Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

«Μετρ» στο φιλοεργοδοτικό στρουθοκαμηλισμό έχουν γίνει οι Ενώσεις του κλάδου των ΜΜΕ, γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα και από τη στάση που κράτησαν, ύστερα από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων για τα εργοδοτικά αίσχη στον «Ελεύθερο Τύπο».

Δεν είχαμε καμία ψευδαίσθηση πως θεσμικά όργανα, όπως αυτό της ΕΣΗΕΑ, θα κινήσουν αγωνιστικές διαδικασίες στον «Ε.Τ.», για τα σκανδαλώδη μπόνους που δίνουν οι ιδιοκτήτες σε στελέχη και …ημετέρους φιλοεργοδοτικούς – τη στιγμή που έχουν προβεί σε μπαράζ μειώσεων μισθών της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Οι συνάδελφοι στον «Ελεύθερο Τύπο» τα τελευταία δύο χρόνια των «αιματηρών» περικοπών, είδαν τους εκπροσώπους των Ενώσεων να σφυρίζουν αδιάφορα, κηρύσσοντας, όταν και αν, τις καθιερωμένες απεργίες – «πυροτεχνήματα», συνοδευόμενες από, δήθεν, «σκληρές» ανακοινώσεις. Οι ίδιοι εκπρόσωποι, οι οποίοι φροντίζουν πρώτα να συνομιλούν με τους εργοδότες και μετά με τους εργαζόμενους. Αυτό συνέβη, για μια ακόμη φορά, και στην περίπτωση του «Ελεύθερου Τύπου». Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, εις εκ των ιδιοκτητών παρουσίασε το σχέδιο με τα «μαύρα» (όπως είναι και τα περίφημα πλέον μπόνους στον Ε.Τ.) ενώπιον μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, τα οποία με τη σιωπή τους «ευλόγησαν» για μια ακόμη φορά τον εργασιακό κατήφορο.

Την αδιαφορία τους για το μόχθο των εργαζομένων την εργοδοτική βαρβαρότητα τη γνωρίζαμε.

Αυτό που τώρα, επιπλέον, επιβεβαιώνεται όμως είναι και το υποκριτικό τους ενδιαφέρον για την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων του κλάδου. Οι ίδιοι που βγάζουν δακρύβρεχτες και μαχητικές ανακοινώσεις για την υπεράσπιση των ταμείων, είναι που δίνουν το «πράσινο φως» στα αφεντικά των ΜΜΕ για χαμένες – κλεμμένες εισφορές.

Η συνέλευσή μας, στις 25 Σεπτεμβρίου δημοσιοποίησε στοιχεία για τη μισθοδοσία του «Ελεύθερου Τύπου». Λίστες από τις οποίες προκύπτουν πάνω από 20 περιπτώσεις που αμείβονται (επιπλέον της κανονικής μισθοδοσίας) με «μαύρα» – εξτραδάκια, στους οποίους ωστόσο συμπεριλαμβάνονται περίπου δέκα στελέχη, γνωστά για τη φιλοεργοδοτική τους στάση. Ανάμεσά τους και οι δυο ιδιοκτήτες της εφημερίδας, ένας εκ των οποίων εμφανίζεται με μικτές αποδοχές 1.000 ευρώ και λαμβάνει ένα «μαύρο» μπόνους των 3.000 ευρώ.

Δημοσιοποιήσαμε τα στοιχεία, στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης, με αποκλειστικό στόχο την ενημέρωση των συναδέλφων στον «Ε.Τ» και την εκκίνηση διαδικασιών αγώνα.

Τα στοιχεία με τα μπόνους και τα «μαύρα» έχουν σταλεί από τη συνέλευσή μας στον εκλεγμένο εκπρόσωπο των εργαζομένων του “Ε.Τ” στην ΕΣΗΕΑ.

Ενάντια στην εργοδοτική εκμετάλλευση και κοροϊδία, ενάντια στην εθελοτυφλία των συνδικαλιστικών ταγών, η συναδελφική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

«Μετρ» στο φιλοεργοδοτικό στρουθοκαμηλισμό έχουν γίνει οι Ενώσεις του κλάδου των ΜΜΕ, γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα και από τη στάση που κράτησαν, ύστερα από τη δημοσιοποίηση των στοιχείων για τα εργοδοτικά αίσχη στον «Ελεύθερο Τύπο».

Δεν είχαμε καμία ψευδαίσθηση πως θεσμικά όργανα, όπως αυτό της ΕΣΗΕΑ, θα κινήσουν αγωνιστικές διαδικασίες στον «Ε.Τ.», για τα σκανδαλώδη μπόνους που δίνουν οι ιδιοκτήτες σε στελέχη και …ημετέρους φιλοεργοδοτικούς – τη στιγμή που έχουν προβεί σε μπαράζ μειώσεων μισθών της πλειοψηφίας των εργαζομένων.

Οι συνάδελφοι στον «Ελεύθερο Τύπο» τα τελευταία δύο χρόνια των «αιματηρών» περικοπών, είδαν τους εκπροσώπους των Ενώσεων να σφυρίζουν αδιάφορα, κηρύσσοντας, όταν και αν, τις καθιερωμένες απεργίες – «πυροτεχνήματα», συνοδευόμενες από, δήθεν, «σκληρές» ανακοινώσεις. Οι ίδιοι εκπρόσωποι, οι οποίοι φροντίζουν πρώτα να συνομιλούν με τους εργοδότες και μετά με τους εργαζόμενους. Αυτό συνέβη, για μια ακόμη φορά, και στην περίπτωση του «Ελεύθερου Τύπου». Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, εις εκ των ιδιοκτητών παρουσίασε το σχέδιο με τα «μαύρα» (όπως είναι και τα περίφημα πλέον μπόνους στον Ε.Τ.) ενώπιον μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, τα οποία με τη σιωπή τους «ευλόγησαν» για μια ακόμη φορά τον εργασιακό κατήφορο.

Την αδιαφορία τους για το μόχθο των εργαζομένων την εργοδοτική βαρβαρότητα τη γνωρίζαμε.

Αυτό που τώρα, επιπλέον, επιβεβαιώνεται όμως είναι και το υποκριτικό τους ενδιαφέρον για την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων του κλάδου. Οι ίδιοι που βγάζουν δακρύβρεχτες και μαχητικές ανακοινώσεις για την υπεράσπιση των ταμείων, είναι που δίνουν το «πράσινο φως» στα αφεντικά των ΜΜΕ για χαμένες – κλεμμένες εισφορές.

Η συνέλευσή μας, στις 25 Σεπτεμβρίου δημοσιοποίησε στοιχεία για τη μισθοδοσία του «Ελεύθερου Τύπου». Λίστες από τις οποίες προκύπτουν πάνω από 20 περιπτώσεις που αμείβονται (επιπλέον της κανονικής μισθοδοσίας) με «μαύρα» – εξτραδάκια, στους οποίους ωστόσο συμπεριλαμβάνονται περίπου δέκα στελέχη, γνωστά για τη φιλοεργοδοτική τους στάση. Ανάμεσά τους και οι δυο ιδιοκτήτες της εφημερίδας, ένας εκ των οποίων εμφανίζεται με μικτές αποδοχές 1.000 ευρώ και λαμβάνει ένα «μαύρο» μπόνους των 3.000 ευρώ.

Δημοσιοποιήσαμε τα στοιχεία, στο πλαίσιο της αντιπληροφόρησης, με αποκλειστικό στόχο την ενημέρωση των συναδέλφων στον «Ε.Τ» και την εκκίνηση διαδικασιών αγώνα.

Τα στοιχεία με τα μπόνους και τα «μαύρα» έχουν σταλεί από τη συνέλευσή μας στον εκλεγμένο εκπρόσωπο των εργαζομένων του “Ε.Τ” στην ΕΣΗΕΑ.

Ενάντια στην εργοδοτική εκμετάλλευση και κοροϊδία, ενάντια στην εθελοτυφλία των συνδικαλιστικών ταγών, η συναδελφική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Την περασμένη Τρίτη το βράδυ απολύθηκε από την εφημερίδα «Εθνος» ένα από τα γνωστά τσιράκια της εργοδοσίας στον εκδοτικό όμιλο του ΠΗΓΑΣΟΥ. Πρόκειται για τον Νίκο Θεοδωρόπουλο από το οικονομικό ρεπορτάζ, ενός «συνάδελφου» που στάθηκε δίπλα στη γνωστή παρέα των τραμπούκων-εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα. Αναγνωρίσιμος σε όλους τους συναδέλφους στον ΠΗΓΑ ΣΟ τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της συμμετοχής του σε αυτή την παρέα των εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα που, με επικεφαλής τον πολυθεσίτη, κοντυλοφόρο της ΕΥΠ (και με ανάλογη μετέπειτα δράση ενάντια στους αγώνες των εργαζόμενων στην ΕΡΤ), «συνάδελφο» Νίκο Μελέτη, έφτασε στο σημείο να χειροδικεί στους συναδέλφους που πρότειναν αγωνιστικές κινητοποιήσεις στις γενικές συνελεύσεις του ΠΗΓΑΣΟΥ.

Η συγκεκριμένη παρέα των οργανωμένων υποτακτικών του Μπόμπολα έδρασε μέσα στους χώρους δουλειάς, άλλοτε απειλώντας συναδέλφους και άλλοτε χειροδικώντας εναντίον τους κατά τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων του συγκροτήματος, ενώ προβοκάριζε συστηματικά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων από τη βάση, κυρίως παίρνοντας βίαια και επανειλημμένα το λόγο και χυδαιολογώντας κατ’ εξακολούθηση.

Η τρομοκρατική δράση αυτών των τραμπούκων κορυφώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της διετίας 2011-12, τότε δηλαδή που ο Φώτης Μπόμπολας επιχειρούσε να νομιμοποιήσει τις εκατοντάδες απολύσεις, τις απανωτές μειώσεις μισθών με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας, εκβιάζοντας συνεχώς ότι θα κλείσει τα έντυπα που διαθέτει και ότι θα τα ξανανοίξει με άλλους εργαζόμενους. Ήταν η περίοδος , που απέλυσε σχεδόν όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στην εργοδοτική τρομοκρατία που επέβαλε μέχρι να έρθει στο κατόπιν η σειρά των αμνών.

Αφίσα μας που καλούσε σε πορεία στον Πήγασο 14/05/2012

Πίσω, στο κοντινό παρελθόν

Η απόλυση του Ν. Θεοδωρόπουλου θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά», όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν πήραν μια εντελώς διαφορετική, απρόσμενη διάσταση.

Υπενθυμίζουμε ότι τον συγκεκριμένο «συνάδελφο» τον είχαμε καταγγείλει (καθώς και τα προαναφερόμενα) στο κάλεσμα- καταγγελία που είχαμε εκδώσει ως «Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» για την αγωνιστική συγκέντρωση και πορεία που είχαμε διοργανώσει στην έδρα του εκδοτικού ομίλου Μπόμπολα στη Μεταμόρφωση το Μάιο του 2012 με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια στις απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία».

Από την πορεία που οργάνωσε η συνέλευσή μας στον Πήγασο – 14/05/12

Στο ίδιο κάλεσμα τότε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, καταγγέλλαμε: « αυτή τη στιγμή, έστω και τυπικά, εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Έθνος, στη θέση των δύο συναδέλφων μας που έδωσαν με γενναιότητα σκληρές μάχες απέναντι στην εργοδοσία, είναι ένας άνθρωπος του Μπόμπολα, εκλεγμένος με μόλις 7 ψήφους στο σύνολο των 176 εναπομεινάντων (τη μέρα της εκλογής του) δημοσιογράφων».

(Η σχετική καταγγελία μας, που αποτυπώνει τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και περιγράφει το κλίμα εκείνης της εποχής βρίσκεται εδώ).

Ο πρώτος αντίκτυπος αυτής τη διαδήλωσης και της καταγγελίας μας που τη συνόδευε τότε ήταν η παραίτηση του Ν. Θεοδωρόπουλου –κολλητού του τότε αρχισυντάκτη Θανάση Λυρτσογιάννη– από τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων για λόγους… ευθιξίας, γεγονός που σχολιάστηκε αναλόγως: Παραιτήθηκε ο εκπρόσωπος στο Έθνος . Βέβαια, η εργοδοσία είχε έτοιμο το «planB» και στις επόμενες εκλογές αποκατέστησε τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων με ένα ακόμη «σκυλί» τής προαναφερόμενης ομάδας των τραμπούκων, της Έφης Καραγιώργου που εκλέχτηκε εκπρόσωποςτων εργαζομένων στο «Εθνος» ένα δεκαπενθήμερο αργότερα με μόλις 29 ψήφους επί 153 εγγεγραμμένων μελών της ΕΣΗΕΑ στην εφημερίδα.

(Προσέξτε τι μεγέθους προγκρόμ απολύσεων βρισκόταν σε εξέλιξη τότε στον ΠΗΓΑΣΟ, που, 6 περίπου μήνες μετά την εκλογή του Ν. Θεοδωρόπουλου ως «εκπροσώπου» με 6 ψήφους συν τη δική του, οι ψηφίσαντες συνάδελφοι ήταν μείον 23 και αυτοί ήταν μέλη μόνο της ΕΣΗΕΑ και μόνο στην εφημερίδα «Εθνος». Ο συνολικός αριθμός των απολύσεων, από όλα τα μαγαζιά του Μπόμπολα και από όλες τις ειδικότητες στον κλάδο την ίδια περίοδο ήταν τουλάχιστον εξαπλάσιος. Κι ενώ ο υποψήφιος για την εκλογή εκπροσώπου των δημοσιογράφων στην εφημερίδα παρέμενε ένας και μόνο, καθ’ ότι πλέον στον ΠΗΓΑΣΟ εκείνη την περίοδο -στην κυριολεξία- όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά).

Για την απόλυση του Νίκου Θεοδωρόπουλου έβγαλε καταγγελία ένα 24ωρο αργότερα η παράταξη «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων» του Δημήτρη Τσαλαπάτη -με την οποία ήταν υποψήφιος για την ανάδειξη των εκπροσώπων στην ΠΟΕΣΥ- που τη χαρακτήρισε ως συνδικαλιστική δίωξη. (Για την παράταξη του Τσαλαπάτη και τη στάση του από την μακραίωνη καρέκλα του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που κατέχει τα λόγια είναι περιττά για έναν στυλοβάτη των εργοδοτών, απέναντι σε κάθε αγώνα των εργαζόμενων στον κλάδο, υπερασπιζόμενο μονίμως και μετά μανίας την απεργοσπασία).

Αμέσως μετά η… μεγάλη έκπληξη ήρθε από τον αριστερό, πρώην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Τρίμη. από την παράταξη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος», ο οποίος την επομένη, με άρθρο του (μόνο) στην ηλεκτρονική έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών» στην οποία είναι συντάκτης και με τον τίτλο «Η κατάντια του «Έθνους», υπερασπίζεται τον Ν. Θεοδωρόπουλο ως «έναν (που προστίθεται στους εκατοντάδες απολυμένους εργαζόμενους του Ομίλου ΠΗΓΑΣΟΥ- Μπόμπολας) -που για ένα διάστημα είχε υπάρξει και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των μελών της ΕΣΗΕΑ που εργάζονται στην εφημερίδα». Και υπερασπίζεται και την πρόταση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για «24ωρη προειδοποιητική απεργία για να ανακληθεί η νέα άδικη και καταχρηστική απόλυση» κατηγορώντας τους εργαζόμενους του «Εθνους» που δεν θέλησαν να απεργήσουν.

Τι κι αν ο Δημήτρης Τρίμης, ως τότε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, βίωσε την εργοδοτική τρομοκρατία του Μπόμπολα την προαναφερόμενη περίοδο, όπως αναφέρει και ο ίδιος: «Θυμάμαι όταν ήμουν πρόεδρος να πηγαίνουμε αρκετές φορές στη Μεταμόρφωση, μετά από ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών ή μη καταβολή δεδουλευμένων ( …) αλλά όμως οι περισσότεροι συνάδελφοι του ΠΗΓΑΣΟΥ έντρομοι εξαφανίζονταν μην τυχόν και τους δουν οι ρουφιάνοι του αφεντικού και των προϊσταμένων τους, να …μιλούν μαζί μου ή με άλλους συνδικαλιστές», αναφέρει.

Για κάποιο παράδοξο, μα σίγουρα όχι ανεξήγητο λόγο, ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ με τη συγκεκριμένη του παρέμβαση δείχνει σα να πάσχει από αμνησία. Διότι αυτοί οι ρουφιάνοι για τους οποίους αναφέρεται ήταν συγκεκριμένα πρόσωπα και είχαν ονοματεπώνυμο, ήταν μια ολιγάριθμη ομάδα και, άρα, τα μέλη της ήταν πασίγνωστα σε όλους τους εργαζόμενους στο συγκρότημα και έβγαιναν πάντα μπροστά, απειλώντας ή τραμπουκίζοντας, κάποιοι για να υπερασπιστούν τους παχυλούς μισθούς τους και κάποιοι τις θέσεις εργασίας τους. Ως πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ο Δημήτρης Τρίμης σε αρκετές περιπτώσεις ήταν παρών σε αυτές τις καταστάσεις, δεχόμενος και ο ίδιος τη λεκτική βία που ασκούσε αυτό το σκυλολόι των τσιρακιών του Μπόμπολα. Κι ας μην έκανε το παραμικρό, τόσο αυτός όσο και τα μέλη της παράταξής του που συμμετείχαν στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, για να διαγράψουν από τα μητρώα της Ένωσης αυτούς τους ελεεινούς τραμπούκους, τουλάχιστον για αντισυναδελφική συμπεριφορά.

Ακόμη χειρότερα, ο Δ. Τρίμης αφιερώνει το άρθρο του στους «υπερήφανους απολυμένους συναδέλφους του ΠΗΓΑΣΟΥ», αναφέροντας μάλιστα και ονομαστικά κάποιους λίγους από αυτούς. Ποιος θα το έλεγε, λοιπόν, ότι θα ερχόταν κάποια μέρα που μέσα σε ένα κείμενο θα χωρούσαν ονόματα αγωνιστών και ρουφιάνων μαζί, προφανώς για λόγους κάποιας πολιτικής σκοπιμότητας.

Ωστόσο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Η «αμνησία» και η αμνηστία του πρώην προέδρου της ΕΣΗΕΑ δίνει τη δυνατότητα επαναφοράς της ιστορικής μνήμης και της αποκατάστασης των πραγμάτων όπως ακριβώς συνέβησαν. Τα τσιράκια των αφεντικών που επέλεξαν να ταχθούν με το στρατόπεδο της εργοδοσίας επιστρατεύοντας τη βία δεν θα σβηστούν από τη μνήμη των εργαζόμενων με μια μονοκοντυλιά, ανεξαρτήτως ποιος και γιατί την υπογράφει. Και η «κόκκινη γραμμή» σε αυτά τα ζητήματα, παρ’ όλες τις ήττες που έχει υποστεί ο κλάδος με ευθύνη των εργατοπατέρων, εξακολουθεί να παραμένει σταθερή και αταλάντευτη. Δίχως να χάνει τη σημασία της, πόσο μάλλον το ίδιο της το περιεχόμενο.

ΥΓ: Την ίδια μέρα που δημοσιοποιήθηκε το άρθρο το Δ. Τρίμη, λίγο πριν την εκπνοή των εκλογών για την ΠΟΕΣΥ, η σημερινή εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του «Εθνους» με ηλεκτρονικό της μήνυμα σε δημοσιογραφικό site διέψευσε τους ισχυρισμούς του για τη στάση που κράτησαν οι εργαζόμενοι. Όπως διασταυρώσαμε και εμείς, ο Ν. Θεοδωρόπουλος αρνήθηκε οποιαδήποτε διάθεση για κινητοποίηση εκδηλώθηκε από τους συναδέλφους του την ημέρα της απόλυσής του, αλλά την επόμενη μέρα το αίτημα για στάση εργασίας και απεργία προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διατυπώθηκε από τον Δημήτρη Τσαλαπάτη και υιοθετήθηκε.

Μετά από αυτά, πως είναι δυνατόν να μην αναρωτιέται κανείς για πιθανές ανίερες συμμαχίες ενόψει του επερχόμενου συνέδριου της ΠΟΕΣΥ (είτε αυτές ευδοκιμήσουν, είτε όχι) καθ ότι η πενία των ψήφων, συμμαχία μεταξύ αιώνιων αντιπάλων κατεργάζεται; Οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία, δεκτή.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Την περασμένη Τρίτη το βράδυ απολύθηκε από την εφημερίδα «Εθνος» ένα από τα γνωστά τσιράκια της εργοδοσίας στον εκδοτικό όμιλο του ΠΗΓΑΣΟΥ. Πρόκειται για τον Νίκο Θεοδωρόπουλο από το οικονομικό ρεπορτάζ, ενός «συνάδελφου» που στάθηκε δίπλα στη γνωστή παρέα των τραμπούκων-εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα. Αναγνωρίσιμος σε όλους τους συναδέλφους στον ΠΗΓΑ ΣΟ τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της συμμετοχής του σε αυτή την παρέα των εργοδοτικών στον όμιλο Μπόμπολα που, με επικεφαλής τον πολυθεσίτη, κοντυλοφόρο της ΕΥΠ (και με ανάλογη μετέπειτα δράση ενάντια στους αγώνες των εργαζόμενων στην ΕΡΤ), «συνάδελφο» Νίκο Μελέτη, έφτασε στο σημείο να χειροδικεί στους συναδέλφους που πρότειναν αγωνιστικές κινητοποιήσεις στις γενικές συνελεύσεις του ΠΗΓΑΣΟΥ.

Η συγκεκριμένη παρέα των οργανωμένων υποτακτικών του Μπόμπολα έδρασε μέσα στους χώρους δουλειάς, άλλοτε απειλώντας συναδέλφους και άλλοτε χειροδικώντας εναντίον τους κατά τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων του συγκροτήματος, ενώ προβοκάριζε συστηματικά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων από τη βάση, κυρίως παίρνοντας βίαια και επανειλημμένα το λόγο και χυδαιολογώντας κατ’ εξακολούθηση.

Η τρομοκρατική δράση αυτών των τραμπούκων κορυφώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της διετίας 2011-12, τότε δηλαδή που ο Φώτης Μπόμπολας επιχειρούσε να νομιμοποιήσει τις εκατοντάδες απολύσεις, τις απανωτές μειώσεις μισθών με την υπογραφή ατομικών συμβάσεων εργασίας, εκβιάζοντας συνεχώς ότι θα κλείσει τα έντυπα που διαθέτει και ότι θα τα ξανανοίξει με άλλους εργαζόμενους. Ήταν η περίοδος , που απέλυσε σχεδόν όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στην εργοδοτική τρομοκρατία που επέβαλε μέχρι να έρθει στο κατόπιν η σειρά των αμνών.

Αφίσα μας που καλούσε σε πορεία στον Πήγασο 14/05/2012

Πίσω, στο κοντινό παρελθόν

Η απόλυση του Ν. Θεοδωρόπουλου θα μπορούσε να περάσει στα «ψιλά», όμως τα γεγονότα που ακολούθησαν πήραν μια εντελώς διαφορετική, απρόσμενη διάσταση.

Υπενθυμίζουμε ότι τον συγκεκριμένο «συνάδελφο» τον είχαμε καταγγείλει (καθώς και τα προαναφερόμενα) στο κάλεσμα- καταγγελία που είχαμε εκδώσει ως «Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» για την αγωνιστική συγκέντρωση και πορεία που είχαμε διοργανώσει στην έδρα του εκδοτικού ομίλου Μπόμπολα στη Μεταμόρφωση το Μάιο του 2012 με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια στις απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία».

Από την πορεία που οργάνωσε η συνέλευσή μας στον Πήγασο – 14/05/12

Στο ίδιο κάλεσμα τότε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, καταγγέλλαμε: « αυτή τη στιγμή, έστω και τυπικά, εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Έθνος, στη θέση των δύο συναδέλφων μας που έδωσαν με γενναιότητα σκληρές μάχες απέναντι στην εργοδοσία, είναι ένας άνθρωπος του Μπόμπολα, εκλεγμένος με μόλις 7 ψήφους στο σύνολο των 176 εναπομεινάντων (τη μέρα της εκλογής του) δημοσιογράφων».

(Η σχετική καταγγελία μας, που αποτυπώνει τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και περιγράφει το κλίμα εκείνης της εποχής βρίσκεται εδώ).

Ο πρώτος αντίκτυπος αυτής τη διαδήλωσης και της καταγγελίας μας που τη συνόδευε τότε ήταν η παραίτηση του Ν. Θεοδωρόπουλου –κολλητού του τότε αρχισυντάκτη Θανάση Λυρτσογιάννη– από τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων για λόγους… ευθιξίας, γεγονός που σχολιάστηκε αναλόγως: Παραιτήθηκε ο εκπρόσωπος στο Έθνος . Βέβαια, η εργοδοσία είχε έτοιμο το «planB» και στις επόμενες εκλογές αποκατέστησε τη θέση του εκπροσώπου των εργαζομένων με ένα ακόμη «σκυλί» τής προαναφερόμενης ομάδας των τραμπούκων, της Έφης Καραγιώργου που εκλέχτηκε εκπρόσωποςτων εργαζομένων στο «Εθνος» ένα δεκαπενθήμερο αργότερα με μόλις 29 ψήφους επί 153 εγγεγραμμένων μελών της ΕΣΗΕΑ στην εφημερίδα.

(Προσέξτε τι μεγέθους προγκρόμ απολύσεων βρισκόταν σε εξέλιξη τότε στον ΠΗΓΑΣΟ, που, 6 περίπου μήνες μετά την εκλογή του Ν. Θεοδωρόπουλου ως «εκπροσώπου» με 6 ψήφους συν τη δική του, οι ψηφίσαντες συνάδελφοι ήταν μείον 23 και αυτοί ήταν μέλη μόνο της ΕΣΗΕΑ και μόνο στην εφημερίδα «Εθνος». Ο συνολικός αριθμός των απολύσεων, από όλα τα μαγαζιά του Μπόμπολα και από όλες τις ειδικότητες στον κλάδο την ίδια περίοδο ήταν τουλάχιστον εξαπλάσιος. Κι ενώ ο υποψήφιος για την εκλογή εκπροσώπου των δημοσιογράφων στην εφημερίδα παρέμενε ένας και μόνο, καθ’ ότι πλέον στον ΠΗΓΑΣΟ εκείνη την περίοδο -στην κυριολεξία- όλα τά ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά).

Για την απόλυση του Νίκου Θεοδωρόπουλου έβγαλε καταγγελία ένα 24ωρο αργότερα η παράταξη «Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων» του Δημήτρη Τσαλαπάτη -με την οποία ήταν υποψήφιος για την ανάδειξη των εκπροσώπων στην ΠΟΕΣΥ- που τη χαρακτήρισε ως συνδικαλιστική δίωξη. (Για την παράταξη του Τσαλαπάτη και τη στάση του από την μακραίωνη καρέκλα του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ που κατέχει τα λόγια είναι περιττά για έναν στυλοβάτη των εργοδοτών, απέναντι σε κάθε αγώνα των εργαζόμενων στον κλάδο, υπερασπιζόμενο μονίμως και μετά μανίας την απεργοσπασία).

Αμέσως μετά η… μεγάλη έκπληξη ήρθε από τον αριστερό, πρώην πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Τρίμη. από την παράταξη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων- Δούρειος Τύπος», ο οποίος την επομένη, με άρθρο του (μόνο) στην ηλεκτρονική έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών» στην οποία είναι συντάκτης και με τον τίτλο «Η κατάντια του «Έθνους», υπερασπίζεται τον Ν. Θεοδωρόπουλο ως «έναν (που προστίθεται στους εκατοντάδες απολυμένους εργαζόμενους του Ομίλου ΠΗΓΑΣΟΥ- Μπόμπολας) -που για ένα διάστημα είχε υπάρξει και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των μελών της ΕΣΗΕΑ που εργάζονται στην εφημερίδα». Και υπερασπίζεται και την πρόταση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για «24ωρη προειδοποιητική απεργία για να ανακληθεί η νέα άδικη και καταχρηστική απόλυση» κατηγορώντας τους εργαζόμενους του «Εθνους» που δεν θέλησαν να απεργήσουν.

Τι κι αν ο Δημήτρης Τρίμης, ως τότε πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, βίωσε την εργοδοτική τρομοκρατία του Μπόμπολα την προαναφερόμενη περίοδο, όπως αναφέρει και ο ίδιος: «Θυμάμαι όταν ήμουν πρόεδρος να πηγαίνουμε αρκετές φορές στη Μεταμόρφωση, μετά από ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών ή μη καταβολή δεδουλευμένων ( …) αλλά όμως οι περισσότεροι συνάδελφοι του ΠΗΓΑΣΟΥ έντρομοι εξαφανίζονταν μην τυχόν και τους δουν οι ρουφιάνοι του αφεντικού και των προϊσταμένων τους, να …μιλούν μαζί μου ή με άλλους συνδικαλιστές», αναφέρει.

Για κάποιο παράδοξο, μα σίγουρα όχι ανεξήγητο λόγο, ο πρώην πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ με τη συγκεκριμένη του παρέμβαση δείχνει σα να πάσχει από αμνησία. Διότι αυτοί οι ρουφιάνοι για τους οποίους αναφέρεται ήταν συγκεκριμένα πρόσωπα και είχαν ονοματεπώνυμο, ήταν μια ολιγάριθμη ομάδα και, άρα, τα μέλη της ήταν πασίγνωστα σε όλους τους εργαζόμενους στο συγκρότημα και έβγαιναν πάντα μπροστά, απειλώντας ή τραμπουκίζοντας, κάποιοι για να υπερασπιστούν τους παχυλούς μισθούς τους και κάποιοι τις θέσεις εργασίας τους. Ως πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ο Δημήτρης Τρίμης σε αρκετές περιπτώσεις ήταν παρών σε αυτές τις καταστάσεις, δεχόμενος και ο ίδιος τη λεκτική βία που ασκούσε αυτό το σκυλολόι των τσιρακιών του Μπόμπολα. Κι ας μην έκανε το παραμικρό, τόσο αυτός όσο και τα μέλη της παράταξής του που συμμετείχαν στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, για να διαγράψουν από τα μητρώα της Ένωσης αυτούς τους ελεεινούς τραμπούκους, τουλάχιστον για αντισυναδελφική συμπεριφορά.

Ακόμη χειρότερα, ο Δ. Τρίμης αφιερώνει το άρθρο του στους «υπερήφανους απολυμένους συναδέλφους του ΠΗΓΑΣΟΥ», αναφέροντας μάλιστα και ονομαστικά κάποιους λίγους από αυτούς. Ποιος θα το έλεγε, λοιπόν, ότι θα ερχόταν κάποια μέρα που μέσα σε ένα κείμενο θα χωρούσαν ονόματα αγωνιστών και ρουφιάνων μαζί, προφανώς για λόγους κάποιας πολιτικής σκοπιμότητας.

Ωστόσο, τίποτα δεν πάει χαμένο. Η «αμνησία» και η αμνηστία του πρώην προέδρου της ΕΣΗΕΑ δίνει τη δυνατότητα επαναφοράς της ιστορικής μνήμης και της αποκατάστασης των πραγμάτων όπως ακριβώς συνέβησαν. Τα τσιράκια των αφεντικών που επέλεξαν να ταχθούν με το στρατόπεδο της εργοδοσίας επιστρατεύοντας τη βία δεν θα σβηστούν από τη μνήμη των εργαζόμενων με μια μονοκοντυλιά, ανεξαρτήτως ποιος και γιατί την υπογράφει. Και η «κόκκινη γραμμή» σε αυτά τα ζητήματα, παρ’ όλες τις ήττες που έχει υποστεί ο κλάδος με ευθύνη των εργατοπατέρων, εξακολουθεί να παραμένει σταθερή και αταλάντευτη. Δίχως να χάνει τη σημασία της, πόσο μάλλον το ίδιο της το περιεχόμενο.

ΥΓ: Την ίδια μέρα που δημοσιοποιήθηκε το άρθρο το Δ. Τρίμη, λίγο πριν την εκπνοή των εκλογών για την ΠΟΕΣΥ, η σημερινή εκπρόσωπος των δημοσιογράφων του «Εθνους» με ηλεκτρονικό της μήνυμα σε δημοσιογραφικό site διέψευσε τους ισχυρισμούς του για τη στάση που κράτησαν οι εργαζόμενοι. Όπως διασταυρώσαμε και εμείς, ο Ν. Θεοδωρόπουλος αρνήθηκε οποιαδήποτε διάθεση για κινητοποίηση εκδηλώθηκε από τους συναδέλφους του την ημέρα της απόλυσής του, αλλά την επόμενη μέρα το αίτημα για στάση εργασίας και απεργία προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ διατυπώθηκε από τον Δημήτρη Τσαλαπάτη και υιοθετήθηκε.

Μετά από αυτά, πως είναι δυνατόν να μην αναρωτιέται κανείς για πιθανές ανίερες συμμαχίες ενόψει του επερχόμενου συνέδριου της ΠΟΕΣΥ (είτε αυτές ευδοκιμήσουν, είτε όχι) καθ ότι η πενία των ψήφων, συμμαχία μεταξύ αιώνιων αντιπάλων κατεργάζεται; Οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία, δεκτή.

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Είτε από συνήθεια, είτε από επαγγελματική διαστροφή, περνάμε αρκετή ώρα στο διαδίκτυο, όπου πολλές φορές ανακαλύπτουμε «θησαυρούς». Ένας τέτοιος ανεκτίμητος θησαυρός αναρτήθηκε στο site των φασιστών της Χρυσής Αυγής στις 29/8. 

Η ανάρτηση αναφέρεται σε ερώτηση βουλευτή τους στη Βουλή, για τις συνθήκες εργασίας στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, χρησιμοποιώντας απροκάλυπτα αυτούσιο το κείμενο της συνέλευσης μας χωρίς την υπογραφή μας. Tο εν λόγω κείμενο μοιράζεται στο πλαίσιο της καμπάνιας που πραγματοποιούμε σε χώρους δουλειάς εδώ και μήνες, με μία σειρά παρεμβάσεων για τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων στα sites.

Καλό λοιπόν θα ήταν να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα… 

Οι φασίστες (ως το μακρύ χέρι των αφεντικών και του κράτους –το οποίο κράτος έχει στρώσει κόκκινο χαλί, ώστε να έρθει με κάθε κόστος η «ανάπτυξη»-) παίζουν ένα εξαιρετικά βρώμικο ρόλο, ο οποίος δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει καμία σχέση με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. Αντιθέτως είναι τέτοια η θέση τους, όπου εκ πεποιθήσεως θα είναι απέναντι της και τα παραδείγματα είναι πολλά: 

• Οι σχέσεις με τους μεγαλοεργολάβους της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα και τους τραμπουκισμούς στα σωματεία της περιοχής, έτσι ώστε να σταματήσουν να είναι τροχοπέδη στην «ανάπτυξη» της ζώνης. 

• Τα δουλεμπορικά γραφεία «Ευρέσεως εργασίας για Έλληνες» στην Στερεά Ελλάδα όπου σε συνεργασία με τσιφλικάδες διώχνουν μετανάστες και προσλαμβάνουν ντόπιους με μόλις 18 ευρώ μεροκάματο. 

• Η φαρσοκωμωδία που διαδραματίστηκε κατά την διάρκεια της πολύμηνης απεργίας στη Χαλυβουργία, όπου πριν την εμφάνιση τους με προϊόντα «αλληλεγγύης» στον Ασπρόπυργο, έβγαλαν ανακοίνωση τασσόμενοι ανοιχτά ενάντια στους απεργούς και υπέρ των συναδέλφων τους στο εργοστάσιο του Βόλου, οι οποίοι συντάχθηκαν με τα συμφέροντα του εργοστασιάρχη. 

Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, και ο κατάλογος δεν τελειώνει, καθώς η Χρυσή Αυγή ως γνήσιος αντιδραστικός μηχανισμός είναι απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων, βάζοντας πλάτες στο κεφάλαιο και στηρίζοντας το, ενώ από την άλλη συκοφαντεί και προβοκάρει ευθαρσώς – αλλά και με ύπουλο τρόπο – το εργατικό/ταξικό κίνημα, προσπαθώντας να «καπελώσει» τους αγώνες και τις κατακτήσεις του. 

Ειδικότερα στον κλάδο των ΜΜΕ, αρκετό καιρό πριν την επέλαση των μνημονιακών πολιτικών, έχουν εφαρμοστεί τα πλέον επώδυνα μέτρα, με την επίθεση που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον κλάδο να είναι άνευ προηγουμένου. Ως άλλα πειραματόζωα, ερχόμαστε (όχι κατ’ ευφημισμό) αντιμέτωποι με εργασιακές συνθήκες κάτεργου, ενώ τα εργατικά μας δικαιώματα περιορίζονται στο να αναπνέουμε στον χώρο δουλειάς μας. Οτιδήποτε άλλο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, στα χέρια των αφεντικών και στις ορέξεις αυτών. Οι παραπάνω γραμμές περιγράφουν την καθημερινότητα μιας μικροκοινωνίας που εξελίσσεται παράλληλα με το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα, το οποίο δέχεται τον νεοφιλελεύθερο ορυμαγδό που έχουν επιβάλει εγχώριες και υπερεθνικές ελίτ.

Στον κλάδο μας, οι φασίστες είχαν πάντα μία σχέση αγάπης-μίσους, όπως και διάφοροι παρατρεχάμενοι στα ΜΜΕ ως προς αυτούς (βλ. πρηγούμενη αφίσα της συνέλευσής μας): από το «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» μέχρι τις κλωτσιές και γροθιές Κασιδιάρη και οπαδών του ναζιστικού μορφώματος σε φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους που καλύπτουν τις δίκες τους και τις δημόσιες εμφανίσεις τους. Από τις «ομορφιές» που έκαναν, όταν μοτοπορεία τους πέρασε από συγκέντρωση δημοσιογράφων στο κέντρο της Αθήνας την περασμένη άνοιξη και την κατασυκοφάντηση της κατάληψης και του αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ, μέχρι την ερώτηση για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ηλεκτρονικά μίντια. Σχήμα οξύμωρο, αλλά όχι ακατανόητο. 

Οι ναζί της Χ.Α., ακούγοντας τις νουθεσίες του Μπάμπη Παπαδημητρίου, ενδεχομένως να θέλουν να γίνουν πιο «σοβαροί», εισερχόμενοι σε ένα κλάδο, όπου το αγωνιστικό συνδικαλιστικό κενό που δημιούργησαν οι καρεκλοκένταυροι των (ανύπαρκτων) σωματείων στα ΜΜΕ, είναι ορατό από χιλιόμετρα. Δεν είναι τυχαία μάλλον και η σύμπτωση της -ανοιχτής πλέον- στήριξης από διάφορα μίντια ως προς το πρόσωπο τους. Οι περιπτώσεις του site bankingnews.gr με τα «προοδευτικά» tweets υποστήριξης των φασιστικών μεθόδων, της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα»  και το συστηματικό ξέπλυμα των μελών της οργάνωσης από τα μίντια, είναι μόνο μερικά παραδείγματα. 

Τυχαία δεν είναι και η πρόσφατη, ευφάνταστη κίνηση του Star Channel να σβήσει σε πραγματικό χρόνο το τατουάζ σβάστικα από το χέρι ενός από τους κατηγορουμένους για την διπλή δολοφονία των χρυσαυγιτών στη Μεσσηνία, ενώ μέσα σ΄όλα αυτά, το δίδυμο των πλήρως απαξιωμένων φυλλάδων-φυλλαδίων, «Ακρόπολη» – «24 Ώρες» τους προσφέρουν αμέριστη υποστήριξη και ιδεολογική/ πολιτική κάλυψη εδώ και καιρό. 

Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα αποτελεί έκπληξη να κυκλοφορεί και κανένας χρυσαυγίτης στα «ενημερωτικά» sites της βιομηχανίας του clopy-paste, ούτε θα αποτελεί έκπληξη να θεωρούν οι ναζιστές πως θα βρουν ευήκοα ώτα σε μία μεγάλη δεξαμενή εργαζομένων, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι μικρής ηλικίας. 

Ως άνθρωποι μπορεί να έχουμε χιούμορ, αλλά με ορισμένα πράγματα είμαστε αμείλικτοι και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να ανεχθούμε την ύπαρξη τέτοιων μισανθρωπικών λογικών στους χώρους που εργαζόμαστε. Όπως τους πολεμάμε καθημερινά στους δρόμους, στις γειτονιές μας, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, έτσι θα τους τσακίσουμε και εκεί, όπου προσπαθούμε να διαβιούμε με όρους αλληλεγγύης και συντροφικότητας. 

Θα έχουν ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι απεργοσπάστες, τα τσιράκια των αφεντικών, τα ίδια τα αφεντικά, όσοι επιδεικνύουν ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές και όλοι οι εχθροί της ελευθερίας. Η θέση της συνέλευσης μας ήταν και παραμένει αδιαπραγμάτευτη και αταλάντευτη μέσα στον πολύμορφο κόσμο του αγώνα που δίνει μάχες απέναντι στο φασισμό, τον ρατσισμό και κάθε είδους διάκριση που εκπορεύεται από το φύλο, την καταγωγή και την σεξουαλική προτίμηση. 

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Είτε από συνήθεια, είτε από επαγγελματική διαστροφή, περνάμε αρκετή ώρα στο διαδίκτυο, όπου πολλές φορές ανακαλύπτουμε «θησαυρούς». Ένας τέτοιος ανεκτίμητος θησαυρός αναρτήθηκε στο site των φασιστών της Χρυσής Αυγής στις 29/8. 

Η ανάρτηση αναφέρεται σε ερώτηση βουλευτή τους στη Βουλή, για τις συνθήκες εργασίας στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, χρησιμοποιώντας απροκάλυπτα αυτούσιο το κείμενο της συνέλευσης μας χωρίς την υπογραφή μας. Tο εν λόγω κείμενο μοιράζεται στο πλαίσιο της καμπάνιας που πραγματοποιούμε σε χώρους δουλειάς εδώ και μήνες, με μία σειρά παρεμβάσεων για τις συνθήκες εργασίας και τα δικαιώματα των εργαζομένων στα sites.

Καλό λοιπόν θα ήταν να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα… 

Οι φασίστες (ως το μακρύ χέρι των αφεντικών και του κράτους –το οποίο κράτος έχει στρώσει κόκκινο χαλί, ώστε να έρθει με κάθε κόστος η «ανάπτυξη»-) παίζουν ένα εξαιρετικά βρώμικο ρόλο, ο οποίος δεν είχε, δεν έχει και δεν θα έχει καμία σχέση με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης. Αντιθέτως είναι τέτοια η θέση τους, όπου εκ πεποιθήσεως θα είναι απέναντι της και τα παραδείγματα είναι πολλά: 

• Οι σχέσεις με τους μεγαλοεργολάβους της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο Πέραμα και τους τραμπουκισμούς στα σωματεία της περιοχής, έτσι ώστε να σταματήσουν να είναι τροχοπέδη στην «ανάπτυξη» της ζώνης. 

• Τα δουλεμπορικά γραφεία «Ευρέσεως εργασίας για Έλληνες» στην Στερεά Ελλάδα όπου σε συνεργασία με τσιφλικάδες διώχνουν μετανάστες και προσλαμβάνουν ντόπιους με μόλις 18 ευρώ μεροκάματο. 

• Η φαρσοκωμωδία που διαδραματίστηκε κατά την διάρκεια της πολύμηνης απεργίας στη Χαλυβουργία, όπου πριν την εμφάνιση τους με προϊόντα «αλληλεγγύης» στον Ασπρόπυργο, έβγαλαν ανακοίνωση τασσόμενοι ανοιχτά ενάντια στους απεργούς και υπέρ των συναδέλφων τους στο εργοστάσιο του Βόλου, οι οποίοι συντάχθηκαν με τα συμφέροντα του εργοστασιάρχη. 

Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, και ο κατάλογος δεν τελειώνει, καθώς η Χρυσή Αυγή ως γνήσιος αντιδραστικός μηχανισμός είναι απέναντι στα συμφέροντα των εργαζομένων, βάζοντας πλάτες στο κεφάλαιο και στηρίζοντας το, ενώ από την άλλη συκοφαντεί και προβοκάρει ευθαρσώς – αλλά και με ύπουλο τρόπο – το εργατικό/ταξικό κίνημα, προσπαθώντας να «καπελώσει» τους αγώνες και τις κατακτήσεις του. 

Ειδικότερα στον κλάδο των ΜΜΕ, αρκετό καιρό πριν την επέλαση των μνημονιακών πολιτικών, έχουν εφαρμοστεί τα πλέον επώδυνα μέτρα, με την επίθεση που έχουν δεχτεί οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον κλάδο να είναι άνευ προηγουμένου. Ως άλλα πειραματόζωα, ερχόμαστε (όχι κατ’ ευφημισμό) αντιμέτωποι με εργασιακές συνθήκες κάτεργου, ενώ τα εργατικά μας δικαιώματα περιορίζονται στο να αναπνέουμε στον χώρο δουλειάς μας. Οτιδήποτε άλλο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, στα χέρια των αφεντικών και στις ορέξεις αυτών. Οι παραπάνω γραμμές περιγράφουν την καθημερινότητα μιας μικροκοινωνίας που εξελίσσεται παράλληλα με το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα, το οποίο δέχεται τον νεοφιλελεύθερο ορυμαγδό που έχουν επιβάλει εγχώριες και υπερεθνικές ελίτ.

Στον κλάδο μας, οι φασίστες είχαν πάντα μία σχέση αγάπης-μίσους, όπως και διάφοροι παρατρεχάμενοι στα ΜΜΕ ως προς αυτούς (βλ. πρηγούμενη αφίσα της συνέλευσής μας): από το «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» μέχρι τις κλωτσιές και γροθιές Κασιδιάρη και οπαδών του ναζιστικού μορφώματος σε φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους που καλύπτουν τις δίκες τους και τις δημόσιες εμφανίσεις τους. Από τις «ομορφιές» που έκαναν, όταν μοτοπορεία τους πέρασε από συγκέντρωση δημοσιογράφων στο κέντρο της Αθήνας την περασμένη άνοιξη και την κατασυκοφάντηση της κατάληψης και του αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ, μέχρι την ερώτηση για τα δικαιώματα των εργαζομένων στα ηλεκτρονικά μίντια. Σχήμα οξύμωρο, αλλά όχι ακατανόητο. 

Οι ναζί της Χ.Α., ακούγοντας τις νουθεσίες του Μπάμπη Παπαδημητρίου, ενδεχομένως να θέλουν να γίνουν πιο «σοβαροί», εισερχόμενοι σε ένα κλάδο, όπου το αγωνιστικό συνδικαλιστικό κενό που δημιούργησαν οι καρεκλοκένταυροι των (ανύπαρκτων) σωματείων στα ΜΜΕ, είναι ορατό από χιλιόμετρα. Δεν είναι τυχαία μάλλον και η σύμπτωση της -ανοιχτής πλέον- στήριξης από διάφορα μίντια ως προς το πρόσωπο τους. Οι περιπτώσεις του site bankingnews.gr με τα «προοδευτικά» tweets υποστήριξης των φασιστικών μεθόδων, της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα»  και το συστηματικό ξέπλυμα των μελών της οργάνωσης από τα μίντια, είναι μόνο μερικά παραδείγματα. 

Τυχαία δεν είναι και η πρόσφατη, ευφάνταστη κίνηση του Star Channel να σβήσει σε πραγματικό χρόνο το τατουάζ σβάστικα από το χέρι ενός από τους κατηγορουμένους για την διπλή δολοφονία των χρυσαυγιτών στη Μεσσηνία, ενώ μέσα σ΄όλα αυτά, το δίδυμο των πλήρως απαξιωμένων φυλλάδων-φυλλαδίων, «Ακρόπολη» – «24 Ώρες» τους προσφέρουν αμέριστη υποστήριξη και ιδεολογική/ πολιτική κάλυψη εδώ και καιρό. 

Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα αποτελεί έκπληξη να κυκλοφορεί και κανένας χρυσαυγίτης στα «ενημερωτικά» sites της βιομηχανίας του clopy-paste, ούτε θα αποτελεί έκπληξη να θεωρούν οι ναζιστές πως θα βρουν ευήκοα ώτα σε μία μεγάλη δεξαμενή εργαζομένων, οι οποίοι ως επί το πλείστον είναι μικρής ηλικίας. 

Ως άνθρωποι μπορεί να έχουμε χιούμορ, αλλά με ορισμένα πράγματα είμαστε αμείλικτοι και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να ανεχθούμε την ύπαρξη τέτοιων μισανθρωπικών λογικών στους χώρους που εργαζόμαστε. Όπως τους πολεμάμε καθημερινά στους δρόμους, στις γειτονιές μας, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, έτσι θα τους τσακίσουμε και εκεί, όπου προσπαθούμε να διαβιούμε με όρους αλληλεγγύης και συντροφικότητας. 

Θα έχουν ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση που έχουν οι απεργοσπάστες, τα τσιράκια των αφεντικών, τα ίδια τα αφεντικά, όσοι επιδεικνύουν ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές και όλοι οι εχθροί της ελευθερίας. Η θέση της συνέλευσης μας ήταν και παραμένει αδιαπραγμάτευτη και αταλάντευτη μέσα στον πολύμορφο κόσμο του αγώνα που δίνει μάχες απέναντι στο φασισμό, τον ρατσισμό και κάθε είδους διάκριση που εκπορεύεται από το φύλο, την καταγωγή και την σεξουαλική προτίμηση. 

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ