλά χρόνια να σου δώσει και τη σύμβαση (μέχρι τότε βέβαια συλλογική σύμβαση εργασίας δε θα υπάρχει ένεκα ΔΝΤ και μέτρων λιτότητας). Του υπαλλήλου γραφείου θα είναι αυτή, με ΙΚΑ (όπως δουλεύουν πάρα πολλοί γραφίστες) ; Ή μήπως του συντάκτη, με ΕΤΑΠ-ΜΜΕ;

Αυτό είναι καθαρά θέμα τύχης: Θα ασφαλιστείς στο ΕΤΑΠ -ΜΜΕ ,αν έχει τύχει να ακούσεις εσύ κάπου για την αόρατη ΕΣΠΗΤ (και όμως υπάρχει! Είναι η ένωση συντακτών περιοδικού και ηλεκτρονικού τύπου) και την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης εργασίας, ή το προτείνει ο εργοδότης σου γνωρίζοντας ότι σε αντίθεση με το ΙΚΑ που κυνηγάει αυτούς που δεν πληρώνουν στην ώρα τους τις εισφορές, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ είναι λιγότερο πιεστικό. Και όταν – όπως τώρα – η διαφημιστική πίτα μικραίνει και οι παχιές αγελάδες δε βγάζουν άλλο γάλα …αυτός τι κάνει; Μειώνει τα κέρδη του; Φυσικά και όχι. Μειώνει το κόστος του. Μειώνει χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς καμία αναστολή τις αμοιβές – «γιατί δεν βγαίνει» – και βεβαίως δεν πληρώνει. Ποιος άλλωστε θα τον ελέγξει και ποιος θα τον εμποδίσει; «Μα, για τα λεφτά κάνεις έτσι;», θα σε ρωτήσει, ενώ περιμένει εναγωνίως να ψηφιστούν και άλλα μέτρα που θα του …λύσουν τα χέρια: Απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμός αποζημιώσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Το λέει πια ο νόμος.

Τόσα χρόνια εκδότες και εργαζόμενοι δε μοιραζόμασταν τα κέρδη. Έτσι και τώρα δεν πρέπει να δεχτούμε να μοιραστούμε τις ζημιές (στην πραγματικότητα τη μικρή μείωση κερδών που προκαλεί η κρίση στους μεγαλομαφιόζους των εκδόσεων, οι περισσότεροι από τους οποίους αντισταθμίζουν τις όποιες απώλειες στις εκδόσεις από τις πραγματικές μπίζνες τους: τις κατασκευαστικές εταιρείες, τις τράπεζες, τα ομόλογα,κτλ…)

Σήμερα ακόμα περισσότερο είναι η στιγμή να αντισταθούμε ατομικά και συλλογικά. Να μη δεχτούμε τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την εντατικοποίηση της εργασίας. Να συζητήσουμε, να οργανωθούμε και να δράσουμε αποφασιστικά και ενωμένα, όχι μόνο βρισκόμενοι σε άμυνα αλλά και επιθετικά για ότι μας ανήκει. Για πραγματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για ανατροπή του καθεστώτος με μπλοκάκι, για 8ώρο με έμμισθη σχέση, για μείωση του όγκου εργασίας, για αύξηση των μισθών.

Η τελευταία εμπειρία μετά τις απολύσεις στο κεντρικό κτίριο του Πηγάσου και στον ΔΟΛ και στην κήρυξη της 48ώρης απεργίας, έδειξε τις αδυναμίες μας αλλά και τη θέληση για αντίσταση. Μπορεί μια 24ωρη ή 48ωρη απεργία στον περιοδικό τύπο να μη θεωρείται κρίσιμη, αλλά η συμμετοχή μας σε αυτή δείχνει στα αφεντικά τις διαθέσεις μας για αντίσταση και αγώνα. Το πρόβλημα της οργάνωσης που τέθηκε από πολλούς εργαζόμενους πρέπει να αρχίσει να βρίσκει πρακτικές λύσεις και εφαρμογές, καταρχήν με γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων. Να προκαλέσουμε συνελεύσεις εργαζομένων σε κάθε περιοδικό, σε κάθε όροφο, σε κάθε μαγαζί από κοινού με όλους τους εργαζόμενους: δημοσιογράφους, γραφίστες, τεχνικούς και διοικητικούς, μπλοκάκια και έμμισθους, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Να κινήσουμε αγωνιστικές διαδικασίες, με συμμετοχές από όλους τους κλάδους, να συντονιστούμε με συναδέλφους από άλλα μαγαζιά.Να μην αφήσουμε καμιά απόλυση να περάσει. Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος του.

Να συμμετέχουμε στις γενικές απεργίες από κοινού με όλους τους εργαζόμενους σε κάθε μαγαζί, βάζοντας μπροστά όλα τα αιτήματα του κλάδου, αλλά και τα αιτήματα όλων των εργαζόμενων και των ανέργων κάθε ηλικίας και χώρας προέλευσης για μισθούς, ένσημα, «ανθρώπινες» συνθήκες εργασίας απέναντι στην πιο βίαιη επίθεση που βιώνει η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια.