Category: Δράσεις

Categories
Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά Παρεμβάσεις

Ανταπόκριση από την περιφρούρηση της απεργίας στην ΙΜΑΚΟ του Κωστόπουλου

EDIT 15.25
Η περιφρούρηση της απεργίας έληξε και το ραντεβού ανανεώνεται για τη Δευτέρα το πρωί, μέρα για την οποία έχει προκηρυχτεί επίσης 24ώρη απεργία από την Πανελλήνια Ένωση Λιθογράφων, την Ένωση Συντακτών και την Ένωση Προσωπικού Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου.

EDIT 12.25

Πριν λίγη ώρα ο τραμπούκος Κωστόπουλος προχώρησε πέρα από τους μπάτσους, τους σεκιούριτι και τους φουσκωτούς που χρησιμοποίησε χτες για να τρομοκρατήσει τους απολυμένους και τους αλληλέγγυους παρευρισκόμενους συναδέλφους/ισσες. Έτσι, πριν από λίγο επιστράτευσε κλειστό βανάκι στο οποίο επέβαιναν απεργοσπάστες/ριες, το οποίο κινήθηκε με ταχύτητα προς τον κόσμο που περιφρουρούσε την πίσω πύλη του κτιρίου.
Από τύχη δεν χτυπήθηκε από το βαν η απολυμένη συνάδελφος και συνδικαλιστική εκπρόσωπος της ΕΣΠΗΤ Αγγελική Κάππου. Η αντίδραση από τους απεργούς ήταν άμεση, με τους τραμπούκους που κατέφθασαν για να περάσει το βαν, να παίρνουν την απάντηση που τους άξιζε. Δυστυχώς κάποιοι απεργοσπάστες κατάφεραν να εισέλθουν στο κτίριο. Όσοι συνάδελφοι και αλληλέγγυοι μπορούν ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ανέβουν στο κτίριο της ΙΜΑΚΟ για την περιφρούρηση της απεργίας και της αξιοπρέπειας όλων μας, απέναντι στην εργοδοτική και απεργοσπαστική τρομοκρατία.       

Η διεύθυνση είναι Μαρίνου Αντύπα 41-45, Νέο Ηράκλειο, κοντά στο σταθμό του τραίνου.
Η φωτογραφία είναι από Antista/Chef
EDIT 12.00
Αρκετοί απεργοί εργαζόμενοι, αλληλέγγυοι/ες και συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι της ΕΣΠΗΤ περιφρουρούν αυτή τη στιγμή την απεργία στην ΙΜΑΚΟ του Κωστόπουλου. Από νωρίς, ο τηλεμαϊντανός είχε επιστρατεύσει τον απεργοσπαστικό του μηχανισμό με “αγανακτισμένους/ες” απεργοσπάστες/ριες, που προσπάθησαν να εισέλθουν στο κτίριο και να σπάσουν την απεργία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. “Εγώ υπερασπίζομαι την απεργία δουλεύοντας”, “αυτή δεν είναι δημοκρατία”, “μη μιλάτε έτσι για το αφεντικό μου”, “θα πηδήξουμε από τα κάγκελα για να μπούμε να δουλέψουμε” (πράγμα και το οποίο επιχείρησαν, αλλά τα ψηλοτάκουνα δεν βοηθούσαν), ήταν μερικά από τα μαργαριτάρια που ακούσαμε από τους θιασώτες/ισσες του lifestyle. Αρκετοί/ες και οι εργαζόμενοι/ες που τήρησαν αξιοπρεπή στάση και επέλεξαν την πλευρά απεργίας και της περιφρούρησής της.
Η περιφρούρηση συνεχίζεται και η παρουσία αλληλέγγυων είναι επιτακτική, καθώς υπάρχουν συνεχείς απόπειρες απεργοσπασίας
Categories
Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά Παρεμβάσεις

Όλοι στις Αττικές Εκδόσεις – Λ. Κηφισίας 40

Edit 14.30:
Με συνέλευση των παρευρισκόμενων εκπροσώπων των σωματείων, των απεργών εργαζόμενων και των αλληλέγγυων συνεχίζεται η περιφρούρηση στις “Αττικές Εκδόσεις”. Ο κόσμος της περιφρούρησης, ανάμεσα σε άλλα, συζήτησε και για την πιθανή έκβαση της προσφυγής της εργοδοσίας στα δικαστήρια για να κηρυχθεί παράνομη η απεργία. Η παρουσία όλο και περισσότερων αλληλέγγυων συνεχίζει να είναι άκρως επιβεβλημένη.
Οι επόμενες ώρες στις “Αττικές Εκδόσεις” είναι ιδιαιτέρως κρίσιμες για την έκβαση της απεργίας, αφού εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκ νέου συντονισμένη απόπειρα απεργοσπασίας. 
Edit 13.30:
Τις προηγούμενες ώρες επικράτησε ένταση με εργοδοτικούς, κυρίως αποτελούμενους από διευθυντικά στελέχη, που επιχείρησαν να σπάσουν την περιφρούρηση της απεργίας και να εισέλθουν στο κτίριο για να εργαστούν. Η περιφρούρηση, απεργοί εργαζόμενοι και συνάδελφοι αλληλέγγυοι  απώθησαν επιτυχώς τους επίδοξους απεργοσπάστες.
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΑΤΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ (Λ. ΚΗΦΙΣΙΑΣ 40 – ΜΑΡΟΥΣΙ) ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Categories
Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά

Για την πετυχημένη περιφρούρηση της απεργίας στην Αυριανή (18-20/3)

Καθυστερήσεις μισθών έως και 5 μήνες, εμπαιγμός και διαρκής ανασφάλεια, είναι οι εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στην εφημερίδα «Αυριανή», ιδιοκτησίας Γ. Κουρή. Ως απάντηση στις συνθήκες αυτές και μέσα από την πίεση των εργαζομένων, η ΕΣΗΕΑ κήρυξε 48ωρη απεργία στην εφημερίδα για τις 18-20 Μάρτη.

Γεγονός γνώριμο, το ότι η ΕΣΗΕΑ  κηρύσσει απεργία  δεν σημαίνει ότι φροντίζει για την επιτυχή έκβασή της. Το αντίθετο, άφησε για ακόμα μία φορά την απεργία στις τύχες και τις ορέξεις του εργοδότη Κουρή, γνωστός από παλιά για τις τρομοκρατικές του μεθόδους ώστε να σπάει απεργίες και να κυκλοφορεί απεργοσπαστικά φύλλα με τη χρησιμοποίηση σεκιούριτι, μπράβων και μπάτσων.

Όταν γύρω στις 21.30 το βράδυ της Παρασκευής φτάσαμε στις εγκαταστάσεις του Κουρή στον Ταύρο, αυτό που αντικρίσαμε ήταν η απαισιοδοξία των λιγοστών αλλά αποφασισμένων εργαζομένων, που φοβούνταν ότι τα απεργοσπαστικά φύλλα του Σαββάτου και της Κυριακής θα κυκλοφορούσαν κανονικά. Το σενάριο αυτό το ενίσχυε η πλήρης εγκατάλειψη της απεργίας από μεριάς ΕΣΗΕΑ.

Και όμως, η παρουσία λιγότερων από 20 αλληλέγγυων, άλλαξε άρδην του συσχετισμούς. Συγκεκριμένα στο σημείο βρέθηκαν, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων από τον Alpha, το Star και το Goal, μέλη των Financial Crimes και αρκετά μέλη της συνέλευσής μας. Αργότερα κατέφθασαν, ο συνταξιούχος από το 2002 (!!!) Χ. Κυρίτσης και ο Π. Ράμος, μέλη του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.

Τα στοιχειώδη μέσα περιφρούρησης που φρόντισαν να έχουν μαζί τους τα μέλη της συνέλευσής μας ήταν ικανά να περιορίσουν την «αυθάδεια» των πολυπληθών σεκιούριτι/μπράβων που είχε παρατάξει η εργοδοσία.  Ταυτόχρονα, με πρωτοβουλία των εργαζομένων τοποθετήθηκαν κάδοι στους κάθετους δρόμους που απέτρεπαν την προσέγγιση των φορτηγών. Το ρόλο του «διαπραγματευτή» με την περιφρούρηση έπαιζε ο διευθυντής του «Φιλάθλου», Κολοκοτρώνης, που απαιτούσε προκλητικά να φύγουν οι συγκεντρωμένοι από το δρόμο για να μπει στα φορτηγά ο «Φίλαθλος», δίνοντας την υπόσχεση ότι η «Αυριανή» δεν θα φύγει. Τελικά αποφασίστηκε, τα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, να ελέγχουν το κάθε πακέτο ξεχωριστά, όπως και έγινε.

Τα ξημερώματα του Σαββάτου, μετά την αποχώρηση αρκετών εκ των αλληλέγγυων, η εργοδοσία επιχείρησε εκ νέου  να διανέμει τα τυπωμένα φύλλα της Αυριανής, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μικροσυμπλοκές των σεκιούριτι με τους παρευρισκόμενους εργαζόμενους. Μάλιστα, λόγω της επίθεσης που δέχθηκε ο Χ. Κυρίτσης, ο οδηγός του φορτηγού, προς τιμήν του, αποχώρησε χωρίς τα απεργοσπαστικά φύλλα.
Το Σάββατο, η περιφρούρηση συνεχίστηκε με μικρότερες εντάσεις και αγωνία για τους εργαζόμενους και με την εκ των υστέρων παρέλαση πλήθους μελών του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ.

Συμπερασματικά, για τις επόμενες απεργίες:

–   Καμία εμπιστοσύνη στους εργατοπατέρες, που για πολλοστή φορά απέδειξαν το πόσο τους ενδιαφέρει η επιτυχής έκβαση μιας απεργίας.
–    Μια κηρυγμένη απεργία από τους εργατοπατέρες, αλλά μη οργανωμένη από  τους ίδιους τους εργαζόμενους, μπορεί εύκολα να σπάσει.
–    Η έμπρακτη οργάνωση της περιφρούρησης, ακόμα κι από μικρό αλλά αποφασισμένο αριθμό απεργών-αλληλέγγυων, είναι ικανή να αποτρέψει την απεργοσπασία.
–    Η ανταπόκριση και η αλληλεγγύη σε καλέσματα συναδέλφων πρέπει να είναι άμεση στους δρόμους και να μην αφήνεται στις καλένδες επαναστατικών λογυδρίων στις αίθουσες συνεδριάσεων
Categories
Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά Παρεμβάσεις

Παρέμβαση στο site «dealnews» για τις συνθήκες γαλέρας και την απεργοσπασία

Τη γλώσσα του κατάπιε ο ιδιοκτήτης του οικονομικού site «dealnews», Παύλος Δημητριάδης, κατά την παρέμβαση μελών της συνέλευσής μας μαζί με άλλους απεργούς, αμέσως μετά την απεργιακή συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στον «Πανελλήνιο» (αναλυτική ενημέρωση), προκειμένου να καταγγείλουμε τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στο μαγαζί του, αλλά και την απεργοσπαστική του τακτική.
Είχε προηγηθεί καταγγελία συναδέλφου στην απεργιακή συγκέντρωση τόσο για το «dealnews» όσο και για τις συνθήκες μαύρης εργασίας που επικρατούν στο χώρο του ηλεκτρονικού Τύπου.
Αν και αρχικά επιχείρησε να αμφισβητήσει τις καταγγελίες μας για τους μισθούς πείνας που δίνει, την ανασφάλιστη εργασία και τα εξαντλητικά ωράρια τα οποία εξαναγκάζει τους εργαζόμενους να τηρούν, στη συνέχεια δικαιολογήθηκε λέγοντας ότι η επιχείρησή του βρίσκεται στο ξεκίνημα και ότι σιγά – σιγά αυτά θα διορθωθούν.
Με σκυμμένο το κεφάλι μέσα στο κείμενο που μοιράσαμε στους εργαζόμενους, προσπαθούσε κομπιάζοντας να εντοπίσει κάποια ανακρίβεια, προκειμένου να κυλήσει αυτή η δύσκολη (για εκείνον) ώρα, αποφεύγοντας – μετά από δεύτερο γύρο διαψεύσεων – να απαντήσει επί της ουσίας των καταγγελιών μας, γιατί πολύ απλά δεν είχε να πει απολύτως τίποτα.
Σε ότι αφορά το ζήτημα της απεργοσπασίας, στην οποία επιδίδονται συστηματικά ο ίδιος και οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των ηλεκτρονικών μέσων, επικαλέστηκε ότι το site του υπολειτουργεί με δύο μόνο εργαζόμενους, αμφισβητώντας ό,τι είχαμε δει με τα ίδια μας τα μάτια μερικά λεπτά νωρίτερα, κατά την επικοινωνία μας με τους εργαζόμενους.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στους εργαζόμενους και κοινοποιήθηκε και στον ιδιοκτήτη του «dealnews», Παύλο Δημητριάδη (σε εκτυπώσιμη μορφή, εδώ):
«dealnews.gr»: 6ήμερο, 8ωρο για 450 μαύρα ευρώ. 
ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;
                                                               
Το οικονομικό site «dealnews.gr» του επιχειρηματία Παύλου Δημητριάδη – ιδιοκτήτη των εβδομαδιαίων εφημερίδων DEALnews και Press Time, πρώην εκδότη της Κυριακάτικης Espresso και διωχθέντα από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ για διάφορες παραβάσεις των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας – αποτελεί το πιο ακραίο αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα των συνθηκών «κινεζοποίησης»* της αγοράς εργασίας που επικρατεί σε όλα τα δημοσιογραφικά sites-portals. Αποτελεί επίσης και το εργασιακό μοντέλο που καλείται η εργατική τάξη στο σύνολό της να «ανεχτεί» για να βοηθήσει στην «ανταγωνιστικότητα», την «ανάπτυξη» και την «έξοδο από την κρίση».
Όλοι/ες οι εργαζόμενοι/ες στο site είναι ανασφάλιστοι και δουλεύουν σερί 8ωρα, Σαββατοκύριακα και αργίες για 450-500 «μαύρα» ευρώ το μήνα (στο «dealnews» δουλεύεις 12 συνεχόμενες μέρες και παραπάνω χωρίς ούτε μια ημέρα ξεκούρασης στο ενδιάμεσο). Πέρα από το ότι ουσιαστικά πρόκειται για παράνομη εργασία, μιλάμε πρώτα απ’ όλα για έναν εξευτελιστικό μισθό που δεν επαρκεί για τις στοιχειώδεις ανάγκες οποιουδήποτε ανθρώπου και δικαιολογείται με επικλήσεις στα «βάσανα της δημοσιογραφίας» κι «έτσι είναι παντού δύσκολα τα πράγματα στον κλάδο». Πουθενά βέβαια κουβέντα για το «θέμα-ταμπού»: ότι οι εργαζόμενοι-συντάκτες στα site είναι η μπας-κλας της δημοσιογραφίας, φθηνοί και ανακυκλώσιμοι εργάτες της πληροφορίας για να φτιάχνουν το «διαδικτυακό image» του κάθε λαμόγιου – μεγαλοεκδότη που τα τσεπώνει παριστάνοντας ότι «ενημερώνει τους πολίτες».
Η μαύρη, αδήλωτη εργασία ζει και βασιλεύει –ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης – στο προτεκτοράτο του τραπεζικού κεφαλαίου που αυτοαποκαλείται «Ελληνική Δημοκρατία», φθάνοντας επισήμως στο 20 % του ΑΕΠ και στερώντας κάθε χρόνο από τα ασφαλιστικά ταμεία και τα δημόσια έσοδα 85 εκατομμύρια ευρώ που παραμένουν στις τσέπες των αφεντικών. Πρόκειται, προπάντων, για μια τεράστια κλοπή πλούτου που παράγουν οι (ντόπιοι και μετανάστες) «μαύροι» εργαζόμενοι, οι οποίοι στερούνται ενσήμων, επιδομάτων, αδειών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, και δουλεύουν εντατικά με το συνεχή φόβο της απόλυσης χωρίς αποζημίωση (οι μετανάστες και με τον φόβο της απέλασης).
Τα ίδια λοιπόν τα αφεντικά που καταδικάζουν στην παρανομία και στην κοινωνική ανυπαρξία και μη ορατότητα τους εργαζομένους τους, έρχονται να «ενημερώσουν» τους πολίτες για τη μεγάλη απειλή που συνιστούν οι μετανάστες-εργάτες για τους υπόλοιπους εργάτες. Είναι φαίνεται ο μόνος τρόπος που έχουν για να διασπάσουν τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών παράνομων-μαύρων εργατών που δεν είναι να διατεθειμένοι να ζήσουν και να πεθάνουν σαν αόρατοι σκλάβοι, έναν αγώνα που τώρα αρχίζει να κάνει τα πρώτα του νικηφόρα βήματα.
Τα ίδια τα αφεντικά που κόπτονται για την «ενημέρωση του πολίτη» κάνουν σαν πεινασμένοι σκύλοι για λίγα παραπάνω κλικ σε fast-food πανομοιότυπες ειδήσεις που προωθούνται και αντιγράφονται μέσω των κεντρικών πρακτορείων, χωρίς έρευνα, διασταύρωση πηγών, δυνατότητα κριτικής εξέτασης της είδησης, δυνατότητα πρωτογενούς έρευνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που κάλυψαν τα ΜΜΕ (και το «dealnews») τη σύλληψη της αναρχικής Φέι Μάγερ, με τις φωτογραφίες της και τις πληροφορίες της Αντιτρομοκρατικής (περί κόρης «τρομοκράτισσας της RAF») να διακινούνται από τηλεοράσεις και sites ως αντικειμενικά δεδομένα.
Αυτά τα αφεντικά των ΜΜΕ αποθρασύνονται και λειτουργούν εκτός οποιουδήποτε θεσμικού-συνδικαλιστικού ελέγχου, μιας και δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από τα υπάρχοντα γραφειοκρατικά συνδικάτα του κλάδου (ΕΣΗΕΑ, ΕΣΠΗΤ κτλ.). Αποτελεί άλλωστε «κοινό μυστικό» ότι τα έχουν «κάνει πλακάκια» με τους εργατοπατέρες ώστε να έχουν τους σύγχρονους «είλωτες» στα sites (κι όχι μόνο) εκτός συνδικάτων, ενώ οι εργατοπατέρες απολαμβάνουν ως συντεχνία τις εισφορές από το αγγελιόσημο και τα αγαθά της αργομισθίας.
Ταυτόχρονα, τα αφεντικά φροντίζουν να μας κοροϊδεύουν διπλά (έτσι έχουν συνηθίσει με τους σκλάβους, τους θεωρούν ηλίθιους) λέγοντας μας ότι δεν πρέπει να απεργούμε στις απεργίες του δημοσιογραφικού κλάδου, για να διαμαρτυρηθούμε για τον αποκλεισμό μας από τα συνδικάτα και το αγγελιόσημο. Τα αφεντικά των ΜΜΕ κατέχουν την παγκόσμια πατέντα να πλασάρουν την απεργοσπασία ως αγωνιστική μορφή διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εργαζόμενων στα sites, των ίδιων δικαιωμάτων που έχουν φροντίσει να εξαφανίσουν και να κόψουν κάθε κουβέντα γι’ αυτά με το που σε παίρνουν στη δούλεψη τους!
Συνάδελφε/ισσα εργαζόμενε/η σε site/portal,
Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δουλεύουμε για να επιβιώσουμε, κι όχι για «χόμπι». Την κρίση την έχουμε ζήσει στο πετσί μας εδώ και πολλά χρόνια, αλλά πλέον τα αφεντικά έχουν αποθρασυνθεί και μας ζητάνε να κάνουμε πράγματα που αντικειμενικά δεν γίνονται. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει με 500 ευρώ, και οδηγούν σε θάνατο την κοινωνική μας ζωή όταν μας ζητάνε να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά.
Δεν υπάρχει όμως περίπτωση να έρθουν καλύτερες μέρες για τον καθένα μας όσο συνεχίζουμε να έχουμε σκυμμένο το κεφάλι και να κοιτάμε πώς θα ανελιχθούμε ατομικά, κάνοντας τον «Κινέζο» για όσα βιώνουμε. Η μόνη δύναμη μας είναι οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας στο διπλανό γραφείο, μόνη προοπτική – όσο δύσκολη και «ουτοπική» κι αν φαίνεται λόγω του ατομικισμού μέσω του οποίου έχουμε μάθει να λειτουργούμε ως εργαζόμενοι – είναι η συλλογική μας οργάνωση μακριά κι ενάντια σ’ αυτούς που έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τον ξεπεσμό μας, τους ξεπουλημένους στ’ αφεντικά εργατοπατέρες.
Μέσα από τον μακροχρόνιο, συλλογικό, αυτόνομο και αυτοοργανωμένο αγώνα μας μπορούμε να κατακτήσουμε τα «αυτονόητα» για κάθε εργαζόμενο με βάση ακόμα και αυτό το κουτσουρεμένα εργατικό δίκαιο, και να διεκδικήσουμε όσα δικαιούμαστε ως οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου σε αυτόν τον κόσμο:
– Βασικό μισθό, βάσει των υπαρχουσών συλλογικών συμβάσεων των συντακτών.
– Πλήρη ασφάλιση και ένσημα για την περίθαλψη μας. Κανείς «μαύρος» – κανένα «μπλοκάκι» – πληρωμένη πρακτική άσκηση
– Ρεπό δυο φορές την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή όποτε δουλεύουμε Σαββατοκύριακα και αργίες, έτσι ώστε να έχουμε ελεύθερο χρόνο και χρήματα για να ζήσουμε πέρα από τη μισθωτή εργασία.
– Συνδικαλιστικά δικαιώματα, για ν’ αγωνιστούμε για όλα τα παραπάνω.
ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ – ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΚΕΡΔΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
*Ο βασικός μισθός στην Κίνα είναι 210 ευρώ το μήνα, ενώ τα ωράρια είναι εξαντλητικά και τα ρεπό ελάχιστα, με αποτέλεσμα να είναι πάμπολλα τα περιστατικά αυτοκτονιών Κινέζων εργατών τα τελευταία χρόνια. Χαρακτηριστική τέτοιων απάνθρωπων συνθηκών εργασίας είναι και η πρόβλεψη της κινέζικης εταιρείας Cosco: οι λιμενεργάτες, τους οποίους θα προσλαμβάνει για 600 ευρώ (υπερωριακής) απασχόλησης το μήνα, θα πρέπει να εξετάζονται από γιατρό της επιχείρησης σε περίπτωση που αρρωσταίνουν…
Categories
Δράσεις Κείμενα Νέα από τα μαγαζιά Παρεμβάσεις

Παρέμβαση στις "Αποκαλύψεις" του Κοτρώτσου

Πραγματοποιήθηκε σήμερα 24 Φλεβάρη 2010, παρέμβαση στο μαγαζί του Σεραφείμ Κοτρώτσου “Αποκαλύψεις”, στο Μαρούσι. Μέλη της συνέλευσής μας βρεθήκαμε στο κτίριο που στεγάζει την επιχείρηση αντιδρώντας στη μη καταβολή δεδουλευμένων εδώ και τουλάχιστον 3 μήνες από την εργοδοσία.
Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε, δυστυχώς, ότι το αφεντικό καθώς και τα τρία στελέχη που συναντήσαμε στο γραφείο του χάρηκαν με την επίσκεψή μας. Ο μεν Κοτρώτσος αρχικά προσπάθησε να μιας πιάσει στο χαλαρό την κουβεντούλα, εξηγώντας μας ότι ήρθαμε σε “ιδανική” συγκυρία αφού σήμερα σκόπευε να πληρώσει στους εργαζομένους μερικά χρωστούμενα. Όταν κατάλαβε ότι δεν ήμασταν εκεί για διάλογο ξεκίνησε τους ψευτοτσαμπουκάδες. Τα πνεύματα οξύνθηκαν λιγάκι όταν κάποιοι από εμάς του υπενθυμίσαμε μερικές από τις παλιές του “επιχειρηματικές δραστηριότητες”. Ως γνήσιο αφεντικό που σέβεται τον εαυτό του αντέδρασε ενστικτωδώς, απειλώντας με μήνυση και αποκαλώντας μας ημιμαθείς, ανόητους και χαζοχαρούμενους. Η παρέμβαση μας ολοκληρώθηκε μετά τη δέσμευση του ότι μέχρι τέλος Μάρτη όλα τα δεδουλευμένα θα έχουν καταβληθεί και η εφημερίδα δεν πρόκειται να κλείσει. Τα δε στελέχη-τσιράκια, παρουσία των οποίων εκτυλίχθηκε ο “διάλογος”, παρακολούθησαν την αντιπαράθεση μας με το αφεντικό τους, γουρλώνοντας τα μάτια και βγάζοντας το σκασμό.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε στους εργαζομένους που βρίσκονταν στο κτίριο εκείνη τη στιγμή:   
 Ο Κοτρώτσος ένθερμος υποστηρικτής του κινήματος “Δεν Πληρώνω”…

Πριν από ένα περίπου μήνα η φυλλάδα «Αποκαλύψεις» κυκλοφόρησε με ένθετο το φυλλάδιο των επιτροπών ενάντια στα διόδια και πρόταγμα «δεν πληρώνω». Κάποιος κακοπροαίρετος θα ισχυριζόταν ότι ο εκδότης της εν λόγω εφημερίδας Σεραφείμ Κοτρώτσος αποφάσισε να αρχίσει να γλύφει εκεί που μέχρι πρωτίστως έφτυνε μπας και πουλήσει κανένα φύλλο παραπάνω. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Σεραφείμ θυμήθηκε το «αριστερό» του παρελθόν και προσχώρησε τόσο θεωρητικώς όσο και εμπράκτως στο κίνημα «Δεν πληρώνω».

Οι πρώτοι βέβαια που συνειδητοποίησαν αυτή του την επιλογή ήταν οι εργαζόμενοι της εφημερίδας του. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών έχει να πληρωθεί από τον Νοέμβριο του περασμένου έτους μετρώντας ήδη οφειλόμενα 4 μηνών, κάποιοι λιγότεροι (οι τυχεροί) έχουν 3 μήνες απλήρωτοι ενώ υπάρχουν και ελάχιστοι στους οποίους χρωστάει μισθούς 6 και 7 μηνών.

Η κοροϊδία και ο εμπαιγμός όμως έχουν και τα όριά τους και ο Κοτρώτσος τα έχει ξεπεράσει προ πολλού. Αρθράκια που κατακεραυνώνουν τους κλέφτες, μύδροι ενάντια στη λογική του «μαζί τα φάγαμε», «αποκαλύψεις» για τα εξοπλιστικά που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση, κραυγές για να μπούνε φυλακή οι ένοχοι του σκανδάλου Siemens, οργή για τα «παπαγαλάκια» του ΔΝΤ.
Για δες ποιός μιλάει.

Ο αχυράνθρωπος της ντόπιας ολιγαρχίας

Δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του Κοτρώτσου που παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, ο ιδεολογικοπολιτικός χαμαιλεοντισμός και η αριβίστικη αισχρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Σε αυτά τα δύο αλλά και στην ευτελή του προσωπικότητα οφείλει την κοινωνική ανέλιξη που είχε μέσα στο χρόνο μιας και τα αφεντικά τις περισσότερες φορές προτιμούν για αρλεκίνους τους, τενεκέδες ξεγάνωτους.

Αν και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στα ανταποκριτικά γραφεία διαφόρων εφημερίδων στη Θεσσαλονίκη, ήταν παντελώς άγνωστος. Για αυτό και πολλοί εξεπλάγησαν όταν ξαφνικά ανέλαβε τον Οκτώβριο του 1996 τη διεύθυνση της εφημερίδας «Εξουσία» η οποία μετά από 4 χρόνια στα χέρια του, έκλεισε. Ήταν το βάπτισμα του πυρός στη  «μαεστρική» διαχείριση εφημερίδων και πολύτιμο σχολείο επιχειρηματικής αλητείας από τον μετρ του είδους Μ. Ανδρουλιδάκη (Εξουσία, Planet).

Εκείνη την περίοδο αξιοποίησε και τη σχέση του με τον επικοινωνιολόγο-παρλαπιπολόγο του εκσυγχρονισμού Γιώργο Πανταγιά και βρέθηκε στα πολιτικά σαλόνια ως μυστικοσύμβουλος του Θ. Τσουκάτου. Ναι, ήταν την περίοδο που έρεαν άφθονες οι μίζες της Siemens και ο Τσουκάτος έδινε το λογαριασμό του για να γίνει η μεταφορά…

Οι πολιτικές του αυτές σχέσεις του απέφεραν ακόμη μια επικερδέστατη δουλειά. Ανέλαβε την επικοινωνιακή διαχείριση του «θαύματος» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αυτή η θέση ήταν που τον έκανε ευρύτερα γνωστό και φέρεται να φούσκωσε αρκετά τους τραπεζικούς του λογαριασμούς. Με απλά λόγια, ο Κοτρώτσος ανέλαβε να κρύψει κάτω απ’ το χαλί των εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ τα όργια και τις φαραωνικού τύπου σπατάλες που συνέβησαν και εκτόξευσαν δημόσιο χρέος και ελλείμματα στο ζενίθ. Για την επικοινωνιακή διαχείριση αυτή ξοδεύτηκαν ανυπολόγιστα μέχρι σήμερα κονδύλια προκειμένου να επιβληθεί η συνωμοσία της σιωπής τόσο στα ντόπια όσο και στα διεθνή μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα και παρά τον πέρα από κάθε λογιστικό πρότυπο, οικονομικό έλεγχο του «2004» κανείς από τους δημοσιογράφους που κόπτονται για τα «περιττά» προνόμια των εργαζομένων δεν αναρωτιέται πόσα δισεκατομμύρια πραγματικά κόστισε η σύγχρονη «μεγάλη ιδέα». Στο Σεραφείμ πάντως όχι μόνο δεν κόστισε αλλά λέγεται ότι του απέφερε, τουλάχιστον, μια υπερπολυτελή βίλα στην Τήνο.

Το τέλος του 2004 τον βρήκε στο Πρώτο Θέμα. Είχε ανοίξει για τα καλά τα φτερά του για πολύ ψηλά και αυτό παραλίγο να το πληρώσει όταν σε ένα εσωτερικό έγγραφο της EADS (η εταιρεία που κατασκευάζει τα eurofighters) ένας εκπρόσωπος της εταιρείας έδινε ραπόρτο για την εξέλιξη της καμπάνιας προώθησης των πολεμικών αεροπλάνων στην Ελλάδα και ανέφερε ότι συναντήθηκε με τον Σεραφείμ Κοτρώτσο στο JK του Κολωνακίου. Ο Κοτρώτσος του ζήτησε να μεσολαβήσει για να πάρει συνέντευξη από την Άνκελα Μέρκελ και εκείνος σε αντάλλαγμα θα χρησιμοποιούσε την αδιάφθορη πένα του αναδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα των eurofighters στην εφημερίδα που δούλευε. Το έγγραφο έφτασε στη δημοσιότητα και ο Κοτρώτσος απλά υποστήριξε ότι είδε φως και μπήκε και η συνάντηση ήταν τυχαία και κανείς δεν ασχολήθηκε περαιτέρω. Βλέπετε ήταν ακόμα νωπά τα λεφτά που είχαν πάρει οι συνάδελφοί του από το 2004 και δεν τους πήγαινε η καρδιά να κανιβαλίσουν τον άσωτο συνάδελφο.

Ο αρλεκίνος της Γιάννας

Μέσα από τη στενή και μακροχρόνια συνεργασία του με την Γιάννα Αγγελοπούλου το 2004 κατάφερε να γίνει ο προσωπικός της αυλοκόλακας. Αυτό του απέφερε και την επόμενη δουλειά του όταν η Γιάννα αποφάσισε πως θέλει να γίνει ο Μπερλουσκόνι της Ελλάδας και αγόρασε τον Ελεύθερο Τύπο. Αφού πριόνισε τις καρέκλες δύο διευθυντών του ΕΤ, κατάφερε και πήρε τη θέση τους. Ωστόσο η κυβέρνηση είχε αλλάξει και μαζί άλλαξε και ο Σεραφείμ δέρμα, από πράσινο σε μπλε.

Ο Ρουσόπουλος τον διόρισε στην ΕΡΤ (όπου κανείς ποτέ δεν τον είδε) με καθαρό μισθό 6.000, ενώ η πολύτιμη εμπειρία του στους Ολυμπιακούς του έδωσε μια θέση υπευθύνου επικοινωνίας στην επιτροπή για τη διοργάνωση των Μεσογειακών αγώνων στο πλευρό του Ισίδωρου Κούβελου. Χρυσές εποχές για τον Σεραφείμ. Όχι όμως και για τους εργαζόμενους του Ελεύθερου Τύπου καθώς οι παραγοντισμοί, οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες και η απαξίωση της δουλειάς τους έγιναν οι βασικοί κανόνες επί διεύθυνσής του. Από την άλλη μεριά οι παχυλές αμοιβές 20 golden boys προσπάθησαν να εξισορροπηθούν με απολύσεις εργαζομένων που αμείβονταν με το βασικό μισθό.

Ο κολαούζος της εξουσίας στις δύσκολες ώρες

Το Δεκέμβρη του 2008, ήταν η ώρα ο Κοτρώτσος να ανταποδώσει στους πολιτικούς και οικονομικούς του προϊσταμένους τις εξυπηρετήσεις, τους διορισμούς, την ίδια του τη θέση στην ιεραρχία του ντόπιου κατεστημένου, να δικαιολογήσει με λίγα λόγια τον παχυλό μισθό που έπαιρνε από τις τρείς ίσως και τέσσερεις δουλειές του. Η κατάσταση στους δρόμους της Αθήνας είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο, η κυβέρνηση παρέπαιε και οι διαστάσεις της εξέγερσης ξεπερνούσαν τα σύνορα της χώρας και προκαλούσαν ανησυχία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ο Σεραφείμ έπρεπε λοιπόν να βάλει τα δυνατά του για να συμβάλει και εκείνος από το πόστο του να βγει από τη δύσκολη θέση η κυβέρνηση Ρουσόπουλου- Καραμανλή.  Έτσι επιστράτευσε όλη του τη μαεστρία και γίναμε όλοι μάρτυρες  της πιο γελοίας μορφής αγοραίας δημοσιογραφίας. Της δημοσιογραφίας της ημιμάθειας, του λαϊκισμού, της αλλαξοκωλιάς με την εξουσία και τις δυνάμεις καταστολής.

 Το αποκορύφωμα της δημοσιογραφικής αλητείας ήταν η απόλυση του φωτογράφου Τσιρώνη μετά την προσπάθειά του Κοτρώτσου να μη δημοσιεύσει και να υποβαθμίσει τη φωτογραφία που τράβηξε ο φωτογράφος με τον οπλοφόρο μπάτσο να σημαδεύει τον κόσμο της διαδήλωσης μια μέρα μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Κάτι που θα προκαλούσε πολλαπλές εκρήξεις με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για τους πάτρωνες του Κοτρώτσου. Ενώ το επιστέγασμα ήταν το πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας με το παραφρασμένο ρητό του Ισοκράτη περί δημοκρατίας που αυτοκαταστρέφεται, το οποίο φυσικά ουδέποτε είχε αναφέρει ο Ισοκράτης παρά μόνο διακινούσαν κάποιοι θλιβεροί αρχαιολάγνοι φασίστες στο διαδίκτυο. Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο του Σεραφείμ βέβαια ούτε ένα απλό ψάξιμο στο ίντερνετ δεν τον οδήγησε να κάνει.

Ο Ελεύθερος Τύπος έκλεισε τον Ιούνιο του 2009 και ήταν η πρώτη μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του Κοτρώτσου. Οι εργαζόμενοι ακόμη θυμούνται πως του αρπάξαν απ’ το χέρι το υμνητικό πρωτοσέλιδο για τον Θεόδωρο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου που ετοίμαζε στο τελευταίο απεργοσπαστικό φύλλο της εφημερίδας.

Το δεύτερο εκδοτικό τερατούργημα του Σεραφείμ σε συνεργασία με έναν ακόμη φελλό της δημοσιογραφίας, τον Λουκά Κατσώνη, έγινε περίπου ένα χρόνο μετά και ονομάζεται «Αποκαλύψεις». Το βασικό συστατικό της επιτυχίας του είναι το γεγονός πως αρνείται να πληρώσει τους εργαζόμενους δύο, τρεις ακόμη και πάνω από πέντε μήνες με βασική δικαιολογία την έλλειψη ρευστότητας της επιχείρησης ενώ παράλληλα δαπανά τεράστια ποσά σε τηλεοπτικές διαφημίσεις. Εκμεταλλευόμενος δε την οικονομική συγκυρία εκβιάζει θέτοντας το ψευτοδίλημμα ή εδώ και απλήρωτοι ή άνεργοι.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΣΥΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

           Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
                                            
Categories
Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά Παρεμβάσεις

Δυναμική απάντηση των εργαζομένων στις Αττικές Εκδόσεις

Τείχος στις εκβιαστικές απαιτήσεις του Φιλιππόπουλου όρθωσαν σήμερα οι εργαζόμενοι στις Αττικές Εκδόσεις, που πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία και συγκέντρωση έξω απο το κτίριο των εκδόσεων στο Μαρούσι. Δυναμική ήταν και η παρουσία αλληλέγγυων συναδέλφων από τον χώρο των περιοδικών και των άλλων κλάδων του τύπου.
Περι τα 60 άτομα είχαν συγκεντρωθεί απο νωρίς το πρωί στην είσοδο των αττικών εκδόσεων για να περιφρουρήσουν την απεργία, που προκηρύχθηκε ως απάντηση στις μειώσεις μισθών που προσπαθεί να επιβάλει ο Φιλιππόπουλος, εφαρμόζοντας ΠΡΩΤΟΣ στα περιοδικά ατομικές συμβάσεις και εκ περιτροπής εργασία. Τα πράγματα ήταν αρχικά υποτονικά μέχρι τη στιγμή που εκδιώχθηκαν από την είσοδο του κτιρίου ο οικονομικός διευθυντής και ακόμη ένα μαντρόσκυλο του εργοδότη, που είχαν πιάσει στασίδι προσπαθώντας προφανώς να ασκήσουν ψυχολογική βία στους εργαζόμενους αλλά και να καταγράψουν όσους απεργούσαν.
 Γύρω στις 12 έκανε και την εμφάνισή του άκρως προκλητικά ο Φιλιππόπουλος παρκάροντας το υπερπολυτελές τζίπ μάρκας Mercedes μπροστά από το πλήθος, και κατευθυνόμενος στο γραφείο άρχισε να καλημερίζει ξεδιάντροπα τους ίδιους εργαζόμενους, που πριν από μερικές μέρες τους ανακοίνωνε ότι θα πετσοκόψει τους μισθούς τους για να μπορέσει να συνεχίσει ο ίδιος τον πολυτελή βίο του. Κατάλαβε, βέβαια, μετά από έναν σύντομο λεκτικό τραμπουκισμό ότι μάλλον την επόμενη φορά θα πρέπει να είναι πιο συνεσταλμένος και με σκυμμένο το κεφάλι.
Φιλιπποπουλος: Καλημέρα (ευδιάθετος και χαμογελαστός, με ένα σικ κασκολάκι στο λαιμό).
Αλληλέγγυος εργαζόμενος 1: Τι καλημέρα ρε, δε ντρέπεσαι λίγο να λες και καλημέρα σ΄αυτούς που τους κόβεις το μισθό για να συνεχίσεις εσύ να ζεις μες τη χλιδή;
Φιλ: Εγώ λέω την αλήθεια, δεν έχω φάει ούτε ένα ευρώ από τους εργαζόμενους τόσα χρόνια.
Αλληλέγγυος εργαζόμενος 2: Και τα μπλοκάκια που δεν τους ασφαλίζεις πουθενά;
Φιλ: Δεν έχω μπλοκάκια.
Αλληλέγγυος εργαζόμενος 1: Τι δεν έχεις μπλοκάκια ρε, μέχρι και με απόδειξη δαπάνης πληρώνεις, σε ποιόν τα πουλάς αυτά που έχεις τους εργαζόμενους να δουλεύουν 12ωρα και 14ωρα;
Αλληλέγγυος εργαζόμενος 3: Εκ περιτροπής εργασία; δεν ντρέπεσαι να τα λες αυτά;
Φιλ: Εγώ λέω την αλήθεια στους εργαζόμενους, τους κοιτάω στα μάτια (με χονδρή, λάγνα και αισθησιακή φωνή).
Αλληλέγγυος εργαζόμενος 1: Από εδώ και πέρα να το κόψεις αυτό, δε θα τους κοιτάς στα μάτια, θα σκύβεις το κεφάλι όταν τους βλέπεις.
Η συνέλευση των εργαζομένων ξεκίνησε στη 1μμ με συμμετοχή και εκπροσώπων από τα σωματεία της ΕΣΠΗΤ, των Λιθογράφων και της ΕΤΕΡ, με τους προέδρους των δύο πρώτων, στην καλύτερη περίπτωση, να κάνουν μάθημα πολιτικής για το ποιος ευθύνεται για τις περικοπές μισθών στον όμιλο, και στη χειρότερη, να ενημερώνουν τους εργαζόμενους ότι δεν έχουν το χρόνο να ασχοληθούν με το πρόβλημά τους γιατί τρέχουν και δε φτάνουν. Οι εργαζόμενοι από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της συνέλευσης πίεζαν τους παρόντες εκπροσώπους των σωματείων να τους καλύψουν άμεσα  για να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις από αύριο κιόλας στον όμιλο. Τα σωματεία σφυρίζανε αδιάφορα, η ένταση ανέβηκε και τελικά η απόφαση που ελήφθη απο τη συνέλευση είναι αύριο, αφού συναντηθούν οι εργαζόμενοι (και μάλλον και εκπρόσωποι σωματείων, το μεταφέρουμε με κάθε επιφύλαξη, αφού πρώτα πρέπει να ελέγξουμε τα ραντεβού στην ατζέντα του προέδρου….) με τον Φιλιππόπουλο, να πραγματοποιηθεί κατόπιν 3ωρη στάση εργασίας και νέα συνέλευση, στην οποία θα συζητηθεί το πρόγραμμα απεργιακών κινητοποιήσεων που θα πραγματοποιηθούν από τη Δευτέρα.
Στη διάρκεια της κινητοποίησης μέλη της συνέλευσής μας μοίραζαν το παρακάτω κείμενο αλληλεγγύης:
Οι εργατικοί αγώνες αυτής της περιόδου
πρέπει και αποτελούν Υπόθεση όλων μας
Έτοιμοι από καιρό
Τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα -αφεντικά, άνθρωποι δηλαδή με ονόματα και διευθύνσεις- φροντίζουν από καιρό, με όλες τις δυνάμεις τους για την εδραίωση ενός νομικού οπλοστασίου που θα τους επιτρέψει κυριολεκτικά την αφαίμαξη των εργαζομένων τους. Έμενε μόνο να πειστούν με τη σειρά τους οι εργαζόμενοι για το πόσο αναλώσιμοι είναι και να χαθεί στη λίμνη της λήθης η εμπειρία του ταξικού πολέμου μαζί με την υπέροχη μαγιά της αλληλεγγύης. Για την επίτευξη της λήθης χαρίστηκαν καθρεφτάκια και λεπτές φλατ τηλεοράσεις γεμάτες επίπλαστες εικόνες χαράς εκατομμυρίων ωρών ανόητων διαφημίσεων. Το καπιταλιστικό σύστημα επέβαλε με όλους τους δυνατούς τρόπους και έπεισε ότι αποτελεί μονόδρομο στις επιλογές όλων μας. Ισως το χειρότερο αποτέλεσμα αυτής της παντοκρατορίας να είναι η πλήρης διάβρωση των κοινωνικών σχέσεων με τις καπιταλιστικές ιδέες και πρότυπα. Ο εργαζόμενος άρχισε να “καταλαβαίνει” το αφεντικό που πρέπει να είναι αυστηρό με τους άλλους εργαζόμενους για να δουλεύουν, “είδε” τον εαυτό του στην πλευρά του αφεντικού “ξεχνώντας” την πραγματική του θέση, ουσιαστικά απώλεσε την ταξική του συνείδηση. Η αυταπάτη και η παραζάλη αυτή τον οδήγει σε μη υγιείς συμπεριφορές, όπως ο φθόνος προς τον εργαζόμενο που δουλεύει με καλύτερους όρους εργασίας από τον ίδιο. Παίρνοντας τέλος την εργασία την ίδια ως εμπόρευμα της ελεύθερης αγοράς (με νοικιαζόμενους εργαζόμενους ή μπλοκάκια) έρχεται η εμπέδωση του αναλώσιμου στον εργαζόμενο και ακολουθεί για τον ίδιο ο τρόμος της αγοράς εργασίας.
Η οικονομική κρίση αποτελεί ιδανική ευκαίρια
Δεν είναι λίγα τα αφεντικά (ο Φιλιππόπουλος μέσω του site και της εφημερίδας του είναι ένας από αυτούς) που ευθαρσώς μιλάνε για τεράστιες ευκαιρίες σε περιόδους σαν αυτή που διανύουμε. Αναγνωρίζουν ότι τους δύναται η δυνατότητα μέσω της χειραγώγησης -καλλιέργειας της πίστης ότι μερίδιο για την κρίση φέρουμε όλοι- και του απόλυτου εκβιασμού της απόλυσης να μειώνουν (κατά το πόσο θέλουν κερδίσουν) τον μισθό των εργαζομένων και να επιβάλλουν την επισφάλεια στους όρους δουλειάς με εκ περιτροπής εργασία και ελεύθερα ωράρια. Έτσι, κανονικοποιούνται οι γνώριμες ελαστικές σχέσεις εργασίας και προφανώς γίνονται παράδειγμα οι εταιρίες που το επιτυγχάνουν προς τις υπόλοιπες εταιρίες του κλάδου. Ο ανταγωνισμός που ο καπιταλισμός ευαγγελίζεται συστημικά δεν μπορεί παρά να παρασέρνει το “εργατικό κόστος” όλο και πιο χαμηλά.
Το παράδειγμα των “Αττικών Εκδόσεων”
Ο πρόεδρος της ένωσης ιδιοκτητών περιοδικού τύπου Θεοχάρης Φιλιππόπουλος ζηταεί από τους εργαζόμενούς του, που θεωρεί εξ αρχής άχρηστους και περιττούς, 10 με 15% μείωση των απολαβών τους. Για πολλούς από αυτούς (το 85%), αυτό είναι δυνατό να συμβεί μόνο κάνοντας χρήση του νόμου περί 9μηνης διάρκειας εκ περιτροπής εργασία, αφαιρώντας τους δηλαδή ένσημα- ασφάλιση ή και αλλάζοντας τους το ταμείο αν αυτό δεν δέχεται τη μερική απασχόληση. Ο Φιλιππόπουλος πρέπει να κάνει την αρχή (σαν μεγάλο μαγαζί και σαν πρόεδρος) για να ακολουθήσουν το παράδειγμα του με τη σειρά οι φίλοι του Λυμπέρης, Κωστόπουλος και μικρότερα αφεντικά. Μετά θα ξανακατεβάσουν τους μισθούς με πρόσχημα τον ανταγωνισμό και αυτή η κατρακύλα δεν θα έχει σταματημό.
Οι εργαζόμενοι με τη σειρά τους θα πρέπει ενωμένοι να αντισταθούν στις ορέξεις του Φιλιππόπουλου, να συνεχίσουν τις δυναμικές κινητοποιήσεις πολλές φορές ξεβράζοντας, όπως έκαναν και στην τελευταία συνέλευσή τους, την ξεπουλημένη συνδικαλιστική ηγεσία της ΕΣΠΗΤ και τις μικροπολιτικές της. Θα πρέπει δίπλα τους να βρουν τους εργαζόμενους και άλλων μαγαζιών του κλάδου και όχι μόνο, γιατί είναι ένας αγώνας που σύντομα θα μας αφορά όλους.
Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος του
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΑΤΤΙΚΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ
­
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, “μπλοκάκηδων”, “μαύρων”, άνεργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
katalipsiesiea.blogspot.com
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Αντιπληροφόρηση Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά Οπτικοακουστικό Υλικό

Το χρονικό μιας εκ των προτέρων ξεπουλημένης 48ωρης απεργίας

Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ δεσμεύεται την Παρασκευή 17/12 για απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ! Μια μεγάλη στιγμή, που διατίθεται και σε …high definition για κάθε ενδιαφερόμενο.

Κατεβάστε σε εκτυπώσιμη μορφή όλο το χρονικό της 48ωρης απεργίας, από εδώ

Από το λουκέτο της Αγγελοπούλου στον «Ελεύθερο Τύπο» και τον «City 99.5» το καλοκαίρι του 2009 μέχρι και σήμερα, παρακολουθούμε να αναπτύσσεται η πρωτόγνωρη επίθεση της εργοδοσίας εναντίον της πλειοψηφίας των εργαζομένων στη βιομηχανία των ΜΜΕ. Η επίθεση είναι τέτοια (λουκέτα σε επιχειρήσεις, μαζικές απολύσεις, μειώσεις μισθών, επιχειρησιακές – ατομικές  συμβάσεις) ώστε μας κάνει να έχουμε ως κλάδος το «προνόμιο» της πλήρους ανάπτυξης και πρωτοεφαρμογής του μνημονίου πάνω μας.

Ένας κλάδος που το εργατικό του δυναμικό μαζικοποιήθηκε τα χρόνια[1] της εξατομίκευσης, του «καριερισμού» και της καπιταλιστικής υπόσχεσης για κοινωνική ανέλιξη, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελείται από εργαζόμενους με πολύ χαμηλό ταξικό και πολιτικό επίπεδο οργάνωσης. Με τη συνδικαλιστική δομή να διαιρεί τον κλάδο σε 13 επιμέρους σωματεία και με την πλειοψηφία της ηγεσίας τους (με πολιορκητικό κριό την ΕΣΗΕΑ) να είναι πλήρως ταυτισμένη με τα ιδεολογικά και οικονομικά συμφέροντα των εργοδοτών[2], τα περιθώρια αντίστασης ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά περιορισμένα.

Παρ’ όλα αυτά, από τη μια η λυσσαλέα επίθεση των αφεντικών, που ανάγκασε αρκετούς συναδέλφους να ξυπνήσουν από τον λήθαργο στον οποίο είχαν περιπέσει αναμασώντας τις νεοφιλελεύθερες υποσχέσεις, και από την άλλη η επιμονή μιας μειοψηφίας εργαζομένων, που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην προμετωπίδα του αγώνα, οδήγησαν στο να στηθούν οι πρώτες άμυνες στα μιντιακά «κάστρα».

Έτσι, εδώ και λίγο καιρό, στο επίπεδο της βάσης των εργαζομένων άρχισε να σπάει ο τεχνητός διαχωρισμός (δημοσιογράφοι – τεχνικοί – διοικητικοί κλπ.), να προτάσσεται η αξιοπρέπεια απέναντι στα κελεύσματα των αφεντικών για υποταγή, να καλλιεργείται η αλληλεγγύη μεταξύ των ήδη, νυν και μελλοντικών απολυμένων και να ασκείται ιδιαίτερη πίεση στα κλαδικά σωματεία για αγωνιστικές αποφάσεις. Με αποκορύφωμα την κλαδική απεργιακή πορεία και τη μαζική συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ στις 30/11, μια παραδοσιακή στόχευση των αγωνιζόμενων εργαζομένων στον κλάδο των ΜΜΕ άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια. Δεν ήταν άλλη από μια 48ωρη απεργία η οποία θα εμπόδιζε τα κυριακάτικα φύλλα των εφημερίδων να κυκλοφορήσουν. Είναι αυτά που αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη στους κεφαλαιούχους των ΜΜΕ, και το «χτύπημά» τους είναι ένα από τα σημαντικότερα όπλα στα χέρια μας, ώστε να υπενθυμίζεται στους εργοδότες η αξία της παραγωγικής μας δύναμης. 
Τα σωματεία δεν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ήδη η ύπαρξή τους τίθεται εν αμφιβόλω με την κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Την 7η Δεκεμβρίου, η ΕΣΗΕΑ κάνει δεκτή την πρόταση της συντονιστικής επιτροπής του Διασωματειακού[3] και κηρύσσει 48ωρη απεργία στο χώρο των ΜΜΕ. Με το άνοιγμα της πόρτας της αίθουσας συνεδριάσεων του Διασωματειακού, όπου και πάρθηκε η απόφαση, ξεκινάει μια σειρά γεγονότων που οδηγούν στον ευτελισμό[4] ενός εκ των σημαντικότερων όπλων αντίστασης στα χέρια μας, στα χέρια του κάθε εργαζόμενου.
Την επόμενη στιγμή μετά τη λήψη της απόφασης για 48ωρη απεργία (7/12), ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος σηκώνει το τηλέφωνό του και καλεί τον Σταύρο Ψυχάρη, πρόεδρο του Δ.Σ. και διευθύνοντα σύμβουλο του ΔΟΛ. Τις επόμενες μέρες (15/12) συναντιούνται κατ’ ιδίαν. Το ίδιο έγινε και με τον πρόεδρο της ΕΠΗΕΑ Μάριο Γκανά, όπως και με τον πρόεδρο της ΕΤΗΠΤΑ Γεώργιο Μυλωνά. Οι όποιες «διαπραγματεύσεις» έγιναν χωρίς την έγκριση των υπολοίπων μελών του Διασωματειακού. Είναι οφθαλμοφανές ότι δεν επρόκειτο για σοβαρές διαπραγματεύσεις επί της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή για την επαναπρόσληψη των απολυμένων, αλλά για τρυφερά ενσταντανέ με στόχο να συμφωνηθεί η «δια της πλαγίας οδού[5]» κυκλοφορία των Κυριακάτικων, στην πλάτη της απεργίας και των εκατοντάδων απολυμένων στον κλάδο. Έτσι, η όποια πίεση από τα κάτω ένιωθαν αφεντικά και συνδικαλιστές θα εκτονωνόταν με μια 48ωρη απεργία-παρωδία.  
Από την πρώτη στιγμή, και καθόλου τυχαία, στους διαδρόμους και στις αίθουσες των εργασιακών μας χώρων άρχισε να κυκλοφορεί η «φήμη» περί αναστολής της 48ωρης απεργίας. Η φημολογία από τη μία αντικατόπτριζε σημαντικό μέρος της αλήθειας[6] και από την άλλη καλλιεργούσε το απαραίτητο κλίμα ηττοπάθειας ανάμεσα στους συναδέλφους, κλίμα αναγκαίο για την κορύφωση του ξεπουλήματος που βρισκόταν εν εξελίξει. Η σκέψη μας – και όχι μόνο – δεν μπορεί παρά να μας οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα: οι επικεφαλής των τριών προαναφερθέντων σωματείων – και όσοι γνώριζαν και σιωπηρά συναινούσαν – είχαν συμφωνήσει «κάτω από το τραπέζι» με τους εκδότες, πολύ πριν τις μέρες της 48ωρης απεργίας, την κυκλοφορία των κυριακάτικων φύλλων. Αυτό θα συνέβαινε με τη σύμπτυξη τριών φύλλων (Παρασκευής-Σαββάτου-Κυριακής) σε ένα, το οποίο θα κυκλοφορούσε από τα πρακτορεία και θα βρισκόταν αναρτημένο την Παρασκευή 17/12.
Ο κύριος στόχος της απεργίας είχε ήδη χαθεί. Μπορεί τα φύλλα να έβγαιναν «λειψά» από ύλη, τα έσοδα όμως από τη διαφημιστική πίτα θα παρέμεναν ανέγγιχτα. Εξάλλου, για τους εργοδότες, μεγαλύτερη σημασία έχει να βρίσκονται 3 μέρες κρεμασμένα στα περίπτερα τα δωροDVD[7], παρά η όποια επικαιρότητα στην ενημέρωση. Προσθέτοντας σε αυτό τις ατέλειωτες υπερωρίες των εργαζομένων για να βγουν τα φύλλα πριν την ώρα τους, το αποτέλεσμα κρίνεται σαφές: ξεκάθαρη επικράτηση των εργοδοτών μας σε μια μάχη που τα γραφειοκρατικά μας σωματεία είχαν αποφασίσει εκ των προτέρων να μη δώσουν ποτέ. Εξάλλου, όπως ανέφεραν εκ των υστέρων διάφοροι καλοθελητές, αριστεροί και δεξιοί, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας, στην ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την απεργία δεν υπήρχε ρητώς ως σκοπός της 48ωρης το μπλοκάρισμα της έκδοσης των Κυριακάτικων… Άρα, όλα ήταν στο μυαλό μας, ή στην καλύτερη περίπτωση, ζήτημα λανθασμένης ερμηνείας…
Οι εργοδότες, καλά πληροφορημένοι για το «πολυνομοσχέδιο» της κυβέρνησης που ψηφίστηκε στις 14/12, είχαν προλάβει και είχαν διαλύσει την εργοδοτική τους ένωση (ΕΙΗΕΑ), κάνοντας σαφές ότι συλλογική σύμβαση εργασίας ΔΕΝ θα υπογραφεί[8]. Λίγες μέρες πριν την απεργία, κάνει την εμφάνισή της η Μάνια Τεγοπούλου, ιδιοκτήτρια της «Ελευθεροτυπίας». Εξίσου καλά πληροφορημένη για το «πολυνομοσχέδιο», ενημερώνει την ΕΣΗΕΑ ότι προτίθεται να υπογράψει τα 6 σημεία-αιτήματα της 48ωρης απεργίας, συμπεριλαμβανομένης της ΣΣΕ, ζητώντας ως αντάλλαγμα να εξαιρεθεί η «Ε» από την απεργιακή κινητοποίηση. Η «Μάνια» γνωρίζει καλά ότι, αν η ΕΣΗΕΑ δεχτεί να υπογράψει σύμβαση εργασίας με μεμονωμένη επιχείρηση, υπογράφει μια απλή επιχειρησιακή σύμβαση, με όρους βολικούς για την εκάστοτε επιχείρηση – όσο κι αν η ΕΣΗΕΑ, αλλά και οι εργοδότες, αποκαλούν αφηρημένα τη σύμβαση αυτή «Συλλογική Σύμβαση Εργασίας», αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα έχει ισχύ κλαδικής. Είναι προφανές ότι, αν τα καλούμενα κλαδικά σωματεία[9] δεν υπογράψουν σύμβαση με την αντίστοιχη εργοδοτική ένωση (ΕΙΗΕΑ), αλλά με μεμονωμένη επιχείρηση, τότε η σύμβαση είναι εξορισμού επιχειρησιακή. Αυτός είναι και ο λόγος που η «Μάνια» διαρρέει ότι δεν θα επιστρέψει στην ΕΙΗΕΑ, η οποία ανασυστάθηκε[10] ελάχιστες μέρες πριν την απεργία.  
Από τη στιγμή αυτή, οι ξεπουλημένοι πρόεδροι της πλειοψηφίας των σωματείων μας αρχίζουν και πάλι να έχουν υπόγειες επαφές με την Τεγοπούλου και της υπόσχονται την εξαίρεση της «Ε» από την απεργία αν υπογράψει ΣΣΕ, θεωρώντας – οι ανίδεοι(;)[11] – ότι έτσι συμπαρασύρουν και τους άλλους εκδότες σε υπογραφή της ΣΣΕ, πάντα με απώτερο σκοπό να ανακληθεί η απεργία. Είναι αμφίβολο αν σκέφτηκαν καν τον ανταγωνισμό[12] μεταξύ των εκδοτών. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο, δύο μέρες πριν την 48ωρη, κανείς να μη γνωρίζει αν αυτή η απεργία θα πραγματοποιηθεί, καθώς οι διαβουλεύσεις των συνδικαλιστικών ταγών με την εκάστοτε εργοδοσία τροφοδοτούν τις φήμες για ανάκλησή της.
Ταυτόχρονα, η γραμμή της εργοδοσίας προτείνει[13] στη συνέλευση των εργαζομένων της «Ε», που λαμβάνει χώρα εκείνη τη στιγμή, το σπάσιμο της απεργίας και την κανονική κυκλοφορία της εφημερίδας την Παρασκευή και το Σάββατο, 17-18 Δεκεμβρίου. Ως βασικά επιχειρήματα χρησιμοποιούνται «η αδυναμία της ΕΣΗΕΑ να προστατέψει τους εργαζόμενους στα άλλα ΜΜΕ», η «υπόγεια νομιμοποίηση των υπόλοιπων επιχειρήσεων από την ΕΣΗΕΑ, για να κυκλοφορήσουν τα κατ’ ουσίαν απεργοσπαστικά «φύλλα 3 σε 1», και το: «απεργία να γίνει στα μαγαζιά που κάνουν απολύσεις, και όχι στο δικό μας που είναι αντίθετο σε αυτές».
Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία[14] των συναδέλφων της «Ελευθεροτυπίας» δέχτηκε με απόφαση γενικής συνέλευσης εργαζομένων να ενσωματώσει την εργοδοτική γραμμή και να δηλώσει με στόμφο[15]: ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΙΑ! Οι συνάδελφοι δεν κατάφεραν καν να συλλογιστούν την ευκολία της απάντησης στα εργοδοτικά επιχειρήματα. Μήπως σήμερα, και αφού η ένταση των ημερών έχει περάσει, μπορούν να απαντήσουν στα κάτωθι ερωτήματα, τα οποία τους απευθύνουμε συναδελφικά (παρ’ όλη την οργή μας για τη δηλωμένη απεργοσπασία τους);
α) Τον τελευταίο καιρό ακούμε πολλά αφεντικά, αλλά και κυβερνητικούς, να κόπτονται(!)[16] για την αγωνιστικότητα των σωματείων. Υπενθυμίζουμε ότι το να δέχονται οι κεφαλαιοκράτες τη διαπραγμάτευση της πώλησης της εργατικής μας δύναμης με τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων που λέγεται «συνδικάτο» αποτελεί ιστορική κατάκτηση της εργατικής τάξης. Η κατά καιρούς αγωνιστικότητα ή μη αγωνιστικότητα των σωματείων εξαρτάται από το επίπεδο της ταξικής πάλης, αφορά τους εργαζόμενους και μόνο αυτούς, και η οποιαδήποτε «εργατικών συμφερόντων» μομφή προς τα σωματεία που προέρχεται από κυβερνητικά/κεφαλαιοκρατικά χείλη είναι απλώς ύποπτη, περιπαικτική και παραπλανητική. Και το λέμε αυτό έχοντας πλήρη γνώση ως συνέλευση τόσο της μη επαναστατικής φύσης[17] του συνδικαλισμού, όσο και της αδυναμίας του να ανταποκριθεί στον φυσικό του ρόλο. Το ότι η ΕΣΗΕΑ ως σωματείο είναι από τα πιο ξεπουλημένα στην Ελλάδα,αφορά τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, και αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να την κρίνουν, να τη χτυπήσουν ή ακόμα και να τη διαλύσουν. Ρωτάμε λοιπόν, συνάδελφοι της «Ε»: αποτελεί «κραυγή διαμαρτυρίας» προς το σωματείο η ταύτιση με τα εργοδοτικά συμφέροντα; Το ίδιο ερώτημα απευθύνουμε και προς την παράταξη της ΕΣΗΕΑ «Δούρειος Τύπος», που δικαιολόγησε[18] την απόφαση για απεργοσπασία στην «Ε» δηλώνοντας ότι «ο κύριος Σόμπολος χειρίστηκε την υπόθεση (…) με τρόπο που επέτρεψε (π.χ. στον ΔΟΛ και στον Πήγασο) την έκδοση των απεργοσπαστικών φύλλων-ψυγείου, ενώ παραπλάνησε την “Ελευθεροτυπία” οδηγώντας τους συντάκτες της σε σοβαρά αδιέξοδα και διλήμματα».
β) Η εργοδοσία της «Ελευθεροτυπίας» σε πόσες απολύσεις[19] έχει προβεί το τελευταίο τρίμηνο;
γ) Το ότι η «Μάνια σας» είναι εργοδότης-ιδιοκτήτρια του μέσου που εργάζεστε και έχει κάθε συμφέρον να ΜΗΝ πραγματοποιηθεί η απεργία, το αντιλαμβάνεστε ή θεωρείτε ότι εργάζεστε στη Libération[20] του 1980;
δ) Όταν τα τσιράκια της εργοδοσίας πριν δυο μήνες στήσανε απεργοσπαστικές κάλπες σε ΔΟΛ και Πήγασο, ώστε «να μη γίνει 48ωρη στα συγκεκριμένα μαγαζιά, αλλά γενική», είπατε: «Γενική, γενική!». Τη στιγμή που η αξιοπρέπεια των εργαζομένων στον κλάδο επέβαλλε την 48ωρη γενική απεργία, είπατε: «Απεργία μόνο σε συγκεκριμένα μαγαζιά!». Είναι αυτό πλήρης αφομοίωση του επιχειρήματος – «κωλοτούμπα» που χρησιμοποίησαν οι εργοδοτικοί σε ΔΟΛ και Πήγασο για να σπάσουν την όποια απόφαση για απεργία, ναι ή όχι;
Και για να μη μακρηγορούμε άλλο με την «Ε», είναι στο χέρι του κάθε συναδέλφου, παρ’ όλη την κλονισμένη πίστη μας, να κάνει ξεκάθαρο με ποια πλευρά τάσσεται.
Ολοκληρώνοντας το συνδικαλιστικό ξεπούλημα της απεργίας, ήρθαν και οι δυνάμεις της αριστεράς να συμπληρώσουν το πολιτικό της ξεπούλημα[21]. «Αυγή»[22] και «Ριζοσπάστης»[23] αποφασίζουν και αυτές να κυκλοφορήσουν «φύλλα 3 σε 1[24]» την Παρασκευή 17/12.
Φτάνουμε έτσι στην αποφράδα ημέρα του πρώτου 24ωρου της απεργίας. Οι εφημερίδες βρίσκονται αναρτημένες κανονικά στα περίπτερα, η μεγάλη πλειοψηφία[25] των ενημερωτικών site με κοινή απόφαση[26] των εργοδοτών συνεχίζουν απρόσκοπτα τη λειτουργία τους και τα 13 σωματεία αποφασίζουν να περιφρουρήσουν την απεργία συνεδριάζοντας το μεσημέρι (!!!) στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ. Το μόνο ραντεβού για περιφρούρηση μέχρι εκείνη τη στιγμή[27] ήταν το πρωί στον δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό Ηρακλείου (Επικοινωνία 94fm), με πρωτοβουλία του σωματείου της ΕΤΕΡ[28], χωρίς τελικά να χρειαστεί κάπου η επέμβαση των απεργών. Όσοι απεργοί συγκεντρωθήκαμε το πρωινό εκείνο στην ΕΣΗΕΑ για να ενημερωθούμε για τυχόν ανάγκες περιφρούρησης, γρήγορα διαπιστώσαμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. Αποφασίσαμε ως εκ τούτου να παρακολουθήσουμε τη συνεδρίαση του Διασωματειακού και έπειτα να προβούμε στις δικές μας κινήσεις περιφρούρησης[29].
Το θέατρο του παραλόγου στήθηκε από νωρίς, με τους εργατοπατέρες (εκτός λίγων εξαιρέσεων) να επιδίδονται πρώτα σε μαθήματα επαναστατικών λογυδρίων, λόγω της αμηχανίας που τους προκαλούσε η παρουσία θυμωμένων απεργών, κι εν συνεχεία σε σεμινάρια δωσιλογισμού και αλληλοκαρφώματος. Ως απεργοί, χωρίς να σταθούμε όσο θα θέλαμε στην «επίπληξη» των εργατοπατέρων, προσπαθήσαμε να οδηγήσουμε έστω και την ύστατη στιγμή σε κάποιες αποφάσεις που θα διέσωζαν την αξιοπρέπεια της απεργίας. Τα δύο σημεία που καταλήξαμε να προτείνουμε ως άτυπο σώμα απεργών, και που προς στιγμή φάνηκε να κερδίζουν έδαφος, ήταν το μπλοκάρισμα της εξόδου της σαββατιάτικης «Ε» από τα τυπογραφεία και οι άμεσες παρεμβάσεις στους χώρους εργασίας των «αόρατων», των επισφαλώς εργαζομένων σε sites και portals.
Όμως, το μουγκρητό του επιθανάτιου ρόγχου – μέσα στα διάφορα καρδιακά που πάθαιναν κάποιοι πρόεδροι σωματείων (εκ δεξιών κι εξ ευωνύμων) μπρος στην πίεση που τους ασκούταν να αρθούν προ των ευθυνών τους – ακούστηκε δυνατότερα από κάποιους που θεωρητικά βρίσκονται στην αγωνιστική όχθη του ποταμού. Ορθά κοφτά, οι ίδιοι «αγωνιστές» που συμβούλευσαν τους 20 αξιοπρεπείς συναδέλφους στο κτίριο του ΣΚΑΪ να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, άνοιξαν, μέσω του τεχνάσματος της σύγχυσης και της παραπλανητικής τους ρητορικής[30], τη δίοδο για την κανονική κυκλοφορία της απεργοσπαστικής «Ελευθεροτυπίας» και έδωσαν το άλλοθι στο Διασωματειακό να μη λάβει καμία απόφαση περιφρούρησης της απεργίας.
Όλες οι πτυχές του ξεπουλήματος της απεργίας είχαν ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας. «Αριστεροί» εκδότες, εργοδότες-μέλη της ΕΣΗΕΑ, ιδιοκτήτες διαδικτυακών επιχειρήσεων, δεξιοί και «αριστεροί» πρόεδροι σωματείων, εκπρόσωποι εργαζομένων «αριστερών» παρατάξεων, εν δυνάμει αγωνιστές συνάδελφοι, επιχείρησαν να αφοπλίσουν πλήρως το αγωνιστικό νόημα της απεργίας. Τη δεδομένη στιγμή, με διαφορετικά επιχειρήματα ο καθένας, όλοι οι προαναφερθέντες φάνηκαν να πετυχαίνουν το σκοπούμενο: Διαίρεση – Σύγχυση – Υποταγή.
Δυστυχώς για όλους αυτούς, κάποιοι επιμένουμε να έχουμε τη συνείδησή μας καθαρή, τα μάτια μας ορθάνοιχτα και το ταξικό μας μίσος όσο ποτέ γιγαντωμένο. Είμαστε αρκετά εύπιστοι για να πιστεύουμε ακόμα και σε υποσχέσεις για απεργία διαρκείας, παρ’ όλο που αυτές ακούγονται από τα χείλη του Σόμπολου (βλ. βίντεο), αλλά και γεμάτοι οργή όταν αυτές δεν τηρούνται. Είμαστε αρκετά μειλίχιοι ώστε να ανεχόμαστε δίπλα μας φανφαρόνους «αγωνιστές», αλλά και αδυσώπητοι μπροστά στην ταξική προδοσία. Είμαστε έτοιμοι να συμπαραταχθούμε ξανά με παραπλανημένους συναδέλφους, αλλά έχουμε και γεμάτη την φαρέτρα μας με επιχειρήματα για να τους αντιμετωπίσουμε – αν μας οδηγήσουν ως εκεί – ως κομμάτι του αντίπαλου στρατοπέδου. Πάνω απ’ όλα, όμως, είμαστε έτοιμοι να ριχτούμε στον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά μας, ως τον τελικό αφανισμό τους.
Συνάδελφοι, οι καιροί είναι όσο ποτέ πολωμένοι. Ο καθένας ας βαδίσει το δρόμο του. Τον δύσκολο συλλογικό δρόμο του αδιαμεσολάβητου αγώνα ή τον εύκολο δρόμο της ανάθεσης και του βολέματος, που με ακρίβεια οδηγεί στην προδοσία του μέλλοντος όλων μας.  
Υ.Γ. Επειδή στην επόμενη απόπειρα για απεργιακή κινητοποίηση οι γνωστοί «καλοθελητές» θα επικαλεστούν την αποτυχία της παρούσας, κάποια δωρεάν μαθήματα επιτυχούς 48ωρης απεργίας:
α) Η 48ωρη απεργία καλείται 3 μέρες πριν από την πραγματοποίησή της, τόσο για να μη δίνει άλλοθι για δικαστικές ακυρώσεις της, όσο και για να μη δίνει τα περιθώρια σε συνδικαλιστικούς εκπροσώπους για «διαβουλεύσεις» με τα αφεντικά
β) Το περιρρέον κλίμα φροντίζει να προωθεί την αγωνιστικότητα, όχι την ηττοπάθεια.
γ) Η παρουσία κάποιων μόνο μελών των 13 σωματείων, π.χ. 10 από την κάθε ένωση, φτιάχνουν μια απεργιακή δύναμη 130 ανθρώπων, ικανή να μπλοκάρει όλα τα πιεστήρια, αν αναλογιστεί κανείς ότι σαμποτάραμε την κυκλοφορία της «Απογευματινής»[31], το καλοκαίρι του 2009, 20 μετρημένοι στα δάχτυλα άνθρωποι, εργαζόμενοι από τους οποίους ελάχιστοι ήμασταν μέλη ενώσεων.
δ) Από τη στιγμή που καλείται η απεργία, τρεις μέρες είναι υπεραρκετές για επίσκεψη των συνδικαλιστικών μας εκπροσώπων στα μαγαζιά (κυρίως του διαδικτύου), όπου υπάρχουν εκατοντάδες «αόρατοι» εργαζόμενοι, αναγκασμένοι να δουλεύουν λόγω της χρόνιας εσκεμμένης τύφλωσης των σωματείων και υπό την απειλή του κάθε Τριανταφυλλόπουλου.
ε) Όλοι οι συνάδελφοι ας κατανοήσουν ότι απεργία σημαίνει πίεση στα αφεντικά, και καθόλου δεν σημαίνει ξεπούλημα της απεργίας μπροστά στην πίεση των αφεντικών.      
ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων»,
«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
[1] Με το άνοιγμα των αδειών για τα ιδιωτικά μέσα το 1990.
[2] Μιλάμε πάντα για την πλειοψηφία των σωματείων, καθώς κάποια μειοψηφικά σωματεία, με χαρακτηριστικότερο την ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδος), έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι βρίσκονται στην πλευρά του αγώνα. 
[3] Το συντονιστικό των προέδρων του συνόλου των πρωτοβάθμιων σωματείων στον κλάδο των ΜΜΕ.
[4] Πολλές από τις αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι πληροφορίες που έχουμε από τη συνεδρίαση του Διασωματειακού στις 17/12 (πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας), που έλαβε χώρα στην ΕΣΗΕΑ και στην οποία παραβρεθήκαμε.
[5] Σύμπτυξη των τριών φύλλων (Παρασκευής – Σαββάτου – Κυριακής) σε ένα, που θα κυκλοφορούσε την Παρασκευή 17/12.
[6] Από τη στιγμή που πρόεδροι σωματείων μιλούσαν τηλεφωνικά ή  και συναντιόνταν στα κρυφά με εργοδότες.
[7] Τo ότι τα δωροDVD ήταν αναρτημένα επί 3 μέρες στα περίπτερα κράτησε σε υψηλά επίπεδα τις πωλήσεις, οι οποίες παρουσίασαν πτώση μόνο 12% κατά μέσο όρο.
[8] Ήδη ο Αλαφούζος είχε προχωρήσει στον ΣΚΑΪ σε ατομικές συμβάσεις εργασίας πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου.
[9] Που λαμβάνουν το μέρισμα των χρημάτων από το αγγελιόσημο.
[10] Η ΕΙΗΕΑ ανασυστάθηκε βέβαια φιλοδοξώντας να υπογράψει ΣΣΕ με τους δικούς της όρους, όπως μηδενικές αυξήσεις. Οι εργοδότες γνωρίζουν καλά ότι μπορούν πλέον να κραδαίνουν ως απειλή τις επερχόμενες «ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις» για να αποκτούν το πάνω χέρι στην επιβολή των όρων των κλαδικών συμβάσεων.   
[11] Όσα υπόσχονται στην Τεγοπούλου εξασφαλίζουν απλώς το θάνατο των ΣΣΕ, άρα και τον δικό τους θάνατο ως κλαδικών σωματείων.
[12] Τα ήδη μειωμένα κέρδη τους από την διαφήμιση, λόγω της οικονομικής ύφεσης, πρέπει να μοιράζονται σε λιγότερα κομμάτια, γεγονός που οδηγεί στο «ο θάνατός σου η ζωή μου» μεταξύ των εκδοτών.
[13] Η πρόταση κατατέθηκε από την διευθύντρια της «Ελευθεροτυπίας» Κύρα Αδάμ.
[14] Ένας εκ των μειοψηφούντων ήταν ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στην «Ε» Πάνος Σώκος, απεργός και παρών στο Διασωματειακό την Παρασκευή 17/12.  
[15] Πέρα από την απόφαση της συνέλευσης, τουλάχιστον δύο κείμενα συντακτών στην απεργοσπαστική «Ε» (δυστυχώς το ένα από μη ακριβοπληρωμένο συνάδελφο) παρείχαν σαφή ιδεολογική κάλυψη στην εργοδοσία.
[16] Όπως δήλωσε με περισσή ειλικρίνεια ο Χ. Πρωτόπαππας στη ραδιοφωνική εκπομπή της Ε. Στάη : «εγώ ως κυβέρνηση περνάω το νόμο για τις ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις. Ως κόμμα, θα δώσω αυτονομία στα συνδικάτα. Πρέπει πια τα συνδικάτα να γίνουν πραγματικά συνδικάτα. Ας μην υπογράψουν!»
[17] Βασικός όρος ύπαρξης του συνδικαλισμού είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη πώληση της εργατικής μας δύναμης εντός των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων, και όχι η πλήρης κατάργησή τους. 
[18] Γιατί, συνάδελφοι, αντικαταστάθηκε αυτή η ανάρτηση από την ιστοσελίδα σας με αυτή; (Η πρώτη ανακοίνωση, με τίτλο με τίτλο «Πόσο ΔΟΛιο είναι το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ;», είχε την υπογραφή του «Δούρειου Τύπου», ενώ η δεύτερη του συναδέλφου της «Ε» Σωτήρη Μανιάτη)
[19] Η συνήθης ατάκα ως απάντηση σε ερωτήσεις που θέταμε προς συναδέλφους: «Έλα μωρέ, από τους 20 που απολύθηκαν οι 10 ήταν τσιράκια.» – «Οι άλλοι 10;» – «Έλα μωρέ, εδώ πάμε για κλείσιμο και εσείς μας λέτε για 10 απολύσεις;» 
[20] Η πρώτη και τελευταία «εφημερίδα των συντακτών», απότοκο των προταγμάτων του Μάη του ’68. 
[21] Μοναδικές εξαιρέσεις, οι εφημερίδες «Δρόμος» και «Εποχή».
[22] Ήδη 1,5 μισθό μέσα οι συνάδελφοι, προσφάτως πήραν τη χριστουγεννιάτικη υπόσχεση ότι θα υποδεχτούν το νέο έτος με 2,5 μισθούς χρωστούμενους. Απλές κεϋνσιανές λογαριθμικές πράξεις!
[23] Το επιχείρημα «το ΚΚΕ εδώ και χρόνια είναι το μοναδικό κόμμα που αγωνίζεται για την εργατική τάξη» μάλλον δεν πείθει. Τα νούμερα των απολύσεων στην Τυποεκδοτική (επιχείρηση του ΚΚΕ) τα ζηλεύουν και οι πιο δηλωμένοι καπιταλιστές.  
[24] Τα μισά φύλλα είχαν στο λογότυπό τους την ημερομηνία Κυριακή 19/12, ενώ τα πιο “ειλικρινή” ανέγραφαν Παρασκευή 17 – Κυριακή 19/12.
[25] «Δεν σας προβληματίζει που το 90% των sites δουλεύουν σήμερα, τη στιγμή που σε άλλες απεργίες δεν λειτουργούσαν;», ήταν τα λόγια που ακούσαμε από τον διευθυντή του «gazzetta.gr».
[26] Χρησιμοποιώντας την ίδια ιδεολογική πρόφαση με την «Ε», περί ξεπουλημένου σωματείου (τουλάχιστον οι εργαζόμενοι στα sites βιώνουν το ξεπούλημα αυτό σε όλη του την έκταση), επιχείρημα που πρώτος είχε επικαλεστεί για να δικαιολογήσει τη διαρκή απεργοσπασία στην επιχείρησή του, «zougla.gr», ο εργοδότης Μ. Τριανταφυλλόπουλος.
[27] Την επομένη, Σάββατο 18/12, η ΕΦΕ παρενέβη στους αθλητικούς αγώνες Πανιώνιος-Αστ. Τρίπολης και Παναθηναϊκός-Ο. Βόλου, αποτρέποντας την εξαναγκαστική εργασία συναδέλφων 
[28] Ένωση Τεχνικών Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
[30] Ενώ το άτυπο σώμα των «εξωθεσμικών» απεργών πρότεινε ρητώς περιφρούρηση στα τυπογραφεία (Κορωπί) απ’ όπου θα διανεμόταν η «Ε» και όχι στο κτίριό της στον (Ν. Κόσμο), επειδή ακριβώς δεν θέλαμε να έρθουμε σε πλήρη ρήξη με τους συναδέλφους, το «οργισμένο» επιχείρημα του εν λόγω θεσμικά εκλεγμένου εκπροσώπου της ΕΣΗΕΑ στήθηκε παραπλανητικά: «να πάμε στην “Ελευθεροτυπία”, αλλά, επειδή οι εργαζόμενοί της είναι θυμωμένοι με την ΕΣΗΕΑ, καλό θα ήταν να επισκεφθούν το κτίριο οι εκπρόσωποι των άλλων μόνο Ενώσεων. Η ακριβής δε ατάκα προς τα άλλα σωματεία ήταν: «σας ζητάμε, αν θέλετε, να μας βοηθήσετε». Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση τα υπόλοιπα σωματεία να βγάλουν μόνα τους τα «κάστανα απ’ τη φωτιά», για μια αντιπαράθεση μάλιστα που άνηκε στο καταστατικά αρμόδιο και συνάμα «ισχυρότερο» συνδικαλιστικό όργανο, την ΕΣΗΕΑ…
[31] Απεργοσπαστικό φύλλο που επρόκειτο να κυκλοφορήσει την ημέρα της 24ωρης απεργίας επ’ αφορμή του κλεισίματος του «Ελεύθερου Τύπου».
Categories
Δράσεις Νέα από τα μαγαζιά Παρεμβάσεις

Ενημέρωση από την 48ωρη απεργία 17-18/12

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στο χώρο του Τύπου είναι ραγδαίες: απολύσεις στο ΔΟΛ, στον Πήγασο, στην «Ελευθεροτυπία», στην ΕΡΤ, στον ΑΝΤ1, στον 902, η «Απογευματινή» κλείνει, το «Voyager» επίσης, το ίδιο και το «Passport» και η «Athens Plus» («Καθημερινή ΑΕ» και τα δύο), ενώ ο Αλαφούζος στο ΣΚΑΪ, υπό την απειλή της απόλυσης, εκβιάζει την υπογραφή ατομικών συμβάσεων και μείωσης μισθών. Η απεργία της 30ής Νοέμβρη και η δυναμική πορεία των 2.000 ατόμων φανέρωσε την οργή μεγάλης μερίδας εργαζομένων του κλάδου. Η οργή αυτή μετατράπηκε σε πίεση προς τα σωματεία για να παρθούν αποφάσεις οι οποίες θα έπλητταν τα κέρδη των αφεντικών. Η 48ωρη απεργία στις 17 και 18 Δεκέμβρη ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πίεσης.   

Η παρουσία απεργών στο Διασωματειακό

Ήδη από τις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής (17/12) κάποιοι απεργοί άρχισαν να συγκεντρώνονται στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ με σκοπό να συζητήσουν και να προχωρήσουν στην περιφρούρηση της 48ωρης απεργίας. Η πραγματικότητα όμως μας είχε ήδη ξεπεράσει. Τα κυριακάτικα φύλλα, για το μπλοκάρισμα των οποίων προκηρύχτηκε η απεργία, κυκλοφορούσαν ήδη από τα ξημερώματα. Εκτός βέβαια από την «Ελευθεροτυπία», η οποία έσπασε κάθε μέρα της απεργίας κυκλοφορώντας κανονικά την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή.

Όσοι απεργοί βρεθήκαμε στην ΕΣΗΕΑ αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε το Διασωματειακό που ήταν προγραμματισμένο για τη 1 το μεσημέρι και να προσπαθήσουμε να πιέσουμε τα σωματεία των ΜΜΕ για πραγματική περιφρούρηση της απεργίας. Ωστόσο, τα επαναστατικά λογύδρια που ακούστηκαν στην αίθουσα της συνεδρίασης δεν μετουσιώθηκαν και σε πράξεις καθώς η συνεδρίαση έληξε χωρίς να παρθεί καμιά απόφαση παρά την πίεσή μας για μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας της «Ελευθεροτυπίας» και όσων portals δούλευαν παρά την απεργία. Βέβαια, οι εργαζόμενοι στα portals εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως «αόρατοι» και ελάχιστοι συνδικαλιστές δείχνουν ενδιαφέρον για την κατάστασή τους. Παρότι οι περισσότεροι πρόεδροι των σωματείων των ΜΜΕ ήξεραν για τη λειτουργία κάποιων ειδησεογραφικών και αθλητικών ιστοσελίδων, δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση για να αποτρέψουν το γεγονός, γι’ αυτό όσοι βρισκόμασταν στην αίθουσα ενημερώσαμε για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της διαδικτυακής δημοσιογραφίας και για το πόσο δύσκολο είναι να απεργήσουν συνάδελφοι όταν κανείς δεν τους «αναγνωρίζει». Παράλληλα ενημερωθήκαμε από τον εκπρόσωπο των εργαζομένων της αθλητικής εφημερίδας «Goal News», του Ρ/Σ «Sentra 103,3» και της αθλητικής ιστοσελίδας «sentragoal.gr» ότι υπήρχε πίεση από την εργοδοσία να σπάσει η απεργία εξαιτίας της λειτουργίας των άλλων ανταγωνιστικών ιστοσελίδων.

Επιστρέφοντας στο θέμα της «Ελευθεροτυπίας», γίναμε μάρτυρες πολλών και διάφορων σχολίων σχετικά με το ποιοι παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων, ποιοι τα βρίσκουν με τους εκδότες κάτω από το τραπέζι, ποιοι είναι πιο επαναστάτες και φροντίζουν για το καλό μας και ποιοι είναι μεν επαναστάτες αλλά κυκλοφόρησαν το απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο την Παρασκευή. Οι παρευρισκόμενοι απεργοί δεν σταματήσαμε λεπτό να ζητάμε να παρθεί αγωνιστική απόφαση για την αντιμετώπιση της απεργοσπασίας, αλλά και να απαντούμε αναλόγως όποτε προσπαθούσαν να παίξουν με τη νοημοσύνη μας, καθώς ήταν εξαρχής φανερό ότι η 48ωρη είχε κηρυχθεί για να υπονομευθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα γουρλωμένα μάτια του Σόμπολου και η αδυναμία του να δώσει πειστική απάντηση όταν απολυμένη του «Βήματος» ζήτησε επιτακτικά εξηγήσεις για την απραξία. Τελικά ο Σόμπολος είπε ότι τη Δευτέρα που θα έχουν συνάντηση με την ΕΙΗΕΑ, αν τα αφεντικά δεν δεχτούν να υπογράψουν συλλογική σύμβαση, τότε, ως κλάδος, θα προχωρήσουμε σε απεργία διαρκείας! Οι περισσότεροι δεν συγκρατηθήκαμε και ξεσπάσαμε σε γέλια, αλλά αργότερα που ξαναρωτήσαμε μας απάντησε και πάλι το ίδιο: ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ! Ο καθένας και η καθεμία ας κρίνει αναλόγως αυτές τις μεγαλοστομίες, που ήταν μεν προϊόν της πιεστικής παρουσίας των απεργών, αλλά δεν παύουν να αποτελούν υποσχέσεις (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) του Διασωματειακού.

Τελικά, η παρακολούθηση τέτοιων συνεδριάσεων έχει ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Σε εξαγριώνει γιατί είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς ένας κλάδος με 13 συνδικαλιστικές ενώσεις δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να προασπίσει τα συμφέροντα του. Έτσι, όσοι απεργοί βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή στην ΕΣΗΕΑ αποφασίσαμε να αναλάβουμε πρωτοβουλία και να πάμε να παρέμβουμε σε απεργοσπαστικά μαγαζιά.

Η παρουσία απεργών στο «Gazzetta» και στον όμιλο «24»

Το πρώτο μαγαζί που δέχτηκε την επίσκεψή μας ήταν η αθλητική ιστοσελίδα «gazzetta.gr». Αρχικά μιλήσαμε με τους εργαζόμενους που βρισκόταν εκεί, κάποιοι από τους οποίους δουλεύουν υπό το καθεστώς της πρακτικής άσκησης. Ήταν βέβαια αρκετά μουδιασμένοι λόγω της ξαφνικής μας επίσκεψης, και λογικό ήταν, αφού δεν είχαν έρθει ξανά σε επαφή με συναδέλφους απεργούς στο χώρο της δουλειάς τους. Το ξαναγράψαμε και παραπάνω άλλωστε, ότι τα sites είναι απαγορευμένος χώρος για πολλούς συνδικαλιστές που αντιλαμβάνονται εαυτούς ως κάτι ξεχωριστό. Αφού ειδοποιήθηκαν και κατέφθασαν οι ανώτεροι, η κουβέντα άρχισε να μπαίνει στις πραγματικές της διαστάσεις: στην ευθεία αντιπαράθεση απεργών και υψηλόβαθμων απεργοσπαστικών στελεχών. Οι εργαζόμενοι υποστήριξαν ότι η ΕΣΗΕΑ είναι ανύπαρκτη και δεν τους αναγνωρίζει όλους, ότι οι ίδιοι δεν είναι απεργοσπάστες γιατί απεργούν τακτικά, αλλά αυτή τη φορά οι ανταγωνιστές το παράκαναν, ότι αυτή η απεργοσπασία είναι μήνυμα προς την ΕΣΗΕΑ, ότι κανείς δεν ανάγκασε τους εργαζόμενους να έρθουν να δουλέψουν, ενώ ρώτησαν επίσης αν πήγαμε και σε άλλα sites να πούμε τα ίδια. Η μαζικότητα και η δυναμική μας δεν άφηνε περιθώρια για την παρερμηνεία της κίνησης. Όλα τα επιχειρήματα των απεργοσπαστών απαντήθηκαν ένα προς ένα. Η ΕΣΗΕΑ είναι όντως ανύπαρκτη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνεσαι απεργοσπάστης για να την πιέσεις. Γίνεσαι απεργοσπάστης για να μην χάσεις τις διαφημίσεις και τα χιλιάδες «κλικ» που θα διοχετευτούν στους βασικούς σου ανταγωνιστές. Η παρουσία μας εκεί φαίνεται ότι θορύβησε τους ιθύνοντες, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να καλέσουν την αστυνομία («Μα, μου είπαν ότι έγινε “ντου”. Τι να έκανα;»), η οποία ήλθε, είδε και απήλθε άπραγη ύστερα από λίγο. 

Φεύγοντας από το κτίριο κατευθυνθήκαμε προς τα Προπύλαια όπου είχε καλεστεί διαδήλωση ενάντια στο «πολυνομοσχέδιο» από τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Η παρουσία μας ήταν αρκετά δυναμική και ανανεώσαμε το ραντεβού για το Σάββατο (18/12) το μεσημέρι, με στόχο την ενημέρωση των συναδέλφων στην αθλητική ιστοσελίδα «Sport24» (αλλά και σε όλο τον όμιλο «24»), μία από τους ανταγωνιστές του «gazzetta.gr». Παρευρεθήκαμε λοιπόν εκεί μαζί με εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΠΗΤ και συνομιλήσαμε με τους συναδέλφους, οι οποίοι ήταν πολλοί δεκτικοί στην παρέμβασή μας.

Οι μέρες αυτές μάς έδειξαν ότι όταν βρεθούμε όλοι μαζί και αντιληφθούμε τον κοινό μας στόχο έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε γεγονότα στον κλάδο τα οποία μόνο απαρατήρητα δεν μπορούν να περάσουν. Η κοινή και «από τα κάτω» δράση των απεργών έδειξε ότι μπορεί να φέρει αποτελέσματα, έστω και σε εμβρυακό επίπεδο. Αυτό λοιπόν πρέπει να κρατήσουμε και να προσπαθήσουμε να διευρύνουμε: τον αδιαμεσολάβητο αγώνα.

Απεργοί των ΜΜΕ, 17-18/12/2010