Category: Εργατικά

“Πέμπτη 17 Ιανουαρίου – Παρασκευή 25 Ιανουαρίου. Εννέα μέρες που σημάδεψαν τον κόσμο του Μετρό. Ξεκινώντας η απεργία την Πέμπτη σίγουρα ελάχιστοι, ίσως και κανένας, θα φανταζόντουσαν τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Η περίφημη απεργία διαρκείας που τόσες και τόσες φορές ακουγόταν από τα χείλη των εκλεγμένων μελών του σωματείου αλλά και σε επίσημες ανακοινώσεις, είχε επιτέλους ξεκινήσει.

Τα προβλήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του σωματείου αλλά και η γενικότερη απογοήτευση μεταξύ μας είχαν σαν αποτέλεσμα να φαντάζει δεδομένη η εφαρμογή του ενιαίου φτωχολογίου. Για αυτό και η απεργία δεν ξεκίνησε με την απαραίτητη δυναμική. Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν όλο και περισσότεροι συνάδελφοι έμπαιναν στον αγώνα, συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στο αμαξοστάσιο και ερχόντουσαν ίσως και για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του κινήματος που ανταποκρίθηκε στα καλέσματα που έγιναν και έδειχνε την αλληλεγγύη του.

Ειδικότερα, από τη Δευτέρα και μετά πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι, γέμιζαν το χώρο του αμαξοστασίου δίπλα στην πύλη στην Εθνική Οδό. Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας σωματείων, συλλογικοτήτων, συνελεύσεων και εργαζομένων αποτέλεσε μια μικρή ένδειξη της κομβικότητας του αγώνα που δίναμε για το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Η αδυναμία αυτής της συνάντησης να καταλήξει σε συγκεκριμένες αποφάσεις και ένα πλάνο δράσης για το επόμενο διάστημα απέδειξε για άλλη μια φορά την άρνηση των εργατοπατέρων να παραχωρήσουν έστω και μία σπιθαμή από την εξουσία τους σε κινηματικές διαδικασίες, την εμμονή τους στο να περιορίσουν τον αγώνα σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και μας στέρησε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε το αμαξοστάσιο σε πραγματικό κέντρο του αγώνα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Πέμπτη 24 Ιανουαρίου και ενώ η κούραση, σωματική, ψυχολογική αλλά και οικονομική έχει ενταθεί, το Δ.Σ του σωματείου εμμένει σε τηλεοπτικά διαγγέλματα και παίζει τα ρέστα του σε μια απονενοημένη προσπάθεια πίεσης προς το υπουργείο για να βρεθεί μια μέση λύση στο «πρόβλημα». Καθώς όμως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν αφορά μονάχα καταληψίες, διαδηλωτές, μετανάστες και λοιπές «περιθωριακές» ομάδες αλλά όλους μας, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί «λύση» μέσα από οδούς περασμένων εποχών. Κι αν από την πλευρά μας δεν ήταν εφικτό να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις και αδυναμίες, το κράτος με μεγάλη ευκολία δείχνει πως δεν σταματά σε τίποτα στην πορεία του προς τον ολοκληρωτισμό.

Το διάγγελμα της απόφασής τους για την επίταξή μας αλλά και η εισβολή των μπάτσων στο αμαξοστάσιο τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/1 και ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός από τα στρατεύματα κατοχής, αποδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κοινή μοίρα όλων όσων αντιστέκονται. Τα συναισθήματα που αφήνει αυτό το απεργιακό δεκαήμερο σίγουρα είναι πολλά και ανάμεικτα. Οργή και θυμό για την καταστολή που δεχθήκαμε αλλά και απογοήτευση και απορία για την αδυναμία του Δ.Σ. να διαχειριστεί την κατάσταση στην πιο κομβική μέρα του αγώνα. Όταν το κράτος εξαπέλυσε την επίθεσή του εναντίον μας, τα εκλεγμένα μέλη του σωματείου δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε πλάνο για μια τόσο οριακή κατάσταση και τα γεγονότα τους ξεπέρασαν. Ειδικότερα το μπάχαλο που επικράτησε την Παρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν ξεκρέμαστοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επηρεασμένοι και από τις προτροπές δικηγόρων, φίλων, γνωστών και χωρίς να υπάρχει μια ξεκάθαρη θέση από το Δ.Σ. αδυνατούσαν να βρουν τρόπους αντίστασης και αντίδρασης στην επίταξη.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό για το πως κινηθήκαμε, τι έπρεπε να κάνουμε, ποια λάθη έγιναν και πως πρέπει να κινηθούμε από εδώ και μπρος, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Θα περιοριστούμε στα βασικά γιατί το ζήτημα δεν είναι τι λέμε εμείς αλλά στην πράξη, πώς θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η αδυναμία του Δ.Σ δεν αφορά μόνο την Πέμπτη. Συνολικά αυτό το δεκαήμερο δεν έγινε καμία κίνηση από το Δ.Σ για να δημιουργηθεί απεργιακή επιτροπή ώστε να υπάρξει ο απαραίτητος συντονισμός με τον αλληλέγγυο κόσμο και το κίνημα γενικότερα και να μετατραπεί το αμαξοστάσιο σε κέντρο αγώνα. Η πρόταση που κάναμε στη συγκέντρωση της Δευτέρας για απεργιακή συνέλευση έπεσε στο κενό.

Δεν υπήρξε καμία διαδικασία που θα οργανώσει και θα τρέξει τα πράγματα. Θα έπρεπε τουλάχιστον από τη Δευτέρα να υπάρχουν κάθε μέρα εκδηλώσεις στο αμαξοστάσιο, να βγούμε οργανωμένα οι εργαζόμενοι στο δρόμο, με πορείες και συγκεντρώσεις, με μοιράσματα ανακοινώσεων στους επιβάτες, να μετατρέψουμε την απεργία από μια στενή εργατική διεκδίκηση σε μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, με το σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Απέναντι σε ένα κράτος μηδενικής ανοχής και έκτακτης ανάγκης, είναι αναγκαίο να ριζοσπαστικοποιηθούν οι δομές και οι πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα σωματεία θα πρέπει να φύγουν από τον αποκλειστικό έλεγχο των συνδικαλιστών και να ανοιχτούν στους εργάτες. Να αντιληφθούμε επιτέλους ότι το σωματείο είμαστε εμείς, και εμείς θα πρέπει να αποφασίζουμε για το τι θα γίνει. Είναι απαραίτητο τα σωματεία να απευθυνθούν στην κοινωνία, να διεξάγουν αγώνες μαζί με το κίνημα, εντάσσοντας στη λογική και στα αιτήματά τους την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης συνολικά.

Αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση είναι να μην υποταχθούμε. Συνάδελφοι μπορεί να χάσαμε μία μάχη αλλά ο πόλεμος όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά για εμάς μόλις άρχισε. Τώρα είναι η ώρα να βγούμε μπροστά. Κάθε πράξη αντίστασης είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αυτό το απεργιακό δεκαήμερο ας αποτελέσει εφαλτήριο ακόμα πιο μαχητικών απεργιών και συγκρούσεων με τη διοίκηση, με την κυβέρνηση, με τις δυνάμεις καταστολής και όλους όσους θέλουν να μας υποτάξουν.

Για αυτό πρέπει να υπάρξει μαζική παρουσία στη Γενική Συνέλευση. Μια συνέλευση όπου θα εκτιμήσουμε τι έγινε και πως θα δράσουμε στο άμεσο μέλλον. Κατά τη γνώμη μας θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή να βγουν αφίσες και ανακοινώσεις, να πραγματοποιηθούν παρεμβάσεις σε σταθμούς, να βγούμε στο δρόμο και να επιβάλλουμε την άρση της επίταξης. Να δείξουμε σε όλους πως τίποτα δεν τελείωσε. Όλα αυτά όμως θα πρέπει να τα αποφασίσουμε συλλογικά και συλλογικά θα πάρουμε την ευθύνη των επιλογών μας.

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 30/1 13:30 ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΣΕΠΟΛΙΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΑΞΗΣ
ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ
«ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
http://taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com”

“Πέμπτη 17 Ιανουαρίου – Παρασκευή 25 Ιανουαρίου. Εννέα μέρες που σημάδεψαν τον κόσμο του Μετρό. Ξεκινώντας η απεργία την Πέμπτη σίγουρα ελάχιστοι, ίσως και κανένας, θα φανταζόντουσαν τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Η περίφημη απεργία διαρκείας που τόσες και τόσες φορές ακουγόταν από τα χείλη των εκλεγμένων μελών του σωματείου αλλά και σε επίσημες ανακοινώσεις, είχε επιτέλους ξεκινήσει.

Τα προβλήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του σωματείου αλλά και η γενικότερη απογοήτευση μεταξύ μας είχαν σαν αποτέλεσμα να φαντάζει δεδομένη η εφαρμογή του ενιαίου φτωχολογίου. Για αυτό και η απεργία δεν ξεκίνησε με την απαραίτητη δυναμική. Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν όλο και περισσότεροι συνάδελφοι έμπαιναν στον αγώνα, συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στο αμαξοστάσιο και ερχόντουσαν ίσως και για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του κινήματος που ανταποκρίθηκε στα καλέσματα που έγιναν και έδειχνε την αλληλεγγύη του.

Ειδικότερα, από τη Δευτέρα και μετά πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι, γέμιζαν το χώρο του αμαξοστασίου δίπλα στην πύλη στην Εθνική Οδό. Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας σωματείων, συλλογικοτήτων, συνελεύσεων και εργαζομένων αποτέλεσε μια μικρή ένδειξη της κομβικότητας του αγώνα που δίναμε για το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Η αδυναμία αυτής της συνάντησης να καταλήξει σε συγκεκριμένες αποφάσεις και ένα πλάνο δράσης για το επόμενο διάστημα απέδειξε για άλλη μια φορά την άρνηση των εργατοπατέρων να παραχωρήσουν έστω και μία σπιθαμή από την εξουσία τους σε κινηματικές διαδικασίες, την εμμονή τους στο να περιορίσουν τον αγώνα σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και μας στέρησε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε το αμαξοστάσιο σε πραγματικό κέντρο του αγώνα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Πέμπτη 24 Ιανουαρίου και ενώ η κούραση, σωματική, ψυχολογική αλλά και οικονομική έχει ενταθεί, το Δ.Σ του σωματείου εμμένει σε τηλεοπτικά διαγγέλματα και παίζει τα ρέστα του σε μια απονενοημένη προσπάθεια πίεσης προς το υπουργείο για να βρεθεί μια μέση λύση στο «πρόβλημα». Καθώς όμως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν αφορά μονάχα καταληψίες, διαδηλωτές, μετανάστες και λοιπές «περιθωριακές» ομάδες αλλά όλους μας, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί «λύση» μέσα από οδούς περασμένων εποχών. Κι αν από την πλευρά μας δεν ήταν εφικτό να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις και αδυναμίες, το κράτος με μεγάλη ευκολία δείχνει πως δεν σταματά σε τίποτα στην πορεία του προς τον ολοκληρωτισμό.

Το διάγγελμα της απόφασής τους για την επίταξή μας αλλά και η εισβολή των μπάτσων στο αμαξοστάσιο τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/1 και ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός από τα στρατεύματα κατοχής, αποδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κοινή μοίρα όλων όσων αντιστέκονται. Τα συναισθήματα που αφήνει αυτό το απεργιακό δεκαήμερο σίγουρα είναι πολλά και ανάμεικτα. Οργή και θυμό για την καταστολή που δεχθήκαμε αλλά και απογοήτευση και απορία για την αδυναμία του Δ.Σ. να διαχειριστεί την κατάσταση στην πιο κομβική μέρα του αγώνα. Όταν το κράτος εξαπέλυσε την επίθεσή του εναντίον μας, τα εκλεγμένα μέλη του σωματείου δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε πλάνο για μια τόσο οριακή κατάσταση και τα γεγονότα τους ξεπέρασαν. Ειδικότερα το μπάχαλο που επικράτησε την Παρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν ξεκρέμαστοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επηρεασμένοι και από τις προτροπές δικηγόρων, φίλων, γνωστών και χωρίς να υπάρχει μια ξεκάθαρη θέση από το Δ.Σ. αδυνατούσαν να βρουν τρόπους αντίστασης και αντίδρασης στην επίταξη.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό για το πως κινηθήκαμε, τι έπρεπε να κάνουμε, ποια λάθη έγιναν και πως πρέπει να κινηθούμε από εδώ και μπρος, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Θα περιοριστούμε στα βασικά γιατί το ζήτημα δεν είναι τι λέμε εμείς αλλά στην πράξη, πώς θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η αδυναμία του Δ.Σ δεν αφορά μόνο την Πέμπτη. Συνολικά αυτό το δεκαήμερο δεν έγινε καμία κίνηση από το Δ.Σ για να δημιουργηθεί απεργιακή επιτροπή ώστε να υπάρξει ο απαραίτητος συντονισμός με τον αλληλέγγυο κόσμο και το κίνημα γενικότερα και να μετατραπεί το αμαξοστάσιο σε κέντρο αγώνα. Η πρόταση που κάναμε στη συγκέντρωση της Δευτέρας για απεργιακή συνέλευση έπεσε στο κενό.

Δεν υπήρξε καμία διαδικασία που θα οργανώσει και θα τρέξει τα πράγματα. Θα έπρεπε τουλάχιστον από τη Δευτέρα να υπάρχουν κάθε μέρα εκδηλώσεις στο αμαξοστάσιο, να βγούμε οργανωμένα οι εργαζόμενοι στο δρόμο, με πορείες και συγκεντρώσεις, με μοιράσματα ανακοινώσεων στους επιβάτες, να μετατρέψουμε την απεργία από μια στενή εργατική διεκδίκηση σε μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, με το σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Απέναντι σε ένα κράτος μηδενικής ανοχής και έκτακτης ανάγκης, είναι αναγκαίο να ριζοσπαστικοποιηθούν οι δομές και οι πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα σωματεία θα πρέπει να φύγουν από τον αποκλειστικό έλεγχο των συνδικαλιστών και να ανοιχτούν στους εργάτες. Να αντιληφθούμε επιτέλους ότι το σωματείο είμαστε εμείς, και εμείς θα πρέπει να αποφασίζουμε για το τι θα γίνει. Είναι απαραίτητο τα σωματεία να απευθυνθούν στην κοινωνία, να διεξάγουν αγώνες μαζί με το κίνημα, εντάσσοντας στη λογική και στα αιτήματά τους την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης συνολικά.

Αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση είναι να μην υποταχθούμε. Συνάδελφοι μπορεί να χάσαμε μία μάχη αλλά ο πόλεμος όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά για εμάς μόλις άρχισε. Τώρα είναι η ώρα να βγούμε μπροστά. Κάθε πράξη αντίστασης είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αυτό το απεργιακό δεκαήμερο ας αποτελέσει εφαλτήριο ακόμα πιο μαχητικών απεργιών και συγκρούσεων με τη διοίκηση, με την κυβέρνηση, με τις δυνάμεις καταστολής και όλους όσους θέλουν να μας υποτάξουν.

Για αυτό πρέπει να υπάρξει μαζική παρουσία στη Γενική Συνέλευση. Μια συνέλευση όπου θα εκτιμήσουμε τι έγινε και πως θα δράσουμε στο άμεσο μέλλον. Κατά τη γνώμη μας θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή να βγουν αφίσες και ανακοινώσεις, να πραγματοποιηθούν παρεμβάσεις σε σταθμούς, να βγούμε στο δρόμο και να επιβάλλουμε την άρση της επίταξης. Να δείξουμε σε όλους πως τίποτα δεν τελείωσε. Όλα αυτά όμως θα πρέπει να τα αποφασίσουμε συλλογικά και συλλογικά θα πάρουμε την ευθύνη των επιλογών μας.

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 30/1 13:30 ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΣΕΠΟΛΙΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΑΞΗΣ
ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ
«ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
http://taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com”

Τρία ερωτήματα για ένα σκάνδαλο ζητούν απαντήσεις

Με έκπληξη, μα και με αγανάκτηση, πληροφορηθήκαμε ότι το Δ.Σ. της ΕΡΤ αποφάσισε να δώσει με απευθείας ανάθεση στο μουσικό κανάλι MAD TV του επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή την παραγωγή του ελληνικού τελικού για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον φετινό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Κι ακόμη, ότι το MAD TV θα αναλάβει να καλύψει και όλα τα έξοδα της ελληνικής συμμετοχής.

Έτσι, μετά τη διοργάνωση των βραβείων MAD, ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής συνεχίζει ακάθεκτος να διοργανώνει πανάκριβες φιέστες, προκειμένου να πλουτίσει περισσότερο, την ώρα που εμείς -οι απολυμένοι των καταστημάτων Metropolis- εξακολουθούμε να παραμένουμε απλήρωτοι, αφού αρνείται να μας καταβάλλει τους οφειλόμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις μας. Και καθώς βυθιζόμαστε στο τέλμα της ανεργίας στην οποία μας έριξε.

Όπως πληροφορούμαστε από σχετικό δελτίο τύπου, το Δ.Σ. της ΕΡΤ κατέληξε σε αυτή την απόφαση ύστερα από άκαρπες επαφές που είχε με τις δισκογραφικές εταιρίες προκειμένου να χορηγήσουν τον «θεσμό» ώστε να διοργανωθεί και φέτος, όπως και μέχρι σήμερα, από τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Μη βρίσκοντας, λοιπόν, τους παραδοσιακούς «ευεργέτες» και «με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων της» (όπως αναφέρεται στο ίδιο δελτίο τύπου) η ΕΡΤ ανακάλυψε ένα νέο σωτήρα!

Έτσι, αυτό που ένας γιγαντιαίος και έμπειρος κρατικός οργανισμός δεν μπόρεσε να κάνει (επικαλούμενος ανικανότητα), το κατάφερε -και μάλιστα μέσα σε μηδαμινό χρονικό διάστημα- ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής με το MAD, ο οποίος βρήκε τους καταλληλότερους χορηγούς για να «ελεήσουν» τη φετινή διοργάνωση: τις δισκογραφικές εταιρείες «Panic Records» και «Platinum Records», στις οποίες -κατά διαβολική σύμπτωση- ανήκουν και οι 4 υποψήφιοι που θα συμμετάσχουν στον ελληνικό τελικό. Και -κατά μία ακόμη διαβολικότερη σύμπτωση- οι δύο δισκογραφικές ανήκουν στον Πάρη Κασιδόκωστα, ο οποίος σύμφωνα με πληθώρα δημοσιευμάτων τον τελευταίο καιρό ενδιαφέρεται να εξαγοράσει τον όμιλο MAD. Αν δεν τον έχει εξαγοράσει ήδη…

Ως εργαζόμενοι στη μουσική βιομηχανία, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι ο διαγωνισμός της Eurovision δεν ανέδειξε ποτέ το ποιοτικό ελληνικό τραγούδι. Οι συμμετέχοντες σε αυτόν ήταν και παραμένουν κατασκευάσματα των δισκογραφικών εταιρειών και του star system, ενώ αυτός καθαυτός ο διαγωνισμός αποτελεί μια χυδαία αποθέωση της γκλαμουριάς. Εντούτοις, η κρατική ραδιοτηλεόραση καταβάλλει, καταρχήν, την ταρίφα των 100.000 ευρώ για τη συμμετοχή της χώρας μας στο διαγωνισμό, προφανώς ακολουθώντας την τακτική της προσφοράς του… «άρτου και θεάματος».

Τρία ερωτήματα για ένα σκάνδαλο ζητούν απαντήσεις

Με έκπληξη, μα και με αγανάκτηση, πληροφορηθήκαμε ότι το Δ.Σ. της ΕΡΤ αποφάσισε να δώσει με απευθείας ανάθεση στο μουσικό κανάλι MAD TV του επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή την παραγωγή του ελληνικού τελικού για την επιλογή του τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον φετινό διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Κι ακόμη, ότι το MAD TV θα αναλάβει να καλύψει και όλα τα έξοδα της ελληνικής συμμετοχής.

Έτσι, μετά τη διοργάνωση των βραβείων MAD, ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής συνεχίζει ακάθεκτος να διοργανώνει πανάκριβες φιέστες, προκειμένου να πλουτίσει περισσότερο, την ώρα που εμείς -οι απολυμένοι των καταστημάτων Metropolis- εξακολουθούμε να παραμένουμε απλήρωτοι, αφού αρνείται να μας καταβάλλει τους οφειλόμενους μισθούς και τις αποζημιώσεις μας. Και καθώς βυθιζόμαστε στο τέλμα της ανεργίας στην οποία μας έριξε.

Όπως πληροφορούμαστε από σχετικό δελτίο τύπου, το Δ.Σ. της ΕΡΤ κατέληξε σε αυτή την απόφαση ύστερα από άκαρπες επαφές που είχε με τις δισκογραφικές εταιρίες προκειμένου να χορηγήσουν τον «θεσμό» ώστε να διοργανωθεί και φέτος, όπως και μέχρι σήμερα, από τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Μη βρίσκοντας, λοιπόν, τους παραδοσιακούς «ευεργέτες» και «με στόχο τη διασφάλιση των συμφερόντων της» (όπως αναφέρεται στο ίδιο δελτίο τύπου) η ΕΡΤ ανακάλυψε ένα νέο σωτήρα!

Έτσι, αυτό που ένας γιγαντιαίος και έμπειρος κρατικός οργανισμός δεν μπόρεσε να κάνει (επικαλούμενος ανικανότητα), το κατάφερε -και μάλιστα μέσα σε μηδαμινό χρονικό διάστημα- ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής με το MAD, ο οποίος βρήκε τους καταλληλότερους χορηγούς για να «ελεήσουν» τη φετινή διοργάνωση: τις δισκογραφικές εταιρείες «Panic Records» και «Platinum Records», στις οποίες -κατά διαβολική σύμπτωση- ανήκουν και οι 4 υποψήφιοι που θα συμμετάσχουν στον ελληνικό τελικό. Και -κατά μία ακόμη διαβολικότερη σύμπτωση- οι δύο δισκογραφικές ανήκουν στον Πάρη Κασιδόκωστα, ο οποίος σύμφωνα με πληθώρα δημοσιευμάτων τον τελευταίο καιρό ενδιαφέρεται να εξαγοράσει τον όμιλο MAD. Αν δεν τον έχει εξαγοράσει ήδη…

Ως εργαζόμενοι στη μουσική βιομηχανία, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι ο διαγωνισμός της Eurovision δεν ανέδειξε ποτέ το ποιοτικό ελληνικό τραγούδι. Οι συμμετέχοντες σε αυτόν ήταν και παραμένουν κατασκευάσματα των δισκογραφικών εταιρειών και του star system, ενώ αυτός καθαυτός ο διαγωνισμός αποτελεί μια χυδαία αποθέωση της γκλαμουριάς. Εντούτοις, η κρατική ραδιοτηλεόραση καταβάλλει, καταρχήν, την ταρίφα των 100.000 ευρώ για τη συμμετοχή της χώρας μας στο διαγωνισμό, προφανώς ακολουθώντας την τακτική της προσφοράς του… «άρτου και θεάματος».

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό δεν υποκύπτουν και αντιστέκονται και καλούν σε μεγάλη συγκέντρωση την Παρασκευή στις 1.00 μ.μ. στο αμαξοστάσιο Σεπολίων και πορεία στο Σύνταγμα. Καλούμε σε πανεργατική – παλλαϊκή συγκέντρωση αλληλεγγύης στις 4.00 μ.μ. στο Σύνταγμα.

Το ξημέρωμα της 25ης Ιανουαρίου (4πμ) δυνάμεις της αστυνομίας επενέβησαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια. Περισσότερη ενημέρωση εδώ.

Update 16.50
Παραπάνω από 1000 άτομα (αλληλέγγυοι και απεργοί) βρίσκονται αυτή την ώρα στο χώρο του αμαξοστασίου του μετρό στα Σεπόλια υπό δυνατή βροχή. Αστυνομία ακόμα δεν έχει κάνει την εμφάνιση της. Κόσμος συνεχίζει να συγκεντρώνεται στο σημείο ενώ τα πρώτα πανώ για Απεργία Διαρκείας έχουν κάνει την εμφάνιση τους.

Update 15.05

24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τους εργαζόμενους στον ΟΑΣΑ, σε συμπαράσταση στους εργαζόμενους στο Μετρό, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε επιστράτευση των εργαζομένων. Σταμάτησαν άμεσα να λειτουργούν όλα τα ΜΜΜ (προαστιακός, τρόλεϊ, τραμ κλπ) στην Αθήνα. Την συμπαράστασή της εκφράζει με ανακοίνωση και η ΟΕΝΓΕ.

Επίσης παράταση της απεργίας τους ώς το τέλος της βάρδιας για σήμερα, Πέμπτη, αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στον ΗΣΑΠ και το τραμ.

Φωτογραφία τώρα από @dal_ikeris

Έπειτα από σύσκεψη του υπ. Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη με τον Σαμαρά, ανακοινώθηκε επίσημα η “επίταξη” των εργαζομένων στο Μετρό. Απλοϊκά, σημαίνει ότι όποιος εργαζόμενος αρνηθεί να εργαστεί, απειλείται άμεσα με σύλληψη και ποινική δίωξη. 

Νωρίτερα οι εργαζόμενοι είχαν τείνει χείρα “φιλίας” στην κυβέρνηση, ζητώντας να σεβαστεί η τελευταία την συλλογική σύμβαση μέχρι το πέρας της μετενέργειας και επανεκκίνηση του διαλόγου. 

Η κοινωνικά άνομη τρικομματική κυβέρνηση δεν δέχτηκε ούτε αυτό το αίτημα και προχώρησε στην “επίταξη”. 

Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη! 

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό δεν υποκύπτουν και αντιστέκονται και καλούν σε μεγάλη συγκέντρωση την Παρασκευή στις 1.00 μ.μ. στο αμαξοστάσιο Σεπολίων και πορεία στο Σύνταγμα. Καλούμε σε πανεργατική – παλλαϊκή συγκέντρωση αλληλεγγύης στις 4.00 μ.μ. στο Σύνταγμα.

Το ξημέρωμα της 25ης Ιανουαρίου (4πμ) δυνάμεις της αστυνομίας επενέβησαν στο αμαξοστάσιο στα Σεπόλια. Περισσότερη ενημέρωση εδώ.

Update 16.50
Παραπάνω από 1000 άτομα (αλληλέγγυοι και απεργοί) βρίσκονται αυτή την ώρα στο χώρο του αμαξοστασίου του μετρό στα Σεπόλια υπό δυνατή βροχή. Αστυνομία ακόμα δεν έχει κάνει την εμφάνιση της. Κόσμος συνεχίζει να συγκεντρώνεται στο σημείο ενώ τα πρώτα πανώ για Απεργία Διαρκείας έχουν κάνει την εμφάνιση τους.

Update 15.05

24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες από τους εργαζόμενους στον ΟΑΣΑ, σε συμπαράσταση στους εργαζόμενους στο Μετρό, μετά την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε επιστράτευση των εργαζομένων. Σταμάτησαν άμεσα να λειτουργούν όλα τα ΜΜΜ (προαστιακός, τρόλεϊ, τραμ κλπ) στην Αθήνα. Την συμπαράστασή της εκφράζει με ανακοίνωση και η ΟΕΝΓΕ.

Επίσης παράταση της απεργίας τους ώς το τέλος της βάρδιας για σήμερα, Πέμπτη, αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στον ΗΣΑΠ και το τραμ.

Φωτογραφία τώρα από @dal_ikeris

Έπειτα από σύσκεψη του υπ. Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη με τον Σαμαρά, ανακοινώθηκε επίσημα η “επίταξη” των εργαζομένων στο Μετρό. Απλοϊκά, σημαίνει ότι όποιος εργαζόμενος αρνηθεί να εργαστεί, απειλείται άμεσα με σύλληψη και ποινική δίωξη. 

Νωρίτερα οι εργαζόμενοι είχαν τείνει χείρα “φιλίας” στην κυβέρνηση, ζητώντας να σεβαστεί η τελευταία την συλλογική σύμβαση μέχρι το πέρας της μετενέργειας και επανεκκίνηση του διαλόγου. 

Η κοινωνικά άνομη τρικομματική κυβέρνηση δεν δέχτηκε ούτε αυτό το αίτημα και προχώρησε στην “επίταξη”. 

Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη!