Category: Κείμενα

(Α. Σαμαράς, 29/12/2012)

Ένα «συγκλονιστικό» πρόγραμμα ετοίμασε για τις φετινές γιορτές η τρικομματική κυβέρνηση, μπας και τσιμπήσει κανένας ταλαίπωρος τηλεθεατής, τώρα που λεφτά (τελικώς) δεν υπάρχουν και τα σόου άλλων εποχών αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία: το υπερθέαμα της αστικής «νομιμότητας» που βλέπουμε να εξελίσσεται στις οθόνες μας τις τελευταίες μέρες και που έχει κάτι για όλα τα γούστα, εκσυγχρονιστικά, φασιστικά και μικροαστικά – διότι αυτή είναι, κατά τις δημοσκοπήσεις των κυβερνώντων, η σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας και τέτοιας λογής αντανακλαστικά είναι αυτά που «ενδιαφέρουν».

Απ’ όλα έχει ο μπαξές: σκάνδαλα να φάνε και οι κότες, διαφθορά και κάθαρση παντού, εφόδους σε άντρα ακολασίας και ανομίας – μια υπερπαραγωγή βγαλμένη απ’ τις καλύτερες στιγμές του γκεμπελισμού. Το μνημονιακό καθεστώς της χώρας, αφού είδε τις χιλιοπαιγμένες σαπουνόπερες της «δόσης» και των «μέτρων» να μην κάνουν τα προσδοκώμενα νούμερα, αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και να κάνει θέαμα… τον εαυτό του, επιδεικνύοντας την αυταρχική αναδιάρθρωση ενός ολόκληρου οικονομικού και πολιτικού συστήματος σαν περιπετειώδη φάρσα με σχεδόν καθημερινά επεισόδια. Κοινώς, «μας ταράζει στη νομιμότητα», όπως θα ‘λεγε και η κολλημένη βελόνα της μείζονος αριστεράς… Τηλεκριτική θα κάνουμε κι εμείς, λοιπόν, παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά. 

1. Έγκλημα και τιμωρία. Και τι δεν έχουν δει τα μάτια μας από «σκάνδαλα» τον τελευταίο μήνα: ολόκληρο το Διοικητικό Συμβούλιο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου να καθαιρείται επειδή, λέει, κάποιοι συγγραφείς ευνόησαν σε διαγωνισμό την πάρτη τους και τους δικούς τους (συγγενείς και εκδότες), με αποτέλεσμα να «κακοδιαχειριστούν» συνολικά 315.000 ευρώ («μικρό το ποσό, αλλά γενικά τα συμπεράσματα», έγραψε εμβληματικά η δαιμόνια ρεπόρτερ που ξεσκέπασε τους κακούς)· τον διευθυντή τηλεόρασης της ΕΡΤ να καθαιρείται ομοίως, επειδή, λέει, ευνόησε σε διαγωνισμό ανολοκλήρωτο «φιλοτουρκικό» ντοκιμαντέρ, παραβιάζοντας τις προθεσμίες υποβολής των προτάσεων (ούτε που εγκρίθηκε βέβαια το επίμαχο μίασμα, «αλλά γενικά τα συμπεράσματα», το είπαμε παραπάνω)· τον γενικό γραμματέα του ΕΟΤ να καθαιρείται (φυσικά) κι αυτός, και μερικά λαμόγια να συλλαμβάνονται επειδή πήγαν (ανεπιτυχώς) να φάνε με πλαστογραφημένη επιταγή 147.000 ευρώ (μην κολλάτε πια κι εσείς με τα μικροποσά, είναι «γενικά τα συμπεράσματα» λέμε!). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι ηθικοί αυτουργοί (διορισμένοι «ημέτεροι», όλοι ανεξαιρέτως) πήγαν σπίτι τους – και τρία ζήτω για την τρικομματική αυτοκάθαρση!

   

2. Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας. Μετά την παραπάνω εισαγωγή, η υπερπαραγωγή περνάει πια στο κυρίως πιάτο της σκανδαλολογίας των τελευταίων μηνών, τη διαβόητη «λίστα Λαγκάρντ». Και ιδού ποιο ήταν το ζουμί όλης αυτής της ιστορίας: ο Γιώργος ο Παπακωνσταντίνου, ο προστατευόμενος του Γ.Α.Π., ο περίβλεπτος υπουργός των οικονομικών του, είχε σβήσει, λέει, απ’ τον κατάλογο με τα ονόματα δύο… ξαδέρφες του, αποκρύπτοντας έτσι «ύποπτο» λογαριασμό με 1,22 εκατομμύρια δολάρια (καλύτερα να μετράμε δολάρια πλέον, για να ακούγεται ευκρινώς το «εκατομμύρια»: σε ευρώ, είναι μόλις 900κάτι χιλιάρικα)! Κάθαρση, κάθαρση αμέσως, διακήρυξε μ’ ένα στόμα η τρικομματική – και να ‘σου οι προανακριτικές και τα ρέστα. Σπουδαία τροπή του σεναρίου, προς την «κεντρική πολιτική σκηνή»: αφού το μνημόνιο δεν το γλιτώνουμε, να δείξουμε τουλάχιστον ότι κυνηγάμε τον «υπεύθυνο για το πρώτο μνημόνιο» (όπως αποκάλεσε τον Παπακωνσταντίνου ο άτεγκτος Νίκος Εισαγγελάτος, καρφώνοντας άθελά του το «κρυφό» μήνυμα του σόου). Αν τυχόν σκεφτήκατε ότι και πάλι «το ποσό είναι μικρό», άσε που μάλλον δεν είναι καν μαύρο ή κλεμμένο, πάρτε το αλλιώς: αρκεί να ‘ναι ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. 

   

3. Οι Παράνομοι. Και φτάνουμε στην τελική κορύφωση του σόου, τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας / ανομίας / αλητείας / απειθαρχίας / ανωμαλίας κλπ. κλπ. Μετά την εισβολή της αστυνομίας και του Δήμου Αθηναίων, με εντολή της κεντρικής εξουσίας, στη Βίλα Αμαλίας, και ανάμεσα σε διάφορες εξορμήσεις «πάταξης του παραεμπορίου» (των μεταναστών, προφανώς) ανά την πρωτεύουσα, ήρθε κι ένας πρωτότυπος συνδυασμός των δύο κατασταλτικών πρακτικών (εισβολή σε αυτοοργανωμένο χώρο + εξόρμηση «πάταξης του παραεμπορίου»), στην ΑΣΟΕΕ, όπου άλλη μία «ανώνυμη καταγγελία» έφερε την αστυνομία πρώτα έξω απ’ το κτίριο, να κυνηγάει μικροπωλητές, και μετά μέσα σε αυτό, να ψάχνει για «λαθραία» και να κατάσχει «επικίνδυνα πολεμοφόδια» από τα στέκια της σχολής, στα οποία, εκτός από τα γνωστά άδεια μπουκάλια μπύρας και τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, περιλαμβάνονται επίσης τα μικρόφωνα και το στούντιο του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού 98fm: όπως είδαμε και στην περίπτωση του τυπογραφείου της Βίλας Αμαλίας, στη δημοκρατία [δεν υπάρχουν αδιέξοδα και] δεν επιτρέπονται μηχανήματα για την αυτόνομη έκφραση της φωνής αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Οι τηλεθεατές παρακαλούνται, ξανά-μανά, να μη σταθούν σε μικρολεπτομέρειες όπως η σχεδόν άνευ όρων απελευθέρωση των συλληφθέντων της Βίλας ή το τραγελαφικό θέαμα ενός Μανόλη Καψή να κατακεραυνώνει τα «υλικά που αμαυρώνουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις» με φόντο τη ραδιοφωνική κονσόλα του 98fm: μπορεί αδικήματα να μη στοιχειοθετούνται με τίποτα, μπορεί ακόμα και καθεστωτικά φερέφωνα να ρεζιλεύονται παραληρώντας μπροστά σε άσχετες εικόνες, αλλά προς θεού, πρέπει να ‘ναι ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ! Οι τηλεθεατές πρέπει πάση θυσία να πιστέψουν ότι η ευλογημένη τρικομματική μας, όπως κάνει κάθαρση «ημετέρων» στους θεσμούς, έτσι κάνει κάθαρση και στους δρόμους, στα πανεπιστήμια και στις καταλήψεις. Διώκει εγκληματίες: αντεξουσιαστές, μετανάστες, συνδικαλιστές («τρομοκράτες» τους έχει χαρακτηρίσει προληπτικά ο σεβαστός πρωθυπουργός), «συριζαίους οικολόγους» (οι κάτοικοι της λεηλατημένης Χαλκιδικής στο καθεστωτικό newspeak), και πάει λέγοντας.

Αφού ισοπέδωσε μισθούς και συντάξεις, αφού χαράτσωσε ανελέητα εργαζόμενους και ανέργους, αφού περιφρούρησε από κάθε άποψη τα συμφέροντα εγχώριων και διεθνών αφεντικών, αφού ποδοπάτησε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα δεκαετιών, το μνημονιακό ελληνικό κράτος προσπαθεί πλέον με όλα τα μέσα να παραστήσει τον φύλακα της δικής του νομιμότητας, να πείσει την κοινωνία (την οποία θεωρεί μια μάζα ιθαγενών τηλεθεατών) ότι «νόμος και τάξη» είναι αυτή η τρομοκρατική επίθεση που βιώνουμε στο πετσί μας, ότι «ανομία» είναι όλοι ανεξαιρέτως οι κοινωνικοί αγώνες και ότι «δικαιοσύνη» είναι το τσίρκο της «παραδειγματικής τιμωρίας» κάθε είδους λαμόγιων και παραγόντων που έπεσαν σε δυσμένεια κι έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι του ίδιου του συστήματος που υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις. Το θέαμα που μας σερβίρουν οι κρατούντες τον τελευταίο μήνα, τους το επιστρέφουμε στα μούτρα. Και μόλις αρχίσαμε. 

Η ανακοίνωση που ακολουθεί  περιλαμβάνει, εκτός από ένα αρχικό γενικό κάλεσμα συσπείρωσης των εργαζομένων με μπλοκάκι, πέντε κείμενα τα οποία γράφτηκαν από συναδέλφους από διαφορετικούς κλάδους (των ΜΜΕ, των εκπαιδευτικών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, των δικηγόρων και των μεταφραστών) που συμμετείχαν στη δεύτερη συνάντηση εργαζομένων με μπλοκάκι, την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου. Πέντε φωνές, ένας λόγος: ο δικός μας. 

Εδώ και πολλά χρόνια έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος ένας τύπος εργαζομένου, ο επονομαζόμενος «μπλοκάκιας», χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά με επιτακτικές και συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και τους εργοδότες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ένα ευρύ εργατικό στρώμα ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργαζομένων, σε διάφορους κλάδους επαγγελμάτων (δημοσιογράφοι, καθαριστές, τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, καλλιτέχνες, πωλητές, μεταφραστές, επιμελητές κ.ο.κ.), οι οποίοι αντιμετωπίζονται από το κράτος ως επιχειρηματίες και από τους εργοδότες ως σκλάβοι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι το κράτος ή οι εργοδότες, ποιοι είμαστε: Δεν είμαστε ούτε επιχειρηματίες ούτε εργοδότες. Δεν εκμεταλλευόμαστε την εργασία κανενός. Δεν είμαστε «αφεντικά του εαυτού μας». Είμαστε εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Η επισφαλής μας θέση (χαμηλοί μισθοί/αμοιβές, υψηλή φορολογία/αυτασφάλιση, αδυναμία απεργίας, κατακερματισμός, κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απόλυσης/«παύσης της συνεργασίας» κ.λπ.), σε συνδυασμό με το κοινωνικό γόητρο που υποτίθεται ότι παρέχει η λεγόμενη «αυτοαπασχόληση» (η «καρδιά της μεσαίας τάξης», σύμφωνα με τους «ειδικούς»), έχει καθορίσει μέχρι τώρα την αδυναμία μας να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους εργασίας και, ει δυνατόν, να ακυρώσουμε την ίδια την ύπαρξη του εργαζόμενου («εσωτερικού» ή «εξωτερικού») με μπλοκάκι.

Βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής μας συνθήκης είναι ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα έναντι των εργοδοτών. Την ίδια στιγμή, πρέπει να καταβάλλουμε υπέρογκες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλα ποσά για μια σειρά άμεσων και έμμεσων φόρων. Η εποχή των Μνημονίων έβαλε κι εμάς στο στόχαστρο, όπως και όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και τη μείωση του αφορολόγητου, με αποτέλεσμα την εξώθησή μας στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη «μαύρη» εργασία, την αποδοχή κατάπτυστων εργασιακών όρων και συνθηκών, το φέσωμά μας από τους εργοδότες και την υπερδιόγκωση των οφειλών μας στα ασφαλιστικά ταμεία και στην εφορία. Η νέα σειρά μέτρων διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος επιδεινώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο: αύξηση της φορολόγησης, με επιβολή ενιαίου συντελεστή, και πιθανή αύξηση της παρακράτησης φόρου, κατάργηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ (με διατήρησή του για όσους δουλεύουν σε έναν μόνο εργοδότη), πιθανή επιβολή νέου χαρατσιού κ.ο.κ. Όποιο κι αν είναι το πόρισμα των εκπροσώπων του κεφαλαίου, ο στόχος είναι ο ίδιος: ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ακόμα μεγαλύτερη πειθάρχηση στις προσταγές εργοδοτών και κράτους, ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός των εργαζομένων με μπλοκάκι σύμφωνα με τους διαχωρισμούς που το ίδιο το κράτος θα ορίσει.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να αγωνιστούμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζομένους ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία της ζωής μας. Να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά ενάντια στα νέα μέτρα. Να αρνηθούμε συλλογικά την επιβολή μιας φορολόγησης που θα οδηγήσει τους περισσότερους συναδέλφους στην ανεργία και τη «μαύρη» εργασία. Να αρνηθούμε συλλογικά το δυσβάσταχτο βάρος της αυτασφάλισης.

Όσοι βρεθήκαμε σε αυτή την πρώτη διακλαδική συνάντηση θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι με μπλοκάκι δεν πρέπει να μείνει κι αυτή τη φορά αναπάντητη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε για μια ακόμα φορά να λαμβάνονται ερήμην μας αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Είμαστε ήδη πίσω από τα γεγονότα. Το απειλητικό ρεύμα μίσους και φόβου στην κοινωνία, ένα ρεύμα που βάζει την εργατική τάξη και τα πραγματικά υλικά της συμφέροντα στο περιθώριο, δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. Η ρήξη και η ανατροπή θα συμβεί πρώτα στην κοινωνία, όταν διαλύσουμε το προπέτασμα ότι εργοδότες και εργαζόμενοι είναι «ίσα κι όμοια», όταν προσπαθήσουμε συντονισμένα, οργανωμένα και με πείσμα να διαμορφώσουμε καλύτερους όρους για την επιβίωσή μας, κόντρα στη γενικευμένη μαυρίλα της μνημονιακής εποχής. Ας παλέψουμε έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης. 

***

Για τους εργαζομένους στα ΜME, η εργασία με απόδειξη παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), αποτελεί πλέον την κυρίαρχη συνθήκη. Αρχικά, ήταν ο μύθος του φιλόδοξου δημοσιογράφου που «συνεργάζεται» ταυτόχρονα, με πολλά ΜΜΕ και η ελεύθερη αγορά τού ανοίγει τα φτερά χωρίς να τον δεσμεύει σε μια εξαρτημένη σχέση εργασίας. Φυσικά, το ιδεολόγημα αυτό, αποτέλεσε ένα βολικό άλλοθι μόνο για λίγους μεγαλοδημοσιογράφους με την πραγματικότητα να είναι τελείως διαφορετική. Ο χώρος των ΜΜΕ σήμερα αποτελεί το πειραματόζωο των Μνημονίων: εδώ πρώτα εφαρμόζονται όλες οι νέες νομοθεσίες. Εκατοντάδες απολύσεις, ανεργία, επισφαλής και κακοπληρωμένη εργασία είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου. Για τ’ αφεντικά που θέλουν να μειώνουν όλο και περισσότερο το εργασιακό κόστος των επιχειρήσεών τους, η «συνεργασία» με «ελεύθερους επαγγελματίες», που δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα ως σκλάβοι τους, αποτελεί το μοναδικό τρόπο για να βρεις δουλειά στον κλάδο.

Σήμερα, για όσους εργαζόμαστε στα ΜΜΕ, καθόλου αίσθηση δεν προκαλεί μια αγγελία που αναφέρει «850 ευρώ μεικτά, με μπλοκάκι». Από αυτά, πρέπει να αφαιρέσεις ένα 20% (παρακράτηση φόρου ελεύθερων επαγγελματιών) και τουλάχιστον 240 ευρώ το μήνα για την ασφάλιση σου στον ΟΑΕΕ (κάτι που κανονικά θα βάραινε τον εργοδότη, ως εργοδοτική εισφορά προς το ασφαλιστικό ταμείο που όντως ανήκεις). Έτσι, το προνομιακό πακέτο εργασίας που προσφέρουν τα αφεντικά των ΜΜΕ εν καιρώ κρίσης, έχει μηνιαίες απολαβές 450 ευρώ το μήνα. Με το που πιάνεις δουλειά, ο όρος «ελεύθερος επαγγελματίας» αποτελεί απλή νομική κάλυψη, καθώς δουλεύεις ως μισθωτός χωρίς βέβαια να έχεις τα δικαιώματά του. Εξαντλητικό ωράριο (μέχρι να βγει η δουλειά, γιατί «η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα»…) στο χώρο του εργοδότη, υπερωρίες που δεν πληρώνονται, ενώ έννοιες όπως επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αποζημίωση αδείας είναι επιστημονική φαντασία. Έτσι, αυτό το ασαφές εργασιακό μόρφωμα δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να σε κάνει μπαλάκι ανάμεσα σε μισθωτό και «συνεργάτη», όποτε και για οποιονδήποτε λόγο τον βολεύει.

Την ίδια στιγμή, ο μπλοκάκιας του κλάδου δεν μπορεί να περιμένει απολύτως τίποτα από τα σωματεία, που κλείνουν τα μάτια στο φαινόμενο που γνωρίζουν ότι υπάρχει, αφήνοντας τον μόνο απέναντι στο φάντασμα της ανεργίας σε περίπτωση που προσπαθήσει να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Εδώ και χρόνια, τα σωματεία εργαζομένων των ΜΜΕ, θέλοντας, υποτίθεται, να «διαφυλάξουν» τον κλάδο, θέτουν ως προϋπόθεση για την ένταξη ενός εργαζομένου στους κόλπους τους την παρουσία του σε μισθολόγιο. Φυσικά, με την ανεργία και τις ευέλικτες μορφές εργασίες που διέπουν τον κλάδο, οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί απλή πρόφαση και ανάχωμα αυτών των συντεχνιακών σωματείων ώστε η βάση των εργαζομένων να μένει ανυπεράσπιστη. Σε ένα σωματείο εργαζομένων στα ΜΜΕ, μπορεί να είναι μέλος ο εργοδότης σου, αλλά εσύ όχι, γιατί έχεις μπλοκάκι. Και τι έγινε αν το καταστατικό των σωματείων απαγορεύει την παρουσία ιδιοκτητών…

Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες. Τα μπλοκάκια δεν είναι απελευθέρωση, είναι κρυφή μισθωτή εργασία.

Από την πρώτη φορά που δουλέψαμε στο χώρο της εκπαίδευσης ενηλίκων (προγράμματα του ινστιτούτου εκπαίδευσης ενηλίκων, όπως για παράδειγμα η εκμάθηση ελληνικών σε μετανάστες, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας κ.λπ.) αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε συμβάσεις μίσθωσης έργου (τότε ακόμα με ασφάλιση στο ΙΚΑ). Τις ίδιες συμβάσεις είδαμε αργότερα και στα ΙΕΚ, και στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν χειρότερα, καθώς στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για εκπαιδευτές στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας (το 2011) ανακαλύψαμε πως έπρεπε πλέον να ασφαλιζόμαστε στον ΟΑΕΕ. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Αλλοδαποί και Παλιννοστούντες Μαθητές», όπου για τη συνεργασία με τη δράση καλούμαστε να υπογράψουμε μηνιαίες συμβάσεις ανάθεσης έργου με την ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία. Είμαστε δηλαδή υποχρεωμένοι να γραφτούμε στον ΟΑΕΕ ώστε να μπορούμε να διδάξουμε, πράγμα εξαιρετικά ασύμφορο οικονομικά και επισφαλές επαγγελματικά. Με αυτό το εργασιακό καθεστώς, δεν έχουμε πλέον κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Έτσι λοιπόν, το δημόσιο σχολείο, με την «υποστήριξη» του ΕΣΠΑ, απασχολεί εκπαιδευτικούς με μπλοκάκι οι οποίοι πολύ απλά θα μείνουν άνεργες και άνεργοι μετά το πέρας των προγραμμάτων αυτών –χωρίς δυνατότητα εγγραφής στο (όποιο) ταμείο ανεργίας– και θα σταματήσουν να διδάσκουν τα ελληνικά ως δεύτερη/ξένη γλώσσα σε πλήθος αλλόγλωσσων παιδιών που χρειάζονται υποστήριξη.

***

«Συνάδελφος» και «συνεργάτης» λοιπόν κάθε δικηγόρος που έχει ήδη εκπληρώσει τη 18μηνη «θητεία» του, όπου ο κανόνας είναι η δωρεάν ή η έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, εξαναγκαζόμενος ουσιαστικά να φέρει εις πέρας οποιαδήποτε χαμαλοδουλειά, όντας όμως παράλληλα «ευγνώμων» που εργάζεται δωρεάν και αποκτά «ουσιαστική εμπειρία» από τα αφεντικά του… για τους όρους εισόδου του στην αγορά εργασίας ως «συν»-εργαζόμενου και αυτασφαλιζόμενου στο ΕΤΑΑ και ΤΠΔΑ δικηγόρου – μπλοκάκια.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», παρέχουμε νομικές υπηρεσίες για 10-12 ώρες σε πενθήμερη βάση, με αποδείξεις παροχής υπηρεσιών ανά μήνα ή ανά έτος στο όνομα του αφεντικού μας και γραμμάτια προείσπραξης στο όνομα πελάτη του δικηγορικού γραφείου, του οποίου η υλικοτεχνική υποδομή μάς παρέχεται «δωρεάν», αφού είμαστε όλοι … «συνάδελφοι» και «συνεργάτες».

«Συνάδελφοι» και «συνεργάτες» είμαστε και για το κράτος που, «αλληλέγγυα» σε αφεντικά και εργαζόμενους, επιβάλλει τέλος επιτηδεύματος, ΦΠΑ 23%, παρακράτηση φόρου και ασφαλιστικές εισφορές κλιμακούμενες ανάλογα με τα χρόνια που «αντέχει» κάθε «συνεργάτης» και «συνάδελφος» στη δικηγορία.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», δεν απεργούμε, παρά μόνο «απέχουμε» (από συζητήσεις ενώπιον των δικαστηρίων ή διενέργεια διαδικαστικών πράξεων) όταν και τα αφεντικά μας το κρίνουν σκόπιμο και επιβεβλημένο. Ποτέ όμως δεν κρίνεται αναγκαίο να «απέχουμε» από την εργασία που τους παρέχουμε εντός των δικηγορικών γραφείων.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες» που είμαστε, δεν υπάρχει στην περίπτωσή μας υποχρέωση υπογραφής συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας, υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών μας εισφορών, υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης απόλυσης, άδεια μητρότητας και λοχείας.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», δεν έχουμε εργασιακά δικαιώματα αλλά αποκλειστικά υποχρεώσεις, και από τη θέση μας αυτή καλούμαστε να αντισταθούμε «ομόψυχα» με τα αφεντικά μας, επωμιζόμενοι όμως αυτοτελώς ως «αυτοαπασχολούμενοι» τη «βιαιότητα» της μνημονιακής φορολόγησης, με κλίμακες μεγαλύτερες από αυτές με τις οποίες φορολογούνται τα κέρδη των δικηγορικών εταιρειών. Είναι αυτή η βιαίως επιβαλλόμενη εργασιακή πραγματικότητα που μας στερεί τη δυνατότητα αυτόνομης άσκησης του επαγγέλματός μας και μας καθιστά αναλώσιμα «εργαλεία» στα χέρια των αφεντικών.

Δεν είμαστε «συνάδελφοι» και «συνεργάτες» με τα αφεντικά μας. Είμαστε τμήμα της εργατικής τάξης που υφίσταται την εξαντλητική επιβαλλόμενη φορολογία, την καταβαράθρωση της υγειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισης και την εργοδοτική τρομοκρατία. ΝΑΙ, είμαστε και ΕΜΕΙΣ εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Εργάζομαι από το σπίτι μου με μπλοκάκι για διάφορα μεταφραστικά γραφεία ως «εξωτερική συνεργάτιδα», όπως αφεντικά και κράτος με ονομάζουν. Δουλεύω πρωί βράδυ, Σαββατοκύριακα, γιορτές και σχόλες. Προσπαθώ να μη λέω πολλά «όχι», γιατί ο εκάστοτε εργοδότης δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μου και μπορεί απλώς να μη μου ξαναδώσει δουλειά. Η κρίση επιδείνωσε την ήδη άσχημη οικονομική μου κατάσταση, αλλά και τη δυνατότητα να διεκδικώ καλύτερες συνθήκες εργασίας. Δουλεύω πολύ περισσότερες ώρες για πολύ λιγότερα λεφτά. Συχνά περνάνε μήνες μέχρι να πληρωθώ. Κάποιες φορές δεν πληρώθηκα καθόλου, αφού ο εργοδότης εξαφανίστηκε ή χρεοκόπησε. Βγάζω 400 με 500 ευρώ το μήνα, τη στιγμή που για την αυτασφάλισή μου στον ΟΑΕΕ πρέπει να πληρώνω 272,34 ευρώ μηνιαίως. Όταν δεν δουλεύω καθόλου, η ανεργία μου δεν καταγράφεται σε καμία στατιστική έρευνα, ούτε δικαιούμαι ταμείο ανεργίας, και όντας άνεργη πρέπει να βρω τα 272,34 ευρώ για τον ΟΑΕΕ. Πολλοί συνάδελφοί μου μεταφραστές, επιμελητές και διορθωτές σε αυτές τις συνθήκες αναγκάζονται να κλείσουν τα βιβλία τους στην εφορία και να είναι άνεργοι ή να δουλεύουν «μαύρα», ανασφάλιστοι και ευάλωτοι σε κάθε είδους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Και το δικό μου μέλλον το βλέπω μαύρο, αλλά δεν σκοπεύω να καταθέσω εύκολα τα όπλα…

***

Εργάζομαι ως καθηγητής Αγγλικών και Ελληνικών για αλλοδαπούς από το 1993. Μολονότι οι ημέρες πριν από τη διαβόητη «οικονομική κρίση» ήταν ελαφρώς «καλύτερες» –τόσο από την άποψη των εκπαιδευτικών ευκαιριών όσο και της αμοιβής– εμείς, οι εκπαιδευτικοί του ιδιωτικού τομέα, ήμασταν ανέκαθεν σκλάβοι της «επισφαλούς εργασίας» (όρος που άλλοι εργασιακοί χώροι τον έμαθαν τα τελευταία χρόνια). Τι σήμαινε επισφαλής εργασία για τους εκπαιδευτικούς του ιδιωτικού τομέα;

Ερχόμενης της οικονομικής κρίσης, η κατωφερής πορεία των εργασιακών πραγμάτων είχε αναπόφευκτο αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης μας. Δεχόμαστε μια λυσσαλέα επίθεση άνευ προηγουμένου από τα αφεντικά. 

Καταρχάς, στις 6/9/2012 ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Κέντρων Ξένων Γλωσσών «Europalso» υπέγραψε με το στημένο από τους ίδιους τους εργοδότες «σωματείο εργαζομένων» στα κέντρα ξένων γλωσσών νομού Αττικής σύμβαση εργασίας σύμφωνα με την οποία η ωριαία αμοιβή διδασκαλίας για καθηγητές με προϋπηρεσία από 0 έως 900 ημερομίσθια ορίζεται στα 3,52 ευρώ μεικτά (!), όσο στοιχίζουν, δηλαδή, δύο εισιτήρια του μετρό ή ένας καφές. Τους καθηγητές δε που θα μπαίνουν σε τάξη για να διδάξουν 18 ώρες την εβδομάδα θα τους αμείβουν με μηνιαίες μεικτές αποδοχές 253 ευρώ! Ακόμα όμως και εργοδότες που δεν ανήκουν στο «Europalso» έχουν εξαπολύσει επίθεση κατά των εργαζομένων. Αρνούνται να καταβάλουν δεδουλευμένα και κρατούν το προσωπικό τους σε ομηρία εκφοβίζοντάς τους με το ενδεχόμενο της ανεργίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο όμιλος «Interlingua», η στάση του οποίου ανάγκασε έξι συναδέλφους να προβούν σε επίσχεση εργασίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει κάποιοι ιδιοκτήτες κέντρων ξένων γλωσσών να ζητούν από το διδακτικό τους προσωπικό μπλοκάκι. Με τον τρόπο αυτόν –που πρέπει να τονιστεί ότι είναι παράνομος– αναζητούν να αυξήσουν τα κέρδη τους και να γλιτώσουν από τον πονοκέφαλο του ΙΚΑ και των δώρων. Ψάχνουν να βρουν διάφορες δικαιολογίες για να το επιβάλουν, όπως την απασχόληση σε ενδοεπιχειρησιακά μαθήματα. Τι οδυνηρές συνέπειες, όμως, έχει αυτό για εμάς;

Συν-μπλοκάκηδες, τα πράγματα δεν πάνε άλλο. Ήρθε ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και τα προβλήματά μας, και να κάνουμε αισθητή στους «ειδικούς» την παρουσία μας. Ας ενωθούμε και ας παλέψουμε όλοι μαζί.

Η «νίκη» να μη μπούμε στον ΕΟΠΥΥ, που «επετεύχθη» μέσω μιας 24ωρης απεργίας με προοπτική κλιμάκωσης (κούφια λόγια), τώρα, άμα θέλαμε, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πραγματική τομή στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη των τελευταίων τριών χρόνων στην Ελλάδα. Πώς ακριβώς όμως θα γίνει αυτή η αντιστροφή εάν μείνουμε αδρανείς, εάν περιμένουμε ακόμη μια 24ωρη απεργία (όπως αυτή της Δευτέρας) χωρίς κανένα περιεχόμενο που να εκφράζει άμεσα προβλήματα όχι μόνο του κλάδου, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας; Πώς δηλαδή θα πράξουμε αυτό που πολλοί συνάδελφοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως θέλουν να κάνουμε, να δείξουμε δηλαδή ότι είμαστε με την κοινωνία και όχι “αλήτες” και “ρουφιάνοι”;

Η απάντηση είναι απλή και φυσικά σε γενικότερα πλαίσια γνωστή, καθώς είναι το μόνο μας όπλο. Με απεργία. Με τι απεργία όμως; Μια 24ωρη απεργία από ένα σωματείο σφραγίδα ή μια απεργία γεμάτη με τις ανησυχίες και τον πόνο όλων των εργαζομένων της χώρας αυτής, δηλαδή μια απεργία που θα σαρώσει το εμπόρευμα, που θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για κάτι αυτονόητο; Για το ότι όλοι εμείς οι «ασφαλισμένοι», μαζί με τους «ανασφάλιστους», θέλουμε να έχουμε αξιοπρεπή ασφάλιση. Θέλουμε να εξαρτιόμαστε από ένα ταμείο που διαχειρίζονται ελάχιστοι προς όφελος κάποιων άλλων ή θέλουμε ένα ταμείο (ή πολλά) όπου θα μπορούμε να έχουμε λόγο στο τι ακριβώς μας προσφέρει και στο τι ακριβώς χρειαζόμαστε; Εμείς οι ίδιοι! Όχι άλλοι για μας!

Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι μια απεργία με αυτό το περιεχόμενο. Μια απεργία με διάρκεια και με κοινωνική απεύθυνση. Μια απεργία που θα φέρει στο πλάι μας και τους φυσικούς μας συμμάχους. Τα υπόλοιπα κομμάτια της τάξης μας. Ναι, αυτής που μας θεωρεί “αλήτες” και “ρουφιάνους”, κι όχι άδικα αν σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία τρία χρόνια, εν μέσω της βίαιης αυτής αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και άρα της ίδιας της ταξικής πάλης, έχουμε προσφέρει τα μέγιστα στα αφεντικά μας και στα αφεντικά τους.

Απεργία ενάντια στον ΕΟΠΥΥ λοιπόν, ενάντια στον ΕΟΠΥΥ και σε ό,τι τον έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Ενάντια στους γραφειοκράτες και τα στελέχη, ενάντια στα κατακάθια πάνω στα οποία στηρίζεται το κεφάλαιο για να μας καταστήσει φαντάσματα ανθρώπων, ενάντια στη μισθωτή εργασία, τα αφεντικά και την εκμετάλλευση. Δημιουργία δικτύων αντιπληροφόρησης από τους ίδιους τους απεργούς και τους ανέργους, χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα σε αυτούς μέσα παραγωγής. Απεργιακά ταμεία για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

X.

Τις τελευταίες μέρες υπέπεσε στην αντίληψή μας ένα άρθρο γνώμης από τον μπλόγκερ “πιτσιρίκο” το οποίο τουλάχιστον προσβάλλει απολυμένους συναδέλφους και επιπλέον μηδενίζει τη σημασία των εργατικών αγώνων ενάντια στις απολύσεις.

Αναφέρει, λοιπόν, ο αρθρογράφος: “Δεν μπορεί να πει κάποιος πως οι δημοσιογράφοι που απολύθηκαν ήταν οι χειρότεροι. Ειδικά στα καθεστωτικά ΜΜΕ έχουν παραμείνει τα πιο πιστά σκυλιά αλλά και πολλοί εγκλωβισμένοι που φοβούνται μη βρεθούν στον δρόμο και προσπαθούν να είναι φρόνιμοι και υπάκουοι.”. Για να αυτο-αναιρεθεί μόλις λίγες γραμμές πιο κάτω: “Η εξαφάνιση και η ανυπαρξία της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων που έχασαν τις δουλειές τους μου λέει κάτι πολύ απλό: Δεν είχαν λόγο ύπαρξης στη δημοσιογραφία και πριν χάσουν τις δουλειές τους.”

Στο ίδιο κείμενο έχουμε από τον ίδιο άνθρωπο τόσο την παραδοχή ότι οι περισσότεροι απολυμένοι δεν ήταν κακοί δημοσιογράφοι, όσο και το ότι ήταν, δημοσιογραφικά μιλώντας, “ανύπαρκτοι”. Ας αποφασίσει, τέλος πάντων, τι ήταν οι απολυμένοι, γιατί κάποιος που έχει τη στοιχειώδη γνώση του τι έχει συμβεί στον κλάδο τα τελευταία χρόνια, γνωρίζει πολύ καλά ότι η μεγάλη πλειοψηφία των απολυμένων ήταν άνθρωποι αγωνιστές και άνθρωποι που δεν έσκυψαν το κεφάλι στην εργοδοσία. Επιπλέον, ήταν αυτοί που στοχοποιήθηκαν από την εργοδοσία, ακριβώς γιατί με τη δουλειά τους στέκονταν εμπόδιο στον ιδεολογικό ολοκληρωτισμό που επιχειρούν να εφαρμόσουν τα αφεντικά των ΜΜΕ. Ήταν δηλαδή εργαζόμενοι που αντιστάθηκαν τόσο από ιδεολογική όσο και από ταξική σκοπιά στα αφεντικά τους. Αυτούς λοιπόν τους απολυμένους συναδέλφους κανένας πιτσιρίκος δεν έχει το δικαίωμα να τους αποκαλεί γενικολογώντας “δημοσιογραφικά ανύπαρκτους”.

Στο πρώτο συμπέρασμα που καταλήγει το άρθρο είναι το εξής: “Πρέπει να είναι χαζός όποιος δημοσιογράφος θέλει και προσπαθεί να επιστρέψει σε κάποιο από αυτά τα καθεστωτικά ΜΜΕ.” Ο αγώνας, όμως, ενάντια στις απολύσεις, που πολλές φορές έχει ως προέκταση το αίτημα της επαναπρόσληψης, είναι πρώτα και κύρια αγώνας υπέρ της επιβίωσης, αφού ως γνωστόν, ο εργαζόμενος το μόνο που έχει για να μπορεί να ζήσει είναι η εργατική του δύναμη. Και αν αυτή δεν μπορεί να την πουλήσει κάπου, τότε πολύ απλά δεν μπορεί να επιβιώσει. Είναι επίσης και αγώνας φύση ταξικός, αφού κάθε αγώνας που υπερασπίζεται το δίκαιο του εργαζόμενου, στρέφεται πρώτα και κύρια ενάντια στα κέρδη του αφεντικού, οξύνοντας την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Δεν αντιλαμβάνεται, επίσης, ο αρθρογράφος ότι μέσα στα καθεστωτικά ΜΜΕ λαμβάνει χώρα πέρα από τον ταξικό και ο ιδεολογικός αγώνας. Μιλάμε για τον αγώνα ενάντια στη λογοκρισία, ενάντια στη χειραγώγηση της πληροφορίας, ενάντια στην κατασκευασμένη είδηση, ενάντια στο προϊόν πληροφορία που ταυτίζεται με τις ιδεολογικές σκοπιμότητες του αφεντικού. Είναι ο αγώνας ενάντια στην αποξένωση του εργαζόμενου από το προϊόν εργασίας του – εν προκειμένω την μετάδοση της πληροφορίας. Και στα ΜΜΕ λοιπόν αυτός ο αγώνας δίνεται, πρέπει να δίνεται και δεν πρέπει να αφήνεται το προϊόν “μετάδοση της πληροφορίας” να περνάει από τα χέρια του εργαζόμενου στα χέρια του αφεντικού χωρίς αγώνα.

Είναι, λοιπόν, απολύτως χαζός, αυτός που οικειοθελώς αποδέχεται την απόλυσή του (και με αίτημα την επαναπρόσληψη) χωρίς αγώνα, ιδεολογικοποιώντας μάλιστα το γιατί δεν δίνει αυτόν τον αγώνα, α) γιατί η επιβίωσή του γίνεται αυτομάτως αμφίβολη β) φροντίζει να πλουτίζει το αφεντικό του σε βάρος του αμαχητί (ελπίζουμε ο αρθρογράφος να συμφωνεί ότι τα αφεντικά απολύουν για να αυξήσουν τα κέρδη τους) και γ) γιατί μέσα από την ανυπαρξία ταξικού και ιδεολογικού αγώνα των εργαζομένων ΚΑΙ στα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα αφεντικά των μίντια επιβάλλουν ευκολότερα την ιδεολογική ποδηγέτηση ολόκληρης της κοινωνίας.

Το επόμενο ενδιαφέρον σημείο του συγκεκριμένου άρθρου είναι: “Θα περίμενε κάποιος –τουλάχιστον εγώ θα το περίμενα- πως όλο αυτό το δημοσιογραφικό δυναμικό που βγήκε στην ανεργία θα έμπαινε στη διαδικασία να δημιουργήσει νέα μέσα και να προσπαθήσει να κάνει δημοσιογραφία και να επιβιώσει.” Προτρέπει, δηλαδή, ο αρθρογράφος τους απολυμένους να απεκδυθούν το ρόλο του εργαζόμενου και να αυτοχριστούν αφεντικά. Να δημιουργήσουν νέα μέσα και απ’ αυτά να επιβιώσουν. Δεν γράφει καν να καταλάβουν οι εργαζόμενοι τα μέσα παραγωγής και να τα αυτοδιαχειριστούν δημιουργώντας ρήξη στις καπιταλιστικές σχέσεις. Μιλάει καθαρά για δημιουργία νέων μέσων, δηλαδή νέων επιχειρήσεων. Εδώ, χωρίς να γνωρίζουμε την ταξική θέση του αρθρογράφου θα θέλαμε να τον ρωτήσουμε α) για να ανοίξει κάποιος μια επιχείρηση δεν χρειάζεται και το απαραίτητο κεφάλαιο (κάτι που κατά κανόνα ο εργαζόμενος δεν έχει); και β) στην υπόθεση εργασίας που βρίσκει το κεφάλαιο, γίνεται αφεντικό και ανοίγει “νέα μέσα”, πώς γίνεται να μην αναπαράξει μέσα από μια καπιταλιστική επιχείρηση τις καπιταλιστικές σχέσεις εργασίας; Πώς αποφεύγει δηλαδή να γίνει ο ίδιος καπιταλιστής; Και εν πάσει περιπτώσει ποια είναι εκείνα τα παραδείγματα ανθρώπων που “άνοιξαν νέα μέσα” και πέτυχαν να “επιβιώσουν” χωρίς να εκμεταλλεύονται την εργασία υπαλλήλων τους;

Συνεχίζει λίγο παρακάτω: “Όμως, το διαδίκτυο υπάρχει. Και είναι πεδίο δόξης λαμπρό για του δημοσιογράφους που έχασαν τις δουλειές τους. Μπλογκ, σάιτ, web radio, web tv –και πολλά άλλα- είναι στη διάθεσή τους και σχεδόν δωρεάν”. Συμβουλεύοντας τον μπλόγκερ “πιτσιρίκο” να λειτουργήσει και ως δημοσιογράφος, θα τον προτρέπαμε να κάνει μια μικρή έρευνα ανάμεσα στους απολυμένους δημοσιογράφους και να διαπιστώσει ο ίδιος το ποσοστό των συναδέλφων που δεν έχουν καν πρόσβαση στο ίντερνετ, καθότι αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Μάλλον θα εκπλαγεί από το πόσο μεγάλο είναι αυτό το ποσοστό. Να κάνει επίσης μια έρευνα για το πόσο καποιος που ασκεί δημοσιογραφία μέσα από ένα προσωπικό “μπλογκ, σάιτ, web radio, web tv –και πολλά άλλα-” καταφέρνει να επιβιώσει μέσα από αυτό.

Και κλείνει το συγκεκριμένο άρθρο με το μεγαλειώδες: “Οι χιλιάδες ελεύθεροι δημοσιογράφοι –το «απολυμένοι» δεν μου αρέσει- έχουν την δυνατότητα να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι ελεύθεροι. Για την ώρα, οι περισσότεροι νοσταλγούν την σκλαβιά.”Μάλιστα, το ακούσαμε και αυτό. Οι απολυμένοι είναι ελεύθεροι, ο αγώνας για την επαναπρόσληψη είναι λατρεία της σκλαβιάς και οι απολυμένοι δεν είναι απολυμένοι γιατί δεν αρέσει στον πιτσιρίκο. Δεν νομίζουμε ότι χρήζει περεταίρω σχολιασμού η συγκεκριμένη διαπίστωση. Αφήνουμε τους απολυμένους συναδέλφους μας να μας πουν πόσο ελεύθεροι νιώθουν, χωρίς νερό, φως, τηλέφωνο και φαί.

Επιμένουμε, λοιπόν, να φωνάζουμε:

ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ

Το ελληνικό κράτος για ακόμη μια φορά δείχνει τα δόντια του. Σε μια περίοδο οξυμένης στοχοποίησης των μεταναστών στο πλαίσιο προεκλογικών παιχνιδιών αλλά και της συστηματικής μετατόπισης του θεσμικού λόγου στην άκρα δεξιά, ο συνάδελφος δημοσιογράφος αλβανικής καταγωγής Νίκο Άγκο απειλείται με απέλαση εντός 30 ημερών. Πρόσχημα, η αδυναμία του λόγω προβλημάτων υγείας να συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό ενσήμων το 2007-2008, αδυναμία την οποία αντιμετώπιζουν δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, που κάποια στιγμή, είτε λόγω μαύρης εργασίας, είτε ανεργίας, ειδικά στις συνθήκες οικονομικής κρίσης, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον εκβιασμό των ενσήμων. 

Ο Νίκο Άγκο, μαχητικός δημοσιογράφος στο ρεπορτάζ των δικαιωμάτων και όχι μόνο, ζει στην ελλάδα πάνω απο 20 χρόνια και το τελευταίο διάστημα δεχόταν απειλές για τις αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές του θέσεις. Τη σκυτάλη πήρε το τμήμα Αλλοδαπών, που με ένα λιτό και απέριττο σημείωμα τον ειδοποίησε χθες ότι πρέπει να εγκαταλείψει τη χώρα, να εγκαταλείψει την εργασία του, την αντιρατσιστική του δράση, το φιλικό του περιβάλλον, την οικογένειά του και τις δύο κόρες του.

Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, όπως και η αστείρευτη επιθυμία μας να συντρίψουμε καθε απόπειρα, θεσμική ή μη, κοινωνικού εκφασισμού.

“Σ’ευχαριστώ Ελλάδα

Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα,  έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε  στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά  δεν το ξέρω, το  μόνο σίγουρο είναι ότι  δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας.  Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω.  Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα  άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο.  Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το  σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου.  Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές  τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα  και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να  αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω.  Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά  που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο  “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα:  Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!”

Κι όμως, δεν είναι κάποιου είδους σαξονικό χιούμορ. Είναι μια διαδικτυακή αγγελία που ζητάει αρθρο-σκλάβους. Όπως πληροφορούμαστε από την αγγελία (βλ. φωτογραφία), ο κυρ Παντελιός (sic), στον οποίο αποστέλλονται οι αιτήσεις “εργασίας”, έχει ακόμα την απαίτηση τα άρθρα να είναι πάνω από 300 λέξεις και φυσικά να είναι μοναδικά.

Οι αποκλειστικότητες, λέει, πληρώνονται πολλαπλάσια… το πόσο πολλαπλάσια δεν μας το αποκαλύπτει η αγγελία (πολλαπλάσια του 1 αποτελούν οι αριθμοί από το ένα ως το άπειρο), γιατί μάλλον είναι τόσο δυσθεώρητο το ποσό που το αφεντικό φοβάται ότι ο αιτών θα πάθει κάποιο ανεπανόρθωτο σοκ…

Συμβουλεύουμε, επίσης, τα αφεντικά του εν λόγω “μεγάλου πόρταλ ενημέρωσης” να αποσύρουν από τα απαραίτητα προσόντα το “ανήσυχο πνεύμα”, γιατί κάθε εργαζόμενος που φέρει αυτό το προσόν είθισται να ανταποδίδει το κάθε ευρώ με μια φάπα προς τέτοιους εργοδότες.

ΠΟΡΕΙΑ 1η ΜΑΗ, ΜΟΥΣΕΙΟ 11:00

Γιάννης Ρίτσος, Επιτάφιος

Ιδιαίτερα στην ελληνική καπιταλιστική πραγματικότητα, ακόμα και το 8ωρο, ματωμένο αίτημα των απεργών του Σικάγο, θεωρείται παρελθούσα συνθήκη. Η ανεργία καλπάζει και στην πραγματικότητα ξεπερνάει το ¼ του εργατικού δυναμικού, ο επισφαλώς εργαζόμενος με τα ελαστικά ωράρια, την ανασφάλιστη εργασία και τη διαρκή απειλή της απόλυσης είναι η επικρατέστερη φιγούρα της εργατικής τάξης, και την ίδια στιγμή μισθοί, συντάξεις, επιδόματα και άδειες πετσοκόβονται με ταχείς ρυθμούς. Η ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών τα τελευταία 2 χρόνια, κυρίως λόγω οικονομικών δυσχερειών, έρχεται να επισφραγίσει τη ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα που βιώνει το προλεταριάτο σήμερα.

Τα τελευταία 30 χρόνια το προλεταριάτο της χώρας διεμβολίστηκε από τον σοσιαλδημοκρατικό συνδικαλισμό, πείστηκε από τις υποσχέσεις ταξικής ανέλιξης και επιβεβαίωσε υλικά τη μικροαστική ονείρωξη μέσα από τις πιστωτικές κάρτες και τα δάνεια. Κατακερματισμένο και από την αναδιάρθρωση των μέσων παραγωγής βρέθηκε να αποθεώνει τον ατομικισμό και την προσωπική καβάντζα, ξεχνώντας έτσι ότι μέσω της συλλογικής ταξικής συνείδησης και των συλλογικών αγώνων κατόρθωσε να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του μέσα στα χρόνια.

Αυτή ακριβώς είναι η πρόκληση της εποχής. Να επανακτήσουμε ως εργατική τάξη τη συνείδηση της θέσης μας και των συλλογικών μας συμφερόντων. Συμφέροντα τα οποία στέκουν στην ακριβώς αντίθετη θέση με αυτά της αστικής τάξης, της τάξης των αφεντικών, του κράτους και τους κεφαλαίου.

Τίποτα κοινό δεν έχουμε με τα αφεντικά, εγχώρια και διεθνή, και αυτό πρέπει να γίνει σαφές. Ο ηττημένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, δεξιός και αριστερός, προσπαθεί, για παράδειγμα, να μας πείσει ότι υπογράφοντας συλλογική σύμβαση με μειώσεις στο μισθό έως και 20% είναι νίκη(!). Μας λένε ότι είναι κατάκτηση γιατί οι εργοδότες, λέει, δεν θέλουν καν να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις. Είναι κατάκτηση, γιατί «τι να κάνουμε, οι επιχειρήσεις πρέπει να γίνουν βιώσιμες, τα αφεντικά πρέπει να συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους, ο καπιταλισμός πρέπει να επιβιώσει». Ως τάξη πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν μας συμφέρει ούτε τα αφεντικά να αυξάνουν τα κέρδη τους ούτε να επιβιώσει ο καπιταλισμός. Δεν μας συμφέρει να γυαλίζουμε τις αλυσίδες μας, επειδή μας έχουν μάθει να ζούμε σιδηροδέσμιοι. Αυτό που μας συμφέρει είναι μια ζωή με αξιοπρέπεια και δημιουργικότητα, μια ζωή με εξασφαλισμένους τους υλικούς όρους επιβίωσης, μια ζωή που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να μας παρέχει.

Τα κελεύσματα για διαρκή υποταγή, είτε επικαλούνται τη σωτηρία της πατρίδας και «την εθνική ομοψυχία ενάντια στους κακούς ευρωπαίους», είτε γίνονται από αφεντικά και συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεξιά και αριστερά, έχουν έναν και μοναδικό στόχο: να μας κάνουν να παραδεχτούμε ότι η τάξη μας και η τάξη τους έχουν κοινά συμφέροντα. Να μας κάνουν να πειστούμε ότι είναι προς το συμφέρον μας η όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευσή μας, να μας κάνουν να συναινέσουμε στους όρους σκλαβιάς που μας ετοιμάζουν.

Αντιλαμβανόμενη η κυρίαρχη ιδεολογία ότι η κοινωνική συναίνεση στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα διαρρηγνύεται μέρα με τη μέρα, προσπαθεί να ανασυνταχθεί και, χρησιμοποιώντας ιδεολογικά τεχνάσματα, να αποπροσανατολίσει την κοινωνία. Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται το ξεπήδημα κομμάτων που φέρουν τον τίτλο του «αντιμνημονιακού». Σαν τους χαμαιλέοντες, άνθρωποι που στήριξαν ψυχή τε και σώματι αυτό το σύστημα (βλ. Καμμένο, Κατσέλη, Μπακογιάννη, Μανώλη κ.α.) προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν μεταλλαχθεί και ότι υποστηρίζουν πλέον τα συμφέροντά μας.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση κινείται επίσης η υπερπροβολή του ακροδεξιού λόγου και η ταυτόχρονη μιντιακή απενοχοποίηση των φασιστικών και ναζιστικών καθαρμάτων, και η τοποθέτησή τους εντός θεσμικού πλαισίου. Το σύστημα καλλιεργεί τα φοβικά και συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά, γιατί κατανοεί ότι είναι τα μόνα που θα παράγουν την απαραίτητη συναίνεση. Γιατί δεν είναι η Χρυσή Αυγή, αλλά οι «σοσιαλιστές» Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος που θεσμοθέτησαν τα ρατσιστικά πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες. Είναι το σύνολο του πολιτικού συστήματος και τα μιντιακά τους φερέφωνα που ανάγουν το «μεταναστευτικό» σε Νο1 «πρόβλημα», επιχειρώντας εκτός των άλλων να διασπάσουν την ενότητα που δομικά διέπει την τάξη μας.

Ας μην αυταπατόμαστε: οι φράχτες στον Έβρο, οι εισβολές σε σπίτια μεταναστών, τα σύγχρονα Νταχάου (που τολμάνε και τα αποκαλούν «κέντρα φιλοξενίας») δεν γίνονται για την «επίλυση του μεταναστευτικού», αλλά είναι τμήμα της οργανωμένης διάχυσης φόβου και πανικού στην κοινωνία, για τη μετατόπιση του δημόσιου διαλόγου και εν τέλει για την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης.

Η καταστολή που δεχόμαστε, όμως, δεν είναι μόνο ιδεολογική, αλλά και φυσική, καθότι ως γνωστόν, όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Ειδικά αυτή την περίοδο, ο κρατικός σχηματισμός νομοθετεί και δρα κατασταλτικά ενάντια σε οποιονδήποτε αντιστέκεται. Από τους τρομονόμους ως τους κουκουλονόμους, την αστυνομική βία σχεδόν σε κάθε πορεία, τις προφυλακίσεις διαδηλωτών όπως των τεσσάρων στις 12/02, τα ισόβια που μοιράζει το σύστημα «δικαιοσύνης» σε δεκάδες αγωνιστές, τις διαρκείς δίκες που ουσιαστικά κρίνουν παράνομες όλες τις απεργίες συνολικά, την ένστολη υποστήριξη μεγαλοεταιριών ενάντια σε ντόπιες κοινωνίες (Λευκίμμη, Κερατέα, Χαλκιδική κ.α.), την αναγόρευση ολόκληρων περιοχών σε «κόκκινες ζώνες» (Εξάρχεια), την ανάπτυξη χιλιάδων μπάτσων για τη διεκπεραίωση ναζιστικής έμπνευσης θεαμάτων (παρελάσεις), αλλά και την αδιάψευστη ενεργοποίηση του παρακράτους – όλες αυτές οι μεθοδεύσεις συνιστούν ένα τοπίο καταστολής που βάζει στο στόχαστρο όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια.

Στο παραπάνω πλαίσιο διοργανώνονται οι εκλογές της 6ης Μαΐου. Όπως και σε κάθε εκλογές, έτσι και σε αυτές, το κοινωνικό σώμα καλείται να επιλέξει τους δυνάστες του ή στην καλύτερη περίπτωση αυτούς που θα αντανακλούν την γκρίνια του στο κοινοβούλιο. Και αυτές οι εκλογές είναι το άλλοθι ευγενείας της βάρβαρης επίθεσης που βιώνουμε, είναι ο δημοκρατικός μανδύας του καπιταλισμού. Η ψήφος δεν είναι αντιμνημονιακός αγώνας, είναι η αυταπάτη ότι μέσα από τη δημοκρατία τους επιλύνονται όλα μας τα προβλήματα. Ως τάξη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο καπιταλισμός, είτε με το προσωπείο της δημοκρατίας είτε με αυτό της χούντας, είναι πανταχού παρών, διαιωνίζοντας την εκμετάλλευσή μας. Από τη θέση μας, δεν μπορούμε παρά να τονίσουμε με σαφήνεια ότι η διαμαρτυρία, η αντίσταση, ο αγώνας και η ταξική αντεπίθεση δεν περνάνε μέσα από τα εκλογικά κανάλια και την αντιπροσώπευση.

Η εκμετάλλευση έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός. Ο αγώνας για την ανατροπή του οργανώνεται και διεξάγεται καθημερινά στους χώρους αναφοράς μας: στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις γειτονιές, τους χώρους εργασίας.

Ως εργάτες/ριες (μισθωτοί/ες, επισφαλώς εργαζόμενοι/ες, «μαύροι/ες» και άνεργοι/ες) πρέπει να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Μακριά από φυλετικές και έμφυλες διακρίσεις και πρακτικές κοινωνικού κανιβαλισμού, συλλογικοποιούμαστε με οριζόντιες δομές χωρίς ειδικούς και αρχηγούς, χωρίς πατερούληδες που ξέρουν τα συμφέροντά μας καλύτερα από εμάς. Κατανοούμε και διατρανώνουμε ότι για τα δεινά μας δεν φταίνε οι μετανάστες, φταίνε τα αφεντικά. Δεν πέφτουν οι μισθοί ή χάνουμε τη δουλειά μας επειδή «μας τις παίρνουν οι ξένοι», αλλά επειδή αυτό είναι που συμφέρει τους καπιταλιστές: η όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευσή μας.

Οργανωνόμαστε μέσα από σωματεία, συνελεύσεις και συλλογικότητες βάσης. Δεν αρκούμαστε στο να γκρινιάζουμε, αλλά βρίσκουμε και άλλους ανθρώπους που είναι διαθέσιμοι να παλέψουν μαζί μας και δημιουργούμε δομές αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς. Δεν αφήνουμε τις λήψεις των αποφάσεων στους λίγους, στους εκλεκτούς του κάθε ΔΣ, αλλά αποφασίζουμε μέσα από συνελεύσεις όπου το κάθε μέλος είναι ισότιμο, όπου η κάθε άποψη ακούγεται, συζητιέται και, στη βάση της κατανόησης των κοινών συμφερόντων, παίρνονται οι αποφάσεις.

Δεν οικτίρουμε την κακή μας τύχη, ούτε περιμένουμε οι θεοί «να πάρουν μακριά από εμάς την κρίση». Βαδίζουμε με συνείδηση για την αντεπίθεση της τάξης μας, για την ανατροπή της συνθήκης σκλαβιάς που μας έχουν επιβάλει και ολοένα οξύνεται. Αρκεί να πιστέψουμε ότι κανείς δεν θα ψάλει τον επιτάφιο της ταξικής μας πάλης. Αρκεί να πιστέψουμε ότι η τάξη μας θα νικήσει και δεν θα υπάρχει άλλη τάξη να της αντιπαρατεθούμε, ως την κατάργηση της μισθωτής εργασίας και την αταξική κοινωνία.