Categories
Λάβαμε Νέα από τα μαγαζιά

Ελευθεροτυπία – Toο good to be true

Δημοσιεύουμε αυτούσιο το κείμενο-μαρτυρία του συναδέλφου στην “Ε” Μπάμπη Πολυχρονιάδη – ο οποίος βρίσκεται σε επίσχεση εργασίας – αναφορικά με το άνοιγμα της εφημερίδας.

Τις τελευταίες ημέρες πολλοί συντάκτες της «Ε» κληθήκαμε σε συσκέψεις – ενημερώσεις και κατ’ ιδίαν συναντήσεις με το νέο μέτοχο της ΧΚΤ κ. Χάρη Οικονομόπουλο. Σε κάποιες από αυτές παρέστησαν και οι συνεργάτες του κ.κ. Ηλίας Θεοδώρου (σ.σ. τον οποίο ο Χ. Οικονομόπουλος μας παρουσίασε ως τον διευθύνοντα σύμβουλο της νέας εταιρείας που θα εκδώσει την «Ε» και ως εκ τούτου που θα μας προσλάβει με νέες συμβάσεις) και Χριστόφορος Στράτος.

Στις συναντήσεις αυτές ενημερωθήκαμε για το «όραμα» του κ. Οικονομόπουλου για μία πραγματικά ανεξάρτητη εφημερίδα που θα δημοσιεύει τα πάντα ακόμη και αν αυτά αφορούν ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες του τόπου και τραπεζίτες (σ.σ. τα δύο τελευταία χρόνια, πάντως, στην «Κ.Ε.» τουλάχιστον –όπου εργαζόμουν- δεν μου έλειψε τέτοια ελευθερία), για μία εφημερίδα που οι συντάκτες της δεν θα μπορούν να απασχολούνται σε γραφεία τύπου και υπουργεία (σ.σ. σωστό κι αυτό) και άλλα τέτοια όμορφα όπως για το παλιό και σάπιο πολιτικό σύστημα που σιγά – σιγά ξηλώνεται κτλ κτλ. Πολίτης Κέϊν στα χρόνια της νιότης δηλαδή…

Μόνο για το οικονομικό δεν μας έγινε λόγος. «Οι νέες συμβάσεις και το ύψος των αμοιβών ακόμη εξετάζονται»…

Ας πούμε ότι καλά μέχρι εδώ, τουλάχιστον για όσους από εμάς πιστεύουν ότι η διατήρηση του τίτλου «Ελευθεροτυπία» -μετά της υπεραξίας του- είναι το μόνο μέσο διασφάλισης στο μέλλον αποζημιώσεων και δεδουλευμένων όλων των εργαζομένων στη ΧΚΤ, ειδικά μετά την έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (σ.σ. άλλοι «οραματιστές» και αυτοί) η οποία μπορεί να οδηγήσει σε απαξίωση τον τίτλο «Ελευθεροτυπία».

Σήμερα, ωστόσο, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα προκειμένου να πάω αύριο να υπογράψω την καταγγελία της σύμβασής μου με την ΧΚΤ, στην οποία εξακολουθώ να είμαι με επίσχεση εργασίας.

Επικοινώνησα με τον συνάδελφο του λογιστηρίου για να ενημερωθώ αν μαζί με την καταγγελία της παλαιάς θα υπογράψω και τη νέα σύμβαση, αφού πρώτα μάθω το περιεχόμενό της. Η απάντησή του ήταν αρνητική: «θα πάρει καιρό να υπογραφούν οι νέες».

Επικοινώνησα με τη γραμματέα του κ. Οικονομόπουλου και ζήτησα να μιλήσω με τον κ. Θεοδώρου από τη στιγμή που αυτός θα είναι τυπικά ο νέος εργοδότης μας. Μετά από λίγα λεπτά αναμονής η γραμματέας με παρέπεμψε στον διευθυντή της εφημερίδας κ. Βαγγέλη Παναγόπουλο.

Στο μεταξύ άρχισαν να μου καταφθάνουν πληροφορίες τόσο από το περιεχόμενο της συνάντησης που είχε ο κ. Οικονομόπουλος με συντάκτες του Έψιλον, του enet.gr κ.α. το μεσημέρι καθώς από συνομιλίες με συντάκτες που είχαν καταγγείλει τις συμβάσεις τους μετά από κάποιους μήνες που ήταν σε επίσχεση εργασίας.

Και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: ο λόγος που δεν υπογράφουμε ταυτόχρονα καταγγελίες παλαιών συμβάσεων και νέες συμβάσεις είναι το κούρεμα ή και η πλήρης διαγραφή ακόμη απαιτήσεών μας.
Ο κ. Οικονομόπουλος είπε στους συντάκτες του Έψιλον και του enet.gr ότι θα είναι χαρά του να αντιμετωπίσει στο δικαστήριο όσους διεκδικήσουν μισθούς για την περίοδο της επίσχεσης, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου. Μόνο που η εν λόγω απόφαση αφορά ατομική επιχείρηση της οποίας ο ιδιοκτήτης ήταν βαριά άρρωστος και ως εκ τούτου μη δυνάμενος να λειτουργήσει το μαγαζί του. Καμία σχέση δηλαδή με το δικό μας «μαγαζί» στο οποίο μπήκε και νέος μέτοχος…

Και αφού λοιπόν είναι χαρά του κ. Οικονομόπουλου να μας αντιμετωπίσει στο δικαστήριο για το θέμα των επισχέσεων, γιατί τότε συνέστησε σε άλλους συναδέλφους –που έχουν ήδη καταγγείλει συμβάσεις και που συζητούν την επιστροφή τους- να παραιτηθούν των αξιώσεών τους για το διάστημα της επίσχεσης?

Να πάμε λοιπόν σαν… γατάκια και να υπογράψουμε τις καταγγελίες και μετά να μας λιώσετε στην κυριολεξία μέχρι να μας κάνετε νέες συμβάσεις? Αν ξεκινάτε με τους μισθούς της επίσχεσης σειρά τι έχει μετά? Τα δεδουλευμένα? Οι αποζημιώσεις? Μήπως θα πρέπει να βγάλουμε και μπλοκάκι στο τέλος για να μας πάρετε στη δούλεψή σας?

Ακούστε το καλά: σε ότι με αφορά, ναι, μπορεί να είμαι απλήρωτος, μπορεί να δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα, αλλά δε θα κάτσω να με λιανίσετε για να μου δώσετε πίσω τι, τη δουλειά που ακόμη και σήμερα -ως επισχεσία- μου ανήκει. Και να σας πω και κάτι άλλο: αν οραματίζεστε το «νέο» και το «καθαρό» για την εφημερίδα, οι πρακτικές που πάτε να εφαρμόσετε είναι παλιές και άκρως «συστημικές», σαν εκείνες των τραπεζών που σου λένε «σου κόβω την ρεκλάμα αν με ενοχλήσεις ξανά».

Μπάμπης Πολυχρονιάδης 12-12-12

Υ.Γ. Μία τρομερή σύμπτωση: από τις εκατοντάδες χιλιάδες πολυκατοικίες που βρίσκονται στο λεκανοπέδιο της Αττικής, η κυρία Λ.Σ. –υπεύθυνη σύμφωνα με το νόμο σε εταιρείες που μετέχουν οι κ.κ. Οικονομόπουλος και Στράτος -διαμένει σε μία στο Φάληρο, την οποία τυχαίνει να δηλώνει ως έδρα σε καμιά 20αριά εταιρείες του ο Π. Κυριακίδης, μέτοχος στην ΧΚΤ με ποσοστό 10% μέσω της ΝΕΠ! Εντάξει, δε λέω, υπάρχουν και γείτονες που δε λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους… Αλλά σύμπτωση και αυτή… (η πολυκατοικία, πάντως, σε αναλογία τ.μ. ξεπερνά και τα νησιά Καϋμάν σε αριθμό εταιρειών)

Υ.Γ.2 Και λίγο gossip: Σε εταιρεία με τον κ. Οικονομόπουλο συναντάται και… «σκακιστής» συνάδελφός μας που αναφέρει ως τόπο κατοικίας Μίνωος 10-16, Νέος Κόσμος… Terminal για ΦΕΚ…

Categories
Λάβαμε

Καταγγελία για επίθεση εναντίον φωτορεπόρτερ και αφαίρεση εξοπλισμού

Δημοσιεύουμε  την καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας. Θυμίζουμε παλαιότερα περιστατικά εδώ κι εδώ

H Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας καταγγέλλει την απαράδεκτη επίθεση που δέχτηκαν συνάδελφοι φωτορεπόρτερ το βράδυ της Πέμπτης 06 Δεκεμβρίου, ενώ κάλυπταν συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της λήξης των επεισοδίων συλλαλητηρίου στην πλατεία των Εξαρχείων, ομάδα τριών ατόμων ηλικίας περίπου 35 ετών, οι οποίοι δεν φορούσαν κουκούλες και ήταν αποκομμένοι από το υπόλοιπο πλήθος, επιτέθηκαν σε δυο επαγγελματίες φωτορεπόρτερ που βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στην οδό Στουρνάρη και Νοταρά. Με φωνές και απειλές, αφού τους χτύπησαν τους πήραν τις φωτογραφικές τους μηχανές. Παρόλο που οι συνάδελφοι τους διαβεβαίωσαν πως οι λήψεις τους ήταν καταγραφή των γεγονότων, στο πλαίσιο των κανόνων που οφείλουν να τηρούν ως επαγγελματίες, εκείνοι συνέχισαν να τους απειλούν και αρνήθηκαν να τους επιστρέψουν πίσω τον εξοπλισμό τους. Σύμφωνα με τη μαρτυρία των συναδέλφων μας, στόχος τους ήταν εμφανώς να τους πάρουν τον εξοπλισμό, χωρίς στην πραγματικότητα να τους ενδιαφέρει τι είχαν φωτογραφήσει!

Αυτό ονομάζεται «πλιάτσικο» και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί χαρακτηριστικό διαμαρτυ-ρομένων συμπολιτών μας εναντίον εργαζομένων στην Ενημέρωση.

Οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο στην προσπάθειά τους για ολόπλευρη ενημέρωση βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων και δουλειά τους είναι να τα καταγράφουν, τηρώντας όλους τους κανόνες δεοντολογίας και σε καμία περίπτωση, το τονίζουμε αυτό, ΝΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝ Ή ΝΑ ΕΝΟΧΟΠΟΙΟΥΝ οποιονδήποτε. Καταδικάζουμε την οποιαδήποτε μορφή βίας και οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που στόχο έχει τη φίμωση του Τύπου (εάν αυτός είναι ο στόχος), από όπου και αν προέρχεται και με όποιον τρόπο και αν γίνεται. Θεωρούμε ότι, τέτοιου είδους επιθέσεις, που απροκάλυπτα στόχο έχουν την αφαίρεση του εξοπλισμού μας και μόνον, είναι παντελώς απαράδεκτες και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με ιδεολογίες, αρχές ή αγώνες, είναι στην ουσία απλώς «πλιάτσικο» και θα πρέπει όχι μόνο να καταδικαστούν από όλους, αλλά να σταματήσουν εδώ και τώρα!

Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ              Η ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΑΡΙΟΣ  ΛΩΛΟΣ          ΧΡΙΣΤΙΝΑ  ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Categories
Λάβαμε

Καταγγελία για επίθεση εναντίον φωτορεπόρτερ και αφαίρεση εξοπλισμού

Δημοσιεύουμε  την καταγγελία της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας. Θυμίζουμε παλαιότερα περιστατικά εδώ κι εδώ

H Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας καταγγέλλει την απαράδεκτη επίθεση που δέχτηκαν συνάδελφοι φωτορεπόρτερ το βράδυ της Πέμπτης 06 Δεκεμβρίου, ενώ κάλυπταν συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της λήξης των επεισοδίων συλλαλητηρίου στην πλατεία των Εξαρχείων, ομάδα τριών ατόμων ηλικίας περίπου 35 ετών, οι οποίοι δεν φορούσαν κουκούλες και ήταν αποκομμένοι από το υπόλοιπο πλήθος, επιτέθηκαν σε δυο επαγγελματίες φωτορεπόρτερ που βρίσκονταν εκείνη την στιγμή στην οδό Στουρνάρη και Νοταρά. Με φωνές και απειλές, αφού τους χτύπησαν τους πήραν τις φωτογραφικές τους μηχανές. Παρόλο που οι συνάδελφοι τους διαβεβαίωσαν πως οι λήψεις τους ήταν καταγραφή των γεγονότων, στο πλαίσιο των κανόνων που οφείλουν να τηρούν ως επαγγελματίες, εκείνοι συνέχισαν να τους απειλούν και αρνήθηκαν να τους επιστρέψουν πίσω τον εξοπλισμό τους. Σύμφωνα με τη μαρτυρία των συναδέλφων μας, στόχος τους ήταν εμφανώς να τους πάρουν τον εξοπλισμό, χωρίς στην πραγματικότητα να τους ενδιαφέρει τι είχαν φωτογραφήσει!

Αυτό ονομάζεται «πλιάτσικο» και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί χαρακτηριστικό διαμαρτυ-ρομένων συμπολιτών μας εναντίον εργαζομένων στην Ενημέρωση.

Οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο στην προσπάθειά τους για ολόπλευρη ενημέρωση βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή των γεγονότων και δουλειά τους είναι να τα καταγράφουν, τηρώντας όλους τους κανόνες δεοντολογίας και σε καμία περίπτωση, το τονίζουμε αυτό, ΝΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΟΥΝ Ή ΝΑ ΕΝΟΧΟΠΟΙΟΥΝ οποιονδήποτε. Καταδικάζουμε την οποιαδήποτε μορφή βίας και οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που στόχο έχει τη φίμωση του Τύπου (εάν αυτός είναι ο στόχος), από όπου και αν προέρχεται και με όποιον τρόπο και αν γίνεται. Θεωρούμε ότι, τέτοιου είδους επιθέσεις, που απροκάλυπτα στόχο έχουν την αφαίρεση του εξοπλισμού μας και μόνον, είναι παντελώς απαράδεκτες και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με ιδεολογίες, αρχές ή αγώνες, είναι στην ουσία απλώς «πλιάτσικο» και θα πρέπει όχι μόνο να καταδικαστούν από όλους, αλλά να σταματήσουν εδώ και τώρα!

Ο  ΠΡΟΕΔΡΟΣ              Η ΓΕΝ.ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΜΑΡΙΟΣ  ΛΩΛΟΣ          ΧΡΙΣΤΙΝΑ  ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ
Categories
Αντιπληροφόρηση Λάβαμε

“Τι μου δίνει ζωή τελικά;” (επιστολή απολυμένου στα Metropolis)

Γνωστοποιούμε την ακόλουθη επιστολή απολυμένου συναδέλφου μας, επειδή αναδύει συναισθήματα που είμαστε σχεδόν βέβαιοι/ες ότι όλοι όσοι επιμένουν να αντιστέκονται κάποια στιγμή τα έχουν ζήσει…
Εργαζόμενοι/Απολυμένοι στα Metropolis
“Ξυπνάω το πρωί γεμάτος ενέργεια, διάθεση, ελπίδα, θάρρος. 
Κάθε μέρα γνωστοί και συγγενείς μου τηλεφωνούν. Ανησυχούν για το πώς τα πάω. 6 μήνες άνεργος, ένα χρόνο απλήρωτος. Ρωτούν πως την βγάζω, αν βρήκα δουλειά, αν είχα κάτι νεότερο από την παλιά μου δουλειά στο Metropolis. Λένε ότι κινδυνεύω και από κατάθλιψη. 
Μα εγώ ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί, με πάθος να ζήσω την μέρα, με πράγματα να κάνω, με στόχο. Έχω γεμίσει συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, πάθος, οργή, μίσος, αγάπη. Και αργά το βράδυ κοιμάμαι κατάκοπος, μα περήφανος και αξιοπρεπής. Έχω πάθει κάτι; Άλλα έπρεπε να μου συμβαίνουν. 
Τι είναι αυτό που μου δίνει ζωή; 
Είναι η ελπίδα ότι θα πάει καλύτερα το κράτος; ότι θα τελειώσει η κρίση; ότι θα ανοίξουν οι δουλειές των αφεντικών και θα βρω και εγώ μία; ότι το παλιό μου αφεντικό, o Ανδρέας Κουρής, θα με λυπηθεί και θα μου δώσει αυτά που μου χρωστάει; ότι θα βρεθεί κάποιος που θα τον αναγκάσει να τα δώσει;…. Σκατά, αν περιμένω κάποιο χέρι να με σώσει, ή θα πεθάνω από την πείνα ή που θα χάσω τον εαυτό μου και τα λογικά μου. 
Ζωή μου δίνει ο αγώνας μου, ο αγώνας μας. Ο συνάδελφος που δίπλα μου διεκδικεί με πάθος αυτά που του ανήκουν. Που δεν με αφήνει μόνο μου. Που με παίρνει τηλέφωνο αργά το βράδυ για να δει αν γύρισα από την αφισοκόλληση. Που μιλάμε περισσότερο για τις ζωές μας τώρα παρά όταν δουλεύαμε δίπλα, δίπλα. Που με εμψυχώνει όταν βλέπει ότι λυγίζω. 
Ζωή μου δίνει ο θυμός. Η εξοργιστική αδικία που μια ζωή δούλευα για ψίχουλα και το αφεντικό μου πλούτιζε. Και τώρα που τα θέλει όλα δικά του με πετάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι ταξικός ο θυμός μας. Γιατί είναι αυτοί και εμείς. Οι εργάτες και τ’ αφεντικά. 
Ζωή μου δίνει η αλληλεγγύη. Φίλοι που ξανασυναντηθήκαμε μέσα από αυτόν τον αγώνα. Κόσμος που γνώρισα και μου συμπαραστέκεται. Δεν είναι ελεήμονες, είναι σύντροφοι. Δεν μου χτυπούν συγκαταβατικά την πλάτη. Δεν μου δίνουν ελεημοσύνη. Παλεύουν μαζί μου, για μένα, για τον δίπλα μου, για τον εαυτό τους. 
 Ζωή μου δίνουν οι φίλοι μου. Που με στηρίζουν και με εμψυχώνουν. Που δεν έχουν προσκυνήσει ακόμα. Που δεν έχουν ισοπεδωθεί από την μηχανή του συστήματος. Που μου στέλνουν μήνυμα «κουράγιο», «γερά», «συνεχίζουμε». 
Ζωή μου δίνει η ανισότητα. Που το πρώην αφεντικό μου χρωστάει 2 δις και είναι πρώτη μούρη και εγώ ψάχνω 100 ευρώ γιατί μου κόψανε το ρεύμα. Που αυτός πάει για καταδύσεις, έχει κανάλι, κάνει κοσμική ζωή και εγώ χρωστάω τρία νοίκια. Που αυτός μπορεί να πληρώνει λιγότερους φόρους από εμένα. Που για να σώσει την τσέπη του, καταστρέφει τις ζωές μας και δεν τρέχει τίποτα διότι είναι επιχειρηματίας με πλάτες. Με πνίγει η αδικία και η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατή, από πιο βαθιά. 
Ζωή μου δίνουν οι ξεπουλημένοι συνάδελφοί μου. Εργοδοτικοί, παρτάκηδες, εγωιστές, αδίστακτοι. Όσα περισσότερα αναξιοπρεπή, βρώμικα, κλεμμένα, εργοδοτικά ευρώ παίρνουν τόσο περισσότερο πείσμα με γεμίζουν. 
Ζωή μου δίνει η κάθε μέρα. Γεμάτη. Κουβέντες, τηλέφωνα, συνέλευση, αφίσες, κείμενα, σχέδια, απόψεις, διαφωνίες, παροτρύνσεις. 
Ζωή μου δίνει το χθες που πάλεψα. 
Ζωή μου δίνει το σήμερα που το ζω. 
Ζωή μου δίνει το αύριο που εγώ ορίζω. 
Γιατί θέλω να ζήσω και όχι να επιζήσω”.
Categories
Αντιπληροφόρηση Λάβαμε

“Τι μου δίνει ζωή τελικά;” (επιστολή απολυμένου στα Metropolis)

Γνωστοποιούμε την ακόλουθη επιστολή απολυμένου συναδέλφου μας, επειδή αναδύει συναισθήματα που είμαστε σχεδόν βέβαιοι/ες ότι όλοι όσοι επιμένουν να αντιστέκονται κάποια στιγμή τα έχουν ζήσει…
Εργαζόμενοι/Απολυμένοι στα Metropolis
“Ξυπνάω το πρωί γεμάτος ενέργεια, διάθεση, ελπίδα, θάρρος. 
Κάθε μέρα γνωστοί και συγγενείς μου τηλεφωνούν. Ανησυχούν για το πώς τα πάω. 6 μήνες άνεργος, ένα χρόνο απλήρωτος. Ρωτούν πως την βγάζω, αν βρήκα δουλειά, αν είχα κάτι νεότερο από την παλιά μου δουλειά στο Metropolis. Λένε ότι κινδυνεύω και από κατάθλιψη. 
Μα εγώ ξυπνάω νωρίς κάθε πρωί, με πάθος να ζήσω την μέρα, με πράγματα να κάνω, με στόχο. Έχω γεμίσει συναισθήματα. Χαρά, ενθουσιασμός, πάθος, οργή, μίσος, αγάπη. Και αργά το βράδυ κοιμάμαι κατάκοπος, μα περήφανος και αξιοπρεπής. Έχω πάθει κάτι; Άλλα έπρεπε να μου συμβαίνουν. 
Τι είναι αυτό που μου δίνει ζωή; 
Είναι η ελπίδα ότι θα πάει καλύτερα το κράτος; ότι θα τελειώσει η κρίση; ότι θα ανοίξουν οι δουλειές των αφεντικών και θα βρω και εγώ μία; ότι το παλιό μου αφεντικό, o Ανδρέας Κουρής, θα με λυπηθεί και θα μου δώσει αυτά που μου χρωστάει; ότι θα βρεθεί κάποιος που θα τον αναγκάσει να τα δώσει;…. Σκατά, αν περιμένω κάποιο χέρι να με σώσει, ή θα πεθάνω από την πείνα ή που θα χάσω τον εαυτό μου και τα λογικά μου. 
Ζωή μου δίνει ο αγώνας μου, ο αγώνας μας. Ο συνάδελφος που δίπλα μου διεκδικεί με πάθος αυτά που του ανήκουν. Που δεν με αφήνει μόνο μου. Που με παίρνει τηλέφωνο αργά το βράδυ για να δει αν γύρισα από την αφισοκόλληση. Που μιλάμε περισσότερο για τις ζωές μας τώρα παρά όταν δουλεύαμε δίπλα, δίπλα. Που με εμψυχώνει όταν βλέπει ότι λυγίζω. 
Ζωή μου δίνει ο θυμός. Η εξοργιστική αδικία που μια ζωή δούλευα για ψίχουλα και το αφεντικό μου πλούτιζε. Και τώρα που τα θέλει όλα δικά του με πετάει στα σκουπίδια. Γιατί είναι ταξικός ο θυμός μας. Γιατί είναι αυτοί και εμείς. Οι εργάτες και τ’ αφεντικά. 
Ζωή μου δίνει η αλληλεγγύη. Φίλοι που ξανασυναντηθήκαμε μέσα από αυτόν τον αγώνα. Κόσμος που γνώρισα και μου συμπαραστέκεται. Δεν είναι ελεήμονες, είναι σύντροφοι. Δεν μου χτυπούν συγκαταβατικά την πλάτη. Δεν μου δίνουν ελεημοσύνη. Παλεύουν μαζί μου, για μένα, για τον δίπλα μου, για τον εαυτό τους. 
 Ζωή μου δίνουν οι φίλοι μου. Που με στηρίζουν και με εμψυχώνουν. Που δεν έχουν προσκυνήσει ακόμα. Που δεν έχουν ισοπεδωθεί από την μηχανή του συστήματος. Που μου στέλνουν μήνυμα «κουράγιο», «γερά», «συνεχίζουμε». 
Ζωή μου δίνει η ανισότητα. Που το πρώην αφεντικό μου χρωστάει 2 δις και είναι πρώτη μούρη και εγώ ψάχνω 100 ευρώ γιατί μου κόψανε το ρεύμα. Που αυτός πάει για καταδύσεις, έχει κανάλι, κάνει κοσμική ζωή και εγώ χρωστάω τρία νοίκια. Που αυτός μπορεί να πληρώνει λιγότερους φόρους από εμένα. Που για να σώσει την τσέπη του, καταστρέφει τις ζωές μας και δεν τρέχει τίποτα διότι είναι επιχειρηματίας με πλάτες. Με πνίγει η αδικία και η φωνή μου βγαίνει πιο δυνατή, από πιο βαθιά. 
Ζωή μου δίνουν οι ξεπουλημένοι συνάδελφοί μου. Εργοδοτικοί, παρτάκηδες, εγωιστές, αδίστακτοι. Όσα περισσότερα αναξιοπρεπή, βρώμικα, κλεμμένα, εργοδοτικά ευρώ παίρνουν τόσο περισσότερο πείσμα με γεμίζουν. 
Ζωή μου δίνει η κάθε μέρα. Γεμάτη. Κουβέντες, τηλέφωνα, συνέλευση, αφίσες, κείμενα, σχέδια, απόψεις, διαφωνίες, παροτρύνσεις. 
Ζωή μου δίνει το χθες που πάλεψα. 
Ζωή μου δίνει το σήμερα που το ζω. 
Ζωή μου δίνει το αύριο που εγώ ορίζω. 
Γιατί θέλω να ζήσω και όχι να επιζήσω”.
Categories
Αντιπληροφόρηση Λάβαμε

Συγκέντρωση στο Υπ. Οικονομικών [Δευτέρα 3/12, 10 π.μ.]

Επόμενη ανοιχτή διακλαδική συνάντηση εργαζομένων με μπλοκάκι: 
Παρασκευή 30/11, 8 μ.μ., Λόντου 6, Εξάρχεια, 2ος όροφος.

* Δείτε επίσης: Πέντε φωνές, ένας λόγος – ο δικός μας

http://mplokakides.blogspot.gr/
Categories
Αντιπληροφόρηση Λάβαμε

Συγκέντρωση στο Υπ. Οικονομικών [Δευτέρα 3/12, 10 π.μ.]

Επόμενη ανοιχτή διακλαδική συνάντηση εργαζομένων με μπλοκάκι: 
Παρασκευή 30/11, 8 μ.μ., Λόντου 6, Εξάρχεια, 2ος όροφος.

* Δείτε επίσης: Πέντε φωνές, ένας λόγος – ο δικός μας

http://mplokakides.blogspot.gr/
Categories
Αντιπληροφόρηση Λάβαμε

Συναυλιακό διήμερο αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των απολυμένων στα καταστήματα Μetropolis (28-29/11/2012, ΑΝ Club)

Εδώ και περίπου έναν χρόνο οι εργαζόμενοι στα Metropolis βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους από τον εργοδότη Ανδρέα Κουρή. Σε αυτό το διάστημα η εργοδοσία των Metropolis, έχοντας κλείσει το σύνολο των καταστημάτων της αλυσίδας (12) και έχοντας αφήσει ανοιχτό μόλις ένα, αρνείται να καταβάλει τα οφειλούμενα στους 240 εργαζόμενους , αφού πρώτα πετάξε 180 από αυτούς στην ανεργία. 
Πεισματικά οι εργαζόμενοι αρνούνται να σιωπήσουν και να αποδεχτούν τη “μοίρα” που σαν ντόμινο τα αφεντικά επιφυλάσσουν σε όλη τη χώρα για τους εργαζόμενους. Οργανώνοντας τις διαθέσεις και το δίκιο τους από τα κάτω, έχουν προχωρήσει -πέρα από τις νομικές κινήσεις – σε επανειλημμένες παρεμβάσεις έξω από το καταστήμα στην Σταδίου (καθώς και στα υπόλοιπα όσο αυτά ήταν ανοιχτά), σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη γκλαμουράτη εκδηλώση των “βραβείων MAD” που διοργανώνει το αφεντικό Κουρής και ουκ ολίγες φορές σε επισκέψεις στα διευθυντικά γραφεία. 
Ως συνέλευση έχουμε σταθεί όλο αυτό το διάστημα έμπρακτα αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων στα Metropolis και αυτό θα συνεχίζουμε να κάνουμε μέχρι την τελική δικαίωση. Ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας και περνάει και μέσα από τη συμμετοχή μας στο συναυλιακό διήμερο που οργανώνουν.

«Ο Ανδρέας Κουρής (ιδιοκτήτης του ομίλου MAD) κατάφερε μέσα σε τρία χρόνια από τότε που εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis να βάλει λουκέτο σε 12 καταστήματα!». «Αυτή τη στιγμή εκκρεμούν εναντίον του δεκάδες μηνυτήριες αναφορές από την επιθεώρηση εργασίας για μη καταβολή δεδουλευμένων και αποζημιώσεων απόλυσης, ενώ ταυτόχρονα παραβιάζει δικαστική απόφαση η οποία δικαιώνει τους απολυμένους και δίνει προτεραιότητα στην εξόφλησή τους». 
Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος του 2012 σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις ζητώντας την καταβολή των δεδουλευμένων αλλά και των νόμιμων αποζημιώσεών μας, προχωράμε στη διοργάνωση συναυλιακού διήμερου αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των απολυμένων των Metropolis την Τετάρτη 28 και Πέμπτη 29 Νοεμβρίου στο An Club με τη συμμετοχή μερικών εκ των καλυτέρων εκπροσώπων της ελληνικής αγγλόφωνης underground σκηνής.

Την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου θα εμφανιστούν οι:

– Rosewood Brothers with special guests Thanos Amorginos (Last Drive) & Stavros X. (Deus X Machina) 
– The Ward with special guest Alex K. (Last Drive)
– Surf BBP Spectacular [Babis Bone, S.Pyros.D. (ex members of Rockin’ Bones), Panos -Tomaras (ex member of Earthbound)] 
– Automaton 
Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου θα παίξουν οι: 
– Cyanna 
– Dustbowl 
– Illegal Operation with special guest Alex K 
– Mamma Kin 
Και τις δύο μέρες DJ Sets από τους George (700 Machines) και Gregg Vaios.
http://ergazomenoimetropolis.blogspot.gr/