Τι έγιναν οι απεργίες που έβλεπαν τα νέα μέτρα να περνούν;

Στον πραγματικό κόσμο τώρα. Το τελευταίο διάστημα έχει κατασκευαστεί από το σύνολο των θεσμών της ελληνικής αστικής τάξης μια ατμόσφαιρα οικονομικού τρόμου και εθνικής συστράτευσης απέναντι στους «κακούς ξένους», που κερδοσκοπούν εις βάρος της «Ελλαδίτσας» και του υπέρογκου χρέους της. Μέσα σ’ αυτό το κατασκευασμένο θεαματικά πλαίσιο εθνικής ομοψυχίας ζητείται από μια εργατική τάξη που ήδη έχει πτωχεύσει (χαμηλότεροι μισθοί στην Ε.Ε., υπερδιόγκωση των απολύσεων και της «μαύρης», επισφαλούς εργασίας) να αποδεχτεί μειώσεις μισθών, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και νέες φορολογικές επιδρομές στο εισόδημα της.

Στην προπαγάνδα που εξαπολύεται εναντίον των εργαζομένων, έτσι ώστε να μην σκεφτούν καν να αντισταθούν στα νέα μέτρα, πρωτοστατούν τα ΜΜΕ. Η εργοδοτική μαφία που τα ελέγχει είναι η ίδια που απολύει εκατοντάδες εργαζόμενους κατά το δοκούν, η ίδια που στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων απασχολεί απλήρωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους, η ίδια που έχει αναγορεύσει την ρουφιανιά στο μόνο νόμιμο δικαίωμα και υποχρέωση του εργαζομένου. Κι όπως σε κάθε εργασιακό χώρο, δεν είναι λίγοι στο «δημοσιογραφικό σινάφι» αυτοί που ξεπουλιούνται και ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αφεντικών, αναμεταδίδοντας τα ψέματα τους:

Ψέμα νο1: Η (επερχόμενη) πτώχευση: Δεν κινδυνεύουμε όλοι με πτώχευση, οι περισσότεροι είμαστε ήδη φτωχοί, ενώ τα αφεντικά μας έχουν ήδη μεταφέρει σε ασφαλή μέρη τα κεφάλαια τους.
Ψέμα νο2: Φταίνε οι «ξένοι κερδοσκόποι»: Για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας φταίνε αυτοί που την διαχειρίζονται έτσι ώστε να κερδοσκοπούν σε βάρος της μισθωτής εργασίας ακολουθώντας τις επιταγές του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος κι αυτοί δεν είναι άλλοι από την ντόπια και διεθνή αστική τάξη.
Ψέμα νο3 και μεγαλύτερο: Χρειάζεται εθνική συσπείρωση και ομοψυχία. Αφεντικά και δούλοι σκατά γίναμε ούλοι και γι’ αυτό τα αφεντικά των ΜΜΕ αποφασίζουν και διατάσσουν τέρμα οι απεργίες, τα μπλόκα, οι καταλήψεις, οι αγωνιστικές διεκδικήσεις, πάνω απ’ όλα τοεθνικό συμφέρον τους. Κι αν δεν παίρνουμε με το καλό, υπάρχουν πάντα οι σφαίρες, οι χειροβομβίδες και οι καμικάζι της ΕΛ.ΑΣ. ή τα ξυρισμένα παλικάρια δίπλα τους για να μας συνετίσουν.

Πριν φτάσουμε όμως σ’ αυτές τις ακρότητες, υπάρχουν ευτυχώς και τα στάδια της διαβούλευσης και του διαλόγου, για να μην αισθάνονται θεσμικά άχρηστοι κι οι φίλτατοι εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι οποίοι φοβούνται(!), όπως και τ’ αφεντικά τους, όξυνση των απεργιακών κινητοποιήσεων και γι’ αυτό τρέχουν να τις προλάβουν με μονοήμερα απεργιακά πυροτεχνήματα, ενώ οι αριστεροί συνάδελφοι τους διαβλέπουν «τα χειρότερα που έρχονται» ως ευκαιρία πρόσκαιρης ψηφολογικής τόνωσης της ιστορικής τους χρεοκοπίας.
Μέσα όμως σ΄ αυτό το τεράστιο ψέμα, υπάρχει και μια μεγάλη αλήθεια. Ο φόβος των ντόπιων και ξένων κυρίαρχων για «νέα Δεκεμβριανά», για την επιστροφή της πολιτικής στο μέρος όπου γεννήθηκε: στους δρόμους, στις απεργίες, στις καταλήψεις, στις ανεξέλεγκτες, αδιαμεσολάβητες, αυτοοργανωμένες και ρηξιακές κοινωνικές συγκρούσεις.