Category: Κείμενα

Πως γίνεται από τη μια πλευρά του πλανήτη να δολοφονούνται άνθρωποι για να τους αποστραγγίξουν το λίπος τους, ώστε να μοσχοπουληθεί σε ευρωπαϊκές εταιρείες καλλυντικών και από την άλλη πλευρά του να κινδυνεύουν να πεθάνουν από την ασύστολη χρήση «προϊόντων ομορφιάς»;

Δυο ειδήσεις που κατάφεραν να κάνουν το γύρο του κόσμου, φαινομενικά ασύνδετες, προερχόμενες από ξεχωριστές πηγές, στην πραγματικότητα άρρηκτα δεμένες, ξεγυμνώνουν ασύστολα τις αγεφύρωτες διαφορές ανά τον πλανήτη, θέτοντας ωμά το κοινωνικό χάσμα που διαμορφώνεται στο χάρτη αυτής της βιόσφαιρας.

Από τη μια γίνεται γνωστό ότι στο Περού οργανωμένοι εγκληματίες δολοφονούσαν χωρικούς για να πουλήσουν το λίπος τους σε ευρωπαϊκές εταιρείες που φτιάχνουν προϊόντα ομορφιάς (μια είδηση τη διαλεύκανση της οποίας, σε ότι αφορά τα ονόματα των εταιρειών, μάλλον, δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακούσουμε).

Μια μέρα πριν δημοσιοποιήθηκε μια μελέτη σύμφωνα με την οποία η μέση Βρετανίδα «φιλοξενεί» καθημερινά στο σώμα της 515 χημικά συστατικά, από τα κάθε λογής καλλυντικά που χρησιμοποιεί, έχοντας την πολυτέλεια και μαζί την ηλιθιοποίηση που προϋποθέτει η υιοθέτηση των σημερινών καταναλωτικών προτύπων, σε τέτοιο βαθμό που να θέτει σε άμεσο κίνδυνο την υγεία της.

Να τα πάρουμε από την αρχή;

Μια «συμμορία» σκότωνε χωρικούς για να πουλήσει το λίπος τους στο Περού που, απ’ ότι έγινε γνωστό, πουλιόταν προς 15.000 δολάρια το κιλό σε ευρωπαϊκές εταιρείες που παρασκευάζουν καλλυντικά. Σύμφωνα με ότι δημοσιοποιήθηκε από τα τοπικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, δολοφονήθηκαν δεκάδες χωρικοί προκειμένου να πουληθεί το λίπος τους για να χρησιμοποιηθεί σε «προϊόντα ομορφιάς».

Το λίπος των θυμάτων, που αποστραγγιζόταν από το θώρακα και τους μηρούς ως πορτοκαλί υγρό, το πουλούσαν προς 15.000 δολάρια το κιλό σε ευρωπαϊκές εταιρείες καλλυντικών που το αξιοποιούν στην παρασκευή αντιρυτιδικών κρεμών. Θεωρείται επίσης πιθανό η «συμμορία» να έκανε και εμπόριο ανθρώπινων οργάνων.

Όλα ξεκίνησαν από τον εντοπισμό και την κατάσχεση από την αστυνομία στη Λίμα ενός πακέτου που περιείχε ανθρώπινο λίπος σε μία εταιρεία μεταφορών. Εντύπωση προκαλεί η μη δημοσιοποίηση των παραληπτών του πακέτου. Εκτιμάται ότι τέτοιες δολοφονίες συντελούνταν εδώ και πολλά χρόνια, ενώ θεωρείται ότι μπορεί αυτοί που κρύβονταν πίσω από αυτές να ευθύνονται για την εξαφάνιση μεγάλου αριθμού ανθρώπων, μεταξύ αυτών και παιδιά, από τις επαρχίες Χουανούκο και Πάσκο.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν είναι γνωστός, αν και σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα φτάνει τα 60. Τα θύματα θα πρέπει να ήταν πολυάριθμα, αν κρίνει κανείς από την ποσότητα του προς πώληση λίπους, δήλωσε επικεφαλής της αστυνομίας.

Στην άλλη πλευρά (των πλούσιων) του πλανήτη μια προχθεσινή είδηση υπενθύμιζε ότι το αποτέλεσμα του «βομβαρδισμού» της πολύχρονης και ατελείωτης διαφημιστικής καμπάνιας είναι, πλέον, η σε καθημερινή βάση γυναίκα που βάζει με τις ώρες κρέμες για το πρόσωπο, ειδικές κρέμες για τα μάτια, για τους κύκλους κάτω από τα μάτια, για το λαιμό, σαμπουάν ειδικό για τις μπούκλες, για τη λιπαρότητα ή την ξηρότητα, κρέμες σώματος , κρέμες απολέπισης, κρέμες μαλακτικές , αλλά και ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικους φακούς επαφής για αλλαγή χρώματος των ματιών και δεκάδες άλλα καλλυντικά.

Όπως αναφέρεται σε σχετική έρευνα, η μέση Βρετανίδα «φιλοξενεί» καθημερινά στο σώμα της 515 χημικά συστατικά, μέσω των καλλυντικών που χρησιμοποιεί. Με τη χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας, οι κρέμες και όλα τα καλλυντικά και οι θεραπείες ομορφιάς είναι γεμάτα με χημικές ουσίες για να γίνονται πολύ πιο αποτελεσματικά και να διαρκούν, που σημαίνει ότι πλέον οι γυναίκες έχουν καταντήσει κινητά χημικά εργαστήρια, σημειώνεται.

Άλλη μια αντίφαση, για πολλοστή φορά, της κολασμένης σύνδεσης του εμπορίου με το παραεμπόριο, ως προϋπόθεση της παγκοσμιοποιημένης αγοράς (αυτής της διπρόσωπης που στα εσωτερικά της σύνορα νομιμοποιεί τα δολοφονικά προϊόντα απαράμιλλων εγκλημάτων και από την άλλη τα καταδικάζει).

Δεν είμαστε σκηνοθέτες για να ασχοληθούμε επαρκώς με τα χωράφια του κινηματογραφιστή. Δεν είμαστε διανοούμενοι για να ασχοληθούμε με τα χωράφια της διανόησης. Κανείς τους όμως δεν είναι αγρότης για να έχει πραγματικά χωράφια. Αν δεχθούμε το σχήμα αυτό, θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κρίνουμε με τα μερικά φυσικά εργαλεία μας, πέραν των βεβαιοτήτων αυθεντίας. Τίποτε δεν είναι επαρκώς ασφαλές λοιπόν.

Την τελευταία περίοδο ανακινήθηκε ξανά ένα ιστορικό ζήτημα. Σαν κάθε ιστορικό ζήτημα, κλείνει ως γραμμένη πια ιστορία με τη λογική και την χάρη της σκέψης και της άποψης της κυριαρχίας. Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, όταν εκείνοι έχουν την εξουσία και έχει παρέλθει αρκετός καιρός από το συμβάν, ο οποίος επιτρέπει με τη σειρά του την ύπαρξη σύγχυσης γύρω από τα γεγονότα που πραγματεύονται. Για τους ιστορικούς φαντάζει λογικό να παρέρχεται εύλογο διάστημα για να γραφτεί μια ιστορία, ώστε να συμπεριληφθούν συνολικά τα σημεία και τα αποτελέσματά της.

Θα ήταν, όμως, πραγματικά αφελές από τη μεριά μας να εμπιστευθούμε την δύναμη των ιστορικών και την πρόθεση τους, όταν διακυβεύονται πολύ σημαντικά για την διατήρηση της εξουσίας σημεία. Έτσι και σήμερα ιστορικοί, διανοούμενοι και καλλιτέχνες προσπαθούν να περιγράψουν τον εμφύλιο, και επιτέλους να κλείσουν «ένα κεφάλαιο ντροπής» για την κυριαρχία.

Εδώ και μια δεκαετία, σε μια τουλάχιστον σοβαρή φυλλάδα της αστικής τάξης, κυκλοφορούν άρθρα από «ευγενικούς και καθωσπρέπει» αρθρογράφους, που μιλούν για ήττα της δεξιάς στον εμφύλιο. Σαν ήττα παρουσιάζουν το ότι δεν έθαψαν μια για πάντα, την αντισυστημική γλώσσα (γλώσσας με έργα) μιας αντισυστημικής αριστεράς με καθαρά ουμανιστικά χαρακτηριστικά. Ντρέπονται, λένε, διότι μετά τον εμφύλιο οι καλλιτέχνες τους παρουσίαζαν προδότες και τέρατα. Στην ουσία έχουν διαγνώσει ότι στο πραγματικό πολιτικό επίπεδο νίκησε ο ηττημένος, άσχετα αν προσπάθησαν να τον εξαφανίσουν. Τα άρθρα είχαν για τίτλο «η ρεβάνς της αριστεράς», «η πολιτιστική δικτατορία της αριστεράς», και άλλα ευφάνταστα.

Για χρόνια η δεξιά (αστική πολιτική) ήθελε όσο – όσο να αγοράσει κάποιους από τους καλλιτέχνες της αριστεράς. Να προσφέρουν μια ποιοτική αναβάθμιση στο επίπεδό της, μήπως και αποτινάξει επιτέλους τον μανδύα του χίτη, του ταγματασφαλίτη, του γερμανοτσολιά και του μαυραγορίτη, που με επιείκεια η βιωματική μνήμη των ηττημένων που επέζησαν τους είχε προσδώσει.

Όταν λοιπόν τα χρόνια περάσαν και η πολιτική συνείδηση υποχώρησε, δόθηκε χώρος στο μελό (συναισθηματικό είδος κινηματογράφου ανόητων κινηματογραφιστών) να περιγράψει κομμάτια της ιστορίας μας, ή αλλιώς να ανοιχτεί εκ νέου το ζήτημα του εμφυλίου με αφορμή μια ταινία (καλής φωτογραφίας η αλήθεια είναι) απαράδεκτη σύμφωνα με τα πολιτικά μας κριτήρια. Η ταινία του Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά» φέρνει σε ρόλο πρωταγωνιστή ανθρώπους που δεν ήταν στο πολιτικό επίκεντρο την τότε εποχή και -ενώ αυτό θα μπορούσε να ειδωθεί με θετική χροιά- τους παρουσιάζει χωρίς το πολιτικό υπόβαθρο της εποχής (διωγμούς και βασανιστήρια), πλήρως ξώφαλτσους σε μια ιστορία άλλων.

Δεν θέλουμε όμως να σταθούμε εκεί, αλλά στην αναπαράσταση της ζωής που δημιουργεί την ιστορία. Η δημόσια σφαίρα που έχει συγκροτηθεί γύρω από το ζήτημα αυτές τις μέρες, αποτελείται από τον σκηνοθέτη (την ταινία – ματιά του), τους δημοσιογράφους (εντολοδόχους της αστικής πολιτικής, αλλά και τους καλύτερους και πιο επικίνδυνους όλων, τους εναλλακτικο-ευαισθητο-αριστερο-δεξιο-ψαγμένους ρουφιάνους), και τους ανόητους πάσης φύσης. Ο πρώτος (αριστερός κάποτε) καταλήγει σε κελεύσματα εθνικής συμφιλίωσης και έχει για χορηγό διάφορα υπουργεία, την εφημερίδα Καθημερινή κ.α., οι δημοσιογράφοι της Καθημερινής και του ΣΚΑΙ πετάν τη σκούφια τους και λένε με ύφος χιλίων πιγκουΐνων ότι ήρθε η ώρα να κλείσει το θέμα, και τέλος οι ανόητοι – αν και θα’ πρεπε να’ ναι αμέτοχοι- ανιστόρητοι και ανίδεοι επιζητούν απλά τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Όλα δηλαδή οδηγούν στο συμπέρασμα της εθνικής συμφιλίωσης με το άλλοθι “aristerou” σκηνοθέτη. Κρίμα για τους μωρούς που θα τους πιστέψουν.

Η ιστορία είναι κολάζ βιωματικών ιστοριών που δεν παραγνωρίζουν το περιβάλλον και η τέχνη που την «αναπαριστά» μεγαλείο που λίγοι αγγίζουν, διότι δεν το έχουν οι πουλημένοι τελικά.

Η φωτογραφία είναι από: https://www.deviantart.com/join/?from=mature&deviationid=46782418

Ακούγοντας την είδηση της επικήρυξης των φερόμενων ως συμμετεχόντων στους μιντιακά αποκαλούμενους «ληστές με τα μαύρα» (που κανείς τους δεν φορούσε μαύρα), πολλές μαύρες σκέψεις μας ήρθαν στο μυαλό.

Δε θα επικεντρώσουμε, όμως, στην «ηθική» των επικηρύξεων, στην προώθηση της κοινωνικής ρουφιανιάς, στην κατάδοση στις αρχές ανθρώπων από συνάνθρωπο, στον διεμβολισμό των κοινωνικών αξιών από την υπόσχεση των χρηματικών απολαβών, στην επανατοποθέτηση του χολιγουντιανού «κυνηγού κεφαλών» στο σήμερα.

Δε θα υπερθεματίσουμε πάνω στη στοχοποίηση και ενοχοποίηση ανθρώπων με μηδαμινά αποδεικτικά στοιχεία, στην απόδοση «δικαιοσύνης» με βάση το μοντέλο του «συνήθους υπόπτου».
Δε θα ρωτήσουμε καν, γιατί δεν έχουν επικηρυχθεί από τον κ. Χρυσοχοΐδη οι δράστες της επίθεσης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα ή οι δράστες της απόπειρας μαζικής δολοφονίας με την εκτόξευση χειροβομβίδας στο στέκι μεταναστών.

Θα θέλαμε, όμως, να σταθούμε στην προκλητικότητα με την οποία μια νεοφερμένη κυβέρνηση παίρνει την πολιτική απόφαση να βγάλει από τα ταμεία του δημοσίου το διόλου ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό των 600.000€, για έναν λόγο ο οποίος ούτε στο ελάχιστο δεν έχει να κάνει με τα τρέχοντα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σήμερα.

Ειδικά, όταν από τα χείλη του υπουργού οικονομικών έχουν ειπωθεί τα παρακάτω, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η κοροϊδία δεν έχει όρια.

“Στόχος μας είναι η επίτευξη μεσοπρόθεσμα μιας δημοσιονομικής προσαρμογής που θα στηρίζεται και στην ουσιαστική ανάταξη των εσόδων και στην πραγματική περιστολή της σπατάλης. (…) Χρειάζεται αναδιάταξη των δαπανών και δραστική περιστολή της σπατάλης σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα.“

Αυτή είναι, λοιπόν, η πραγματική περιστολή της σπατάλης από την κυβέρνηση: 600.000€ από την τσέπη των εργαζομένων για την προώθηση του δωσιλογισμού και της ρουφιανιάς.

Όλο το προηγούμενο διάστημα συνέβαιναν επίσης σε καθημερινή βάση εισβολές κρανοφόρων σερίφηδων και επιβαινόντων σε αστυνομικά δίκυκλα τραμπούκων-χουλιγκάνων σε μια γειτονιά με τα μικρότερα ποσοστά εγκληματικότητας στην Αττική, υπήρχαν επίσης καταγγελίες πολιτών για εξευτελιστικές/βιαίες συμπεριφορές των αστυνομικών οργάνων απέναντι σε κατοίκους/νέους και για παραβιάσεις των στοιχειωδών συνταγματικών δικαιωμάτων, πραγματοποιήθηκαν επιχειρήσεις «σκούπα» αλλά και διαδηλώσεις κατοίκων ενάντια στον «αστυνομικό στρατό κατοχής». Όμως σε εμφανέστατη αντίθεση με την έκταση που πήρε το περιστατικό της Τετάρτης στην «δημόσια σφαίρα», για τα προαναφερθέντα περιστατικά υπήρχε πλήρης σιωπή ή ήσσονος σημασίας αναφορά, υποβοηθούμενη και από την επίσης υποτονική και «μετεκλογικά αμήχανη» στάση των (συνηθισμένων στην θεσμική ανάδειξη ζητημάτων που άπτονται της κρατικής καταστολής) οργανώσεων της αριστεράς. Θέλοντας όμως να ερμηνεύσουμε αυτή την αντίθεση, αντί μιας στείρας καταγγελιολογίας των media (τους καταγγέλλουμε μας παίζουν δεν μας παίζουν) πρέπει να συνηθίσουμε να «διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές”.

Αν προσπαθήσουμε να σκεφθούμε πέρα από τα δυο δευτερόλεπτα μνήμης που δικαιούται κάθε χρυσόψαρο-τηλεθεατής στην γυάλα του θεάματος, θα διαπιστώσουμε ότι πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιαστεί ανάλογα φαινόμενα καταστολής και επιλεκτικής καταγραφής τους στα ΜΜΕ. Τον Ιούνιο του 2006 μαζί με την μαχητική κάθοδο χιλιάδων φοιτητών στον δρόμο οξύνεται κι η τραμπούκικη δράση των «πραιτόρων» του Πολύδωρα, ενώ στα ΜΜΕ επικρατεί «άκρα του τάφου σιωπή» για την καταστολή του φοιτητικού κινήματος, μέχρι την στιγμή που παρουσιάζεται σε πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» ένα ανοιγμένο κεφάλι φοιτητή και ξαφνικά τίθεται ζήτημα αστυνομικής βαρβαρότητας. Το ίδιο και τον Νοέμβρη του ίδιου έτους: τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν άγρια τα αντιεξουσιαστικά μπλοκ της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου, αλλά σύμφωνα με την εικόνα των ΜΜΕ η διαδήλωση κύλησε ομαλά, μέχρι που τις επόμενες μέρες θα αναδειχθεί η εικόνα ασφαλιτών να ξυλοκοπούν άγρια έναν Κύπριο φοιτητή στην Θεσσαλονίκη κι έτσι θα αναδειχθεί το ζήτημα των «αστυνομικών ζαρντινιέρων».

Όλα τα παραπάνω περιστατικά μαζί με το πρόσφατο έχουν κάποια βασικά κοινά σημεία: Κινηματική αντιπαράθεση, όξυνση της κρατικής καταστολής, εκκωφαντική σιωπή των media, ενεργοποίηση/ισχυροποίηση δικτύων αντιπληροφόρησης από την πλευρά των κινημάτων. Τα ΜΜΕ ως μηχανισμοί καθεστωτικής διαμεσολάβησης των κοινωνικών ζητημάτων ενεργοποιούνται σε αντιπολιτευτική κατεύθυνση, ακριβώς όταν ξεπερνιέται ένα λεπτό σημείο διακίνησης πληροφοριών που είναι ικανές να καταστρέψουν την επίπλαστη εικόνα «δημοκρατικής συναίνεσης» και «καταγραφής της αλήθειας» που έχουν αναλάβει να παρουσιάζουν.

Πράγματι, μακριά από τις τηλεοπτικές οθόνες αλλά εκεί που φτιάχνονται όλες οι σημαντικές ειδήσεις, στους δρόμους, τις τελευταίες δυο εβδομάδες συναντήθηκε (ξανά) πλήθος αντιστεκόμενου κόσμου που αντιμίλησε στις διμοιρίες, μίλησε σε συνελεύσεις, έγραψε και μοίρασε προκηρύξεις, κόλλησε αφίσες, πραγματοποίησε αυτοσχέδιες και καλά οργανωμένες πορείες, ανέβασε φωτογραφίες, βίντεο και κείμενα στο διαδίκτυο κτλ. Απέναντι στο μετεκλογικό crash test και το «κατασταλτικό τα πάντα όλα τώρα για την προστασία του πολίτη» του Χρυσοχοϊδη, οι δυνάμεις του μεταδεκεμβριανού ανταγωνιστικού κινήματος επέδειξαν συσπείρωση, σοβαρότητα, κοινωνική παρεμβατικότητα και εντέλει νίκησαν. Νίκησαν όχι γιατί καρατομήθηκε πιο γρήγορα ένας «μπλε» για να μπει ένας «πράσινος» στο ΠΡΟ.ΠΟ., ούτε γιατί περιμένουμε η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση να μαζέψει και να εκπολιτίσει τα καλόπαιδα που κι η ίδια έχει θρέψει με σκοπό την τρομοκράτηση των αντιστεκόμενων και την αντιμετώπιση των κοινωνικών εκρήξεων/εξεγέρσεων.

Νίκησαν αντιθέτως γιατί με την μαχητική παρουσία τους στον δρόμο έφεραν στην επιφάνεια τη δολοφονική πλευρά της «προστασίας του πολίτη», την αστυνομική δολοφονία του μετανάστη μετά από βασανιστήρια στο αστυνομικό τμήμα της Νίκαιας. Γιατί απέναντι στην τρομοκρατική δράση των Δελτάδων και τις συλλήψεις διαδηλωτών, απάντησαν ανοίγοντας το ζήτημα της καταστολή στην τοπική κοινωνία της Νίκαιας. Γιατί με το που ενεργοποιήθηκε το ναζιστικό «ιδιώνυμο της κουκούλας», ενεργοποιήθηκαν ταυτόχρονα κι οι κινήσεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες και τα κείμενα αντιπληροφόρησης που καταδείκνυαν τις αντιφάσεις της «δημοκρατικής νέας διακυβέρνησης». Γιατί η καθημερινή εκμορντενισμένη χούντα στα Εξάρχεια απαντήθηκε με καθημερινές αυτοοργανωμένες διαδηλώσεις που συσπείρωσαν τον κόσμο της γειτονιάς των Εξαρχείων.

Κι εντέλει δεν χρειάστηκαν παρά μια χούφτα πέτρες για να συνειδητοποιήσει ο κ. Goldman τόσο ότι έχουν περάσει κάποια χρόνια από την εποχή που με ένα συνδυασμό Ολυμπιάδων και τρομολαγνείας έπαιρνε τα έυσημα των ντόπιων και ξένων αφεντικών του, όσο και ότι δεν αρκεί μια αλλαγή ονόματος για να γλιτώσει από την “ηλεκτρονική” καρέκλα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξης.

Υ.Γ. Στα επικοινωνιακά hilights της προηγούμενης εβδομάδας δεν μπορούμε παρά να καταγράψουμε και την online (βλ. δελτίο Mega Πέμπτης 22/10) έκρηξη χαράς και συγκίνησης του αγαπημένου μας “συναδέλφου” Π. Σόμπολου στην είδηση της αντικατάστασης του αρχηγού της αστυνομίας από έναν παλιό του γνώριμο. Υπάρχουν βλέπετε κάποιες στιγμές στην δημοσιοκαφρική καριέρα κάποιων που η στιβαρή εικονα του “επαγγελματία της ενημέρωσης” έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα αγνά αισθήματα του έρωτα και της ρουφιανιάς. Κατανοητό και ανθρώπινο “πρόεδρε”.

«Προφυλακιστέοι οι τρεις από τους τέσσερις των Πυρήνων Φωτιάς» (Το Βήμα, ηλεκτρονική έκδοση, 30/9), «Τρεις προφυλακίσεις για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» (Η Καθημερινή, ηλεκτρονική έκδοση, 30/9): δύσκολα συγκαλύπτεται μια κάποια υπερηφάνεια, ένας ορισμένος τόνος θριάμβου στις «αναφορές» των έγκριτων εφημερίδων μας. Και να ήθελαν, άλλωστε, πώς θα μπορούσαν να κρυφτούν; Οι προφυλακισμένοι, τα «20χρονα παιδιά» (στα οποία θα επανέλθουμε), είναι προπάντων δικά τους «παιδιά», ακριβώς υπό την ιδιότητα βάσει της οποίας προφυλακίστηκαν: «τρομοκράτες», γεννήματα των ΜΜΕ, έγκλειστοι του κράτους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κατά πως λέγεται…

Η τρέχουσα τρομοϋστερία, παρά την ένταση της λοιπής τρομο-επικαιρότητας που την περιβάλλει (εκλογές, κρίση, γρίπη…) και την κάνει να περνά σε σχετικά δεύτερο πλάνο, δεν παύει να εμφανίζει ένα τουλάχιστον κοινό βασικό σημείο με όλες τις προηγούμενες που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια: την οριστική και αμετάκλητη, όπως φαίνεται, μετατροπή των ΜΜΕ σε δομικό παράγοντα του σύγχρονου «φαινομένου της τρομοκρατίας», τη διεξοδική μετάλλαξή τους σε γραφείο τύπου της Αστυνομίας, σε παράγοντα δηλαδή που διαμορφώνει ενεργά τα ίδια τα «στοιχεία» της εκάστοτε «υπόθεσης», παραδίδοντάς τα στη συνέχεια ως αντικειμενικά «δεδομένα» βάσει των οποίων, υποτίθεται, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν χρειάστηκαν παρά λίγες ώρες για να μάθουμε ότι οι τρεις συλληφθέντες και η μία συλληφθείσα του Χαλανδρίου «συνδέονται» με την, ή «ανήκουν» στην, οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», ενώ μερικές ημέρες αργότερα η συντονισμένη αυτή εκδοχή των ΜΜΕ πήρε και επίσημη νομική υπόσταση, καθώς εκφράστηκε πιστά στο αναβαθμισμένο κατηγορητήριο που αντιμετώπισαν αίφνης οι συλληφθέντες κατά την απολογία τους. Αντιγράφουμε από την έντυπη Ελευθεροτυπία (30/9):

Τρομοκρατικές ενέργειες …υψηλού κινδύνου «διέγνωσε», πάντως, η 32η τακτική ανακρίτρια της Αθήνας, εκτιμώντας τα ευρήματα της δικογραφίας που έχει σχηματιστεί σε βάρος των τεσσάρων νεαρών, (…) αλλά και των υπόλοιπων έξι που καταζητούνται. Και ζήτησε, πέραν των βαρύτατων ποινικών διώξεων που τους είχαν ήδη ασκηθεί με βάση και διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου, να «εμπλουτισθεί» το σε βάρος τους κατηγορητήριο και με παραγράφους του άρθρου 187Α του Ποινικού Κώδικα, το οποίο επιγράφεται «τρομοκρατικές πράξεις», όπως εισήχθη με το νόμο 3251 του 2004.

Όπως και στην περίπτωση κάθε άλλης μαζικά μεταδιδόμενης υστερίας, η «είδηση» δεν υπάρχει ως τέτοια σε κανένα στάδιο της «μετάδοσής» της: κατασκευάζεται στην πορεία, σε συνεργασία με όλους τους άλλους εμπλεκόμενους φορείς – Αστυνομία, Δικαιοσύνη, πολιτική εξουσία. Η «είδηση» χειραγωγείται τόσο εύκολα και γρήγορα όσο και η δικογραφία ή το κατηγορητήριο. Ο συγχρονισμός αυτής της διαδικασίας – στην οποία δεν έχει μάλλον και τόση σημασία ποιος φτιάχνει τι πρώτος, ποιος ακολουθεί και ποιος δέχεται το τελικό προϊόν – μας είναι πια οικείος, παραμένει ωστόσο εντυπωσιακός: από μερικές λέξεις που συνάπτονται σε μερικά βουβά «ευρήματα», βγαίνει τελικά, στην άλλη άκρη της αλυσίδας συναρμολόγησης, ένα ωραιότατο, χειροπιαστό και άκρως εμπορεύσιμο προϊόν με την επωνυμία «τρομοκρατική οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», που κομίζει επιπλέον την υπόσχεση νέων και βελτιωμένων εκδοχών του («και στο βάθος, ίχνη της Σέχτας Επαναστατών», όπως μας πληροφορεί δελεαστικά η Καθημερινή, 27/9)…

Αν όμως η διαδικασία αυτή, στην (κάθε) συγχρονία της, εκτυλίσσεται με ακρίβεια και μεθοδικότητα αντάξια ενός πρότυπου φορντιστικού εργοστασίου, αν περιγράφεται τόσο δύσκολα όσο «εύκολα» και «αυτόματα» εκτυλίσσεται, αφήνοντας το άναυδο φιλοθεάμον κοινό να συγκατατίθεται παθητικά στην κατασκευασμένη πραγματικότητα που του παρουσιάζεται, υπάρχει ευτυχώς και η διαχρονία, που αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα της εκάστοτε τρομοϋστερίας, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της. Τι θυμόμαστε, λοιπόν, για τη διαβόητη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς», για την οποία κατηγορούνται σήμερα τέσσερις, αύριο δέκα, και πάει λέγοντας;

Ενεργή από τις αρχές του 2008, η οργάνωση φαίνεται ότι άρχισε να απασχολεί σοβαρά την Αστυνομία μόλις τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, όταν (όπως ανέφερε εκείνες τις ημέρες αξιωματούχος της ΕΛ.ΑΣ. στην Καθημερινή) η επικαιρότητα θεωρήθηκε πλέον εκρηκτική λόγω της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης». Οι περιγραφές των ιθυνόντων τη μακρινή εκείνη εποχή ηχούν στις μέρες μας σχεδόν ρετρό: ομάδες «γκαζάκηδων», αποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές», δίχως κεντρική οργάνωση ή καθοδήγηση, που συντονίζονται στα κατά τόπους «στέκια». Εν μέσω εθνικών σκανδάλων και διεθνούς χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης, θα πήγαινε, ασφαλώς, πολύ να ανοίξει «φάκελος: τρομοκρατία», να επιχειρηθεί η στοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών, πολιτικών ή πολιτισμικών χώρων, να ενοχοποιηθεί απροκάλυπτα η ευρύτερη κοινωνία από το ίδιο το ένοχο κράτος – να ενορχηστρωθούν, με δυο λόγια, όλα αυτά που τείνουν σήμερα να γίνουν κανόνας. Ένα είδος σχεδίου, βέβαια, διαφαινόταν ήδη, τότε όμως φάνταζε αρκετό να μην επιτραπεί στους «δράστες» να «αποκτήσουν ρόλο στις εξελίξεις και έρεισμα σε μερίδα της κοινωνίας». Και μετά, άλλαξε ο μήνας, και οι «εξελίξεις» έγιναν αυτό που λέμε «ραγδαίες»…

Είναι αισθητές εδώ και καιρό οι επιπτώσεις του Δεκέμβρη στον ορισμό της «τρομοκρατίας» και της «αντιτρομοκρατίας», με τη σύλληψη όμως των τεσσάρων στο Χαλάνδρι και ό,τι ακολούθησε / πρόκειται να ακολουθήσει παρέχεται πια μια ξεκάθαρη εικόνα της νέας κατασταλτικής στρατηγικής. Όλο το πεδίο του κοινωνικού καλείται πλέον να συμμορφωθεί στις προδιαγραφές μιας νέας αυταρχικής συναίνεσης που επιβάλλεται συστηματικά στην «κοινή γνώμη» ως φοβική αντιμετώπιση, η μόνη εφικτή, των πολλαπλών «απειλών» που μας έχουν ενσκήψει, από τους μετανάστες και τα χρέη ως τα …μικρόβια. Έχει, πράγματι, κάτι το έντονα κλινικό η σημερινή στρατηγική της βίαιης συναίνεσης, καθώς επιδιώκει να αφαιρέσει «επιστημονικά», ριζικά μεν, χωρίς περιττές εικόνες φρίκης δε, κάθε εναπομείνασα εστία αντίστασης, κάθε ρωγμή στο συνθετικό περίβλημα της κοινωνικής ζωής (ένα από τα σύμβολα του Δεκέμβρη, το στρατιωτικά οχυρωμένο πλαστικό χριστουγεννιάτικο δένδρο του Συντάγματος, αποκτά τώρα και αξία οιωνού). Σήμερα, «οι έρευνες εκτείνονται σε όλη την επικράτεια», «οι καταζητούμενοι ίσως έχουν βρει καταφύγιο στο άσυλο της Νομικής», «στην Πανεπιστημιούπολη ενδέχεται να κατασκευάζονται εκρηκτικοί μηχανισμοί», «το Πολυτεχνείο υποθάλπει τον server των αναρχικών» (με σιωνιστικά κεφάλαια…), οι «γιάφκες» αναμένεται να αρχίσουν να εμφανίζονται παντού, από τον locus classicus των Εξαρχείων μέχρι τις καταλήψεις, τα βουνά και τα λαγκάδια…

Διαμιάς, έρχεται με ορμή στο προσκήνιο όλη η τραγικότητα (κατά κυριολεξία) του σχεδίου για μια κοινωνία πλήρως συμμορφωμένη στο κράτος και τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς» του, μια κοινωνία που «οφείλει» να στραφεί πειθήνια ενάντια στον εαυτό της και, τελικά, να βγάλει μόνη της τα μάτια της. Όταν γίνεται λόγος σήμερα για «20χρονα παιδιά», αυτό που καλούμαστε να ακούσουμε, μετά τον Δεκέμβρη, μέσα στον λόγο περί «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς», είναι «20χρονοι τρομοκράτες»: ο απολύτως εσωτερικός, απόλυτος εχθρός, ο οποίος πρέπει στο εξής να εκλείψει εξίσου απόλυτα – που θα πει διαλογικά, σαν ηττημένος σε debate: άφωνος, άλαλος, εγκλωβισμένος στον κυρίαρχο λόγο και συγχρόνως εξοβελισμένος από αυτόν, δέσμιος σε ένα γενικευμένο «ειδικό κελί». Ειπώθηκε, άλλωστε, με τον δέοντα τρόπο, από αρμόδια χείλη:

Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται διάλογος. Αν εμμένουν σε εγκληματικές πράξεις και ενέργειες δεν μπορούν να μείνουν ατιμώρητοι. Να μην υπάρξουν πάλι αυτές οι άγριες ημέρες. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται διάλογος. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει τον προσανατολισμό. Πρέπει να τους ακούσουμε για να μην επαναληφθούν αυτά τα γεγονότα (Γ. Καρατζαφέρης, περί «κουκουλοφόρων»)

Οι κρατούντες το ξέρουν, έστω και διαισθητικά: όταν κάνουν πράγματα με τις λέξεις, οι τελευταίες παύουν να υπάρχουν. Για τα σύγχρονα ΜΜΕ, η σιωπή αυτή είναι ο ιδεατός ορίζοντας, ο σκοπός και η εκπλήρωσή τους, ο νόμος τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το βουλώσαμε όλοι.

Οι φωτογραφίες είναι από: http://www.deviantart.com/

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΕ SITES/PORTALS:

ΤΡΙΤΗ 6 ΟΚΤΩΒΡΗ 20:00 κτίριο ΕΜΜΕ (Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας)

Μπορεί οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ να περνάνε κρίση, αλλά τα αφεντικά των media ξεπερνούν (με μερικές εκατοντάδες απολύσεις) τις παλιές σκοτούρες τους, ανοίγονται στις νέες προοπτικές του μέλλοντος και αναζητούν νέα πεδία κερδοφορίας στον παρθένο κόσμο του διαδικτύου! Οι απασχολούμενοι στην βιομηχανία των ΜΜΕ διαπιστώνουμε όλο και περισσότερο ότι υπάρχει μια στροφή των αφεντικών προς «ενημερωτικά» site και portals. Αυτή η μετατόπιση σίγουρα δεν είναι ένα απλό αποτέλεσμα των τεχνολογικών εξελίξεων, αλλά ένα πεδίο διαμόρφωσης ενός καινούργιου μοντέλου εργαζόμενου στον κλάδο των ΜΜΕ καθώς και μια προσπάθεια περαιτέρω πρόσδεσης της ενημέρωσης στην ιδεολογική γραμμή των αφεντικών.

Κατ’ αρχήν το επάγγελμα του ρεπόρτερ/δημοσιογράφου με την χαρακτηριστική σ’ αυτό αυτονομία όσον αφορά τον τρόπο και τα μέσα έρευνας, μεταλλάσσεται όλο και περισσότερο στο επάγγλμα ενός πληροφοριακού εργάτη, ενός ανιχνευτή πληροφοριών, που πάνω σε μια καρέκλα και πίσω από μια οθόνη, προσπαθεί από τον κυκεώνα των πληροφοριών που κατακλύζουν το πλανητικό χωριό να συλλέξει τους τίτλους που θα χρησιμεύσουν ως πρωτογενές υλικό για την παραγωγή των εμπορευματοποιημένων ειδήσεων του site/portal. Όλη αυτή η διαδικασία συνήθως επιφέρει την αύξηση του «πληροφοριακού θορύβου», την παραγωγή χιλιάδων ειδήσεων που περιγράφουν το ίδιο «τίποτα», αλλά με διαφορετικό τρόπο, κι αυτόν τον διαφορετικό τρόπο ζητούν από τους εργαζόμενους στα site τ’ αφεντικά, αφού πρώτα τους κλείσουν το μάτι στο συνυφασμένο με το διαδίκτυο copy/paste (κι όμως, ούτε τα αφεντικά σέβονται την περίφημη πνευματική ιδιοκτησία, όταν βέβαια δεν είναι δικιά τους).

Μέσω αυτής της παραγωγικής διαδικασίας, γνωστής κι ως «rewriting», υποβαθμίζεται η πρωτογενής έρευνα, οπότε υποβαθμίζεται κι ο ρόλος του εργαζομένου στην ίδια την διαδικασία της επιλογής και διαμόρφωσης μιας είδησης. Εντέλει, εκμηδενίζεται κι η δυνατότητα ανταγωνισμού απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία που παράγεται ως τελικό προϊόν, με την μορφή fast-food ειδήσεων με ομοιόμορφο «ενημερωτικό» πυρήνα, ο οποίος εκπορεύεται από λίγα μιντιακά μονοπώλια. Στην ίδια γενική κατεύθυνση αύξησης του ελέγχου της πληροφόρησης που διακινείται στον «αχανή» κι «άναρχο» κυβερνοχώρο, θεωρούμε ότι κινούνται και οι κρατικές επιχορηγήσεις σε εταιρείες του διαδικτύου που υπόσχονται υποψήφιοι κυβερνώντες, την ίδια περίοδο που πληθαίνουν τα περιστατικά επίθεσης σε πηγές ανεξάρτητης κι αντιεμπορευματικής ενημέρωσης (blogs, athens.indymedia κτλ.).

Οι κρατικές επιχορηγήσεις δεν πάνε πακέτο μόνο με τον ιδεολογικό και νομοθετικό έλεγχο της διακινούμενης στο διαδίκτυο πληροφόρησης, αλλά έχουν κι ως βασική προϋπόθεση την εντατικοποίηση της εργασίας στη βιομηχανία των ΜΜΕ. Στα site/portals, «χρειάζονται ειδήσεις και χρειάζονται τώρα κι αν δεν υπάρχουν θα πρέπει να τις κατασκευάσεις», θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε στην δική μας γλώσσα την καθημερινή προσταγή των αφεντικών σε τέτοιους εργασιακούς χώρους. Το site/portal επίσης για να είναι κερδοφόρο πρέπει να έχει «φρέσκες» ειδήσεις 24 ώρες το 24ωρο και το παραδοσιακό πλαίσιο περί δημοσιογραφικού ωραρίου και υπερωριών, μάλλον δεν βοηθάει στην πολυπόθητη κερδοφορία. Αντίθετα βοηθάει και παραβοηθάει η «εθελοντική» εργασία από το σπίτι, τα βράδια και τα Σαββατοκύριακά, γιατί τ’ αφεντικά έχουν την περίεργη εντύπωση ότι κάθε φορά που μπαίνουμε στο ιντερνετ το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι η online ενημέρωση κι η επισκεψιμότητα στο site/portal του… Κι από την άλλη, απαγορεύουν στους εργαζόμενους οποιαδήποτε άλλη χρήση του ίντερνετ (mail, forum, chat, υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης), επιτηρώντας, όπως σε οποιαδήποτε φάμπρικα, αν οι εργαζόμενοι δουλεύουν ή «λουφάρουν». Κάπως έτσι, όλο και πληθαίνουν οι καινοτόμες για το «δημοσιογραφικό λειτούργημα» πρακτικές, όπως οι κάμερες, οι ηλεκτρονικές κάρτες εισόδου/εξόδου, τα “παρουσιολόγια” ή ακόμα και η καταγραφή των ηλεκτρονικών διευθύνσεων που επισκέπτονται οι εργαζόμενοι.

Στην Ελλάδα η «μεταμοντέρνα» φάμπρικα του πειθαρχημένου και καλωδιωμένου εργαζόμενου παίρνει την μορφή της μικρομεσαίας επιχείρησης, «του στυλοβάτη της οικονομίας μας». Εκεί η εντατικοποίηση συνδέεται με την άμεση υποταγή στα κελεύσματα του αφεντικού, και ο εργαζόμενος τείνει να θεωρείται ένα καινούριο τεχνολογικό πολύ-εξάρτημα του αφεντικού προορισμένου να ικανοποιεί τα κάθε είδος γούστα του, είτε αυτά έχουν να κάνουν με την δημοσιογραφία, την γραφιστική, την διαμόρφωση ιστοσελίδων ή το ψήσιμο καφέ…

Τέλος, ένα περίεργο πράγμα, όσο περισσότερο οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ προλεταριοποιούνται άλλο τόσο μετατρέπονται μαζικά είτε σε «ελεύθερους επαγγελματίες» με μπλοκάκι, είτε σε «παιδιά» που τώρα μαθαίνουν τη δουλειά και πρέπει να είναι υπερ-ευχαριστημένα αν τους δίνεται και μισός μαύρος μισθός τον μήνα (300-400 ευρώ). Γιατί προφανώς η εντατικοποίηση που περιγράψαμε, επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα με έναν εργαζόμενο χωρίς άδειες κι επιδόματα, με αυτασφάλιση και σ’ ένα γκρίζο ή ανύπαρκτο πεδίο συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Υπάρχουν βέβαια και οι πιο τυχεροί που υπογράφουν σύμβαση του ΙΚΑ, για να κατοχυρωθούν με την σειρά τους στην τεράστια λίστα των εργαζόμενων στα ΜΜΕ που είναι διαχωρισμένοι κι αποκλεισμένοι από την δημοσιογραφική ελίτ κι από τα συνακόλουθα συνδικαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα.

Εν κατακλείδι, οι εργαζόμενοι σε site/portals ενώ παράγουν όλο και περισσότερο τις ορατές πληροφορίες που συναντάμε στην οθόνη μας, παραμένουν εν πολλοίς εργασιακά «αόρατοι». Όμως αυτό το νέο είδος εργαζόμενου, αν θέλει να «την παλέψει» με τέτοιου είδους δουλειές, δεν μπορεί παρά ν’ αφήσει τις «προοπτικές εξέλιξης» που του υπόσχεται το αφεντικό και να αναζητήσει σε διαδικτυακό και κυρίως πραγματικό χρόνο τους επίσης «αόρατους» συναδέλφους του, που σίγουρα δεν βρίσκονται στις πολυθρόνες των συνδικαλιστικών γραφείων αλλά σε ανάλογες θέσεις εργασίας πίσω από μια οθόνη.

Ένα νέο, δύσμορφο και περαιτέρω αγοραίο τοπίο διαμορφώνεται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των Μέσων Ενημέρωσης έπειτα από την εξαγορά του τίτλου της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος».

Η εφημερίδα πουλήθηκε σε όμιλο που εκπροσωπούν οι Αλέξης Σκαναβής (οικονομικός διευθυντής του Πήγασου του Ομίλου Μπόμπολα έως το 2007 και πρώην στέλεχος του επιτελείου του Mega Channel) και Δημήτρης Μπενέκος (δημοσιογράφος, άλλοτε διευθυντής της εφημερίδας Εθνος και έως πρόσφατα συνιδιοκτήτης, μαζί με τον Α. Δελατόλλα, της εφημερίδας Ποντίκι).

Tο σύνολο των μετοχών της εταιρείας που απέκτησε τον τίτλο ανήκει στο Δ. Μπενέκο, που, όμως, δανειοδότησε με δικαίωμα αγοράς των μετοχών ο Αλ. Σκαναβής που λέγεται ότι έχει σχέσεις με τον 54χρονο μεσίτη όπλων Χρήστο Χούμπαυλη – που δραστηριοποιείται στην προμήθεια και τον εκσυγχρονισμό οπλικών συστημάτων τόσο για το ελληνικό κράτος όσο και για άλλες χώρες – ο οποίος και βρίσκεται πίσω από την εξαγορά του Ελ. Τύπου.

Ο Χρήστος Χούμπαυλης και ο αδελφός του Κωνσταντίνος θεωρούνται ανερχόμενοι επιχειρηματίες στο χώρο των εξοπλισμών, παρόλο που παλαιότερα δραστηριοποιούνταν στην εκμετάλλευση ακινήτων.

Σύστησαν είτε ο ένας, είτε και οι δύο μαζί, τρεις εταιρείες με σκοπό, μεταξύ άλλων, την εισαγωγή και προμήθεια αμυντικού υλικού, αλλά και γενικότερα την εκμετάλλευση δημοσίων έργων και προμηθειών. Το 2002 την C&C Engineering Α.Ε., το 2005 την Engineering Partners & Cοnsultants και την Διεθνή Αμυντικά Συστήματα (IDS Αμυντικά Συστήματα Α.Ε.). Κατά παράδοξο (αλλά όχι πρωτόγνωρο και διόλου τυχαίο τρόπο), στα διοικητικά συμβούλια αυτών των εταιρειών συμμετέχουν άνθρωποι που φαινομενικά δεν έχουν σχέση με το συγκεκριμένο χώρο, καθώς παλαιότερα είχαν περάσει από τον χρηματιστηριακό κλάδο.

Το 2006 ο Χρ. Χούμπαυλης αύξησε τη συμμετοχή του στο 60% στην εταιρεία Miltech που κατασκευάζει τμήματα ηλεκτρονικών συστημάτων ελικοπτέρων, μαχητικών, αρμάτων, πυραύλων και λοιπών μηχανών των πολέμων έχοντας αναλάβει δουλειές κυρίως για τις γαλλικές εταιρείες Dassault, Thales, Thοmsοn και Eurοcοpter.

Τα γραφεία των επιχειρήσεών του στεγάζονται σε κτίριο όπου έχει τα γραφεία της και η γαλλική Dassault που επισήμως εκπροσωπείται στην Ελλάδα από τον Γάλλο Ανρί Λερουά με τον οποίο ο Χρ. Χούμπαυλης έχει άριστη επαγγελματική συνεργασία σε ότι αφορά την προώθηση των συμφερόντων στην Ελλάδα της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας. Άλλωστε, ο Χρ. Χούμπαυλης είναι παλιός γνώριμος των Γάλλων, καθώς από το 1982 έως και το 1998 συνεργαζόταν με την κρατική αμυντική βιομηχανία τους, προωθώντας τα συμφέροντά της στη Σαουδική Αραβία και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Ο Ανρί Λερουά, πρώην αξιωματικός και πιλότος της Γαλλικής Αεροπορίας έως το 1984, είχε αναλάβει πέρσι να προωθήσει τα μαχητικά αεροσκάφη 4ης γενιάς Ραφάλ εκ μέρους της Ντασό. Ο Λερουά είχε εμπλακεί και το 2000 στη σύμβαση για τα Μιράζ 2000-5 που είχε υπογράψει τότε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας με τη Γαλλία.

Προκειμένου να γίνει κατανοητός ο ρόλος το Χρ. Χούμπαυλη στο χώρο των εξοπλισμών, που ως γνωστό συνοδεύεται από χορό δισεκατομμυρίων μέσα από νόμιμες προμήθειες και παράνομες μίζες (για τις οποίες όλοι ξέρουν μα σωπαίνουν), αξίζει να αναφερθεί ότι η εταιρεία του, Miltech Hellas, μαζί με την Ντασό μνημονεύτηκε στην «Κοινή Διακήρυξη για την Αμυνα και την Ασφάλεια» που υπέγραψαν ο Καραμανλής με τον Σαρκοζί τον Ιούνιο του 2008.

Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα με τα οικονομικά συμφέροντα που διαπλέκονται με τις ξεπουλημένες πολιτικές ηγεσίες (αυτούς που ο Καραμανλής αποκάλεσε για λόγους εντυπωσιασμού «νταβατζήδες της διαπλοκής»), όλα έχουν την εξήγησή τους.

Η σχέση του Σαρκοζί με τη Ντασό είναι απόλυτα συνυφασμένη: Ο Σερζ Ντασό, πρόεδρος του ομίλου «Dassault Aviation», είναι γερουσιαστής του UMP (του κόμματος Σαρκοζί), ενώ ο γιος του, Ολιβιέ Ντασό, βουλευτής και προσωπικός φίλος του Σαρκοζί συνδέονται σε τέτοιο βαθμό ώστε στο δικηγορικό γραφείο στο οποίο ήταν συνέταιρος ο Σαρκοζί ανατέθηκε η επίπονη υπόθεση του ξεκαθαρίσματος της κληρονομιάς των Ντασό. Σε αυτή την επιφανή οικογένεια ανήκει και η μεγαλύτερη συντηρητική εφημερίδα της Γαλλίας, η Figaro, η οποία πολύ πριν από τις προεδρικές εκλογές στρατεύθηκε εναντίον μιας νέας υποψηφιότητας του Σιράκ, προκειμένου να μείνει ανοιχτός ο δρόμος για τον Νικολά. (Να, λοιπόν, οι «επιρροές» του Χρ. Χούμπαυλη οι οποίες τον έφεραν στη θέση του αφανή χρηματοδότη του Ελ. Τύπου).

Από την άλλη, το 2006, όταν οι Γάλλοι είχαν αρχίσει, μέσω των ανθρώπων τους, το πρεσάρισμα προς την ελληνική κυβέρνηση για τα Ραφάλ, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Μεϊμαράκης είχε συναντηθεί με την γαλλίδα ομόλογό του, Αλιό Μαρί, συνοδεία του βουλευτή της ΝΔ Χρήστου Ζώη. Η εφημερίδα «Φιγκαρό» ήταν εκείνη που έσπευσε τότε να γράψει ότι θέμα της συνάντησής τους ήταν η ενδεχόμενη αγορά των γαλλικών μαχητικών.

Ο Χρ. Ζώης ήταν τότε μέλος της επιτροπής της Βουλής για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Εντελώς… συμπτωματικά ήταν και Πρόεδρος της «Ελληνογαλλικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Φιλίας» και (κυρίως) μέλος του «Σωματείου Ελλήνων Φίλων του Σαρκοζί». Στο ίδιο κλαμπ των Φίλων του Σαρκοζί («Club des amis grecs du candidat a la présidentielle française Nicolas Sarkozy») εκτός από τον κ. Ζώη μέλη του είναι (εντελώς συμπτωματικά πάντα) ο προαναφερόμενος αντιπρόσωπος των γαλλικών μαχητικών στην Ελλάδα και διευθυντής της Ντασό, Ανρί Λερουά, ο υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Πάνος Καμμένος (και πρόεδρος τότε της κοινοβουλευτικής επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών) και ο αντιπρόσωπος οπλικών συστημάτων Χρήστος Χούμπαυλης!

Εξάλλου, μέχρι σήμερα, ο Χρ. Χούμπαυλης διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις με τους στενούς συνεργάτες του υπουργού Άμυνας Ευάγγ. Μεϊμαράκη, Σωτήρη Κορομάντζο και Πελοπίδα Καλύρη , ώστε να υπάρχει «κανάλι» συνεννόησης για τα εξοπλιστικά προγράμματα που ενδιέφεραν προσωπικά τον πρόεδρο Σαρκοζί.

Κατά τα λοιπά, η εταιρεία του Χούμπαυλη διατηρεί εξαιρετική συνεργασία με την «Διεύθυνση Αμυντικών Προγραμμάτων» της Ιντρακόμ του Κόκκαλη, ενώ ήταν ανάμεσα στις 4 εταιρείες που ανέμεναν να επωφεληθούν με το ποσό των 400 εκ. ευρώ από τη συμφωνία Πούτιν – Καραμανλή για τη συμπαραγωγή 450 τεθωρακισμένων.

Για την επίτευξη των στόχων του, ο εκπρόσωπος των γαλλικών εξοπλιστικών συμφερόντων στην Ελλάδα εξέδωσε το αμυντικό περιοδικό «ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗ» το οποίο δεν περπάτησε κυκλοφοριακά. Έτσι, πέρσι, από μηνιαίο το έκανε διμηνιαίο ασκώντας παράλληλα ψυχολογικό πόλεμο στους εργαζόμενους αποσκοπώντας να πετύχει μείωση μισθών.

Σε ότι αφορά τις υπόλοιπες (διαπλεκόμενες) δραστηριότητές του, ο Χρ. Χούμπαυλης συμμετέχει και στην Επενδυτική Τράπεζα, της Marfin του Ανδρέα Βγενόπουλου. Είναι σύζυγος της Ελένης Αρβανίτη, αδελφής της Ιωάννας Αρβανίτη, πρώην ιδιοκτήτριας του νοσοκομείου «Υγεία», το οποίο πουλήθηκε στην Marfin, ύστερα από σκληρή μάχη με τον Θωμά Λιακουνάκο (σημ: κρατείστε το όνομα).

Μια από τις πρώτες του δραστηριότητες ήταν η σύσταση της ΑΤΕΣΕ Α.Ε (Ανώνυμη Τεχνική Εμπορική Συμβουλευτική Τουριστική Ναυτιλιακή Ξενοδοχειακή Εταιρεία), η οποία συστάθηκε τον Μάιο του 1998 και δραστηριοποιείται στον τομέα των ιδιωτικών και δημοσίων έργων, καθώς και στην παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών, ενώ συνεργάζεται στενά με τη Δομική Κρήτης από το 2003 στον τομέα των ακινήτων, των δημοσίων έργων, καθώς και στον ενεργειακό χώρο στην οποία κατέχει από το 2007 το 10,27%. Τον περασμένο Αύγουστο συμφωνήθηκε η ανάπτυξη πέντε αιολικών πάρκων από την εισηγμένη στο Χρηματιστήριο Αθηνών, Δομική Κρήτης και τη Γαλλική εταιρεία Eolfi.

Και, κάτι τελευταίο: το όνομα του Χρήστου Χούμπαυλη ήταν αναμεμιγμένο ανάμεσα στα τέσσερα ονόματα των επιχειρηματιών που ερευνήθηκαν για το εάν σχετίζονται με την off shore εταιρεία από την οποία προήλθε η επιταγή των 5,5 εκατ. ευρώ που βρέθηκε στα χέρια του εκδότη – δημοσιογράφου Θέμου Αναστασιάδη (τότε που έγινε μαλλιά – κουβάρια με τον συνεργάτη του Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, κάτω από τη σκιά ενός ακόμη σκανδάλου που ηλιθιοποίησε πάλι το πανελλήνιο), μια υπόθεση που έχει μείνει στα γραφεία του ανακριτή όπως συνέβη επανηλλειμένως στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν με όλα τα ανάλογα περιστατικά .

Θα ήταν παράλειψη η μη αναφορά ενός ακόμη «οπλαρχηγού» στο χώρο των εξοπλισμών (και) μόνο για τη σχέση του με τα Μέσα Ενημέρωσης. Του Θωμά Λιακουνάκου, από τους πιο παλιούς στο χώρο, που, μέσω της εταιρείας ΑΧΟΝ, διαθέτει μια αυτοκρατορία εταιρειών που έχουν κερδίσει προγράμματα υπερδιπλάσιας αξίας δύο «αγορών του αιώνα», άνω των 7 δις εκ. ευρώ. Λέγεται ότι έβαλε στο παιχνίδι των στρατιωτικών εξοπλισμών τον Σ. Κόκκαλη με τον οποίο εμφανίζονται μαζί σε εξοπλιστικά προγράμματα. Υπήρξε ιδιοκτήτης της εφημερίδας Κέρδος και ελέγχει στο χώρο της Υγείας τον όμιλο Euromedica.

Επειδή, είναι κάτι παραπάνω από γνωστό ότι στο όνομα της «εθνικής άμυνας» αυτοί που βαφτίζονται βιομήχανοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι και μεσάζοντες τα παίρνουν χοντρά («νομίμως») μέσα από τις κρατικές δαπάνες και ότι η διασύνδεσή τους με την εξουσία κρύβεται πίσω από το απροσπέλαστο δίχτυ των υπεράκτιων εταιρειών («παρανόμως») η είσοδος του κυρίου Χούμπαυλη στο χώρο της ενημέρωσης θολώνει ακόμη περισσότερο το τοπίο της (κατά τα λοιπά) «τέταρτης εξουσίας».

Ισως, περισσότερο από ποτέ (για εκείνη την περιβόητη “διαφάνεια”), επιβάλλεται η διεκδίκηση της συμμετοχής των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης.

Σημείωση: Δεδομένου ότι από την πλευρά Χούμπαυλη δεν έγινε ουδεμία διάψευση για τον ρόλο του στην εξαγορά το Ελ. Τύπου θεωρείται ως αυτονόητη η συμμετοχή του σε αυτή.

Σε ότι αφορά τα προαναφερόμενα στοιχεία, συλλέχθηκαν από διάφορες (το δυνατόν αξιόπιστες) πηγές του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου και – θεωρώντας ότι πλέον αποτελούν δημόσιες πληροφορίες – δεν προβαίνουμε στην αναλυτική αναφορά των πηγών.