….ΣΥΝΕΧΕΙΑ ….ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Σε κάποια φάση πριν μερικά χρόνια με παίρνουν τηλέφωνο από την μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής και μου λένε :
– Ετοιμάζουμε μια καινούργια εκπομπή που θα κάνει πάταγο έλα να την μοντάρεις.
Είμαι και μοντέρ moter, μάλιστα και πολύ καλή από ό,τι λένε.
Πάω λοιπόν στο studio ένα μεσημεράκι για ραντεβού, να δω τι παίζει, να μιλήσουμε και για λεφτά.
Τώρα λένε μην δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει. Άραγε ποιοι το λένε αυτό;
Συγγνώμη αλλά αυτό σε χτυπά πρώτο, όποτε κοίτα.
– Τι γίνεται καλά; Λέω.
– Όλα καλά μου λένε.
– Λοιπόν….
– Ωραία μου κάνουν γυρίζουμε μια εκπομπή που λέγεται
‘The true show is history’
– !!!
Λοιπόν αν ήθελες να βρεις κάποιον να του πεις ένα ευχαριστώ ή αν είχες χάσει τη μάνα σου ρε baby για καμία δεκαετία πήγαινες εκεί και σου φέρναμε όποιον ήθελες. Μιλάμε άλλη φάση. Πολύ κλάμα πολύ πόνος πολύ νοσταλγία πολύ μελό, όλα πολύ και όλα στενάχωρα με μουσική επένδυση να κόβεις φλέβες θα μόνταρα μαζί με τον αρχισυντάκτη κάθε μέρα. Από λεφτά άστο καλύτερα μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα κανάλια και εν έτει 2002 έπαιρνα 5 ευρώ την ώρα και με δικιά μου ασφάλεια που πλήρωνα 12 μήνες ενώ δουλειά εκεί θα είχα 8 ας πούμε max.
Οι καθαρίστριες που πολύ καλά κάνουν έπαιρναν τότε γύρω στα 6 / hour.
Φοράω γυαλιά μετά από αυτή την εκπομπή. Αλλά είχα ανάγκη χρήματα και συνδικάτο ΔΥΝΑΤΟ δεν επαίζε / παίζει να τους έλεγα.:
– Ρε παιδιά καλύτερα χρήματα, είπα στον παραγωγό βέβαια αλλά :
– Δεν βγαίνω, δεν βγαίνω, σε παρακαλώ μην με αγχώνεις, αν είναι να πάρω ένα πιτσιρικά να του δίνω 3-4 / hour, εγώ για σένα το κάνω κούκλα μου.
Όπως φαντάζομαι καταλαβαίνεις ήθελα χρήματα και όχι χρήματα για καμία μεγάλη ζωή. Χρήματα για να φάω και να μένω κάπου. Βασικές ανάγκες. Δευτέρα πρωί ξεκίνησα. Μου έφερνε τις κασέτες ο β βοηθός του βοηθού σκηνοθέτη. Της έβαζα στο video που ήταν συνδεδεμένο με τον υπολογιστή και τις «φόρτωνα». Μετά τα έβαζα όλα σε μια σειρά και περίμενα τον αρχισυντάκτη. Η δουλειά με τον αρχισυντάκτη έχει ως εξής : ας πούμε μια συζήτηση κρατάει μια ώρα και δέκα λεπτά. Η εκπομπή όμως είναι 45 λεπτά. Ο αρχισυντάκτης θα διαλέξει τα πιο ουσιώδη από αυτά που λένε. Αυτό γίνεται σε όλες τις εκπομπές που δεν είναι ζωντανές. Στις ζωντανές, αλλά και στις κονσέρβες φυσικά, ο αρχισυντάκτης μιλάει και στον παρουσιαστή (όχι πάντα βέβαια και όχι σε όλους) – του ψιθυρίζει, λοιπόν, στο αυτάκι του– για το τι θα πει, πως και αν πρέπει να το πει. Να τον σταματήσει κιόλας από καμιά μαλακία που πάει να κάνει. Μεγάλη ιστορία αυτό. Ίσως θυμάσαι που είχαν δει και τον πρόεδρο της υπερδύναμης τότε ήταν ο G.W.B. (μακριά από εμάς) σε ένα debate με ένα ακουστικάκι στο αυτί. Κανονικά πιόνια δηλαδή. Το θέμα όμως της ουσίας που προανέφερα είναι ότι η ουσία είναι σχετική. Δηλαδή πολλές φορές κάποιος λέει κάτι που δεν πρέπει να ακουστεί. Αυτό στο μοντάζ βγαίνει έξω και κοίτα πόσο απλά : Υπάρχουν ας πούμε 5-6 κάμερες. Μια κάμερα γράφει συνέχεια σε κοντινό πλάνο τον παρουσιαστή, μια άλλη κάμερα γράφει συνέχεια κοντινό πλάνο τον καλεσμένο. Μια τρίτη κάμερα γράφει πλάνο το κοινό. Μια άλλη γενικό όλο το studio και ούτω καθεξής.
Όταν ο καλεσμένος λοιπόν αναφερθεί σε κάποιο γεγονός, που δεν συμφέρει κανέναν να ακουστεί, τότε βγάζουμε το πλάνο του καλεσμένου, βάζουμε ένα πλάνο της παρουσιάστριας, μετά ένα πλάνο του κοινού και μετά πάλι ένα πλάνο του καλεσμένου. Αυτά τα κάνουμε στην εικόνα.
Στον ήχο τώρα : καθώς ο καλεσμένος μιλάει, λίγο πριν ξεκινήσει να πει αυτό που δεν θέλουμε, το κόβουμε. Πάμε λίγο παρακάτω όπου τον βρίσκουμε να λέει κάτι άλλο. Πετάμε όλη την πρόταση ή τις προτάσεις που δεν μας άρεσαν και το κολλάμε με το τελευταίο πράγμα που έλεγε και που δεν μας ενοχλεί.
Το δύσκολο σε όλο αυτό είναι να έχουν ένα νόημα αυτά που λέει. Αλλά με λίγη εξάσκηση δεν είναι και τόσο δύσκολο μιας και στα πράγματα που αναφερόμαστε υπάρχει μια νοηματική συνέχεια.
Μια φορά λοιπόν σε αυτή την κωλοεκπομπή καλεσμένoς ήταν ένας hyperπαππούλης. Αυτός είχε επιζήσει από τη μικρασιατική καταστροφή. Ήταν τότε βέβαια πολύ μικρός τότε αλλά είχε κάποια μνήμη από τα γεγονότα. Κάποια πολιτικός «έψαχνε» να τον βρει να του πει -και καλά- ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι ήθελε να προβάλλει το βιβλίο της και πολύ καλά χρησιμοποίησε την εκπομπή δήθεν αν τον βρει να του πει thanks dude granny. Σε κάποια στιγμή λοιπόν καθώς βλέπαμε το υλικό με τον αρχισυντάκτη ο παππούς φρίκαρε και άρχισε να λέει ότι στη Σμύρνη δεν σφάξανε τους Έλληνες οι Τούρκοι αλλά οι κούρδοι ή καποιοι αλλοι δεν θυμάμαι καλά , οι οποίοι ήταν κάτι σαν ειδικό τάγμα του στρατού!
Από την ιστορία μια ζωή ήξερα για τους Τούρκους και έμεινα άγαλμα. Ε λοιπόν, όποτε ο παππούς έλεγε αυτή την ιστορία, κοβόταν.
Που φώναζε ο παππούς :
«Πρέπει ο κόσμος να το μάθει δεν μας έσφαξε ο Τούρκος, ο Κούρδος( ή ξερω γω ποιος) μας έσφαξε».
Αυτό δεν βγήκε ποτέ στον αέρα.
Σκέφτομαι πως για κάτι τέτοια γράφω σ’ αυτό το βιβλίο. Ίσως και όλα να έχουν γίνει για να αποτυπωθεί κάπου η απεγνωσμένη φωνή του παππού που δεν ξέρω αν ακόμα ζει. Δεν έχω ούτε με τους Κούρδους τίποτα ούτε με τους Τούρκους και ειλικρινά αν ήταν Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί πάλι το ίδιο θα μου έκανε. Απλά αναφέρω αυτό που έλεγε ο παππούς και που ποτέ δεν ακούστηκε.
Ένα άλλο που συνέβαινε και χρειάστηκε να πέσει ψαλίδι ήταν με ένα δορυφόρο που ένα κανάλι εξέπεμπε παράνομα σε μια άλλη χώρα. Όπως το βλέπεις. Ένας καλεσμένος που είχε έρθει από αυτή τη χώρα έλεγε ότι έβλεπε συνέχεια την εκπομπή και το κανάλι. Το οποίο όμως δεν γινόταν να το βλέπει γιατί απλά, το κανάλι, δεν είχε άδεια να εκπέμπει σε αυτή τη χώρα. Όποτε λοιπόν ο βλαχοέλληνας έλεγε ότι βλέπει το κανάλι και την εκπομπή : κοβόταν στο μοντάζ.
Πάνω κάτω νομίζω ότι αυτές οι μικρές ιστορίες κατατοπίζουν πλήρως για το τι εστί αρχισυνταξία και ρόλος του μοντάζ.
Μέσα στην ίδια νοηματική ενότητα μπορείς να πάρεις μόνο τα «χρήσιμα» να τα μοντάρεις έτσι όπου κανείς δεν θα καταλαβαίνει ότι έχει πέσει ψαλίδι.
Αν σε μια συζήτηση, σε μια εκπομπή παρατηρήσεις καλά, θα καταλάβεις αυτό που σου λέω. Είναι τόσο εμφανές καμιά φορά. Ειδικά όταν βλέπεις να αλλάζει από θέμα σε θέμα, με μια απίστευτη ταχύτητα και ενέργεια, ο καλεσμένος ή ο παρουσιαστής τότε έχει πέσει τρελό ψαλίδι. Κόψιμο λόγου είναι η καθομιλουμένη ορολογία στην τηλεόραση.
Εγώ θα το έλεγα και λογοκρισία.
Μικρές φράσεις, κουβέντες, ένα απλό κόμμα, μια ανάσα και η αλήθεια έχει πετάξει για πάντα.
Μια φορά, που είχε αργήσει ο αρχισυντάκτης, είχα πάρει ένα επεισόδιο και έπαιζα στο μοντάζ με το λόγο. Έβαλα ένα κακόμοιρη να λέει τα απίστευτα πράγματα απλά αλλάζοντας δύο τρεις λέξεις, αναποδογυρίζοντας μερικές φράσεις του.
Δούλευα αρκετό καιρό σε αυτή την εκπομπή. Στο τέλος είχαν καταλήξει να βρίσκονται συγγενείς από το εξωτερικό που έλειπαν πολλά χρόνια από την πατρίδα.
Είχα εντυπωσιαστεί με το γεγονός πως μπορεί να κάνει ο ένας αδελφός τον άλλον να τον δει τριάντα χρόνια και να περιμένει από μια κωλοεκπομπή να του αγοράσει ένα γαμημένο εισιτήριο για να τον δει.
Εντάξει μπορεί να ήταν φτωχός, αλλά τόσο πια;
Η εκπομπή έκανε θραύση, ειδικά στα άτομα άνω των 60.
Πλάκα είχε και έχει και το ειδικό φίλτρο που έβαζα στον παρουσιαστή. Αυτό το αγαπημένο εφέ τον παρουσιαστών τους κάνει λίγο πιο αδύνατους και πιο ψηλούς. Αφαιρεί επίσης και τυχόν ρυτίδες που ξέφυγαν από το Botox ή τον πλαστικό χειρούργο.
Νομίζω όλοι το βάζουν αυτό το φίλτρο στην τηλεόραση. Σε κάνει μοντέλο 22 ετών. Με αυτά και με αυτά πέρασα 2-3 χρόνια.
Ξυπνούσα το πρωί για να πάω να βλέπω ανθρώπους να κλαίνε, να ψεύδονται και να δίνουν ρεσιτάλ υποκριτικής καμία φορά. Τραγικό. Έβλεπα ολοένα και πιο πολύ πόσο σκληρή ήταν η δουλειά στην τηλεόραση. Δεν ήμουν εγώ για αυτά τα πράγματα.
