Category: Δράσεις

Περίπου 80 εργαζόμενοι/ες και αλληλέγγυοι/ες συγκεντρώθηκαν σήμερα στην είσοδο του Υπουργείου Εργασίας, όπου ήταν προγραμματισμένη η τριμερής συνάντηση μεταξύ εργαζομένων-εργοδοσίας και κράτους για την υπόθεση του λουκέτου στα “Ελληνικά Γράμματα”. Η τριμερής τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, αφού η διοίκηση του Ψυχάρη δεν παρευρέθη, προσποιούμενη ότι δεν πήρε ποτέ το fax που της εστάλη κι έτσι έπειτα από πίεση των εργαζομένων ορίστηκε νέα συνάντηση για την επόμενη Τετάρτη 29/9 στις 11:30, ημέρα που είναι προγραμματισμένη και η 24ωρη απεργία του κλαδικού σωματείου των βιβλιοϋπαλλήλων. Πιο πριν οι αστυνομικές δυνάμεις που φρουρούσαν το υπουργείο είχαν αρνηθεί την είσοδο σε εκπροσώπους των σωματείων που συμμετέχουν στην “Επιτροπή Αλληλεγγύης” που έχει συσταθεί, αναγκάζοντας τους συγκεντρωμένους να “σπρωχτούν” στην είσοδο για να κατακτήσουν την νόμιμη είσοδο των συνδικαλιστικών εκπροσώπων. Φωνάχτηκαν συνθήματα όπως “ΔΟΛ, ΔΟΛ πρωτοπορία, πάντα στην κυβέρνηση και στην εξουσία”, “η αλληλεγγύη η συναδελφική στα αφεντικά φέρνει ταραχή” κ.α.

200 περίπου εργαζόμενοι/ες αλληλέγγυοι/ες συγκεντρώθηκαν και την Κυριακή στο Μέγαρο Μουσικής για να διαμαρτυρηθούν και να δημοσιοποιήσουν την απόφαση του ΔΟΛ να προχωρήσει στο κλείσιμο του εκδοτικού οίκου “Ελληνικά Γράμματα”, πετώντας στον δρόμο 93 εργαζόμενους.

Ο παλμός και τα συνθήματα ίδια με την συγκέντρωση-πορεία της Τετάρτης, σε καταφανή αντίφαση με την αμηχανία των πελατών του ΔΟΛ που εγκαινίασαν τη χειμερινή σεζόν του Μεγάρου. Κάποιοι/ες από αυτούς ζήτησαν ενημέρωση για το “αόρατο” αυτό γεγονός μαζικών απολύσεων στην, κυριαρχούμενη από την λογοκρισία των εργοδοτών των ΜΜΕ, δημόσια σφαίρα.

Μετά από τις πρώτες του κινήσεις και τη συμπαράσταση που εκδηλώθηκε από εργαζομένους διαφορετικών κλάδων (μέσα και από την Επιτροπή Αλληλεγγύης που έχει συσταθεί), οι εργαζόμενοι στα “Ελληνικά Γράμματα” (μέσα από το επιχειρησιακό σωματείο τους και το κλαδικό σωματείο των υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Αττικής) συνεχίζουν τον αγώνα τους με κεντρικό αίτημα τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας τους και των νόμιμων εργασιακών δικαιωμάτων τους.
Σήμερα στις 4 μ.μ. θα ενημερώσουν για την υπόθεση τους τη συνέλευση των εργαζομένων στον ΔΟΛ, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι τυχόν απρόσκοπτη εφαρμογή των σχεδιασμών της (κοινής) εργοδοσίας για τα “Ελληνικά Γράμματα” ανοίγει τον δρόμο για την ένταση των απολύσεων (καταρχήν) στους διοικητικούς υπαλλήλους κι έπειτα στους συντάκτες, που θα “περισσέψουν” κατά τη διάρκεια της γενικότερης εργασιακής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται σε αυτήν την “πρωτοπόρα”, αν μη τι άλλο, βιομηχανία των ΜΜΕ. Όπως ανακοίνωσε πριν από λίγο η Εργασιακή Επιτροπή του ΔΟΛ, η σημερινή συνέλευση θα πραγματοποιηθεί, όχι στο αμφιθέατρο του κτηρίου της Μιχαλακοπούλου 80 (η διεύθυνση δήλωσε ότι “δεν είναι διαθέσιμο”), αλλά …στο πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο του κτηρίου!

Αύριο Τετάρτη, το σωματείο των εργαζομένων στα “Ελληνικά Γράμματα” θα παραστεί σε τριμερή συνάντηση με την εργοδοσία και το κράτος στο Υπουργείο Εργασίας, καλώντας, μαζί με τον Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής και την Επιτροπή Αλληλεγγύης στους εργαζομένους των “Ελληνικών Γραμμάτων”, σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο (Πειραιώς 40), στις 12:15 μ.μ.

Μετά από κάλεσμα του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής πραγματοποιήθηκε σύσκεψη την Πέμπτη 9 Σεπτέμβρη 2010, με θέμα το κλείσιμο των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα» και τις απολύσεις 94 εργαζόμενων που προωθεί ο ΔΟΛ. Στη σύσκεψη συμμετείχαν πολλοί εργαζόμενοι και από τα Ελληνικά Γράμματα.

Επίσης, στη σύσκεψη συμμετείχαν δεκάδες εκπρόσωποι και εργαζόμενοι από τις παρακάτω ομοσπονδίες, σωματεία, εργατικά σχήματα και εργασιακούς χώρους-κλάδους: Μέλος της διοίκησης του ΕΚΑ, Δ.Σ. Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος, μέλος Δ.Σ. ΔΟΕ , μέλος Δ.Σ. ΟΛΜΕ, ΣΕΤΕΑ, μέλη Διδασκαλικών Συλλόγων και ΕΛΜΕ, μέλος Δ.Σ. Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου, Σωματείο Εργατοτεχνιτών Υπουργείου Πολιτισμού, Συνδικάτο εργαζομένων αεροδρομίου Αθηνών, ΕΠΗΕΑ, Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Αθήνας, εργαζόμενοι από τους Λογιστές, τραπεζοϋπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, εμποροϋπάλληλοι, ΟΤΕ, καθώς και από τις εργατικές συλλογικότητες «Κατάληψη ΕΣΗΕΑ», «Ανοιχτή Συνέλευση Εργαζομένων-Ανέργων», «Ταξική Πορεία», «Αντεπίθεση Εργαζομένων», Εργατική Εφημερίδα «ΔΡΑΣΗ».

Στη σύσκεψη αποφασίστηκε η δημιουργία «Επιτροπής Αλληλεγγύης στον αγώνα των Εργαζομένων στα Ελληνικά Γράμματα», κόντρα στο κλείσιμο του εκδοτικού οίκου, για τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας τους.

Η «επιτροπή αλληλεγγύης» στηρίζει τη συγκέντρωση-πορεία που αποφάσισε η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής, η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 15 Σεπτέμβρη στις 17:30 από το Μέγαρο Μουσικής με κατεύθυνση τα γραφεία του ΔΟΛ (Μιχαλακοπούλου 80), όπου θα βρίσκονται ήδη συγκεντρωμένοι και οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Γράμματα. Στηρίζει την κινητοποίηση έξω από το Μέγαρο Μουσικής την Κυριακή 19 Σεπτέμβρη. Θα συμμετάσχει στις εξορμήσεις και ενημερώσεις των εργαζόμενων σε χώρους δουλειάς, στον όμιλο του ΔΟΛ και συνολικότερα.

Επίσης θα συμμετέχει σε όλες τις δράσεις που θα αποφασίζει η συνέλευση των εργαζόμενων στα «Ελληνικά Γράμματα» και ο «Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής». Οι επόμενες κινητοποιήσεις θα δημοσιοποιηθούν με επόμενες ανακοινώσεις του Συλλόγου και της Επιτροπής Αλληλεγγύης.

Η Επιτροπή Αλληλεγγύης
στον αγώνα των Εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα»

Την Κυριακή 09/05 στις 11:00 ήταν προγραμματισμένη η ετήσια εκλογοαπολογιστική γενική συνέλευση της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ), στο Ξενοδοχείο Athens Imperial. Αρκετά μέλη της συνέλευσης μας αποφασίσαμε να παρευρεθούμε και να παρέμβουμε στην συγκεκριμένη διαδικασία, απευθύνοντας ένα ερώτημα που το είχαμε πραγματικά απορία και περιμέναμε να ακούσουμε τις απαντήσεις: «Τι στο διάολο κάνει η ΕΣΠΗΤ για τις απολύσεις;»

Αυτό ήταν και το περιεχόμενο του πανό που αναρτήσαμε έξω από την αίθουσα που ήταν προγραμματισμένη η συνέλευση (βλ. φώτο), ενώ ταυτόχρονα μοιράζουμε κείμενο που κριτίκαρε την αδράνεια που επιδεικνύει το συγκεκριμένο σωματείο (Ένωση) στα όσα δεινά βιώνουν τον τελευταίο καιρό (και όχι μόνο) οι εργαζόμενοι στον περιοδικό τύπο, καθώς και στα sites/portals. Όπως αναφέρεται και στο κείμενο μας:

«Απολύσεις στο Vita (ΔΟΛ), απολύσεις στο Αθηνόραμα και στο Ευ Ζην και κλείσιμο του τελευταίου (Δέσμη Εκδοτική), αναστολή της έκδοσης των τίτλων της εταιρείας Περιοδικός Τύπος (οικογένεια Ανεμοδουρά) με περισσότερους από εκατό εργαζόμενους και δεκάδες συνεργάτες σε κατάσταση ομηρίας – χωρίς να πληρώνονται και χωρίς να απολύονται – , κλείσιμο του Grazia (Αττικές Εκδόσεις) και του Έξοδος (Δάφνη Επικοινωνίες – Όμιλος ΑΝΤ1), ενώ έχει προηγηθεί και η αναστολή λειτουργίας του περιοδικού DIVA (επίσης της Δάφνης) και απολύσεις των περισσότερων εργαζόμενων σε αυτά, σταδιακό ξεκλήρισμα της αρχικής ομάδας του περιοδικού Γυναίκα (Έντυπες & Δικτυακές Εκδόσεις, θυγατρική της Καθημερινής – βλ. Αλαφούζος) και αντικατάστασή του με νέο και υπό νέα διεύθυνση που υποσχέθηκε να …μειώσει το κόστος, κλείσιμο του περιοδικού Αυτοκίνητο (επίσης από τον Αλαφούζο) και εκδίωξη εργαζομένων, αφού πρώτα – λίγους μόνο μήνες πριν και χωρίς να γνωρίζουν ότι το περιοδικό πηγαίνει για κλείσιμο – είχαν υποχρεωθεί να γυρίσουν τα μισθολόγιά τους σε μπλοκάκια.»

Την ώρα λοιπόν που συζητούσαμε με εργαζόμενους/ες μοιραζόμενοι τις αγωνίες μας και τα προβλήματά μας, μας πλησίασε ο αντιπρόεδρος του σωματείου Γιάννης Μπαζαίος και μας απέδειξε το πώς αντιλαμβάνεται η συνδικαλιστική ηγεσία τη σχέση της με τους εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι τα συμφέροντα θα έπρεπε να υπερασπίζεται.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κομμάτι του διάλογου:

– Ποιοι είστε, είστε μέλη της ΕΣΠΗΤ;
– Όχι, είμαστε είτε δόκιμα μέλη του σωματείου είτε «μαύροι» εργαζόμενοι που δεν μπορούμε να κάνουμε αίτηση.
– Ωραία, μπορείτε να αποχωρήσετε σας παρακαλώ;
– Ορίστε; Ποιος είστε εσείς; Μπορείτε να μας πείτε το όνομά σας και την ιδιότητά σας;
– Ονομάζομαι Γιάννης Μπαζαίος και είμαι μέλος του Δ.Σ, τι σημασία έχει;
– Καμία σημασία, απλώς χρεώνεστε το ότι επιθυμείτε νε εκδιώξετε από το χώρο της συνέλευσης, εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπείτε.

Εκεί ο αντιπρόεδρος άρχισε να μασάει τα λόγια του και να απομακρύνεται σιγά-σιγά, αφού και οι χαμένες ψήφοι από πιθανά μελλοντικά μέλη του σωματείου μάλλον τον προβλημάτισαν.

Όταν επιτέλους μπήκαμε εντός της αίθουσας συνεδρίασης και αφού ο πρόεδρος του Δ.Σ Γιάννης Πλαχούρης ανακοίνωσε ότι δεν υπήρχε απαρτία, άρα η συνέλευση δεν θα πραγματοποιούνταν, συνέχισε προβοκατόρικα την αναφορά του στα μέλη της συνέλευσής μας, χαρακτηρίζοντάς μας «καταληψίες». Παίρνοντας δυναμικά το λόγο απαιτήσαμε αντί να μας εξυβρίζουν και να προσπαθούν να μας εκδιώξουν, να απαντήσουν οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλοπατέρες στα ερωτήματά μας, όπως «Έχει καταφέρει η ΕΣΠΗΤ να πάρει έστω και μία απόλυση πίσω»; Αυτό απαίτησαν και αρκετοί συνάδελφοι μας, αλλά φυσικά καθώς απάντηση δεν υπήρχε, οι πολιτικοί λεονταρισμοί από τα μέλη της πλειοψηφίας του Δ.Σ. έδωσαν και πήραν. Εδώ θα αναφέρουμε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα γραφειοκρατικού οπορτουνισμού που ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις φλύαρες και αστείες δικαιολογίες που εξαπέλυαν τα εν λόγω στελέχη, στην προσπάθεια τους να σώσουν οτιδήποτε σώζεται από την αξιοπρέπεια που δεν έχουν:

– Με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι πάνω κάτω συμφωνούμε με τους γραφειοκράτες στην ανάλυση της εργασιακής πραγματικότητας στα ΜΜΕ, αφού κι αυτοί μιλάνε για εργασιακό μεσαίωνα, αφεντικά μαφιόζους κτλ.. Όπως ανέφερε μάλιστα στην ομιλία του ένας από τους τσαλαπάτηδες της ΕΣΠΗΤ «κάποια από αυτά που ήθελα να πω υπήρχαν στο κείμενό που μοίρασαν οι ‘καταληψίες’, κατά σύμπτωση». Αν και γράφουμε τα ίδια στα κείμενα μας λοιπόν, στα προτάγματα απ’ ότι φαίνεται μας ξεπερνούν σε ριζοσπαστικότητα: 48ωρη απεργία προτείνουμε εμείς; 3ήμερη προτείνουν αυτοί! Όμως καταλαβαίνουν κι αυτοί το πρόβλημα αυτοοργάνωσης στην βάση που υπάρχει, γι’ αυτό δεν προχωράνε σε τέτοιου είδους απεργιακές κινητοποιήσεις, ούτε καν μπλοκ στις διαδηλώσεις δεν κατεβάζουν, αφού την Τετάρτη «δεν υπήρχε κανείς για να το κρατήσει»! Το επαναστατικό πρόβλημα που δημιουργείται με άλλα λόγια είναι το εξής: «Εμείς ως ΕΣΠΗΤ δεν ασχολιόμαστε με τους εργαζομένους, αυτοί δεν ασχολούνται με εμάς, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε συνέλευση, οπότε δεν μπορούμε να πάρουμε τις επαναστατικές αποφάσεις που μας λέτε, γιατί αυτές θα τις πάρουμε μόνο στο ακραίο ενδεχόμενο που μας πιέσει η βάση, κάτι που δεν γίνεται, οπότε συνεχίζουμε να ασχολιόμαστε με τις εκλογές».

– Παρ’ όλα αυτά θεωρούν άδικη την κριτική μας ότι δεν κάνουν τίποτα ενάντια στις απολύσεις, την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τους νέους εργαζόμενους σε sites/portals κτλ. Σε μια τέτοια στιγμή αγανάκτησης απέναντι σ’ αυτήν την άδικη κριτική ο πρόεδρος του Δ.Σ. ρώτησε με οργισμένη φωνή «Αν υπάρχει έστω κι ένας εργαζόμενος που βρήκε τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ κλειστές;» και αμέσως σηκώθηκαν διάφορα χέρια από συναδέλφους που ο καθένας για διαφορετικούς λόγους έχει “φάει στα μούτρα τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ” (ανάμεσά τους και μία εργαζόμενη επί χρόνια με μπλοκάκι που έχει ζητήσει επανειλημμένως δικαστική στήριξη για να δικαιωθεί στ’ ότι ενώ εκτελούσε εξαρτημένη εργασία πληρωνόταν με ΔΠΥ, και προφανώς η ΕΣΠΗΤ δεν έχει κάνει τίποτα για την υπόθεση της.)

– Τέλος, όταν μέλος της συνέλευσης μας χαρακτήρισε ύποπτη την στάση του Δ.Σ. των σωματείων απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις, μέλος, πάλι, της πλειοψηφίας του Δ.Σ. ως άλλος Ιησούς Χριστός φορτώθηκε τις αμαρτίες των εργατοπατέρων των ΜΜΕ δηλώνοντας «είμαι κι εγώ ύποπτος» και εξηγώντας τον αγώνα που δίνει για να περάσουν απεργιακές αποφάσεις στο διασωματειακό, με τις οποίες όμως δεν συμφωνούν κάποια άλλα, προφανώς μη επαναστατικά, σωματεία στον χώρο των ΜΜΕ.

Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι που παραβρέθηκαν στην συγκεκριμένη παράσταση στο Athens Imperial, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το ποιον και την θεατρική εμπειρία, αυτών που τους εκπροσωπούν, αν και διακρίναμε και λίγο άγχος πίσω από τα προσωπεία των γραφειοκρατών, λόγω της απρόσμενης επίσκεψης μας. Τα πράγματα όμως είναι πολύ σοβαρά για τις δουλειές και τις ζωές μας, ώστε να αρκούμαστε στο ξεφτίλισμα των συνδικαλιστών. Όσοι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδοθούμε αμαχητί στην επέλαση των αφεντικών, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν και εξέφρασαν μια τέτοια άποψη πέρα από εμάς, θα πρέπει να κοιτάξουμε σιγά, σιγά να φτιάξουμε δομές ενωτικής αγωνιστικής συσπείρωσης στην βάση των εργασιακών χώρων, δομές που θα είναι ικανές να κάνουν τους γραφειοκράτες να τρέχουν και να μην φτάνουν.

Y.Γ. Σχεδόν πάντα, η παρουσία συναδέλφων που προτάσουν την αλληλεγγύη ως πανίσχυρο όπλο των εργαζομένων και βρίσκονται απέναντι στα σχέδια εργοδοτών και εργατοπατέρων θεωρείται αυτονόητη.

Σε ότι αφορά την παρέμβασή μας στην ΕΣΠΗΤ, ήταν και έμπρακτη. Υποστήριξαν την παρουσία μας, κόντρα στα γραφεικοκρατικά τεχνάσματα, που αρχικά απαιτούσαν να σηκωθούμε να φύγουμε και, στη συνέχεια, υποστήριξαν (όπως και συνάδελφοι, μέλη του Παρατύπως) την απαίτησή μας να… μιλήσουμε. Εκαναν δημόσιες, θετικές τοποθετήσεις για την παρουσία μας και διατύπωσαν πολιτικό λόγο τόσο για τα εργασιακά ζητήματα που μαστίζουν τον κλάδο όσο και για εκείνα που πλήττουν συνολικά τους εργαζόμενους.

Οφείλαμε αυτή την αναφορά, επειδή, όλοι μαζί, μετατρέψαμε μια νεκρή εκλογοαπολογιστική συνέλευση σε “άτυπο” χώρο ζυμώσεων, το σθένος των οποίων φάνηκε στα αμήχανα πρόσωπα του “προεδρείου”.

Την Τρίτη 04/05 το μεσημέρι, μέλη της συνέλευσης μας παρενέβησαν έξω από το κτίριο του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, μοιράζοντας κείμενα που καλούσαν τους εργαζόμενους να μην μείνουν παθητικοί θεατές στο κύμα απολύσεων συναδέλφων τους από τα περιοδικά (κι όχι μόνο) του συγκεκριμένου ομίλου, ενώ κατήγγειλαν και την εκτονωτική τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας απέναντι στο κύμα των απολύσεων. Η ανταπόκριση των εργαζομένων στην παρέμβαση ήταν θετική και ενδεικτική του κλίματος αναστάτωσης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους από τις βόμβες των απολύσεων και των νέων μέτρων που σκάνε στα χέρια των άλλοτε “εξασφαλισμένων” εργαζόμενων σε μαγαζιά όπως ο ΔΟΛ.

Η αγανάκτηση αυτή όμως που δύναται να κατεβάσει εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένων απεργών στους δρόμους, όπως συνέβη την επόμενη μέρα του μοιράσματος, δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να αντιπαρατεθεί στον πόλεμο που εξαπολύει η εργοδοσία σε κάθε επιμέρους μαγαζί, κάτι που αποτελεί και το ζητούμενο τέτοιου είδους κινήσεων στις οποίες προχωράμε ως συνέλευση, όντας οι ίδιοι τα θύματα των απολύσεων και των νέων μέτρων και χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.Το κείμενο που μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίτυπα και διαβάστηκε με προσοχή από πολλούς εργαζομένους είναι το εξής:

«ΤΑ ΝΕΑ» έχουν ως εξής:

Φόβος και παράνοια επικρατεί στο περιοδικό Vita του ΔΟΛ μετά τις 5 απολύσεις που ανακοίνωσε η εργοδοσία πριν από λίγες μέρες και την απειλή μερικών ακόμα, προκειμένου να καταστεί «βιώσιμο» το έντυπο. Ωστόσο, ο «Ταχυδρόμος» μας έχει φέρει το μήνυμα πολύ νωρίτερα. «Εθελούσιες αποχωρήσεις», αθέτηση υποσχέσεων για ανάκληση απολύσεων, «φήμες» για μείωση 20% του προσωπικού, ανακοίνωση μαζικών απολύσεων στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ fm και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι αποτελούν «ΤΟ ΒΗΜΑ» διαλόγου της εργοδοσίας του Ομίλου. Και όλα αυτά σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκυρία, όπως η σημερινή… La «VITA» e bella!

Αν μιλούσαμε για ένα εργοστάσιο ή μια βιοτεχνία, όλα θα ήταν ξεκάθαρα. Από τη μια η εργοδοσία που θέλει να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη της και από την άλλη οι εργαζόμενοι, που με διάφορες μορφές πάλης προσπαθούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι ρόλοι εκεί είναι οριοθετημένοι. Στην περίπτωσή μας, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όσοι έβρισκαν μέχρι σήμερα δουλειά στο ΔΟΛ, είχαν την πεποίθηση ότι «έπιασαν την καλή». Βρήκαν μια θέση σε έναν από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς Οργανισμούς της Ελλάδας, με κύρος και σιγουριά. Αν μη τι άλλο, είχαν ένα καλό χαρτί για το βιογραφικό τους. Όλη αυτή η καλοκουρδισμένη μηχανή λειτουργεί υπό κανονικές συνθήκες.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα πράγματα αλλάζουν; Μήπως όλα αυτά που πιστεύαμε ήταν μια ψευδαίσθηση; Μέχρι σήμερα αρκούσε να είναι κανείς καλός στη δουλειά του και να μην αμφισβητεί την εργοδοσία, για να μην απολυθεί. Οι σημερινές συνθήκες, όμως, υποχρεώνουν τον κάθε εργαζόμενο να έρθει σε σύγκρουση και να πάψει να είναι πειθήνιος. Τι γίνεται τότε;

Στις εργοδοτικές κινήσεις, η απάντηση των εργαζόμενων ήταν άμεση. Η Εργασιακή Επιτροπή του ΔΟΛ αντέδρασε στην περίπτωση του Vita με συνέλευση και ψήφισμα προς τη διοίκηση του Οργανισμού. Αντίστοιχη ήταν και η κινητοποίηση λίγους μήνες νωρίτερα στα γεγονότα του ραδιοφωνικού σταθμού «ΒΗΜΑ fm», όταν μέσα από τη γενική συνέλευση εργαζόμενων είχαν αποφασιστεί δυο δίωρες στάσεις εργασίας και αργότερα 24ωρη απεργία στον Οργανισμό, με αποτέλεσμα την ανάκληση των απολύσεων. Αρχικά, οι εργαζόμενοι έδειξαν την οργή και τη διάθεσή τους να συγκρουστούν με την εργοδοσία.

Ο φόβος όμως και η εξατομίκευση στάθηκαν εμπόδια στη διεύρυνση του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκπρόσωπος εργαζόμενων των «ΝΕΩΝ» και οι 82 εργαζόμενοι της εφημερίδας, οι οποίοι αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην 24ωρη απεργία στο ΔΟΛ, υπογράφοντας ένα ψήφισμα με το οποίο διαχώριζαν τη θέση τους.

Τώρα που τα περιθώρια στενεύουν και οι «εκκαθαρίσεις» γίνονται όλο και πιο εντατικές, πρέπει να απαλλαγούμε επιτέλους από τη λογική του αν άξιζε ή όχι να απολυθεί ο κάθε εργαζόμενος. Η στάση αυτή είναι ουσιαστικά η αλλοτρίωση του σύγχρονου εργαζόμενου.

Δικαίωμα στην εργασία έχουν όλοι. Ακόμα όμως και αν μπούμε σε αυτή τη λογική και υποθέσουμε ότι φύγουν οι λιγότερο ικανοί, σύντομα θα χρειαστεί να γίνουν και άλλες απολύσεις, οπότε ανοίγει και πάλι ο φαύλος κύκλος του λιγότερο άξιου, μιας λογικής χωρίς όρια, στην οποία πρέπει να αντισταθούμε όλοι μαζί, πέρα από εμπάθειες και ανταγωνισμούς.

Η απεργία, διαχρονικό όπλο στα χέρια των εργατών, έχει μετατραπεί με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε “ανώδυνο” μέσο αγώνα. Ειδικά για τους εργαζόμενους στα έντυπα, φαίνεται να μην αποτελεί μοχλό πίεσης στην εργοδοσία. Στις μεν εφημερίδες, ο ισχυρός αντίκτυπος που θα είχε το μπλοκάρισμα του κυριακάτικου φύλλου μέσω μιας 48ωρης απεργίας, σκοπίμως δεν υιοθετείται από τα σωματεία. Απ’ την άλλη πλευρά, στα περιοδικά η απεργία μεταφράζεται σαν μετάθεση του φόρτου εργασίας για την επόμενη μέρα, με αποτέλεσμα να μην εμποδίζεται η παραγωγική διαδικασία. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους είχε δημιουργηθεί τόσα χρόνια το προφίλ των αφεντικών, των διευθυντών των εντύπων και των αρχισυντακτών, οι οποίοι έβλεπαν με συμπάθεια τους «αγώνες» των εργαζόμενων στο ΔΟΛ και υποστήριζαν τις «ανώδυνες» απεργίες.

Το ζητούμενο είναι η καλλιέργεια μιας αγωνιστικής, διεκδικητικής, αλληλέγγυας συνείδησης, που θα μπορούσε να γίνει ανεξέλεγκτη για τα αφεντικά. Στόχος να δημιουργηθούν σημεία συνάντησης μεταξύ των εργαζόμενων με συχνές ανοιχτές συνελεύσεις, ώστε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση από κάθε έντυπο. Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η διάρθρωση του Οργανισμού, τόσο χωροταξικά όσο και ουσιαστικά, στοχεύει σκοπίμως στην αποξένωση των εργαζόμενων, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι γίνεται στο διπλανό έντυπο.

Η συνεχής πυροδότηση της ευφυΐας για να ανακαλύπτουμε διαρκώς νέες μορφές πάλης και διεκδίκησης είναι η μόνη λύση. Η συμμετοχή είναι απαραίτητη. Ο καθένας από μας πρέπει να έχει άποψη και λόγο. Αν για ένα άτομο κατεβάζουν τις «πένες» τους άλλοι 300, το αφεντικό θα το σκεφτεί περισσότερο πριν προχωρήσει σε απολύσεις.

Σε δελτίο τύπου της ΓΑΔΑ αναφέρονται συνολικά 27 προσαγωγές, από τις οποίες οι 9 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Σύμφωνα πάντα με τους μπάτσους έχουν συλληφθεί 3 διαδηλωτές για επιθέσεις και εξύβριση κατά των αστυνομικών (πλημμελήματα) καθώς και 6 άτομα (οι 5 μετανάστες) για κλοπή σε κατάστημα.

Σύμφωνα τώρα με τους δικηγόρους των διαδηλωτών, στο κτίριο της ΓΑΔΑ βρίσκονται πέρα από τα άτομα που κατηγορούνται για κλοπή, δυο διαδηλωτές, οι οποίοι είναι τραυματισμένοι από τις σημερινές βιαιοπραγίες των μπάτσων, ενώ αγνοείται η τύχη του τρίτου συλληφθέντα διαδηλωτή. Ακούγεται ότι είναι κι αυτός τραυματισμένος και πιθανολογείται ότι ίσως βρίσκεται σε κάποιο νοσοκομείο. Φαίνεται, με άλλα λόγια, ότι οι μπάτσοι φόρτωσαν κατηγορίες στον κόσμο που τραυμάτισαν έτσι ώστε να έχουν νομική κάλυψη σε περίπτωση που κατηγορηθούν για ξυλοδαρμούς. Κανονικά οι συλληφθέντες θα περάσουν αύριο από εισαγγελέα, αλλά χρειάζεται πρώτα να μεταφερθούν σε κάποιο νοσοκομείο για τα τραύματα τους, αν τουλάχιστον ισχύουν ακόμα κάποιοι στοιχειώδες κανόνες της αστικής δημοκρατίας.

Ανάμεσα στους 3 συλληφθέντες βρίσκεται κι ένα μέλος του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων που καλούσε στην διαδήλωση της Βικτώριας. Ανάμεσα στους 18 προσαχθέντες που αφέθηκαν ελεύθεροι βρισκόταν κι ένα μέλος της Συνέλευσης των εργαζομένων-άνεργων-φοιτητών στα ΜΜΕ που περιφρουρούσε το μπλοκ μας, το οποίο δέχτηκε την αναίτια και προσχεδιασμένη επίθεση των ορδών του Χρυσοχοΐδη, όπως και το σύνολο της συγκεκριμένης διαδήλωσης.

Ας υπενθυμίσουμε τέλος ότι οι μόνοι ένοχοι για τα σημερινά επεισόδια είναι αυτοί που επιτέθηκαν, χτύπησαν και κυνήγησαν με αγριότητα διαδηλωτές, ενώ κλέφτες είναι αυτοί που καταληστεύουν το εισόδημα των εργαζομένων.

EDIT 16.36
Η αστυνομία διαρρέει προς δημοσιογράφους ότι οι συλλήψεις θα είναι όντως 10 σε σύνολο 19 προσαγωγών. Οι προσαχθέντες είναι κυρίως εργάτες μέλη των σωματείων που συμμετείχαν στην πορεία, ενώ ανάμεσά τους βρίσκεται και ένα μέλος της συνέλευσής μας. Σε λίγο θα ανέβει και βίντεο με τον ξυλοδαρμό δημοσιογράφου του STAR.

EDIT 16.20
Νεότερες πληροφορίες κάνουν λόγο για 30 προσαγωγές συνολικά εκ των οποίων οι 10 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Αλληλέγγυοι/ες βρίσκονται συγκεντρωμένοι έξω από τη ΓΑΔΑ.

Ενώ η πορεία των 800 περίπου ατόμων (ΣΒΕΟΔ, Πρωτοβουλία Εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα, Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων, Διακόπτες, Συνέλευση εργαζομένων / ανέργων / φοιτητών στα ΜΜΕ και πλήθος άλλου κόσμου) περνούσε από το Υπουργείο Εργασίας στην Πειραιώς, δέχτηκε επίθεση από τις διμοιρίες των ΜΑΤ που ήταν παρατεταγμένες έξω από αυτό. Το σώμα της πορείας προσπάθησε να κρατήσει τη συνοχή του κάνοντας αλυσίδες, αλλά η σημερινή μανία των μπάτσων να χτυπήσουν, να κυνηγήσουν και τελικά να διαλύσουν την πορεία ήταν αξιοσημείωτη.

Η πορεία συνεχίστηκε μέχρι την Ομόνοια υπό ασφυκτική αστυνομική πίεση, βρισιές και διαρκείς απειλές. Στην γωνία Πανεπιστημίου και Αιόλου, όπου ενώθηκε με τον συγκεντρωμένο κόσμο από το αναρχικό μπλοκ που πορεύτηκε από το Μουσείο, δέχτηκε εκ νέου συντονισμένη και λυσσαλέα επίθεση. Ο κόσμος κυνηγήθηκε προς την οδό 3ης Σεπτεμβρίου υπό συνεχή ρίψη χημικών και φωτοβολίδων κρότου λάμψης. Εκεί ανέλαβαν να ολοκληρώσουν το θεάρεστο αστυνομικό έργο οι μηχανοκίνητες ομάδες Δ και Δίας. Οι μηχανόμπατσοι δε δίσταζαν να ανέβουν με τις μηχανές τους στα πεζοδρόμια χτυπώντας και κυνηγώντας τους ήδη πνιγμένους από τα χημικά διαδηλωτές.

Όσοι κατάφεραν και έφτασαν μέχρι το Πολυτεχνείο, έστησαν οδοφράγματα αναχαιτίζοντας προς στιγμή την επίθεση της αστυνομίας. Οι συγκρούσεις που ξέσπασαν τόσο γύρω από το Πολυτεχνείο όσο και εντός Εξαρχείων συνεχίζονται μέχρι και αυτή τη στιγμή (15.30).

Αυτή τη στιγμή οι πληροφορίες, χωρίς να είναι εξακριβωμένες, κάνουν λόγο για 11 προσαγωγές διαδηλωτών και πλήθος τραυματισμένων ανθρώπων.

Αργότερα θα ακολουθήσει ενημέρωση τόσο για τα τρέχοντα συμβάντα όσο και για το τι έγινε συνολικά στην Αθήνα την Πρωτομαγιά.

Οι Διεθνείς Νόμιμοι Τρομοκράτες…

…στρατοπέδευσαν κι επίσημα στην χώρα μας και οργανώνουν ήδη τις επιθέσεις τους εναντίον της εργατικής τάξης. Θα εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες και για παραδειγματισμό χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, θα ληστευθεί ο 13ος κι ο 14ος μισθός και στον ιδιωτικό τομέα, θα απελευθερωθούν (από «απαρχαιωμένα» νομικά δεσμά) οι απολύσεις, θα περιοριστούν οι αποζημιώσεις απολύσεων, θα καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις κι οι αργίες, ο ΦΠΑ θα ανέβει στο 23%, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα καύσιμα θα πουλιούνται σε κοσμηματοπωλεία και θα περιοριστούν τα επιδόματα πρόνοιας και οι συντάξεις στα απολύτως απαραίτητα για να πεθαίνουν διακριτικά όσοι δεν θα έχουν πεθάνει στα κάτεργα της επισφαλούς σκλαβιάς πριν τα 70. Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από προηγούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα της εν λόγω οργάνωσης. Μένει η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης.

…διασυνδέονται με την εγχώρια τρομοκρατία…

Αυτό που μαθαίνουμε τελευταία είναι ότι το ελληνικό κράτος είναι αντίθετο στα νέα μέτρα, αλλά αναγκάζεται να τα αποδεχτεί τώρα, έτσι ώστε μετά από 2-3 χρόνια «να προχωρήσουμε όλοι μαζί στον δρόμο της εθνικής ανάπτυξης» (και του σοσιαλισμού, υποθέτουμε)। Κι όμως, η απλή γνώση της μαθηματικής λογικής ή η λαϊκή εμπειρία των συνεπειών του να χρωστάς σε τοκογλύφους μπορούν να αποδείξουν ότι σε 2-3 χρόνια το ελληνικό κράτος θα χρωστάει ακόμα περισσότερα στους δανειστές του.

Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης και το ΔΝΤ δεν ήλθαν για να μας δανείσουν χρήματα με χαμηλότερο σε σχέση με τις αγορές επιτόκιο, όπως προπαγανδίζεται. Ήλθαν για να διασφαλίσουν ότι θα αποπληρωθούν μέχρι κεραίας τα χρέη της Ελλάδας προς το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Εξάλλου, από τα 330 δισ ευρώ, που καταγράφεται ως το επίσημο χρέος, τα 265 δισ είναι δανεισμένα από ξένες τράπεζες (επί το πλείστον γαλλικές, γερμανικές και ελβετικές), ενώ τα υπόλοιπα 55 δισ από ελληνικές τράπεζες. Γνωρίζουμε επίσης ότι το ελληνικό κεφάλαιο είναι εξασφαλισμένο σε καταθέσεις του εξωτερικού. Ότι η ελαστικοποίηση της εργασίας και η περαιτέρω κλοπή του άμεσου και του έμμεσου μισθού αποτελεί διαχρονικό ζητούμενο για ελληνικό κράτος και κεφάλαιο. Ότι το ελληνικό κράτος χρωστούσε στις Μεγάλες Δυνάμεις από την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε, γιατί τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης ήταν πάντα συνδεδεμένα με αυτά της αστικής τάξης της Δύσης. Γιατί αλλιώς θα κήρυττε στάση πληρωμών και θα ζητούσε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Γιατί χρέος θα υπάρχει όσο θα υπάρχει καπιταλισμός, όσο η εργατική μας δύναμη υποθηκεύεται για τις αλλότριες ανάγκες του κεφαλαίου και δημιουργείται η μικροαστική πίστη ότι τα βάσανα της μισθωτής εργασίας στο παρόν θα εξαργυρωθούν σε μελλοντική καταναλωτική ευτυχία.
Καταλαβαίνουμε, επομένως, ότι αποτελούμε τα πειραματόζωα σε ένα διεθνές πείραμα που αφορά την πάση θυσία διασφάλιση της ομαλότητας της καπιταλιστικής αναπαραγωγής στις συνθήκες μιας παγκόσμιας οικονομικής/συστημικής κρίσης που εξαπλώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες. Οπότε ένα είναι το κεντρικό ερώτημα, τώρα που κηρύσσεται και το επίσημο τέλος της μεταπολίτευσης: Ως πότε θα χορταίνουμε με «σοσιαλιστικά» παραμύθια και «ιμπεριαλιστικούς» δράκους;

…πυροβολούν μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία…

Αυτή η καλοστημένη θεατρική παράσταση δεν θα μπορούσε να γίνει πιστευτή χωρίς την παραπληροφόρηση που εξαπολύουν τα ΜΜΕ, ως κυρίαρχος θεσμός προπαγάνδισης των ιδεών της αστικής τάξης. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα στην ομαλή αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων που ανέδειξε η εξέγερση του Δεκέμβρη ’08 ήταν ότι πάρα πολλοί δεν πίστευαν πλέον την θεαματική πραγματικότητα των ΜΜΕ. Χρειάστηκε λοιπόν, στα πλαίσια της αντιεξεγερτικής προέλασης του συστήματος, να αντικατασταθεί το προηγούμενο «επικοινωνιακό επιτελείο» και οι στρατηγικές του. Το Υπουργείο «Δολοφονίας του Πολίτη» εκσυγχρόνισε την συνεργασία του με τα ΜΜΕ, έτσι ώστε αυτά να λειτουργούν, όπως και πριν, σαν φωνή της αστυνομίας, χωρίς όμως τις ομολογουμένως αναποτελεσματικές χοντροκοπιές του προηγούμενου επιτελείου.
Σε γενικό επίπεδο, ο τρόμος από την κατάρρευση της μικροαστικής ευημερίας κατευθύνεται από το θέαμα προς τη δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων» που διαλέγονται μέσα από τις τάξεις του μεταναστευτικού προλεταριάτου και των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Ειδικότερα, ξεδιπλώνεται η επικοινωνιακή στρατηγική του θαψίματος της είδησης της οικονομικής πτώχευσης της χώρας, μέσα από την αντικατάστασή της από την είδηση της «εξάρθρωσης της εγχώριας τρομοκρατίας». Τα αποδεικτικά στοιχεία της σκηνοθετημένης αυτής προσπάθειας αποπροσανατολισμού της «κοινής γνώμης» μπορούν να ανακαλυφθούν στο χρονολογικό ξεδίπλωμα των δυο παράλληλων σκηνοθετημένων τρομοκρατικών θεαμάτων: Η τελική απόφαση για την δανειοδότηση της χώρας από Ε.Ε.-ΔΝΤ είχε ληφθεί κάμποσες μέρες πριν ανακοινωθεί επισήμως (στις 23/4), από τη στιγμή που είχε σταλθεί η πρόσκληση για το ξεκίνημα των «διαπραγματεύσεων» μεταξύ ελληνικού κράτους και ΔΝΤ. Τα έκτακτα δελτία όμως που μετέδιδαν την είδηση της έναρξης των διαπραγματεύσεων χάθηκαν μέσα στο τρομολαγνικό «κυνήγι μαγισσών» εκείνων των ημερών.
Ταυτόχρονα δοκιμάζεται η τελειοποίηση της επικοινωνιακής συνεργασίας ΜΜΕ-ΕΛ.ΑΣ. Τον Δεκέμβριο του 2009 είχε προταθεί στα κανάλια να μεταδίδουν με μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης τα τεκταινόμενα στους δρόμους, έτσι ώστε να προλαβαίνουν το ενδεχόμενο μετάδοσης «άσχημων» εικόνων (π.χ. έναν Δελτά να τρέχει με 60 χλμ. πάνω σε διαδηλωτές). Τον Απρίλιο του 2010 η χρονολογική, τεχνολογική και πάνω απ’ όλα ιδεολογική ευθυγράμμιση των τηλεοπτικών πληροφοριών με τις αστυνομικές πηγές τους δούλεψε στην εντέλεια (π.χ. με απευθείας sms στους μπατσοσυντάκτες για την αποκάλυψη της ημέρας), ενώ επιχειρήθηκε η απόκρυψη κάθε άλλης πληροφορίας που δημιουργούσε υπόνοιες για την γνησιότητα της παράστασης (δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν έχει επιτευχθεί, ακόμα, η εξάρθρωση της φωνής των μέσων αντιπληροφόρησης). Τα τηλεοπτικά συνεργεία, από την άλλη, εισβάλλουν σε σπίτια αγωνιστών για να μεταδώσουν τα μηνύματα της αντιτρομοκρατικής: «Μην κάνετε παρέα με ανθρώπους που διαβάζουν βιβλία για ένοπλα ανταρτικά και την οικονομική κρίση», «τηλεφωνήστε μας αμέσως αν ο νεαρός της διπλανής πόρτας γυμνάζεται πίσω από καλαμωτές και μιλάει χαμηλόφωνα με την παρέα του». Η τηλεοπτική ποινικοποίηση καθημερινών πρακτικών και κοινωνικών σχέσεων θα ήταν απλά κωμική αν δεν ήταν ταυτόχρονα τρομακτική.

…συνεργάζονται με στρατιές από ρουφιάνους…

Ως εργαζόμενοι στην βιομηχανία των ΜΜΕ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι «ρουφιάνος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι». Σε κάθε εργαζόμενο ξεδιπλώνονται δυο επιλογές όταν μπλέκεται μέσα στον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Ή συνεργάζεται όσο μπορεί καλύτερα με τους ανωτέρους του, σκύβει το κεφάλι και βγάζει έξω τη γλώσσα του για να ανέβει ψηλότερα στην εργασιακή ιεραρχία, ή κοιτάει να κάνει όσο μπορεί καλύτερα την δουλειά του συνεργαζόμενος με τους συναδέλφους του και βάζοντας την προσωπική του αξιοπρέπεια ανάχωμα στις εντολές των αφεντικών. Κάποιοι επιλέγουν το πρώτο, κάποιοι επιλέγουμε το δεύτερο. Οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις, η ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, η απλήρωτη πρακτική άσκηση, η πληρωμή με το μπλοκάκι, τα ξεχειλωμένα ωράρια μέχρι αργά το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα, η τρομοκρατία των απολύσεων και η ψυχολογική αθλιότητα της ανεργίας/αναζήτησης εργασίας, όσο δημιουργούν το εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν τα ιδεολογήματα του ατομικισμού, του καριερισμού, της ρουφιανιάς, άλλο τόσο αποτελούν αιτίες σύγχρονης ταξικής ανασύνθεσης των αρχών της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της αντίστασης.
Δυστυχώς, η ιστορική πείρα καταδεικνύει ότι σε καταστάσεις οικονομικής τρομοκρατίας και υποχώρησης των οργανωμένων ταξικών απαντήσεων η ρουφιανιά εξαπλώνεται σαν μάστιγα στο κοινωνικό σώμα. Ο δημοσιογράφος που μεταδίδει την πληροφορία και το λεξιλόγιο της αντιτρομοκρατικής χωρίς καν τη «δεοντολογία» της αναφοράς των πηγών του, ο ρεπόρτερ που επιλέγει την καταγραφή των γεγονότων πίσω από τις πλάτες της αστυνομίας, ο εργαζόμενος που δεν αντιδρά όταν απολύεται ο συνάδελφος του, πιστεύοντας ότι αυτός μπορεί και να γλιτώσει αν γίνει ακόμα πιο παραγωγικός, ο γείτονας που τηλεφωνεί στο 174 για να καταδώσει κάποιον «ύποπτο», αποτελούν εργασιακές και κοινωνικές φιγούρες που θα υπάρχουν όσο υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, κι αντίστροφα ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο προϋποθέτει την κοινωνική περιθωριοποίηση των ρουφιάνων.

…και μας αλυσοδένουν στους καναπέδες μας

Η τρομοκρατία που εξαπολύουν κράτος, αφεντικά, ΜΜΕ από μόνη της δεν μπορεί να περιορίσει τη συλλογική διάθεση αγώνα, ανατροπής, επανάστασης απέναντι στα ιστορικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος. Χρειάζεται πάντα την «αγωνιστική» εκτόνωση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας/αστυνομίας, που περιφέρει το πτώμα της σε άσφαιρες απεργιακές λιτανείες. Κεντρικός στόχος κάθε είδους εργατοπατέρα είναι να παραμείνουμε θεατές και χειροκροτητές του «αγώνα» τους, να εκμηδενιστεί κάθε υπόνοια ότι μπορούν να υπάρξουν απεργίες και κινητοποιήσεις που δεν επιφέρουν μόνο ατομικές αυτομειώσεις του μηνιάτικου και περισσότερες απολύσεις ή ευκαιρίες για ανοιξιάτικους περίπατους.
Στον αντίποδα, ο προλεταριακός τυφλοπόντικας οργανώνεται σε σωματεία βάσης και εργατικές ομάδες/συνελεύσεις, δίνει μάχες για την επαναπρόσληψη του απολυμένου συναδέλφου, απαντάει με βία στη βία των αφεντικών, καλεί σε συνελεύσεις εργαζομένων-ανέργων στις γειτονιές, αρνείται στην καθημερινότητα του να πληρώσει τον λογαριασμό από το φαγοπότι των αστών. Σκάβει μεθοδικά, υπόγεια κι από τα κάτω το έδαφος, στηριζόμενος στις δυνάμεις του, μακριά από συνδικαλιστικά παζάρια, κομματικά παιχνίδια και ιδεολογικούς σεχταρισμούς μέχρι την μέρα που θα εμφανιστεί ορμητικά στην επιφάνεια και θα κοιτάξει να πληρώσουν ακριβά αυτοί που τον καταδίκασαν στην φτώχεια και την εξαθλίωση.