Κατάληψη ΕΣΗΕΑ

Πώς μπορεί να περιγραφεί η απασχόληση στον θαυμαστό κόσμο των μέσων ενημέρωσης; Και πώς μπορεί να αποτιμηθεί το εργασιακό καθεστώς των απασχολούμενων σε αυτά;

Καταρχήν η πολυπόθητη «ελευθερία της έκφρασης», που υπαγορεύουν οι αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αποτελεί μια έννοια που «εξατμίζεται» μπροστά στο συμφέρον των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών και τον κίνδυνο να ανατραπεί η κοινωνική τους ειρήνη. Η διαστρέβλωση, η παραποίηση, η απόκρυψη, η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία γεγονότων και ειδήσεων αποτελεί τον κανόνα στον χώρο της «ενημέρωσης», με στόχο τη συλλογική ύπνωση.

Ανοιχτή Συνέλευση ενάντια στις απολύσεις και την επισφαλή εργασία
Παρασκευή 20 Μάρτη 20:00 κτίριο ΕΜΜΕ
(Πανεπιστήμιο Αθηνών Καλαμιώτου 2, Πλ. Καπνικαρέας)

“…Οι πιο μεγάλες προσδοκίες απλώνονται μπροστά μας κι εμείς βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να αναζητούμε τους τρόπους που θα μας παρασύρουν“

Από τις 8 το πρωί δεκάδες σύντροφοι και συντρόφισσες προχωρήσαμε στην κατάληψη του κτιρίου επί της πατησίων και σκαραμαγκά…

Ξεκίνησαν οι δουλειές, στήθηκε μικροφωνική και η ανατρεπτική Κάρμεν τραγουδισμένη από την Μαρία Κάλας (που πολλοί ισχυρίζονται ότι γεννήθηκε σ’ αυτό το κτίριο) αντίχησε στην πολύβουη Πατησίων. Αυτή την ώρα βρίσκεται στο κτίριο πολύς κόσμος που φαίνεται ότι θα πληθαίνει ώρα με την ώρα. Μπορείτε να έρθετε στο πανέμορφο κτίριο και να ατενίσετε την θάλασσα από την ταράτσα.

Η καινούργια κομμούνα της Πατησίων δηλώνει παρουσία. Δυνατή, νηφάλια και άθραυστη.

Ακολουθεί η προκήρυξη:

Συνεχίζοντας…

Είμαστε κάποιοι/ες που βρεθήκαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη, οι οποίοι αντλούν τις αφετηρίες τους από ιστορικές, ταξικές, κοινωνικές ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές αιτίες και φυσικά τη δολοφονία του Αλέξη από το μπάτσο Κορκονέα. Ένα γεγονός αιχμής, ένα σπινθήρα στην πυριτιδαποθήκη όπου στεγάζονται η κοινωνική συναίνεση και ειρήνη, ένα παράγοντα επιτάχυνσης μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που διέσπασε σε πολλαπλά επίπεδα την ασφυκτική κανονικότητα της ζωής μας. Η γιορτή του δεκέμβρη ανατίναξε την εξατομίκευση και το στεγανοποιημένο ιδιωτικό, και ένα χαρούμενο, συλλογικό και άγριο «εμείς» ξεχύθηκε στους δρόμους. Επιτέθηκε στη δημοκρατία, τους φρουρούς της και τα φαντασιακά που τη συνοδεύουν απέχοντας από κάθε αίτημα και παράκληση, αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητα μέσα σε κατειλημμένα κτήρια. Άσκησε την πλέον αιχμηρή κριτική στο μονόλογο του εμπορεύματος καταστρέφοντας και λεηλατώντας τους ναούς του, αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο, παραλύοντας την κατανάλωση στο κέντρο της πόλης. Διέψευσε τις φιλοδοξίες των επίδοξων αριστερών μεσολαβητών αφήνοντάς τους να τραυλίζουν κοινωνιολογικές μπούρδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακύρωσε τις σπασμωδικές κραυγές των δημοσιογράφων κάνοντας σαφές ότι όποιος ήθελε να καταλάβει τι συμβαίνει δεν είχε παρά να βγει από το σπίτι του. Κατάργησε έστω και προσωρινά τους θεαματικούς και έμφυλους ρόλους αφού χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα, μέσα σε γεγονότα όπου σημασία είχε τι συνέβαινε και όχι ποιος το έκανε.

Και από την άλλη, το κράτος, τα αφεντικά και όλος αυτός ο συρφετός που έχει κάθε συμφέρον να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, από τη στιγμή που κατάφεραν να ανασυνταχθούν, έμειναν κάθε άλλο παρά θεατές. Διεκδίκησαν δηλαδή την επιστροφή στην κανονικότητα ενεργοποιώντας όλα τους τα μέσα. Από τα ματ και τους παρακρατικούς ως τους κοινωνιολόγους και τους ευαίσθητους καλλιτέχνες. Από τον καθεστωτικό λόγο για ακραίους, συμμορίες, υπονομευτές, ανθέλληνες ως την διεκδίκηση τους δικαιώματος των φιλήσυχων να γιορτάσουν τα χριστούγεννά τους. Από την κροκοδείλια αυτοκριτική των μεγάλων μπροστά στα παιδιά τους ως τη σύλληψη 265 εξεγερμένων και την προφυλάκιση των 65. Δηλαδή ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο δεκέμβρης να μετατραπεί σε μια «θλιβερή παρένθεση» που στο τέλος της οι ακραίοι τιμωρήθηκαν και οι παρασυρμένοι νουθετήθηκαν.

συνεχίζοντας,

η πραγματικότητα εξακολουθεί να νοηματοδοτείται από την εξέγερση του δεκέμβρη με έναν καταλυτικό τρόπο. Η συνθήκη παραμένει πολωμένη και συγκρουσιακή, παράγοντας γεγονότα και καταστάσεις και από τις δύο πλευρές. Μόνο στο πλαίσιο των περιεχομένων που άνοιξε ο δεκέμβρης μπορεί να γίνουν πλήρως κατανοητά γεγονότα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια κ. Κούνεβα, η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στο στέκι μεταναστών αλλά και οι εξαγγελίες για αναδιάρθρωση του στρατιωτικού και νομικού οπλοστασίου του κράτους όπως και η προσπάθεια αφύπνισης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αντανακλαστικών που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες.

Την ίδια στιγμή, διευρυμένα κοινωνικά κομμάτια αναπτύσσουν συνεχώς λόγο, δράσεις, πρακτικές και μορφώματα με σαφές κοινό σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα δεκεμβριανά. Από τους σταθμούς του μετρό και του ησαπ μέχρι τα κέντρα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα γραφεία κίνησης των νοσοκομείων, από τα πάρκα και τις γειτονιές μέχρι τους ναούς τους θεάματος και του εμπορεύματος, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχέονται, κοινωνικοποιούνται, εμπλουτίζονται, αναδεικνύονται ως εργαλεία, μέθοδοι, τρόποι αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητας και επίθεσης στις καπιταλιστικές σχέσεις και το δημοκρατικό καθεστώς, ως κάποια από τα συστατικά μέρη μιας συνολικότερης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που δείχνει να έχει διάρκεια και ποιοτικό βάθος.

συνεχίζοντας,

στο βαθμό που αποτελούμε παράγωγο αλλά και συνιστώσα παραγωγής αυτής της κοινωνικής συνθήκης, αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου της οδού πατησίων 61 και σκαραμαγκά με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις διαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε. Να το μετατρέψουμε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό χώρο όπου αυτοοργανωμένα, συντροφικά και συλλογικά θα αποτελέσουμε ένα μέρος της συνωμοσίας για την καταστροφή αυτού του κόσμου. Ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό. Και στην προσπάθεια αυτή αναζητούμε συνεργούς…

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Επισκεφθείτε το μπλογκ της κατάληψης εδώ

Η δημοσιογραφική έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη για τον μαχαιροβγάλτη δημοσιογράφο Γιώργο Φράγκο κινείται σε δύο κατευθύνσεις, η μία εκ των οποίων ακολουθεί το γνωστό μονόδρομο της συγκάλυψης, μια μέθοδο γνωστή στα δημοσιογραφικά φερέφωνα. Πως αλλιώς μπορεί να επεξηγηθεί η ταχύτατη διαρροή της ιατροδικαστικής έκθεσης που βεβαιώνει κακώσεις ξυλοδαρμού στο σώμα του Γ. Φράγκου (όταν τα ανάλογα πορίσματα δολοφονημένων από μπάτσους, επιεικώς, καθυστερούν) στον παρδαλό κόσμο των blogs – υπό τον υπερασπιστικό γι’ αυτόν τίτλο «μήπως τελικά λέει την αλήθεια;».

Δεν χρειάζεται να προκαταλάβει κανείς την απόφαση της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης και να βγάλει πόρισμα για το τι πραγματικά συνέβη, αλλά δεδομένου ότι αυτή η είδηση προωθείται στη φιλοναζιστική φλούδα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας γίνεται αντιληπτό ότι επιχειρείται απόπειρα να συγκαλυφθούν τα πραγματικά γεγονότα.

Να είναι τόσο άσχετα τα διαδραματιζόμενα; Ο «συνάδελφος» που κουβαλούσε μαχαίρι στην βληθείσα από επιθέσεις ναζιστών περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα έχει – εκτός των άλλων – διατελέσει συντονιστής επιστημονικής συζήτησης του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών του υπουργείου ΄Αμυνας της Κύπρου και συνεργάζεται με τον «Αδέσμευτο Τύπο» του Ρίζου δίνοντας δείγματα δημοσιογραφίας, αποκαλώντας για παράδειγμα τους καθηγητές της Μέσης εκπαίδευσης «κουμπούρες», συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει από την αναλογία των υποψηφίων στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και από την απορροφητικότητα που θέτει η κυβέρνηση! Και το καλύτερο: ο δημοσιογράφος Γιώργος Φράγκος, είναι μέλος του ΔΣ της Ενωσης Λογοτεχνών Κύπρου με την περαιτέρω ιδιότητα του ποιητή…

Oδηγός επιβίωσης στη βιομηχανία των Μ.Μ.Ε.

«Ο κόσμος των Μ.Μ.Ε. είναι μαγικός»… και ποιός δεν το έχει ακούσει. Είτε φοιτητής σε Α.Ε.Ι. είσαι, είτε φοιτάς σε Ι.Ε.Κ. Δημοσιογραφίας, η «ύλη» σ’ αυτό το θέμα είναι κοινή. Πρέπει να πειστείς ότι πρόκειται ν’ ασκήσεις ένα κοινωνικό λειτούργημα δίπλα σ’ αυτό των ιερέων, των δικαστών ,των αστυνομικών κ.α. Όμως, οι καθηγητές σου δεν ξεχνούν να σου πουν και τα πολλά αλλά πίσω από αυτήν την φρασούλα. Πρέπει να μοχθήσεις, να’ σαι πρόθυμος, ανταγωνιστικός και αντικειμενικός, για να γίνεις σαΐνι της δημοσιογραφίας και να «πιάσεις στον χώρο».

Δεν υπάρχει λόγος να περιμένεις, όμως. Το Πανεπιστήμιο ή η σχολή σου, σου προσφέρουν μια πρώτη γεύση του μαγευτικού αυτού κόσμου προς το τέλος των σπουδών σου. Εκεί, προς τα τελευταία έτη των σπουδών σου λένε πως πρέπει να δοκιμαστείς, να μαθητεύσεις δίπλα στα τέρατα της δημοσιογραφίας, για να πιάσουν τόπο όσα με μεράκι σου μάθανε. Εν ολίγοις, ήρθε η ώρα για την:

Πρακτική άσκηση

Πρόκειται για την πρώτη σου εργασιακή εμπειρία σε κάποιο ηλεκτρονικό ή έντυπο μέσο το οποίο σε απασχολεί άμισθο για 3,6,9 ή 12 μήνες, σε καθεστώς μαθητείας ή δοκιμής. Αφενός, σου «μαθαίνει» τι γίνεται σ’ αυτήν την δουλειά. Πόσες ώρες και πόσο γρήγορα πρέπει να τρέξεις για να βγει το θέμα στην ώρα του. Άλλοτε θα ξοδέψεις 12 ώρες από την ημέρα σου και άλλοτε θα χρειαστεί να ξεχάσεις πως υπάρχουν Σαββατοκύριακα. Σου μαθαίνει πόσο ευγενικός και πρόθυμος πρέπει να είσαι όταν οι ανώτεροι «συνάδελφοι» σε στέλνουν για χαμαλοδουλειές, π.χ. για καφέ. Πόσο περήφανος πρέπει να είσαι που βγάζεις την λάντζα μιας εφημερίδας ή που είσαι ένα καλολαδωμένο γρανάζι για όλες τις δουλειές.

Αφετέρου, σε δοκιμάζει αν είσαι ικανός γι’ αυτήν την δουλειά. Σ’ ένα ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον γεμάτο ανταγωνισμό, σε δοκιμάζει αν μπορείς να δουλεύεις υπερωρίες, αργίες και Σαββατοκύριακα αδιαμαρτύρητα, αν μπορείς να γράφεις χιλιάδες λέξεων την ημέρα χωρίς να φαίνεται το όνομά σου πουθενά, αν μπορείς να χωνέψεις την γραμμή της επιχείρησης χωρίς παρενέργειες. Αν μπορείς, εντέλει, να δουλεύεις απλήρωτος και να μην αντιμιλάς ή να νιώθεις και ευγνωμοσύνη για τα αφεντικά σου.

Βέβαια, αν διεκδικήσεις κάτι παραπάνω, ξέρεις πολύ καλά (και το αφεντικό σου δεν ξεχνά να στο υπενθυμίζει!) ότι πίσω σου υπάρχουν χιλιάδες ανακυκλώσιμοι εργαζόμενοι έτοιμοι να δοκιμαστούν αμισθί και να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη της επιχείρησης μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι οι συμφοιτητές σου που με την σειρά τους θα γευτούν τον μαγευτικό κόσμο των Μ.Μ.Ε. «Δεν πάει στο διάολο… και το ένα παραπάνω bullet προϋπηρεσίας στο βιογραφικό μου κάτι είναι» θα πει κάποιος. Αυτό που θα τον διαψεύσει γρήγορα είναι μια περιήγηση στην:

Βιομηχανία των Μ.Μ.Ε

Δίπλα στους φοιτητές και τις φοιτήτριες που δουλεύουν άμισθοι υπό το καθεστώς της πρακτικής άσκησης, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι με επισφαλείς και ελαστικές σχέσεις εργασίας που συμπληρώνουν την δεξαμενή των αναλώσιμων εργαζομένων, που αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι στην “γαλέρα των Μ.Μ.Ε.”, αν όχι την πλειοψηφία τους πλέον.

Υπάρχουν εργαζόμενοι «μαύροι» χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα που βασίζονται στην προφορική δέσμευση και την καλή θέληση του αφεντικού τους. Υπάρχουν οι μπλοκάκηδες που ενώ δουλεύουν υπό όρους εξαρτημένης εργασίας (το ωράριο, ο τόπος, οι συνθήκες και το προϊόν της εργασίας τους εξαρτώνται από την εργοδοσία) θεωρούνται «ελεύθεροι επαγγελματίες» που απλώς παρέχουν έργο και αυτ-ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ, καταληστευόμενοι από την εργοδοσία. Υπάρχουν εργαζόμενοι που υπογράφουν επί συναπτά έτη ατομικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και απολύονται κατά το δοκούν όταν θελήσει ο εργοδότης, με το επιχείρημα ότι «η σύμβασή σας δεν θα ανανεωθεί»… «Μοντέρνοι» τρόποι ληστείας σ’ έναν εργασιακό μεσαίωνα.

Το ελαστικό ωράριο, η μη καταβολή υπερωριών, ασφάλισης και αποζημιώσεων, οι κάρτες εισόδου και οι κάμερες στους χώρους εργασίας, συμπληρώνουν το ζοφερό εργασιακό σκηνικό στα μαγαζιά των Μ.Μ.Ε. Και αυτές οι συνθήκες εργασίας παράγουν συγκεκριμένα αποτελέσματα: πειθήνιους και πειθαρχημένους εργαζόμενους που ενσωματώνουν την γραμμή της επιχείρησης χωρίς την δυνατότητα παρέμβασης, αναλώσιμους και ελαστικούς εργαζόμενους, χωρίς δικαιώματα και συλλογική φωνή απέναντι στην ασυδοσία των αφεντικών.

Και τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Υπάρχουν εργαζόμενοι που τους απευθύνονται ως «παιδιά», επειδή είναι πρακτικάριοι. Υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν ξέρουν τι σημαίνει ένσημο, μισθός, άδεια εργασίας και υπερωρία. Υπάρχουν εργαζόμενοι που θεωρούν τους εαυτούς τους “λειτουργούς”. Υπάρχει η πολυδιάσπαση των εργαζομένων των Μ.Μ.Ε σε χίλια δυο σωματεία και ασφαλιστικά ταμεία. Υπάρχει η Ε.Σ.Η.Ε.Α, μια ελίτ δημοσιογράφων, που ως γνήσιο εργοδοτικό σωματείο ξεπουλά αγώνες, εγγράφει για μέλη της μόνο τους «εκλεκτούς» της, δεν βγάζει μιλιά για τους άμισθους και μαύρους εργαζόμενους.
Τέλος κάνει την πάπια ή, στην καλύτερη, στέλνει αγωνιστικές επιστολές μπροστά στο κύμα μαζικών απολύσεων στα μαγαζιά των Μ.Μ.Ε.

Δηλαδή, είναι όλα μαύρα;

Εμείς απαντάμε ΟΧΙ.
Ξέρουμε ότι οι μόνοι που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα είμαστε όλοι εμείς, οι από κάτω. Και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Ξεκινήσαμε ως έμμισθοι, “μαύροι”, μπλοκάκηδες, άνεργοι, άμισθοι στη βιομηχανία των Μ.Μ.Ε. καταλαμβάνοντας το «ιερό κτίριο» της Ε.Σ.Η.Ε.Α και μετατρέποντάς σε σημείο συνάντησης, προβληματισμού και οργάνωσης των εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε πέρα από διαχωρισμούς και εκπροσωπήσεις. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί, φωτορεπόρτερ, ηχολήπτες και άλλα γρανάζια της βιομηχανίας των Μ.Μ.Ε, βρεθήκαμε ως ένα ακόμα κομμάτι που βρήκε τον εαυτό του μέσα στην κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη και φωνάξαμε ότι θα μας βρουν μπροστά τους: Μπροστά στις μαζικές απολύσεις που ετοιμάζουν τα αφεντικά μας στα Μ.Μ.Ε (και όχι μόνο), μπροστά στην συκοφάντηση και την λάσπη που εξαπολύουν απέναντι σε όσους αγωνίζονται, όπως έγινε και με την εξέγερση του Δεκέμβρη, μπροστά στην προσπάθειά τους να ταυτίσουν τους εργαζόμενους των Μ.Μ.Ε με τον Σόμπολο και τον Πρετεντέρη.

Έτσι, παρεμβήκαμε σε επιχειρήσεις που έχουν κάνει απολύσεις (Ελεύθερος Τύπος) ή έχουν ανακοινώσει ότι θα κάνουν (Έθνος), σε επιχειρήσεις που βασιλεύει η ελαστική εργασία (ICONS Traveller’s-Δούσης). Επίσης, συζητήσαμε και δράσαμε στην κατεύθυνση της κινηματικής αντιπληροφόρησης, ώστε να στρέψουμε τα καθημερινά μας εργαλεία ως όπλα ενάντια στα αφεντικά μας και την συκοφαντία τους.
Εν ολίγοις, δεσμευτήκαμε ότι οι εργαζόμενοι των Μ.Μ.Ε θα πουν την τελευταία λέξη και όχι τα αφεντικά των Μ.Μ.Ε. Και έχουμε πολλά να πούμε και να κάνουμε: για τις απολύσεις, για τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε, για την ξεπουλημένη Ε.Σ.Η.Ε.Α και τους αγώνες των εργαζομένων, για την κινηματική αντιπληροφόρηση. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να βρισκόμαστε και να οργανωνόμαστε κάθε Τρίτη στις 20.00, ενώ καλούμε και σε:

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων»,ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
http://katalipsiesiea.blogspot.com

Αυτή θα ήταν με μικρές διαφοροποιήσεις η πρώτη παράγραφος στα δακρύβρεχτα κείμενα, τις γεμάτες χολή αναλύσεις, τα φασιστικά λογύδρια και τις άναρθρες κραυγές όλων των ΜΜΕ για περισσότερη αστυνόμευση . ΑΝ όμως πράγματι το γεγονός ήταν αυτό…

Όμως δεν είναι. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Φράγκος στέλεχος του γραφείου τύπου του δημάρχου Αθηναίων Ν. Κακλαμάνη και στενός του συνεργάτης καθώς επίσης και αργόμισθος στον 9.84, που τον τελευταίο καιρό είχε «περίεργες» παρέες ακροδεξιών αποχρώσεων, μαχαίρωσε το βράδυ της προηγούμενης Τρίτης Νιγηριανό μετανάστη. Παρά τους γελοίους ισχυρισμούς του ιδίου ότι δέχθηκε επίθεση από δέκα νιγηριανούς με λοστούς και μαχαίρια, η κατηγορία σύμφωνα με την οποία προφυλακίστηκε αναφέρει απρόκλητη επίθεση με μαχαίρι εις βάρος του μετανάστη.

Αφού λοιπόν οι ρόλοι θύτη και θύματος είναι αντεστραμένοι και δε βολεύουν στην ενίσχυση του -προωθούμενου τελευταία από τα ΜΜΕ- δόγματος ανασφάλειας (περιστατικά βίας προβάλλονται και τσουβαλιάζονται τρομολαγνικά), το γεγονός υποβαθμίζεται και δεν αποτελεί δα και καμία τρομερή είδηση. Επίσης ο Φράγκος είναι του συναφιού, βραβευμένος δε και από το Ίδρυμα Μπότση, οπότε ενεργοποιείται και η ομερτά.