Category: ΕΣΗΕΑ

Οκτώβρης 2015. Η νέα, νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ φέρνει στη Βουλή το πολυσυζητημένο νομοσχέδιο για τα Μέσα Ενημέρωσης και τις αδειοδοτήσεις. Ένα νομοσχέδιο στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ βάσισε, εν πολλοίς, τον προεκλογικό του αγώνα, μαζί με μεγαλόστομες -ξανά- δεσμεύσεις για διαφάνεια και επικείμενα «χτυπήματα» στους εργολάβους – εφοπλιστές, καναλάρχες και εκδότες. 

Από τις διατάξεις του νόμου του ΣΥΡΙΖΑ «παραλείπονται» ωστόσο η ονομαστικοποίηση των μετοχών, η αυστηροποίηση του ελέγχουν όσων έχουν ή ευελπιστούν να αποκτήσουν κανάλια και να χτίσουν ενημερωτικούς κολοσσούς και η οποιαδήποτε πρόβλεψη για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων σε ένα κλάδο που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ελαστικής απασχόλησης -και όχι μόνο- έφεραν χιλιάδες απολύσεις και αιματηρές περικοπές. Παράλληλα, με το νόμο θεσπίζονται τα ελάχιστα όρια αριθμού εργαζομένων για τους σταθμούς εθνικής εμβέλειας (400 άτομα για σταθμούς γενικού περιεχομένου και 200 άτομα για θεματικού περιεχομένου) χωρίς -ελλείψει ΣΣΕ- συγκεκριμένες προϋποθέσεις και ασφαλιστικές δικλείδες για το καθεστώς εργασίας. Επιπλέον, δεν διασαφηνίζεται τί θα συμβεί με το γνωστό αγγελιόσημο, το οποίο φαίνεται να το τρώει η μνημονιακή μαρμάγκα, συμπαρασύροντας μαζί του και ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το αγγελιόσημο, βέβαια, από ένας πόρος χρηματοδότησης και προστασίας της ασφάλισης των εργαζομένων έχει μετατραπεί με ευθύνη των σωματείων που το λαμβάνουν η κορωνίδα της συντεχνιακής λογικής ενός «κλειστού κλαμπ» που κατά τα άλλα κόπτεται για τους εργάτες του κλάδου. Τέλος, η κυβέρνηση του «πρώτη φορά Αριστερά» επαναφέρει την πολυθεσία στο δημόσιο μόνο για τους δημοσιογράφους, ικανοποιώντας έτσι ένα πάγιο αίτημα μιας αχόρταγης ελίτ. 

Πράξη δεύτερη: Η ΕΣΗΕΑ τοποθετείται, μέσω του Τσαλαπάτη της παράταξης ΚΕΔ (Κίνηση Επαγγελματιών Δημοσιογράφων), στη Βουλή. Σε ένα κρεσέντο αντιδραστικής ομιλίας ο εκπροσωπών την ΕΣΗΕΑ ανέπτυξε πλήρως, και αυτούσια, την επιχειρηματολογία των εργολάβων της ενημέρωσης φθάνοντας να εκφράζει φόβους για ένα νέο «μαύρο» τύπου ΕΡΤ και για 1.680 επικείμενες απολύσεις λόγω της εφαρμογής του ελαχίστου αριθμού εργαζομένων, τονίζοντας πως «μια χαρά ξεφορτώνονται οι ιδιοκτήτες τον κόσμο τους». Ο Τσαλαπάτης και η ΕΣΗΕΑ προφανώς «ξεχνούν» τις 6.000 απολύσεις που έχουμε μετρήσει τα τελευταία χρόνια καθώς και τις «αμέτρητες» νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται με ή χωρίς ελάχιστα όρια και νομοθετημένα ή μη … πλαφόν. «Ξεχνούν» επίσης τα 200 και 300 ευρώ για 10ωρες βάρδιες εργασίας ακόμη και επί επταήμερο. Ας κατανοήσουν, επιτέλους, οι συνδικαλιστές αυτού του ξεφτιλισμένου εργοδοτικού σωματείου πως οι εργαζόμενοι δεν είναι «κόσμος» κανενός. Ούτε δικός τους, ούτε των αφεντικών. (*για να μην τους αδικούμε, εξίσου τραγικές ήταν οι τοποθετήσεις και των εκπροσώπων των λοιπών Ενώσεων του κλάδου). 

Πως έβγαλε, λοιπόν, η ΕΣΗΕΑ αυτά τα νούμερα των επερχόμενων απολύσεων; Μέτρησε πόσοι απασχολούνται σήμερα στα κανάλια και -αποδεχόμενη τη συνθήκη ότι ουδέποτε θα αγωνιστεί για ματαίωση/ανάκληση απολύσεων- με μια απλή αφαίρεση (προς τα κάτω) βρήκε πόσους θα μπορούν να απολύσουν οι μιντιάρχες! Έχοντας σωπάσει στην άνευ προηγουμένου εργοδοτική σφαγή των τελευταίων ετών, η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κηρύξει, τελικά, 24ωρη προειδοποιητική απεργία ενάντια στο εν λόγω νομοσχέδιο, με αστείες αιτιάσεις όπως -η προαναφερθείσα- της άρσης της μονοθεσίας για τους (πολυθεσίτες;) εργαζόμενους στη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Οι καναλάρχες, σε μια πρωτοφανή κίνηση, δεν ασκούν δικαστικά μέτρα κατά της απεργίας -η οποία τελικά συνεχίστηκε κανονικά μέχρι και την προσφυγή της NOVA. 

Πράξη τρίτη: Η ανακοίνωση της απεργίας πυροδότησε πλήθος αντιδράσεων από παρατάξεις του κλάδου, με την άποψη που επικράτησε να είναι ότι η κινητοποίηση της ΕΣΗΕΑ και της ΕΣΠΗΤ στηρίχθηκε, εξόφθαλμα, -ή ακόμη και ότι παραγγέλθηκε- από τους καναλάρχες. Ακολούθησαν ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις από αριστερές, κυρίως, παρατάξεις που έδειχναν να έχουν εγκλωβιστεί και οι ίδιες στο ψευτοδίλημμα «είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τις… γραβάτες (βλ. εργοδότες)». Παραγνωρίζοντας, ωστόσο, ότι με ένα… μαγικό τρόπο η δεξιά/κεντρώα/συντηρητική πτέρυγα της ΕΣΗΕΑ, που αγωνίζεται για τα αφεντικά της, ταυτίζεται πλήρως με τα όσα φέρνει ο, δήθεν, «νέος αέρας» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ίδιος ακριβώς «αέρας» που επί χρόνια αφήνει ανέγγιχτα τα αφεντικά, τα συμφέροντα, τη διαπλοκή και την εργοδοτική αυθαιρεσία -όπως επιτάσσει και το νέο νομοσχέδιο. Το μόνο «νέο» που συμβαίνει σήμερα είναι η αναδιευθέτηση των συσχετισμών και των σχέσεων επιρροής μεταξύ κράτους – πολιτικής διαχείρισης και αφεντικών, παλαιών και νέων. Και πως θα μείνουν αποπροσανατολισμένοι, νωθροί και εγκλωβισμένοι σε μια ψευδή διαπάλη οι εργαζόμενοι; Με ένα πλασματικό αδιέξοδο, ένα διαρκές «δημοψήφισμα» που θα επιβάλλεται με τις ακίνδυνες «κοκορομαχίες» δεξιών, αριστερών κ.ό.κ. παρατάξεων και θα μας καθηλώνει στην επιλογή του πιο συμπαθούς δυνάστη. 

Το θέατρο του παραλόγου συνεχίστηκε με τις παραδοσιακές προσευχές -από παρατάξεις και μεμονωμένους σχολιαστές- για συγκρότηση προεδρείου από το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ωσάν να είναι αυτό το πρόβλημα του κλάδου. Λες και από το 2009, και την τελευταία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, μέχρι και σήμερα δεν συγκροτήθηκαν προεδρεία. Πλείστα προεδρεία πέρασαν. Αριστερόστροφα, δεξιόστροφα, μνημονιακά, «αντιμνημονιακά» και κάποια με ολίγη… απ’ όλα, όμως ΣΣΕ δεν υπεγράφη. Και συνάδελφοι/-ισσες συνέχισαν να χάνουν τις δουλειές τους, να βλέπουν τα δικαιώματά τους να εξαϋλώνονται, τις ώρες εργασίες τους να αυξάνονται και την επισφάλεια να βασιλεύει. 

Που ήταν άραγε όλοι αυτοί οι ψευτοσυνδικαλιστές – τσιράκια των αφεντικών στις 30 Σεπτεμβρίου όταν οι συνάδελφοι/-ισσες που εργάζονται στα πρακτορεία διανομής απήργησαν μόνοι τους, μπλοκάροντας -πανελλαδικά- με συγκέντρωση στα τυπογραφεία στο Κορωπί την κυκλοφορία των εφημερίδων, με αίτημα την υπογραφή ΣΣΕ; Αυτή η παντελής έλλειψη αλληλεγγύης από τα θεσμικά σωματεία -που αυτή τη φορά δεν εκδηλώθηκε ούτε καν με τις καθιερωμένες, «μαχητικές» ανακοινώσεις Ενώσεων του διασωματειακού- αποτελεί, δίχως περιστροφές, τη συγκατάβαση απέναντι στον πραγματικά δικό τους «κόσμο»: Τον κόσμο των αφεντικών. 

Ο πόλεμος -που, δήθεν, σήμερα «ανακάλυψε» η ΕΣΗΕΑ- έχει κηρυχθεί εδώ και χρόνια από τους μιντιάρχες. Και πρέπει να απαντηθεί, έστω την ύστατη ώρα. Με ανυποχώρητο, ακηδεμόνευτο αγώνα διαρκείας που θα οργανωθεί από τα κάτω. Με αλληλεγγύη, σε κάθε μαγαζί, μεταξύ των εργαζομένων, οι οποίοι θα βάλουν ανάχωμα στην επερχόμενη λεηλασία και στις διασπαστικές και αποσπασματικές κινητοποιήσεις που γίνονται σε πλήρη συνάρτηση με τα συμφέροντα των αφεντικών. Δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ συνεργάτες. Ήρθε η ώρα, ακόμα και όσοι καλοπροαίρετα -και όχι από βόλεμα ή δόλο- ακόμη ελπίζουν στην ΕΣΗΕΑ και στα λοιπά θεσμικά σωματεία να αντικρίσουν την πραγματικότητα, να αφήσουν τις προσευχές και να οργανωθούν. Γιατί κανένας κόσμος, ούτε και αγώνας, κερδήθηκε με προσευχές και παρακάλια. 

Το διήμερο της 3ης και 4ης Ιουνίου τα χιλιάδες – ανενεργά ως επι το πλείστον – μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν το νέο ΔΣ, αυτού που κάποτε αποκαλούσε τον εαυτό του Σωματείο. Για μια ακόμη φορά έχουν ξεκινήσει οι ανακοινώσεις, τα “SMS”, οι εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, οι αποκαλύψεις και οι διθύραμβοι. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με ευχολόγια περί της ευημερίας των εργαζομένων και της «επανιδρύσεως» ενός ισχυρού… σωματείου.

Την τελευταία δεκαετία, και κυρίως στην περίοδο της κρίσης του κεφαλαίου, ο κλάδος των Μέσων Ενημέρωσης χτυπήθηκε βάναυσα: Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, έγιναν χιλιάδες απολύσεις, έκλεισαν μεγάλα και μικρά ΜΜΕ (σε πολλές περιπτώσεις δίχως να δοθούν αποζημιώσεις), παράλληλα με την παγίωση μιας συνθήκης όπου κυριαρχεί η επισφάλεια, η ανασφάλιστη εργασία, και αμοιβές που περιορίζονται ακόμη και στα 100 ή 150 ευρώ για εξαρτημένη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ενημερωτικές ιστοσελίδες, με εργαζόμενους/ες – «ρομπότ», συχνά «αόρατους» και αδήλωτους, να εργάζονται για έξι και επτά μέρες την εβδομάδα για έναν πενιχρό μισθό, δίχως την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη.

Το ίδιο διάστημα, όλες οι παρατάξεις -δεξιές και αριστερές- έχουν μετάσχει στο ΔΣ, ενίοτε έχοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ και άλλοτε με απλή συμμετοχή στο προεδρείο. Και τί έκαναν για όλα αυτά; Αποσπασματικές απεργίες – «πυροτεχνήματα», που ούτε επικοινωνήθηκαν, ούτε υποστηρίχθηκαν, ούτε περιφρουρήθηκαν, ούτε συνεχίστηκαν μέχρι κάποιας δικαίωσης. Απεργίες που κηρύσσονταν όταν τα πράγματα στο εκάστοτε Μέσο Ενημέρωσης ήταν οριακά, πολύ συχνά λίγο πριν το «λουκέτο». Ίδια στάση κρατήθηκε και στον αγώνα για την ΕΡΤ, όπου άφηναν εκατοντάδες αλληλέγγυους συναδέλφους/-ισσες -οι οποίοι συγκεντρώνονταν στο προαύλιο- ακάλυπτους, μεταθέτοντας στο επέκεινα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας.

Όσο για τα κεντρικά εργασιακά ζητήματα το προεδρείο ήξερε πάντα να ελίσσεται. Κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας, με καφενειακές συγκεντρώσεις έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, πομπώδεις ομιλίες για αγώνες και ατέρμονες φρούδες υποσχέσεις. Η κατάντια θα μπορούσε να αποδοθεί στη Σομπολική δεξιά ή στο αρρωστημένο συνονθύλευμα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο οποίο ηγείται η νυν πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου. Όμως επί… Αριστεράς (σε ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν ήταν όταν μπήκε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.;

Με τα υπόλοιπα σωματεία του πολυδιασπασμένου κλάδου να βρίσκονται, επί το πλείστον, στα χέρια διαπλεκόμενων, καρεκλοκένταυρων, εργατοπατερίσκων, σταδιακά έπαψε και να διατρανώνεται και το περίφημο όραμα για την δημιουργία ενός Συνδικάτου Τύπου.

Υπο αυτές τις συνθήκες εξαθλίωση για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ διεξάγονται οι εκλογές σε ένα Σωματείο το οποίο ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχθεί ξανά τον Σίμο Κεδίκογλου του «μαύρου», όταν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι -σε ιστοσελίδες και αλλού- μένουν εκτός της Ένωσης. Σε ένα Σωματείο όπου η νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κλείνει προεκλογικά πακέτα voucher, δήθεν για να βοηθήσει εργαζόμενους. Όπου η νυν -εξ Αριστεράς- γραμματέας της ΕΣΗΕΑ «τρέχει» ένα εθελοντικό διαδικτυακό σταθμό (Πορτοκαλί) με απλήρωτους εργαζόμενους και με πρόσχημα την προβολή εγχειρημάτων αλληλεγγύης. Όπου η εκμετάλλευση αποτελεί κανόνα, όπου καμία δεοντολογία -ακόμη όπως και οι ίδιοι την ορίζουν- δεν τηρείται. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου τα ΜΜΕ και οι Ενώσεις τους βρίθουν από διευθυντάδες, εκδότες, ρουφιάνους, σεξιστές ακόμη και φασίστες, υποστηρικτές μιας «αγνής», δήθεν, δημοσιογραφίας που ουδέποτε υπηρέτησαν, υπάρχουν φωνές αντίστασης.

Υπάρχουν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, οι οποίοι παρά τους συνεχείς αποκλεισμούς, δρουν και αντιστέκονται αυτοοργανωμένα διεκδικώντας με πείσμα και συνέπεια όλα όσα δικαιούνται. Πρόκειται για όσους το Σωματείο έχει καταδικάσει στην αφάνεια και οι οποίοι όταν φτάσουν στα σκαλοπάτια της ΕΣΗΕΑ είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν μέλη, ωσάν να πρόκειται για λέσχη.

Αυτή ήταν και η παρηκμασμένη εικόνα τους στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, προ ημερών στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν λίγες «χούφτες» ανθρώπων από τα χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη της ΕΣΗΕΑ και καμία ουσιαστική απόφαση δεν ελήφθη.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, καλούνται οι εργαζόμενοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, να προσέλθουν στις κάλπες.. Για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά τον συντονισμένο αγώνα που επί χρόνια δίνουν σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για να δώσουμε το συγχωροχάρτι σε έναν δυσώδη «συνδικαλισμό» των ανακοινώσεων, της ένοχης αδράνειας, των προεδρείων, των κλειστών αιθουσών, των φιλικών επαφών με τα αφεντικά, που πλέον ασθμαίνει. Σε έναν «συνδικαλισμό» που αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο για να έρθουν οι δικές μας νίκες.

Θέλουμενα τους δώσουμε ξανά οξυγόνο;

Το διήμερο της 3ης και 4ης Ιουνίου τα χιλιάδες – ανενεργά ως επι το πλείστον – μέλη της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες για να αναδείξουν το νέο ΔΣ, αυτού που κάποτε αποκαλούσε τον εαυτό του Σωματείο. Για μια ακόμη φορά έχουν ξεκινήσει οι ανακοινώσεις, τα “SMS”, οι εκατέρωθεν επιθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, οι αποκαλύψεις και οι διθύραμβοι. Όλα τα παραπάνω, φυσικά, με ευχολόγια περί της ευημερίας των εργαζομένων και της «επανιδρύσεως» ενός ισχυρού… σωματείου.

Την τελευταία δεκαετία, και κυρίως στην περίοδο της κρίσης του κεφαλαίου, ο κλάδος των Μέσων Ενημέρωσης χτυπήθηκε βάναυσα: Καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις, έγιναν χιλιάδες απολύσεις, έκλεισαν μεγάλα και μικρά ΜΜΕ (σε πολλές περιπτώσεις δίχως να δοθούν αποζημιώσεις), παράλληλα με την παγίωση μιας συνθήκης όπου κυριαρχεί η επισφάλεια, η ανασφάλιστη εργασία, και αμοιβές που περιορίζονται ακόμη και στα 100 ή 150 ευρώ για εξαρτημένη απασχόληση. Ακόμη πιο τραγική είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στις ενημερωτικές ιστοσελίδες, με εργαζόμενους/ες – «ρομπότ», συχνά «αόρατους» και αδήλωτους, να εργάζονται για έξι και επτά μέρες την εβδομάδα για έναν πενιχρό μισθό, δίχως την παραμικρή συνδικαλιστική κάλυψη.

Το ίδιο διάστημα, όλες οι παρατάξεις -δεξιές και αριστερές- έχουν μετάσχει στο ΔΣ, ενίοτε έχοντας τα ηνία της ΕΣΗΕΑ και άλλοτε με απλή συμμετοχή στο προεδρείο. Και τί έκαναν για όλα αυτά; Αποσπασματικές απεργίες – «πυροτεχνήματα», που ούτε επικοινωνήθηκαν, ούτε υποστηρίχθηκαν, ούτε περιφρουρήθηκαν, ούτε συνεχίστηκαν μέχρι κάποιας δικαίωσης. Απεργίες που κηρύσσονταν όταν τα πράγματα στο εκάστοτε Μέσο Ενημέρωσης ήταν οριακά, πολύ συχνά λίγο πριν το «λουκέτο». Ίδια στάση κρατήθηκε και στον αγώνα για την ΕΡΤ, όπου άφηναν εκατοντάδες αλληλέγγυους συναδέλφους/-ισσες -οι οποίοι συγκεντρώνονταν στο προαύλιο- ακάλυπτους, μεταθέτοντας στο επέκεινα απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας.

Όσο για τα κεντρικά εργασιακά ζητήματα το προεδρείο ήξερε πάντα να ελίσσεται. Κήρυξη μιας 24ωρης απεργίας, με καφενειακές συγκεντρώσεις έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας, πομπώδεις ομιλίες για αγώνες και ατέρμονες φρούδες υποσχέσεις. Η κατάντια θα μπορούσε να αποδοθεί στη Σομπολική δεξιά ή στο αρρωστημένο συνονθύλευμα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ στο οποίο ηγείται η νυν πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου. Όμως επί… Αριστεράς (σε ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ) δεν ήταν όταν μπήκε ταφόπλακα στις Συλλογικές Συμβάσεις χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.;

Με τα υπόλοιπα σωματεία του πολυδιασπασμένου κλάδου να βρίσκονται, επί το πλείστον, στα χέρια διαπλεκόμενων, καρεκλοκένταυρων, εργατοπατερίσκων, σταδιακά έπαψε και να διατρανώνεται και το περίφημο όραμα για την δημιουργία ενός Συνδικάτου Τύπου.

Υπο αυτές τις συνθήκες εξαθλίωση για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ διεξάγονται οι εκλογές σε ένα Σωματείο το οποίο ανοίγει τις αγκάλες του να υποδεχθεί ξανά τον Σίμο Κεδίκογλου του «μαύρου», όταν χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι -σε ιστοσελίδες και αλλού- μένουν εκτός της Ένωσης. Σε ένα Σωματείο όπου η νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ κλείνει προεκλογικά πακέτα voucher, δήθεν για να βοηθήσει εργαζόμενους. Όπου η νυν -εξ Αριστεράς- γραμματέας της ΕΣΗΕΑ «τρέχει» ένα εθελοντικό διαδικτυακό σταθμό (Πορτοκαλί) με απλήρωτους εργαζόμενους και με πρόσχημα την προβολή εγχειρημάτων αλληλεγγύης. Όπου η εκμετάλλευση αποτελεί κανόνα, όπου καμία δεοντολογία -ακόμη όπως και οι ίδιοι την ορίζουν- δεν τηρείται. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο, όπου τα ΜΜΕ και οι Ενώσεις τους βρίθουν από διευθυντάδες, εκδότες, ρουφιάνους, σεξιστές ακόμη και φασίστες, υποστηρικτές μιας «αγνής», δήθεν, δημοσιογραφίας που ουδέποτε υπηρέτησαν, υπάρχουν φωνές αντίστασης.

Υπάρχουν εργαζόμενες και εργαζόμενοι, οι οποίοι παρά τους συνεχείς αποκλεισμούς, δρουν και αντιστέκονται αυτοοργανωμένα διεκδικώντας με πείσμα και συνέπεια όλα όσα δικαιούνται. Πρόκειται για όσους το Σωματείο έχει καταδικάσει στην αφάνεια και οι οποίοι όταν φτάσουν στα σκαλοπάτια της ΕΣΗΕΑ είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις για να γίνουν μέλη, ωσάν να πρόκειται για λέσχη.

Αυτή ήταν και η παρηκμασμένη εικόνα τους στη Γενική Συνέλευση της ΕΣΗΕΑ, προ ημερών στο Κάραβελ, όπου συγκεντρώθηκαν λίγες «χούφτες» ανθρώπων από τα χιλιάδες εγγεγραμμένα μέλη της ΕΣΗΕΑ και καμία ουσιαστική απόφαση δεν ελήφθη.

Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, καλούνται οι εργαζόμενοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ, να προσέλθουν στις κάλπες.. Για να αθωώσουμε για μια ακόμη φορά τον συντονισμένο αγώνα που επί χρόνια δίνουν σε βάρος των δικαιωμάτων μας. Για να δώσουμε το συγχωροχάρτι σε έναν δυσώδη «συνδικαλισμό» των ανακοινώσεων, της ένοχης αδράνειας, των προεδρείων, των κλειστών αιθουσών, των φιλικών επαφών με τα αφεντικά, που πλέον ασθμαίνει. Σε έναν «συνδικαλισμό» που αποτελεί το βασικότερο εμπόδιο για να έρθουν οι δικές μας νίκες.

Θέλουμενα τους δώσουμε ξανά οξυγόνο;

 

Χρειάστηκαν 100 χρόνια, όμως η ΕΣΗΕΑ, επιτέλους, πήρε θέση. Δίπλα σε στελέχη της κυβέρνησης που διέλυσε εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, σε μεγαλοεκδότες και καναλάρχες, και απέναντι από τη βάση του κλάδου των ΜΜΕ.

Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν σήμερα, Κυριακή 14 Δεκεμβρίου, στο κτίριο της οδού Ακαδημίας ήταν πρωτοφανή και θα καταγραφούν στη συλλογική μνήμη των εργαζόμενων στα ΜΜΕ. Καθώς οι πρωτιές που καταγράφηκαν ήταν… πολλές.

Η διοίκηση του – πάλαι ποτέ – σωματείου της ΕΣΗΕΑ επέλεξε να προσκαλέσει στη “φιέστα” για τα 100 χρόνια τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια (τελικά δεν παρέστη), τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά (αιφνιδίως!) και άλλα επιφανή στελέχη (κατ’ επίφαση «συναδέλφους»), μεταξύ των οποίων, η Ντ. Μπακογιάννη, η Σ. Βούλτεψη, ο Χρ. Πρωτόπαπας και ο Θ. Ρουσόπουλος. Όλοι τους άνθρωποι με ρόλους – κλειδιά στην επίθεση κατά της κοινωνίας ευρύτερα, αλλά και, ειδικότερα, στον κλάδο των ΜΜΕ.

Την χρονική στιγμή που επιλέχθηκε για να «τιμήσει» με την παρουσία του τη φιέστα ο πρωθυπουργός, δόθηκε το πράσινο φως για να ζωστεί το κτίριο με ΜΑΤ (!) προκειμένου να προστατευθεί η παρουσία του στην εκδήλωση και οι εκλεκτοί καλεσμένοι από τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το κτίριο. Η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ ωστόσο, πιστή στις αρχές της, δε «συγκινήθηκε» ούτε όταν η διμοιρία που βρισκόταν στην είσοδο επιτέθηκε στους συγκεντρωμένους για να τους απωθήσει στο απέναντι οδόστρωμα, τραυματίζοντας δυο συναδέλφους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Μάταια, κάποιοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες επεδείκνυαν τις δημοσιογραφικές τους ταυτότητες και τις προσκλήσεις για την εκδήλωση που είχαν αποσταλεί μαζικά στα περίπου 6,5 χιλιάδες μέλη της ΕΣΗΕΑ ταχυδρομικώς. Οι εντολές ήταν σαφείς. Στη “φιέστα” – το απροσδιόριστο κόστος της οποίας προφανώς θα καλυφθεί από τις εισφορές των μελών – υπήρχε θέση μόνο για τους… ημετέρους και τους συνταξιούχους.

Η στάση της αστυνομίας και η προκλητική ανοχή από τα μέλη της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ (μεταξύ των οποίων και αυτοί της αριστερής παράταξης «Συσπείρωση Δημοσιογράφων») εξόργισε ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους διαδηλωτές που αποδοκίμασαν έντονα τους εκλεκτούς καλεσμένους. Δυο εξ αυτών, μάλιστα, είχαν το θράσος να απαντήσουν στις εγκλήσεις: ο Θ. Ρουσόπουλος γιουχάισε δηκτικά τους συγκεντρωμένους, ενώ Χρήστος Πρωτόπαππας αναρωτήθηκε, μεγαλόφωνα, «ποιοι είναι αυτοί οι γελοίοι που διαμαρτύρονται; λίγο πριν τη δήλωσή του στις στημένες κάμερες των τηλεοπτικών καναλιών, ακριβώς μπροστά στη είσοδο της ΕΣΗΕΑ 

.

Ένταση προκλήθηκε επίσης όταν ο ανεκδιήγητος εκπρόσωπος εργαζομένων στο STAR (εκ των… ημετέρων), γνωστός για τις απεργοσπαστικές του… ικανότητες, επικρότησε την επίθεση των ΜΑΤ. Η αποστολή του κλειστού «κλαμπ» τελικά εξετελέσθη, καθώς η φιέστα, ο μπουφές και η έκθεση (τραγική ειρωνεία: στα εκθέματα υπήρχε φωτογραφία με θέμα “μαύρο” στην ΕΡΤ) ολοκληρώθηκαν δίχως άλλα “παρατράγουδα”. Και τα αποκαλυπτήρια ήταν πράγματι …αποκαλυπτικά.

Τι κι αν τα τηλεοπτικά κανάλια, που συμπεριέλαβαν στα δελτία τους  ως είδηση τη φιέστα για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ, έσβησαν από το ρεπορτάζ τις τραγικές εικόνες της καταστολής  που κατέγραψαν οι κάμερές τους, όντας εκεί, σα να μη συνέβησαν ποτέ; Τι κι αν κατέγραψαν δήλωση της Πόπης Χριστοδουλίδου, μέλους του ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ,  για αυτά που συνέβησαν και δεν τη μετέδωσαν; Όλοι όσοι αντιδράσαμε εκεί είμαστε δημοσιογράφοι. Άνεργοι ή εργαζόμενοι στα κάτεργα των εκδοτικών συγκροτημάτων ξέρουμε να καταγράφουμε τις ειδήσεις και να μεταδίδουμε τις εικόνες. Κι αυτά που συνέβησαν έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ χθες δεν φιμώθηκαν και κάνουν το γύρο  του διαδικτύου. Ως μια μέρα που συνάδελφοι δημοσιογράφοι -από τα δεξιά και από τα αριστερά- ανέχτηκαν ή έδωσαν τη συγκατάθεσή τους  να χτυπηθούν συνάδελφοι που είχαν διαφορετική άποψη και τόλμη. Και εννοείται ότι την πολιτική ευθύνη για αυτή τη βαρβαρότητα την έχει πρωτίστως η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου που ευνόησε με την παρουσία του στη φιέστα ο Αντώνης Σαμαράς.

Για μια ακόμη φορά επισφραγίζεται ότι οι εργαζόμενοι/ες στα ΜΜΕ δεν έχουμε τίποτα που να μας ενώνει με τους εργατοπατέρες, επαγγελματίες “συνδικαλιστές” – εξ αριστερών και εκ δεξιών – της ΕΣΗΕΑ και των άλλων a la carte», διακοσμητικών σωματείων του κλάδου. Αντιθέτως, ανάμεσά μας υπάρχει, καταφανέστατα, ένα ταξικό χάσμα. Η ΕΣΗΕΑ (και η κάθε… ΕΣΗΕΑ) έχει διαλέξει πλευρά και ουδόλως το κρύβει. Και της αρμόζει η ίδια αντιμετώπιση με τους μεγαλοεργολάβους, τους μιντιάρχες και τα τσιράκια τους στα βουλευτικά έδρανα.

 

Χρειάστηκαν 100 χρόνια, όμως η ΕΣΗΕΑ, επιτέλους, πήρε θέση. Δίπλα σε στελέχη της κυβέρνησης που διέλυσε εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών, σε μεγαλοεκδότες και καναλάρχες, και απέναντι από τη βάση του κλάδου των ΜΜΕ.

Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν σήμερα, Κυριακή 14 Δεκεμβρίου, στο κτίριο της οδού Ακαδημίας ήταν πρωτοφανή και θα καταγραφούν στη συλλογική μνήμη των εργαζόμενων στα ΜΜΕ. Καθώς οι πρωτιές που καταγράφηκαν ήταν… πολλές.

Η διοίκηση του – πάλαι ποτέ – σωματείου της ΕΣΗΕΑ επέλεξε να προσκαλέσει στη “φιέστα” για τα 100 χρόνια τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια (τελικά δεν παρέστη), τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά (αιφνιδίως!) και άλλα επιφανή στελέχη (κατ’ επίφαση «συναδέλφους»), μεταξύ των οποίων, η Ντ. Μπακογιάννη, η Σ. Βούλτεψη, ο Χρ. Πρωτόπαπας και ο Θ. Ρουσόπουλος. Όλοι τους άνθρωποι με ρόλους – κλειδιά στην επίθεση κατά της κοινωνίας ευρύτερα, αλλά και, ειδικότερα, στον κλάδο των ΜΜΕ.

Την χρονική στιγμή που επιλέχθηκε για να «τιμήσει» με την παρουσία του τη φιέστα ο πρωθυπουργός, δόθηκε το πράσινο φως για να ζωστεί το κτίριο με ΜΑΤ (!) προκειμένου να προστατευθεί η παρουσία του στην εκδήλωση και οι εκλεκτοί καλεσμένοι από τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το κτίριο. Η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ ωστόσο, πιστή στις αρχές της, δε «συγκινήθηκε» ούτε όταν η διμοιρία που βρισκόταν στην είσοδο επιτέθηκε στους συγκεντρωμένους για να τους απωθήσει στο απέναντι οδόστρωμα, τραυματίζοντας δυο συναδέλφους που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Μάταια, κάποιοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες επεδείκνυαν τις δημοσιογραφικές τους ταυτότητες και τις προσκλήσεις για την εκδήλωση που είχαν αποσταλεί μαζικά στα περίπου 6,5 χιλιάδες μέλη της ΕΣΗΕΑ ταχυδρομικώς. Οι εντολές ήταν σαφείς. Στη “φιέστα” – το απροσδιόριστο κόστος της οποίας προφανώς θα καλυφθεί από τις εισφορές των μελών – υπήρχε θέση μόνο για τους… ημετέρους και τους συνταξιούχους.

Η στάση της αστυνομίας και η προκλητική ανοχή από τα μέλη της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ (μεταξύ των οποίων και αυτοί της αριστερής παράταξης «Συσπείρωση Δημοσιογράφων») εξόργισε ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους διαδηλωτές που αποδοκίμασαν έντονα τους εκλεκτούς καλεσμένους. Δυο εξ αυτών, μάλιστα, είχαν το θράσος να απαντήσουν στις εγκλήσεις: ο Θ. Ρουσόπουλος γιουχάισε δηκτικά τους συγκεντρωμένους, ενώ Χρήστος Πρωτόπαππας αναρωτήθηκε, μεγαλόφωνα, «ποιοι είναι αυτοί οι γελοίοι που διαμαρτύρονται; λίγο πριν τη δήλωσή του στις στημένες κάμερες των τηλεοπτικών καναλιών, ακριβώς μπροστά στη είσοδο της ΕΣΗΕΑ 

.

Ένταση προκλήθηκε επίσης όταν ο ανεκδιήγητος εκπρόσωπος εργαζομένων στο STAR (εκ των… ημετέρων), γνωστός για τις απεργοσπαστικές του… ικανότητες, επικρότησε την επίθεση των ΜΑΤ. Η αποστολή του κλειστού «κλαμπ» τελικά εξετελέσθη, καθώς η φιέστα, ο μπουφές και η έκθεση (τραγική ειρωνεία: στα εκθέματα υπήρχε φωτογραφία με θέμα “μαύρο” στην ΕΡΤ) ολοκληρώθηκαν δίχως άλλα “παρατράγουδα”. Και τα αποκαλυπτήρια ήταν πράγματι …αποκαλυπτικά.

Τι κι αν τα τηλεοπτικά κανάλια, που συμπεριέλαβαν στα δελτία τους  ως είδηση τη φιέστα για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ, έσβησαν από το ρεπορτάζ τις τραγικές εικόνες της καταστολής  που κατέγραψαν οι κάμερές τους, όντας εκεί, σα να μη συνέβησαν ποτέ; Τι κι αν κατέγραψαν δήλωση της Πόπης Χριστοδουλίδου, μέλους του ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ,  για αυτά που συνέβησαν και δεν τη μετέδωσαν; Όλοι όσοι αντιδράσαμε εκεί είμαστε δημοσιογράφοι. Άνεργοι ή εργαζόμενοι στα κάτεργα των εκδοτικών συγκροτημάτων ξέρουμε να καταγράφουμε τις ειδήσεις και να μεταδίδουμε τις εικόνες. Κι αυτά που συνέβησαν έξω από το κτίριο της ΕΣΗΕΑ χθες δεν φιμώθηκαν και κάνουν το γύρο  του διαδικτύου. Ως μια μέρα που συνάδελφοι δημοσιογράφοι -από τα δεξιά και από τα αριστερά- ανέχτηκαν ή έδωσαν τη συγκατάθεσή τους  να χτυπηθούν συνάδελφοι που είχαν διαφορετική άποψη και τόλμη. Και εννοείται ότι την πολιτική ευθύνη για αυτή τη βαρβαρότητα την έχει πρωτίστως η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Μαρία Αντωνιάδου που ευνόησε με την παρουσία του στη φιέστα ο Αντώνης Σαμαράς.

Για μια ακόμη φορά επισφραγίζεται ότι οι εργαζόμενοι/ες στα ΜΜΕ δεν έχουμε τίποτα που να μας ενώνει με τους εργατοπατέρες, επαγγελματίες “συνδικαλιστές” – εξ αριστερών και εκ δεξιών – της ΕΣΗΕΑ και των άλλων a la carte», διακοσμητικών σωματείων του κλάδου. Αντιθέτως, ανάμεσά μας υπάρχει, καταφανέστατα, ένα ταξικό χάσμα. Η ΕΣΗΕΑ (και η κάθε… ΕΣΗΕΑ) έχει διαλέξει πλευρά και ουδόλως το κρύβει. Και της αρμόζει η ίδια αντιμετώπιση με τους μεγαλοεργολάβους, τους μιντιάρχες και τα τσιράκια τους στα βουλευτικά έδρανα.

Η διοργάνωση μιας φανταχτερής και γυαλιστερής φιέστας κρύβει σχεδόν πάντα, εκτός από τη βρωμιά, ένα σωρό σκοπιμοτήτων. Την εξαίρεση στον κανόνα δεν αποτελεί, φυσικά, και αυτή που διοργανώνει το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για τα 100 χρόνια ύπαρξης του σωματείου με τα εγκαίνια σχετικής έκθεσης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Για να γίνει κατανοητή η προκλητικότητα ενός τέτοιου εορτασμού και μιας τέτοιας εκδήλωσης, που αφορά αποκλειστικά και μόνο τους καρεκλοκένταυρους διοικούντες του σωματείου και διόλου τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων, πόσο μάλλον τους περισσότερους από τους μισούς που είναι άνεργοι, αρκεί μια μικρή «διείσδυση»  σε αυτό καθαυτό το σωματείο.

Τι είναι λοιπόν η ΕΣΗΕΑ; Όπως τουλάχιστον τη γνωρίζουμε, πρόκειται για ένα σωματείο στο οποίο την απόλυτη εξουσία την κατέχουν τα εναλλασσόμενα -πρωτίστως δεξιά και δευτερευόντως αριστερά- Διοικητικά Συμβούλια. Έχοντας την αλαζονεία  να αγνοούν τις αποφάσεις των εργαζομένων για απεργιακές κινητοποιήσεις ή να επιβάλουν αποφάσεις για άσφαιρες απεργίες, κάτι που έχει συμβεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια.

Σε ολόκληρη την ιστορία του σωματείου  μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ήταν πάντα ένα υψηλό σκαλοπάτι για μια θέση σε ένα υπουργικό, άντε βουλευτικό θώκο. Τα τελευταία χρόνια πρόεδρος του μεγαλύτερου σωματείου των δημοσιογράφων στη χώρα ήταν  επί 3 συνεχόμενες διετίες ο Πάνος Σόμπολος, ένας αστυνομικός συντάκτης. Τα ίδια χρόνια που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλες τις διαδηλώσεις το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Σήμερα η Ένωση έχει και πάλι πρόεδρο προερχόμενη από τη Δεξιά παράταξη και το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, Μαρία Αντωνιάδου. Λόγος για τον οποίο το σωματείο μπορεί να περηφανεύεται για τις άψογες σχέσεις του με την Εκκλησία, από την οποία ελεούνται και μερικοί άνεργοι συνάδελφοι με κάποιες κούτες τροφίμων, μέσω εκκλησιαστικής ΜΚΟ.

Τα σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε ξεδιάντροπα τη διοργάνωση αυτής της φιέστας μη ζητώντας την άποψη των μελών του, προφανώς θεωρεί ότι δεν έχει περάσει στα κιτάπια της Ιστορίας το γεγονός ότι η ιδρυτική διακήρυξη της Ένωσης -της τότε Ενώσεως Συντακτών Αθηναϊκών Εφημερίδων (ΕΣΑΕ)- υπογράφηκε από κάποιους λίγους συναδέλφους το 1914, έπειτα από το θάνατο ενός άπορου δημοσιογράφου, η κηδεία του οποίου έγινε με έρανο των συναδέλφων του, καθώς εκείνα τα χρόνια οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν άποροι. Εκατό χρόνια μετά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι και πάλι άποροι ή στα όρια της φτώχειας. Με την απόλυτη ευθύνη του σημερινού ΔΣ και όλων που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον 6^ο όροφο της ΕΣΗΕΑ, δεξιών και αριστερών ανεξαιρέτως, οι περισσότεροι συνάδελφοι είναι άνεργοι, ενώ οι υπόλοιποι δουλεύουν με μισθούς πείνας και σε συνθήκες εργασιακών κάτεργων.

Πάγια αιτήματα της Ένωσης από την ίδρυσή της ήταν η περίθαλψη, η ασφάλιση, η πρόνοια, η κατοχύρωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, και η αλληλοβοήθεια των μελών της, όπως τουλάχιστον καταγράφεται στο ιστορικό του ίδιου του  σωματείου. Εκατό χρόνια διαδρομής, λοιπόν, και σήμερα τα ίδια αιτήματα παραμένουν εξίσου…  πάγια. Με τα ΔΣ να περνούν το ένα μετά το άλλο, στεκούμενα σθεναρά αντίθετα και υπονομευτικά απέναντι σε κάθε διεκδίκηση των εργαζομένων του κλάδου και επιδιώκοντας ουσιαστικά την εργασιακή ειρήνη, όταν στο ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά οι εργοδότες, έχοντας αποκομίσει τεράστια κέρδη μέσα από παράλληλες επιχειρηματικές δραστηριότητες, κήρυσσαν ιερό για τα συμφέροντά τους πόλεμο.

Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ υποδεικνύει ότι υπήρχε ανέκαθεν μια εμμονή των ΔΣ στο να παραμείνει ένα κλειστό σωματείο για λίγους αποκλείοντας από αυτό τους υπόλοιπους συναδέλφους. Ετσι, περίπου 20 χρόνια μετά την ίδρυσή του σωματείου (το 1935),οι μη εγγεγραμμένοι σε αυτό δημοσιογράφοι ήταν αριθμητικά περίπου όσοι και τα εγγεγραμμένα μέλη του. Λόγος για τον οποίο δέκα χρόνια μετά (1945) συντάκτες ημερήσιων εφημερίδων  που δεν εγγράφονταν από την ΕΣΗΕΑ ίδρυσαν την Ένωση Συντακτών Αθηναϊκού Τύπου (ΕΣΑΤ). Εκατό χρόνια μετά, το σωματείο παραμένει κλειστό, επιμένοντας να μην αναγνωρίζει ως μέλη τα 2/3 των συναδέλφων, επιμένοντας σε ένα πεπαλαιωμένο καταστατικό και μη αναγνωρίζοντας τη γέννηση και ύπαρξη των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, των νέων σκλαβοπάζαρων του κλάδου, ούτε φυσικά και των εργαζομένων σε αυτά. Αντ’ αυτού,  το σημερινό ΔΣ,  σε μια μοναδική πρωτοτυπία για τα συνδικαλιστικά χρονικά,  καταρτίζει ανεπιτυχώς «Μητρώο δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» εμπαίζοντας για άλλη μια φορά τους ακάλυπτους σε πολλαπλά επίπεδα συναδέλφους στα sites, την ίδια στιγμή που ανέχεται ως μέλη της ΕΣΗΕΑ διευθυντές και κάθε λογής “σκυλιά” της εργοδοσίας.

Βέβαια, η ΕΣΗΕΑ δεν ήταν πάντα ένα γραφειοκρατικό και  παραδομένο στα αφεντικά σωματείο. Εντούτοις, η αγωνιστικότητά της εξαντλείται στο μακρινό πλέον παρελθόν, σχεδόν 40 χρόνια πίσω. Με τη μαχητική, ανυποχώρητη  απεργία των δημοσιογράφων το 1975 για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, που λύγισε τελικά τους εκδότες που αναγκάστηκαν να δεχτούν 30% αυξήσεις στους τότε πενιχρούς μισθούς. Στα χρόνια της τρόικας ούτε η κατάργηση των ΣΣΕ , ούτε η επαναφορά των πενιχρών μισθών, ούτε οι συνθήκες γαλέρας, που έχουν επιβληθεί εκβιαστικά και εξαναγκαστικά, αποτελούν λόγους  για τα τελευταία ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ώστε να προχωρήσουν στην κήρυξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων. ΟΙ χιλιάδες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, η μαύρη εργασία, ακόμη και το λουκέτο στην ΕΡΤ δεν αποτέλεσαν και δεν αποτελούν λόγους για τα μέλη των ΔΣ  του σωματείου για την κήρυξη διεκδικητικών και άρα, επίμονων κινητοποιήσεων στον κλάδο.

Στα χρόνια της τρόικας, τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ συνεχίζουν να προσπερνούν την επίθεση που δέχεται ολόκληρη η εργατική τάξη επιμένοντας να διαχωρίζουν τους εργαζόμενους δημοσιογράφους από αυτήν, κηρύσσοντας απεργίες ξεχωριστά  στο όνομα της (πλαστής) ανάγκης της ενημέρωσης. Όταν μεγαλοδημοσιογράφοι και ξεπουλημένοι «συνάδελφοι» (από τις όποιες αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας έχουν απομείνει) γίνονται τα φερέφωνα της τρόϊκας και, με αξιοθαύμαστη ευκολία, της εκάστοτε εξουσίας. Παραπληροφορώντας, λασπολογώντας και προβοκάροντας συστηματικά τις εργατικές διεκδικήσεις  και τις «φωνές» αντίστασης ενάντια στην άγρια καταστολή και τη σαπίλα της εξουσίας. Ζητήματα τα οποία οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ δε γνωρίζουν, δε βλέπουν και δεν ακούν. Και πώς να το κάνουν άλλωστε, όταν η αποκαλουμένη «κίτρινη δημοσιογραφία» ήταν ανέκαθεν  μοχλός πίεσης γι’ αυτούς, προκειμένου τα ΜΜΕ (σε ένα ανάμικτο, κατά τα λοιπά, «μίξερ» ρόλων που περιλαμβάνει παραδόξως εκδότες και εργαζόμενους μαζί) να μπορέσουν να διατηρήσουν τη θέση τους ως «τέταρτη εξουσία» και σε κάποιες χρονικές περιόδους να την αναβαθμίσουν -κατά τα λοιπά, όπως και οι προηγούμενες τρεις εξουσίες , πάντα για τον ίδιο κοινό σκοπό, την… εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος.

Για όλους  αυτούς τους λόγους -και για ακόμη άλλους τόσους- τα εγκαίνια της έκθεσης για τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας καθίστανται προσβλητικά για την κατάσταση που έχει περιπέσει ο κλάδος. Πέρα από την ανέλιξη των συνδικαλιστικών παραγόντων που αποσκοπούν να ωφεληθούν προσωπικά από αυτή τη διοργάνωση και πέρα από την ξευτίλα του γεγονότος ότι στα εγκαίνια της έκθεσης την Κυριακή θα γίνει και βράβευση τριών πρώην  αριστερών πρόεδρων της ΕΣΗΕΑ, (Μανωλάκος, Κιάος, Τρίμης), προσβάλλεται  η ίδια μας η ταξική νοημοσύνη. Και, πέρα από τα όποια «πολιτικά» παιχνίδια κρύβονται πίσω από αυτή την αδιευκρίνιστου κόστους φιέστα, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι το πώς θα την κρίνει η βάση των άνεργων και εργαζομένων στον κλάδο.  Μπροστά στην έπαρση που τους διακατέχει, οι μετέχοντες στο σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν φαίνεται να το έχουν υπολογίσει.

Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ