Category: Παρεμβάσεις

Οι πρώτοι βέβαια που συνειδητοποίησαν αυτή του την επιλογή ήταν οι εργαζόμενοι της εφημερίδας του. Η μεγάλη πλειοψηφία αυτών έχει να πληρωθεί από τον Νοέμβριο του περασμένου έτους μετρώντας ήδη οφειλόμενα 4 μηνών, κάποιοι λιγότεροι (οι τυχεροί) έχουν 3 μήνες απλήρωτοι ενώ υπάρχουν και ελάχιστοι στους οποίους χρωστάει μισθούς 6 και 7 μηνών.

Η κοροϊδία και ο εμπαιγμός όμως έχουν και τα όριά τους και ο Κοτρώτσος τα έχει ξεπεράσει προ πολλού. Αρθράκια που κατακεραυνώνουν τους κλέφτες, μύδροι ενάντια στη λογική του «μαζί τα φάγαμε», «αποκαλύψεις» για τα εξοπλιστικά που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση, κραυγές για να μπούνε φυλακή οι ένοχοι του σκανδάλου Siemens, οργή για τα «παπαγαλάκια» του ΔΝΤ.
Για δες ποιός μιλάει.

Αν και εργάστηκε ως δημοσιογράφος στα ανταποκριτικά γραφεία διαφόρων εφημερίδων στη Θεσσαλονίκη, ήταν παντελώς άγνωστος. Για αυτό και πολλοί εξεπλάγησαν όταν ξαφνικά ανέλαβε τον Οκτώβριο του 1996 τη διεύθυνση της εφημερίδας «Εξουσία» η οποία μετά από 4 χρόνια στα χέρια του, έκλεισε. Ήταν το βάπτισμα του πυρός στη  «μαεστρική» διαχείριση εφημερίδων και πολύτιμο σχολείο επιχειρηματικής αλητείας από τον μετρ του είδους Μ. Ανδρουλιδάκη (Εξουσία, Planet).

Εκείνη την περίοδο αξιοποίησε και τη σχέση του με τον επικοινωνιολόγο-παρλαπιπολόγο του εκσυγχρονισμού Γιώργο Πανταγιά και βρέθηκε στα πολιτικά σαλόνια ως μυστικοσύμβουλος του Θ. Τσουκάτου. Ναι, ήταν την περίοδο που έρεαν άφθονες οι μίζες της Siemens και ο Τσουκάτος έδινε το λογαριασμό του για να γίνει η μεταφορά…

Οι πολιτικές του αυτές σχέσεις του απέφεραν ακόμη μια επικερδέστατη δουλειά. Ανέλαβε την επικοινωνιακή διαχείριση του «θαύματος» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αυτή η θέση ήταν που τον έκανε ευρύτερα γνωστό και φέρεται να φούσκωσε αρκετά τους τραπεζικούς του λογαριασμούς. Με απλά λόγια, ο Κοτρώτσος ανέλαβε να κρύψει κάτω απ’ το χαλί των εγχώριων και διεθνών ΜΜΕ τα όργια και τις φαραωνικού τύπου σπατάλες που συνέβησαν και εκτόξευσαν δημόσιο χρέος και ελλείμματα στο ζενίθ. Για την επικοινωνιακή διαχείριση αυτή ξοδεύτηκαν ανυπολόγιστα μέχρι σήμερα κονδύλια προκειμένου να επιβληθεί η συνωμοσία της σιωπής τόσο στα ντόπια όσο και στα διεθνή μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα και παρά τον πέρα από κάθε λογιστικό πρότυπο, οικονομικό έλεγχο του «2004» κανείς από τους δημοσιογράφους που κόπτονται για τα «περιττά» προνόμια των εργαζομένων δεν αναρωτιέται πόσα δισεκατομμύρια πραγματικά κόστισε η σύγχρονη «μεγάλη ιδέα». Στο Σεραφείμ πάντως όχι μόνο δεν κόστισε αλλά λέγεται ότι του απέφερε, τουλάχιστον, μια υπερπολυτελή βίλα στην Τήνο.

Το τέλος του 2004 τον βρήκε στο Πρώτο Θέμα. Είχε ανοίξει για τα καλά τα φτερά του για πολύ ψηλά και αυτό παραλίγο να το πληρώσει όταν σε ένα εσωτερικό έγγραφο της EADS (η εταιρεία που κατασκευάζει τα eurofighters) ένας εκπρόσωπος της εταιρείας έδινε ραπόρτο για την εξέλιξη της καμπάνιας προώθησης των πολεμικών αεροπλάνων στην Ελλάδα και ανέφερε ότι συναντήθηκε με τον Σεραφείμ Κοτρώτσο στο JK του Κολωνακίου. Ο Κοτρώτσος του ζήτησε να μεσολαβήσει για να πάρει συνέντευξη από την Άνκελα Μέρκελ και εκείνος σε αντάλλαγμα θα χρησιμοποιούσε την αδιάφθορη πένα του αναδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα των eurofighters στην εφημερίδα που δούλευε. Το έγγραφο έφτασε στη δημοσιότητα και ο Κοτρώτσος απλά υποστήριξε ότι είδε φως και μπήκε και η συνάντηση ήταν τυχαία και κανείς δεν ασχολήθηκε περαιτέρω. Βλέπετε ήταν ακόμα νωπά τα λεφτά που είχαν πάρει οι συνάδελφοί του από το 2004 και δεν τους πήγαινε η καρδιά να κανιβαλίσουν τον άσωτο συνάδελφο.

Ο Ρουσόπουλος τον διόρισε στην ΕΡΤ (όπου κανείς ποτέ δεν τον είδε) με καθαρό μισθό 6.000, ενώ η πολύτιμη εμπειρία του στους Ολυμπιακούς του έδωσε μια θέση υπευθύνου επικοινωνίας στην επιτροπή για τη διοργάνωση των Μεσογειακών αγώνων στο πλευρό του Ισίδωρου Κούβελου. Χρυσές εποχές για τον Σεραφείμ. Όχι όμως και για τους εργαζόμενους του Ελεύθερου Τύπου καθώς οι παραγοντισμοί, οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες και η απαξίωση της δουλειάς τους έγιναν οι βασικοί κανόνες επί διεύθυνσής του. Από την άλλη μεριά οι παχυλές αμοιβές 20 golden boys προσπάθησαν να εξισορροπηθούν με απολύσεις εργαζομένων που αμείβονταν με το βασικό μισθό.

 Το αποκορύφωμα της δημοσιογραφικής αλητείας ήταν η απόλυση του φωτογράφου Τσιρώνη μετά την προσπάθειά του Κοτρώτσου να μη δημοσιεύσει και να υποβαθμίσει τη φωτογραφία που τράβηξε ο φωτογράφος με τον οπλοφόρο μπάτσο να σημαδεύει τον κόσμο της διαδήλωσης μια μέρα μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Κάτι που θα προκαλούσε πολλαπλές εκρήξεις με ανυπολόγιστα αποτελέσματα για τους πάτρωνες του Κοτρώτσου. Ενώ το επιστέγασμα ήταν το πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας με το παραφρασμένο ρητό του Ισοκράτη περί δημοκρατίας που αυτοκαταστρέφεται, το οποίο φυσικά ουδέποτε είχε αναφέρει ο Ισοκράτης παρά μόνο διακινούσαν κάποιοι θλιβεροί αρχαιολάγνοι φασίστες στο διαδίκτυο. Το δημοσιογραφικό δαιμόνιο του Σεραφείμ βέβαια ούτε ένα απλό ψάξιμο στο ίντερνετ δεν τον οδήγησε να κάνει.

Ο Ελεύθερος Τύπος έκλεισε τον Ιούνιο του 2009 και ήταν η πρώτη μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του Κοτρώτσου. Οι εργαζόμενοι ακόμη θυμούνται πως του αρπάξαν απ’ το χέρι το υμνητικό πρωτοσέλιδο για τον Θεόδωρο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου που ετοίμαζε στο τελευταίο απεργοσπαστικό φύλλο της εφημερίδας.

Το δεύτερο εκδοτικό τερατούργημα του Σεραφείμ σε συνεργασία με έναν ακόμη φελλό της δημοσιογραφίας, τον Λουκά Κατσώνη, έγινε περίπου ένα χρόνο μετά και ονομάζεται «Αποκαλύψεις». Το βασικό συστατικό της επιτυχίας του είναι το γεγονός πως αρνείται να πληρώσει τους εργαζόμενους δύο, τρεις ακόμη και πάνω από πέντε μήνες με βασική δικαιολογία την έλλειψη ρευστότητας της επιχείρησης ενώ παράλληλα δαπανά τεράστια ποσά σε τηλεοπτικές διαφημίσεις. Εκμεταλλευόμενος δε την οικονομική συγκυρία εκβιάζει θέτοντας το ψευτοδίλημμα ή εδώ και απλήρωτοι ή άνεργοι.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Ήδη από τις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής (17/12) κάποιοι απεργοί άρχισαν να συγκεντρώνονται στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ με σκοπό να συζητήσουν και να προχωρήσουν στην περιφρούρηση της 48ωρης απεργίας. Η πραγματικότητα όμως μας είχε ήδη ξεπεράσει. Τα κυριακάτικα φύλλα, για το μπλοκάρισμα των οποίων προκηρύχτηκε η απεργία, κυκλοφορούσαν ήδη από τα ξημερώματα. Εκτός βέβαια από την «Ελευθεροτυπία», η οποία έσπασε κάθε μέρα της απεργίας κυκλοφορώντας κανονικά την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή.

Όσοι απεργοί βρεθήκαμε στην ΕΣΗΕΑ αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε το Διασωματειακό που ήταν προγραμματισμένο για τη 1 το μεσημέρι και να προσπαθήσουμε να πιέσουμε τα σωματεία των ΜΜΕ για πραγματική περιφρούρηση της απεργίας. Ωστόσο, τα επαναστατικά λογύδρια που ακούστηκαν στην αίθουσα της συνεδρίασης δεν μετουσιώθηκαν και σε πράξεις καθώς η συνεδρίαση έληξε χωρίς να παρθεί καμιά απόφαση παρά την πίεσή μας για μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας της «Ελευθεροτυπίας» και όσων portals δούλευαν παρά την απεργία. Βέβαια, οι εργαζόμενοι στα portals εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως «αόρατοι» και ελάχιστοι συνδικαλιστές δείχνουν ενδιαφέρον για την κατάστασή τους. Παρότι οι περισσότεροι πρόεδροι των σωματείων των ΜΜΕ ήξεραν για τη λειτουργία κάποιων ειδησεογραφικών και αθλητικών ιστοσελίδων, δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση για να αποτρέψουν το γεγονός, γι’ αυτό όσοι βρισκόμασταν στην αίθουσα ενημερώσαμε για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της διαδικτυακής δημοσιογραφίας και για το πόσο δύσκολο είναι να απεργήσουν συνάδελφοι όταν κανείς δεν τους «αναγνωρίζει». Παράλληλα ενημερωθήκαμε από τον εκπρόσωπο των εργαζομένων της αθλητικής εφημερίδας «Goal News», του Ρ/Σ «Sentra 103,3» και της αθλητικής ιστοσελίδας «sentragoal.gr» ότι υπήρχε πίεση από την εργοδοσία να σπάσει η απεργία εξαιτίας της λειτουργίας των άλλων ανταγωνιστικών ιστοσελίδων.

Επιστρέφοντας στο θέμα της «Ελευθεροτυπίας», γίναμε μάρτυρες πολλών και διάφορων σχολίων σχετικά με το ποιοι παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των εργαζομένων, ποιοι τα βρίσκουν με τους εκδότες κάτω από το τραπέζι, ποιοι είναι πιο επαναστάτες και φροντίζουν για το καλό μας και ποιοι είναι μεν επαναστάτες αλλά κυκλοφόρησαν το απεργοσπαστικό κυριακάτικο φύλλο την Παρασκευή. Οι παρευρισκόμενοι απεργοί δεν σταματήσαμε λεπτό να ζητάμε να παρθεί αγωνιστική απόφαση για την αντιμετώπιση της απεργοσπασίας, αλλά και να απαντούμε αναλόγως όποτε προσπαθούσαν να παίξουν με τη νοημοσύνη μας, καθώς ήταν εξαρχής φανερό ότι η 48ωρη είχε κηρυχθεί για να υπονομευθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα γουρλωμένα μάτια του Σόμπολου και η αδυναμία του να δώσει πειστική απάντηση όταν απολυμένη του «Βήματος» ζήτησε επιτακτικά εξηγήσεις για την απραξία. Τελικά ο Σόμπολος είπε ότι τη Δευτέρα που θα έχουν συνάντηση με την ΕΙΗΕΑ, αν τα αφεντικά δεν δεχτούν να υπογράψουν συλλογική σύμβαση, τότε, ως κλάδος, θα προχωρήσουμε σε απεργία διαρκείας! Οι περισσότεροι δεν συγκρατηθήκαμε και ξεσπάσαμε σε γέλια, αλλά αργότερα που ξαναρωτήσαμε μας απάντησε και πάλι το ίδιο: ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ! Ο καθένας και η καθεμία ας κρίνει αναλόγως αυτές τις μεγαλοστομίες, που ήταν μεν προϊόν της πιεστικής παρουσίας των απεργών, αλλά δεν παύουν να αποτελούν υποσχέσεις (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) του Διασωματειακού.

Τελικά, η παρακολούθηση τέτοιων συνεδριάσεων έχει ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Σε εξαγριώνει γιατί είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς ένας κλάδος με 13 συνδικαλιστικές ενώσεις δεν μπορεί να κάνει το παραμικρό για να προασπίσει τα συμφέροντα του. Έτσι, όσοι απεργοί βρισκόμασταν εκείνη τη στιγμή στην ΕΣΗΕΑ αποφασίσαμε να αναλάβουμε πρωτοβουλία και να πάμε να παρέμβουμε σε απεργοσπαστικά μαγαζιά.

Η παρουσία απεργών στο «Gazzetta» και στον όμιλο «24»

Το πρώτο μαγαζί που δέχτηκε την επίσκεψή μας ήταν η αθλητική ιστοσελίδα «gazzetta.gr». Αρχικά μιλήσαμε με τους εργαζόμενους που βρισκόταν εκεί, κάποιοι από τους οποίους δουλεύουν υπό το καθεστώς της πρακτικής άσκησης. Ήταν βέβαια αρκετά μουδιασμένοι λόγω της ξαφνικής μας επίσκεψης, και λογικό ήταν, αφού δεν είχαν έρθει ξανά σε επαφή με συναδέλφους απεργούς στο χώρο της δουλειάς τους. Το ξαναγράψαμε και παραπάνω άλλωστε, ότι τα sites είναι απαγορευμένος χώρος για πολλούς συνδικαλιστές που αντιλαμβάνονται εαυτούς ως κάτι ξεχωριστό. Αφού ειδοποιήθηκαν και κατέφθασαν οι ανώτεροι, η κουβέντα άρχισε να μπαίνει στις πραγματικές της διαστάσεις: στην ευθεία αντιπαράθεση απεργών και υψηλόβαθμων απεργοσπαστικών στελεχών. Οι εργαζόμενοι υποστήριξαν ότι η ΕΣΗΕΑ είναι ανύπαρκτη και δεν τους αναγνωρίζει όλους, ότι οι ίδιοι δεν είναι απεργοσπάστες γιατί απεργούν τακτικά, αλλά αυτή τη φορά οι ανταγωνιστές το παράκαναν, ότι αυτή η απεργοσπασία είναι μήνυμα προς την ΕΣΗΕΑ, ότι κανείς δεν ανάγκασε τους εργαζόμενους να έρθουν να δουλέψουν, ενώ ρώτησαν επίσης αν πήγαμε και σε άλλα sites να πούμε τα ίδια. Η μαζικότητα και η δυναμική μας δεν άφηνε περιθώρια για την παρερμηνεία της κίνησης. Όλα τα επιχειρήματα των απεργοσπαστών απαντήθηκαν ένα προς ένα. Η ΕΣΗΕΑ είναι όντως ανύπαρκτη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνεσαι απεργοσπάστης για να την πιέσεις. Γίνεσαι απεργοσπάστης για να μην χάσεις τις διαφημίσεις και τα χιλιάδες «κλικ» που θα διοχετευτούν στους βασικούς σου ανταγωνιστές. Η παρουσία μας εκεί φαίνεται ότι θορύβησε τους ιθύνοντες, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να καλέσουν την αστυνομία («Μα, μου είπαν ότι έγινε “ντου”. Τι να έκανα;»), η οποία ήλθε, είδε και απήλθε άπραγη ύστερα από λίγο. 

Φεύγοντας από το κτίριο κατευθυνθήκαμε προς τα Προπύλαια όπου είχε καλεστεί διαδήλωση ενάντια στο «πολυνομοσχέδιο» από τον Συντονισμό Πρωτοβάθμιων Σωματείων. Η παρουσία μας ήταν αρκετά δυναμική και ανανεώσαμε το ραντεβού για το Σάββατο (18/12) το μεσημέρι, με στόχο την ενημέρωση των συναδέλφων στην αθλητική ιστοσελίδα «Sport24» (αλλά και σε όλο τον όμιλο «24»), μία από τους ανταγωνιστές του «gazzetta.gr». Παρευρεθήκαμε λοιπόν εκεί μαζί με εκλεγμένο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΠΗΤ και συνομιλήσαμε με τους συναδέλφους, οι οποίοι ήταν πολλοί δεκτικοί στην παρέμβασή μας.

Οι μέρες αυτές μάς έδειξαν ότι όταν βρεθούμε όλοι μαζί και αντιληφθούμε τον κοινό μας στόχο έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε γεγονότα στον κλάδο τα οποία μόνο απαρατήρητα δεν μπορούν να περάσουν. Η κοινή και «από τα κάτω» δράση των απεργών έδειξε ότι μπορεί να φέρει αποτελέσματα, έστω και σε εμβρυακό επίπεδο. Αυτό λοιπόν πρέπει να κρατήσουμε και να προσπαθήσουμε να διευρύνουμε: τον αδιαμεσολάβητο αγώνα.

Στην μικροφωνική συγκέντρωση διαβάστηκε η παραπάνω προκήρυξη της «Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ» καθώς και τα άλλα κείμενα της (βλ. 1  και 2) για την γενικότερη επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι ΜΜΕ (απολύσεις και ανεργία, επιχειρησιακές/ατομικές συμβάσεις, επισφαλή εργασία), κείμενα τα οποία μοιράστηκαν επίσης σε περαστικούς, ενώ κρεμάστηκαν και δυο πανό («ενάντια στις απολύσεις η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» και «κατάργηση συμβάσεων – περικοπές μισθών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών») και πετάχτηκαν και αναλόγου περιεχομένου τρικάκια στους γύρω δρόμους. Προς το τέλος της συγκέντρωσης δυο άτομα της συνέλευσης εισήλθαν στο κτίριο και μοίρασαν τα κείμενα και στους εργαζόμενους στα γραφεία της επιχείρησης, που ήταν δεκτικοί απέναντι στην παρέμβαση μας, αφού έχουν συνηθίσει να μην ασχολείται κανένας συνδικαλιστής και κανένα σωματείο με τις συνθήκες εργασίας τους. Οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας από την άλλη, εμφανώς έκπληκτοι από την συγκέντρωση αφού και αυτοί με την σειρά τους δεν έχουν συνηθίσει να αντιδράει κανείς στις «αόρατες» απολύσεις τους, προσπάθησαν να απαξιώσουν την κίνηση αλληλεγγύης μας υποστηρίζοντας ότι «δεν ισχύουν αυτά που καταγγέλλουμε, είμαστε μικροί και δεν ξέρουμε» κι ότι «μας έκαναν χάρη που επέτρεψαν σε αντιπροσωπεία να εισέλθει στο κτίριο». Οι συγκεντρωμένοι αποχωρήσαμε από το κτίριο στο Μαρούσι μετά από λίγο, φωνάζοντας το σύνθημα «η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».

Τα περιοδικά ήταν πάντα χώρος μειωμένων αντιστάσεων σε σχέση με άλλα μέσα και αυτό το ιδιότυπο καθεστώς (“εμείς είμαστε αλλιώς, υπηρετούμε το lifestyle αλλά δεν μπαίνουμε στη λογική του εργαζόμενου και όλα αυτά περί απολύσεων, μισθών, δικαιωμάτων είναι μακριά από εμάς”) καλλιεργείται βέβαια και από τα μέσα. Άλλωστε στην παρέμβαση της Πέμπτης όταν έπειτα από τη σχετική άρνηση της Διοίκησης κλήθηκε η συνδικαλιστική εκπρόσωπος, οι απαντήσεις της ήταν αποστομωτικές: “γιατί να κάνουμε δράσεις που εγείρουν αντιδράσεις και προκαλούν εντάσεις; μπορείτε να στέλνετε τα κείμενα με email στους εργαζόμενους!”

Η λύση που είχε να προτείνει ήταν να αφήσουμε 30 κείμενα για να τα αφήσει σε κάποιο σημείο και να τα παίρνουν από εκεί οι εργαζόμενοι. Ο αριθμός 30 βέβαια προκαλεί εντύπωση αφού οι εργαζόμενοι στο συγκεκριμένο κτίριο φτάνουν τους 130 αλλά τα επιχειρήματα ήταν ακλόνητα: “30 άτομα είμαστε της ΕΣΠΗΤ, μην αφήνετε παραπάνω, θα πάει τόσο χαρτί χαμένο και από οικολογική σκοπιά το λέω”! Προφανώς για τις 2 εργαζόμενες – μέλη της ΕΣΠΗΤ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι- μη μέλη της ΕΣΠΗΤ δεν υπάρχουν: είναι δόκιμοι, ανασφάλιστοι, επισφαλείς με μπλοκάκια, κτλ και όσο αόρατοι είναι για τα αφεντικά άλλο τόσο αόρατοι είναι για τους συνδικαλιστές.

Θα μπορούσε κάποιος επίσης να διαπιστώσει ένα πρόβλημα ιεράρχησης προτεραιοτήτων: ας νιώσουν πρώτα την ευαισθησία και την αλληλεγγύη απέναντι σε συναδέλφους που δέχονται την εκμετάλλευση με κάθε τρόπο δουλεύοντας στα περιοδικά όπως και απέναντι σε συναδέλφους που έρχονται να μοιράσουν ένα κείμενο και ας εκφράσουν τις οικολογικές ευαισθησίες τους στέλνοντας mail (στους εργαζόμενους πάντα) με την υποσημείωση “παρακαλώ μην τυπώσετε το παραπάνω παρά μόνο αν είναι απολύτως ανάγκη”.

Από την πλευρά μας θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να έρθουμε σε επαφή με όλους τους εργαζόμενους σε κάθε απομονωμένο ή μη μαγαζί, βάζοντας μπροστά τους κοινούς μας αγώνες και απέναντι τους κοινούς μας εχθρούς.

Την επόμενη φορά που θα θελήσουμε να επικοινωνήσουμε με όσους εργάζονται στο συγκεκριμένο μαγαζί, θα φροντίσουμε να έχουμε βγάλει την “ειδική άδεια”: όχι αυτή που χορηγούν τα αφεντικά, αλλά αυτή που επικυρώνεται από τη μαζική παρουσία και την αγωνιστική διάθεση εντός και εκτός των τειχών.

Ακολουθεί το κείμενο που επιχειρήθηκε να μοιραστεί στους εργαζόμενους:

Ο χώρος των περιοδικών και προ κρίσης ήταν ένα λαμπρό πεδίο για να δοκιμαστούν και να εδραιωθούν τελικά όλες οι “νέες μορφές απασχόλησης”: απλήρωτη πρακτική, ελαστική εργασία, “μπλοκάκια”, απολύσεις χωρίς αποζημίωση, κτλ. Μήπως ήταν σπάνιο φαινόμενο σε ένα περιοδικό το 50% τουλάχιστον των εργαζομένων να προσέρχεται κανονικά και καθημερινά στο γραφείο και παρ’ όλα αυτά να αμείβεται ως εξωτερικός συνεργάτης με δελτίο παροχής υπηρεσιών; Μήπως δεν ήταν εδραιωμένη πρακτική οι εργαζόμενοι τις μέρες κλεισίματος να δουλεύουν 12ωρα και 15ωρα, που βέβαια ποτέ δεν πληρώνονταν ως υπερωρίες; Μήπως δε συνέβαινε συχνά νεαροί συνάδελφοι να δουλεύουν με εξοντωτικά ωράρια για μερικούς μήνες και να κρινόταν μετά ότι τελικά “δεν κάνουν για το περιοδικό”;

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Προς το χειρότερο. Οι μεγαλοεκδότες και τα τσιράκια τους (διευθυντές, αρχισυντάκτες, αλλά και κάποιοι συντάκτες που έβλεπαν και βλέπουν εαυτούς ωσάν την ελίτ αυτής της κοινωνίας – δεν είναι λίγα τα lifestyle περιοδικά που έχουν καλλιεργήσει τέτοιες τάσεις και συμπεριφορές) χρησιμοποιούν πλέον καθημερινά τη μόνιμη απειλή του κλεισίματος της έκδοσης και την τρομοκρατία της απόλυσης.

Και εκεί που οι εργαζόμενοι στις περιοδικές εκδόσεις τα έκαναν όλα, τώρα πρέπει να κάνουν ακόμα περισσότερα. Να τα κάνουν όλα και να συμφέρουν. Πολύ συχνά μάλιστα οι εργαζόμενοι σε κάθε περιοδικό δεν ξεπερνούν τα 3-4 άτομα, τα οποία είναι και συντάκτες και αρχισυντάκτες (του εαυτού τους) και φωτογράφοι και –αν μπορούν, γιατί όχι;– γραφίστες ή τεχνικοί. Και δουλεύουν για διάφορους τύπους που αυτοαποκαλούνται εκδότες – πολλοί από αυτούς είναι και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι (έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…), οι οποίοι τους κάνουν τη «χάρη» και τους προσφέρουν δουλειά, απαιτώντας μάλιστα υποχρεωτική παρουσία στα γραφεία που ξεπερνά σχεδόν πάντοτε το 8ωρο χωρίς να πληρώνεται ως υπερωρία, με το αξεπέραστο επιχείρημα: «γιατί, δημόσιος υπάλληλος είσαι»;

…Κι αν δεν προλαβαίνεις να κλείσεις όλη την ύλη του περιοδικού, γιατί εννοείται πως είσαι «άχρηστος», υπάρχει πάντοτε και το σπίτι σου για να δουλέψεις το βράδυ και το επόμενο πρωί πριν πας στη δουλειά (!) και το σαββατοκύριακο. Και βέβαια, τον πρώτο καιρό μάλλον δεν θα πληρωθείς, γιατί είσαι νέος και πρέπει να μάθεις: Πρακτική άσκηση έχεις κάνει εδώ; Ή μήπως προτιμάς να γίνεις εθελοντής; – ουκ ολίγα τα γνωστά ονόματα αφεντικών (μικρών, μεγάλων και μεγαλύτερων, αριστερών και δεξιών) που συνωστίζονται στη μαύρη λίστα των εργαζόμενων. Αργότερα πάλι, μάλλον θα σε προσλάβει με …μπλοκάκι (“έτσι δουλεύουν όλοι οι δημοσιογράφοι χρόνια τώρα”), και ίσως κάποτε μετά από πολλά χρόνια να σου δώσει και τη σύμβαση (μέχρι τότε βέβαια συλλογική σύμβαση εργασίας δε θα υπάρχει ένεκα ΔΝΤ και μέτρων λιτότητας). Του υπαλλήλου γραφείου θα είναι αυτή, με ΙΚΑ (όπως δουλεύουν πάρα πολλοί γραφίστες) ; Ή μήπως του συντάκτη, με ΕΤΑΠ-ΜΜΕ;

Αυτό είναι καθαρά θέμα τύχης: Θα ασφαλιστείς στο ΕΤΑΠ -ΜΜΕ ,αν έχει τύχει να ακούσεις εσύ κάπου για την αόρατη ΕΣΠΗΤ (και όμως υπάρχει! Είναι η ένωση συντακτών περιοδικού και ηλεκτρονικού τύπου) και την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης εργασίας, ή το προτείνει ο εργοδότης σου γνωρίζοντας ότι σε αντίθεση με το ΙΚΑ που κυνηγάει αυτούς που δεν πληρώνουν στην ώρα τους τις εισφορές, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ είναι λιγότερο πιεστικό. Και όταν – όπως τώρα – η διαφημιστική πίτα μικραίνει και οι παχιές αγελάδες δε βγάζουν άλλο γάλα …αυτός τι κάνει; Μειώνει τα κέρδη του; Φυσικά και όχι. Μειώνει το κόστος του. Μειώνει χωρίς καμία προειδοποίηση και χωρίς καμία αναστολή τις αμοιβές – «γιατί δεν βγαίνει» – και βεβαίως δεν πληρώνει. Ποιος άλλωστε θα τον ελέγξει και ποιος θα τον εμποδίσει; «Μα, για τα λεφτά κάνεις έτσι;», θα σε ρωτήσει, ενώ περιμένει εναγωνίως να ψηφιστούν και άλλα μέτρα που θα του …λύσουν τα χέρια: Απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμός αποζημιώσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Το λέει πια ο νόμος.

Τόσα χρόνια εκδότες και εργαζόμενοι δε μοιραζόμασταν τα κέρδη. Έτσι και τώρα δεν πρέπει να δεχτούμε να μοιραστούμε τις ζημιές (στην πραγματικότητα τη μικρή μείωση κερδών που προκαλεί η κρίση στους μεγαλομαφιόζους των εκδόσεων, οι περισσότεροι από τους οποίους αντισταθμίζουν τις όποιες απώλειες στις εκδόσεις από τις πραγματικές μπίζνες τους: τις κατασκευαστικές εταιρείες, τις τράπεζες, τα ομόλογα,κτλ…)

Σήμερα ακόμα περισσότερο είναι η στιγμή να αντισταθούμε ατομικά και συλλογικά. Να μη δεχτούμε τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την εντατικοποίηση της εργασίας. Να συζητήσουμε, να οργανωθούμε και να δράσουμε αποφασιστικά και ενωμένα, όχι μόνο βρισκόμενοι σε άμυνα αλλά και επιθετικά για ότι μας ανήκει. Για πραγματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για ανατροπή του καθεστώτος με μπλοκάκι, για 8ώρο με έμμισθη σχέση, για μείωση του όγκου εργασίας, για αύξηση των μισθών.

Η τελευταία εμπειρία μετά τις απολύσεις στο κεντρικό κτίριο του Πηγάσου και στον ΔΟΛ και στην κήρυξη της 48ώρης απεργίας, έδειξε τις αδυναμίες μας αλλά και τη θέληση για αντίσταση. Μπορεί μια 24ωρη ή 48ωρη απεργία στον περιοδικό τύπο να μη θεωρείται κρίσιμη, αλλά η συμμετοχή μας σε αυτή δείχνει στα αφεντικά τις διαθέσεις μας για αντίσταση και αγώνα. Το πρόβλημα της οργάνωσης που τέθηκε από πολλούς εργαζόμενους πρέπει να αρχίσει να βρίσκει πρακτικές λύσεις και εφαρμογές, καταρχήν με γενική συνέλευση όλων των εργαζομένων. Να προκαλέσουμε συνελεύσεις εργαζομένων σε κάθε περιοδικό, σε κάθε όροφο, σε κάθε μαγαζί από κοινού με όλους τους εργαζόμενους: δημοσιογράφους, γραφίστες, τεχνικούς και διοικητικούς, μπλοκάκια και έμμισθους, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Να κινήσουμε αγωνιστικές διαδικασίες, με συμμετοχές από όλους τους κλάδους, να συντονιστούμε με συναδέλφους από άλλα μαγαζιά.Να μην αφήσουμε καμιά απόλυση να περάσει. Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος του.

Να συμμετέχουμε στις γενικές απεργίες από κοινού με όλους τους εργαζόμενους σε κάθε μαγαζί, βάζοντας μπροστά όλα τα αιτήματα του κλάδου, αλλά και τα αιτήματα όλων των εργαζόμενων και των ανέργων κάθε ηλικίας και χώρας προέλευσης για μισθούς, ένσημα, «ανθρώπινες» συνθήκες εργασίας απέναντι στην πιο βίαιη επίθεση που βιώνει η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια.

Αυτό ήταν και το περιεχόμενο του πανό που αναρτήσαμε έξω από την αίθουσα που ήταν προγραμματισμένη η συνέλευση (βλ. φώτο), ενώ ταυτόχρονα μοιράζουμε κείμενο που κριτίκαρε την αδράνεια που επιδεικνύει το συγκεκριμένο σωματείο (Ένωση) στα όσα δεινά βιώνουν τον τελευταίο καιρό (και όχι μόνο) οι εργαζόμενοι στον περιοδικό τύπο, καθώς και στα sites/portals. Όπως αναφέρεται και στο κείμενο μας:

«Απολύσεις στο Vita (ΔΟΛ), απολύσεις στο Αθηνόραμα και στο Ευ Ζην και κλείσιμο του τελευταίου (Δέσμη Εκδοτική), αναστολή της έκδοσης των τίτλων της εταιρείας Περιοδικός Τύπος (οικογένεια Ανεμοδουρά) με περισσότερους από εκατό εργαζόμενους και δεκάδες συνεργάτες σε κατάσταση ομηρίας – χωρίς να πληρώνονται και χωρίς να απολύονται – , κλείσιμο του Grazia (Αττικές Εκδόσεις) και του Έξοδος (Δάφνη Επικοινωνίες – Όμιλος ΑΝΤ1), ενώ έχει προηγηθεί και η αναστολή λειτουργίας του περιοδικού DIVA (επίσης της Δάφνης) και απολύσεις των περισσότερων εργαζόμενων σε αυτά, σταδιακό ξεκλήρισμα της αρχικής ομάδας του περιοδικού Γυναίκα (Έντυπες & Δικτυακές Εκδόσεις, θυγατρική της Καθημερινής – βλ. Αλαφούζος) και αντικατάστασή του με νέο και υπό νέα διεύθυνση που υποσχέθηκε να …μειώσει το κόστος, κλείσιμο του περιοδικού Αυτοκίνητο (επίσης από τον Αλαφούζο) και εκδίωξη εργαζομένων, αφού πρώτα – λίγους μόνο μήνες πριν και χωρίς να γνωρίζουν ότι το περιοδικό πηγαίνει για κλείσιμο – είχαν υποχρεωθεί να γυρίσουν τα μισθολόγιά τους σε μπλοκάκια.»

Την ώρα λοιπόν που συζητούσαμε με εργαζόμενους/ες μοιραζόμενοι τις αγωνίες μας και τα προβλήματά μας, μας πλησίασε ο αντιπρόεδρος του σωματείου Γιάννης Μπαζαίος και μας απέδειξε το πώς αντιλαμβάνεται η συνδικαλιστική ηγεσία τη σχέση της με τους εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι τα συμφέροντα θα έπρεπε να υπερασπίζεται.

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω κομμάτι του διάλογου:

– Ποιοι είστε, είστε μέλη της ΕΣΠΗΤ;
– Όχι, είμαστε είτε δόκιμα μέλη του σωματείου είτε «μαύροι» εργαζόμενοι που δεν μπορούμε να κάνουμε αίτηση.
– Ωραία, μπορείτε να αποχωρήσετε σας παρακαλώ;
– Ορίστε; Ποιος είστε εσείς; Μπορείτε να μας πείτε το όνομά σας και την ιδιότητά σας;
– Ονομάζομαι Γιάννης Μπαζαίος και είμαι μέλος του Δ.Σ, τι σημασία έχει;
– Καμία σημασία, απλώς χρεώνεστε το ότι επιθυμείτε νε εκδιώξετε από το χώρο της συνέλευσης, εργαζόμενους τους οποίους υποτίθεται ότι εκπροσωπείτε.

Εκεί ο αντιπρόεδρος άρχισε να μασάει τα λόγια του και να απομακρύνεται σιγά-σιγά, αφού και οι χαμένες ψήφοι από πιθανά μελλοντικά μέλη του σωματείου μάλλον τον προβλημάτισαν.

Όταν επιτέλους μπήκαμε εντός της αίθουσας συνεδρίασης και αφού ο πρόεδρος του Δ.Σ Γιάννης Πλαχούρης ανακοίνωσε ότι δεν υπήρχε απαρτία, άρα η συνέλευση δεν θα πραγματοποιούνταν, συνέχισε προβοκατόρικα την αναφορά του στα μέλη της συνέλευσής μας, χαρακτηρίζοντάς μας «καταληψίες». Παίρνοντας δυναμικά το λόγο απαιτήσαμε αντί να μας εξυβρίζουν και να προσπαθούν να μας εκδιώξουν, να απαντήσουν οι καρεκλοκένταυροι συνδικαλοπατέρες στα ερωτήματά μας, όπως «Έχει καταφέρει η ΕΣΠΗΤ να πάρει έστω και μία απόλυση πίσω»; Αυτό απαίτησαν και αρκετοί συνάδελφοι μας, αλλά φυσικά καθώς απάντηση δεν υπήρχε, οι πολιτικοί λεονταρισμοί από τα μέλη της πλειοψηφίας του Δ.Σ. έδωσαν και πήραν. Εδώ θα αναφέρουμε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα γραφειοκρατικού οπορτουνισμού που ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις φλύαρες και αστείες δικαιολογίες που εξαπέλυαν τα εν λόγω στελέχη, στην προσπάθεια τους να σώσουν οτιδήποτε σώζεται από την αξιοπρέπεια που δεν έχουν:

– Με έκπληξη ανακαλύψαμε ότι πάνω κάτω συμφωνούμε με τους γραφειοκράτες στην ανάλυση της εργασιακής πραγματικότητας στα ΜΜΕ, αφού κι αυτοί μιλάνε για εργασιακό μεσαίωνα, αφεντικά μαφιόζους κτλ.. Όπως ανέφερε μάλιστα στην ομιλία του ένας από τους τσαλαπάτηδες της ΕΣΠΗΤ «κάποια από αυτά που ήθελα να πω υπήρχαν στο κείμενό που μοίρασαν οι ‘καταληψίες’, κατά σύμπτωση». Αν και γράφουμε τα ίδια στα κείμενα μας λοιπόν, στα προτάγματα απ’ ότι φαίνεται μας ξεπερνούν σε ριζοσπαστικότητα: 48ωρη απεργία προτείνουμε εμείς; 3ήμερη προτείνουν αυτοί! Όμως καταλαβαίνουν κι αυτοί το πρόβλημα αυτοοργάνωσης στην βάση που υπάρχει, γι’ αυτό δεν προχωράνε σε τέτοιου είδους απεργιακές κινητοποιήσεις, ούτε καν μπλοκ στις διαδηλώσεις δεν κατεβάζουν, αφού την Τετάρτη «δεν υπήρχε κανείς για να το κρατήσει»! Το επαναστατικό πρόβλημα που δημιουργείται με άλλα λόγια είναι το εξής: «Εμείς ως ΕΣΠΗΤ δεν ασχολιόμαστε με τους εργαζομένους, αυτοί δεν ασχολούνται με εμάς, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε συνέλευση, οπότε δεν μπορούμε να πάρουμε τις επαναστατικές αποφάσεις που μας λέτε, γιατί αυτές θα τις πάρουμε μόνο στο ακραίο ενδεχόμενο που μας πιέσει η βάση, κάτι που δεν γίνεται, οπότε συνεχίζουμε να ασχολιόμαστε με τις εκλογές».

– Παρ’ όλα αυτά θεωρούν άδικη την κριτική μας ότι δεν κάνουν τίποτα ενάντια στις απολύσεις, την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, τους νέους εργαζόμενους σε sites/portals κτλ. Σε μια τέτοια στιγμή αγανάκτησης απέναντι σ’ αυτήν την άδικη κριτική ο πρόεδρος του Δ.Σ. ρώτησε με οργισμένη φωνή «Αν υπάρχει έστω κι ένας εργαζόμενος που βρήκε τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ κλειστές;» και αμέσως σηκώθηκαν διάφορα χέρια από συναδέλφους που ο καθένας για διαφορετικούς λόγους έχει “φάει στα μούτρα τις πόρτες της ΕΣΠΗΤ” (ανάμεσά τους και μία εργαζόμενη επί χρόνια με μπλοκάκι που έχει ζητήσει επανειλημμένως δικαστική στήριξη για να δικαιωθεί στ’ ότι ενώ εκτελούσε εξαρτημένη εργασία πληρωνόταν με ΔΠΥ, και προφανώς η ΕΣΠΗΤ δεν έχει κάνει τίποτα για την υπόθεση της.)

– Τέλος, όταν μέλος της συνέλευσης μας χαρακτήρισε ύποπτη την στάση του Δ.Σ. των σωματείων απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις, μέλος, πάλι, της πλειοψηφίας του Δ.Σ. ως άλλος Ιησούς Χριστός φορτώθηκε τις αμαρτίες των εργατοπατέρων των ΜΜΕ δηλώνοντας «είμαι κι εγώ ύποπτος» και εξηγώντας τον αγώνα που δίνει για να περάσουν απεργιακές αποφάσεις στο διασωματειακό, με τις οποίες όμως δεν συμφωνούν κάποια άλλα, προφανώς μη επαναστατικά, σωματεία στον χώρο των ΜΜΕ.

Ουσιαστικά οι εργαζόμενοι που παραβρέθηκαν στην συγκεκριμένη παράσταση στο Athens Imperial, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το ποιον και την θεατρική εμπειρία, αυτών που τους εκπροσωπούν, αν και διακρίναμε και λίγο άγχος πίσω από τα προσωπεία των γραφειοκρατών, λόγω της απρόσμενης επίσκεψης μας. Τα πράγματα όμως είναι πολύ σοβαρά για τις δουλειές και τις ζωές μας, ώστε να αρκούμαστε στο ξεφτίλισμα των συνδικαλιστών. Όσοι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδοθούμε αμαχητί στην επέλαση των αφεντικών, και δεν ήταν λίγοι αυτοί που μίλησαν και εξέφρασαν μια τέτοια άποψη πέρα από εμάς, θα πρέπει να κοιτάξουμε σιγά, σιγά να φτιάξουμε δομές ενωτικής αγωνιστικής συσπείρωσης στην βάση των εργασιακών χώρων, δομές που θα είναι ικανές να κάνουν τους γραφειοκράτες να τρέχουν και να μην φτάνουν.

Y.Γ. Σχεδόν πάντα, η παρουσία συναδέλφων που προτάσουν την αλληλεγγύη ως πανίσχυρο όπλο των εργαζομένων και βρίσκονται απέναντι στα σχέδια εργοδοτών και εργατοπατέρων θεωρείται αυτονόητη.

Σε ότι αφορά την παρέμβασή μας στην ΕΣΠΗΤ, ήταν και έμπρακτη. Υποστήριξαν την παρουσία μας, κόντρα στα γραφεικοκρατικά τεχνάσματα, που αρχικά απαιτούσαν να σηκωθούμε να φύγουμε και, στη συνέχεια, υποστήριξαν (όπως και συνάδελφοι, μέλη του Παρατύπως) την απαίτησή μας να… μιλήσουμε. Εκαναν δημόσιες, θετικές τοποθετήσεις για την παρουσία μας και διατύπωσαν πολιτικό λόγο τόσο για τα εργασιακά ζητήματα που μαστίζουν τον κλάδο όσο και για εκείνα που πλήττουν συνολικά τους εργαζόμενους.

Οφείλαμε αυτή την αναφορά, επειδή, όλοι μαζί, μετατρέψαμε μια νεκρή εκλογοαπολογιστική συνέλευση σε “άτυπο” χώρο ζυμώσεων, το σθένος των οποίων φάνηκε στα αμήχανα πρόσωπα του “προεδρείου”.

Η αγανάκτηση αυτή όμως που δύναται να κατεβάσει εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένων απεργών στους δρόμους, όπως συνέβη την επόμενη μέρα του μοιράσματος, δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να αντιπαρατεθεί στον πόλεμο που εξαπολύει η εργοδοσία σε κάθε επιμέρους μαγαζί, κάτι που αποτελεί και το ζητούμενο τέτοιου είδους κινήσεων στις οποίες προχωράμε ως συνέλευση, όντας οι ίδιοι τα θύματα των απολύσεων και των νέων μέτρων και χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.Το κείμενο που μοιράστηκε σε εκατοντάδες αντίτυπα και διαβάστηκε με προσοχή από πολλούς εργαζομένους είναι το εξής:

«ΤΑ ΝΕΑ» έχουν ως εξής:

Φόβος και παράνοια επικρατεί στο περιοδικό Vita του ΔΟΛ μετά τις 5 απολύσεις που ανακοίνωσε η εργοδοσία πριν από λίγες μέρες και την απειλή μερικών ακόμα, προκειμένου να καταστεί «βιώσιμο» το έντυπο. Ωστόσο, ο «Ταχυδρόμος» μας έχει φέρει το μήνυμα πολύ νωρίτερα. «Εθελούσιες αποχωρήσεις», αθέτηση υποσχέσεων για ανάκληση απολύσεων, «φήμες» για μείωση 20% του προσωπικού, ανακοίνωση μαζικών απολύσεων στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ fm και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι αποτελούν «ΤΟ ΒΗΜΑ» διαλόγου της εργοδοσίας του Ομίλου. Και όλα αυτά σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκυρία, όπως η σημερινή… La «VITA» e bella!

Αν μιλούσαμε για ένα εργοστάσιο ή μια βιοτεχνία, όλα θα ήταν ξεκάθαρα. Από τη μια η εργοδοσία που θέλει να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα κέρδη της και από την άλλη οι εργαζόμενοι, που με διάφορες μορφές πάλης προσπαθούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Οι ρόλοι εκεί είναι οριοθετημένοι. Στην περίπτωσή μας, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όσοι έβρισκαν μέχρι σήμερα δουλειά στο ΔΟΛ, είχαν την πεποίθηση ότι «έπιασαν την καλή». Βρήκαν μια θέση σε έναν από τους μεγαλύτερους δημοσιογραφικούς Οργανισμούς της Ελλάδας, με κύρος και σιγουριά. Αν μη τι άλλο, είχαν ένα καλό χαρτί για το βιογραφικό τους. Όλη αυτή η καλοκουρδισμένη μηχανή λειτουργεί υπό κανονικές συνθήκες.

Τι γίνεται, όμως, όταν τα πράγματα αλλάζουν; Μήπως όλα αυτά που πιστεύαμε ήταν μια ψευδαίσθηση; Μέχρι σήμερα αρκούσε να είναι κανείς καλός στη δουλειά του και να μην αμφισβητεί την εργοδοσία, για να μην απολυθεί. Οι σημερινές συνθήκες, όμως, υποχρεώνουν τον κάθε εργαζόμενο να έρθει σε σύγκρουση και να πάψει να είναι πειθήνιος. Τι γίνεται τότε;

Στις εργοδοτικές κινήσεις, η απάντηση των εργαζόμενων ήταν άμεση. Η Εργασιακή Επιτροπή του ΔΟΛ αντέδρασε στην περίπτωση του Vita με συνέλευση και ψήφισμα προς τη διοίκηση του Οργανισμού. Αντίστοιχη ήταν και η κινητοποίηση λίγους μήνες νωρίτερα στα γεγονότα του ραδιοφωνικού σταθμού «ΒΗΜΑ fm», όταν μέσα από τη γενική συνέλευση εργαζόμενων είχαν αποφασιστεί δυο δίωρες στάσεις εργασίας και αργότερα 24ωρη απεργία στον Οργανισμό, με αποτέλεσμα την ανάκληση των απολύσεων. Αρχικά, οι εργαζόμενοι έδειξαν την οργή και τη διάθεσή τους να συγκρουστούν με την εργοδοσία.

Ο φόβος όμως και η εξατομίκευση στάθηκαν εμπόδια στη διεύρυνση του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκπρόσωπος εργαζόμενων των «ΝΕΩΝ» και οι 82 εργαζόμενοι της εφημερίδας, οι οποίοι αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην 24ωρη απεργία στο ΔΟΛ, υπογράφοντας ένα ψήφισμα με το οποίο διαχώριζαν τη θέση τους.

Τώρα που τα περιθώρια στενεύουν και οι «εκκαθαρίσεις» γίνονται όλο και πιο εντατικές, πρέπει να απαλλαγούμε επιτέλους από τη λογική του αν άξιζε ή όχι να απολυθεί ο κάθε εργαζόμενος. Η στάση αυτή είναι ουσιαστικά η αλλοτρίωση του σύγχρονου εργαζόμενου.

Δικαίωμα στην εργασία έχουν όλοι. Ακόμα όμως και αν μπούμε σε αυτή τη λογική και υποθέσουμε ότι φύγουν οι λιγότερο ικανοί, σύντομα θα χρειαστεί να γίνουν και άλλες απολύσεις, οπότε ανοίγει και πάλι ο φαύλος κύκλος του λιγότερο άξιου, μιας λογικής χωρίς όρια, στην οποία πρέπει να αντισταθούμε όλοι μαζί, πέρα από εμπάθειες και ανταγωνισμούς.

Η απεργία, διαχρονικό όπλο στα χέρια των εργατών, έχει μετατραπεί με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε “ανώδυνο” μέσο αγώνα. Ειδικά για τους εργαζόμενους στα έντυπα, φαίνεται να μην αποτελεί μοχλό πίεσης στην εργοδοσία. Στις μεν εφημερίδες, ο ισχυρός αντίκτυπος που θα είχε το μπλοκάρισμα του κυριακάτικου φύλλου μέσω μιας 48ωρης απεργίας, σκοπίμως δεν υιοθετείται από τα σωματεία. Απ’ την άλλη πλευρά, στα περιοδικά η απεργία μεταφράζεται σαν μετάθεση του φόρτου εργασίας για την επόμενη μέρα, με αποτέλεσμα να μην εμποδίζεται η παραγωγική διαδικασία. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους είχε δημιουργηθεί τόσα χρόνια το προφίλ των αφεντικών, των διευθυντών των εντύπων και των αρχισυντακτών, οι οποίοι έβλεπαν με συμπάθεια τους «αγώνες» των εργαζόμενων στο ΔΟΛ και υποστήριζαν τις «ανώδυνες» απεργίες.

Το ζητούμενο είναι η καλλιέργεια μιας αγωνιστικής, διεκδικητικής, αλληλέγγυας συνείδησης, που θα μπορούσε να γίνει ανεξέλεγκτη για τα αφεντικά. Στόχος να δημιουργηθούν σημεία συνάντησης μεταξύ των εργαζόμενων με συχνές ανοιχτές συνελεύσεις, ώστε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση από κάθε έντυπο. Αλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια η διάρθρωση του Οργανισμού, τόσο χωροταξικά όσο και ουσιαστικά, στοχεύει σκοπίμως στην αποξένωση των εργαζόμενων, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι γίνεται στο διπλανό έντυπο.

Η συνεχής πυροδότηση της ευφυΐας για να ανακαλύπτουμε διαρκώς νέες μορφές πάλης και διεκδίκησης είναι η μόνη λύση. Η συμμετοχή είναι απαραίτητη. Ο καθένας από μας πρέπει να έχει άποψη και λόγο. Αν για ένα άτομο κατεβάζουν τις «πένες» τους άλλοι 300, το αφεντικό θα το σκεφτεί περισσότερο πριν προχωρήσει σε απολύσεις.