Author: katalipsiesiea

Η ανακοίνωση που ακολουθεί  περιλαμβάνει, εκτός από ένα αρχικό γενικό κάλεσμα συσπείρωσης των εργαζομένων με μπλοκάκι, πέντε κείμενα τα οποία γράφτηκαν από συναδέλφους από διαφορετικούς κλάδους (των ΜΜΕ, των εκπαιδευτικών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, των δικηγόρων και των μεταφραστών) που συμμετείχαν στη δεύτερη συνάντηση εργαζομένων με μπλοκάκι, την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου. Πέντε φωνές, ένας λόγος: ο δικός μας. 

Εδώ και πολλά χρόνια έχει θεσμοθετηθεί από το κράτος ένας τύπος εργαζομένου, ο επονομαζόμενος «μπλοκάκιας», χωρίς κανένα δικαίωμα αλλά με επιτακτικές και συνεχώς αυξανόμενες υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος και τους εργοδότες. Έχει διαμορφωθεί έτσι ένα ευρύ εργατικό στρώμα ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργαζομένων, σε διάφορους κλάδους επαγγελμάτων (δημοσιογράφοι, καθαριστές, τεχνικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, δικηγόροι, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην ψυχική υγεία, καλλιτέχνες, πωλητές, μεταφραστές, επιμελητές κ.ο.κ.), οι οποίοι αντιμετωπίζονται από το κράτος ως επιχειρηματίες και από τους εργοδότες ως σκλάβοι.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να ορίσουμε εμείς οι ίδιοι, κι όχι το κράτος ή οι εργοδότες, ποιοι είμαστε: Δεν είμαστε ούτε επιχειρηματίες ούτε εργοδότες. Δεν εκμεταλλευόμαστε την εργασία κανενός. Δεν είμαστε «αφεντικά του εαυτού μας». Είμαστε εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Η επισφαλής μας θέση (χαμηλοί μισθοί/αμοιβές, υψηλή φορολογία/αυτασφάλιση, αδυναμία απεργίας, κατακερματισμός, κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απόλυσης/«παύσης της συνεργασίας» κ.λπ.), σε συνδυασμό με το κοινωνικό γόητρο που υποτίθεται ότι παρέχει η λεγόμενη «αυτοαπασχόληση» (η «καρδιά της μεσαίας τάξης», σύμφωνα με τους «ειδικούς»), έχει καθορίσει μέχρι τώρα την αδυναμία μας να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους εργασίας και, ει δυνατόν, να ακυρώσουμε την ίδια την ύπαρξη του εργαζόμενου («εσωτερικού» ή «εξωτερικού») με μπλοκάκι.

Βασικό χαρακτηριστικό της εργασιακής μας συνθήκης είναι ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα έναντι των εργοδοτών. Την ίδια στιγμή, πρέπει να καταβάλλουμε υπέρογκες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και μεγάλα ποσά για μια σειρά άμεσων και έμμεσων φόρων. Η εποχή των Μνημονίων έβαλε κι εμάς στο στόχαστρο, όπως και όλους τους υπόλοιπους εργαζομένους, επιβάλλοντας, μεταξύ άλλων, το τέλος επιτηδεύματος, την εισφορά αλληλεγγύης και τη μείωση του αφορολόγητου, με αποτέλεσμα την εξώθησή μας στην ανεργία, την ανασφάλεια, τη «μαύρη» εργασία, την αποδοχή κατάπτυστων εργασιακών όρων και συνθηκών, το φέσωμά μας από τους εργοδότες και την υπερδιόγκωση των οφειλών μας στα ασφαλιστικά ταμεία και στην εφορία. Η νέα σειρά μέτρων διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος επιδεινώνει την κατάσταση ακόμα περισσότερο: αύξηση της φορολόγησης, με επιβολή ενιαίου συντελεστή, και πιθανή αύξηση της παρακράτησης φόρου, κατάργηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ (με διατήρησή του για όσους δουλεύουν σε έναν μόνο εργοδότη), πιθανή επιβολή νέου χαρατσιού κ.ο.κ. Όποιο κι αν είναι το πόρισμα των εκπροσώπων του κεφαλαίου, ο στόχος είναι ο ίδιος: ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, ακόμα μεγαλύτερη πειθάρχηση στις προσταγές εργοδοτών και κράτους, ακόμα μεγαλύτερος κατακερματισμός των εργαζομένων με μπλοκάκι σύμφωνα με τους διαχωρισμούς που το ίδιο το κράτος θα ορίσει.

Είναι επιτακτικό, λοιπόν, να αγωνιστούμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζομένους ενάντια στην εντεινόμενη λεηλασία της ζωής μας. Να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά ενάντια στα νέα μέτρα. Να αρνηθούμε συλλογικά την επιβολή μιας φορολόγησης που θα οδηγήσει τους περισσότερους συναδέλφους στην ανεργία και τη «μαύρη» εργασία. Να αρνηθούμε συλλογικά το δυσβάσταχτο βάρος της αυτασφάλισης.

Όσοι βρεθήκαμε σε αυτή την πρώτη διακλαδική συνάντηση θεωρούμε ότι η επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι με μπλοκάκι δεν πρέπει να μείνει κι αυτή τη φορά αναπάντητη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε για μια ακόμα φορά να λαμβάνονται ερήμην μας αποφάσεις που θα μας οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση. Είμαστε ήδη πίσω από τα γεγονότα. Το απειλητικό ρεύμα μίσους και φόβου στην κοινωνία, ένα ρεύμα που βάζει την εργατική τάξη και τα πραγματικά υλικά της συμφέροντα στο περιθώριο, δεν πρέπει να γίνει καθεστώς. Η ρήξη και η ανατροπή θα συμβεί πρώτα στην κοινωνία, όταν διαλύσουμε το προπέτασμα ότι εργοδότες και εργαζόμενοι είναι «ίσα κι όμοια», όταν προσπαθήσουμε συντονισμένα, οργανωμένα και με πείσμα να διαμορφώσουμε καλύτερους όρους για την επιβίωσή μας, κόντρα στη γενικευμένη μαυρίλα της μνημονιακής εποχής. Ας παλέψουμε έχοντας συνείδηση της ταξικής μας θέσης. 

***

Για τους εργαζομένους στα ΜME, η εργασία με απόδειξη παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), αποτελεί πλέον την κυρίαρχη συνθήκη. Αρχικά, ήταν ο μύθος του φιλόδοξου δημοσιογράφου που «συνεργάζεται» ταυτόχρονα, με πολλά ΜΜΕ και η ελεύθερη αγορά τού ανοίγει τα φτερά χωρίς να τον δεσμεύει σε μια εξαρτημένη σχέση εργασίας. Φυσικά, το ιδεολόγημα αυτό, αποτέλεσε ένα βολικό άλλοθι μόνο για λίγους μεγαλοδημοσιογράφους με την πραγματικότητα να είναι τελείως διαφορετική. Ο χώρος των ΜΜΕ σήμερα αποτελεί το πειραματόζωο των Μνημονίων: εδώ πρώτα εφαρμόζονται όλες οι νέες νομοθεσίες. Εκατοντάδες απολύσεις, ανεργία, επισφαλής και κακοπληρωμένη εργασία είναι οι συνθήκες που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου. Για τ’ αφεντικά που θέλουν να μειώνουν όλο και περισσότερο το εργασιακό κόστος των επιχειρήσεών τους, η «συνεργασία» με «ελεύθερους επαγγελματίες», που δουλεύουν με ελάχιστα χρήματα ως σκλάβοι τους, αποτελεί το μοναδικό τρόπο για να βρεις δουλειά στον κλάδο.

Σήμερα, για όσους εργαζόμαστε στα ΜΜΕ, καθόλου αίσθηση δεν προκαλεί μια αγγελία που αναφέρει «850 ευρώ μεικτά, με μπλοκάκι». Από αυτά, πρέπει να αφαιρέσεις ένα 20% (παρακράτηση φόρου ελεύθερων επαγγελματιών) και τουλάχιστον 240 ευρώ το μήνα για την ασφάλιση σου στον ΟΑΕΕ (κάτι που κανονικά θα βάραινε τον εργοδότη, ως εργοδοτική εισφορά προς το ασφαλιστικό ταμείο που όντως ανήκεις). Έτσι, το προνομιακό πακέτο εργασίας που προσφέρουν τα αφεντικά των ΜΜΕ εν καιρώ κρίσης, έχει μηνιαίες απολαβές 450 ευρώ το μήνα. Με το που πιάνεις δουλειά, ο όρος «ελεύθερος επαγγελματίας» αποτελεί απλή νομική κάλυψη, καθώς δουλεύεις ως μισθωτός χωρίς βέβαια να έχεις τα δικαιώματά του. Εξαντλητικό ωράριο (μέχρι να βγει η δουλειά, γιατί «η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα»…) στο χώρο του εργοδότη, υπερωρίες που δεν πληρώνονται, ενώ έννοιες όπως επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αποζημίωση αδείας είναι επιστημονική φαντασία. Έτσι, αυτό το ασαφές εργασιακό μόρφωμα δίνει το δικαίωμα στον εργοδότη να σε κάνει μπαλάκι ανάμεσα σε μισθωτό και «συνεργάτη», όποτε και για οποιονδήποτε λόγο τον βολεύει.

Την ίδια στιγμή, ο μπλοκάκιας του κλάδου δεν μπορεί να περιμένει απολύτως τίποτα από τα σωματεία, που κλείνουν τα μάτια στο φαινόμενο που γνωρίζουν ότι υπάρχει, αφήνοντας τον μόνο απέναντι στο φάντασμα της ανεργίας σε περίπτωση που προσπαθήσει να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Εδώ και χρόνια, τα σωματεία εργαζομένων των ΜΜΕ, θέλοντας, υποτίθεται, να «διαφυλάξουν» τον κλάδο, θέτουν ως προϋπόθεση για την ένταξη ενός εργαζομένου στους κόλπους τους την παρουσία του σε μισθολόγιο. Φυσικά, με την ανεργία και τις ευέλικτες μορφές εργασίες που διέπουν τον κλάδο, οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι κάτι τέτοιο αποτελεί απλή πρόφαση και ανάχωμα αυτών των συντεχνιακών σωματείων ώστε η βάση των εργαζομένων να μένει ανυπεράσπιστη. Σε ένα σωματείο εργαζομένων στα ΜΜΕ, μπορεί να είναι μέλος ο εργοδότης σου, αλλά εσύ όχι, γιατί έχεις μπλοκάκι. Και τι έγινε αν το καταστατικό των σωματείων απαγορεύει την παρουσία ιδιοκτητών…

Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες. Τα μπλοκάκια δεν είναι απελευθέρωση, είναι κρυφή μισθωτή εργασία.

Από την πρώτη φορά που δουλέψαμε στο χώρο της εκπαίδευσης ενηλίκων (προγράμματα του ινστιτούτου εκπαίδευσης ενηλίκων, όπως για παράδειγμα η εκμάθηση ελληνικών σε μετανάστες, τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας κ.λπ.) αναγκαστήκαμε να υπογράψουμε συμβάσεις μίσθωσης έργου (τότε ακόμα με ασφάλιση στο ΙΚΑ). Τις ίδιες συμβάσεις είδαμε αργότερα και στα ΙΕΚ, και στη συνέχεια τα πράγματα έγιναν χειρότερα, καθώς στην πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για εκπαιδευτές στα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας (το 2011) ανακαλύψαμε πως έπρεπε πλέον να ασφαλιζόμαστε στον ΟΑΕΕ. Το ίδιο συμβαίνει και στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Αλλοδαποί και Παλιννοστούντες Μαθητές», όπου για τη συνεργασία με τη δράση καλούμαστε να υπογράψουμε μηνιαίες συμβάσεις ανάθεσης έργου με την ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία. Είμαστε δηλαδή υποχρεωμένοι να γραφτούμε στον ΟΑΕΕ ώστε να μπορούμε να διδάξουμε, πράγμα εξαιρετικά ασύμφορο οικονομικά και επισφαλές επαγγελματικά. Με αυτό το εργασιακό καθεστώς, δεν έχουμε πλέον κανένα εργασιακό δικαίωμα.

Έτσι λοιπόν, το δημόσιο σχολείο, με την «υποστήριξη» του ΕΣΠΑ, απασχολεί εκπαιδευτικούς με μπλοκάκι οι οποίοι πολύ απλά θα μείνουν άνεργες και άνεργοι μετά το πέρας των προγραμμάτων αυτών –χωρίς δυνατότητα εγγραφής στο (όποιο) ταμείο ανεργίας– και θα σταματήσουν να διδάσκουν τα ελληνικά ως δεύτερη/ξένη γλώσσα σε πλήθος αλλόγλωσσων παιδιών που χρειάζονται υποστήριξη.

***

«Συνάδελφος» και «συνεργάτης» λοιπόν κάθε δικηγόρος που έχει ήδη εκπληρώσει τη 18μηνη «θητεία» του, όπου ο κανόνας είναι η δωρεάν ή η έναντι εξευτελιστικού αντιτίμου ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, εξαναγκαζόμενος ουσιαστικά να φέρει εις πέρας οποιαδήποτε χαμαλοδουλειά, όντας όμως παράλληλα «ευγνώμων» που εργάζεται δωρεάν και αποκτά «ουσιαστική εμπειρία» από τα αφεντικά του… για τους όρους εισόδου του στην αγορά εργασίας ως «συν»-εργαζόμενου και αυτασφαλιζόμενου στο ΕΤΑΑ και ΤΠΔΑ δικηγόρου – μπλοκάκια.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», παρέχουμε νομικές υπηρεσίες για 10-12 ώρες σε πενθήμερη βάση, με αποδείξεις παροχής υπηρεσιών ανά μήνα ή ανά έτος στο όνομα του αφεντικού μας και γραμμάτια προείσπραξης στο όνομα πελάτη του δικηγορικού γραφείου, του οποίου η υλικοτεχνική υποδομή μάς παρέχεται «δωρεάν», αφού είμαστε όλοι … «συνάδελφοι» και «συνεργάτες».

«Συνάδελφοι» και «συνεργάτες» είμαστε και για το κράτος που, «αλληλέγγυα» σε αφεντικά και εργαζόμενους, επιβάλλει τέλος επιτηδεύματος, ΦΠΑ 23%, παρακράτηση φόρου και ασφαλιστικές εισφορές κλιμακούμενες ανάλογα με τα χρόνια που «αντέχει» κάθε «συνεργάτης» και «συνάδελφος» στη δικηγορία.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», δεν απεργούμε, παρά μόνο «απέχουμε» (από συζητήσεις ενώπιον των δικαστηρίων ή διενέργεια διαδικαστικών πράξεων) όταν και τα αφεντικά μας το κρίνουν σκόπιμο και επιβεβλημένο. Ποτέ όμως δεν κρίνεται αναγκαίο να «απέχουμε» από την εργασία που τους παρέχουμε εντός των δικηγορικών γραφείων.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες» που είμαστε, δεν υπάρχει στην περίπτωσή μας υποχρέωση υπογραφής συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας, υποχρέωση καταβολής των ασφαλιστικών μας εισφορών, υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης απόλυσης, άδεια μητρότητας και λοχείας.

Ως «συνάδελφοι» και «συνεργάτες», δεν έχουμε εργασιακά δικαιώματα αλλά αποκλειστικά υποχρεώσεις, και από τη θέση μας αυτή καλούμαστε να αντισταθούμε «ομόψυχα» με τα αφεντικά μας, επωμιζόμενοι όμως αυτοτελώς ως «αυτοαπασχολούμενοι» τη «βιαιότητα» της μνημονιακής φορολόγησης, με κλίμακες μεγαλύτερες από αυτές με τις οποίες φορολογούνται τα κέρδη των δικηγορικών εταιρειών. Είναι αυτή η βιαίως επιβαλλόμενη εργασιακή πραγματικότητα που μας στερεί τη δυνατότητα αυτόνομης άσκησης του επαγγέλματός μας και μας καθιστά αναλώσιμα «εργαλεία» στα χέρια των αφεντικών.

Δεν είμαστε «συνάδελφοι» και «συνεργάτες» με τα αφεντικά μας. Είμαστε τμήμα της εργατικής τάξης που υφίσταται την εξαντλητική επιβαλλόμενη φορολογία, την καταβαράθρωση της υγειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισης και την εργοδοτική τρομοκρατία. ΝΑΙ, είμαστε και ΕΜΕΙΣ εργαζόμενοι με μπλοκάκι.

Εργάζομαι από το σπίτι μου με μπλοκάκι για διάφορα μεταφραστικά γραφεία ως «εξωτερική συνεργάτιδα», όπως αφεντικά και κράτος με ονομάζουν. Δουλεύω πρωί βράδυ, Σαββατοκύριακα, γιορτές και σχόλες. Προσπαθώ να μη λέω πολλά «όχι», γιατί ο εκάστοτε εργοδότης δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί μου και μπορεί απλώς να μη μου ξαναδώσει δουλειά. Η κρίση επιδείνωσε την ήδη άσχημη οικονομική μου κατάσταση, αλλά και τη δυνατότητα να διεκδικώ καλύτερες συνθήκες εργασίας. Δουλεύω πολύ περισσότερες ώρες για πολύ λιγότερα λεφτά. Συχνά περνάνε μήνες μέχρι να πληρωθώ. Κάποιες φορές δεν πληρώθηκα καθόλου, αφού ο εργοδότης εξαφανίστηκε ή χρεοκόπησε. Βγάζω 400 με 500 ευρώ το μήνα, τη στιγμή που για την αυτασφάλισή μου στον ΟΑΕΕ πρέπει να πληρώνω 272,34 ευρώ μηνιαίως. Όταν δεν δουλεύω καθόλου, η ανεργία μου δεν καταγράφεται σε καμία στατιστική έρευνα, ούτε δικαιούμαι ταμείο ανεργίας, και όντας άνεργη πρέπει να βρω τα 272,34 ευρώ για τον ΟΑΕΕ. Πολλοί συνάδελφοί μου μεταφραστές, επιμελητές και διορθωτές σε αυτές τις συνθήκες αναγκάζονται να κλείσουν τα βιβλία τους στην εφορία και να είναι άνεργοι ή να δουλεύουν «μαύρα», ανασφάλιστοι και ευάλωτοι σε κάθε είδους εργοδοτικούς εκβιασμούς. Και το δικό μου μέλλον το βλέπω μαύρο, αλλά δεν σκοπεύω να καταθέσω εύκολα τα όπλα…

***

Εργάζομαι ως καθηγητής Αγγλικών και Ελληνικών για αλλοδαπούς από το 1993. Μολονότι οι ημέρες πριν από τη διαβόητη «οικονομική κρίση» ήταν ελαφρώς «καλύτερες» –τόσο από την άποψη των εκπαιδευτικών ευκαιριών όσο και της αμοιβής– εμείς, οι εκπαιδευτικοί του ιδιωτικού τομέα, ήμασταν ανέκαθεν σκλάβοι της «επισφαλούς εργασίας» (όρος που άλλοι εργασιακοί χώροι τον έμαθαν τα τελευταία χρόνια). Τι σήμαινε επισφαλής εργασία για τους εκπαιδευτικούς του ιδιωτικού τομέα;

Ερχόμενης της οικονομικής κρίσης, η κατωφερής πορεία των εργασιακών πραγμάτων είχε αναπόφευκτο αποτέλεσμα την περαιτέρω επιδείνωση της θέσης μας. Δεχόμαστε μια λυσσαλέα επίθεση άνευ προηγουμένου από τα αφεντικά. 

Καταρχάς, στις 6/9/2012 ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ιδιοκτητών Κέντρων Ξένων Γλωσσών «Europalso» υπέγραψε με το στημένο από τους ίδιους τους εργοδότες «σωματείο εργαζομένων» στα κέντρα ξένων γλωσσών νομού Αττικής σύμβαση εργασίας σύμφωνα με την οποία η ωριαία αμοιβή διδασκαλίας για καθηγητές με προϋπηρεσία από 0 έως 900 ημερομίσθια ορίζεται στα 3,52 ευρώ μεικτά (!), όσο στοιχίζουν, δηλαδή, δύο εισιτήρια του μετρό ή ένας καφές. Τους καθηγητές δε που θα μπαίνουν σε τάξη για να διδάξουν 18 ώρες την εβδομάδα θα τους αμείβουν με μηνιαίες μεικτές αποδοχές 253 ευρώ! Ακόμα όμως και εργοδότες που δεν ανήκουν στο «Europalso» έχουν εξαπολύσει επίθεση κατά των εργαζομένων. Αρνούνται να καταβάλουν δεδουλευμένα και κρατούν το προσωπικό τους σε ομηρία εκφοβίζοντάς τους με το ενδεχόμενο της ανεργίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο όμιλος «Interlingua», η στάση του οποίου ανάγκασε έξι συναδέλφους να προβούν σε επίσχεση εργασίας.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει κάποιοι ιδιοκτήτες κέντρων ξένων γλωσσών να ζητούν από το διδακτικό τους προσωπικό μπλοκάκι. Με τον τρόπο αυτόν –που πρέπει να τονιστεί ότι είναι παράνομος– αναζητούν να αυξήσουν τα κέρδη τους και να γλιτώσουν από τον πονοκέφαλο του ΙΚΑ και των δώρων. Ψάχνουν να βρουν διάφορες δικαιολογίες για να το επιβάλουν, όπως την απασχόληση σε ενδοεπιχειρησιακά μαθήματα. Τι οδυνηρές συνέπειες, όμως, έχει αυτό για εμάς;

Συν-μπλοκάκηδες, τα πράγματα δεν πάνε άλλο. Ήρθε ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και τα προβλήματά μας, και να κάνουμε αισθητή στους «ειδικούς» την παρουσία μας. Ας ενωθούμε και ας παλέψουμε όλοι μαζί.

Λόγω απεργίας των ΚΕΠ, η ενημέρωση και η ενίσχυση της αλληλεγγύης των απεργών της Phone Marketing θα γίνει στο κατειλημμένο δημαρχείο της Νέας Ιωνίας (Αγ. Γεωργίου 40), σήμερα στις 17:30. Να είμαστε όλοι εκεί.

21:50 50 προσαγωγές μέχρι στιγμής. Όλοι οι σύντροφοι της Ροσινάντε είναι έξω και είναι καλά.

20.49 Δεκάδες τραυματίες και διαδηλωτές με αναπνευστικά προβλήματα έχουν διακομιστεί στο ιατρείο του Συντάγματος, το οποίο μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο “Αμαλία”.

19:54 Τα ΜΑΤ βρίσκονται στην πάνω μεριά του Συντάγματος και στο στενό του Μ. Βρετάννια, ενώ οι διαδηλωτές βρίσκονται στην κάτω μεριά της πλατείας και τους γύρω δρόμους. Πριν από λίγο απωθήθηκαν με μολότωφ διμοιρίες των ΜΑΤ στην Καραγιώργη Σερβίας.

19:30 Ο Στουρνάρας μόλις απέσυρε την τροπολογία για τους εργαζόμενους της Βουλής

19.20 Οι μπάτσοι έβαλαν μπροστά δύο αύρες. Βολές από υδροβόλα οχήματα εναντίον του κόσμου. Απωθείται ο κόσμος προς Β.Γεωργίου και Παν/μιου. Το ΚΚΕ κρατάει τη Φιλελλήνων.

Τι πάμε και θυμόμαστε εν μέσω 48ωρης γενικής απεργίας… Είχαμε απεργία και στα ΜΜΕ προχτές, πλέον (Δευτέρα 5/11). Το φιλοθεάμον κοινό στερήθηκε για ένα 24ωρο τις τρομολαγνικές παραστάσεις των καναλιών (αλλά όχι και των σάιτ: ποτέ των σάιτ) για την εξελισσόμενη λεηλασία των ζωών μας. Αλίμονο, η συνέλευσή μας δεν είχε την ίδια τύχη: υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας μιας ακόμα συνδικαλιστικής φαρσοκωμωδίας στον κλάδο, με πρωταγωνιστές εργατοπατέρες και ξεπουλημένους «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους», και θύματα τους εργαζόμενους και τον πολύπαθο αυτό κλάδο συνολικά. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.

Με γνήσιο ενδιαφέρον είδαμε την Παρασκευή 2/11 την ανακοίνωσή μας για απεργιακή συνέλευση στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ, μετά την απεργιακή συγκέντρωση της Δευτέρας 5/11, να ακολουθείται από ανακοίνωση σύγκλησης, την ίδια ώρα και στο ίδιο μέρος, του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, του πιο αμεσοδημοκρατικού, υποτίθεται, οργάνου του σωματείου των δημοσιογράφων, όπου μετέχουν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιμέρους Μέσων Ενημέρωσης και το οποίο, αναμενόμενα (για τις συνήθειες της Ένωσης), δεν έχει αποφασιστικές αλλά μόνο γνωμοδοτικές αρμοδιότητες.

Μια απεργιακή συνέλευση παρουσία των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των δημοσιογράφων και του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ θα μπορούσε (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) να πάρει χαρακτήρα γενικής συνέλευσης σε όλο τον κλάδο, να μην αφορά δηλαδή μόνο τους δημοσιογράφους, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους τεχνικούς κ.ά., και να οδηγήσει σε πλήρως νομιμοποιημένες και δυναμικές κινητοποιήσεις, πέρα από επαναλαμβανόμενα (κάθε πέντε-δέκα μέρες) 24ωρα απεργιακά πυροτεχνήματα, σε αντιστοιχία με την κρατική και εργοδοτική επίθεση όχι μόνο στα ΜΜΕ, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ (σκέφτεται ένας λογικός άνθρωπος) θα μπορούσαν έτσι να συνταχθούν με την υπόλοιπη κοινωνία του μόχθου και να αγωνιστούν στο πλάι της για τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, για τους μισθούς τους, για τις θέσεις εργασίας τους, για την περιφρούρηση των κεκτημένων τους, για όλα όσα έχουν μπει στο στόχαστρο κράτους και αφεντικών την τελευταία τριετία, προχωρώντας επιτέλους σε αυτές τις περίφημες απεργίες διαρκείας που με στόμφο είχαν εξαγγείλει οι εργατοπατέρες του κλάδου την περασμένη βδομάδα χωρίς να τις πραγματοποιήσουν ποτέ.

Αμ δε! Ευθύς μόλις συναντήθηκαν στον ίδιο χώρο απεργοί εργαζόμενοι στα ΜΜΕ και το Μεικτό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, γνωστοί και μη εξαιρετέοι τζουτζέδες του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, σε αγαστή σύμπνοια με καμιά δεκαπενταριά «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» από κείνους που έχουν κάνει επάγγελμα το ξεπούλημα αγώνων και την προδοσία των συναδέλφων τους, ξέσπασαν σε ένα άνευ προηγουμένου σόου με στόχο να μη γίνει καμία συνέλευση, να μην ξεκινήσει καμία συζήτηση, να μην παρθεί καμία συλλογική και από τα κάτω απόφαση. Το τι είδαμε από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα της Δευτέρας 5/11 στον 3ο όροφο της ΕΣΗΕΑ δύσκολα περιγράφεται: υστερικά μέλη του ΔΣ της Ένωσης να… καθαιρούν λεκτικά τον πρόεδρο του ΔΣ και να αποσύρονται στον 5ο όροφο καταγγέλλοντας τη συνύπαρξη του αγίου, άχραντου και στην πράξη ανυπόληπτου (δυστυχώς) Μεικτού Συμβουλίου με εργαζόμενους• ακόμα πιο υστερικούς «συνδικαλιστικούς εκπροσώπους» να πηγαινοέρχονται μεταξύ 3ου και 5ου ορόφου απαιτώντας να αδειάσει η αίθουσα απ’ τους παρείσακτους (εργαζόμενους) ώστε να συμφωνήσει πρώτα το Μεικτό για τους όρους και τους κανόνες του συγχρωτισμού μαζί τους. Τσαμπουκαλήδες μπατσοσυντάκτες και πατενταρισμένους εργοδοτικούς να επιχειρούν (ανεπιτυχώς) να προπηλακίσουν ακόμα και ηλικιωμένους συναδέλφους, τρέμοντας από τα νεύρα τους για το κακό που τους βρήκε (να πρέπει να αντικρίζουν κατάφατσα απεργούς)• και πάει λέγοντας. Με τα πολλά, οι εργαζόμενοι συμφώνησαν να αποχωρήσουν προσωρινά για να τα βρει εν κρυπτώ το Μεικτό επί της δέουσας διαδικασίας. Αυτή όμως ήταν μόνο η πρώτη πράξη της φάρσας.

Όντας εκτός της αίθουσας πλέον, εμβρόντητοι οι απεργοί άκουγαν τους συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, ΔΣ και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, να ωρύονται μεταξύ τους, με τους μισούς να εκτοξεύουν κατάρες προς πάσα κατεύθυνση επειδή εμφανίστηκαν εργαζόμενοι στο τσάι τους (ή ποντίκια στη σούπα τους: όπως το πάρει κανείς) και τους άλλους μισούς να προσπαθούν να… δικαιολογήσουν τους απεργούς, λες και χρειάζονταν οι τελευταίοι την υπεράσπισή τους. Η ακρόαση ήταν πραγματικά απολαυστική, τέλειωσε ωστόσο κάποια στιγμή όταν άνοιξαν οι θύρες και ξεκίνησε επιτέλους μια ανοιχτή, ας πούμε, συνεδρίαση του Μεικτού, με δικαίωμα λόγου μόνο για το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, και θέμα την κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων στον κλάδο. Είχε έρθει η Ώρα του Προέδρου…

Ο κ. Δημήτρης Τρίμης, πρόεδρος της Ένωσης και επικεφαλής της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΣΗΕΑ, επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δεν είναι κανονικοί εργαζόμενοι, δεν πρέπει να απεργούν μαζί με τους άλλους, γιατί έχουν να εκπληρώσουν ένα «λειτούργημα» το οποίο, φαίνεται, εκπληρώνεται μόνο όταν οι εργαζόμενοι υπακούουν στις εντολές των αφεντικών τους, όχι όταν παίρνουν οι ίδιοι τη δουλειά τους στα χέρια τους (π.χ. με απεργιακά δελτία): την περιώνυμη «ενημέρωση του κοινού», για την οποία, λέει, στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν παρακαλέσει οι σεβάσμιες διοικήσεις και της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που χαίρονται να ποζάρουν στα κανάλια. Οι ολιγόωρες στάσεις εργασίας είναι το μόνο που μπορεί να προσδοκεί ο κλάδος το διήμερο αυτό που κρίνεται το νέο Μνημόνιο και όλη η χώρα είναι στους δρόμους. Όπως έχουμε γράψει κι εμείς πολλάκις, αυτή είναι η πάγια πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστερής» ηγεσίας του σωματείου από τη μέρα της εκλογής της, διότι αυτή είναι η κεντρική πολιτική της «ριζοσπαστικής αριστεράς» στα ΜΜΕ γενικώς (τα ίδια πρεσβεύει και προωθεί και η «ριζοσπαστική αριστερή» ηγεσία του δευτεροβάθμιου οργάνου των δημοσιογράφων, της ΠΟΕΣΥ): σε μέρες γενικής απεργίας, τα ΜΜΕ θα δουλεύουν – για τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζουν προφανώς οι ηγέτες του κλάδου• στις πλάτες όλων μας, διαπιστώνουμε εμείς. 

Αυτή τη φορά όμως επακολούθησε συντριβή: οι ομιλητές εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του προεδρείου (και δεν το λέμε με τη γεωγραφική έννοια), με στόχο είτε προσωπικά τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ είτε τη γνήσια ανταπόκριση στα αιτήματα της βάσης των εργαζομένων, κατακεραύνωσαν τη μονότονη επιχειρηματολογία του κ. Τρίμη, με αποτέλεσμα το Μεικτό ν’ αποφασίσει ομόφωνα να προτείνει στο σωματείο την κήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας στον κλάδο. Αυτό το συνονθύλευμα εκπροσώπων και «εκπροσώπων», αγωνιστών και τραμπούκων, δεξιών, αριστερών και αριστεροδεξιών, άφησε ξεκρέμαστο ολόκληρο πρόεδρο της Ένωσης και τον υποχρέωσε να συγκαλέσει έκτακτο ΔΣ το βράδυ της Δευτέρας.

…Το οποίο ΔΣ, ωστόσο, για μια ακόμα φορά έγραψε το Μεικτό Συμβούλιο της Ένωσης εκεί που ξέρει, αποδεικνύοντας έμπρακτα σε πόση εκτίμηση έχει η «ριζοσπαστική αριστερά» του κλάδου την (παρδαλή; αυτή είναι όμως) συνδικαλιστική της βάση. Σε μια κλασική επίδειξη «άγονης» ψηφοφορίας, από αυτές στις οποίες ειδικεύεται η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ εδώ και ενάμιση χρόνο, ουδεμία απόφαση πάρθηκε από το ΔΣ, καθώς οι πούροι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜ.ΑΡ. πρότειναν απλές στάσεις εργασίας για το διήμερο 6-7/11, οι αριστεριστές και αριστεροπασόκοι της αντιπολίτευσης του ΔΣ πρότειναν απεργία διαρκείας, οι δεξιοί πρότειναν απεργία μόνο για το διήμερο 6-7/11 και οι «σύντροφοι» του ΠΑΜΕ-ΜΜΕ κατήγγειλαν τη διαδικασία και δεν πρότειναν τίποτα. Ξαναδιαβάστε τις παραπάνω γραμμές για να τις πιστέψετε: αυτή είναι η συνδικαλιστική πραγματικότητα των δημοσιογράφων την ώρα που ο κλάδος διαλύεται – το ταμείο του, τα σωματεία του, οι ίδιες οι ζωές των εργαζομένων του.

Κατά τα λοιπά, το διήμερο που διανύουμε η κοινωνία απεργεί. Τα ΜΜΕ κάνουν απεργοσπασία. Και δικαιώνουν ξανά το πόπολο που δεν σταματάει να φωνάζει: ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

Update 06/11 Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε τελικά να μην λάβει  υπ’ όψη τη γνωμοδότηση του Μεικτού για απεργία διαρκείας και να μείνουν οι κινητοποιήσεις ως έχουν, με στάσεις εργασίας για Τρίτη-Τετάρτη. Θα επανέλθουμε αργότερα επί του ζητήματος.

05/11 Σε ομόφωνη απόφαση για απεργία διαρκείας κατέληξε το μεικτό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ πριν από λίγο. Παράλληλα καλείται έκτακτη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ σήμερα στις 20.30.

Είναι φανερό ότι διανύουμε την περίοδο όπου η πιο σφοδρή επίθεση από πλευράς κράτους/αφεντικών (άπαξ και το ντόπιο κεφάλαιο ήρθε σε «συνεργασία» με το πολυεθνικό και η συνεργασία αυτή απέφερε τρία Μνημόνια) θα πάρει σάρκα και οστά με εξοντωτικά αποτελέσματα. Το σχέδιο ήταν μελετημένο και πολύ σωστά οροθετημένο: Τα μεσαία και χαμηλά στρώματα θα ισοπεδωθούν. Έννοιες όπως εργατική τάξη, σωματείο, συλλογικοποίηση, διεκδίκηση και εν τέλει «εργασία», όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα, πρέπει να εξαλειφθούν. Από κοντά και η δαμόκλειος σπάθη του «ή συναινείτε ή πτωχεύουμε» Δεν θα πρωτοτυπήσουμε με το παρακάτω: τα ΜΜΕ έπαιξαν έναν πολύ βρώμικο ρόλο σε όλον αυτό τον φαύλο κύκλο. Εδώ όμως έχουμε και την εξής διαφοροποίηση: οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία των ΜΜΕ ήταν οι πρώτοι που έγιναν πειραματόζωα σε αυτό το ιδιότυπο «σφαγείο».

Εδώ και 3 χρόνια, η εργοδοτική επίθεση είναι μνημειώδης. Απολύσεις με το σωρό, απλήρωτη ή/και αδήλωτη εργασία, εκατοντάδες λουκέτα σε «μαγαζιά», αυθαίρετες μειώσεις μισθών και άλλα πολλά συνέθεταν την καθημερινότητα δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικών υπαλλήλων. Μέχρι που αιφνιδιαστικά το «ως εδώ και μη παρέκει» πολλών εργασιακών κλάδων χτύπησε την πόρτα και των δημοσιογράφων, όταν ο υπουργός οικονομικών Στουρνάρας προσπάθησε να περάσει, με τροπολογία στη Βουλή, την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ στον ΕΟΠΠΥ. Και οι τόνοι οξύνθηκαν. Τα συνδικαλιστικά «τσεκούρια του πολέμου» ξεθάφτηκαν. Κάπως αργά: οι εργαζόμενοι του κλάδου έχουν φτάσει πριν από το ταμείο τους στο περιβόητο «κούρεμα».

Μια καταφανέστατη κρατική ληστεία έχει ξεκινήσει. Εισφορές εργαζομένων από κρατήσεις ετών χρησιμοποιούνται για να σωθούν υπερχρεωμένοι κρατικοί οργανισμοί και να ξαναγεμίσουν οι τσέπες των αφεντικών (το PSI και τα δομημένα ομόλογα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα). Χωρίς καμία αναστολή, συντελείται μια άνευ προηγουμένου λεηλασία των ταμείων, και αυτό θεωρήθηκε casus belli για τους εργατοπατέρες του κλάδου. Αυτό όμως ήταν απλά το κερασάκι σε μια πολύ πικρή τούρτα.

Ο ολοκληρωτικός έλεγχος της πληροφόρησης, και κατά συνέπεια των φορέων της (των εργαζόμενων στα ΜΜΕ δηλαδή), είναι το ευκταίο και το επιθυμητό. Τα «λάθη» πλέον δεν συγχωρούνται. Οι παραδοχές κρατικών κτηνωδιών, όπως αυτή που συντελέστηκε στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ με τους συλληφθέντες αντιφασίστες, σημαίνει απόλυση για «λόγους δεοντολογίας». Η λογοκρισία είναι στο επίκεντρο. Σχόλια υπέρ κοινωνικών διεκδικήσεων (Σκουριές) ή η αποτύπωση των νέων στρατηγικών σχεδίων των κρατούντων εν όψει διαδηλώσεων (παρελάσεις με ΜΑΤ και στρατό το πιο πρόσφατο παράδειγμα) οδηγούν σε κόψιμο on air.

Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, καλούμαστε επιτέλους να αποφασίσουμε: είτε θα λάβουμε κι εμείς ενεργό μέρος στον κοινό αγώνα της τάξης μας, συμμετέχοντας στο πλάι των υπόλοιπων εργαζόμενων, είτε θα είμαστε οι ηττημένοι παρίες στο άνευρο παιχνίδι συνδικαλιστικών ταγών και ιδιοκτητών. Η σύγκρουση είναι μετωπική και δεν υπάρχει άλλο περιθώριο «εγκλεισμού» στην συντεχνιακή λογική των κλειστών επαγγελματικών καστών.

Κι όμως, αυτή ακριβώς η λογική διατρανώθηκε ξανά στις 31/10, όταν η συντεχνία των δημοσιογράφων, μαζί με τα άλλα σωματεία του Τύπου, κατέβηκε στον δρόμο με ντουντούκες και μεγάλα λόγια, δηλώνοντας ότι «πάει για γενική απεργία διαρκείας σε όλα τα ΜΜΕ», μια πρόθεση την οποία θα υλοποιούσε, υποτίθεται, η κήρυξη «24ωρων επαναλαμβανόμενων απεργιών σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης» (και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα εκτός από όλα τα portals, όπως αποδείχτηκε και πάλι). Το σύνολο μάλιστα των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του περίφημου Διασωματειακού, είχαν βάλει, λέει, και έξι «όρους»-αιτήματα των απεργιών: στα λόγια, η επαναστατικότητα είχε φτάσει «στο κόκκινο».

Τελικώς, βέβαια, φούμαρα: ευθύς μόλις η επίμαχη τροπολογία Στουρνάρα για την ένταξη του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και άλλων «ευγενών» ταμείων στον ΕΟΠΥΥ καταψηφίστηκε στη Βουλή, τα επαναστατημένα σωματεία των ΜΜΕ, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, αμέσως ανέκρουσαν πρύμνη, ανακοίνωσαν ότι διακόπτουν τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μετά το πρώτο (!) 24ωρο, κάλεσαν τους εργαζόμενους να γυρίσουν στις θέσεις τους, ώστε να βγουν υπό συνθήκες ακόμα πιο εντατικοποιημένης δουλειάς και τα κυριακάτικα φύλλα (μην τρελαθούμε κιόλας), και κήρυξαν τη δεύτερη από τις επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες για τη Δευτέρα 5/11 – πέντε μέρες, δηλαδή, μετά την πρώτη 24ωρη και μία μέρα πριν από τη 48ωρη γενική απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τις κινητοποιήσεις των οποίων, λέει, «στηρίζουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ» (αλλά προφανώς όχι τα σωματεία τους). Τα «συνδικαλιστικά τσεκούρια του πολέμου», που λέγαμε παραπάνω, θάφτηκαν τόσο γρήγορα όσο είχαν ξεθαφτεί.

Στον εικονικό κόσμο των ΜΜΕ, στον οποίο ζουν και οι εργατοπατέρες του κλάδου, η συγκυβέρνηση και ο Στουρνάρας υπέστησαν «σημαντική ήττα» επειδή απέσυραν μέχρι τη Δευτέρα την τροπολογία για το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ. Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, στον οποίο ζούμε οι κανονικοί εργαζόμενοι (και άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι και μπλοκάκηδες και απολυμένοι και απλήρωτοι…), η συντεχνία των δημοσιογράφων –οι «κοντυλοφόροι», οι «παπαγάλοι», οι «αλήτες-ρουφιάνοι», όπως έχουν καταγραφεί στις συνειδήσεις εδώ και χρόνια– κατέβηκε στον δρόμο επειδή «θιγόταν το ανέγγιχτο ταμείο της», και ξανανέβηκε στα γραφεία της αμέσως μόλις αυτό έπαψε (προσωρινά) να «θίγεται». Στον πραγματικό κόσμο εκτός ΜΜΕ, τη «σημαντική ήττα» στις 31/10 δεν την υπέστη καμιά συγκυβέρνηση και κανένας Στουρνάρας, αλλά ένας ολόκληρος κλάδος που συνεχίζει να στιγματίζεται από τις τραγελαφικές κωλοτούμπες ενός περίκλειστου, ημι-εργοδοτικού, φοβικού συνδικαλιστικού μηχανισμού που πνέει τα λοίσθια, αλλά ακόμα και την ώρα που ξεψυχάει είναι ανίκανος να αντικρίσει με μπέσα τη χειμαζόμενη κοινωνία και να πει το πολύ απλό: «εδώ είμαστε κι εμείς, βαλλόμαστε μαζί με όλους, αγωνιζόμαστε μαζί με όλους – όλοι για όλους».

Αυτή την κοινή αντίληψη για τη συντεχνία των δημοσιογράφων, η τελευταία μέρα του Οκτώβρη την επιδείνωσε απερίγραπτα και την έκανε βούτυρο στο ψωμί των πληρωμένων φερέφωνων του κράτους και των αφεντικών, που δεν χάνουν φυσικά ευκαιρία να υποδαυλίζουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το «όλοι εναντίον όλων» προκειμένου να βγουν λάδι οι υπεύθυνες εθνοσωτήριες δυνάμεις – τις οποίες απαρτίζουν, ως γνωστόν, εγχώριοι και διεθνείς καπιταλιστές, διεφθαρμένα κυβερνητικά καθάρματα και νεοναζί τραμπούκοι. Μετά και τα τελευταία κατορθώματα των εργατοπατέρων των ΜΜΕ, άντε να εξηγήσει κανείς γιατί τα κλαδικά ταμεία δεν είναι δυνατόν να γίνονται βορά του κράτους και των τραπεζών, τι είναι πιο συγκεκριμένα το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τι ο ΕΔΟΕΑΠ, σε τι και ποιους εξυπηρετεί το αγγελιόσημο, και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα. Σε συνθήκες συνολικής επίθεσης κατά της εργατικής τάξης, κατά της κοινωνίας του (κακοπληρωμένου, επισφαλούς, έως και απλήρωτου) μόχθου, δεν μπορεί να ζητάει κανείς εξαίρεση για την πάρτη του, αλλά μόνο συνολική αντεπίθεση. Οτιδήποτε άλλο είναι είτε δόλια συναλλαγή είτε κατάφωρη δειλία – σε κάθε περίπτωση: για φτύσιμο.

Οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν μια «ειδική» κατηγορία εργαζομένων, δεν είναι ένας «ευγενής» κλάδος με «ευγενές» ταμείο και «ευγενείς» συνήθειες, όπως θα ήθελαν οι εργατοπατέρες, που στην πύρινη εξαγγελία των (κάθε άλλο παρά πύρινων) κινητοποιήσεών τους επέλεξαν ρητά ως ταξικούς συμμάχους τους δικηγόρους, τους τραπεζικούς, τους γιατρούς και τους μηχανικούς. Αυτή η συντεχνιακή-ελιτίστικη αντίληψη κρύβεται, άλλωστε, πίσω και από την επιμονή των «προοδευτικών δυνάμεων» (των εργατοπατέρων) του κλάδου να απεργούν οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ σε ξεχωριστή μέρα από τους υπόλοιπους, με το θλιβερό πρόσχημα ότι φροντίζουν έτσι (μέσα σε συνθήκες ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης) για την «ενημέρωση του κοινού». Κι άλλα φούμαρα, ιδίως από τη στιγμή που ακόμη και η κατατεθειμένη εδώ και χρόνια λύση του απεργιακού δελτίου, που θα παράγεται από τους ίδιους τους συντάκτες και τις ενώσεις τους, χωρίς την παρέμβαση των ιδιοκτητών, έχει πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, αφήνοντας περαιτέρω εκτεθειμένες τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Είναι καιρός να το απαιτήσουμε κι αυτό: Εμείς, οι εκατοντάδες και χιλιάδες εργαζόμενοι των ΜΜΕ, αρνούμαστε να συμμετέχουμε πλέον σε απεργίες-κηδείες που διαιωνίζουν, μεταξύ των άλλων, και την αντιπάθεια της υπόλοιπης εργατικής τάξης προς το πρόσωπό μας, μια αντιπάθεια που εδράζεται επίσης στη συστηματική υποβάθμιση από τα ΜΜΕ των αγώνων και των κινημάτων ή στη συκοφάντηση ολόκληρων κλάδων, κοινωνικών ομάδων και πολιτικών χώρων. Αρνούμαστε να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε συντεχνιακές οιονεί απεργίες που άλλο δεν κάνουν από το να χαρίζουν μερικά μεροκάματα στα αφεντικά. Αρνούμαστε να συναινέσουμε στα πολιτικά τερτίπια που αντιμετωπίζουν τους αγώνες και τις απεργίες ως προνομιακά πεδία προβολής των απόψεων συγκεκριμένων αριστερών κομματικών φορέων, και επιβάλλουν κατά συνέπεια οι «διακόπτες» να μένουν πάντα ανοικτοί.

Οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ έχουν άλλη μια ευκαιρία να κοιτάξουν στα μάτια τη χειμαζόμενη κοινωνία και να ενωθούν επιτέλους με την εργατική τάξη που θα είναι για 48 ώρες στους δρόμους της χώρας την Τρίτη και την Τετάρτη, 6 και 7 Νοεμβρίου. Ανεξάρτητα απ’ το τι θα γίνει με το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και τον ΕΟΠΥΥ. Ως ελάχιστη ένδειξη συνδικαλιστικής αξιοπρέπειας και σεβασμού απέναντι στους χιλιάδες απολυμένους και απλήρωτους εργαζόμενους των ΜΜΕ, που έχουν βιώσει στο πετσί τους όχι τρία αλλά δεκατρία Μνημόνια.

Για όλα αυτά, καλούμε σε

τη Δευτέρα 5/11, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ (3ος όροφος),

στις 2:30 μ.μ. (μετά την απεργιακή συγκέντρωση)

Η «νίκη» να μη μπούμε στον ΕΟΠΥΥ, που «επετεύχθη» μέσω μιας 24ωρης απεργίας με προοπτική κλιμάκωσης (κούφια λόγια), τώρα, άμα θέλαμε, θα μπορούσε να αποτελέσει μια πραγματική τομή στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη των τελευταίων τριών χρόνων στην Ελλάδα. Πώς ακριβώς όμως θα γίνει αυτή η αντιστροφή εάν μείνουμε αδρανείς, εάν περιμένουμε ακόμη μια 24ωρη απεργία (όπως αυτή της Δευτέρας) χωρίς κανένα περιεχόμενο που να εκφράζει άμεσα προβλήματα όχι μόνο του κλάδου, αλλά και του συνόλου της κοινωνίας; Πώς δηλαδή θα πράξουμε αυτό που πολλοί συνάδελφοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως θέλουν να κάνουμε, να δείξουμε δηλαδή ότι είμαστε με την κοινωνία και όχι “αλήτες” και “ρουφιάνοι”;

Η απάντηση είναι απλή και φυσικά σε γενικότερα πλαίσια γνωστή, καθώς είναι το μόνο μας όπλο. Με απεργία. Με τι απεργία όμως; Μια 24ωρη απεργία από ένα σωματείο σφραγίδα ή μια απεργία γεμάτη με τις ανησυχίες και τον πόνο όλων των εργαζομένων της χώρας αυτής, δηλαδή μια απεργία που θα σαρώσει το εμπόρευμα, που θα βγάλει τον κόσμο στους δρόμους για κάτι αυτονόητο; Για το ότι όλοι εμείς οι «ασφαλισμένοι», μαζί με τους «ανασφάλιστους», θέλουμε να έχουμε αξιοπρεπή ασφάλιση. Θέλουμε να εξαρτιόμαστε από ένα ταμείο που διαχειρίζονται ελάχιστοι προς όφελος κάποιων άλλων ή θέλουμε ένα ταμείο (ή πολλά) όπου θα μπορούμε να έχουμε λόγο στο τι ακριβώς μας προσφέρει και στο τι ακριβώς χρειαζόμαστε; Εμείς οι ίδιοι! Όχι άλλοι για μας!

Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι μια απεργία με αυτό το περιεχόμενο. Μια απεργία με διάρκεια και με κοινωνική απεύθυνση. Μια απεργία που θα φέρει στο πλάι μας και τους φυσικούς μας συμμάχους. Τα υπόλοιπα κομμάτια της τάξης μας. Ναι, αυτής που μας θεωρεί “αλήτες” και “ρουφιάνους”, κι όχι άδικα αν σκεφτεί κανείς ότι τα τελευταία τρία χρόνια, εν μέσω της βίαιης αυτής αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου και άρα της ίδιας της ταξικής πάλης, έχουμε προσφέρει τα μέγιστα στα αφεντικά μας και στα αφεντικά τους.

Απεργία ενάντια στον ΕΟΠΥΥ λοιπόν, ενάντια στον ΕΟΠΥΥ και σε ό,τι τον έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Ενάντια στους γραφειοκράτες και τα στελέχη, ενάντια στα κατακάθια πάνω στα οποία στηρίζεται το κεφάλαιο για να μας καταστήσει φαντάσματα ανθρώπων, ενάντια στη μισθωτή εργασία, τα αφεντικά και την εκμετάλλευση. Δημιουργία δικτύων αντιπληροφόρησης από τους ίδιους τους απεργούς και τους ανέργους, χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα σε αυτούς μέσα παραγωγής. Απεργιακά ταμεία για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

X.