Επίσκεψη της συνέλευσης στον ΔΟΛ

Την Τρίτη 04/05 το μεσημέρι, μέλη της συνέλευσης μας παρενέβησαν έξω από το κτίριο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, μοιράζοντας κείμενα που καλούσαν τους εργαζόμενους να μην μείνουν παθητικοί θεατές στο κύμα απολύσεων συναδέλφων τους από τα περιοδικά (κι όχι μόνο) του συγκεκριμένου ομίλου, ενώ κατήγγειλαν και την εκτονωτική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας απέναντι στο κύμα των απολύσεων. Η ανταπόκριση των εργαζομένων στην παρέμβαση ήταν θετική και ενδεικτική του κλίματος αναστάτωσης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους από τις βόμβες των απολύσεων και των νέων μέτρων που σκάνε στα χέρια των άλλοτε “εξασφαλισμένων” εργαζόμενων σε μαγαζιά όπως ο ΔΟΛ.

Η αγανάκτηση αυτή όμως που δύναται να κατεβάσει εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένων απεργών στους δρόμους, όπως συνέβη την επόμενη μέρα του μοιράσματος, δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να αντιπαρατεθεί στον πόλεμο που εξαπολύει η εργοδοσία σε κάθε επιμέρους μαγαζί, κάτι που αποτελεί και το ζητούμενο τέτοιου είδους κινήσεων στις οποίες προχωράμε ως συνέλευση, όντας οι ίδιοι τα θύματα των απολύσεων και των νέων μέτρων και χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.Το κείμενο που μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίτυπα και διαβάστηκε με προσοχή από πολλούς εργαζομένους είναι το εξής:

«ΤΑ ΝΕΑ» έχουν ως εξής:

Φόβος και παράνοια επικρατεί στο περιοδικό Vita του ΔΟΛ μετά τις 5 απολύσεις που ανακοίνωσε η εργοδοσία πριν από λίγες μέρες και την απειλή μερικών ακόμα, προκειμένου να καταστεί «βιώσιμο» το έντυπο. Ωστόσο, ο «Ταχυδρόμος» μας έχει φέρει το μήνυμα πολύ νωρίτερα. «Εθελούσιες αποχωρήσεις», αθέτηση υποσχέσεων για ανάκληση απολύσεων, «φήμες» για μείωση 20% του προσωπικού, ανακοίνωση μαζικών απολύσεων στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ fm και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι αποτελούν «ΤΟ ΒΗΜΑ» διαλόγου της εργοδοσίας του Ομίλου. Και όλα αυτά σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκυρία, όπως η σημερινή… La «VITA» e bella!

Αν μιλούσαμε για ένα εργοστάσιο ή μια βιοτεχνία, όλα θα ήταν ξεκάθαρα. Από τη μια η εργοδοσία που θέλει να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη της και από την άλλη οι εργαζόμενοι, που με διάφορες μορφές πάλης προσπαθούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι ρόλοι εκεί είναι οριοθετημένοι. Στην περίπτωσή μας, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όσοι έβρισκαν μέχρι σήμερα δουλειά στο ΔΟΛ, είχαν την πεποίθηση ότι «έπιασαν την καλή». Βρήκαν μια θέση σε έναν από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς Οργανισμούς της Ελλάδας, με κύρος και σιγουριά. Αν μη τι άλλο, είχαν ένα καλό χαρτί για το βιογραφικό τους. Όλη αυτή η καλοκουρδισμένη μηχανή λειτουργεί υπό κανονικές συνθήκες.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα πράγματα αλλάζουν; Μήπως όλα αυτά που πιστεύαμε ήταν μια ψευδαίσθηση; Μέχρι σήμερα αρκούσε να είναι κανείς καλός στη δουλειά του και να μην αμφισβητεί την εργοδοσία, για να μην απολυθεί. Οι σημερινές συνθήκες, όμως, υποχρεώνουν τον κάθε εργαζόμενο να έρθει σε σύγκρουση και να πάψει να είναι πειθήνιος. Τι γίνεται τότε;

Στις εργοδοτικές κινήσεις, η απάντηση των εργαζόμενων ήταν άμεση. Η Εργασιακή Επιτροπή του ΔΟΛ αντέδρασε στην περίπτωση του Vita με συνέλευση και ψήφισμα προς τη διοίκηση του Οργανισμού. Αντίστοιχη ήταν και η κινητοποίηση λίγους μήνες νωρίτερα στα γεγονότα του ραδιοφωνικού σταθμού «ΒΗΜΑ fm», όταν μέσα από τη γενική συνέλευση εργαζόμενων είχαν αποφασιστεί δυο δίωρες στάσεις εργασίας και αργότερα 24ωρη απεργία στον Οργανισμό, με αποτέλεσμα την ανάκληση των απολύσεων. Αρχικά, οι εργαζόμενοι έδειξαν την οργή και τη διάθεσή τους να συγκρουστούν με την εργοδοσία.

Ο φόβος όμως και η εξατομίκευση στάθηκαν εμπόδια στη διεύρυνση του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκπρόσωπος εργαζόμενων των «ΝΕΩΝ» και οι 82 εργαζόμενοι της εφημερίδας, οι οποίοι αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην 24ωρη απεργία στο ΔΟΛ, υπογράφοντας ένα ψήφισμα με το οποίο διαχώριζαν τη θέση τους.

Τώρα που τα περιθώρια στενεύουν και οι «εκκαθαρίσεις» γίνονται όλο και πιο εντατικές, πρέπει να απαλλαγούμε επιτέλους από τη λογική του αν άξιζε ή όχι να απολυθεί ο κάθε εργαζόμενος. Η στάση αυτή είναι ουσιαστικά η αλλοτρίωση του σύγχρονου εργαζόμενου.

Δικαίωμα στην εργασία έχουν όλοι. Ακόμα όμως και αν μπούμε σε αυτή τη λογική και υποθέσουμε ότι φύγουν οι λιγότερο ικανοί, σύντομα θα χρειαστεί να γίνουν και άλλες απολύσεις, οπότε ανοίγει και πάλι ο φαύλος κύκλος του λιγότερο άξιου, μιας λογικής χωρίς όρια, στην οποία πρέπει να αντισταθούμε όλοι μαζί, πέρα από εμπάθειες και ανταγωνισμούς.

Η απεργία, διαχρονικό όπλο στα χέρια των εργατών, έχει μετατραπεί με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε “ανώδυνο” μέσο αγώνα. Ειδικά για τους εργαζόμενους στα έντυπα, φαίνεται να μην αποτελεί μοχλό πίεσης στην εργοδοσία. Στις μεν εφημερίδες, ο ισχυρός αντίκτυπος που θα είχε το μπλοκάρισμα του κυριακάτικου φύλλου μέσω μιας 48ωρης απεργίας, σκοπίμως δεν υιοθετείται από τα σωματεία. Απ’ την άλλη πλευρά, στα περιοδικά η απεργία μεταφράζεται σαν μετάθεση του φόρτου εργασίας για την επόμενη μέρα, με αποτέλεσμα να μην εμποδίζεται η παραγωγική διαδικασία. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους είχε δημιουργηθεί τόσα χρόνια το προφίλ των αφεντικών, των διευθυντών των εντύπων και των αρχισυντακτών, οι οποίοι έβλεπαν με συμπάθεια τους «αγώνες» των εργαζόμενων στο ΔΟΛ και υποστήριζαν τις «ανώδυνες» απεργίες.

Το ζητούμενο είναι η καλλιέργεια μιας αγωνιστικής, διεκδικητικής, αλληλέγγυας συνείδησης, που θα μπορούσε να γίνει ανεξέλεγκτη για τα αφεντικά. Στόχος να δημιουργηθούν σημεία συνάντησης μεταξύ των εργαζόμενων με συχνές ανοιχτές συνελεύσεις, ώστε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση από κάθε έντυπο. Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η διάρθρωση του Οργανισμού, τόσο χωροταξικά όσο και ουσιαστικά, στοχεύει σκοπίμως στην αποξένωση των εργαζόμενων, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι γίνεται στο διπλανό έντυπο.

Η συνεχής πυροδότηση της ευφυΐας για να ανακαλύπτουμε διαρκώς νέες μορφές πάλης και διεκδίκησης είναι η μόνη λύση. Η συμμετοχή είναι απαραίτητη. Ο καθένας από μας πρέπει να έχει άποψη και λόγο. Αν για ένα άτομο κατεβάζουν τις «πένες» τους άλλοι 300, το αφεντικό θα το σκεφτεί περισσότερο πριν προχωρήσει σε απολύσεις.