Τα ΜΜΕ στην πρώτη γραμμή του Μνημονίου

Το πρώτο μούδιασμα υποχωρεί, η στωική υπομονή εξαντλείται, οι ελπίδες για «σωτηρία» μέσω του Μνημονίου αποδεικνύονται ψευδαισθήσεις και διαλύονται. Η ανάγκη «εθνικής συνεννόησης» είναι μια καραμέλα που δεν καταπίνεται τόσο εύκολα πια. Ο πόλεμος που έχει κηρυχτεί εναντίον των εργαζομένων είναι ταξικός και αποτυπώνεται οδυνηρά στα ποσοστά της ανεργίας που διογκώνονται, στους μισθούς και τις συντάξεις που εξανεμίζονται, στα κεκτημένα με αγώνες εργασιακά δικαιώματα που καταστρατηγούνται πλέον και με το νόμο.

Τα ΜΜΕ είναι, όχι τυχαία, από τις πρώτες μεγάλες βιομηχανίες που αναδιαρθρώνονται βάσει των επιταγών του νέου εργασιακού μεσαίωνα, καθώς μπροστά στις κοινωνικές αντιδράσεις που έρχονται είναι επιτακτικό για το σύστημα να διασφαλίσει την προπαγάνδα του. Αυτό συμβαίνει άλλωστε τόσο καιρό, με τους διατεταγμένους σε υπηρεσία μεγαλοδημοσιογράφους να περνάνε από τις στήλες και τα τηλεπαράθυρα τη γραμμή του Μνημονίου, σχεδιάζοντας να υφαρπάξουν την κοινωνική συναίνεση. Επιχειρείται λοιπόν το σύνολο των εργαζομένων στην ενημέρωση να καταστεί ευάλωτο στους εργοδοτικούς εκβιασμούς και το ρεπορτάζ να βγαίνει υπαγορευμένο από τους εργολάβους εκδότες και καναλάρχες, από τα κυβερνητικά γραφεία και τη ΓΑΔΑ. Έτσι, τα αφεντικά των ΜΜΕ περνούν από τους πρώτους στα μαγαζιά τους τις μαζικές απολύσεις, τις περικοπές μισθών και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, εφαρμόζοντας πιστά τη συνταγή ΔΝΤ.

Η επίθεση είναι συντονισμένη και στρατηγική. Ο Ψυχάρης στο ΔΟΛ, με τη μέθοδο του σοκ, κλείνει ολόκληρα μαγαζιά και προχωρά σε μαζικές απολύσεις. Απ’ την άλλη, στον «Πήγασο», ο Μπόμπολας ανακοινώνει βάσει σχεδίου τις απολύσεις σταδιακά. Ο Αλαφούζος στο ΣΚΑΪ, με την απειλή της απόλυσης, εκβιάζει την υπογραφή ατομικών συμβάσεων και την αποδοχή μείωσης μισθών. Ο Σαραντόπουλος κλείνει την «Απογευματινή», η Τεγοπούλου στην «Ελευθεροτυπία» προχωρά σε απολύσεις και περικοπές. Η ΕΡΤ απολύει 1047 συμβασιούχους, ο ΑΝΤΕΝΝΑ ανακοινώνει τακτικά απολύσεις τεχνικών, ο 902 τις κάνει χωρίς να τις ανακοινώνει. Απολύσεις, μειώσεις μισθών και εκβιασμοί λαμβάνουν καθημερινά χώρα και στα μικρότερα μαγαζιά. Όπως είχε προβλεφθεί, το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» πριν από περίπου 2 χρόνια ήταν μόνο η αρχή.

Αυτό που ίσως δεν προβλεπόταν ήταν η απόφαση των εργαζομένων να αντεπιτεθούν. Κατά την απεργία της 30ής Νοέμβρη στα ΜΜΕ, η συσσωρευμένη οργή ξεσπά σε μια δυναμική πορεία 2.000 ανθρώπων και σε μια ανοιχτή συνέλευση, με τη συμμετοχή εργαζομένων απ’ όλους τους κλάδους. Σπάζοντας τους παλιούς διαχωρισμούς και οργανώνοντας την πίεσή τους από τα κάτω, οι εργαζόμενοι απαιτούν αγωνιστικές αποφάσεις από τα σωματεία. Η κήρυξη της 48ωρης απεργίας στα ΜΜΕ στις 17-18 Δεκεμβρίου, η οποία για πρώτη φορά απειλεί την έκδοση των προσοδοφόρων κυριακάτικων φύλλων των εφημερίδων, είναι αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πίεσης.

Το πεδίο της μάχης δεν είναι προνομιακό. Θεωρώντας εαυτούς κάτι σαν «εργάτες του πνεύματος», η πλειοψηφία των δημοσιογράφων είχαν ξεχάσει ότι, έτσι ή αλλιώς, παραμένουν εργάτες. Το ιδεολόγημα του «λειτουργήματος» αποτέλεσε τον δούρειο ίππο για την αποδοχή δυσχερών εργασιακών όρων κατά την είσοδο των νέων εργαζομένων στο επάγγελμα. Ταυτόχρονα, με την εμφάνιση των πολυάριθμων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και την προώθηση μιας lifestyle δημοσιογραφίας, η ενημέρωση γίνεται «ιλουστρασιόν». Οι φοιτητές των δημοσιογραφικών σχολών στέλνονται σε άμισθη πρακτική άσκηση, οι νέοι εργαζόμενοι δουλεύουν ως δόκιμοι, ως «μαύροι», ως «μπλοκάκηδες», γίνονται αναλώσιμο – και άρα υπάκουο – δυναμικό στα χέρια των εργοδοτών. Σήμερα, η ατομική διαπραγμάτευση των μισθών και των όρων της εργασίας είναι δυστυχώς οδυνηρή πραγματικότητα για την πλειοψηφία των εργαζομένων, ενώ τα δελτία των 8 και τα εξώφυλλα των εφημερίδων έχουν αναδειχτεί σε κοινωνικό εχθρό. Το σωματείο των Συντακτών έχει τεράστια ευθύνη. Επιλέγοντας να λειτουργεί ως μια κλειστή λέσχη λίγων και εκλεκτών, κλείνοντας την πόρτα στους νέους εργαζόμενους, πριμοδοτώντας τη συνδικαλιστική πολυδιάσπαση του κλάδου των ΜΜΕ και λειτουργώντας πάντα ως βαλβίδα εκτόνωσης προς το συμφέρον των εκδοτών, η ΕΣΗΕΑ έθρεψε το θηρίο που τώρα θέλει να μας φάει όλους.

Οι εργάτες στη βιομηχανία των ΜΜΕ στεκόμαστε στην απέναντι πλευρά και, ως κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται, αρνούμαστε το μέλλον και το ρόλο που μας επιφυλάσσουν. Αυτή τη στιγμή δεν χωράει καμία λογική διαπραγμάτευσης με τα αφεντικά, κι όσοι παραδοσιακά αρέσκονταν σε αυτή και υπολογίζουν να συνεχίσουν θα αντιμετωπίζονται εξίσου εχθρικά. Η ΕΣΗΕΑ και τα υπόλοιπα σωματεία του χώρου οφείλουν άμεσα να εντάξουν όλους τους επισφαλώς εργαζόμενους στους κόλπους τους, και να προχωρήσουν σε απεργίες διαρκείας. Μόνο οι ανυποχώρητοι αγώνες μας μπορούν να γίνουν ασπίδα προστασίας απέναντι στους άγριους καιρούς. Κι αν οι εργοδότες απειλούν ότι θα μας κλείσουν τα μαγαζιά, να γνωρίζουν ότι τα μαγαζιά τους δεν υπάρχουν – και δεν θα υπάρξουν – χωρίς εμάς. 

Σ’ αυτό τον πόλεμο, η απάντησή μας είναι ταξική και η φωνή μας είναι όπλο στα χέρια της κοινωνίας, όχι των εργοδοτών. Απέναντι στο σύστημα που ανέκαθεν μας έκλεβε τη ζωή και τώρα θέλει να σκυλέψει στο θάνατο των εργασιακών δικαιωμάτων μας, οι εργαζόμενοι θα πούμε την τελευταία λέξη. Δύναμή μας είναι η αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση. Για την περιφρούρηση των αγώνων μας προς κάθε κατεύθυνση. Για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειάς μας.