Category: Εκλογές

Το διήμερο της 3ης και 4ης Ιουνίου τα χιλιάδες – ανενεργά ως επι το πλείστον – μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν το νέο ΔΣ, αυτού που κάποτε αποκαλούσε τον εαυτό του Σωματείο. Για μια ακόμη φορά έχουν ξεκινήσει οι ανακοινώσεις, τα “SMS”, οι εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, οι αποκαλύψεις και οι διθύραμβοι. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με ευχολόγια περί της ευημερίας των εργαζομένων και της «επανιδρύσεως» ενός ισχυρού… σωματείου.

Την τελευταία δεκαετία, και κυρίως στην περίοδο της κρίσης του κεφαλαίου, ο κλάδος των Μέσων Ενημέρωσης χτυπήθηκε βάναυσα: Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, έγιναν χιλιάδες απολύσεις, έκλεισαν μεγάλα και μικρά ΜΜΕ (σε πολλές περιπτώσεις δίχως να δοθούν αποζημιώσεις), παράλληλα με την παγίωση μιας συνθήκης όπου κυριαρχεί η επισφάλεια, η ανασφάλιστη εργασία, και αμοιβές που περιορίζονται ακόμη και στα 100 ή 150 ευρώ για εξαρτημένη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ενημερωτικές ιστοσελίδες, με εργαζόμενους/ες – «ρομπότ», συχνά «αόρατους» και αδήλωτους, να εργάζονται για έξι και επτά μέρες την εβδομάδα για έναν πενιχρό μισθό, δίχως την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη.

Το ίδιο διάστημα, όλες οι παρατάξεις -δεξιές και αριστερές- έχουν μετάσχει στο ΔΣ, ενίοτε έχοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ και άλλοτε με απλή συμμετοχή στο προεδρείο. Και τί έκαναν για όλα αυτά; Αποσπασματικές απεργίες – «πυροτεχνήματα», που ούτε επικοινωνήθηκαν, ούτε υποστηρίχθηκαν, ούτε περιφρουρήθηκαν, ούτε συνεχίστηκαν μέχρι κάποιας δικαίωσης. Απεργίες που κηρύσσονταν όταν τα πράγματα στο εκάστοτε Μέσο Ενημέρωσης ήταν οριακά, πολύ συχνά λίγο πριν το «λουκέτο». Ίδια στάση κρατήθηκε και στον αγώνα για την ΕΡΤ, όπου άφηναν εκατοντάδες αλληλέγγυους συναδέλφους/-ισσες -οι οποίοι συγκεντρώνονταν στο προαύλιο- ακάλυπτους, μεταθέτοντας στο επέκεινα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας.

Όσο για τα κεντρικά εργασιακά ζητήματα το προεδρείο ήξερε πάντα να ελίσσεται. Κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας, με καφενειακές συγκεντρώσεις έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, πομπώδεις ομιλίες για αγώνες και ατέρμονες φρούδες υποσχέσεις. Η κατάντια θα μπορούσε να αποδοθεί στη Σομπολική δεξιά ή στο αρρωστημένο συνονθύλευμα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο οποίο ηγείται η νυν πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου. Όμως επί… Αριστεράς (σε ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν ήταν όταν μπήκε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.;

Με τα υπόλοιπα σωματεία του πολυδιασπασμένου κλάδου να βρίσκονται, επί το πλείστον, στα χέρια διαπλεκόμενων, καρεκλοκένταυρων, εργατοπατερίσκων, σταδιακά έπαψε και να διατρανώνεται και το περίφημο όραμα για την δημιουργία ενός Συνδικάτου Τύπου.

Υπο αυτές τις συνθήκες εξαθλίωση για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ διεξάγονται οι εκλογές σε ένα Σωματείο το οποίο ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχθεί ξανά τον Σίμο Κεδίκογλου του «μαύρου», όταν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι -σε ιστοσελίδες και αλλού- μένουν εκτός της Ένωσης. Σε ένα Σωματείο όπου η νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κλείνει προεκλογικά πακέτα voucher, δήθεν για να βοηθήσει εργαζόμενους. Όπου η νυν -εξ Αριστεράς- γραμματέας της ΕΣΗΕΑ «τρέχει» ένα εθελοντικό διαδικτυακό σταθμό (Πορτοκαλί) με απλήρωτους εργαζόμενους και με πρόσχημα την προβολή εγχειρημάτων αλληλεγγύης. Όπου η εκμετάλλευση αποτελεί κανόνα, όπου καμία δεοντολογία -ακόμη όπως και οι ίδιοι την ορίζουν- δεν τηρείται. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου τα ΜΜΕ και οι Ενώσεις τους βρίθουν από διευθυντάδες, εκδότες, ρουφιάνους, σεξιστές ακόμη και φασίστες, υποστηρικτές μιας «αγνής», δήθεν, δημοσιογραφίας που ουδέποτε υπηρέτησαν, υπάρχουν φωνές αντίστασης.

Υπάρχουν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, οι οποίοι παρά τους συνεχείς αποκλεισμούς, δρουν και αντιστέκονται αυτοοργανωμένα διεκδικώντας με πείσμα και συνέπεια όλα όσα δικαιούνται. Πρόκειται για όσους το Σωματείο έχει καταδικάσει στην αφάνεια και οι οποίοι όταν φτάσουν στα σκαλοπάτια της ΕΣΗΕΑ είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν μέλη, ωσάν να πρόκειται για λέσχη.

Αυτή ήταν και η παρηκμασμένη εικόνα τους στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, προ ημερών στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν λίγες «χούφτες» ανθρώπων από τα χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη της ΕΣΗΕΑ και καμία ουσιαστική απόφαση δεν ελήφθη.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, καλούνται οι εργαζόμενοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, να προσέλθουν στις κάλπες.. Για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά τον συντονισμένο αγώνα που επί χρόνια δίνουν σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για να δώσουμε το συγχωροχάρτι σε έναν δυσώδη «συνδικαλισμό» των ανακοινώσεων, της ένοχης αδράνειας, των προεδρείων, των κλειστών αιθουσών, των φιλικών επαφών με τα αφεντικά, που πλέον ασθμαίνει. Σε έναν «συνδικαλισμό» που αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο για να έρθουν οι δικές μας νίκες.

Θέλουμενα τους δώσουμε ξανά οξυγόνο;

Το διήμερο της 3ης και 4ης Ιουνίου τα χιλιάδες – ανενεργά ως επι το πλείστον – μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν το νέο ΔΣ, αυτού που κάποτε αποκαλούσε τον εαυτό του Σωματείο. Για μια ακόμη φορά έχουν ξεκινήσει οι ανακοινώσεις, τα “SMS”, οι εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, οι αποκαλύψεις και οι διθύραμβοι. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με ευχολόγια περί της ευημερίας των εργαζομένων και της «επανιδρύσεως» ενός ισχυρού… σωματείου.

Την τελευταία δεκαετία, και κυρίως στην περίοδο της κρίσης του κεφαλαίου, ο κλάδος των Μέσων Ενημέρωσης χτυπήθηκε βάναυσα: Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, έγιναν χιλιάδες απολύσεις, έκλεισαν μεγάλα και μικρά ΜΜΕ (σε πολλές περιπτώσεις δίχως να δοθούν αποζημιώσεις), παράλληλα με την παγίωση μιας συνθήκης όπου κυριαρχεί η επισφάλεια, η ανασφάλιστη εργασία, και αμοιβές που περιορίζονται ακόμη και στα 100 ή 150 ευρώ για εξαρτημένη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ενημερωτικές ιστοσελίδες, με εργαζόμενους/ες – «ρομπότ», συχνά «αόρατους» και αδήλωτους, να εργάζονται για έξι και επτά μέρες την εβδομάδα για έναν πενιχρό μισθό, δίχως την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη.

Το ίδιο διάστημα, όλες οι παρατάξεις -δεξιές και αριστερές- έχουν μετάσχει στο ΔΣ, ενίοτε έχοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ και άλλοτε με απλή συμμετοχή στο προεδρείο. Και τί έκαναν για όλα αυτά; Αποσπασματικές απεργίες – «πυροτεχνήματα», που ούτε επικοινωνήθηκαν, ούτε υποστηρίχθηκαν, ούτε περιφρουρήθηκαν, ούτε συνεχίστηκαν μέχρι κάποιας δικαίωσης. Απεργίες που κηρύσσονταν όταν τα πράγματα στο εκάστοτε Μέσο Ενημέρωσης ήταν οριακά, πολύ συχνά λίγο πριν το «λουκέτο». Ίδια στάση κρατήθηκε και στον αγώνα για την ΕΡΤ, όπου άφηναν εκατοντάδες αλληλέγγυους συναδέλφους/-ισσες -οι οποίοι συγκεντρώνονταν στο προαύλιο- ακάλυπτους, μεταθέτοντας στο επέκεινα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας.

Όσο για τα κεντρικά εργασιακά ζητήματα το προεδρείο ήξερε πάντα να ελίσσεται. Κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας, με καφενειακές συγκεντρώσεις έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, πομπώδεις ομιλίες για αγώνες και ατέρμονες φρούδες υποσχέσεις. Η κατάντια θα μπορούσε να αποδοθεί στη Σομπολική δεξιά ή στο αρρωστημένο συνονθύλευμα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο οποίο ηγείται η νυν πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου. Όμως επί… Αριστεράς (σε ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν ήταν όταν μπήκε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.;

Με τα υπόλοιπα σωματεία του πολυδιασπασμένου κλάδου να βρίσκονται, επί το πλείστον, στα χέρια διαπλεκόμενων, καρεκλοκένταυρων, εργατοπατερίσκων, σταδιακά έπαψε και να διατρανώνεται και το περίφημο όραμα για την δημιουργία ενός Συνδικάτου Τύπου.

Υπο αυτές τις συνθήκες εξαθλίωση για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ διεξάγονται οι εκλογές σε ένα Σωματείο το οποίο ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχθεί ξανά τον Σίμο Κεδίκογλου του «μαύρου», όταν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι -σε ιστοσελίδες και αλλού- μένουν εκτός της Ένωσης. Σε ένα Σωματείο όπου η νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κλείνει προεκλογικά πακέτα voucher, δήθεν για να βοηθήσει εργαζόμενους. Όπου η νυν -εξ Αριστεράς- γραμματέας της ΕΣΗΕΑ «τρέχει» ένα εθελοντικό διαδικτυακό σταθμό (Πορτοκαλί) με απλήρωτους εργαζόμενους και με πρόσχημα την προβολή εγχειρημάτων αλληλεγγύης. Όπου η εκμετάλλευση αποτελεί κανόνα, όπου καμία δεοντολογία -ακόμη όπως και οι ίδιοι την ορίζουν- δεν τηρείται. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου τα ΜΜΕ και οι Ενώσεις τους βρίθουν από διευθυντάδες, εκδότες, ρουφιάνους, σεξιστές ακόμη και φασίστες, υποστηρικτές μιας «αγνής», δήθεν, δημοσιογραφίας που ουδέποτε υπηρέτησαν, υπάρχουν φωνές αντίστασης.

Υπάρχουν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, οι οποίοι παρά τους συνεχείς αποκλεισμούς, δρουν και αντιστέκονται αυτοοργανωμένα διεκδικώντας με πείσμα και συνέπεια όλα όσα δικαιούνται. Πρόκειται για όσους το Σωματείο έχει καταδικάσει στην αφάνεια και οι οποίοι όταν φτάσουν στα σκαλοπάτια της ΕΣΗΕΑ είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν μέλη, ωσάν να πρόκειται για λέσχη.

Αυτή ήταν και η παρηκμασμένη εικόνα τους στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, προ ημερών στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν λίγες «χούφτες» ανθρώπων από τα χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη της ΕΣΗΕΑ και καμία ουσιαστική απόφαση δεν ελήφθη.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, καλούνται οι εργαζόμενοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, να προσέλθουν στις κάλπες.. Για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά τον συντονισμένο αγώνα που επί χρόνια δίνουν σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για να δώσουμε το συγχωροχάρτι σε έναν δυσώδη «συνδικαλισμό» των ανακοινώσεων, της ένοχης αδράνειας, των προεδρείων, των κλειστών αιθουσών, των φιλικών επαφών με τα αφεντικά, που πλέον ασθμαίνει. Σε έναν «συνδικαλισμό» που αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο για να έρθουν οι δικές μας νίκες.

Θέλουμενα τους δώσουμε ξανά οξυγόνο;