Πράγματι αν υπάρχει ελπίδα για την αστική τάξη στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή, στον ανταγωνισμό της με μια νεολαία που αποδεικνύεται σταθερά και μαζικά απείθαρχη να αποδεχτεί το προλεταριακό της ριζικό, αυτή η ελπίδα έρχεται από τις καινοτόμες πρακτικές και τον διαφορετικό αέρα που αποπνέει η γενικότερη κατασταλτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, δια χειρός Μ. Χρυσοχοϊδη. Σε μια Ελλάδα υπό πτώχευση και με ταυτόχρονη ένταση των ταξικών εντάσεων, σε κανέναν υπάλληλο του κεφαλαίου δεν μοιάζει εύκολο εργο το προχώρημα των αναγκαίων καπιταλιστικών αναδιάρθρωσεων σε βάρος των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας. Για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίστει η μη δυνατότητα απάντησης των καταπιεζόμενων τάξεων μέσω εξεγέρσεων και συγκρουσιακών κινητοποιήσεων. Πρέπει οπότε, πρώτα και κύρια, να τσακιστεί η εξέγερση του Δεκέμβρη και τα υποκείμενα που συμμετείχαν σε αυτήν. Κι εδώ είναι που ο Χρυσοχοϊδης φέρνει “νέο αέρα” κι ελπίδα σε όσους ήταν, είναι και θέλουν να παραμείνουν οι “από πάνω”. Στα πρώτα του βήματα δείχνει ότι μπορεί να συνεχίσει ακραίες κεντρικές κατασταλτικές τακτικές της ΝΔ, χωρίς όμως να προκαλεί (μέχρις στιγμής) την γενικευμένη κοινωνική κατακραυγή που αντιμετώπιζε η τελευταία.
Αφού πρώτα κλείνει τις απαραίτητες συμφωνίες θεαματικής διαχείρισης των γεγονότων του φετινού Δεκέμβρη από τα ΜΜΕ, προχωράει την κατασταλτική του επέλαση, εκεί που απέτυχε η ΝΔ:
1. Η ΝΔ είχε ποινικοποιήσει τον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά δεν τόλμησε εισβολή σε αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο, από τους πολλούς που ανθίζουν τα τελευταία χρόνια σε ελληνικές πόλεις. Το ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι δεν ποινικοποιεί απόψεις και ταυτόχρονα εισβάλλει σε έναν τέτοιον χώρο (με έντονες μάλλιστα κοινωνικές αναφορές/διασυνδέσεις με την τοπική κοινωνία), μετατρέποντας σε ποινικό αδίκημα με τρομοκρατικές διασυνδέσεις την οινοποσία γύρω από μια σόμπα (φανταζεστε την αντίδραση των ΜΜΕ, αν έκανε ο Πολύδωρας κάτι τέτοιο;).
2. Η ΝΔ είχε αντιμετωπίσει με μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμούς το φοιτητικό κίνημα του 2006-07 και πάντα κατέληγε να γκρινιάζει για τον θεσμικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν τον αφήνει να συλλάβει τους “κουκουλοφόρους”. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τις μαζικές συλλήψεις, κινούμενο πιο άνετα στο πεδίο της κατασταλτικής τρομοκρατησης της αγωνιζόμενης νεολαίας. Επιχειρεί μάλλιστα μια τεραστίων διαστάσεων χαρτογράφηση της νεολαίας που κατεβαίνει στον δρόμο με συγκρουσιακή διάθεση, όπως και το να εμπεδωθούν ως συνέπεια της κινηματικής συμμετοχής οι μαζικές συλλήψεις/προφυλακίσεις.
3. Η ΝΔ έδωσε μάχη 3 χρόνια για να αναθεωρηθεί το καθεστώς γύρω από το πανεπιστημιακό άσυλο και οδήγησε στην δεκεμβριανή εξάπλωση του κοινωνικού ασύλου των καταλήψεων σε μη ακαδημαϊκούς χώρους. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη στο “βιογραφικό” του, την αστυνομική περικυκλωση της ΑΣΟΕΕ υπό το φαιδρό πρόσχημα της γρίπης, πάμπολλα περιστατικά εισβολής μπάτσων/δελτάδων σε πανεπιστημιακούς χώρους, την άμεση εκκένωση μιας κατάληψης αλληλεγγύης σ’ ένα δημοτικό χώρο και, τέλος, την σημερινή απαγόρευση σ’ ένα πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο να προσεγγίσει τον χώρο της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Οι χιλιάδες μαθητές και φοιτητές και κάποιοι από τους εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στο σημερινό συλλαλητήριο, θεώρησαν ως ευθεία ιστορική πρόκληση την εικόνα των παρατεταγμένων διμοιριών που απαγόρευαν να γίνει αυτό που γίνεται από την εποχή του Όθωνα στις διαδηλώσεις στην Ελλάδα: Ν’ ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν οι διαδηλωτές τα Προπύλαια (καταλαμβάνοντας ενίοτε και την Πρυτανεία). Αυτή η οργή απέναντι στην κατασταλτική πρόκληση εκφράστηκε με το μαζικό γιουχάρισμα των κρανοφόρων υπαλληλίσκων (“ήταν ο μόνος τρόπος να μπείς στο Πανεπιστήμιο ε;”, “είστε αμόρφωτοι, είστε ζώα γι’ αυτό κάνετε αυτήν την δουλειά”), όπως και με τα ανάλογα καταγγελτικά συνθήματα: “Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει σε όλο τον λαό”, “Μπάτσοι, ΜΜΕ, πρυτανική αρχή, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί”. Σε διάφορα σημεία της διαδήλωσης κόσμος πιέζε να σπρωχτούν οι μπάτσοι εκτός του ασύλου, με όλο τον ιστορικό φόρτο που θα είχε μια τέτοια μαζική σύγκρουση.
Όμως τελικά δεν πάρθηκε μια τέτοια πρωτοβουλία και η ευθύνη γι’ αυτή την κινηματική υποχώρηση ευθύνει τις αριστερές φοιτητικές ηγεσίες, που γι’ άλλη μια φορά προτίμησαν την αυτοαναφορική ηρεμία του “πάμε να καταγγείλουμε την παραβίαση στο ΜΑΧ”, παρά το να οδηγηθούν σε μια συγκρουση που δεν θα ήταν ελεγχόμενη. Και γι’ αυτό αντιμετώπισαν την οργή μερίδας διαδηλωτών που εκφράστηκε μέσω του συνθήματος “αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες”.
Οι κινηματικές συνέπειες της αποδοχής της ευθείας και γενικευμένης καταπάτησης του ασύλου από τις αστυνομικές δυνάμεις, μετά από ένα χρόνο φοιτητικών καταλήψεων, έναν Δεκέμβρη και σε μια περίοδο που οι μαθητές (ξανα)κατεβαίνουν μαχητικά στον δρόμο, είναι πολύ σοβαρές για να αφήνονται στα χέρια ολιγάριθμων κομματαρχηγών. Εντέλει, ο ανταγωνισμός κι η συγκρουση γύρω από τα άσυλο θα διαμορφώσουν και τους όρους της κοινωνικής/ταξικής αντιπαραθεσης όταν θα τελειώσει η περίοδος χάριτος της νέας διακυβέρνησης.
