Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

«Προφυλακιστέοι οι τρεις από τους τέσσερις των Πυρήνων Φωτιάς» (Το Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση, 30/9), «Τρεις προφυλακίσεις για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» (Η Καθημερινή, ηλεκτρονική έκδοση, 30/9): δύσκολα συγκαλύπτεται μια κάποια υπερηφάνεια, ένας ορισμένος τόνος θριάμβου στις «αναφορές» των έγκριτων εφημερίδων μας. Και να ήθελαν, άλλωστε, πώς θα μπορούσαν να κρυφτούν; Οι προφυλακισμένοι, τα «20χρονα παιδιά» (στα οποία θα επανέλθουμε), είναι προπάντων δικά τους «παιδιά», ακριβώς υπό την ιδιότητα βάσει της οποίας προφυλακίστηκαν: «τρομοκράτες», γεννήματα των ΜΜΕ, έγκλειστοι του κράτους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κατά πως λέγεται…

Η τρέχουσα τρομοϋστερία, παρά την ένταση της λοιπής τρομο-επικαιρότητας που την περιβάλλει (εκλογές, κρίση, γρίπη…) και την κάνει να περνά σε σχετικά δεύτερο πλάνο, δεν παύει να εμφανίζει ένα τουλάχιστον κοινό βασικό σημείο με όλες τις προηγούμενες που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια: την οριστική και αμετάκλητη, όπως φαίνεται, μετατροπή των ΜΜΕ σε δομικό παράγοντα του σύγχρονου «φαινομένου της τρομοκρατίας», τη διεξοδική μετάλλαξή τους σε γραφείο τύπου της Αστυνομίας, σε παράγοντα δηλαδή που διαμορφώνει ενεργά τα ίδια τα «στοιχεία» της εκάστοτε «υπόθεσης», παραδίδοντάς τα στη συνέχεια ως αντικειμενικά «δεδομένα» βάσει των οποίων, υποτίθεται, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγες ώρες για να μάθουμε ότι οι τρεις συλληφθέντες και η μία συλληφθείσα του Χαλανδρίου «συνδέονται» με την, ή «ανήκουν» στην, οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», ενώ μερικές ημέρες αργότερα η συντονισμένη αυτή εκδοχή των ΜΜΕ πήρε και επίσημη νομική υπόσταση, καθώς εκφράστηκε πιστά στο αναβαθμισμένο κατηγορητήριο που αντιμετώπισαν αίφνης οι συλληφθέντες κατά την απολογία τους. Αντιγράφουμε από την έντυπη Ελευθεροτυπία (30/9):

Τρομοκρατικές ενέργειες …υψηλού κινδύνου «διέγνωσε», πάντως, η 32η τακτική ανακρίτρια της Αθήνας, εκτιμώντας τα ευρήματα της δικογραφίας που έχει σχηματιστεί σε βάρος των τεσσάρων νεαρών, (…) αλλά και των υπόλοιπων έξι που καταζητούνται. Και ζήτησε, πέραν των βαρύτατων ποινικών διώξεων που τους είχαν ήδη ασκηθεί με βάση και διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου, να «εμπλουτισθεί» το σε βάρος τους κατηγορητήριο και με παραγράφους του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα, το οποίο επιγράφεται «τρομοκρατικές πράξεις», όπως εισήχθη με το νόμο 3251 του 2004.

Όπως και στην περίπτωση κάθε άλλης μαζικά μεταδιδόμενης υστερίας, η «είδηση» δεν υπάρχει ως τέτοια σε κανένα στάδιο της «μετάδοσής» της: κατασκευάζεται στην πορεία, σε συνεργασία με όλους τους άλλους εμπλεκόμενους φορείς – Αστυνομία, Δικαιοσύνη, πολιτική εξουσία. Η «είδηση» χειραγωγείται τόσο εύκολα και γρήγορα όσο και η δικογραφία ή το κατηγορητήριο. Ο συγχρονισμός αυτής της διαδικασίας – στην οποία δεν έχει μάλλον και τόση σημασία ποιος φτιάχνει τι πρώτος, ποιος ακολουθεί και ποιος δέχεται το τελικό προϊόν – μας είναι πια οικείος, παραμένει ωστόσο εντυπωσιακός: από μερικές λέξεις που συνάπτονται σε μερικά βουβά «ευρήματα», βγαίνει τελικά, στην άλλη άκρη της αλυσίδας συναρμολόγησης, ένα ωραιότατο, χειροπιαστό και άκρως εμπορεύσιμο προϊόν με την επωνυμία «τρομοκρατική οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», που κομίζει επιπλέον την υπόσχεση νέων και βελτιωμένων εκδοχών του («και στο βάθος, ίχνη της Σέχτας Επαναστατών», όπως μας πληροφορεί δελεαστικά η Καθημερινή, 27/9)…

Αν όμως η διαδικασία αυτή, στην (κάθε) συγχρονία της, εκτυλίσσεται με ακρίβεια και μεθοδικότητα αντάξια ενός πρότυπου φορντιστικού εργοστασίου, αν περιγράφεται τόσο δύσκολα όσο «εύκολα» και «αυτόματα» εκτυλίσσεται, αφήνοντας το άναυδο φιλοθεάμον κοινό να συγκατατίθεται παθητικά στην κατασκευασμένη πραγματικότητα που του παρουσιάζεται, υπάρχει ευτυχώς και η διαχρονία, που αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα της εκάστοτε τρομοϋστερίας, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της. Τι θυμόμαστε, λοιπόν, για τη διαβόητη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», για την οποία κατηγορούνται σήμερα τέσσερις, αύριο δέκα, και πάει λέγοντας;

Ενεργή από τις αρχές του 2008, η οργάνωση φαίνεται ότι άρχισε να απασχολεί σοβαρά την Αστυνομία μόλις τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, όταν (όπως ανέφερε εκείνες τις ημέρες αξιωματούχος της ΕΛ.ΑΣ. στην Καθημερινή) η επικαιρότητα θεωρήθηκε πλέον εκρηκτική λόγω της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης». Οι περιγραφές των ιθυνόντων τη μακρινή εκείνη εποχή ηχούν στις μέρες μας σχεδόν ρετρό: ομάδες «γκαζάκηδων», αποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές», δίχως κεντρική οργάνωση ή καθοδήγηση, που συντονίζονται στα κατά τόπους «στέκια». Εν μέσω εθνικών σκανδάλων και διεθνούς χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, θα πήγαινε, ασφαλώς, πολύ να ανοίξει «φάκελος: τρομοκρατία», να επιχειρηθεί η στοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών, πολιτικών ή πολιτισμικών χώρων, να ενοχοποιηθεί απροκάλυπτα η ευρύτερη κοινωνία από το ίδιο το ένοχο κράτος – να ενορχηστρωθούν, με δυο λόγια, όλα αυτά που τείνουν σήμερα να γίνουν κανόνας. Ένα είδος σχεδίου, βέβαια, διαφαινόταν ήδη, τότε όμως φάνταζε αρκετό να μην επιτραπεί στους «δράστες» να «αποκτήσουν ρόλο στις εξελίξεις και έρεισμα σε μερίδα της κοινωνίας». Και μετά, άλλαξε ο μήνας, και οι «εξελίξεις» έγιναν αυτό που λέμε «ραγδαίες»…

Είναι αισθητές εδώ και καιρό οι επιπτώσεις του Δεκέμβρη στον ορισμό της «τρομοκρατίας» και της «αντιτρομοκρατίας», με τη σύλληψη όμως των τεσσάρων στο Χαλάνδρι και ό,τι ακολούθησε / πρόκειται να ακολουθήσει παρέχεται πια μια ξεκάθαρη εικόνα της νέας κατασταλτικής στρατηγικής. Όλο το πεδίο του κοινωνικού καλείται πλέον να συμμορφωθεί στις προδιαγραφές μιας νέας αυταρχικής συναίνεσης που επιβάλλεται συστηματικά στην «κοινή γνώμη» ως φοβική αντιμετώπιση, η μόνη εφικτή, των πολλαπλών «απειλών» που μας έχουν ενσκήψει, από τους μετανάστες και τα χρέη ως τα …μικρόβια. Έχει, πράγματι, κάτι το έντονα κλινικό η σημερινή στρατηγική της βίαιης συναίνεσης, καθώς επιδιώκει να αφαιρέσει «επιστημονικά», ριζικά μεν, χωρίς περιττές εικόνες φρίκης δε, κάθε εναπομείνασα εστία αντίστασης, κάθε ρωγμή στο συνθετικό περίβλημα της κοινωνικής ζωής (ένα από τα σύμβολα του Δεκέμβρη, το στρατιωτικά οχυρωμένο πλαστικό χριστουγεννιάτικο δένδρο του Συντάγματος, αποκτά τώρα και αξία οιωνού). Σήμερα, «οι έρευνες εκτείνονται σε όλη την επικράτεια», «οι καταζητούμενοι ίσως έχουν βρει καταφύγιο στο άσυλο της Νομικής», «στην Πανεπιστημιούπολη ενδέχεται να κατασκευάζονται εκρηκτικοί μηχανισμοί», «το Πολυτεχνείο υποθάλπει τον server των αναρχικών» (με σιωνιστικά κεφάλαια…), οι «γιάφκες» αναμένεται να αρχίσουν να εμφανίζονται παντού, από τον locus classicus των Εξαρχείων μέχρι τις καταλήψεις, τα βουνά και τα λαγκάδια…

Διαμιάς, έρχεται με ορμή στο προσκήνιο όλη η τραγικότητα (κατά κυριολεξία) του σχεδίου για μια κοινωνία πλήρως συμμορφωμένη στο κράτος και τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς» του, μια κοινωνία που «οφείλει» να στραφεί πειθήνια ενάντια στον εαυτό της και, τελικά, να βγάλει μόνη της τα μάτια της. Όταν γίνεται λόγος σήμερα για «20χρονα παιδιά», αυτό που καλούμαστε να ακούσουμε, μετά τον Δεκέμβρη, μέσα στον λόγο περί «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς», είναι «20χρονοι τρομοκράτες»: ο απολύτως εσωτερικός, απόλυτος εχθρός, ο οποίος πρέπει στο εξής να εκλείψει εξίσου απόλυτα – που θα πει διαλογικά, σαν ηττημένος σε debate: άφωνος, άλαλος, εγκλωβισμένος στον κυρίαρχο λόγο και συγχρόνως εξοβελισμένος από αυτόν, δέσμιος σε ένα γενικευμένο «ειδικό κελί». Ειπώθηκε, άλλωστε, με τον δέοντα τρόπο, από αρμόδια χείλη:

Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται διάλογος. Αν εμμένουν σε εγκληματικές πράξεις και ενέργειες δεν μπορούν να μείνουν ατιμώρητοι. Να μην υπάρξουν πάλι αυτές οι άγριες ημέρες. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται διάλογος. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει τον προσανατολισμό. Πρέπει να τους ακούσουμε για να μην επαναληφθούν αυτά τα γεγονότα (Γ. Καρατζαφέρης, περί «κουκουλοφόρων»)

Οι κρατούντες το ξέρουν, έστω και διαισθητικά: όταν κάνουν πράγματα με τις λέξεις, οι τελευταίες παύουν να υπάρχουν. Για τα σύγχρονα ΜΜΕ, η σιωπή αυτή είναι ο ιδεατός ορίζοντας, ο σκοπός και η εκπλήρωσή τους, ο νόμος τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το βουλώσαμε όλοι.

Οι φωτογραφίες είναι από: http://www.deviantart.com/

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ SITES/PORTALS:

ΤΡΙΤΗ 6 ΟΚΤΩΒΡΗ 20:00 κτίριο ΕΜΜΕ (Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας)

Μπορεί οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ να περνάνε κρίση, αλλά τα αφεντικά των media ξεπερνούν (με μερικές εκατοντάδες απολύσεις) τις παλιές σκοτούρες τους, ανοίγονται στις νέες προοπτικές του μέλλοντος και αναζητούν νέα πεδία κερδοφορίας στον παρθένο κόσμο του διαδικτύου! Οι απασχολούμενοι στην βιομηχανία των ΜΜΕ διαπιστώνουμε όλο και περισσότερο ότι υπάρχει μια στροφή των αφεντικών προς «ενημερωτικά» site και portals. Αυτή η μετατόπιση σίγουρα δεν είναι ένα απλό αποτέλεσμα των τεχνολογικών εξελίξεων, αλλά ένα πεδίο διαμόρφωσης ενός καινούργιου μοντέλου εργαζόμενου στον κλάδο των ΜΜΕ καθώς και μια προσπάθεια περαιτέρω πρόσδεσης της ενημέρωσης στην ιδεολογική γραμμή των αφεντικών.

Κατ’ αρχήν το επάγγελμα του ρεπόρτερ/δημοσιογράφου με την χαρακτηριστική σ’ αυτό αυτονομία όσον αφορά τον τρόπο και τα μέσα έρευνας, μεταλλάσσεται όλο και περισσότερο στο επάγγλμα ενός πληροφοριακού εργάτη, ενός ανιχνευτή πληροφοριών, που πάνω σε μια καρέκλα και πίσω από μια οθόνη, προσπαθεί από τον κυκεώνα των πληροφοριών που κατακλύζουν το πλανητικό χωριό να συλλέξει τους τίτλους που θα χρησιμεύσουν ως πρωτογενές υλικό για την παραγωγή των εμπορευματοποιημένων ειδήσεων του site/portal. Όλη αυτή η διαδικασία συνήθως επιφέρει την αύξηση του «πληροφοριακού θορύβου», την παραγωγή χιλιάδων ειδήσεων που περιγράφουν το ίδιο «τίποτα», αλλά με διαφορετικό τρόπο, κι αυτόν τον διαφορετικό τρόπο ζητούν από τους εργαζόμενους στα site τ’ αφεντικά, αφού πρώτα τους κλείσουν το μάτι στο συνυφασμένο με το διαδίκτυο copy/paste (κι όμως, ούτε τα αφεντικά σέβονται την περίφημη πνευματική ιδιοκτησία, όταν βέβαια δεν είναι δικιά τους).

Μέσω αυτής της παραγωγικής διαδικασίας, γνωστής κι ως «rewriting», υποβαθμίζεται η πρωτογενής έρευνα, οπότε υποβαθμίζεται κι ο ρόλος του εργαζομένου στην ίδια την διαδικασία της επιλογής και διαμόρφωσης μιας είδησης. Εντέλει, εκμηδενίζεται κι η δυνατότητα ανταγωνισμού απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία που παράγεται ως τελικό προϊόν, με την μορφή fast-food ειδήσεων με ομοιόμορφο «ενημερωτικό» πυρήνα, ο οποίος εκπορεύεται από λίγα μιντιακά μονοπώλια. Στην ίδια γενική κατεύθυνση αύξησης του ελέγχου της πληροφόρησης που διακινείται στον «αχανή» κι «άναρχο» κυβερνοχώρο, θεωρούμε ότι κινούνται και οι κρατικές επιχορηγήσεις σε εταιρείες του διαδικτύου που υπόσχονται υποψήφιοι κυβερνώντες, την ίδια περίοδο που πληθαίνουν τα περιστατικά επίθεσης σε πηγές ανεξάρτητης κι αντιεμπορευματικής ενημέρωσης (blogs, athens.indymedia κτλ.).

Οι κρατικές επιχορηγήσεις δεν πάνε πακέτο μόνο με τον ιδεολογικό και νομοθετικό έλεγχο της διακινούμενης στο διαδίκτυο πληροφόρησης, αλλά έχουν κι ως βασική προϋπόθεση την εντατικοποίηση της εργασίας στη βιομηχανία των ΜΜΕ. Στα site/portals, «χρειάζονται ειδήσεις και χρειάζονται τώρα κι αν δεν υπάρχουν θα πρέπει να τις κατασκευάσεις», θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε στην δική μας γλώσσα την καθημερινή προσταγή των αφεντικών σε τέτοιους εργασιακούς χώρους. Το site/portal επίσης για να είναι κερδοφόρο πρέπει να έχει «φρέσκες» ειδήσεις 24 ώρες το 24ωρο και το παραδοσιακό πλαίσιο περί δημοσιογραφικού ωραρίου και υπερωριών, μάλλον δεν βοηθάει στην πολυπόθητη κερδοφορία. Αντίθετα βοηθάει και παραβοηθάει η «εθελοντική» εργασία από το σπίτι, τα βράδια και τα Σαββατοκύριακά, γιατί τ’ αφεντικά έχουν την περίεργη εντύπωση ότι κάθε φορά που μπαίνουμε στο ιντερνετ το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι η online ενημέρωση κι η επισκεψιμότητα στο site/portal του… Κι από την άλλη, απαγορεύουν στους εργαζόμενους οποιαδήποτε άλλη χρήση του ίντερνετ (mail, forum, chat, υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης), επιτηρώντας, όπως σε οποιαδήποτε φάμπρικα, αν οι εργαζόμενοι δουλεύουν ή «λουφάρουν». Κάπως έτσι, όλο και πληθαίνουν οι καινοτόμες για το «δημοσιογραφικό λειτούργημα» πρακτικές, όπως οι κάμερες, οι ηλεκτρονικές κάρτες εισόδου/εξόδου, τα “παρουσιολόγια” ή ακόμα και η καταγραφή των ηλεκτρονικών διευθύνσεων που επισκέπτονται οι εργαζόμενοι.

Στην Ελλάδα η «μεταμοντέρνα» φάμπρικα του πειθαρχημένου και καλωδιωμένου εργαζόμενου παίρνει την μορφή της μικρομεσαίας επιχείρησης, «του στυλοβάτη της οικονομίας μας». Εκεί η εντατικοποίηση συνδέεται με την άμεση υποταγή στα κελεύσματα του αφεντικού, και ο εργαζόμενος τείνει να θεωρείται ένα καινούριο τεχνολογικό πολύ-εξάρτημα του αφεντικού προορισμένου να ικανοποιεί τα κάθε είδος γούστα του, είτε αυτά έχουν να κάνουν με την δημοσιογραφία, την γραφιστική, την διαμόρφωση ιστοσελίδων ή το ψήσιμο καφέ…

Τέλος, ένα περίεργο πράγμα, όσο περισσότερο οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ προλεταριοποιούνται άλλο τόσο μετατρέπονται μαζικά είτε σε «ελεύθερους επαγγελματίες» με μπλοκάκι, είτε σε «παιδιά» που τώρα μαθαίνουν τη δουλειά και πρέπει να είναι υπερ-ευχαριστημένα αν τους δίνεται και μισός μαύρος μισθός τον μήνα (300-400 ευρώ). Γιατί προφανώς η εντατικοποίηση που περιγράψαμε, επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα με έναν εργαζόμενο χωρίς άδειες κι επιδόματα, με αυτασφάλιση και σ’ ένα γκρίζο ή ανύπαρκτο πεδίο συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Υπάρχουν βέβαια και οι πιο τυχεροί που υπογράφουν σύμβαση του ΙΚΑ, για να κατοχυρωθούν με την σειρά τους στην τεράστια λίστα των εργαζόμενων στα ΜΜΕ που είναι διαχωρισμένοι κι αποκλεισμένοι από την δημοσιογραφική ελίτ κι από τα συνακόλουθα συνδικαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα.

Εν κατακλείδι, οι εργαζόμενοι σε site/portals ενώ παράγουν όλο και περισσότερο τις ορατές πληροφορίες που συναντάμε στην οθόνη μας, παραμένουν εν πολλοίς εργασιακά «αόρατοι». Όμως αυτό το νέο είδος εργαζόμενου, αν θέλει να «την παλέψει» με τέτοιου είδους δουλειές, δεν μπορεί παρά ν’ αφήσει τις «προοπτικές εξέλιξης» που του υπόσχεται το αφεντικό και να αναζητήσει σε διαδικτυακό και κυρίως πραγματικό χρόνο τους επίσης «αόρατους» συναδέλφους του, που σίγουρα δεν βρίσκονται στις πολυθρόνες των συνδικαλιστικών γραφείων αλλά σε ανάλογες θέσεις εργασίας πίσω από μια οθόνη.

Ως “Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ” συμμετέχουμε και στηρίζουμε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία “Ανοιχτής Εργατικής Συνέλευσης”, όπως προέκυψε από τις συνελεύσεις, σωματείων, εργατικών ομάδων, συλλογικοτήτων και ατόμων πριν και μετά την Πρωτομαγιά του 2009.
Ακολουθεί το κείμενο- κάλεσμα για την συνέλευση που θα γίνει την Κυριακή 20 Σεπτέμβρη στο Πολυτεχνείο (Πατησίων).

Συνάδελφοι-συναδέλφισσες

Η Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009 ξεκίνησε τις συζητήσεις της περίπου πριν από τρείς μήνες θέτοντας έναν αρχικό στόχο: την διοργάνωση μιας εκδήλωσης και μιας πορείας που θα αναδείκνυαν το ζήτημα της επέκτασης της επισφάλειας, που θα μιλούσαν για αυτά που βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλειάς και τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουμε να αντισταθούμε. Αρχικά επιλέξαμε συνειδητά οι κινήσεις μας να μην ετεροκαθορίζονται από την αυτονόητη αντίθεση στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ και να έχουν έναν αυτόνομο χαρακτήρα. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την Πρωτομαγιά προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με πολλούς συναδέλφους είτε συζητώντας είτε μοιράζοντας το κείμενο-κάλεσμα, όχι μόνο στους χώρους εργασίας που δουλεύουμε αλλά και σε άλλους χώρους, όπως τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου και τα τηλεφωνικά κέντρα. Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, παρά την μικρή συμμετοχή, κατατέθηκαν εμπειρίες, που αφορούσαν την πραγματικότητα της εκμετάλλευσης αλλά και τις συλλογικές προσπάθειες εναντίον της, από ένα ευρύ φάσμα χώρων εργασίας. Έτσι μετά την πραγματοποίηση της πρωτομαγιάτικης πορείας, όπου η συμμετοχή ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη από τις προβλέψεις μας, τέθηκε το ερώτημα του αν η συνέλευση θα συνεχίσει την δράση της και με ποιό τρόπο. Η απάντηση μας είναι καταφατική: θέλουμε αυτή η συνέλευση να διευρυνθεί και να πάρει τον χαρακτήρα μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης! Όμως ο λόγος δεν βρίσκεται σ’έναν εφήμερο ενθουσιασμό από την πετυχημένη έκβαση της πρωτομαγιάτικης πορείας. Υποστηρίζουμε ότι, ειδικά σ’αυτή την συγκυρία, έχουμε ανάγκη μια μόνιμη εργατική συνέλευση. Και εξηγούμαστε.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους θεωρούμε ένα τέτοιο εγχείρημα αναγκαίο, θα σταθούμε όμως στους πιο σημαντικούς. Καταρχάς αναγνωρίσαμε, μεταξύ άλλων, ότι μέσα στο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης η συνθήκη της επισφάλειας επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους κλάδους. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής απάντησης στην επίθεση που δεχόμαστε πλέον όλοι η οποία θα προσπαθεί να ξεπερνά τα κλαδικά όρια. Με άλλα λόγια: είναι αδύνατο να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις απολύσεις, στις περικοπές μισθών και ωραρίων ή στην καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων «εξαιτίας της κρίσης», αν ο καθένας από εμάς παραμείνει εγκλωβισμένος στον κλάδο ή τον χώρο εργασίας του. Η ύπαρξη μιας ανοιχτής εργατικής συνέλευσης θα μπορούσε να συμβάλλει στο να αρχίσουν να ξεπερνιούνται στην πράξη αυτοί οι διαχωρισμοί – μια αναγκαιότητα που σίγουρα υπήρχε και παλιότερα αλλά στη σημερινή συγκυρία επανέρχεται πιο επιτακτικά. Επίσης αναγνωρίσαμε δύο συνθήκες που αποτελούν κοινό μυστικό μέσα στους χώρους εργασίας. Ότι από την συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πέρα από την συνδιαχείριση της κρίσης εις βάρος μας. Επιπλέον ότι, παρά τις πολύ σημαντικές προσπάθειες πολλών συναδέλφων να υπάρξουν μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία, οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρό δομικό πρόβλημα. Να το πούμε απλά: η κατάσταση που συναντούν οι περισσότεροι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, ειδικά αν είναι νέοι και επισφαλείς, συνοψίζεται στο ότι ή δεν υπάρχει καμμία μορφή συλλογικής οργάνωσης, ή εκεί όπου υπάρχουν σωματεία συνήθως λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτοί να αισθάνονται ότι δεν χωρούν σ’αυτά και δεν εκφράζονται απ’αυτά. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής διαδικασίας που θα δίνει χώρο έκφρασης και δράσης και σε μεμονωμένους εργαζόμενους ή άτυπες συλλογικότητες εργαζομένων που, για μια ποικιλία λόγων, μπορεί να βρίσκονται εκτός των σωματείων αλλά δίνουν τις μικρές καθημερινές τους μάχες στη δουλειά. Κρίνουμε ότι μια ανοιχτή εργατική συνέλευση μπορεί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση ειδικά αυτής της αναγκαιότητας πιο αποτελεσματικά από ένα «συντονιστικό σωματείων». Μπορεί επίσης να αποτελέσει το πρώτο βήμα ώστε αυτές οι μικρές συλλογικότητες συναδέλφων να δημιουργήσουν στο μέλλον σταθερότερες μορφές οργάνωσης στους χώρους τους.

Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για την προετοιμασία της πρωτομαγιάτικης πορείας προέκυψαν, μέσα από την σύνθεση των διαφορετικών απόψεων, ορισμένα βασικά σημεία συμφωνίας μεταξύ μας. Το πρώτο αφορά ορισμένες πρώτες εκτιμήσεις για την επέκταση της επισφάλειας: ότι η επέκταση της επισφάλειας και η ένταση της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας συνδέονται με συγκεκριμένο τρόπο με την καπιταλιστική κρίση. Ότι η συνθήκη της επισφάλειας αφορά πλέον και κομμάτια εργαζομένων που παλιότερα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και ότι δημιουργεί νέα εργασιακά δεδομένα ακόμη και στο νομικό επίπεδο διεκδίκησης. Επίσης ότι η επέκταση της επισφάλειας πλήττει σοβαρά και τους μετανάστες εργάτες, οι οποίοι αυτή την περίοδο αντιμετωπίζουν την (κυριολεκτικά) τρομοκρατική επίθεση κράτους και αφεντικών μέσω των εκτεταμένων επιχειρήσεων-σκούπα. Ακόμη ότι, όπως ανέδειξε η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα, η επισφάλεια δεν είναι καθόλου άσχετη με τις «ακραίες» πρακτικές των αφεντικών στους χώρους δουλειάς, όπως η ύπαρξη δουλεμπορικών εταιριών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το δεύτερο σημείο αφορά τις μορφές οργάνωσης στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό, τόσο για την πρακτική έκβαση ενός επιμέρους αγώνα όσο και για την ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στους αγωνιζόμενους, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αυτοοργανώνονται και να παίρνουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Και αντλούμε δύναμη και ελπίδα από τα παραδείγματα αγώνων ή «μικρών» προσπαθειών διεκδίκησης όπου αυτό πραγματικά συμβαίνει. Έτσι υποστηρίζουμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε την επιλεκτική μυθοποίηση των επιμέρους μορφών οργάνωσης (πρωτοβάθμιο σωματείο,εργατική ομάδα, επιτροπή βάσης), αφού η καθεμιά έχει τα όριά της, και να επιμείνουμε στην ουσία: η κάθε μορφή να ανταποκρίνεται στις αναγκαιότητες του αγώνα και να δημιουργεί μια συλλογική διαδικασία ζωντανή και αμεσοδημοκρατική, χωρίς «συνδικαλιστές ειδικούς». Το τρίτο σημείο αφορά τις διεκδικήσεις στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό σε κάθε επιμέρους χώρο ή κλάδο να τίθενται και να κερδίζονται από-τα-κάτω συγκεκριμένα αιτήματα που θα βάζουν την συλλογική ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών πάνω από τις «ανάγκες» των αφεντικών. Υποστηρίζουμε δηλαδή ότι το να κερδίζουμε σήμερα επιμέρους υλικές νίκες είναι ένα αναγκαίο βήμα ώστε η τάξη μας να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και τις δυνάμεις της, προκειμένου να διεκδικήσει τα πάντα αύριο. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαν συνέλευση μια κοινή άποψη για το ποιά θα μπορούσαν να είναι εκείνα τα αιτήματα-διεκδικήσεις που θα δρούσαν ενοποιητικά για τον πολύμορφο «κόσμο της επισφάλειας». Καταλαβαίνουμε όμως ότι πρόκειται για ένα ανοιχτό ζήτημα που η απάντησή του πρέπει να αναζητηθεί μέσα από την επικοινωνία των επιμέρους αγώνων και μέσα από ευρύτερες συλλογικές εργατικές διαδικασίες… Αυτά τα σημεία που αναφέραμε παραπάνω θέλουμε να αποτελέσουν και τους αρχικούς συνδετικούς κρίκους της ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που προτείνουμε. Θεωρούμε ακόμη ότι αυτοί οι συνδετικοί κρίκοι μπορούν και πρέπει να εμπλουτιστούν από την γνώμη που θα καταθέτει στη συνέλευση ο κάθε συνάδελφος.

Προτείνουμε λοιπόν την δημιουργία μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που θα συνεδριάζει σε δεκαπενθήμερη βάση και θα λειτουργεί στην βάση της αυτοοργάνωσης. Θέλουμε στη συνέλευση αυτή να συμμετάσχουν ισότιμα πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές βάσης αλλά και μεμονωμένοι συνάδελφοι είτε συμμετέχουν σε κάποιο πρωτοβάθμιο σωματείο είτε όχι. Δεν θέλουμε η συνέλευση αυτή να γίνει ένα γραφειοκρατικό «κέντρο», που θα υποκαθιστά ή θα κατευθύνει την δράση των επιμέρους μορφών οργάνωσης, αλλά αντίθετα να γίνει μια λειτουργική δικτύωση που θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες του κάθε εργασιακού χώρου και του τρόπου παρέμβασης που επιλέγει η κάθε συλλογικότητα. Προκειμένου να ξεκινήσει η συζήτηση από μια συγκεκριμένη βάση προτείνουμε τέσσερις πιθανούς άξονες δράσης της συνέλευσης:

Ανταλλαγή εμπειριών και συζήτηση πάνω στην εργασιακή πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα: συζήτηση πάνω στο ποιές συνθήκες επικρατούν σε κάθε εργασιακό χώρο, ποιές είναι οι καθημερινές μορφές αντίστασης και ποιές οι επιμέρους συλλογικές διεκδικήσεις, ποιά είναι τα προβλήματα που συναντάμε στις σχέσεις μας με τους συναδέλφους. Και φυσικά περαιτέρω «ψάξιμο» για το πώς ακριβώς επεκτείνεται η συνθήκη της επισφάλειας σήμερα.

Κυκλοφορία των αγώνων και ταξική αλληλεγγύη. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο κάθε επιμέρους αγώνας, αλλά και οι μικρές καθημερινές μας αντιστάσεις, θα κυκλοφορούν και στους εργαζόμενους που δεν εμπλέκονται άμεσα. Επιπλέον, με ποιό τρόπο κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εργαζόμενων θα έχει την έμπρακτη στήριξη των υπόλοιπων κομματιών, στήριξη που θα μπορεί να δίνει σε κάθε αγώνα μια ευρύτερη δυναμική.

Κεντρικές παρεμβάσεις. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο αναδεικνυούμε στο δημόσιο χώρο ευρύτερα εργασιακά ζητήματα που ξεπερνούν τα κλαδικά όρια. Οι απολύσεις και η επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας αποτελούν παραδείγματα τέτοιων ζητημάτων που απασχολούν ήδη όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Αποτελούν πεδία παρέμβασης στα οποία μπορούμε να κινηθούμε από κοινού.

Δημιουργία υποδομών. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε υποδομές αλληλοϋποστήριξης που θα έχουν συγκεκριμένη αξία χρήσης κυρίως για τους εργαζόμενους που δεν είναι οργανωμένοι συνδικαλιστικα ή πολιτικά.

Οι παραπάνω άξονες είναι βέβαια ανοιχτοί σε συζήτηση και συνδιαμόρφωση, σε κατάθεση διαφωνιών και συγκεκριμένων προτάσεων. Και αυτό είναι και το περιεχόμενο της συζήτησης στην οποία καλούμε. Σε κάθε περίπτωση η πρότασή μας διακατέχεται από μια και μοναδική «αγωνία»: το πώς, μέσα σε μια δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και ευνοϊκή κοινωνική συγκυρία, θα προχωρήσουμε ενωμένοι ένα βήμα μπροστά, διευρύνοντας και ενδυναμώνοντας ένα δίκτυο σχέσεων μέσα στους χώρους εργασίας.

Κλείνοντας θέλουμε να επισημάνουμε ότι η εμπειρία ανάλογων συναντήσεων και κοινών προσπαθειών στο παρελθόν μας έχει διδάξει το εξής: μια ανοιχτή εργατική συνέλευση δεν πρόκειται να κάνει πολλά βήματα αν δεν κατανοήσουμε όλοι ότι μέσα σε μια τέτοια διαδικασία η ταξική ταυτότητα θα πρέπει να είναι πάνω από την πολιτική ταυτότητα ή τις γενικές πολιτικές μας αναφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις που κατατίθενται θα πρέπει να έχουν «απολίτικο» χαρακτήρα ούτε ότι ξαφνικά ανακαλύψαμε τον «καθαρό» συνδικαλισμό. Σημαίνει ότι η έμφαση βρίσκεται στα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και στο πώς αυτά μπορούν να δημιουργήσουν μια ενότητα που χτίζεται και δοκιμάζεται στην πράξη. Σημαίνει ακόμη ότι η συζήτηση πάνω στα ανοιχτά ζητήματα της μορφής και του περιεχομένου των εργατικών αγώνων γίνεται χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες αλλά με αφετηρία την ζωντανή ταξική εμπειρία. Η πρόταση για την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης έχει και αυτό το νόημα: πως αν αντικρύσουμε τον κόσμο με το βλέμμα των συναδέλφων μας στη δουλειά θα ανακαλύψουμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν, πως απέναντι στις έτοιμες «απαντήσεις» και τις χιλιοδοκιμασμένες «λύσεις» όλων των ιδεολογιών αξίζει να επιλέξουμε τα ανοιχτά ερωτηματικά…

Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος συνελήφθη στις 18 Δεκεμβρίου κοντά στη Νομική σε μία από τις “τυφλές” επιχειρήσεις των Ματατζήδων, τις γνωστές εφόδους, κατά τις οποίες χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο συλλαμβάνεται και ξυλοκοπείται ό,τι κινείται στην περίμετρό των αστυνομικών. Με μοναδικό στοιχείο τη μαρτυρία δύο ανδρών των ΜΑΤ -τις συνήθεις δηλαδή τυποποιημένες μαρτυρίες, που επαναλαμβάνουν συχνά αυτολεξεί τις εις βάρος των συλληφθέντων αιτιάσεις- βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 22 Δεκεμβρίου, ενώ μόλις την προηγούμενη βδομάδα το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε τη συνέχιση της προφυλάκισής του για ένα ακόμη εξάμηνο, παρά το γεγονός πως όλοι οι κρατούμενοι της εξέγερσης με ίδιες ή παρόμοιες κατηγορίες έχουν αποφυλακιστεί.

Όταν απολύουν 450 εργαζόμενους/ες στον «Ελεύθερο Τύπο» και στον «City 99.5», ακολουθούν άμεσα 38 προ(σ)κλήσεις «εθελουσίας εξόδου» στον ANT1, ενώ έχουν προηγηθεί 60 απολύσεις στον ρ/σ «Ξένιος», περικοπές προσωπικού στον Alpha, διακοπή 200 συμβάσεων στην ΕΡΤ, καθυστερήσεις μισθών στον «Περιοδικό Τύπο» και στην εφημερίδα «Express» και άπειρες απολύσεις και λουκέτα σε «μικρομάγαζα», τότε γίνεται προφανές ότι το «κανόνι» της Γιάννας δεν εκπυρσοκρότησε τυχαία. Ήταν μια καλά στοχευμένη βολή των αφεντικών των ΜΜΕ με στόχο το σύνολο των εργαζομένων στις βιομηχανίες τους. Και επειδή τρώγοντας, ως γνωστόν, ανοίγει η όρεξη, όλοι καταλαβαίνουμε ότι η «Σέχτα Εργοδοτών» συνωμοτεί για να οργανώσει τα επόμενα χτυπήματα της (ήδη ο Μπόμπολας από καιρό έχει προειδοποιήσει για 100 απολύσεις μέσα στο 2009).

Μας έχει κηρύξει πόλεμο η εργοδοσία. Χτυπώντας τα φαινομενικά «ρετιρέ» της ενημέρωσης, το κεφάλαιο πειραματίζεται με το μέγεθος της κοινωνικής αλληλεγγύης. Ακολουθούν απολύσεις και σ’ άλλους εργασιακούς χώρους, έτσι ώστε να πληρώσει η κοινωνία την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Και οι δρόμοι σ’ αυτόν τον πόλεμο είναι δυο: Από την μια ο εύκολος δρόμος της ατομικής επιβίωσης, να κοιτάξει ο καθένας πώς να σώσει την πάρτη του και το μαγαζάκι του, παραδίδοντας «γη και ύδωρ» στην εργοδοτική επέλαση. Από την άλλη ο δύσκολος δρόμος της συλλογικής αλληλεγγύης, ο αγώνας του καθενός από εμάς να αντιμετωπιστεί ως αγώνας όλων μας, να ενώσουμε τις διαχωρισμένες μας δυνάμεις σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης στην επίθεση που δεχόμαστε. Δυστυχώς ή ευτυχώς μέση λύση δεν υπάρχει. Οι φόβοι πολλών συναδέλφων είναι κάτι παραπάνω από κατανοητοί. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι η φοβική αυτή αντιμετώπιση δεν θα οδηγήσει στην συλλογική καταβαράθρωση όλων μας. Ο καθένας λοιπόν ας θυμηθεί (αν έχει ξεχάσει) την έννοια της προσωπικής, εργατικής αξιοπρέπειας κι ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Μιας και μιλήσαμε για πόλεμο, ας μιλήσουμε και για τους… «Εφιάλτες». Μπροστά στην απαίτηση των απολυμένων και μιας ολόκληρης συνέλευσης απεργών, για άμεση κήρυξη 48ωρης απεργίας, η απάντηση των εργατοπατέρων της ΕΣΗΕΑ ήταν η μετατόπιση της συζήτησης, πίσω από κλειστές πόρτες, σε παραγοντιλίκια και παζαρέματα, στις πλάτες των απολυμένων, για την συγκρότηση προεδρείου. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από μια εργοδοτική ένωση, μια κλειστή συντεχνία «υπέρ ημετέρων». Η μόνη περίπτωση να εξαναγκαστούν σε δραστικές κινητοποιήσεις δεν θα προκύψει λόγω της κατανόησης των αντικειμενικών συνθηκών, αλλά λόγω της πίεσης που θα νοιώσουν από τα κάτω.

Γεννιέται επιτακτικά η ανάγκη να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Να οργανωθούν πρωτοβουλίες και επιτροπές εργαζομένων, να ενεργοποιηθούν οι συλλογικές διαδικασίες σε όλα τα μαγαζιά της ενημέρωσης. Να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις στις γενικές συνελεύσεις που θα αντιπαρατεθούν στην ηττοπάθεια και στην συνδικαλιστική διαμεσολάβηση και θα στείλουν το μήνυμα σε κράτος κι ιδιοκτήτες ότι κανένας εργαζόμενος δεν θα μείνει μόνος του. Το αγωνιστικό πρόταγμα έχει ήδη δοθεί. Το ζήτησαν οι απολυμένοι, το ζήτησαν κι εκατοντάδες απεργοί. Να χτυπήσουμε εκεί που πονάνε: Να σταματήσουμε την παραγωγική διαδικασία, μπλοκάροντας, για αρχή, τις κυκλοφορίες των εντύπων του Σαββατοκύριακου, την πλαστικοποιημένη διαφημιστική «ενημέρωση» και τα DVD του θεάματος, τα κέρδη των αφεντικών των ΜΜΕ.