Αφού για πάνω από μία δεκαετία έκαναν την αδράνεια δεύτερή τους φύση, παραδίδοντας τους εργαζόμενους στον κλάδο των ΜΜΕ στις ορέξεις αφεντικών/κράτους και αφήνοντάς τους χωρίς συλλογική σύμβαση εργασίας από το 2009, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ φαίνεται πως βρήκαν τη λύση, καθώς εξυφαίνουν παρασκηνιακά σχέδιο υπογραφής επιχειρησιακών συμβάσεων. Επιχειρησιακές οι οποίες ξεκάθαρα υπονομεύουν την όποια συζήτηση για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.
Δεν κρατάνε δα και κρυφό το σχέδιό τους, καθώς οι ίδιοι καθοδηγούν τις διαρροές πως «αναγκάζονται» να προβούν σε αυτή την κίνηση γιατί «οι εργοδότες αρνούνται να προσέλθουν σε διάλογο» και πως οι επιχειρησιακές θα αποτελέσουν «το αντίβαρο» των ατομικών συμβάσεων εργασίας που επικρατούν στα «μαγαζιά».
Οπως κυκλοφορεί ευρέως στους διαδρόμους της Ακαδημίας 20, σε αγαστή συνεργασία οι παρατάξεις που διοικούν την ΕΣΗΕΑ και πρόσκεινται σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής την Αντωνιάδου και τον Καππάκο αντίστοιχα, έχουν έρθει σε συνεννόηση με τον Μαρινάκη (ΝΕΑ, ΒΗΜΑ) για επιχειρησιακή-οδηγό για τον κλάδο.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο «ευνοημένοι» θα βγουν οι εργαζόμενοι από κάτι τέτοιο, αν σκεφτεί ότι οι κοπιαστικές (λέμε τώρα) διαπραγματεύσεις με το κράτος για τα δημόσια ΜΜΕ οδήγησαν σε συλλογική σύμβαση που δεν περιλαμβάνει το… μισθολογικό. Το τι μισθό θα λαμβάνει, δηλαδή, ο εργαζόμενος, δεν περιλαμβάνεται σε αυτό που χωρίς αιδώ ονομάζουν συλλογική σύμβαση εργασίας.
Μάλιστα, η γραμμή για επιχειρησιακές «κατέβηκε» και σε συνέλευση μέσου με βασικό χρηματοδότη τον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας την Κερκόπορτα στον οριστικό αφανισμό της συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Από την πλευρά μας, από τη στιγμή που συγκροτηθήκαμε ως συνέλευση, έχουμε δηλώσει επανειλημμένα πως δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για το πως έχει καταντήσει το σωματείο που λέγεται ΕΣΗΕΑ και απαριθμεί χιλιάδες μέλη: Ενα εθελόδουλο, υποτακτικό και γραφειοκρατικό σωματείο που δεν κάνει μισή κίνηση για να προασπίσει τα συμφέροντα των εργαζόμενων – το αντίθετο, σε κάθε ευκαιρία βρίσκεται γονυπετές μπροστά στους εργοδότες.
Μάλιστα, η ΕΣΗΕΑ το πάει ένα βήμα παραπέρα, καθώς με τις επιχειρησιακές στην ουσία αυτοχειριάζεται αφού καθίσταται ένα σωματείο που δεν θα διαπραγματεύεται πλέον συμβάσεις με τους εργοδότες. Ποιος είναι, λοιπόν, ο λόγος οι εργαζόμενοι να βασίζονται σε αυτό το κατ΄ όνομα μόνο σωματείο – στην ουσία επιμελητήριο, το οποίο έχει εγγεγραμμένους στις τάξεις του και κάμποσους εργοδότες.
Στην προκειμένη, η ΕΣΗΕΑ δεν έχει προχωρήσει καν σε κάποια δημόσια συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις, κάποια εκδήλωση βρε αδερφέ, που είναι και το φόρτε της. Πολλώ δε μάλλον, κάποια στάση εργασίας, κάποια απεργία, κάποια διαδήλωση, κάποιο έστω δείγμα αγωνιστικής κίνησης. Και εάν πριν από περίπου μία δεκαετία οι αντιστάσεις της ΕΣΗΕΑ ενάντια την επιβολή ατομικών συμβάσεων ήταν ισχνές, σήμερα γίνεται σαφές ότι υπάρχει μηδαμινή διάθεση για να τεθεί με πραγματικούς όρους ο μόνος τρόπος ξεπεράσματός τους: αγώνας για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές πως οι δήθεν οδυρμοί για το γεγονός ότι οι εργοδότες δεν προσέρχονται σε διάλογο με το σωματείο δεν αποτελούν παρά προπέτασμα καπνού για να συμβεί αδιαμαρτύρητα το προαποφασισμένο: διάλυση της δύναμης της συλλογικής διαπραγμάτευσης, κατακερματισμός των εργαζομένων και παράδοσή τους ως έρμαια στις ορέξεις του αφεντικού κάθε επιμέρους μαγαζιού. Δηλαδή, επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας
Συνέλευση εργαζομένων/ανέργων/φοιτητών στα ΜΜΕ