4 Απρίλη στις 9.00 – ΟΛΟΙ στα δικαστήρια Ευελπίδων

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα στις 5 Μαρτίου 2010, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλος, εκδιώκεται από τη συγκέντρωση από το μεγαλύτερο μέρος των απεργών και φυγαδεύεται γρήγορα στη Βουλή με την αμέριστη βοήθεια των δυνάμεων καταστολής. Τις επόμενες μέρες, μέσα από κατασκευασμένες καταθέσεις μελών του Διοικητικού Συμβουλίου των ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, από αναγνωρίσεις αστυνομικών της κρατικής ασφάλειας και σε αγαστή συνεργασία με τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ (Μ. Τριανταφυλλόπουλος, Γ. Σουλιώτης) αναγνωρίζεται ο Δ.Β., μέλος του σωματείου, καθώς και άλλα δύο άτομα, ως υπαίτιοι. Τις επόμενες ημέρες καλείται στη ΓΑΔΑ για απολογία.
 
Δύο χρόνια μετά, τους απαγγέλλεται κατηγορία για απρόκλητες σωματικές βλάβες και παραπέμπονται σε δίκη στις 4 Απρίλιου 2012 στα Δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων.

Η 5η Μάρτη 2010, ήταν μια μέρα γενικής απεργίας, αγώνα και σύγκρουσης, αλλά ταυτόχρονα και ένα ακόμη πολιτικό ραντεβού των εργατοπατέρων που εδώ και δεκαετίες υπερασπίζονται τις δικές τους ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Ο Παναγόπουλος και ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός του είχε και εξακολουθεί να έχει το θράσος να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος των εργατών, όταν, πλέον, προκλητικά η πορεία προς την εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα θεσμοθετείται μέσω των δικών τους παραλείψεων, παρεμβάσεων και συμβιβασμών. Δεν μας εκπλήττει όταν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές εγκαταλείπουν τους εργαζομένους στην αυθαιρεσία και τη βία της εργοδοσίας, ανέχονται την ελαστική εργασία και τις εργολαβίες, προβαίνουν σε απροκάλυπτες εκδικητικές απολύσεις συνδικαλιστών και συνωμοτούν στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» με τον ΣΕΒ, για τον οποίον «…η υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να μην χάσουμε την ευρωπαϊκή μας προοπτική…». Αν κάτι θα μπορούσε να μας εκπλήξει, θα ήταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ να μπορεί να παραβρίσκεται και να γίνεται αποδεκτός σε μια απεργιακή συγκέντρωση.

Για εμάς, η κρίση της οικονομίας δεν είναι παρά ταξική αντιπαράθεση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες προτάσσουμε την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τη σύνδεση μεταξύ των δομών οργάνωσης στους χώρους εργασίας καθώς και τη σύνδεση με τους ευρύτερους κοινωνικούς αγώνες. Ενάντια στην κοινωνική συναίνεση, πιστεύουμε σε κάθε προσπάθεια που εντατικοποιεί τις διεκδικήσεις μας και πολιτικοποιεί τους αγώνες μας πέρα των 24ωρων και 48ωρων απεργιακών πυροτεχνημάτων του γραφειοκρατικού και ξεπουλημένου συνδικαλισμού.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όλους όσους τοποθετούνται ριζοσπαστικά, επιλέγουν τους συλλογικούς αγώνες και τον δρόμο της αξιοπρέπειας. Θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε ώστε κάθε περιορισμένη και εκτονωτική απεργία του επίσημου εργοδοτικο-συνδικαλιστικού φορέα να μετατρέπεται κάθε φορά σε σύγκρουση με τα αφεντικά και τους πολιτικούς διαχειριστές. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.