Δυστυχώς, το «σάπιο» σύστημα κατάφερε να εξοντώσει αυτήν την φιλόδοξη προσπάθεια. Δεν είδαν έγκαιρα, τον Μάη του 2009 που ξεκίνησαν, την ανεμοθύελλα της οικονομικής κρίσης που διαγραφόταν, αφελώς πίστεψαν αυτούς που λέγανε πως «ο κρατισμός, η βαριά ασθένεια της χώρας ήταν παραδόξως και καταφύγιο από την διεθνή καταιγίδα». Επένδυσαν στα ελληνικά κρατικά ομόλογα λοιπόν και έχασαν (δεν είναι οι μόνοι). Σταματάνε όμως «με αξιοπρέπεια, ελεύθεροι και με το κεφάλι ψηλά». Δεν θέλησαν να διεκδικήσουν κρατική διαφήμιση «όπως τόσοι άλλοι, αδιαφανώς και με αντάλλαγμα τη σιωπή», όπως αναφέρεται στον επικήδειο για το site, όπου ονοματίζονται ταυτόχρονα η πληθώρα των ανταγωνιστικών portals που ξεφύτρωσαν την τελευταία χρονιά, μειώνοντας το μερίδιο από την πετσοκομμένη διαφημιστική πίτα. «Φτάσαμε έτσι στο παράδοξο των τελευταίων 2-3 μηνών: η ‘κίνηση’ μας να ανεβαίνει σταθερά. Κι όμως, τα διαφημιστικά μας έσοδα, τα μόνα μας έσοδα, να μειώνονται σημαντικά!». «Επανάσταση» με μερικά κλικ γίνεται, αλλά επιχείρηση χωρίς διαφημίσεις δεν γίνεται…
Και τώρα ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Εμείς με την ταπεινή εργατική μας εμπειρία, γνωρίζαμε εδώ και καιρό τον πόλεμο που εκτυλίσσεται στην θάλασσα του διαδικτύου για την κατάκτηση της διαφημιστικής πίττας, όπως και γνωρίζαμε ότι πολλά καράβια θα βυθιστούν και ότι οι πρώτοι που θα την πληρώσουν δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους στα sites/portals. Εργαζόμενους που τα αφεντικά διαλέγουν από την μάζα των άνεργων/επισφαλών πτυχιούχων μέσα στην οποία οι περισσότεροι κινούμαστε και τους υπόσχονται ότι κοντά τους θα χτίσουν δημοσιογραφική «καριέρα», γιατί άλλωστε αυτοί «δεν είναι σαν τους άλλους», θα τους πληρώσουν και «θα τηρούνε τα νόμιμα». Πράγματι, είναι τέτοια η εργασιακή κατάσταση στα ΜΜΕ που όταν ένας εργοδότης αποτελεί την εξαίρεση που δεν απασχολεί απλήρωτους («εθελοντές») εργαζόμενους για «πρακτική», έχει ταυτόχρονα χτίσει και «φιλεργατικό προφίλ».
Όμως μην τρελαθούμε, η νομιμότητα δεν εξαντλείται στο να δίνεις 700 ευρώ το μήνα σε αυτούς που φτιάχνουν ότι φέρνει τις διαφημίσεις. Το να αμείβονται οι μισοί από τους 14 εργαζόμενους με μπλοκάκι κι άλλοι δυο με «μαύρα» λέγεται κατ’ αρχήν ανασφάλιστη εργασία. Οι εργαζόμενοι στα sites είναι εργαζόμενοι με σταθερό ωράριο σε σταθερό μέρος κι όχι ελεύθεροι επαγγελματίες. Με το μπλοκάκι τα αφεντικά γλιτώνουν υπερωρίες, Σαββατοκύριακα, αργίες, δώρα, άδειες και φυσικά αποζημίωση απολύσεων. Το μπλοκάκι συμφέρει τα αφεντικά που σαλπάρουν στην θάλασσα του διαδικτύου, γιατί στο πιθανό ενδεχόμενο που «δεν έχει ούριο άνεμο», ξεφορτώνονται τους μπλοκάκηδες χωρίς να έχουν χρεωθεί τα έξοδα που προβλέπει το ΙΚΑ για σύμβαση εξαρτημένης εργασίας και την διακοπή της. Δεν μιλάμε καν για την σύμβαση της ΕΣΗΕΑ, αυτή υπάρχει για να καλύπτει «λειτουργούς της δημοσιογραφίας» που είναι ταυτόχρονα και αφεντικά, όπως ο Νικολόπουλος και ο Κουβαράς, όχι την «πλέμπα» των sites και των portals. Άλλωστε πρόσφατα οι εργατοπατέρες πέτυχαν να μην αναγνωρίζονται οι διαφημίσεις στα portals των εφημερίδων ως εμπίπτουσες στη νομοθεσία περί αγγελιόσημου, για να μην θιχτούν τα αφεντικά των ΜΜΕ, που εξαίρεσαν ως αντάλλαγμα την συντεχνία των μεγαλοδημοσιογράφων από τις επώδυνες διατάξεις του νέου ασφαλιστικού. Παρεμπιπτόντως, ο Γ. Νικολόπουλος ήταν από τους πρώτους που εξοργίστηκε με την επιχειρούμενη σύνδεση μέσω του αγγελιόσημου των εργαζόμενων των portals με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους «Α κατηγορίας». Μάλλον έβλεπε την «ταφόπλακα στην ανεξάρτητη ενημέρωση» να έρχεται και βιάστηκε να την φορτώσει στους εργατοπατέρες, οι οποίοι επίσης έσπευσαν να ικανοποιήσουν το αίτημα των μελών τους: Το να μπορούν ως δημοσιογράφοι με εξασφαλισμένη σύνταξη από το αγελλιόσημο να εκμεταλλεύονται νέους δημοσιογράφους, χωρίς έξοδα για αγγελλιόσημα, χωρίς έξοδα για ΙΚΑ γενικώς…
Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με τις ρομαντικές ιδεολογίες των αφεντικών. Δεν μπορούν να θέλουν και την διαφημιστική πίτα ολόκληρη και τον μπλοκάκια σκύλο χορτάτο. Όταν τόσα χρόνια ξεζουμίζουν τους νέους εργαζόμενους με μισθούς της πείνας πώς περιμένουν αυτοί να καταναλώσουν και να δώσουν λεφτά στην βιομηχανία της διαφήμισης; Η κρίση αυτή δεν ήρθε από τον ουρανό, είναι πραγματικό αποτέλεσμα της εκμεταλλευτικής πραγματικότητας του καπιταλισμού. Το ζητούμενο πλέον για εμάς τους εργαζόμενους είναι να σταματήσουμε να συνδέουμε τις ανάγκες μας με την καλή θέληση των αφεντικών. Το κάθε κλικ στα site τους το χρωστάνε στην εργασία μας, είναι θέμα οικονομικής επιβίωσης και προσωπικής αξιοπρέπειας να μας πληρώνουν στο ακέραιο τουλάχιστον ό,τι αναφέρει ο νόμος για σχέσεις εξαρτημένης εργασίας.
Χρησιμοποιούμε κάθε θεσμικό και νομικό μέσο για να πάρουμε τα λεφτά μας πίσω, αλλά δεν ξεχνάμε ότι η καλύτερη εγγύηση για να σταματήσουν τα αφεντικά να κάνουν τους κινέζους είναι η συναδελφική αλληλεγγύη και η συλλογική αυτοοργάνωση. Ο καθένας μόνος του το μόνο που θα καταφέρει είναι να χαθεί στον βούρκο της ανεργίας, της υλικής και ψυχολογικής επισφάλειας στην οποία καταδικάζουν τα αφεντικά τον νεανικό πληθυσμό της Ελλάδας (κι όχι μόνο).