Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

19 Ιουνίου 2009: Το ζεύγος των Αγγελόπουλων αποφασίζει να πετάξει στο δρόμο 450 εργαζόμενους, κλείνοντας τον Ελεύθερο Τύπο, τον City και την ιστοσελίδα E-tipos.

19 Οκτωβρίου 2010: O εργολάβος – εκδότης Σαραντόπουλος ανακοινώνει ότι υπέβαλε αίτηση για υπαγωγή της εφημερίδας Απογευματινή στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα, περί «ελεγχόμενης πτώχευσης». 130 εργαζόμενοι, που από τον Φλεβάρη του 2010 πληρώνονται με καθυστέρηση έως και 4 μηνών (σήμερα), βλέπουν ξαφνικά μπροστά τους το ενδεχόμενο να μείνουν χωρίς δουλειά, δίχως καμία εγγύηση για την αποπληρωμή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων.

Λίγες εβδομάδες πριν από τις εξελίξεις στην Απογευματινή, ο ΔΟΛ έβαλε λουκέτο στις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, στέλνοντας στην ανεργία 94 εργαζόμενους, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα απείλησε ευθέως τους εργαζομένους στο Βήμα πως αν προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις, για να υποστηρίξουν τους συναδέλφους τους – διοικητικούς υπαλλήλους – που σφαγιάζει κατά δεκάδες, θα κλείσει το καθημερινό Βήμα.

Την ίδια στιγμή, τα σωματεία του Τύπου αναλώνονταν σε ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες που ονόμασαν «συνεδριάσεις του Διασωματειακού», εξαγγέλλοντας απεργιακές κινητοποιήσεις που ποτέ δεν έγιναν και κυριολεκτικά αφήνοντας τους εργαζομένους στα Μέσα Ενημέρωσης έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών: οι ξεχασμένοι σχεδόν απ’ όλους εργαζόμενοι του υπό εκκαθάριση Ρ/Σ του δήμου Άνω Λιοσίων Ξένιος 94,3 FM παραμένουν σε επίσχεση και επί 8 μήνες απλήρωτοι, δεκάδες απολύσεις – που συνεχίζονται – στον Πήγασο του Μπόμπολα, στην Ελευθεροτυπία και στον ΑΝΤ1, καθυστερήσεις πληρωμών στο ALTER, στην Αυγή και στις Αποκαλύψεις, είναι λίγα από τα δεκάδες πεδία σφαγής που έχουν στήσει οι εργοδοσίες.

Η περίπτωση όμως του άρθρου 99 που εφαρμόζεται στην Απογευματινή θέλει ιδιαίτερη προσοχή, καθώς ίσως αποτελέσει τον μπούσουλα για να τεθούν σε ομηρία εργαζόμενοι σε πολλά ακόμη Μέσα και επιχειρήσεις εν γένει. Οι κρατικές αυτές πατέντες και χορηγίες για το «βελούδινο» λιώσιμο των εργαζομένων, που αναγκάζονται να περιμένουν μήνες για μια δήθεν εξυγίανση, γλυκαίνουν όλο και περισσότερο τους τραμπούκους «λόρδους» των ΜΜΕ. Το άρθρο 99 παγώνει ουσιαστικά κάθε νομική διεκδίκηση από πλευράς εργαζομένων, δίνοντας πολύτιμο χρόνο (έως και 15 μήνες!) στο αφεντικό για να στραγγίξει, μέσω εκποιήσεων και μεταβιβάσεων σε «τρίτα» πρόσωπα, την περιουσία της επιχείρησης και στο τέλος να πει σε δακρύβρεχτο τόνο: «Κλείνω το μαγαζί και, να, ελέγξτε και μόνοι σας, δεν έχω ευρώ να σας δώσω». Ενδεικτικό είναι ότι πάνω από τις 9 στις 10 επιχειρήσεις που μπαίνουν στο άρθρο 99 εν τέλει κλείνουν και δεν …εξυγιαίνονται, όπως προφασίζεται το προ-πτωχευτικό άρθρο. Οι μόνοι που εξυγιαίνονται με το άρθρο 99 είναι τα αφεντικά που αποχωρούν αλώβητα.

Πρώτα πήρε τον λόγο ο Ψυχάρης, που αφού πέταξε στον δρόμο 96 εργαζόμενους από τα Ελληνικά Γράμματα, ανακοίνωσε πρόγραμμα απολύσεων 150 διοικητικών υπαλλήλων του ΔΟΛ με plan b (στην δημοκρατία πάντα έχεις επιλογές) το κόψιμο δυο μισθών στους εργαζόμενους, την εφαρμογή με άλλα λόγια της πρόβλεψης του μνημονίου για επιχειρησιακές συμβάσεις, κατώτερες των κλαδικών. Plan c (μεταξύ σοβαρού και αστείου), να γίνονται 3-4 24ωρες απεργίες τον μήνα, έτσι ώστε να μη χρειάζεται να καθιερώσει την 4ήμερη και 45ωρη εργασία (μικρότερος μισθός-ίδιες ώρες δουλειάς). Έπειτα μίλησε ο Μπόμπολας, απολύοντας 15 διοικητικούς, έναν δημοσιογράφο και ανακοινώνοντας 15 απολύσεις στο διαφημιστικό τμήμα. Τέλος, από τα κεντροαριστερά ακούστηκε η φωνή της Τεγοπούλου, η οποία ξεφορτώθηκε 18 ακόμα τεχνικούς που της περίσσευαν. Οι υπόλοιποι εργοδότες των ΜΜΕ χειροκρότησαν κι ετοιμάζονταν να ξεφορτωθούν κι αυτοί περιττά εργασιακά εμπορεύματα και περιττές συμβάσεις.

Όμως εκείνη την στιγμή συνέβη κάτι αναπάντεχο: Πήραν από μόνοι τους τον λόγο τα ίδια τα «περιττά εμπορεύματα», οι εργαζόμενοι (Oh mon Dieu!). Πραγματοποίησαν μαζικές συνελεύσεις εργαζομένων, χωρίς μάλιστα τους διαχωρισμούς που προβλέπουν όλα τα σοβαρά συνδικαλιστικά καταστατικά του κλάδου, ανάμεσα σε συντάκτες, διοικητικούς, τεχνικούς, γραφίστες, φωτογράφους, κ.α. Σε αυτές απαίτησαν από τα σωματεία τους την κήρυξη 48ωρης απεργίας στις επιχειρήσεις τους που είχαν προχωρήσει σε απολύσεις (και τα σωματεία έκαναν, που και που πρέπει να επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους, ιδιαίτερα όταν τα κοροϊδεύουν κατάμουτρα τα αφεντικά). Βρώμικο το μυαλό των εργαζομένων, σκέφθηκαν ότι αν δεν βγει κυριακάτικο φύλλο εκεί όπου δουλεύουν, ίσως τους μιλήσουν με λίγο παραπάνω σεβασμό τα αφεντικά τους και ίσως το σκεφθούν πριν κάνουν τα ίδια και τα υπόλοιπα αφεντικά. Όμως το μυαλό των αφεντικών των ΜΜΕ είναι πολύ πιο βρώμικο:

Χρησιμοποίησαν τις πιο εκλεπτυσμένες τεχνικές χειραγώγησης του πλήθους έτσι ώστε να στραφεί αυτό ενάντια σε μια απεργία (τεχνική στην οποία έχουν πάρει Master το τελευταίο διάστημα). Στην ουσία αντέστρεψαν σε αντιδραστική κατεύθυνση διάφορες αγωνιστικές μορφές και ταξικά περιεχόμενα των εργαζομένων, με στόχο να βγει με αγωνιστικό και «δημοκρατικό» περιτύλιγμα μια απεργοσπαστική απόφαση. Πρώτα πήραν την απέχθεια των εργαζομένων ενάντια στον συνδικαλισμό και τους εργατοπατέρες και την έστρεψαν ενάντια στις αγωνιστικές αποφάσεις των Ενώσεων και στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των μαγαζιών που την υπερασπίστηκαν. Έπειτα δανείστηκαν το εργατικό λεξιλόγιο της «αμεσοδημοκρατίας» και του «από τα κάτω» τρόπου λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε να νομιμοποιήσουν τη διενέργεια συνελεύσεων των δημοσιογράφων, ξεχωριστά από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και ξεχωριστά σε κάθε μέσο (τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά την ριζοσπαστική δυναμική που γεννά η διακλαδική αλληλεγγύη).

Η πιο ύπουλη όμως τακτική τους ήταν ότι έκλεψαν από το ρεπερτόριο μας το μέσο πάλης της 48ωρης γενικής απεργίας σε όλα τα ΜΜΕ, για να το μεταμορφώσουν σε αίτημα που στρέφεται ενάντια στις 48ωρες απεργίες στα συγκεκριμένα ΜΜΕ. Σ’ αυτό αξίζει να σταθούμε παραπάνω γιατί πατάει πάνω σε δικές μας αδυναμίες: Η 48ωρη απεργία δεν είναι μια σφραγίδα στην απόφαση ενός σωματείου (γραφειοκρατικού ή μη). Μια σοβαρή (όχι εκτονωτική) απεργία δεν είναι μια δημοκρατική απόφαση (αν και συνήθως χρειάζεται και αυτή η μορφή), είναι πρώτα απ’ όλα μια αγωνιστική πράξη, ένα συλλογικό σαμποτάζ στη διαδικασία μετατροπής της εργασίας μας σε υπεραξία τους. Είναι η κήρυξη του πολέμου μας απέναντι στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Κι ο απεργιακός πόλεμος, επειδή διαφέρει από τον συνδικαλιστικό χαρτοπόλεμο, πρώτα οργανώνεται από τους εργάτες που θέλουν να πολεμήσουν στο επιμέρους εργασιακό έδαφος που γνωρίζουν και έπειτα εξαπλώνεται προς το σύνολο της βιομηχανίας, της τάξης και της κοινωνίας. Κι από την άλλη, πρώτα πονάει η τσέπη λίγων αφεντικών και πολύ σύντομα πολλών μαζί, γιατί μια επιτυχημένη απεργία σε 2 επιχειρήσεις μετατρέπεται σε μπούσουλα για μια επιτυχημένη απεργία σε 22 επιχειρήσεις. Τα αφεντικά, αντιπαραθέτοντας το αίτημα για 48ωρη γενική απεργία σε όλα τα Μέσα στην απόφαση των εργαζομένων δυο Μέσων για 48ωρη απεργία, ουσιαστικά έστρεψαν την ταξική προοπτική μιας απεργίας απέναντι στην αγωνιστική της βάση, έτσι ώστε να σαμποταριστεί και η αγωνιστική βάση και η ταξική προοπτική.

Τα αφεντικά του ΔΟΛ και του Πήγασου προχώρησαν στις παραπάνω κινήσεις τους ακαριαία και συντονισμένα, αμέσως με το που κηρύχθηκε η 48ωρη. Και χρησιμοποίησαν ως δούρειο ίππο τα εργασιακά στελέχη που χρησιμοποιούν πάντα όταν θέλουν να συκοφαντήσουν μια απεργία. Μεγαλοδημοσιογράφοι, στελέχη των χιλιάδων ευρώ, εργοδοτικά τσιράκια και γνωστοί τηλεοπτικοί ρουφιάνοι, έγιναν για άλλη μια φορά η φωνή των αφεντικών τους απέναντι σε απεργούς, μόνο που αυτή τη φορά δεν βγήκαν στο γυαλί άλλα στις δημοσιογραφικές «συνελεύσεις» που έστησαν στα μαγαζιά τους. Με φωνές, θεατρινισμούς και τραμπουκισμούς εκβίασαν την ψήφο των ιεραρχικά κατώτερών τους κι εκτέλεσαν με επιτυχία την αποστολή τους. Η συνδικαλιστική τάξη επανήλθε, οι δημοσιογράφοι, όπως πάντα, δεν στηρίζουν τους διοικητικούς. Η δημοκρατία κέρδισε, οι εργαζόμενοι ψηφίζουν μαζί με τα αφεντικά τους για το κοινό καλό της επιχείρησης.

Μετά από αυτές τις εργοδοτικές κινήσεις, το αγωνιστικό κλίμα των συναδέλφων σε ΔΟΛ και Πήγασο υπονομεύθηκε. Η απεργία πραγματοποιήθηκε την πρώτη μέρα με αρκετούς συντάκτες να δουλεύουν ενώ η απόφαση του αστικού δικαστηρίου που έκρινε ως παράνομη και καταχρηστική την απεργία έδωσε το τελικό χτύπημα. Κάθε σοβαρή απεργία κρίνεται παράνομη, το ξέρουμε πολύ καλά. Το ζήτημα για εμάς τους εργαζόμενους δεν είναι άλλο παρά να έχουμε την συλλογική εκείνη δύναμη για να πραγματοποιήσουμε μια απεργία, γνωρίζοντας ότι αν το εννοούμε πραγματικά θα βρούμε αναγκαστικά απέναντι μας αφεντικά, απεργοσπάστες, εργατοπατέρες, δικαστές, εισαγγελείς και μπάτσους, όπως συμβαίνει σε κάθε σοβαρό ταξικό αγώνα. Την πρώτη φορά που επιχειρήσαμε να κάνουμε 48ωρη δεν τα καταφέραμε, αλλά πρωτάρηδες είμαστε, υποσχόμαστε να μάθουμε από τα λάθη μας.

Τον Γενάρη του 2009, όταν (δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, μοντέρ, γραφίστες, οπερατέρ, σκηνοθέτες, ηχολήπτες, τεχνικοί και διοικητικοί) εργαζόμενοι των ΜΜΕ είχαμε καταλάβει το κτίριο της ΕΣΗΕΑ και είχαμε λειτουργήσει αυτοοργανωμένα κι αδιαμεσολάβητα, είχαμε δηλώσει ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μια «εικόνα από το μέλλον». Ίσως έχουμε φτάσει σε εκείνο το χρονικό σημείο που το μέλλον καλπάζει στο επισφαλές παρόν μας για να συγκρουστεί με τα μικροαστικά προηγούμενα του κλάδου και της τάξης μας. Γινόμαστε όλο και περισσότεροι, οπότε έχουμε την υπομονή να χαρούμε αυτή τη σύγκρουση και κοιτάμε να την οργανώσουμε όσο καλύτερα γίνεται.

ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΒΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ-ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Τα αφεντικά των ΜΜΕ τρομοκρατημένα από το ενδεχόμενο να χάσουν τα διαφημιστικά έσοδα του Σ/Κ αμολύουν τα απεργοσπαστικά τους δημοσιογραφικά τσιράκια, τα οποία αντιδρούν στην 48ωρη υπό το πρόσχημα ότι “θα έπρεπε να γίνει 48ωρη σε όλα τα ΜΜΕ”. Πρόκειται για τους ίδιους που όταν προκηρύσσεται γενική απεργία, αντιδρούν γιατί “πλήττεται το δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση”. Ταυτόχρονα ακούγεται ότι η απεργία θα κριθεί παράνομη και καταχρηστική (τι πρωτότυπο!).

Το παραπάνω βίντεο είναι από το δελτίο ειδήσεων του Alter της προηγούμενης Τρίτης 14/9, αλλά είναι ενδεικτικό της ιδεολογικής επίθεσης που δέχεται την τελευταία εβδομάδα ο κλάδος των οδηγών φορτηγών από το σύνολο των τηλεοπτικών (κι όχι μόνο) ΜΜΕ:

Πρώτα απ’ όλα, είναι ολοφάνερο ότι τα ΜΜΕ έχουν αντικαταστήσει οποιαδήποτε διαδικασία θεσμικού διαλόγου ανάμεσα σε εργαζόμενους και κράτος. Με απλά λόγια, το ΔΝΤ αποφασίζει, η κυβέρνηση εκτελεί τις αποφάσεις και τα ΜΜΕ αποτελούν τον θεσμό που διαχειρίζεται το κοινωνικό κόστος των αντιδράσεων, δίνοντας μεν βήμα στους συνδικαλιστές να εκφράσουν τις απόψεις τους, αλλά παίρνοντας συνεχώς και καταφανώς το μέρος των αφεντικών, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε κρατικός μηχανισμός άλλωστε.

Έτσι οι συνδικαλιστές που έχουν αναλάβει την τηλεοπτική υπεράσπιση των δικαιωμάτων του κλάδου τους βρίσκονται εξαρχής σε θέση κατηγορούμενου, να απολογούνται στις επαναλαμβανόμενες κραυγές/καταγγελίες των τηλεπαρουσιαστών ότι όλοι κατέχουν 20-30 άδειες και ότι κοιτάνε μόνο το οικονομικό τους συμφέρον ως συντεχνίας. Ο λόγος των οδηγών φορτηγών πάνω σε αυτό το ζήτημα ποτέ δεν ακούγεται, μιας και ο τηλεπαρουσιαστής έχει λόγω θέσης το πάνω χέρι στο τι θα ακουστεί στο δελτίο του. Απέναντι σε αυτό το είδος μονολόγου της τηλεοπτικής εξουσίας, οι συνδικαλιστές πολύ γρήγορα αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τους τηλεπαρουσιαστές όπως τους αντιμετωπίζουν κι οι ίδιοι, ως ιδεολογικούς αντιπάλους, δηλαδή ως «γραφείο Τύπου της κυβέρνησης» κι όχι ως ανεξάρτητους «λειτουργούς» της «αντικειμενικής» ενημέρωσης, γύρω από μια σύγκρουση ενός κλάδου με την κυβέρνηση και το ΔΝΤ.

Στην περίπτωση του συγκεκριμένου δελτίου, ο εκπρόσωπος των φορτηγατζήδων κ. Τζωρτζάτος αδυνατούσε να ακουστεί στο δελτίο του Alter αφού ο λόγος του επικαλυπτόταν από τις κραυγές του κ. Χατζηνικολάου. Έτσι αναγκάστηκε να αντιστρέψει αρκετές φορές το επιχείρημα του τηλεπαρουσιαστή περί «κλειστών επαγγελμάτων», στρέφοντας το ενάντια στους δημοσιογράφους. Ο τηλεπαρουσιαστής, ενώ στην αρχή κάνει πώς δεν ακούει, μετά απαντάει ότι «εγώ ήμουν ενάντιος στο αγγελιόσημο» και συνεχίζει τον μονόλογο του απέναντι στους φορτηγατζήδες. Έτσι ο τηλεθεατής υποψιάζεται ότι και οι δημοσιογράφοι λειτουργούν μάλλον κι αυτοί ως συντεχνία μέσω του «αγγελιόσημου», που λογικά ένα 0,5% των τηλεθεατών πρέπει να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Επομένως ο Χατζηνικολάου φαίνεται να είναι από τους λίγους, αν όχι ο μόνος που αντέδρασε μέσα στον κλάδο του για το αγγελιόσημο, οπότε δικαιώνεται ηθικά αυτός κι ο λόγος του απέναντι στη «συντεχνία των φορτηγατζήδων».

Όντας στην ευτυχή θέση του 0,5% αυτών που γνωρίζουν τι είναι το αγγελιόσημο, ένας φόρος από τα έσοδα των διαφημίσεων, τον οποίο καρπώνονται τα μέλη της ΕΣΗΕΑ με αντάλλαγμα το να κρατάν τις πόρτες της συντεχνίας τους κλειστές απέναντι στην πλειοψηφία των εργαζόμενων στην βιομηχανία των ΜΜΕ, ελέγχοντας έτσι τις εργατικές αντιστάσεις προς όφελος πάντα των αφεντικών τους, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε και με το παραπάνω τα περί κλειστού επαγγέλματος και δημοσιογραφικής συντεχνίας. Να προσθέσουμε απλά ότι η συγκεκριμένη συντεχνία έχει και μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες συντεχνίες: Είναι αυτή που μπορεί να τις δικάζει και να τις καταδικάζει όποτε κινητοποιούνται, μιας και σε αντάλλαγμα για το αγγελιόσημο (κι άλλες «εξυπηρετήσεις» προφανώς…) οι μεγαλοδημοσιογράφοι οφείλουν να γίνονται φερέφωνα των αφεντικών τους, που όντας μεγαλοκαπιταλιστές τυχαίνει να ενοχλούνται από οποιαδήποτε κινητοποίηση απειλεί την τάξη και την ασφάλεια των κερδών τους και των πολιτικών τους.

Αυτό που δεν γνωρίζαμε ακόμα κι εμείς ήταν η διαφοροποίηση του κ. Χατζηνικολάου απέναντι στο αγγελιόσημο. Μιας και το παραμύθι του «ηθικού και ακέραιου» δημοσιογράφου που διαφοροποιείται από τη συντεχνία του και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι στις κορυφαίες θέσεις αυτής, μόνο γέλιο μπορεί να μας προκαλέσει, καθίσαμε και αναρωτηθήκαμε πώς γίνεται ένας μεγαλοδημοσιογράφος να είναι κατά του αγγελιόσημου. Η μόνη απάντηση που βρήκαμε είναι ότι αυτό γίνεται όταν είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτης ενημερωτικού site. Πράγματι οι ιδιοκτήτες ενημερωτικών sites είχαν αντιδράσει πριν κάτι μήνες σε επιχειρούμενη από την κυβέρνηση ρύθμιση που θα εξάπλωνε την υποχρέωση καταβολής αγγελιόσημου και στις διαφημίσεις των sites, μιας και κάτι τέτοιο θα δυσχέραινε την εισροή διαφημιστικών εσόδων στις διαδικτυακές επιχειρήσεις τους, ενώ ταυτόχρονα θα άνοιγε τον δρόμο στο να αναγνωριστεί η «πλέμπα» των εργαζόμενων σε sites/portals ως δημοσιογράφοι, με τα ανάλογα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα τα οποία αναγνωρίζονται μόνο στα μέλη της συντεχνίας της ΕΣΗΕΑ. Και, ω ναι, ο κ. Χατζηνικολάου δεν είναι ένας «απλός εργαζόμενος», είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ και τυχαίνει, πέραν μιας κυριακάτικης εφημερίδας, να είναι και ιδιοκτήτης ενημερωτικού site (real.gr)…

Όλα τα παραπάνω δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να φτάσουν στα αυτιά των εργαζόμενων τηλεθεατών. Αυτοί οφείλουν να οργίζονται με τη συντεχνία των φορτηγατζήδων και να μη γνωρίζουν απολύτως τίποτα για τη συντεχνία των μεγαλοδημοσιογράφων. Οφείλουν με άλλα λόγια να έχουν τηλεοπτική μνήμη λίγων δευτερολέπτων, ικανή να προσλαμβάνει μόνο τις επαναλαμβανόμενες κραυγές των αφεντικών γύρω από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο μνημόνιο.

Στην αντίπερα όχθη της ενσωματωμένης στο στρατόπεδο των αφεντικών δημοσιογραφίας, βρίσκεται η ανάγκη για μια ενημέρωση που θα εμβαθύνει στο πώς και τα γιατί των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των κινητοποιήσεων που προκαλούν. Μια τέτοια ενημέρωση θεωρούμε ότι θα πρέπει να αποφεύγει τις γενικεύσεις απέναντι σε κλάδους μικροϊδιοκτητών/εργαζόμενων που πλήττονται από το μνημόνιο, όντας ικανή να αντιλαμβάνεται τις διαφοροποιήσεις συμφερόντων που ενυπάρχουν στους συμμετέχοντες σε τέτοιες κινητοποιήσεις. Με άλλα λόγια, όπως κάποια μέλη της συντεχνίας της ΕΣΗΕΑ είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτες sites, δηλαδή αφεντικά, έτσι και κάποια μέλη της συντεχνίας των οδηγών φορτηγών προφανώς κατέχουν κάποιων αριθμό αδειών, που τους κάνει επίσης αφεντικά. Κι αντίστροφα, όπως πολλά από τα μέλη της ΕΣΗΕΑ είναι απλοί εργαζόμενοι με έναν μισθό που επαρκεί όλο και λιγότερο για την αναπαραγωγή τους στην μετά μνημονίου εποχή, έτσι θεωρούμε ότι και αρκετοί φορτηγατζήδες κατέχουν μια άδεια με βάση την οποία τα φέρνουν επίσης βόλτα στις ίδιες δύσκολες συνθήκες για εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους.

Έπειτα, μια τέτοια ανάλυση μάλλον θα έβλεπε ως κεντρική αιτία πίσω από τέτοιου είδους οξυμένες συγκρούσεις μια διαδικασία προλεταριοποίησης μικροαστικών στρωμάτων, με την όποια αλληλεγγύη/απόσταση συνεπάγεται για τον καθένα μας ο βαθμός προλεταριοποίησης/ μικροαστικοποίησης του κάθε εργαζόμενου και του κάθε κλάδου. Εφ’ όσον ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι κατ’ ανάγκην φίλος μας, είναι κατανοητή η απόσταση απέναντι στα μικροαστικά περιεχόμενα ενός αγώνα ή ακόμα και απέναντι στη συντηρητική/αντιδραστική φυσιογνωμία μικρής ή μεγάλης μερίδας των συμμετεχόντων (μια απόσταση που καλό θα ήταν να εξισορροπείται πάντως κι από έναν προβληματισμό γύρω από τον αριθμό των «καθαρών» από το μικρόβιο της μικροαστικής ιδεολογίας κοινωνικών/εργατικών αγώνων…). Από την άλλη, δεν είναι η επίθεση που δέχονται οι αγωνιζόμενοι από τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, αλλά η μαχητικότητα που αποδεικνύουν απέναντι τους, αυτή που δημιουργεί το κοινό έδαφος αλληλεγγύης απέναντι στον κοινωνικό αυτοματισμό και τον ολοκληρωτισμό της σύγχρονης τηλεοπτικής δημοκρατίας.

Βλ. και Συγκεντρωτικά νέα από τη φάμπρικα των ΜΜΕ

Στην περίπτωση των «Ελληνικών Γραμμάτων», δεν είναι μόνο η ταξική αλληλεγγύη προς κάθε αγωνιζόμενο η οποία εκκινεί τη συμπαράστασή μας στους 96 εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους. Αυτή τη φορά, πίσω από το σχεδιασμό της καταστροφής του εργασιακού μας μέλλοντος βρίσκεται ακριβώς το ίδιο αφεντικό, επομένως μιλάμε εκ των πραγμάτων για ένα μέτωπο κοινό και αρραγές.

Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, ο μεγαλύτερος οργανισμός ΜΜΕ της χώρας και «εθνικός χορηγός» του πολιτισμού μας, επικαλείται την κρίση για να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση της οργάνωσης και της λειτουργίας του. Κι αν καταφέρει να ολοκληρώσει τα σχέδιά του, θα έχει σημάνει η απαρχή της ολοκληρωτικής κατάρρευσης μιας μεγάλης βιομηχανίας, αυτής του χώρου των εκδόσεων και του Τύπου, καθώς κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορεί να προκύψουν.

Στην ιστοσελίδα των «Ελληνικών Γραμμάτων», ακόμα εμφανίζεται ο πανηγυρικός της δυναμικής επανεκκίνησης του εκδοτικού οίκου μετά την ολοκληρωτική εξαγορά του από το ΔΟΛ, 3 χρόνια πριν: « Η ενσωμάτωση των ‘Ελληνικών Γραμμάτων’ στο μεγαλύτερο εκδοτικό όμιλο της Ελλάδας, παρέχει στη διοίκηση της εταιρείας αυξημένες δυνατότητες στη χάραξη και εφαρμογή ουσιαστικής στρατηγικής για την καλύτερη αξιοποίηση της θέσης μας στην αγορά του βιβλίου»! Πολύς ο ενθουσιασμός, αλλά τα αποτελέσματα καταστροφικά! Τα στοιχεία του ΕΚΕΒΙ εμφανίζουν τα «Ελληνικά Γράμματα» ως ζημιογόνα επιχείρηση. Ενδεικτικά, το 2006 οι ζημιές ανέρχονται στις 664 χιλιάδες ευρώ. Από το 2007 που αναλαμβάνει ο ΔΟΛ σημειώνεται άλμα στα 4.291 εκατ. ευρώ, το 2008 στα 2.313 εκατ. ευρώ και το 2009 στο 1.672 εκατ. ευρώ. Λέτε να τίθεται άραγε ζήτημα κακοδιαχείρισης; Αν στο ΔΟΛ σκεφτούν να ανανεώσουν την ιστοσελίδα της εταιρείας με κάποια δακρύβρεχτη ανακοίνωση που θα συνοδεύει την οριστική παύση των εργασιών του ιστορικού εκδοτικού οίκου μετά από 50 χρόνια ζωής, μάλλον θα ξεχάσουν να αναφέρουν ότι για τη χρεοκοπία δε φταίνε φυσικά οι 100 εργαζόμενοι που θέλουν να πετάξουν στο δρόμο, ούτε οι οικογένειές τους. Είδαμε και προηγούμενες κυνικές ανακοινώσεις τους όπου αποφεύγουν να αναλάβουν οποιαδήποτε δέσμευση προς τους εργαζόμενους, ενώ εγκαλούν το σωματείο τους για τον ταξικό και αγωνιστικό του προσανατολισμό! Καλύτερα λοιπόν να μην πούνε τίποτα, να σωπάσουν.

Μετά το κανόνι στα «Ελληνικά Γράμματα», χτύπησαν οι καμπάνες και στο χώρο του Τύπου. Είπαμε, ο πάλαι ποτέ (;) κραταιός οργανισμός είναι ένας και ενιαίος, με το ίδιο αφεντικό. Έτσι, η επίσκεψη του ακριβοθώρητου επικεφαλής του ΔΟΛ Σταύρου Ψυχάρη στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ μόνο άσχημα μαντάτα προμήνυε. Τίποτα άλλο δεν περιμένουμε εξάλλου από την αγαστή συνεργασία των εκδοτών με το ξεπουλημένο σωματείο. Πράγματι, ο Ψυχάρης παρουσίασε ένα εκπληκτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης στην οποία έχει περιέλθει ο ΔΟΛ, μετά τη δραματική πτώση των πωλήσεων και την ακόμα δραματικότερη μείωση των διαφημιστικών εσόδων, όπως ισχυρίζεται. Έτσι πρέπει να είμαστε και ικανοποιημένοι που σχεδιάζει να απολύσει μόλις 150 διοικητικούς υπαλλήλους από τους 382 που εργάζονται στον Οργανισμό, αφού μας τάζει ότι δε θα θιχτούν οι 456 δημοσιογράφοι. Για το λόγο αυτό ζητά και την ανοχή της ΕΣΕΗΑ στις κινήσεις του, ανοχή που και φυσικά έχει. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η ΕΣΗΕΑ σιωπά μπροστά στα αντιεργατικά σχέδια των εκδοτών ή που αναπαράγει τεχνητούς διαχωρισμούς μεταξύ των εργαζομένων. Αν είναι να μείνει άθιχτο το σινάφι μας…

Κι όμως, ούτε η δουλειά των συντακτών είναι εξασφαλισμένη, αφού ο Ψυχάρης ήδη ανακοίνωσε τη δημιουργία ενός ψηφιακού newsroom στον ΔΟΛ, δηλαδή ενός ηλεκτρονικού κέντρου όπου οι δημοσιογράφοι θα διαχειρίζονται τις ειδήσεις και θα τις κατευθύνουν προς όλα τα Μέσα του ΔΟΛ, έντυπα ή ηλεκτρονικά. Τι άλλο σημαίνει αυτό αν όχι περαιτέρω συρρίκνωση των θέσεων εργασίας των συντακτών; (Παρεμπιπτόντως, αν κάποιος διατηρούσε ψευδαισθήσεις για την ύπαρξη πλουραλισμού ειδήσεων, θεμάτων και απόψεων στα ΜΜΕ, ας τις ξεχάσει και αυτές. Στο εξής η κατασκευή της πραγματικότητας θα είναι όλο και πιο ξεκάθαρα αποτέλεσμα ενός συγκεντρωτικού προπαγανδιστικού σχεδιασμού).

Το περίφημο σχέδιο του Ψυχάρη δεν τελειώνει εδώ. Άγνωστος παραμένει ακόμα ο αριθμός των εργαζομένων με μπλοκάκι που θα έρθουν αντιμέτωποι με τη «λύση της συνεργασία τους» με τον Οργανισμό, καθώς δε γνωρίζουμε ακόμα σε πόσα περιοδικά θα μπει λουκέτο. Φημολογείται ότι τουλάχιστον 3 ένθετα περιοδικά σε «Βήμα» και «Νέα» κινδυνεύουν άμεσα να σταματήσουν να εκδίδονται, αν όχι και κάποιο από τα περιοδικά που βγαίνουν αυτόνομα στο περίπτερο. Κι όταν ρωτήθηκε αν πρόκειται να αναστείλει την έκδοση του καθημερινού «Βήματος» όπως συζητήθηκε, ο Ψυχάρης απάντησε πως παρότι υπήρξαν τέτοιες σκέψεις, δεν είναι στα άμεσα σχέδιά του…

Ο ισχυρός άντρας του ΔΟΛ ίσως νομίζει πως μπορεί να ορίζει τις ζωές μας, όπως κάποτε διακόνευε στο Άγιο Όρος. Μόνο που, κ. Ψυχάρη, εμείς ούτε στον αναχωρητισμό έχουμε μάθει, ούτε να σωπαίνουμε, ούτε να περιμένουμε από προσευχές…

Ας προσέξουν τα αφεντικά, γιατί όπως αυτοί ξέρουν να συγχωνεύουν κεφάλαια, τμήματα και αρμοδιότητες όπως τους συμφέρει, έτσι και οι εργαζόμενοι ξέρουμε να ενώνουμε τις δυνάμεις μας για να υπερασπιστούμε τη ζωής μας μπροστά στον κοινό εχθρό. Και αν με τις διαβεβαιώσεις και την ανοχή κάτι εργοδοτικών σωματείων τύπου ΕΣΗΕΑ νομίζουν ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, μην ξεχνούν ότι τα ηφαίστεια εκρήγνυνται από τα κάτω… Η συνέλευσή μας συμμετέχει στην Επιτροπή Αλληλεγγύης που έχει συσταθεί με τη συμμετοχή πολλών εργατικών σωματείων και σχημάτων και στηρίζει κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία. Ο αγώνας των εργαζόμενων στα «Ελληνικά Γράμματα» είναι και δικός μας αγώνας. Και θα τον κερδίσουμε.

• Συγκέντρωση και πορεία προς το κτίριο του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80) την Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη ώρα 17:30, ημέρα που η Διοίκηση του ΔΟΛ έχει εξαγγείλει το κλείσιμο των «Ελληνικών Γραμμάτων».

• Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Μέγαρο Μουσικής την Κυριακή 19 Σεπτέμβρη στις 20:00.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Άλλοι δυο «ρομαντικοί αγωνιστές» της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας έπεσαν στην άνιση μάχη με τα διαπλεκόμενα μιντιακά συμφέροντα, στην αρένα του διαδικτύου. Ο Γ. Νικολόπουλος, ιδιοκτήτης μαζί με τον Γ. Κουβαρά του newstime.gr, ξεκίνησαν πριν από 14 μήνες με όνειρα και σχέδια για να προσφέρουν ένα διαφορετικό μοντέλο ενημέρωσης στον παρθένο χώρο των ενημερωτικών portals. Απευθυνόμενοι στην «απολίτικη γενιά των 700 ευρώ» έβαλαν μπροστά το φιλόδοξο σχέδιο να της δώσουν όραμα στον αγώνα της ενάντια «στην γενιά των γονιών τους, που βαμπιρίζουν γαντζωμένοι στην καρέκλα ενώ ξέρουν πως ο χρόνος τους τελείωσε».

Δυστυχώς, το «σάπιο» σύστημα κατάφερε να εξοντώσει αυτήν την φιλόδοξη προσπάθεια. Δεν είδαν έγκαιρα, τον Μάη του 2009 που ξεκίνησαν, την ανεμοθύελλα της οικονομικής κρίσης που διαγραφόταν, αφελώς πίστεψαν αυτούς που λέγανε πως «ο κρατισμός, η βαριά ασθένεια της χώρας ήταν παραδόξως και καταφύγιο από την διεθνή καταιγίδα». Επένδυσαν στα ελληνικά κρατικά ομόλογα λοιπόν και έχασαν (δεν είναι οι μόνοι). Σταματάνε όμως «με αξιοπρέπεια, ελεύθεροι και με το κεφάλι ψηλά». Δεν θέλησαν να διεκδικήσουν κρατική διαφήμιση «όπως τόσοι άλλοι, αδιαφανώς και με αντάλλαγμα τη σιωπή», όπως αναφέρεται στον επικήδειο για το site, όπου ονοματίζονται ταυτόχρονα η πληθώρα των ανταγωνιστικών portals που ξεφύτρωσαν την τελευταία χρονιά, μειώνοντας το μερίδιο από την πετσοκομμένη διαφημιστική πίτα. «Φτάσαμε έτσι στο παράδοξο των τελευταίων 2-3 μηνών: η ‘κίνηση’ μας να ανεβαίνει σταθερά. Κι όμως, τα διαφημιστικά μας έσοδα, τα μόνα μας έσοδα, να μειώνονται σημαντικά!». «Επανάσταση» με μερικά κλικ γίνεται, αλλά επιχείρηση χωρίς διαφημίσεις δεν γίνεται…

Και τώρα ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Εμείς με την ταπεινή εργατική μας εμπειρία, γνωρίζαμε εδώ και καιρό τον πόλεμο που εκτυλίσσεται στην θάλασσα του διαδικτύου για την κατάκτηση της διαφημιστικής πίττας, όπως και γνωρίζαμε ότι πολλά καράβια θα βυθιστούν και ότι οι πρώτοι που θα την πληρώσουν δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους στα sites/portals. Εργαζόμενους που τα αφεντικά διαλέγουν από την μάζα των άνεργων/επισφαλών πτυχιούχων μέσα στην οποία οι περισσότεροι κινούμαστε και τους υπόσχονται ότι κοντά τους θα χτίσουν δημοσιογραφική «καριέρα», γιατί άλλωστε αυτοί «δεν είναι σαν τους άλλους», θα τους πληρώσουν και «θα τηρούνε τα νόμιμα». Πράγματι, είναι τέτοια η εργασιακή κατάσταση στα ΜΜΕ που όταν ένας εργοδότης αποτελεί την εξαίρεση που δεν απασχολεί απλήρωτους («εθελοντές») εργαζόμενους για «πρακτική», έχει ταυτόχρονα χτίσει και «φιλεργατικό προφίλ».

Όμως μην τρελαθούμε, η νομιμότητα δεν εξαντλείται στο να δίνεις 700 ευρώ το μήνα σε αυτούς που φτιάχνουν ότι φέρνει τις διαφημίσεις. Το να αμείβονται οι μισοί από τους 14 εργαζόμενους με μπλοκάκι κι άλλοι δυο με «μαύρα» λέγεται κατ’ αρχήν ανασφάλιστη εργασία. Οι εργαζόμενοι στα sites είναι εργαζόμενοι με σταθερό ωράριο σε σταθερό μέρος κι όχι ελεύθεροι επαγγελματίες. Με το μπλοκάκι τα αφεντικά γλιτώνουν υπερωρίες, Σαββατοκύριακα, αργίες, δώρα, άδειες και φυσικά αποζημίωση απολύσεων. Το μπλοκάκι συμφέρει τα αφεντικά που σαλπάρουν στην θάλασσα του διαδικτύου, γιατί στο πιθανό ενδεχόμενο που «δεν έχει ούριο άνεμο», ξεφορτώνονται τους μπλοκάκηδες χωρίς να έχουν χρεωθεί τα έξοδα που προβλέπει το ΙΚΑ για σύμβαση εξαρτημένης εργασίας και την διακοπή της. Δεν μιλάμε καν για την σύμβαση της ΕΣΗΕΑ, αυτή υπάρχει για να καλύπτει «λειτουργούς της δημοσιογραφίας» που είναι ταυτόχρονα και αφεντικά, όπως ο Νικολόπουλος και ο Κουβαράς, όχι την «πλέμπα» των sites και των portals. Άλλωστε πρόσφατα οι εργατοπατέρες πέτυχαν να μην αναγνωρίζονται οι διαφημίσεις στα portals των εφημερίδων ως εμπίπτουσες στη νομοθεσία περί αγγελιόσημου, για να μην θιχτούν τα αφεντικά των ΜΜΕ, που εξαίρεσαν ως αντάλλαγμα την συντεχνία των μεγαλοδημοσιογράφων από τις επώδυνες διατάξεις του νέου ασφαλιστικού. Παρεμπιπτόντως, ο Γ. Νικολόπουλος ήταν από τους πρώτους που εξοργίστηκε με την επιχειρούμενη σύνδεση μέσω του αγγελιόσημου των εργαζόμενων των portals με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους «Α κατηγορίας». Μάλλον έβλεπε την «ταφόπλακα στην ανεξάρτητη ενημέρωση» να έρχεται και βιάστηκε να την φορτώσει στους εργατοπατέρες, οι οποίοι επίσης έσπευσαν να ικανοποιήσουν το αίτημα των μελών τους: Το να μπορούν ως δημοσιογράφοι με εξασφαλισμένη σύνταξη από το αγελλιόσημο να εκμεταλλεύονται νέους δημοσιογράφους, χωρίς έξοδα για αγγελλιόσημα, χωρίς έξοδα για ΙΚΑ γενικώς…

Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις ρομαντικές ιδεολογίες των αφεντικών. Δεν μπορούν να θέλουν και την διαφημιστική πίτα ολόκληρη και τον μπλοκάκια σκύλο χορτάτο. Όταν τόσα χρόνια ξεζουμίζουν τους νέους εργαζόμενους με μισθούς της πείνας πώς περιμένουν αυτοί να καταναλώσουν και να δώσουν λεφτά στην βιομηχανία της διαφήμισης; Η κρίση αυτή δεν ήρθε από τον ουρανό, είναι πραγματικό αποτέλεσμα της εκμεταλλευτικής πραγματικότητας του καπιταλισμού. Το ζητούμενο πλέον για εμάς τους εργαζόμενους είναι να σταματήσουμε να συνδέουμε τις ανάγκες μας με την καλή θέληση των αφεντικών. Το κάθε κλικ στα site τους το χρωστάνε στην εργασία μας, είναι θέμα οικονομικής επιβίωσης και προσωπικής αξιοπρέπειας να μας πληρώνουν στο ακέραιο τουλάχιστον ό,τι αναφέρει ο νόμος για σχέσεις εξαρτημένης εργασίας.

Χρησιμοποιούμε κάθε θεσμικό και νομικό μέσο για να πάρουμε τα λεφτά μας πίσω, αλλά δεν ξεχνάμε ότι η καλύτερη εγγύηση για να σταματήσουν τα αφεντικά να κάνουν τους κινέζους είναι η συναδελφική αλληλεγγύη και η συλλογική αυτοοργάνωση. Ο καθένας μόνος του το μόνο που θα καταφέρει είναι να χαθεί στον βούρκο της ανεργίας, της υλικής και ψυχολογικής επισφάλειας στην οποία καταδικάζουν τα αφεντικά τον νεανικό πληθυσμό της Ελλάδας (κι όχι μόνο).