Τα αφεντικά των ΜΜΕ τρομοκρατούν…

Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο ΔΟΛ (Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη) ανακοινώνει το κλείσιμο των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα» που μετρούν ιστορία μισού αιώνα στον χώρο των εκδόσεων. Χωρίς καμιά προειδοποίηση πετούν στον δρόμο 94 εργαζόμενους, ενώ αρνούνται οποιαδήποτε συνεννόηση μαζί τους, αφού η προστασία της κερδοφορίας του ΔΟΛ επιβάλλει ανθρωποθυσίες. Υπάρχει και συνέχεια. Ταυτόχρονα, ανακοινώνει 150 απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων (45 έγιναν ήδη) και 135 δημοσιογράφων ως «απαραίτητη προϋπόθεση εξυγίανσης» του Οργανισμού. Βέβαια η «εξυγίανση» ξεκινά από κλητήρες, οδηγούς και τεχνικούς αφήνοντας ανέγγιχτα τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της εργοδοσίας.

Τυχαίο; Δε νομίζω! Και αφού ο Ψυχάρης πέταξε το μπαλάκι, πρόθυμος ο Μπόμπολας πήρε πάσα, κάνοντας 15 απολύσεις διοικητικών στον Πήγασο κι εξαγγέλλοντας άλλες 150 δημοσιογράφων. Από δίπλα, και τα «προοδευτικά αφεντικά» της Ελευθεροτυπίας, οικογένεια Τεγόπουλου και λοιποί, προχωρούν σε 36 απολύσεις τεχνικών. Βέβαια, η «ριζοσπαστική» τους σκέψη έχει αφήσει και παραδείγματα πίσω της. Πώς; Απολύοντας 7 συντάκτες και απασχολώντας στην θέση τους 30 φοιτητές σε καθεστώς πρακτικής άσκησης-άμισθης εργασίας. Η κρίση επιβάλλει φτηνές λύσεις και το εμπόρευμα-εργατική δύναμη πρέπει να υποτιμηθεί. Οι περικοπές, οι απολύσεις και οι «εθελούσιες έξοδοι» είναι η απάντηση των αφεντικών. Και για όσους έχουν ανοιχτά ερωτήματα, υπάρχει η απάντηση της εργοδοτικής τρομοκρατίας, οι απειλές και οι εκβιασμοί.

…εξαπολύοντας το δηλητήριό τους…

Τα αφεντικά των ΜΜΕ, όμως, ούτε μικρομάγαζα διατηρούν ούτε μπακάληδες είναι. Πρόκειται για επιχειρηματίες που είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα της ψωροκώσταινας. Ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνουν μίζες από δημόσια έργα, πολιτικά σκάνδαλα και ισορροπίες συμφερόντων στα πλαίσια του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού που ζούμε. Γι’ αυτό και διαχρονικά οι μηχανισμοί των ΜΜΕ αποτελούν το μακρύ χέρι του καθεστώτος που πρόθυμα προπαγανδίζει τις προσταγές του κράτους και του κεφαλαίου. Μάλιστα, στην συγκυρία της καπιταλιστικής κρίσης και των δομικών αδιεξόδων του ντόπιου πολιτικού συστήματος, έχουν αυξημένα καθήκοντα. Πότε με το καρότο και πότε με το μαστίγιο, σπέρνουν τον φόβο και τον πανικό στο κοινωνικό σώμα εκβιάζοντας την συναίνεση, την αδράνεια, την υποταγή. Κονδυλοφόροι και τηλεπαραθυράκηδες της εξουσίας έχουν αναλάβει τον στιγματισμό και την εκτόξευση λάσπης εναντίον οποιουδήποτε εργατικού κλάδου και κοινωνικού κομματιού σηκώνει το κεφάλι και αντιστέκεται. Στήνουν τηλεδικαστήρια και από τη θέση της πολιτικής αγωγής, μεθοδεύουν την διάχυση της διχόνοιας και των διαχωρισμών στις τάξεις των καταπιεσμένων, ενώ επιβάλλουν την σιωπή σε οτιδήποτε θίγει τα θέσφατα των αφεντικών τους και τις ισορροπίες στο πεδίο του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού.

…να σπάσουμε τον τσαμπουκά τους!

Η βιομηχανία των ΜΜΕ έχει για θεμέλιά της εκατοντάδες νέους εργαζόμενους που αναγκάζονται να απασχολούνται άμισθοι και ανασφάλιστοι ενώ τα αφεντικά μας εξασφαλίζουν απρόσκοπτα την κερδοφορία τους. Εμείς, ως κομμάτι της φοιτητικής πραγματικότητας του ΕΜΜΕ έχουμε την εικόνα πρακτικάριων που αναλώνονται σε χαμαλοδουλειές, νεαρών που δουλεύουν άμισθοι 6 και 12 μήνες ελπίζοντας να μπουν στο μισθολόγιο, «μαθητευόμενων» εργαζόμενων που τρέχουν να καλύψουν επίπονα πόστα για να συμπληρώσουν κανένα ένσημο. Και το γνωρίζουμε γιατί απλούστατα, έχουμε βρεθεί σε τέτοιες θέσεις.

Ο άγριος μετασχηματισμός των εργασιακών σχέσεων υπέρ του κεφαλαίου αφορά και αγγίζει κάθε εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Ο επίπλαστος διαχωρισμός φοιτητών-εργαζομένων καταρρίπτεται μέσω της επιτακτικότητας των αγώνων που πρέπει να δοθούν. Η πρόσφατη κινηματική ιστορία (απ’ το φοιτητικό κίνημα του 06΄-07΄ μέχρι τις κλαδικές απεργίες του εδώ και τώρα) έχει αποδείξει ότι οι αγώνες που κλείνονται στον εαυτό τους και γίνονται αυτοαναφορικοί, έχουν περιορισμένη δυναμική και διάρκεια και εγκλωβίζονται στις μερικές διεκδικήσεις. Η διάσπαση και ο κατακερματισμός τους δεν ευνοούν την συλλογικοποίηση των κοινών υποθέσεων. Αόρατοι σταματάμε να είμαστε όταν η κίνησή μας συναντιέται στις συνελεύσεις, στους δρόμους, στις απεργίες και σε κάθε στιγμή που επιλέγουμε για όπλο μας την αλληλεγγύη.

Δεν μας παραμυθιάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι απεργίες πυροτεχνήματα των συνδικάτων, ο ξεπουλημένος ρόλος της ΕΣΗΕΑ που βάζει πλάτη σε εκδότες και καναλάρχες. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως πρέπει να οργανώσουμε και να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι τις μαχητικές και από τα κάτω απαντήσεις μας. Η μόνη στάση απέναντι στην τρομοκρατία των αφεντικών είναι η αντίσταση. Είμαστε τα θεμέλια των βιομηχανιών του καπιταλισμού και μόνο με τη συλλογική μας δύναμη μπορούμε να τις γκρεμίσουμε.