Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Η «γενική απεργία διαρκείας» μιας ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Σήμερα μαζεύτηκαν ασυνήθιστα πολλοί δημοσιογράφοι, θιγόταν τα ανέγγιχτο ταμείο τους, βλέπεις… Γενικά διαδήλωσε κάθε καρυδιάς καρύδι, πολλές γνώστες τηλεοπτικές φάτσες που τους είδαμε για πρώτη φορά στο δρόμο, έως και η Μπήλιω Τσουκαλά ήταν. Σκεφτήκαμε: «κάτι αλλάζει». Αλλά πού… Κατά τις 2 το μεσημέρι βγήκε η απόφαση, δεν ψηφίστηκε η τροπολογία για ένταξη του ΕΤΑΠ ΜΜΕ στον EOΠΥΥ. Στις 5 μ.μ. είχε βγει απόφαση, «αύριο στις δουλείες μας όλοι», και τη Δευτέρα μάλλον ξανααπεργούμε στα πλαίσια της απεργίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πάλι μόνοι μας… άλλη μια τουφεκιά δηλαδή, λες και δεν υπάρχουν απλήρωτοι, απολυμένοι, άνεργοι, εκβιαζόμενοι, φιμωμένοι εργαζόμενοι στον Τύπο κλπ. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα… Εμείς θέλουμε διαρκή κινητοποίηση, κάνουμε διαρκή κινητοποίηση. Άλλοι το «απεργία διαρκή» το λένε μόνο σα σύνθημα, περαστικά μας… Κρίμα.

Την παραπάνω άποψη για τη χτεσινή μέρα (31/10) μοιράστηκε μαζί μας συνάδελφος τεχνικός που βρέθηκε στην απεργιακή συγκέντρωση έξω από την ΕΣΗΕΑ, και αυτή η άποψη εκφράζει με απόλυτα περιεκτικό τρόπο ό,τι αισθάνονται αυτή την ώρα οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ.

Η συντεχνία των δημοσιογράφων, μαζί με τα άλλα σωματεία του Τύπου, κατέβηκε χτες 31/10 στον δρόμο με ντουντούκες και μεγάλα λόγια, δηλώνοντας ότι «πάει για γενική απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ», μια πρόθεση την οποία θα υλοποιούσε, υποτίθεται, η κήρυξη «24ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα εκτός από όλα τα portals, όπως αποδείχτηκε και πάλι). Το σύνολο μάλιστα των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Διασωματειακού, είχαν βάλει, λέει, και έξι «όρους»-αιτήματα των απεργιών: στα λόγια, η επαναστατικότητα είχε φτάσει «στο κόκκινο».

Τελικώς, βέβαια, φούμαρα: ευθύς μόλις η επίμαχη τροπολογία Στουρνάρα για την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και άλλων «ευγενών» ταμείων στον ΕΟΠΥΥ (απλώς το πρώτο από τα έξι αιτήματα των συνδικάτων) καταψηφίστηκε στη Βουλή, τα επαναστατημένα σωματεία των ΜΜΕ, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, αμέσως ανέκρουσαν πρύμνη, ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μετά το πρώτο (!) 24ωρο (για… «ανασύνταξη δυνάμεων»), κάλεσαν τους εργαζόμενους να γυρίσουν στις θέσεις τους, ώστε να βγουν υπό συνθήκες ακόμα πιο εντατικοποιημένης δουλειάς και τα κυριακάτικα φύλλα (μην τρελαθούμε κιόλας), και κήρυξαν τη δεύτερη από τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες για τη Δευτέρα 5/11 – πέντε μέρες, δηλαδή, μετά την πρώτη 24ωρη και μία μέρα πριν από τη 48ωρη γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις κινητοποιήσεις των οποίων, λέει, «στηρίζουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ» (αλλά προφανώς όχι τα σωματεία τους). Μετά το προχτεσινό επαναστατικό ξεσάλωμα, η χτεσινή (31/10) ανακοίνωση των ομοσπονδιών και του Διασωματειακού δίνει όλη την έμφαση στην εξής μνημειώδη παρλάτα: Διαδηλώνουμε την ομόθυμη απόφασή μας να αγωνιστούμε όλοι μαζί μέχρι την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Στον δρόμο πλέον θα διαδηλώνουν αποφάσεις κοινού αγώνα, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν κανονικά…

Στον εικονικό κόσμο των ΜΜΕ, στον οποίο ζουν και οι εργατοπατέρες του κλάδου, χτες η συγκυβέρνηση και ο Στουρνάρας υπέστησαν «σημαντική ήττα» επειδή απέσυραν μέχρι τη Δευτέρα την τροπολογία για το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, στον οποίο ζούμε οι κανονικοί εργαζόμενοι (και άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι και μπλοκάκηδες και απολυμένοι και απλήρωτοι…), η συντεχνία των δημοσιογράφων –οι «κοντυλοφόροι», οι «παπαγάλοι», οι «αλήτες-ρουφιάνοι», όπως έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις εδώ και χρόνια– κατέβηκε χτες στον δρόμο επειδή «θιγόταν το ανέγγιχτο ταμείο της», και ξανανέβηκε στα γραφεία της αμέσως μόλις αυτό έπαψε (προσωρινά) να «θίγεται». Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, τη «σημαντική ήττα» δεν την υπέστη καμιά συγκυβέρνηση και κανένας Στουρνάρας, αλλά ένας ολόκληρος κλάδος που συνεχίζει να στιγματίζεται από τις τραγελαφικές κωλοτούμπες ενός περίκλειστου, ημι-εργοδοτικού, φοβικού συνδικαλιστικού μηχανισμού που πνέει τα λοίσθια, αλλά ακόμα και την ώρα που ξεψυχάει είναι ανίκανος να αντικρίσει με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να πει το πολύ απλό: «εδώ είμαστε κι εμείς, βαλλόμαστε μαζί με όλους, αγωνιζόμαστε μαζί με όλους – όλοι για όλους».

Αυτή την κοινή αντίληψη για τη συντεχνία των δημοσιογράφων, η τελευταία μέρα του Οκτώβρη την επιδείνωσε απερίγραπτα και την έκανε βούτυρο στο ψωμί των πληρωμένων φερέφωνων του κράτους και των αφεντικών, που δεν χάνουν φυσικά ευκαιρία να υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το «όλοι εναντίον όλων» προκειμένου να βγουν λάδι οι υπεύθυνες εθνοσωτήριες δυνάμεις – τις οποίες απαρτίζουν, ως γνωστόν, εγχώριοι και διεθνείς καπιταλιστές, διεφθαρμένα κυβερνητικά καθάρματα και νεοναζί τραμπούκοι. Μετά και τα χτεσινά κατορθώματα των εργατοπατέρων των ΜΜΕ, άντε να εξηγήσει κανείς γιατί τα κλαδικά ταμεία δεν είναι δυνατόν να γίνονται βορά του κράτους και των τραπεζών, τι είναι πιο συγκεκριμένα το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τι ο ΕΔΟΕΑΠ, σε τι και ποιους εξυπηρετεί το αγγελιόσημο, και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα (δείτε ωστόσο δύο διαφωτιστικά πρόσφατα δημοσιεύματα εδώ και εδώ, καθώς και ένα παλιότερο δικό μας, εδώ). Σε συνθήκες συνολικής επίθεσης κατά της εργατικής τάξης, κατά της κοινωνίας του (κακοπληρωμένου, επισφαλούς, έως και απλήρωτου) μόχθου, δεν μπορεί να ζητάει κανείς εξαίρεση για την πάρτη του, αλλά μόνο συνολική αντεπίθεση. Οτιδήποτε άλλο είναι είτε δόλια συναλλαγή είτε κατάφωρη δειλία – σε κάθε περίπτωση: για φτύσιμο.

Οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ έχουν άλλη μια ευκαιρία να αντικρίσουν –όπως λέγαμε πριν– με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να ενώσουν τις… διαδηλώτριες αποφάσεις τους με την εργατική τάξη που θα είναι για 48 ώρες στους δρόμους της χώρας την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη, 6 και 7 Νοεμβρίου, μετά τη γενική απεργία που προκηρύχθηκε. Ανεξάρτητα απ’ το τι θα γίνει με το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τον ΕΟΠΥΥ. Ως ελάχιστη ένδειξη συνδικαλιστικής αξιοπρέπειας και σεβασμού απέναντι στους χιλιάδες απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους των ΜΜΕ, που έχουν βιώσει στο πετσί τους όχι τρία αλλά δεκατρία Μνημόνια. Ακούμε, βέβαια, από τώρα να ξαναπαίζει, στο χαλασμένο γραμμόφωνο εργατοπατέρων και φερέφωνων, ο παμπάλαιος δίσκος με το σουξέ «δεν απεργούμε για να ενημερωθεί το κοινό» και νιώθουμε μια ακατανίκητη επιθυμία να σπάσουμε μια και καλή και τον δίσκο και το γραμμόφωνο, για να βάλουμε στη θέση τους την απεργιακή αντιπληροφόρηση, αυτό το μυθικό πλάσμα που οι εργατοπατέρες το λιβανίζουν πάντα αλλά δεν το κάνουν πράξη ποτέ. Μπορούμε όμως να τους το μάθουμε κι αυτό τώρα – με το καλό ή με το ζόρι.      
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Αντιπληροφόρηση Παρεμβάσεις

Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων είναι τρομοκρατία – Μέσα από τα media μιλά η αστυνομία

Κείμενο που μοιράστηκε στη χτεσινή (6/10) συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 26ης Σεπτεμβρίου:
Η απεργιακή προσυγκέντρωση που κάλεσαν η Αυτόνομη Συνέλευση Ζωγράφου και το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Βίλα Ζωγράφου στην πλατεία Γαρδένιας δέχεται τη βίαιη επίθεση των δυνάμεων καταστολής το πρωί της Τετάρτης 26 Σεπτέμβρη, μέρα πανεργατικής απεργίας. Αποτέλεσμα της λυσσαλέας επίθεσης ήταν ο ξυλοδαρμός αγωνιζόμενων ανθρώπων και η προσαγωγή 20 εξ αυτών. Κατά τη διάρκεια της μέρας, 12 από τους προσαχθέντες μετατρέπονται σε συλληφθέντες, με κατηγορίες για αντίσταση κατά της αρχής και κατοχή υλικών απόκρυψης χαρακτηριστικών (στην πραγματικότητα μιλάμε για τις μάσκες που μας δίνουν την ελάχιστη κάλυψη απέναντι στα χημικά των μπάτσων).

Η στάση που κράτησαν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για άλλη μία φορά, ήταν παραπάνω από επικουρική: σε πλήρη σύμπνοια με τις πρακτικές καταστολής του αστυνομικού κράτους, δίνουν στη δημοσιότητα φωτογραφίες και στοιχεία των συλληφθέντων διαδηλωτών. Δηλαδή, καταστρατηγούν το τεκμήριο αθωότητάς τους, στερώντας τους το δικαίωμα στην υπεράσπιση – οι ένοχοι έχουν ήδη κατασκευαστεί για το τηλεοπτικό κοινό.

Η χυδαία διαπόμπευση ανθρώπων από τους –πάντα πρόθυμους– «συναδέλφους», κυρίως των ηλεκτρονικών Μέσων, δεν συνέβαινε για πρώτη φορά. Όλοι θυμόμαστε τα παραδείγματα των οροθετικών ιερόδουλων και των διαδηλωτών πρόσφατων απεργιακών κινητοποιήσεων/συγκρούσεων. Εκείνο, ωστόσο, που δεν είχαμε ξανασυναντήσει, είναι η πρόδηλη διάθεση παραδειγματισμού που επιχειρήθηκε με την ολοφάνερη αποτύπωση στις φωτογραφίες της κακοποίησης που υπέστησαν οι συλληφθέντες. Η προειδοποίηση του κράτους ήταν ρητή.

Το σχέδιο εξόντωσης του αγωνιζόμενου κόσμου διαθέτει απ’ όλα: από προληπτικές προσαγωγές πριν τις μεγάλες κινητοποιήσεις, βίαιη καταστολή των δράσεων και ανηλεείς ξυλοδαρμούς, και εσχάτως εξώθηση στη ρουφιανιά. Οδηγούμαστε με ακρίβεια σε μια πρώτης τάξεως εξάπλωση του κοινωνικού κανιβαλισμού, που εκφυλίζει τις κοινωνικές αντιστάσεις και τα αλληλέγγυα αντανακλαστικά. Η δημοσιοποίηση φωτογραφιών των συντρόφων λειτουργεί αποτρεπτικά προς όλα εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας, τα μέχρι πρότινος ανενεργά, που γίνονται ευκολότερα εντολοδόχοι του φόβου που συντηρεί την κρατική βία ενώ παράλληλα στοχοποιεί τους αγωνιστές, τους σέρνει ως υπόδικους/υπόλογους ενώπιον της κοινωνίας, με απώτερο στόχο να τους αποπέμψει ως ποινικά και περιθωριακά στοιχεία.

Η βία τους όμως θα βρει μπροστά της το δίκαιο του αγώνα μας. Ο καιρός που έπρεπε να διαλέξουμε πλευρά έχει πλέον παρέλθει: βρισκόμαστε σε κείνη τη μεριά του δρόμου όπου η εργατική τάξη δίνει μάχη ενάντια στην οικονομική εξαθλίωση, στην άνευ όρων αφαίρεση εργατικών κεκτημένων και τη σπίλωση της ηθικής και πολιτικής υπόστασης των αγωνιστών. Η δική μας λογική προτάσσει την αξιοπρέπεια, τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Η δική τους;

Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Αντιπληροφόρηση

Όργιο άνωθεν αυθαιρεσιών για τους συλληφθέντες διαδηλωτές

Η αστυνομία σήμερα έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες 9 νέων διαδηλωτών που είχαν συλληφθεί προχθές στην απεργιακή πορεία. Για την ακρίβεια, οι δύο είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια της βίαιης επέμβασης των ΜΑΤ για τη διάλυση της πορείας και οι υπόλοιποι 7 στην προσυγκέντρωση στην πλατεία Γαρδένιας στου Ζωγράφου, που επίσης διαλύθηκε πριν καν μετατραπεί σε διαδήλωση. Πρόκειται λοιπόν για διαδηλωτές που δέχτηκαν βίαιες επιθέσεις από τους πραιτωριανούς του καθεστώτος, μάλιστα δύο εξ αυτών εμφανίζονται στις φωτογραφίες που τους τράβηξαν με εμφανή τραύματα στο πρόσωπο κι επιδέσμους και γάζες στα χέρια, προφανώς επειδή θα γλίστρησαν σε καμιά ζαρντινιέρα κατά τη μεταφορά τους στη ΓΑΔΑ.
Οι ίδιοι αυτοί διαδηλωτές -που ακόμη και θεσμικοί φορείς, όπως το Δημοτικό Συμβούλιο Ζωγράφου, καταγγέλλουν ως μάρτυρες ότι δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από την αστυνομία- διασύρονται στο διαδίκτυο ως επικίνδυνοι κακοποιοί και κινδυνεύουν να προφυλακιστούν με κακουργήματα βάσει του κουκουλονόμου -επειδή κουβάλαγαν προστατευτικές μάσκες για τα δακρυγόνα- και για «κατοχή εκρηκτικών υλών», ενώ αποτελούν και το επικοινωνιακό λάφυρο της κυβέρνησης Σαμαρά, ότι συλλαμβάνει «κουκουλοφόρους». «Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να πω στο Σώμα ότι μου έστειλαν ένα σημείωμα, όπου από τα χθεσινά επεισόδια δεκαπέντε από τους συλληφθέντες παραπέμπονται σε βαθμό κακουργήματος», δήλωνε χτες στη Βουλή ο υπουργός Δημοσίας Τάξης Ν. Δένδιας, ενώ ακόμα οι συλληφθέντες περνούσαν από τον εισαγγελέα. «Αυτό το λέω για την απλή υφέρπουσα ότι ‘δεν πιάνετε ούτε έναν κουκουλοφόρο!’. Πιάστηκαν αρκετοί κουκουλοφόροι, δόξα τω Θεώ, και αρκετοί θα βρουν και το δρόμο τους κατά εκεί που πρέπει». Με άλλα λόγια, για να δείξει ο πρωθυπουργός στην ακροδεξιά του εκλογική πελατεία ότι «βγάζει τις κουκούλες», ο υπουργός έχει το δικαίωμα να προκαθορίζει κατηγορίες και αποφάσεις των δικαστικών αρχών.

Όλη αυτή η «κουκουλοφορολαγνεία» για άλλη μια φορά έχει ως στόχο να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα ώστε να προσπεραστούν στοιχειώδη δικαιώματα των κατηγορουμένων και προφανείς αντιφάσεις των κατήγορων, που δύσκολα στοιχειοθετούν κακούργημα, πόσο μάλλον και προφυλάκιση. Σύμφωνα με πληροφορίες από την ανακριτική διαδικασία που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή (28/9) στην Ευελπίδων, οι μπάτσοι που συνέλαβαν τους 7 διαδηλωτές από την προσυγκέντρωση στου Ζωγραφου:

– Δεν αναγνωρίζουν στις καταθέσεις τους κανέναν από τους συλληφθέντες (αφού οι συλλήψεις έγιναν στο σωρό μετά από γενικευμένο ξύλο).
– Δεν προκύπτει κανένας εκ των διαδηλωτών να είχε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του κατά τη στιγμή της σύλληψης.
– Ως δια μαγείας, δύο εκ των αστυνομικών εμφανίζονται με σπασμένο τον παράμεσο (!) της παλάμης τους, για να εμφανιστούν ως αμυνόμενοι.
– Παραδέχονται ότι προσέγγισαν την προσυγκέντρωση για να «ελέγξουν», χωρίς να αντιλήφθηκαν προηγουμένως τους διαδηλωτές να φέρουν πέτρες και καδρόνια (η πραγματικότητα είναι ότι περικύκλωσαν μια δημόσια καλεσμένη διαδήλωση, ζήτησαν να ελέγξουν τις τσάντες όλων των διαδηλωτών και αφού αυτοί αρνήθηκαν άρχισαν να κοπανάνε).

Είναι εμφανές ότι η νομική πραγματικότητα υπολείπεται ακόμα των διαθέσεων της κυβέρνησης. Μέχρι να προσαρμοστεί με κάποιο ιδιώνυμο νόμο που θα στέλνει τους μπάτσους να μας συλλαμβάνουν και να μας ξυλοκοπούν στη σκέψη και μόνο ότι θα διαδηλώσουμε, οι συλληφθέντες της 26/9 δικαιούνται ακόμα να αποδείξουν ότι δεν είναι κουκουλοφόροι ελέφαντες.

Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Αγώνας στα χέρια των εργατών – Γενική Απεργία Διαρκείας

Αγώνας στα χέρια των εργατών

Είναι η τρίτη χρονιά που το μέλλον μας ορίζεται σε ρήτρες Μνημονίου. Μέτρα επί μέτρων, λογαριάζουν τις ζωές μας σε μια διαστροφική λογιστική, κατακρεουργώντας το κοινωνικό σώμα. Τελευταία καταμέτρηση: 1.216.410 άνεργοι. Άνθρωποι που έμειναν απ’ τη μια στιγμή στην άλλη χωρίς δουλειά, ακόμη να διεκδικούν τα δεδουλευμένα και τη λειψή αποζημίωση – άλλοτε εκβιαστικά γιατί δεν δέχτηκαν μείωση μισθού, άλλοτε εκδικητικά για τη συνδικαλιστική τους δράση, πάντοτε κυνικά και στυγνά: είσαι αναλώσιμος, περισσεύεις. Και αξιοποιώντας τον φόβο που σκορπίζει η ανεργία, σε μια αγαστή σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού, το κράτος και το κεφάλαιο στη χώρα μας –με τη βοήθεια, βεβαίως, των διεθνών συνεταίρων– είπαν να ξεμπερδεύουν μια και καλή με τις συλλογικές συμβάσεις, το 8ωρο, τις υπερωρίες, το δικαίωμα στην ασφάλιση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις άδειες, τα επιδόματα και τα «δώρα», τις συντάξεις, τις αξιοπρεπείς αμοιβές. Είπαν να ξεμπερδεύουν τέλος πάντων με κάθε κατάκτηση του εργατικού κινήματος που είχε κατοχυρωθεί νομικά και έκανε να ξεχωρίζει ο εργαζόμενος απ’ τον σκλάβο. Σ’ αυτόν τον ανθρωποφαγικό νέο –και ταυτόχρονα τόσο παλιό– κόσμο μάς ρίχνουν να λαθροβιώσουμε επισφαλώς, κατακερματίζοντας έντεχνα την κοινωνία σε αντίπαλα στρατόπεδα – και όποιος αντέξει.

Στην εμπροσθοφυλακή του συστήματος, η βιομηχανία των ΜΜΕ. Μπροστά, οι παριστάνοντες τους δημοσιογράφους, εντεταλμένοι των αφεντικών τους («νταβατζήδων της διαπλοκής», αν θυμάστε), απολογητές θεωριών που σπέρνουν στην κοινωνία τον φόβο και ενσταλάζουν το αποπροσανατολιστικό ρατσιστικό μίσος προς τους μετανάστες, που ξεπλένουν τους λακέδες της εξουσίας, τους τραμπούκους χρυσαυγίτες, και μέσω νοηματικά ακροβατικών συμψηφισμών νομιμοποιούν το παρακράτος και ποινικοποιούν τους κοινωνικούς αγώνες, κάνοντας για το σύστημα όλη τη βρώμικη ιδεολογική δουλειά. Και από πίσω, εργαζόμενοι/-ες, δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί, σε τηλεόραση, εφημερίδες και ιστοσελίδες, που πρώτα πάνω τους δοκιμάζονται όλες οι μνημονιακές πολιτικές: πογκρόμ απολύσεων, εκβιασμοί για υπογραφή ατομικών συμβάσεων, κρυφή μισθωτή εργασία με δελτίο παροχής, αμοιβή τύπου «πάρε και αυτό το φιλοδώρημα για τον κόπο σου» στους καινούριους στη δουλειά. Οτιδήποτε προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις και να φιμωθούν οι κριτικές προς το σύστημα εξουσίας φωνές, πριν χρειαστεί ν’ ασκηθεί η ωμή λογοκρισία. Οτιδήποτε προκειμένου να κατασκευαστεί ο εξαθλιωμένος εργαζόμενος που θα αναπαράγει με copy-paste τον λόγο της κυριαρχίας.
Και τώρα, Μνημόνιο 3, νέα μέτρα ξανά. Και ξανά ιδεολογικός πόλεμος, και ξανά καταστολή, και ξανά τρομοκρατία. Ισοπέδωση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, το περιβάλλον ένα ΕλΝτοράντο για τις πολυεθνικές και ο πολιτισμός φτηνό φεϊγβολάν σε εκδηλώσεις «φιλανθρωπίας», ψευτοπατριωτισμού και ψευτοκουλτούρας, προς άγραν τουριστών, με διάχυτη μια επιβεβλημένη νεοχουντική αισθητική. Να φοβόμαστε να ονειρευτούμε, να μετράμε τη ζωή μέρα τη μέρα στον μηδενικό, που λένε, τραπεζικό λογαριασμό, στα ψιλά που έχουμε στην τσέπη και στο άδειο ψυγείο. Επίθεση συντριπτική, μούδιασμα και αμηχανία. Και κάλεσμα στις 26/9 από τη ΓΣΕΕ σε μια 24ωρη γενική απεργία και μια εκτονωτική πορεία/κηδεία (προφανώς τη δικιά μας), με την ΕΣΗΕΑ να συντάσσεται με απεργία δύο μέρες νωρίτερα, βγάζοντας την αγγαρεία μ’ ένα κλαδικό εκδρομικό τριήμερο. Να τους φτύνεις…
Όμως η απεργία δεν είναι σφραγίδα συνδικάτων και σωματείων που χρόνια τώρα ξεπουλούν τους αγώνες και τις ελπίδες μας. Η απεργία είναι όπλο στα χέρια των εργατών, στα δικά μας χέρια, που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου και ήρθε η ώρα να τον πάρουμε πίσω. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Να σημάνουμε την ταξική και κοινωνική μας αντεπίθεση. Και γι’ αυτό απεργούμε.
Για να νικήσουμε τον φόβο που φύτεψαν μέσα μας, να υπερβούμε τον ατομικισμό που μας έμαθαν, να αντλήσουμε δύναμη μέσα στη συλλογικότητα, να διεκδικήσουμε ξανά το δημόσιο χώρο, αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά. Κρατώντας τα τραγούδια και τα συνθήματά μας, όχι με ευχολόγια, αλλά με οργάνωση του αγώνα από τα κάτω, με εργατικές συνελεύσεις και σωματεία βάσης, στήνοντας δίκτυα συντονισμού και αλληλεγγύης, βγάζοντας τον αγώνα από τα κλειστά γραφεία των επαγγελματιών συνδικαλιστών έξω στους δρόμους. Προετοιμάζοντας εμείς οι ίδιοι και επιβάλλοντας τη γενική απεργία διαρκείας, το μόνο όπλο των εργατών που μπορεί να κάνει τον φόβο ν’ αλλάξει μεριά.
Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να πενθήσουμε μαζί τους αυτόν τον κόσμο, γιατί ονειρευόμαστε έναν άλλο, με ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Και θ’ αγωνιστούμε γι’ αυτόν, προτάσσοντας την ταξική μας περηφάνια απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσα θέλουν τώρα να λεηλατήσουν δεν κατακτήθηκαν με βουλοκέρια, αλλά με το αίμα αγωνιστών. Ήρθε η ώρα καθένας και καθεμιά μας να διαλέξει πλευρά.

Γενική Απεργία Διαρκείας
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
katalipsiesiea.blogspot.gr
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Κείμενα

Αλληλεγγύη στον συνάδελφο Νίκο Άγκο που απειλείται με απέλαση

Το ελληνικό κράτος για ακόμη μια φορά δείχνει τα δόντια του. Σε μια περίοδο οξυμένης στοχοποίησης των μεταναστών στο πλαίσιο προεκλογικών παιχνιδιών αλλά και της συστηματικής μετατόπισης του θεσμικού λόγου στην άκρα δεξιά, ο συνάδελφος δημοσιογράφος αλβανικής καταγωγής Νίκο Άγκο απειλείται με απέλαση εντός 30 ημερών. Πρόσχημα, η αδυναμία του λόγω προβλημάτων υγείας να συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων το 2007-2008, αδυναμία την οποία αντιμετώπιζουν δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, που κάποια στιγμή, είτε λόγω μαύρης εργασίας, είτε ανεργίας, ειδικά στις συνθήκες οικονομικής κρίσης, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον εκβιασμό των ενσήμων. 
Ο Νίκο Άγκο, μαχητικός δημοσιογράφος στο ρεπορτάζ των δικαιωμάτων και όχι μόνο, ζει στην ελλάδα πάνω απο 20 χρόνια και το τελευταίο διάστημα δεχόταν απειλές για τις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές του θέσεις. Τη σκυτάλη πήρε το τμήμα Αλλοδαπών, που με ένα λιτό και απέριττο σημείωμα τον ειδοποίησε χθες ότι πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα, να εγκαταλείψει την εργασία του, την αντιρατσιστική του δράση, το φιλικό του περιβάλλον, την οικογένειά του και τις δύο κόρες του.
Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, όπως και η αστείρευτη επιθυμία μας να συντρίψουμε καθε απόπειρα, θεσμική ή μη, κοινωνικού εκφασισμού.
Ακολουθεί το κείμενο του Νίκο Άγκο για την απέλασή του:


“Σ’ευχαριστώ Ελλάδα
Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.
Προσέφερα λίγα ή πολλά  δεν το ξέρω, το  μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω.  Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.
Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου.  Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.
Ακόμα  και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω.  Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!”
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Κείμενα

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΙΚΑΓΟ: 1886 – 2012 ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ 1η ΜΑΗ, ΜΟΥΣΕΙΟ 11:00


Η φετινή συγκυρία της Εργατικής Πρωτομαγιάς θέλει την παγκόσμια εργατική τάξη, την τάξη των καταπιεσμένων και των «κολασμένων όλης της γης», να υποχωρεί διαρκώς απ’ όσα με αίμα είχε κατακτήσει από την απεργία της 1ης Μάη του 1886 στο Σικάγο –που την καθιέρωσε ως μέρα μνήμης των εργατικών αγώνων– μέχρι σήμερα.
Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’αργασμένα μπράτσα
και σκιάχτρα στέκουνται οι θεοί και αφέντη έχουνε φάτσα.
Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος
Ιδιαίτερα στην ελληνική καπιταλιστική πραγματικότητα, ακόμα και το 8ωρο, ματωμένο αίτημα των απεργών του Σικάγο, θεωρείται παρελθούσα συνθήκη. Η ανεργία καλπάζει και στην πραγματικότητα ξεπερνάει το ¼ του εργατικού δυναμικού, ο επισφαλώς εργαζόμενος με τα ελαστικά ωράρια, την ανασφάλιστη εργασία και τη διαρκή απειλή της απόλυσης είναι η επικρατέστερη φιγούρα της εργατικής τάξης, και την ίδια στιγμή μισθοί, συντάξεις, επιδόματα και άδειες πετσοκόβονται με ταχείς ρυθμούς. Η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία 2 χρόνια, κυρίως λόγω οικονομικών δυσχερειών, έρχεται να επισφραγίσει τη ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα που βιώνει το προλεταριάτο σήμερα.

Συνείδηση
Τα τελευταία 30 χρόνια το προλεταριάτο της χώρας διεμβολίστηκε από τον σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό, πείστηκε από τις υποσχέσεις ταξικής ανέλιξης και επιβεβαίωσε υλικά τη μικροαστική ονείρωξη μέσα από τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια. Κατακερματισμένο και από την αναδιάρθρωση των μέσων παραγωγής βρέθηκε να αποθεώνει τον ατομικισμό και την προσωπική καβάντζα, ξεχνώντας έτσι ότι μέσω της συλλογικής ταξικής συνείδησης και των συλλογικών αγώνων κατόρθωσε να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του μέσα στα χρόνια.
Αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση της εποχής. Να επανακτήσουμε ως εργατική τάξη τη συνείδηση της θέσης μας και των συλλογικών μας συμφερόντων. Συμφέροντα τα οποία στέκουν στην ακριβώς αντίθετη θέση με αυτά της αστικής τάξης, της τάξης των αφεντικών, του κράτους και τους κεφαλαίου.
Τίποτα κοινό δεν έχουμε με τα αφεντικά, εγχώρια και διεθνή, και αυτό πρέπει να γίνει σαφές. Ο ηττημένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, δεξιός και αριστερός, προσπαθεί, για παράδειγμα, να μας πείσει ότι υπογράφοντας συλλογική σύμβαση με μειώσεις στο μισθό έως και 20% είναι νίκη(!). Μας λένε ότι είναι κατάκτηση γιατί οι εργοδότες, λέει, δεν θέλουν καν να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις. Είναι κατάκτηση, γιατί «τι να κάνουμε, οι επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν βιώσιμες, τα αφεντικά πρέπει να συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους, ο καπιταλισμός πρέπει να επιβιώσει». Ως τάξη πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν μας συμφέρει ούτε τα αφεντικά να αυξάνουν τα κέρδη τους ούτε να επιβιώσει ο καπιταλισμός. Δεν μας συμφέρει να γυαλίζουμε τις αλυσίδες μας, επειδή μας έχουν μάθει να ζούμε σιδηροδέσμιοι. Αυτό που μας συμφέρει είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα, μια ζωή με εξασφαλισμένους τους υλικούς όρους επιβίωσης, μια ζωή που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μας παρέχει.
Τα κελεύσματα για διαρκή υποταγή, είτε επικαλούνται τη σωτηρία της πατρίδας και «την εθνική ομοψυχία ενάντια στους κακούς ευρωπαίους», είτε γίνονται από αφεντικά και συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεξιά και αριστερά, έχουν έναν και μοναδικό στόχο: να μας κάνουν να παραδεχτούμε ότι η τάξη μας και η τάξη τους έχουν κοινά συμφέροντα. Να μας κάνουν να πειστούμε ότι είναι προς το συμφέρον μας η όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευσή μας, να μας κάνουν να συναινέσουμε στους όρους σκλαβιάς που μας ετοιμάζουν.
Αντιλαμβανόμενη η κυρίαρχη ιδεολογία ότι η κοινωνική συναίνεση στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα διαρρηγνύεται μέρα με τη μέρα, προσπαθεί να ανασυνταχθεί και, χρησιμοποιώντας ιδεολογικά τεχνάσματα, να αποπροσανατολίσει την κοινωνία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται το ξεπήδημα κομμάτων που φέρουν τον τίτλο του «αντιμνημονιακού». Σαν τους χαμαιλέοντες, άνθρωποι που στήριξαν ψυχή τε και σώματι αυτό το σύστημα (βλ. Καμμένο, Κατσέλη, Μπακογιάννη, Μανώλη κ.α.) προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν μεταλλαχθεί και ότι υποστηρίζουν πλέον τα συμφέροντά μας.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται επίσης η υπερπροβολή του ακροδεξιού λόγου και η ταυτόχρονη μιντιακή απενοχοποίηση των φασιστικών και ναζιστικών καθαρμάτων, και η τοποθέτησή τους εντός θεσμικού πλαισίου. Το σύστημα καλλιεργεί τα φοβικά και συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά, γιατί κατανοεί ότι είναι τα μόνα που θα παράγουν την απαραίτητη συναίνεση. Γιατί δεν είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά οι «σοσιαλιστές» Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος που θεσμοθέτησαν τα ρατσιστικά πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες. Είναι το σύνολο του πολιτικού συστήματος και τα μιντιακά τους φερέφωνα που ανάγουν το «μεταναστευτικό» σε Νο1 «πρόβλημα», επιχειρώντας εκτός των άλλων να διασπάσουν την ενότητα που δομικά διέπει την τάξη μας.
Ας μην αυταπατόμαστε: οι φράχτες στον Έβρο, οι εισβολές σε σπίτια μεταναστών, τα σύγχρονα Νταχάου (που τολμάνε και τα αποκαλούν «κέντρα φιλοξενίας») δεν γίνονται για την «επίλυση του μεταναστευτικού», αλλά είναι τμήμα της οργανωμένης διάχυσης φόβου και πανικού στην κοινωνία, για τη μετατόπιση του δημόσιου διαλόγου και εν τέλει για την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης.
Η καταστολή που δεχόμαστε, όμως, δεν είναι μόνο ιδεολογική, αλλά και φυσική, καθότι ως γνωστόν, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Ειδικά αυτή την περίοδο, ο κρατικός σχηματισμός νομοθετεί και δρα κατασταλτικά ενάντια σε οποιονδήποτε αντιστέκεται. Από τους τρομονόμους ως τους κουκουλονόμους, την αστυνομική βία σχεδόν σε κάθε πορεία, τις προφυλακίσεις διαδηλωτών όπως των τεσσάρων στις 12/02, τα ισόβια που μοιράζει το σύστημα «δικαιοσύνης» σε δεκάδες αγωνιστές, τις διαρκείς δίκες που ουσιαστικά κρίνουν παράνομες όλες τις απεργίες συνολικά, την ένστολη υποστήριξη μεγαλοεταιριών ενάντια σε ντόπιες κοινωνίες (Λευκίμμη, Κερατέα, Χαλκιδική κ.α.), την αναγόρευση ολόκληρων περιοχών σε «κόκκινες ζώνες» (Εξάρχεια), την ανάπτυξη χιλιάδων μπάτσων για τη διεκπεραίωση ναζιστικής έμπνευσης θεαμάτων (παρελάσεις), αλλά και την αδιάψευστη ενεργοποίηση του παρακράτους – όλες αυτές οι μεθοδεύσεις συνιστούν ένα τοπίο καταστολής που βάζει στο στόχαστρο όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια.
Εκλογικές ψευδαισθήσεις
Στο παραπάνω πλαίσιο διοργανώνονται οι εκλογές της 6ης Μαΐου. Όπως και σε κάθε εκλογές, έτσι και σε αυτές, το κοινωνικό σώμα καλείται να επιλέξει τους δυνάστες του ή στην καλύτερη περίπτωση αυτούς που θα αντανακλούν την γκρίνια του στο κοινοβούλιο. Και αυτές οι εκλογές είναι το άλλοθι ευγενείας της βάρβαρης επίθεσης που βιώνουμε, είναι ο δημοκρατικός μανδύας του καπιταλισμού. Η ψήφος δεν είναι αντιμνημονιακός αγώνας, είναι η αυταπάτη ότι μέσα από τη δημοκρατία τους επιλύνονται όλα μας τα προβλήματα. Ως τάξη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός, είτε με το προσωπείο της δημοκρατίας είτε με αυτό της χούντας, είναι πανταχού παρών, διαιωνίζοντας την εκμετάλλευσή μας. Από τη θέση μας, δεν μπορούμε παρά να τονίσουμε με σαφήνεια ότι η διαμαρτυρία, η αντίσταση, ο αγώνας και η ταξική αντεπίθεση δεν περνάνε μέσα από τα εκλογικά κανάλια και την αντιπροσώπευση.
Οργάνωση & Ταξική αντεπίθεση
Η εκμετάλλευση έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός. Ο αγώνας για την ανατροπή του οργανώνεται και διεξάγεται καθημερινά στους χώρους αναφοράς μας: στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις γειτονιές, τους χώρους εργασίας.
Ως εργάτες/ριες (μισθωτοί/ες, επισφαλώς εργαζόμενοι/ες, «μαύροι/ες» και άνεργοι/ες) πρέπει να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Μακριά από φυλετικές και έμφυλες διακρίσεις και πρακτικές κοινωνικού κανιβαλισμού, συλλογικοποιούμαστε με οριζόντιες δομές χωρίς ειδικούς και αρχηγούς, χωρίς πατερούληδες που ξέρουν τα συμφέροντά μας καλύτερα από εμάς. Κατανοούμε και διατρανώνουμε ότι για τα δεινά μας δεν φταίνε οι μετανάστες, φταίνε τα αφεντικά. Δεν πέφτουν οι μισθοί ή χάνουμε τη δουλειά μας επειδή «μας τις παίρνουν οι ξένοι», αλλά επειδή αυτό είναι που συμφέρει τους καπιταλιστές: η όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευσή μας.
Οργανωνόμαστε μέσα από σωματεία, συνελεύσεις και συλλογικότητες βάσης. Δεν αρκούμαστε στο να γκρινιάζουμε, αλλά βρίσκουμε και άλλους ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι να παλέψουν μαζί μας και δημιουργούμε δομές αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς. Δεν αφήνουμε τις λήψεις των αποφάσεων στους λίγους, στους εκλεκτούς του κάθε ΔΣ, αλλά αποφασίζουμε μέσα από συνελεύσεις όπου το κάθε μέλος είναι ισότιμο, όπου η κάθε άποψη ακούγεται, συζητιέται και, στη βάση της κατανόησης των κοινών συμφερόντων, παίρνονται οι αποφάσεις.
Δεν οικτίρουμε την κακή μας τύχη, ούτε περιμένουμε οι θεοί «να πάρουν μακριά από εμάς την κρίση». Βαδίζουμε με συνείδηση για την αντεπίθεση της τάξης μας, για την ανατροπή της συνθήκης σκλαβιάς που μας έχουν επιβάλει και ολοένα οξύνεται. Αρκεί να πιστέψουμε ότι κανείς δεν θα ψάλει τον επιτάφιο της ταξικής μας πάλης. Αρκεί να πιστέψουμε ότι η τάξη μας θα νικήσει και δεν θα υπάρχει άλλη τάξη να της αντιπαρατεθούμε, ως την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και την αταξική κοινωνία.
Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ
ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο Μετρό – Ταξικό Μέτωπο
Συνέλευση Βάσης Τεχνικών Κινηματογράφου Τηλεόρασης
Συνέλευση Εργαζομένων/Ανέργων/Φοιτητών στα ΜΜΕ
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Νέα από τα μαγαζιά

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑ: ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ Τ. Σ.

Update:

Τρίωρη στάση εργασίας (4.00 – 7.00 μμ) στην εφημερίδα “Ημερησία” κήρυξε η ΕΣΗΕΑ για σήμερα 5 Απριλίου προκειμένου να πραγματοποιηθεί νέα γενική συνέλευση των εργαζομένων για τις τελευταίες απολύσεις με παρουσία μελών του διοικητικού συμβουλίου.

Συνεχίζονται οι απολύσεις στην εφημερίδα Ημερησία του Φώτη Μπόμπολα, μέλους της γνωστής οικογένειας «εθνικών εργολάβων» και πρωτοπόρου στη σφαγή που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στα ΜΜΕ.

Τη Δευτέρα 2/4/2012 ανακοινώθηκαν 2 νέες απολύσεις δημοσιογράφων της Ημερησίας, έπειτα από πολυετή σχέση μισθωτής εργασίας, με την αιτιολογία των περικοπών που έχει αποφασίσει η επιχείρηση. Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις της εργοδοσίας, για πολλοστή φορά, μέσω της διεύθυνσης της εφημερίδας, ότι δεν θα προχωρήσει σε περαιτέρω περικοπές θέσεων εργασίας και ότι θα συνεχίσει την έκδοση της εφημερίδας με τη σημερινή της μορφή, είναι πολύ πιθανό ότι οι 2 τελευταίες απολύσεις σηματοδοτούν έναν νέο γύρο απολύσεων, και ήδη κάποιες «φήμες» που διαρρέουν μιλούν για περίπου 20 ακόμη μέσα στο προσεχές διάστημα. Κι αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που οι συνεχείς περικοπές θέσεων εργασίας που έχουν προηγηθεί σε όλα τα τμήματα της εφημερίδας έχουν επιδεινώσει τον φόρτο εργασίας στους εναπομείναντες εργαζόμενους.

Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, ο Φώτης Μπόμπολας έχει προχωρήσει σε εκατοντάδες απολύσεις στα μέσα ενημέρωσης που κατέχει. Έχει επιβάλει δυο φορές περικοπές μισθών σέρνοντας τους εργαζόμενους στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας δείχνοντας πάντα την πόρτα εξόδου σε όσους αντιδρούσαν στις επιλογές του. Προκειμένου να κάμψει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, έριξε στην ανεργία όσους εργαζόμενους τόλμησαν να εναντιωθούν κι έπειτα όσους δεν ανήκαν στο στενό κύκλο της εργοδοσίας. Για να το πετύχει αυτό, επιστράτευσε όλα τα μέσα: τρομοκρατία, κινητοποίηση των τραμπούκων ρουφιάνων του μέσα στους χώρους δουλειάς και απειλή λουκέτων στα «μαγαζιά» του σε περίπτωση αντιδράσεων. Όπως άλλωστε πράττει και τούτη τη στιγμή στον ραδιοφωνικό σταθμό «SENTRA FM», προκειμένου να κάμψει τις σθεναρές αντιδράσεις των εργαζόμενων που απαντούν με συνεχόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, με αίτημα την ανάκληση των πρόσφατων απολύσεων συναδέλφων τους. Μόλις προχθές (Τρίτη 3/4), μάλιστα, ανακοίνωσε την ετσιθελική επαναλειτουργία του σταθμού με πρόγραμμα-«κονσέρβα»…
Ο Φώτης Μπόμπολας επικαλείται για όλα αυτά τη μείωση του κύκλου εργασιών του λόγω κρίσης. Όταν τα προηγούμενα χρόνια ο όμιλος Μπόμπολα συσσώρευε αμύθητα κέρδη στα οποία οι εργαζόμενοι (εκτός μιας μικρής κλίκας) δεν είχαν καμιά συμμετοχή. Όταν, ενώ συνεχίζει το μακελειό στους χώρους εργασίας, αυγατίζει τα κέρδη του από τα διόδια που του έχουν παραχωρηθεί, έτσι ώστε να τα εκμεταλλεύονται ακόμη και τα εγγόνια του. Όταν αναλαμβάνει νέα έργα στα Βαλκάνια, οδεύοντας προς υπογραφή συμβάσεων ύψους 226 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ επικεντρώνεται στη διεκδίκηση νέων projects στα Βαλκάνια, τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή, ιδίως στο Κατάρ. Όταν έχει διεισδύσει στη διαχείριση απορριμμάτων από την Ελλάδα μέχρι τη Ρωσία, περνώντας από την Κύπρο και τη Γερμανία. Όταν, τέλος, αποκομίζει κέρδη 261,2 εκατ. ευρώ από την πώληση του 7,7% της European Goldfields, ιδιοκτήτριας του 95% της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, δηλαδή των Μεταλλείων Κασσάνδρας Χαλκιδικής, για την εκμετάλλευση των οποίων ετοιμάζεται από τα ΜΑΤ νέο μακελειό των κατοίκων που εναντιώνονται στη λειτουργία τους.
Ως εδώ…
Να οργανώσουμε την ταξική μας αντεπίθεση

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ Τ. Σ.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των απεργών του Sentra FM
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
katalipsiesiea.blogspot.com
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Αντιπληροφόρηση

Δικαστική απόφαση: Οι εργαζόμενοι σε sites δικαιούνται σύμβαση συντακτών

Μέσα στο ζοφερό σκηνικό της άμεσης επίθεσης στον εργατικό μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις, υπάρχουν ακόμα ατομικές και συλλογικές μάχες ενάντια στην «κινεζοποίηση» της τάξης μας που δίνονται και κερδίζονται. Και προειδοποιούν τα αφεντικά για την ταξική αντεπίθεση που θα εξαπολύσουμε για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας κλέβουν.

Το μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών (τμήμα ασφαλιστικών μέτρων), με απόφαση του στις 23/2, δικαίωσε εργαζόμενο συντάκτη στο site «dealnews.gr» που, αντί για το «μαύρο» μηνιάτικο των 450 ευρώ, ζητούσε να αναγνωριστεί η εργασία του ως εξαρτημένη εργασία αορίστου χρόνου, και κατά συνέπεια να αμείβεται με βάση τα οριζόμενα στις συλλογικές συμβάσεις των ενώσεων συντακτών.

Σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, σύμβαση εξαρτημένης εργασίας μπορεί να συνάπτει ένας δημοσιογράφος όταν ο εργοδότης διατηρεί το δικαίωμα ελέγχου και εποπτείας του ως προς τον τόπο και χρόνο παροχής εργασίας. Επίσης αναφέρει ότι αυτό που διακρίνει την εξαρτημένη εργασία από την ανεξάρτητη (το αποκαλούμενο και «μπλοκάκι») δεν είναι το ποσοτικό στοιχείο, δηλ. η σώρευση περισσοτέρων ενδείξεων δέσμευσης και εξάρτησης, αλλά το ποιοτικό, δηλ. η ιδιαίτερη ποιότητα της δέσμευσης και εξάρτησης, η οποία έχει για τον εργαζόμενο συνέπειες που καθιστούν απαραίτητη την ιδιαίτερη ρύθμιση της σχέσης του με τον εργοδότη και δικαιολογούν την ειδική προστασία από το εργατικό δίκαιο. Όταν δηλαδή ένας εργαζόμενος σε ειδησεογραφικό site δουλεύει και 7 και 8 και 12 μέρες συνεχόμενα, και αργίες και Σαββατοκύριακα, και αναλαμβάνει «βάρδιες» έχοντας έναν αρχισυντάκτη πάνω από το κεφάλι του, δεν μπορεί να αμείβεται ως «ελεύθερος επαγγελματίας», όπως συνηθίζουν να πράττουν σε συντριπτικό βαθμό τα αφεντικά των sites, αλλά δικαιούται να παίρνει όλα τα προβλεπόμενα από τις συλλογικές συμβάσεις (δώρα, επιδόματα, νυχτερινά, υπερωρίες, αποζημίωση απόλυσης και ό,τι άλλο τέλος πάντων έχει μείνει όρθιο από τη μνημονιακή επίθεση των αφεντικών).

Ακόμα, το δικαστήριο αναγνωρίζει την ιδιότητα του εσωτερικού συντάκτη στους εργαζόμενους των sites που, προσερχόμενοι καθημερινά και σε συγκεκριμένο ωράριο στα γραφεία της εταιρείας, αφού συλλέγουν πληροφορίες τηλεφωνικά, μέσω του διαδικτύου ή και με πρωτογενή έρευνα, συντάσσουν τα σχετικά κείμενα τα οποία δημοσιεύονται μετά από έλεγχο του αρχισυντάκτη. Άρα οι εργαζόμενοι σε ειδησεογραφικά sites έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα να διεκδικήσουν όλα όσα αναγνωρίζονται στους συντάκτες, πολλά παραπάνω δηλαδή από τον κατώτατο μισθό της ΓΣΕΕ που δίνουν κάποια αφεντικά, όσα δεν επιλέγουν τα «μαύρα» ή το «μπλοκάκι».

Έχοντας ως βάση όλο το παραπάνω σκεπτικό, το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο συγκεκριμένος εργαζόμενος θα έπρεπε να έχει πληρωθεί σύμφωνα με τη σύμβαση της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ, η οποία άσκησε πρόσθετη παρέμβαση στο δικαστήριο υπέρ των διεκδικήσεων του απολυμένου εργαζόμενου.) και ειδικότερα σύμφωνα με τα οριζόμενα στην υπ’ αριθμ. 49548/2372 Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) για τις επιχειρήσεις περιοδικών εκδόσεων που δεν είναι μέλη του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Περιοδικού Τύπου (ΣΕΠΤ). Έτσι επιδίκασε στον εργαζόμενο ένα ποσό από τα δεδουλευμένα του, το οποίο ζητούσε με την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον της εταιρείας «Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ».

Αντίθετα, το δικαστήριο δεν δικαίωσε τον εργαζόμενο στο αίτημα του να θεωρηθεί άκυρη η απόλυση του από το site για συνδικαλιστικούς λόγους και για διεκδίκηση νομίμων αιτημάτων, μιας και ήταν μια απόλυση που ήρθε μετά τη συμμετοχή του στη γενική απεργία στις 23/2/2011 και τη συνεχή διεκδίκηση από μέρους του καλύτερων συνθηκών εργασίας. Το δικαστήριο δέχτηκε τη λογική των αφεντικών, ότι στα ειδησεογραφικά sites αν θέλεις απεργείς ελεύθερα και οι απολύσεις γίνονται μόνο για λόγους παραγωγικότητας, παρόλο που στη συγκεκριμένη περίπτωση η εταιρεία δεν έφερε καμία πειστική μαρτυρία για του λόγου το αληθές. Σε αυτό το ζήτημα, το Πρωτοδικείο Αθηνών δεν πρωτοτύπησε σε σχέση με την κύρια κατεύθυνση όλων των δικαστηρίων που εκδικάζουν απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους το τελευταίο διάστημα, σιγοντάροντας έτσι την προσπάθεια των αφεντικών να πετάξουν ουσιαστικά εκτός των χώρων εργασίας τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.

Η συνέλευση μας, στην οποία συμμετέχουν ενεργά και επισφαλώς εργαζόμενοι στο διαδίκτυο, στήριξε από την πρώτη στιγμή τις διεκδικήσεις του εργαζομένου, παρεμβαίνοντας στην εταιρεία «Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ» και καταγγέλλοντας τις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν ακόμα εκεί. Ήταν παρούσα επίσης στο δικαστήριο που έγινε στις 10/01/2012, με συγκέντρωση αλληλεγγύης μετά από κάλεσμα-ενημέρωση σε μορφή αφίσας που είχε κολληθεί έξω από ειδησεογραφικά sites. Θα είναι παρούσα και την επόμενη μέρα στους αγώνες των εργαζόμενων στα sites, που οφείλουν να ενταθούν μετά και τη συγκεκριμένη θετική δικαστική απόφαση, για να φέρουν στο προσκήνιο τις ανάγκες των εργαζομένων ενάντια στους μισθούς πείνας και τα ωράρια σκλαβιάς των αφεντικών.