Στην εκδήλωση καθεαυτή, οι βασικοί ομιλητές έθεσαν εξαρχής ως βάση συζήτησης το κυρίαρχο πεδίο δημοσίου διαλόγου των ημερών, την «οικονομική κρίση». Εν μέσω αυτής, κατά τους κυρίους Στάθη και Στούμπο, οφείλουμε να επαναπροσεγγίσουμε το «δημοσιογραφικό λειτούργημα» και να απεμπολήσουμε οποιαδήποτε εργατική-ταξική νοοτροπία ως νέοι εργαζόμενοι στα μέσα, καθώς με αυτό τον τρόπο «θα μας τσακίσουν» κατά λέξη. Μάλιστα, προκειμένου να επιβιώσουμε στη γαλέρα των ΜΜΕ, οι «επικοινωνιακοί ειδήμονες» μας προέτρεψαν να έχουμε φιλοδοξίες και να αναπτύξουμε συμμαχίες(;) εντός του χώρου εργασίας μας. Βέβαια, δεν μας ξεκαθάρισαν τι είδους φιλοδοξίες και συμμαχίες πρέπει να είναι αυτές (εύκολα το μυαλό μας μπορεί, συνειρμικά, να εκτραπεί σε σκέψεις που ταυτίζουν την «φιλοδοξία» με τον καριερισμό-ατομικισμό και τις «συμμαχίες» με το ενδοσυναδελφικό ρουφιανιλίκι και τις λογικές του «καρότου και του μαστιγίου» που διέπουν, ως γνωστόν, τα καπιταλιστικά εργασιακά περιβάλλοντα) αλλά επαφιόμαστε στη δική τους καλή προαίρεση.
Στην καλή τους προαίρεση, στηριζόμαστε για να μην κάνουμε εξίσου πονηρές σκέψεις αναφορικά με την προσέγγιση τους για τη δημόσια σφαίρα. Κατ’ αυτούς, η δημόσια σφαίρα αποτελεί πεδίο ταξικής πάλης, μέσα στο οποίο ο «μαχόμενος» δημοσιογράφος μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στον κυρίαρχό λόγο. Με βάση τα παραπάνω, υποθέτουμε λοιπόν ότι ο δημοσιογράφος ασκεί ελεύθερα το λειτούργημα του, χωρίς να έχει τα αφεντικά (ή απλά τους ιεραρχικά «από πάνω») να τον πρήζουν και να του υποδεικνύουν τι να γράψει. Μετά την παρουσίαση αυτού του ιδεολογήματος, οι πονηρές σκέψεις πλημμύρισαν το κεφάλι μας.
Η άμισθη εργασία στα ΜΜΕ, υπό μορφή δόκιμης περιόδου ή πρακτικής άσκησης, εντάσσεται άραγε στο ευρύτερο πλαίσιο απόκτησης συμμαχιών;
Πόσο ταξικό είναι αυτό το πεδίο (δημόσια σφαίρα) που δομικά πλέον διαχωρίζει τον ελεύθερο δημοσιογράφο και διαμορφωτή του, από τους υπόλοιπους συναδέλφους του (φωτορεπόρτερ, τεχνικούς κ.τ.λ.);
Και ένα τελευταίο. Ακόμα κι αν όντως, όπως οι εισηγητές στοχεύουν, η ΕΣΗΕΑ ανοίξει προς τους νέους εργαζομένους, προκειμένου και αυτοί να έχουν συνδικαλιστική κάλυψη σε συνθήκες εργασιακής επισφάλειας, δεν θα εξακολουθήσει να παραμένει μια συντεχνία η οποία θα επιβεβαιώνει το διαχωρισμό των εργαζομένων στα ΜΜΕ σε δημοσιογράφους και μη;
Τα πονηρά αυτά ερωτήματα, που μας τριβέλιζαν το μυαλό, ήταν η αφορμή και σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο της παρέμβασης μας. Εδώ οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, η τελευταία, δεν πήρε τη μορφή ολοκληρωμένης τοποθέτησης, μιας και οι εισηγητές κατέστησαν σαφές ότι δεν θα δεχθούν τοποθετήσεις παρά μόνο ερωτήσεις, εμφανώς κουρασμένοι και με καταβεβλημένη φαιά ουσία από τις αρχικές, χρονοβόρες εισηγήσεις τους.
Κύριοι Στάθη και Στούμπο, η δημοσιογραφία δεν είναι λειτούργημα. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα επαγγέλματος που πραγματώνει τις εκμεταλλευτικές σχέσεις ανάμεσα σε αφεντικά και εργαζομένους, αναπαράγει κάθετες, ιεραρχικές και εξουσιαστικές δομές, εξανδραποδίζει καθέναν που το βιώνει «από τα κάτω». Όπως καθετί στο υπάρχον καθεστώς. Ακόμα κι αν δεχόμασταν τον προσδιορισμό «λειτούργημα», για το δημοσιογραφικό επάγγελμα, θα ήμασταν αναγκασμένοι να τον γενικεύσουμε και να τον αποδώσουμε σε κάθε εργαζόμενο, ανεξαρτήτως περιεχομένου της εργασίας του. Με λίγα λόγια, τα πάντα είναι λειτούργημα. Άρα λειτούργημα δεν υπάρχει. Εκτός βέβαια, αν δέχεστε ότι ο δημοσιογράφος ασκεί λειτούργημα στο βαθμό, που ο ρόλος του, συνιστά έναν πραγματικό λειτουργικό και απαραίτητο μηχανισμό καταστολής, για τη διαιώνιση του καθεστώτος. Όπως είναι οι μπάτσοι, οι παπάδες, οι δικαστές και πολλοί άλλοι. Εδώ πάμε πάσο.
Όσον αφορά τα περί μαχητικού συνδικαλισμού μέσω ΕΣΗΕΑ, επιμένουμε. Ο θεσμός ΕΣΗΕΑ είναι ταξικός μας εχθρός. Ο εχθρός βρίσκεται εκεί που αντί για εμάς είναι εγγεγραμμένοι οι εργοδότες μας, εκεί που καταστέλλονται οι κινηματικές διαδικασίες, εκεί που αναπαράγονται οι ιεραρχικές δομές, η ανάθεση και η επιβολή, γίνεται αντιληπτός τη στιγμή που το είναι βρίσκει έκφραση στο πρωτογονικό ένστικτο της επιβίωσης. Οποιοσδήποτε θεσμός-δομή αποτελεί τροχοπέδη, στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, θα είναι εχθρός μας. Όπως εχθρός μας θα είναι οποιοσδήποτε που, συνειδητά, βάζει ωτασπίδες, μη θέλοντας να ακούσει τους βρυχηθμούς ενός ηφαιστείου, που είναι έτοιμο να εκραγεί. Και ο κύριος Στάθης, με το πενταψήφιο ποσό που εισπράττει μηνιαίως για το λειτούργημα του (ποσό το οποίο θα κάλυπτε άνετα τις μισθολογικές ανάγκες 10 και πλέον εργαζομένων), σίγουρα μπορεί να προμηθευτεί αρκετές.
Οι άγριες απεργίες, οι γενικές συνελεύσεις εργαζομένων, η αδιαμεσολάβητη αντιπληροφόρηση, υπό την σκιά της «κρίσης» και μέσα σε μία επισφαλή (αναφορικά με τις εργασιακές σχέσεις και όχι μόνο) πραγματικότητα, είναι η μόνη μας αυτοάμυνα. Η κινηματική νοοτροπία δεν αναγνωρίζει λογικές λειτουργημάτων και θεσμών. Αναγνωρίζει τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, την ισότιμη συμμετοχή και τις αντιεραρχικές δομές: την αυτοοργάνωση. Ας μην εθελοτυφλούμε. Τα στρατόπεδα, είτε το θέλουμε, είτε όχι, έχουν οριοθετηθεί.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ