Σε μια κρίσιμη περίοδο όπου οι εργαζόμενοι στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, παράλληλα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, δέχονται ασφυκτική και ανελέητη επίθεση από τους εργοδότες, κατ’ επιλογή της τρόικας και του ελληνικού κράτους, διεξάγονται οι εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, το σωματείο των δημοσιογράφων που είναι και το μεγαλύτερο του χώρου.
Σε αυτή την περίοδο, διόλου αποχρώσες ενδείξεις καταδεικνύουν ότι σε αυτές τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το διοικητικό συμβούλιο που θα προκύψει θα συμβάλει αποφασιστικά στην έκβαση των εξελίξεων, όχι γιατί θα προασπιστεί με σθένος τα συμφέροντα των εργαζόμενων του κλάδου βάζοντας ανάχωμα στην εργοδοτική επίθεση, αλλά γιατί θα επικυρώσει πραξικοπηματικά τα σχέδια σφαγής των εργαζομένων συναινώντας με την υπογραφή του.
Με αποδοχή των περικοπών μισθών δια του στρίβειν άλλοτε δεξιά, ενίοτε αριστερά, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά απέναντι στα λουκέτα των μαγαζιών, με ανοχή της διατήρησης και επέκτασης της μαύρης και επισφαλούς εργασίας, του κατήφορου προς την πλήρη εξαθλίωση των εναπομείναντων εργαζομένων και, τελικά, της περαιτέρω ολικής επικράτησης της ελεγχόμενης ενημέρωσης στα «παραδοσιακά» μέσα από τους παλιούς και «νεοεισερχόμενους» ιδιοκτήτες τους.
Τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και η ιστορική πορεία αυτού του, κατά γενική πεποίθηση, ξεπουλημένου σωματείου που ονομάζεται ΕΣΗΕΑ αποκλείουν προκαταβολικά όλες τις δυνατότητες που έχει για τη συσπείρωση των εργαζομένων και της δυναμικής τους αντεπίθεσης, προκειμένου να ανατρέψουν τον εργασιακό μεσαίωνα που επιθυμούν να τους επιβάλλουν.
Καταρχήν πρόκειται για ένα περιχαρακωμένο σωματείο, με εγγεγραμμένα περίπου 5.500 μέλη, που αποκλείει από τις λαμπρές του τάξεις σχεδόν τα 4/5 των εργαζόμενων δημοσιογράφων, με διάφορα προσχήματα, με πιο προκλητικό παράδειγμα τον αποκλεισμό εκείνων που εργάζονται στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, γεγονός που έχει εγκαθιδρύσει την ανασφάλιστη και μαύρη εργασία με ότι συνεπάγεται αυτός ο διαχωρισμός καθώς θέτει σε ισχύ ένα μοντέλο που δημιουργεί εργαζόμενους δύο ταχυτήτων.
Πρόκειται για ένα σωματείο που τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, κατά τον οποίο συντελέστηκαν κατακλυσμιαίες αλλαγές στο χώρο των μέσων ενημέρωσης – με εκατοντάδες απολύσεις, με δεκάδες λουκέτα σε μαγαζιά, με παράνομες καταστρατηγήσεις της συλλογικής σύμβασης εργασίας και επίπονες μειώσεις μισθών, ακόμη και με απολύσεις συνδικαλιστικών εκπροσώπων -, κήρυξε συνολικά 16 ημέρες απεργίας. Τις περισσότερες εκ των οποίων αποσπασματικά με 24ωρες «τουφεκιές στον αέρα», προκειμένου να λειτουργήσουν εκτονωτικά στην ολοένα αυξανόμενη οργή των εργαζομένων. Γεγονός που οδήγησε στην πραγματοποίηση μιας και μοναδικής τετραήμερης απεργίας κάτω από την πίεση της βάσης.
Ένα σωματείο που η μεγαλύτερη δεξιότητα που επέδειξε είναι η διαρκής απουσία του από τους χώρους δουλειάς την ώρα που οι εργαζόμενοι οδηγούνταν ως πρόβατα σε σφαγή, αρχικά στα μικρότερα μαγαζιά των αρπακόλληδων επίδοξων εκδοτών και στη συνέχεια στις γιγαντοβιομηχανίες των αρπακτικών του Ψυχάρη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου, του Φιλιππόπουλου, του Κωστόπουλου.
Με την παντελή ανυπαρξία του από εκεί όπου έπρεπε ή όπου θα περίμενε κανείς να είναι με αποκορύφωμα την τραγική ήττα που υπέστησαν οι εργαζόμενοι στον ΣΚΑΪ, όταν ο Αλαφούζος τους υποχρέωσε εκβιαστικά να μπουν ή στην πόρτα του τμήματος προσωπικού για να καταγγείλουν ατομικά τη συλλογική σύμβαση εργασίας που το σωματείο τους είχε υπογράψει ή εκείνη του λογιστηρίου προκειμένου να αποδεχτούν την απόλυσή τους. Με την τραγική στάση ακόμη και των ελάχιστων μελών του ΔΣ που κατέφθασαν αργοπορημένα, όταν η εκτέλεση των εργαζομένων είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, που παρότρυναν όσους αρνήθηκαν να συναινέσουν στον εργοδοτικό ετσιθελισμό να πάνε να υπογράψουν, επικαλούμενοι την αρνητικότητα που επέδειξαν οι υπόλοιποι καρεκλοκένταυροι της ΕΣΗΕΑ.
Την τραγική στάση των εκλεγμένων συνδικαλιστών της ΕΣΗΕΑ επέλεξαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο οι εργοδότες αξιοποιώντας (κατά το δοκούν) τον ευτελισμό τους στα μάτια των ίδιων των εργαζόμενων. Όταν προέκυψαν οι απαιτήσεις για μειώσεις μισθών, όταν οι απειλές των απολύσεων έγιναν πράξη, όταν ανακοίνωναν τις αιμοβόρες τους φαντασιώσεις, τότε εφάρμοσαν από κοινού το καταχθόνιο σχέδιο που, εδώ και καιρό, είχαν καταστρώσει.. Αξιοποιώντας τους εξαγορασμένους υπαλλήλους τους (που αυτοαποκαλούνται συνάδελφοι), τα γνωστά σε όλους μας τσιράκια της εργοδοσίας και διόλου συμπτωματικά της εκάστοτε εξουσίας, ενίσχυσαν διά του στόματός τους περαιτέρω την απαξίωση της ΕΣΗΕΑ, εντείνοντας τη σύγχυση και εγκαθιδρύοντας το συναίσθημα του φόβου που είχε ήδη εισρεύσει στους εργασιακούς χώρους.
Αμφισβήτησαν το συνδικαλιστικό μας όργανο για τις ανύπαρκτες ή άνευρες επιλογές του και προσπάθησαν να επιβάλλουν κάλπες, στις οποίες προσέρχονταν ακόμη και διευθυντικά στελέχη, στο όνομα της αμεσοδημοκρατίας, προκειμένου να τροχοδρομηθούν αποφάσεις από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων για την πραγματοποίηση απεργίας ή μη. Έθεσαν, έτσι, ανοιχτά ζήτημα αμφισβήτησης των αποφάσεων του φθαρμένου συνδικαλιστικού μας οργάνου, αξιοποιώντας στο έπακρο τη βάσιμη κριτική αντιμετώπιση των εργαζομένων απέναντι στην αδιαφορία και την υποκρισία που είχε επιδείξει.
Και το κυριότερο, μέσω αυτών των μηχανισμών, το κοινό μέτωπο των εργοδοτών κατάφερε να διασπάσει τους εργαζόμενους, διαχωρίζοντάς τους από μαγαζί σε μαγαζί, με αποτέλεσμα τις πρωτοεμφανιζόμενες διασπαστικές αξιώσεις της πλειοψηφίας κάποιων γενικών συνελεύσεων εργαζομένων σε μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα για την κήρυξη απεργιών στα «άλλα» μαγαζιά και όχι στο «δικό μας», κάτι που τελικά αποδείχθηκε μάταιο δεδομένου ότι, παρά τις παραπλανητικές διαβεβαιώσεις των εργοδοτών, η καταστρατήγηση των όποιων εργασιακών κατακτήσεων κυλούσε σε έναν χείμαρρο που τροφοδοτούνταν από την ίδια πηγή.
Κι όλα αυτά συνέβαιναν την ώρα που, παρά το γενικό κράξιμο, οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ επέμεναν αμετάκλητα στην απαξιωτική τους στάση, χορηγώντας παράλληλα από το ταμείο αλληλοβοήθειας 400 ευρώ στους απλήρωτους επί μήνες εργαζόμενους του ALTER με την προϋπόθεση να το επιστρέψουν όταν θα βρουν δουλειά!
Την ίδια ώρα που οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους μας ότι η θεσμοθέτηση του τροϊκανού νόμου των επιχειρησιακών συμβάσεων τους πετάει μια και καλή στα αζήτητα και τους καταργεί δια παντός, αφού τους αφαιρεί τη δυνατότητα για την διαπραγμάτευση και την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Μέσα σε αυτό το θολό για τους εργαζόμενους στον κλάδο τοπίο που διαμόρφωσε το θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό μας όργανο, οι φετινές εκλογές στην ΕΣΗΕΑ δίνουν το περιθώριο στους αρχοντοσυνδακαλιστές που θα αναλάβουν τα ηνία του σωματείου μας να βαδίσουν πάνω στο οικοδόμημα που το σινάφι τους έχτισε και να προχωρήσουν ακόμη παραπέρα με την εξουσιοδότηση που θα τους δώσουν οι κάλπες της πενιχρής μειοψηφίας των εργαζόμενων δημοσιογράφων.
Τα προεκλογικά χαρακτηριστικά που διαμορφώνει η κάθοδος των παρατάξεων σε αυτές τις εκλογές προεξοφλούν το πραξικόπημα που ετοιμάζουν εις βάρος μας και που θα δρομολογηθεί ταυτόχρονα με το κλείσιμο των καλπών. Αρχικά με την εμφάνιση ενός νέου ψηφοδελτίου, που προέκυψε ως διάσπαση από τη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων» που συγκροτήθηκε από «Κουβελικούς» στο οποίο κατεβαίνουν αστέρες και αστεράκια της δημοσιογραφίας, πολλοί εκ των οποίων σεσημασμένοι για την υποτέλειά τους στα αφεντικά. Στη συνέχεια, με τη διάσπαση στα δύο του ψηφοδελτίου που υποστήριζε το ΚΚΕ και, τέλος, με την αποχώρηση του Σόμπολου και των επιφανών της παράταξής του στο ΔΣ.
Με λίγα λόγια, γίνεται φανερό, ότι αυτή η επιτηδευμένη πολυδιάσπαση στο χώρο της καθεστωτικής αριστεράς με την ταυτόχρονη αποδυνάμωση της Σομπολικής δεξιάς ευνοεί τη συγκρότηση ενός πολυκομματικού διοικητικού συμβουλίου, ανοιχτού ακόμη και στο ενδεχόμενο εισόδου ενός εκπροσώπου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, γεγονός που μόνο φαινομενικά θα λειτουργήσει ως ενδυνάμωση της πολυφωνίας στο νέο συσχετισμό δυνάμεων που θα προκύψει.
Την επόμενη μέρα των εκλογών το παρδαλό διοικητικό συμβούλιο που θα προκύψει αναλαμβάνοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ ίσως καταφέρει να ξεπεράσει πολύ πιο εύκολα τη δυσκολία που θα εμφανιστεί για τη συγκρότηση προεδρείου, γεγονός που οδήγησε στο πρόσφατο παρελθόν σε αναβολές και, τελικά, στη μη υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας.
Αυτή τη φορά οι εκλεγμένοι εργατοπατέρες, που προεκλογικά έθεταν ως αίτημα την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, φαίνονται διατεθειμένοι να την υπογράψουν με κάθε τίμημα, με πρώτο και κυριότερο τη μείωση των μισθών τουλάχιστον κατά 10%. Και αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλά ο Μπόμπολας, όπως και οι υπόλοιποι εκδότες, ο οποίος μπροστά στη σθεναρή αντίσταση των εργαζόμενων του «Πήγασου» ανακοίνωσε πως παγώνει τις μειώσεις κατά 10% στο «Εθνος» ως το τέλος Μαΐου, προκειμένου να διαπραγματευτεί με το νεοεκλεγμένο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Οφείλουμε να τους προειδοποιήσουμε ότι, επειδή κανείς από τους υποψήφιους δεν έχει αναφέρει το παραμικρό για συναίνεση στη μείωση των μισθών στα προεκλογικά του προγράμματα μα, κυρίως, επειδή κανείς δεν τους έχει εξουσιοδοτήσει να λάβουν μια τέτοια απόφαση για ολόκληρο τον κλάδο, εάν προχωρήσουν σε μια τέτοια ενέργεια θα λειτουργήσουν και θα αντιμετωπιστούν ως πραξικοπηματίες.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
