Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Categories
Dealnews sites Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Διαδίκτυο Εργατικά

Νέα δικαστική απόφαση υπέρ των «μαύρων» των sites

Μια ακόμα δικαστική απόφαση πρωτοδικείου έρχεται να κατοχυρώσει και θεσμικά το δίκαιο όσων αγωνιζόμαστε για αναγνώριση των «αόρατων» εργαζόμενων στα sites/portals, ως εργαζόμενων που δικαιούνται σύμβαση συντακτών και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Ως συνέχεια της απόφασης του τμήματος ασφαλιστικών μέτρων του Πρωτοδικείου Αθηνών που στις 23/2/12 αποφάσισε ότι εργαζόμενος/συντάκτης στο site «dealnews.gr» δικαιούται να πληρώνεται με βάση τα οριζόμενα στις συμβάσεις των Ενώσεων Συντακτών (βλ. εδώ και εδώ), το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, κατά τη συζήτηση της αγωγής για την κύρια υπόθεση κατά τη δικάσιμο της 25-11-2013 (βλ. εδώ), δικαίωσε ξανά τον απολυμένο, «μαύρο» εργαζόμενο με την υπ’ αριθ. 2230/2014 απόφασή του, η οποία δημοσιεύθηκε στις 30-6-2014.

Το δικαστήριο δέχθηκε ως βάσιμο τον ισχυρισμό του εργαζόμενου ότι δούλευε στο ειδησεογραφικό site υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας, κρίνοντας περαιτέρω ότι πρέπει να αμείβεται ως συντάκτης. Επιπροσθέτως, τον δικαίωσε και ως προς την καταγγελία του για ακυρότητα της απόλυσης, αφού έκρινε ότι αυτή ήταν απόρροια της διεκδίκησης συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, αποφασίζοντας ότι πρέπει να επιστρέψει στην θέση εργασίας από την οποία απολύθηκε τον Μάρτιο του 2011 και να του καταβληθούν μισθοί υπερημερίας από τότε μέχρι σήμερα ύψους 1.110,48 ευρώ έκαστος (συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος σπουδών), καθώς και 500 ευρώ ως ηθική βλάβη για την άκυρη απόλυση. Συνολικά το δικαστήριο επιδίκασε στον απολυμένο συντάκτη το ποσό των 37.830 ευρώ, από τα οποία τα 6.000 κήρυξε άμεσα καταβλητέα.

Τα δύο βασικά «κεκτημένα» από τις αποφάσεις αυτές που πρέπει να κρατήσει κάθε εργαζόμενος/η σε διαδικτυακό κάτεργο –είτε «μαύρος», είτε «μπλοκάκιας», είτε “υπάλληλος γραφείου” των 490 ευρώ- είναι τα εξής: 
α. Ότι από τη στιγμή που εργάζεται σε χώρο και χρόνο εργασίας που καθορίζει ο εργοδότης και υπό την εποπτεία αρχισυντάκτη, υπόκειται σε σχέση εξαρτημένης εργασίας ακόμα και αν δεν έχει υπογράψει ποτέ ανάλογη σύμβαση, και 
β. Ότι η ειδικότητα όσων εργάζονται σε ειδησεογραφικά μέσα, ανεβάζοντας ειδήσεις σε διαδικτυακές ιστοσελίδες, είναι η ειδικότητα του εσωτερικού συντάκτη, όπως αυτή ορίζεται στις συμβάσεις των Ενώσεων Συντακτών. 

Επιπλέον, το δικαστήριο δικαίωσε έναν εργαζόμενο που διεκδίκησε τα νόμιμα δικαιώματα που απορρέουν από την παραπάνω σύμβαση και απολύθηκε γι’ αυτό το λόγο, μια πάγια τρομοκρατική τακτική των αφεντικών των ΜΜΕ απέναντι σε όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι απέναντι στους μισθούς πείνας και τα απάνθρωπα ωράρια που επικρατούν στον κλάδο (κι όχι μόνο). Το δικαστήριο δέχτηκε μεν το επιχείρημα της εργοδοσίας του «Dealnews» (Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ) ότι ο εργαζόμενος δεν απολύθηκε λόγω της συμμετοχής του στην γενική απεργία της 23ης Φλεβάρη 2011, αφού υποτίθεται ότι απήργησαν κι άλλοι συνάδελφοι του χωρίς να απολυθούν, ένα εργοδοτικό επιχείρημα που όσοι/ες έχουν δουλέψει σε sites αντιλαμβάνονται πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Ωστόσο, έκρινε ότι η απόλυση του συγκεκριμένου συντάκτη ήρθε ως απόρροια της «δυσαρέσκειας» του εργοδότη για τις «επανειλημμένες διαμαρτυρίες» του εργαζόμενου για τη συνθήκη της «μαύρης» εργασίας και για τις βάσιμες διεκδικήσεις του για την υπογραφή σύμβασης εργασίας. Απέρριψε δηλαδή το σύνηθες επιχείρημα των αφεντικών ότι τέτοιου είδους απολύσεις δεν έχουν να κάνουν με την αγωνιστική διεκδίκηση εργασιακών/συνδικαλιστικών δικαιωμάτων αλλά με την «εργασιακή ανεπάρκεια» των απείθαρχων εργαζομένων.

Η απόφαση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί έρχεται να δικαιώσει τη συνδικαλιστική διεκδίκηση ενός εργαζόμενου που όντας «μαύρος» και ανασφάλιστος ήταν αναγκαστικά (κι όχι λόγω προσωπικής επιλογής) αποκλεισμένος από τα σωματεία που δραστηριοποιούνται στον χώρο των ΜΜΕ.

Σε μια άγρια καπιταλιστική συνθήκη όπου η πλειοψηφία των εργαζόμενων (όχι μόνο στα sites) δουλεύουμε επισφαλώς και χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα, ενώ η πλειοψηφία των σωματείων επιλέγουν τον καταστατικό αποκλεισμό μας από τις συντεχνιακές δομές τους, αποδεικνύεται ότι οι «αόρατοι» συνεχίζουμε να έχουμε κάθε λόγο να παλεύουμε για αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και να έχουμε βάσιμες προσδοκίες ότι θα κατακτήσουμε όλα όσα μας κλέβουν τα αφεντικά.

Τέλος, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η δικαίωση του απολυμένου συντάκτη του «Dealnews», ήρθε ως αποτέλεσμα μιας σειράς κινηματικών δράσεων της «Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ», η οποία πρώτη ανέδειξε τη συγκεκριμένη υπόθεση παρεμβαίνοντας στο εν λόγω κάτεργο, αμέσως μετά την δημόσια καταγγελία του απολυμένου στην απεργιακή συγκέντρωση των σωματείων ΜΜΕ στον Πανελλήνιο στις 17/3/2011 (βλ. εδώ), ενώ προχώρησε και σε δημόσιο κάλεσμα συμπαράστασης στα δυο δικαστήρια (βλ. εδώ).

Ακόμα κι αν το δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης, ανάμεσα στα οποία και η επαναπρόσληψη του συναδέλφου, έχει ακόμα μακρύ δρόμο μέχρι να τελεσιδικήσει, είναι σίγουρο ότι αυτή η απόφαση αποτελεί έναν ακόμη σημαντικό σταθμό στην πορεία για ανατροπή των βάρβαρων εργασιακών σχέσεων που υπομένουμε οι πληροφοριακοί εργάτες των ΜΜΕ και αναδεικνύονται μέσα από την εν εξελίξει καμπάνια της συνέλευσης στο πλαίσιο της οποίας έχουν πραγματοποιηθεί παρεμβάσεις σε «μαγαζιά» (βλ. εδώ και ανταποκρίσεις από τις παρεμβάσεις εδώ, εδώ και εδώ).

Categories
Dealnews sites Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Διαδίκτυο Εργατικά

Νέα δικαστική απόφαση υπέρ των «μαύρων» των sites

Μια ακόμα δικαστική απόφαση πρωτοδικείου έρχεται να κατοχυρώσει και θεσμικά το δίκαιο όσων αγωνιζόμαστε για αναγνώριση των «αόρατων» εργαζόμενων στα sites/portals, ως εργαζόμενων που δικαιούνται σύμβαση συντακτών και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Ως συνέχεια της απόφασης του τμήματος ασφαλιστικών μέτρων του Πρωτοδικείου Αθηνών που στις 23/2/12 αποφάσισε ότι εργαζόμενος/συντάκτης στο site «dealnews.gr» δικαιούται να πληρώνεται με βάση τα οριζόμενα στις συμβάσεις των Ενώσεων Συντακτών (βλ. εδώ και εδώ), το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, κατά τη συζήτηση της αγωγής για την κύρια υπόθεση κατά τη δικάσιμο της 25-11-2013 (βλ. εδώ), δικαίωσε ξανά τον απολυμένο, «μαύρο» εργαζόμενο με την υπ’ αριθ. 2230/2014 απόφασή του, η οποία δημοσιεύθηκε στις 30-6-2014.

Το δικαστήριο δέχθηκε ως βάσιμο τον ισχυρισμό του εργαζόμενου ότι δούλευε στο ειδησεογραφικό site υπό καθεστώς εξαρτημένης εργασίας, κρίνοντας περαιτέρω ότι πρέπει να αμείβεται ως συντάκτης. Επιπροσθέτως, τον δικαίωσε και ως προς την καταγγελία του για ακυρότητα της απόλυσης, αφού έκρινε ότι αυτή ήταν απόρροια της διεκδίκησης συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, αποφασίζοντας ότι πρέπει να επιστρέψει στην θέση εργασίας από την οποία απολύθηκε τον Μάρτιο του 2011 και να του καταβληθούν μισθοί υπερημερίας από τότε μέχρι σήμερα ύψους 1.110,48 ευρώ έκαστος (συμπεριλαμβανομένου του επιδόματος σπουδών), καθώς και 500 ευρώ ως ηθική βλάβη για την άκυρη απόλυση. Συνολικά το δικαστήριο επιδίκασε στον απολυμένο συντάκτη το ποσό των 37.830 ευρώ, από τα οποία τα 6.000 κήρυξε άμεσα καταβλητέα.

Τα δύο βασικά «κεκτημένα» από τις αποφάσεις αυτές που πρέπει να κρατήσει κάθε εργαζόμενος/η σε διαδικτυακό κάτεργο –είτε «μαύρος», είτε «μπλοκάκιας», είτε “υπάλληλος γραφείου” των 490 ευρώ- είναι τα εξής: 
α. Ότι από τη στιγμή που εργάζεται σε χώρο και χρόνο εργασίας που καθορίζει ο εργοδότης και υπό την εποπτεία αρχισυντάκτη, υπόκειται σε σχέση εξαρτημένης εργασίας ακόμα και αν δεν έχει υπογράψει ποτέ ανάλογη σύμβαση, και 
β. Ότι η ειδικότητα όσων εργάζονται σε ειδησεογραφικά μέσα, ανεβάζοντας ειδήσεις σε διαδικτυακές ιστοσελίδες, είναι η ειδικότητα του εσωτερικού συντάκτη, όπως αυτή ορίζεται στις συμβάσεις των Ενώσεων Συντακτών. 

Επιπλέον, το δικαστήριο δικαίωσε έναν εργαζόμενο που διεκδίκησε τα νόμιμα δικαιώματα που απορρέουν από την παραπάνω σύμβαση και απολύθηκε γι’ αυτό το λόγο, μια πάγια τρομοκρατική τακτική των αφεντικών των ΜΜΕ απέναντι σε όποιον τολμά να σηκώσει κεφάλι απέναντι στους μισθούς πείνας και τα απάνθρωπα ωράρια που επικρατούν στον κλάδο (κι όχι μόνο). Το δικαστήριο δέχτηκε μεν το επιχείρημα της εργοδοσίας του «Dealnews» (Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ) ότι ο εργαζόμενος δεν απολύθηκε λόγω της συμμετοχής του στην γενική απεργία της 23ης Φλεβάρη 2011, αφού υποτίθεται ότι απήργησαν κι άλλοι συνάδελφοι του χωρίς να απολυθούν, ένα εργοδοτικό επιχείρημα που όσοι/ες έχουν δουλέψει σε sites αντιλαμβάνονται πόση σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Ωστόσο, έκρινε ότι η απόλυση του συγκεκριμένου συντάκτη ήρθε ως απόρροια της «δυσαρέσκειας» του εργοδότη για τις «επανειλημμένες διαμαρτυρίες» του εργαζόμενου για τη συνθήκη της «μαύρης» εργασίας και για τις βάσιμες διεκδικήσεις του για την υπογραφή σύμβασης εργασίας. Απέρριψε δηλαδή το σύνηθες επιχείρημα των αφεντικών ότι τέτοιου είδους απολύσεις δεν έχουν να κάνουν με την αγωνιστική διεκδίκηση εργασιακών/συνδικαλιστικών δικαιωμάτων αλλά με την «εργασιακή ανεπάρκεια» των απείθαρχων εργαζομένων.

Η απόφαση αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί έρχεται να δικαιώσει τη συνδικαλιστική διεκδίκηση ενός εργαζόμενου που όντας «μαύρος» και ανασφάλιστος ήταν αναγκαστικά (κι όχι λόγω προσωπικής επιλογής) αποκλεισμένος από τα σωματεία που δραστηριοποιούνται στον χώρο των ΜΜΕ.

Σε μια άγρια καπιταλιστική συνθήκη όπου η πλειοψηφία των εργαζόμενων (όχι μόνο στα sites) δουλεύουμε επισφαλώς και χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα, ενώ η πλειοψηφία των σωματείων επιλέγουν τον καταστατικό αποκλεισμό μας από τις συντεχνιακές δομές τους, αποδεικνύεται ότι οι «αόρατοι» συνεχίζουμε να έχουμε κάθε λόγο να παλεύουμε για αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και να έχουμε βάσιμες προσδοκίες ότι θα κατακτήσουμε όλα όσα μας κλέβουν τα αφεντικά.

Τέλος, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η δικαίωση του απολυμένου συντάκτη του «Dealnews», ήρθε ως αποτέλεσμα μιας σειράς κινηματικών δράσεων της «Συνέλευσης έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ», η οποία πρώτη ανέδειξε τη συγκεκριμένη υπόθεση παρεμβαίνοντας στο εν λόγω κάτεργο, αμέσως μετά την δημόσια καταγγελία του απολυμένου στην απεργιακή συγκέντρωση των σωματείων ΜΜΕ στον Πανελλήνιο στις 17/3/2011 (βλ. εδώ), ενώ προχώρησε και σε δημόσιο κάλεσμα συμπαράστασης στα δυο δικαστήρια (βλ. εδώ).

Ακόμα κι αν το δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης, ανάμεσα στα οποία και η επαναπρόσληψη του συναδέλφου, έχει ακόμα μακρύ δρόμο μέχρι να τελεσιδικήσει, είναι σίγουρο ότι αυτή η απόφαση αποτελεί έναν ακόμη σημαντικό σταθμό στην πορεία για ανατροπή των βάρβαρων εργασιακών σχέσεων που υπομένουμε οι πληροφοριακοί εργάτες των ΜΜΕ και αναδεικνύονται μέσα από την εν εξελίξει καμπάνια της συνέλευσης στο πλαίσιο της οποίας έχουν πραγματοποιηθεί παρεμβάσεις σε «μαγαζιά» (βλ. εδώ και ανταποκρίσεις από τις παρεμβάσεις εδώ, εδώ και εδώ).

Categories
sites Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Διαδίκτυο

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ SITES: ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ… ΩΣ ΠΟΤΕ;

Συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι και πολλά ακόμα: χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα στον τομέα των sites και των ηλεκτρονικών εκδόσεων. Μόνο που δεν είναι ούτε ακριβώς θέσεις, ούτε εργασία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς.
Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα. Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση.

Άλλα αφεντικά επιλέγουν να δίνουν τη μόνιμη δουλειά του σαββατοκύριακου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», πάντα «μπλοκάκηδες». Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.
Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη. 
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών. 
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites, είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα.
Το μεγαλύτερο δε ανέκδοτο το ακούσαμε πρόσφατα με την ανακοίνωση της βούλησης της ΕΣΗΕΑ για τη δημιουργία «Μητρώου δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» που εργάζονται σε ενημερωτικά διαδικτυακά μέσα. Το Δ.Σ. της ένωσης, δηλαδή, αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μητρώου που, όσο και να ψάξει κανείς, όμοιό του (μη μελών!) δεν έχει καταρτίσει κανένα συνδικαλιστικό σωματείο, «προκειμένου να καταγράψει την κατάσταση που επικρατεί και στη συνέχεια να προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση. Η γελοιότητα ξεχειλίζει.Την τελευταία δεκαετία, κανένα από τα πέντε ΔΣ που πέρασαν από τις καρέκλες του 5ου ορόφου στην Ακαδημίας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους εργαζόμενους συναδέλφους στο διαδίκτυο, ούτε βέβαια έκανε τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να δρομολογηθούν οι χρονοβόρες (και πιθανά αδιέξοδες) διαδικασίες για την αλλαγή του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η χρόνια αδικία. Και αυτό, βέβαια, συνέβαινε γιατί τόσο τα ΔΣ που περνούν από την ΕΣΗΕΑ, όσο και αρκετά μέλη της, επέλεγαν αυστηρά και ξεδιάντροπα, για καθαρά συντεχνιακούς και ωφελιμιστικούς λόγους, να κρατούν κλειστές τις πόρτες του σωματείου καταδικάζοντας έτσι τους συναδέλφους μας να πέφτουν παντελώς ανυπεράσπιστοι στα χέρια της άγριας εκμετάλλευσης.
Σε όλο αυτό το διάστημα, όλα τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ σφύριζαν αδιάφορα στις δημόσιες εκκλήσεις των συναδέλφων εργαζόμενων στο Ιντερνετ προκειμένου να αναγνωριστεί η ύπαρξή τους από το σωματείο. Οι πεφωτισμένοι συνδικαλιστές όχι μόνο καμώνονταν ότι δεν αναγνωρίζουν τη νέα, ηλεκτρονική πραγματικότητα που διεύρυνε το «πλάτος» της ενημέρωσης και το μέγεθος της σχετικής αγοράς εργασίας, αλλά έκλειναν και τα μάτια (όπως και συνεχίζουν να κάνουν) μπροστά στο γεγονός της απεργοσπασίας πολλών sites κατά τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι ιδιοκτήτες των οποίων καλούν τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά, επικαλούμενοι με περισσή υποκρισία, ωσάν να ενδιαφέρονται για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων τους, ότι δεν καλύπτονται από την ΕΣΗΕΑ.
Και, εντάξει, τόσο καιρό οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κλειστής δημοσιογραφικής τους κάστας, αρνούνταν να αναγνωρίσουν το αυτονόητο της ύπαρξης των εργαζόμενων στα ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης καθιστώντας τους στην πράξη κάτι σαν φαντάσματα. Εντούτοις, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν γνωρίζει τη γέννηση και ύπαρξη, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ), η οποία στεγάζεται στα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη. Αλλά και το πώς, μέσω αυτής της σχετικά νέας «Ενωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες.
Η ΕΣΠΗΤ, απ’την άλλη, ένα σωματείο με μικρή δυναμική και ακόμα λιγότερη θέληση, έχει αποτύχει να λειτουργήσει οργανωτικά και να βοηθήσει συνολικά στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα sites. Ο θεσμικός ρόλος του σωματείου δίνει την ευκαιρία για ενημέρωση και ζύμωση με τους εργαζόμενους, χρήση θεσμών και εργαλείων (Επιθεώρηση Εργασίας, έλεγχοι από το ΙΚΑ, κτλ), προσπάθειες οργάνωσης των εργαζομένων και βέβαια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των sites. Αντί για αυτό, η συνδρομή του σωματείου περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων και αυτό κυρίως στο νομικό κομμάτι της διεκδίκησης.
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες (βλ. αναλυτικά εδώ), η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δουλοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για 
 ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ 
 – Μισθό συντακτών, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα 
– Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νυχτερινές βάρδιες. 
– Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα. 
 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, “μπλοκάκηδων”, 
“μαύρων”, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ katalipsiesiea.blogspot.gr 
 συνέλευση κάθε Τρίτη στις 21.00 στα γραφεία της ΣΒΕΟΔ, Σκυλίτση 10, Εξάρχεια
Categories
sites Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης Διαδίκτυο

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ SITES: ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ… ΩΣ ΠΟΤΕ;

Συντάκτης ροής, social media manager, content editor, καταχωρητής, εξωτερικός συνεργάτης με το κομμάτι και πολλά ακόμα: χιλιάδες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στον κλάδο των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ειδικότερα στον τομέα των sites και των ηλεκτρονικών εκδόσεων. Μόνο που δεν είναι ούτε ακριβώς θέσεις, ούτε εργασία.
Η συντριπτική πλειοψηφία των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς.
Μία από τις καλύτερες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί σε sites είναι το 6ήμερο, 8ώρο «μπλοκάκι» για 400-600 ευρώ καθαρά. Το 6ήμερο συνήθως μεταφράζεται σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς και δυο Σ/Κ ξεκούραση το μήνα. Το «μπλοκάκι» (και μερικές φορές η δουλειά από το σπίτι) διασφαλίζει ότι ο σύγχρονος μισθωτός σκλάβος δεν θα έχει τα δικαιώματα που απορρέουν από τη φύση της εξαρτημένης εργασίας που εκτελεί: δεν θα δικαιούται δώρα και επιδόματα, υπερωριακή αμοιβή για τα Σ/Κ, τις νυχτερινές βάρδιες και τις αργίες, δεν θα μπορεί να διαμαρτυρηθεί συνδικαλιστικά, ενώ ως «ελεύθερος επαγγελματίας» θα πληρώνει μόνος του και την ασφάλιση.

Άλλα αφεντικά επιλέγουν να δίνουν τη μόνιμη δουλειά του σαββατοκύριακου σε «εξωτερικούς συνεργάτες», πάντα «μπλοκάκηδες». Κάποιοι επιζητούν μέχρι και 16ωρη εργασία το Σάββατο και άλλο ένα 16ωρο την Κυριακή, και προσφέρουν 150-350 ευρώ καθαρά το μήνα. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό.
Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη. 
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών. 
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites, είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα.
Το μεγαλύτερο δε ανέκδοτο το ακούσαμε πρόσφατα με την ανακοίνωση της βούλησης της ΕΣΗΕΑ για τη δημιουργία «Μητρώου δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» που εργάζονται σε ενημερωτικά διαδικτυακά μέσα. Το Δ.Σ. της ένωσης, δηλαδή, αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μητρώου που, όσο και να ψάξει κανείς, όμοιό του (μη μελών!) δεν έχει καταρτίσει κανένα συνδικαλιστικό σωματείο, «προκειμένου να καταγράψει την κατάσταση που επικρατεί και στη συνέχεια να προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση. Η γελοιότητα ξεχειλίζει.Την τελευταία δεκαετία, κανένα από τα πέντε ΔΣ που πέρασαν από τις καρέκλες του 5ου ορόφου στην Ακαδημίας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους εργαζόμενους συναδέλφους στο διαδίκτυο, ούτε βέβαια έκανε τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να δρομολογηθούν οι χρονοβόρες (και πιθανά αδιέξοδες) διαδικασίες για την αλλαγή του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η χρόνια αδικία. Και αυτό, βέβαια, συνέβαινε γιατί τόσο τα ΔΣ που περνούν από την ΕΣΗΕΑ, όσο και αρκετά μέλη της, επέλεγαν αυστηρά και ξεδιάντροπα, για καθαρά συντεχνιακούς και ωφελιμιστικούς λόγους, να κρατούν κλειστές τις πόρτες του σωματείου καταδικάζοντας έτσι τους συναδέλφους μας να πέφτουν παντελώς ανυπεράσπιστοι στα χέρια της άγριας εκμετάλλευσης.
Σε όλο αυτό το διάστημα, όλα τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ σφύριζαν αδιάφορα στις δημόσιες εκκλήσεις των συναδέλφων εργαζόμενων στο Ιντερνετ προκειμένου να αναγνωριστεί η ύπαρξή τους από το σωματείο. Οι πεφωτισμένοι συνδικαλιστές όχι μόνο καμώνονταν ότι δεν αναγνωρίζουν τη νέα, ηλεκτρονική πραγματικότητα που διεύρυνε το «πλάτος» της ενημέρωσης και το μέγεθος της σχετικής αγοράς εργασίας, αλλά έκλειναν και τα μάτια (όπως και συνεχίζουν να κάνουν) μπροστά στο γεγονός της απεργοσπασίας πολλών sites κατά τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι ιδιοκτήτες των οποίων καλούν τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά, επικαλούμενοι με περισσή υποκρισία, ωσάν να ενδιαφέρονται για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων τους, ότι δεν καλύπτονται από την ΕΣΗΕΑ.
Και, εντάξει, τόσο καιρό οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κλειστής δημοσιογραφικής τους κάστας, αρνούνταν να αναγνωρίσουν το αυτονόητο της ύπαρξης των εργαζόμενων στα ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης καθιστώντας τους στην πράξη κάτι σαν φαντάσματα. Εντούτοις, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν γνωρίζει τη γέννηση και ύπαρξη, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ), η οποία στεγάζεται στα γραφεία του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη. Αλλά και το πώς, μέσω αυτής της σχετικά νέας «Ενωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες.
Η ΕΣΠΗΤ, απ’την άλλη, ένα σωματείο με μικρή δυναμική και ακόμα λιγότερη θέληση, έχει αποτύχει να λειτουργήσει οργανωτικά και να βοηθήσει συνολικά στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας στα sites. Ο θεσμικός ρόλος του σωματείου δίνει την ευκαιρία για ενημέρωση και ζύμωση με τους εργαζόμενους, χρήση θεσμών και εργαλείων (Επιθεώρηση Εργασίας, έλεγχοι από το ΙΚΑ, κτλ), προσπάθειες οργάνωσης των εργαζομένων και βέβαια σκληρή αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των sites. Αντί για αυτό, η συνδρομή του σωματείου περιορίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις εργαζομένων και αυτό κυρίως στο νομικό κομμάτι της διεκδίκησης.
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουν περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες (βλ. αναλυτικά εδώ), η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δουλοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για 
 ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ 
 – Μισθό συντακτών, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα 
– Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νυχτερινές βάρδιες. 
– Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα. 
 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, “μπλοκάκηδων”, 
“μαύρων”, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ katalipsiesiea.blogspot.gr 
 συνέλευση κάθε Τρίτη στις 21.00 στα γραφεία της ΣΒΕΟΔ, Σκυλίτση 10, Εξάρχεια
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Και εγένετο Μητρώο Μη Μελών! – Ο χαριστικός εμπαιγμός των συναδέλφων στα sites από την ΕΣΗΕΑ

Με μια άνευ προηγουμένου -και κυρίως άνευ οιουδήποτε αντικρίσματος- κίνηση στα συνδικαλιστικά χρονικά, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Σ.Η.Ε.Α. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία «Μητρώου δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» που εργάζονται σε ενημερωτικά διαδικτυακά μέσα.
Η κατάρτιση αυτού του μοναδικού στο είδος του μητρώου, που αναπτέρωσε τις ελπίδες πολλών συναδέλφων που εργάζονται στο διαδίκτυο, καθώς θεώρησαν ότι μπαίνει ένα λιθαράκι που θα φτάσει στη στιγμή να αναγνωριστεί η επαγγελματική τους ιδιότητα από ένα σωματείο που, μέχρι και σήμερα, τους κλείνει ερμητικά τις πόρτες του, θα γίνει με την εθελοντική προσέλευση των ίδιων των εργαζομένων.
Ετσι, λοιπόν, το Δ.Σ. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μητρώου που, όσο και να ψάξει κανείς, όμοιό του (μη μελών!) δεν έχει καταρτίσει κανένα συνδικαλιστικό σωματείο, «προκειμένου να καταγράψει την κατάσταση που επικρατεί και στη συνέχεια να προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση.
Επειδή, η συγκεκριμένη κίνηση του ΔΣ αφορά έναν τεράστιο αριθμό εργαζομένων στο χώρο του Διαδικτύου, αγρίως εκμεταλλευόμενων από τους εργοδότες τους, θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε κάποια απλά και σχετικά γνωστά πράγματα.
Η εμφάνιση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης και η δημιουργία αυτής της νέας αγοράς στην οποία απασχολούνται  χιλιάδες συνάδελφοί μας, στην πλειοψηφία τους νέοι που βγαίνουν στην αγορά εργασίας, δεν εμφανίστηκε προχθές, αλλά έχει εγκαθιδρυθεί και γιγαντωθεί εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Και είναι ευρέως γνωστό ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στο Ιντερνετ δουλεύουν για χρόνια σε καθεστώς «μαθητείας»  χωρίς καν να αμείβονται, ενώ  οι περισσότεροι που πληρώνονται είναι «μαύροι» εργαζόμενοι που δεν «εμφανίζονται» πουθενά ή δουλεύουν με μπλοκάκι. Οπότε, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται ως δημοσιογράφοι, αλλά ούτε καν ως εργαζόμενοι!
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα  κανένα από τα πέντε ΔΣ που πέρασαν από τις καρέκλες του 5ου  ορόφου στην Ακαδημίας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους εργαζόμενους συναδέλφους στο διαδίκτυο και, πέρα από κάποιες πρόσφατες, αόριστες προεκλογικές αοριστολογίες, ποτέ δεν έκαναν  τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να δρομολογηθούν οι χρονοβόρες (και πιθανά αδιέξοδες) διαδικασίες για την αλλαγή του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η χρόνια αδικία. Και αυτό, βέβαια, συνέβαινε γιατί τόσο τα ΔΣ που περνούν από την ΕΣΗΕΑ, όσο και τα περισσότερα από τα μέλη της, επέλεγαν αυστηρά και ξεδιάντροπα, για καθαρά συντεχνιακούς και ωφελιμιστικούς λόγους, να κρατούν κλειστές τις πόρτες του σωματείου καταδικάζοντας έτσι τους συναδέλφους μας να πέφτουν παντελώς ανυπεράσπιστοι στα χέρια της άγριας εκμετάλλευσης. Λόγος για τον οποίο, άλλωστε, τα μέλη της ΕΣΗΕΑ ανέρχονται σε περίπου 5.500, όταν συνολικά οι εργαζόμενοι στο χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου είναι τουλάχιστον τριπλάσιοι, ενώ ήταν πολύ περισσότεροι πριν τον ερχομό των μνημονίων, οπότε και μπήκαν λουκέτα σε αρκετά μαγαζιά, κυρίως στο χώρο των έντυπων όπου και πραγματοποιήθηκαν χιλιάδες απολύσεις.
Σε  όλο αυτό το διάστημα, όλα τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ  σφύριζαν αδιάφορα στις δημόσιες εκκλήσεις των συναδέλφων εργαζόμενων στο Ιντερνετ προκειμένου να αναγνωριστεί η ύπαρξή τους από το σωματείο. Οι πεφωτισμένοι συνδικαλιστές όχι μόνο καμώνονταν ότι δεν αναγνωρίζουν τη νέα, ηλεκτρονική πραγματικότητα που διεύρυνε το «πλάτος» της ενημέρωσης και το μέγεθος της σχετικής αγοράς εργασίας, αλλά έκλειναν και τα μάτια (όπως και συνεχίζουν να κάνουν) μπροστά στο γεγονός της απεργοσπασίας πολλών sites κατά τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι ιδιοκτήτες των οποίων καλούν τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά, επικαλούμενοι με περισσή υποκρισία, ωσαν να ενδιαφέρονται για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων τους, ότι δεν καλύπτονται από την ΕΣΗΕΑ.     
Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, ακόμη κι αν πετύχαινε μια απεργία με τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, η ροή του προϊόντος που (καλώς ή κακώς) παράγουμε να συνεχίζεται ανεμπόδιστα στο διαδίκτυο, αφού στην πράξη, ως μη μέλη της ΕΣΗΕΑ οι συνάδελφοι στα sites δεν μπορούσαν να απεργήσουν,  όντας ακάλυπτοι απέναντι στους εργοδότες και στο ενδεχόμενο απόλυσης. Κι, όμως, παραγκωνίζοντας επιδεικτικά την ωμή πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ παρέβλεπαν ακόμη και τις υπογεγραμμένες από εργαζόμενους σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης καταγγελίες εναντίον της  για «την υποκριτική στάση της στο θέμα των εργαζόμενων δημοσιογράφων στο Ιντερνετ», με τις οποίες εξηγούσαν ότι γι’ αυτό το λόγο δεν θα απεργήσουν. Φυσικά, όσο κι αν ότι αυτή η στάση των συναδέλφων ήταν καίρια απεργοσπαστική σε ότι αφορά το πλήγμα που επέφερε σε ολόκληρο τον κλάδο κι όσο κι αν εξυπηρετούσε ή κατευθυνόταν άλλοτε υπόγεια κι άλλοτε φανερά στους χώρους εργασίας από τους εργοδότες με απόλυτη ευθύνη της ΕΣΗΕΑ, δεν έγινε η παραμικρή κίνηση για την αποτροπή της.
Και, εντάξει, τόσο καιρό οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κλειστής δημοσιογραφικής τους κάστας, αρνούνταν να αναγνωρίσουν το αυτονόητο της ύπαρξης των εργαζόμενων στα ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης καθιστώντας τους στην πράξη κάτι σαν φαντάσματα. Εντούτοις, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν γνωρίζει τη γέννηση και ύπαρξη, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ).  Αλλά και το πώς, μέσω αυτής της σχετικά νέας «Ενωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες
. 
“Για να αναβαθμιστεί και να ωριμάσει η ελληνική αγορά απαιτείται η καθιέρωση υποχρεωτικών κανόνων δεοντολογίας αλλά και ενός νομικού πλαισίου προστασίας των φορέων παραγωγής και διανομής πρωτότυπου και αδειοδοτημένου ψηφιακού περιεχομένου και υπηρεσιών στο χώρο του διαδικτύου», αναφέρει στο ινερνετικό της προφίλ της η ΕΝΕΔ. Και το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν έχει βγάλει την παραμικρή καταγγελία για το νέο άγριο πεδίο εργοδοτικής εκμετάλλευσης, που πλέον έχει και όνομα και εκπροσωπείται ως «Ενωση» της νέας και της παλιάς γενιάς των εκδοτών-εργοδοτών που εγκαταλείπουν τα απαξιωμένα από τους ίδιους παραδοσιακά ακριβά μέσα ενημέρωσης και στρέφονται προς τα νέα φθηνότερα και λαμπρά προς εκμετάλλευση ιντερνετικά μέσα.
Αλλά, γιατί να απαιτεί κανείς μια τέτοια καταγγελία όταν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν έχει κάνει καν τον κόπο να «προσεγγίσει» την ΕΝΕΔ και να απαιτήσει τα αυτονόητα; Να ζητήσει, δηλαδή, την καταγραφή των εγγεγραμμένων στην ΕΝΕΔ χώρων εργασίας, τον αριθμό των απασχολούμενων, το καθεστώς εργασίας κλπ, κλπ. Εκτός κι αν δεν γνωρίζει που στεγάζονται τα γραφεία της και δεν τη βρίσκει, οπότε να τους αποκαλύψουμε εμείς τη διεύθυνση που εδρεύει: η βρεφικής ηλικίας νέα συνένωση των ιδιοκτητών του Τύπου στεγάζεται στην οδό Μιχαλακοπούλου, στον αριθμό 80 στην Αθήνα, στο κτίριο που στεγάζεται το -γνωστό και μη εξαιρετέο για τις σφαγές των εργαζομένων του-  εκδοτικό συγκρότημα του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη!
Συν τοις άλλοις, η ΕΣΗΕΑ καμώνεται ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξη ενός άλλου σωματείου, που κατά τα λοιπά συνεργάζεται, αυτό της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ) το οποίο, σχετικά πρόσφατα, έχει αρχίσει να εντάσσει τους συναδέλφους στα ηλεκτρονικά μέσα στο μητρώο της ως μέλη (και όχι ως μη!). Ούτε και το ότι η ΕΣΠΗΤ έχει ξεκινήσει (υποτίθεται) κι αυτή από τη μεριά της την καταγραφή των ηλεκτρονικών μέσων που υπάρχουν στη χώρα μας καθώς και το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς. Κάτι που σημαίνει ή ότι δεν υπάρχει ουδεμία επαφή και συνεννόηση μεταξύ αυτών των δύο σωματείων, ή ότι λειτουργούν παντελώς ανταγωνιστικά. Οπως και να έχει, εις βάρος των συναδέλφων στο Ιντερνετ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση της ΕΣΗΕΑ  που απευθύνεται στους συναδέλφους που εργάζονται στο Ιντερνετ για την καταγραφή τους σε ένα άχρηστο και ανεπίσημο μητρώο είναι κάτι παραπάνω από απατηλή, μα κυρίως έντεχνα παραπλανητική, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να οδηγήσει  απολύτως πουθενά, όχι τόσο εξαιτίας των γραφειοκρατικών διαδικασιών που απαιτούνται για να συμβεί κάτι τέτοιο (αλλαγή νόμου ή αλλαγή καταστατικού) . Και είναι εξοργιστική όχι μόνο γιατί εμπαίζει τους ήδη ταλαιπωρημένους από την άγρια εκμετάλλευση συναδέλφους μας στο Ιντερνετ, αλλά και γιατί τους δημιουργεί φρούδες ελπίδες για ένα τόσο πολυπόθητο και αυτονόητο αίτημά τους. Κι εδώ και κάποιο καιρό, όχι μόνο των ίδιων αλλά και πολλών συναδέλφων μελών της ΕΣΗΕΑ.
Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ καλεί για τη δημιουργία ενός (μη) μητρώου και για την ακρίβεια μιας καταγραφής που δεν έχει απολύτως κανένα καταστατικό αντίκρισμα και αυτό το γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα. Αν πραγματικά ήθελε να κάνει μια αξιόπιστη καταγραφή των εργαζόμενων στα sites,  το πιο απλό που θα μπορούσε να πράξει θα ήταν να στελεχώσει ένα κλιμάκιο που θα προχωρούσε σε αυτοψίες και θα έκανε την καταγραφή. Και όχι να ζητάει από τους εργαζόμενους να προσκομίσουν εθελοντικά μια δήλωση για να μπουν σε αυτό, κάτι που από τη φύση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν θα οδηγήσει σε καμιά ολοκληρωμένη καταγραφή. 
Τώρα, σε ότι αφορά αυτό που λέγεται στη σχετική ανακοίνωση ότι, «με το πέρας τη δημιουργίας του μητρώου των μη μελών, η ΕΣΗΕΑ θα προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», τα ίδια τα μέλη της ΕΣΗΕΑ είναι τα πρώτα που μπορούν να γελάσουν ή και να κλάψουν μαζί . Ενθυμούμενα τις όχι καίριες, αλλά ανύπαρκτες παρεμβάσεις της ΕΣΗΕΑ τα τελευταία χρόνια στους χώρους εργασίας τους. Που ήταν απούσα ή που κορόιδευε με υποσχέσεις για στήριξη και κινητοποιήσεις που δεν έγιναν ποτέ, την ώρα που γινόντουσαν χιλιάδες απολύσεις και απανωτές μειώσεις μισθών. Και με κάτι απεργίες  που όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν «τουφεκιές στον αέρα».
Ένα σωματείο που δεν έχει την παραμικρή ικανότητα να υπερασπίσει τα μέλη του ας σταματήσει, τουλάχιστον, κάπου εδώ την υποκρισία και την εξαπάτηση των μη μελών συναδέλφων στα sites. Πέρα από τις όποιες σκοπιμότητες, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να το… βουλώσει.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Και εγένετο Μητρώο Μη Μελών! – Ο χαριστικός εμπαιγμός των συναδέλφων στα sites από την ΕΣΗΕΑ

Με μια άνευ προηγουμένου -και κυρίως άνευ οιουδήποτε αντικρίσματος- κίνηση στα συνδικαλιστικά χρονικά, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ε.Σ.Η.Ε.Α. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία «Μητρώου δημοσιογράφων-μη μελών της Ενώσεως» που εργάζονται σε ενημερωτικά διαδικτυακά μέσα.
Η κατάρτιση αυτού του μοναδικού στο είδος του μητρώου, που αναπτέρωσε τις ελπίδες πολλών συναδέλφων που εργάζονται στο διαδίκτυο, καθώς θεώρησαν ότι μπαίνει ένα λιθαράκι που θα φτάσει στη στιγμή να αναγνωριστεί η επαγγελματική τους ιδιότητα από ένα σωματείο που, μέχρι και σήμερα, τους κλείνει ερμητικά τις πόρτες του, θα γίνει με την εθελοντική προσέλευση των ίδιων των εργαζομένων.
Ετσι, λοιπόν, το Δ.Σ. αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία ενός μητρώου που, όσο και να ψάξει κανείς, όμοιό του (μη μελών!) δεν έχει καταρτίσει κανένα συνδικαλιστικό σωματείο, «προκειμένου να καταγράψει την κατάσταση που επικρατεί και στη συνέχεια να προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση.
Επειδή, η συγκεκριμένη κίνηση του ΔΣ αφορά έναν τεράστιο αριθμό εργαζομένων στο χώρο του Διαδικτύου, αγρίως εκμεταλλευόμενων από τους εργοδότες τους, θεωρούμε σκόπιμο να επισημάνουμε κάποια απλά και σχετικά γνωστά πράγματα.
Η εμφάνιση των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης και η δημιουργία αυτής της νέας αγοράς στην οποία απασχολούνται  χιλιάδες συνάδελφοί μας, στην πλειοψηφία τους νέοι που βγαίνουν στην αγορά εργασίας, δεν εμφανίστηκε προχθές, αλλά έχει εγκαθιδρυθεί και γιγαντωθεί εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Και είναι ευρέως γνωστό ότι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στο Ιντερνετ δουλεύουν για χρόνια σε καθεστώς «μαθητείας»  χωρίς καν να αμείβονται, ενώ  οι περισσότεροι που πληρώνονται είναι «μαύροι» εργαζόμενοι που δεν «εμφανίζονται» πουθενά ή δουλεύουν με μπλοκάκι. Οπότε, όχι μόνο δεν αναγνωρίζονται ως δημοσιογράφοι, αλλά ούτε καν ως εργαζόμενοι!
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα  κανένα από τα πέντε ΔΣ που πέρασαν από τις καρέκλες του 5ου  ορόφου στην Ακαδημίας δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους εργαζόμενους συναδέλφους στο διαδίκτυο και, πέρα από κάποιες πρόσφατες, αόριστες προεκλογικές αοριστολογίες, ποτέ δεν έκαναν  τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να δρομολογηθούν οι χρονοβόρες (και πιθανά αδιέξοδες) διαδικασίες για την αλλαγή του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η χρόνια αδικία. Και αυτό, βέβαια, συνέβαινε γιατί τόσο τα ΔΣ που περνούν από την ΕΣΗΕΑ, όσο και τα περισσότερα από τα μέλη της, επέλεγαν αυστηρά και ξεδιάντροπα, για καθαρά συντεχνιακούς και ωφελιμιστικούς λόγους, να κρατούν κλειστές τις πόρτες του σωματείου καταδικάζοντας έτσι τους συναδέλφους μας να πέφτουν παντελώς ανυπεράσπιστοι στα χέρια της άγριας εκμετάλλευσης. Λόγος για τον οποίο, άλλωστε, τα μέλη της ΕΣΗΕΑ ανέρχονται σε περίπου 5.500, όταν συνολικά οι εργαζόμενοι στο χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου είναι τουλάχιστον τριπλάσιοι, ενώ ήταν πολύ περισσότεροι πριν τον ερχομό των μνημονίων, οπότε και μπήκαν λουκέτα σε αρκετά μαγαζιά, κυρίως στο χώρο των έντυπων όπου και πραγματοποιήθηκαν χιλιάδες απολύσεις.
Σε  όλο αυτό το διάστημα, όλα τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ  σφύριζαν αδιάφορα στις δημόσιες εκκλήσεις των συναδέλφων εργαζόμενων στο Ιντερνετ προκειμένου να αναγνωριστεί η ύπαρξή τους από το σωματείο. Οι πεφωτισμένοι συνδικαλιστές όχι μόνο καμώνονταν ότι δεν αναγνωρίζουν τη νέα, ηλεκτρονική πραγματικότητα που διεύρυνε το «πλάτος» της ενημέρωσης και το μέγεθος της σχετικής αγοράς εργασίας, αλλά έκλειναν και τα μάτια (όπως και συνεχίζουν να κάνουν) μπροστά στο γεγονός της απεργοσπασίας πολλών sites κατά τις ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων, οι ιδιοκτήτες των οποίων καλούν τους εργαζόμενους να δουλέψουν κανονικά, επικαλούμενοι με περισσή υποκρισία, ωσαν να ενδιαφέρονται για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων τους, ότι δεν καλύπτονται από την ΕΣΗΕΑ.     
Κάτι που είχε ως αποτέλεσμα, ακόμη κι αν πετύχαινε μια απεργία με τη συμμετοχή των εργαζόμενων στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, η ροή του προϊόντος που (καλώς ή κακώς) παράγουμε να συνεχίζεται ανεμπόδιστα στο διαδίκτυο, αφού στην πράξη, ως μη μέλη της ΕΣΗΕΑ οι συνάδελφοι στα sites δεν μπορούσαν να απεργήσουν,  όντας ακάλυπτοι απέναντι στους εργοδότες και στο ενδεχόμενο απόλυσης. Κι, όμως, παραγκωνίζοντας επιδεικτικά την ωμή πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ παρέβλεπαν ακόμη και τις υπογεγραμμένες από εργαζόμενους σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης καταγγελίες εναντίον της  για «την υποκριτική στάση της στο θέμα των εργαζόμενων δημοσιογράφων στο Ιντερνετ», με τις οποίες εξηγούσαν ότι γι’ αυτό το λόγο δεν θα απεργήσουν. Φυσικά, όσο κι αν ότι αυτή η στάση των συναδέλφων ήταν καίρια απεργοσπαστική σε ότι αφορά το πλήγμα που επέφερε σε ολόκληρο τον κλάδο κι όσο κι αν εξυπηρετούσε ή κατευθυνόταν άλλοτε υπόγεια κι άλλοτε φανερά στους χώρους εργασίας από τους εργοδότες με απόλυτη ευθύνη της ΕΣΗΕΑ, δεν έγινε η παραμικρή κίνηση για την αποτροπή της.
Και, εντάξει, τόσο καιρό οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κλειστής δημοσιογραφικής τους κάστας, αρνούνταν να αναγνωρίσουν το αυτονόητο της ύπαρξης των εργαζόμενων στα ιντερνετικά μέσα ενημέρωσης καθιστώντας τους στην πράξη κάτι σαν φαντάσματα. Εντούτοις, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν γνωρίζει τη γέννηση και ύπαρξη, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, της ΕΝΩΣΗΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (ΕΝΕΔ).  Αλλά και το πώς, μέσω αυτής της σχετικά νέας «Ενωσης», οι ίδιοι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες των ΜΜΕ προσπαθούν να μοιράσουν την καινούρια πίτα, μόνο και μόνο για να την ελέγχουν απόλυτα, λόγος για τον οποίο έχουν αρχίσει τις μονοπωλιακές μετρήσεις της αγοράς στον ηλεκτρονικό Τύπο, στην ουσία με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούσαν και με τον παραδοσιακό, προκειμένου να μοιράσουν τη νέα αγορά: αναμεταξύ τους και με ελάχιστους νεόκοπους παίχτες
. 
“Για να αναβαθμιστεί και να ωριμάσει η ελληνική αγορά απαιτείται η καθιέρωση υποχρεωτικών κανόνων δεοντολογίας αλλά και ενός νομικού πλαισίου προστασίας των φορέων παραγωγής και διανομής πρωτότυπου και αδειοδοτημένου ψηφιακού περιεχομένου και υπηρεσιών στο χώρο του διαδικτύου», αναφέρει στο ινερνετικό της προφίλ της η ΕΝΕΔ. Και το σημερινό ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν έχει βγάλει την παραμικρή καταγγελία για το νέο άγριο πεδίο εργοδοτικής εκμετάλλευσης, που πλέον έχει και όνομα και εκπροσωπείται ως «Ενωση» της νέας και της παλιάς γενιάς των εκδοτών-εργοδοτών που εγκαταλείπουν τα απαξιωμένα από τους ίδιους παραδοσιακά ακριβά μέσα ενημέρωσης και στρέφονται προς τα νέα φθηνότερα και λαμπρά προς εκμετάλλευση ιντερνετικά μέσα.
Αλλά, γιατί να απαιτεί κανείς μια τέτοια καταγγελία όταν το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ δεν έχει κάνει καν τον κόπο να «προσεγγίσει» την ΕΝΕΔ και να απαιτήσει τα αυτονόητα; Να ζητήσει, δηλαδή, την καταγραφή των εγγεγραμμένων στην ΕΝΕΔ χώρων εργασίας, τον αριθμό των απασχολούμενων, το καθεστώς εργασίας κλπ, κλπ. Εκτός κι αν δεν γνωρίζει που στεγάζονται τα γραφεία της και δεν τη βρίσκει, οπότε να τους αποκαλύψουμε εμείς τη διεύθυνση που εδρεύει: η βρεφικής ηλικίας νέα συνένωση των ιδιοκτητών του Τύπου στεγάζεται στην οδό Μιχαλακοπούλου, στον αριθμό 80 στην Αθήνα, στο κτίριο που στεγάζεται το -γνωστό και μη εξαιρετέο για τις σφαγές των εργαζομένων του-  εκδοτικό συγκρότημα του ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη!
Συν τοις άλλοις, η ΕΣΗΕΑ καμώνεται ότι δεν γνωρίζει την ύπαρξη ενός άλλου σωματείου, που κατά τα λοιπά συνεργάζεται, αυτό της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ) το οποίο, σχετικά πρόσφατα, έχει αρχίσει να εντάσσει τους συναδέλφους στα ηλεκτρονικά μέσα στο μητρώο της ως μέλη (και όχι ως μη!). Ούτε και το ότι η ΕΣΠΗΤ έχει ξεκινήσει (υποτίθεται) κι αυτή από τη μεριά της την καταγραφή των ηλεκτρονικών μέσων που υπάρχουν στη χώρα μας καθώς και το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς. Κάτι που σημαίνει ή ότι δεν υπάρχει ουδεμία επαφή και συνεννόηση μεταξύ αυτών των δύο σωματείων, ή ότι λειτουργούν παντελώς ανταγωνιστικά. Οπως και να έχει, εις βάρος των συναδέλφων στο Ιντερνετ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση της ΕΣΗΕΑ  που απευθύνεται στους συναδέλφους που εργάζονται στο Ιντερνετ για την καταγραφή τους σε ένα άχρηστο και ανεπίσημο μητρώο είναι κάτι παραπάνω από απατηλή, μα κυρίως έντεχνα παραπλανητική, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να οδηγήσει  απολύτως πουθενά, όχι τόσο εξαιτίας των γραφειοκρατικών διαδικασιών που απαιτούνται για να συμβεί κάτι τέτοιο (αλλαγή νόμου ή αλλαγή καταστατικού) . Και είναι εξοργιστική όχι μόνο γιατί εμπαίζει τους ήδη ταλαιπωρημένους από την άγρια εκμετάλλευση συναδέλφους μας στο Ιντερνετ, αλλά και γιατί τους δημιουργεί φρούδες ελπίδες για ένα τόσο πολυπόθητο και αυτονόητο αίτημά τους. Κι εδώ και κάποιο καιρό, όχι μόνο των ίδιων αλλά και πολλών συναδέλφων μελών της ΕΣΗΕΑ.
Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ καλεί για τη δημιουργία ενός (μη) μητρώου και για την ακρίβεια μιας καταγραφής που δεν έχει απολύτως κανένα καταστατικό αντίκρισμα και αυτό το γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα. Αν πραγματικά ήθελε να κάνει μια αξιόπιστη καταγραφή των εργαζόμενων στα sites,  το πιο απλό που θα μπορούσε να πράξει θα ήταν να στελεχώσει ένα κλιμάκιο που θα προχωρούσε σε αυτοψίες και θα έκανε την καταγραφή. Και όχι να ζητάει από τους εργαζόμενους να προσκομίσουν εθελοντικά μια δήλωση για να μπουν σε αυτό, κάτι που από τη φύση ενός τέτοιου εγχειρήματος δεν θα οδηγήσει σε καμιά ολοκληρωμένη καταγραφή. 
Τώρα, σε ότι αφορά αυτό που λέγεται στη σχετική ανακοίνωση ότι, «με το πέρας τη δημιουργίας του μητρώου των μη μελών, η ΕΣΗΕΑ θα προχωρήσει σε καίριες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων των συναδέλφων», τα ίδια τα μέλη της ΕΣΗΕΑ είναι τα πρώτα που μπορούν να γελάσουν ή και να κλάψουν μαζί . Ενθυμούμενα τις όχι καίριες, αλλά ανύπαρκτες παρεμβάσεις της ΕΣΗΕΑ τα τελευταία χρόνια στους χώρους εργασίας τους. Που ήταν απούσα ή που κορόιδευε με υποσχέσεις για στήριξη και κινητοποιήσεις που δεν έγιναν ποτέ, την ώρα που γινόντουσαν χιλιάδες απολύσεις και απανωτές μειώσεις μισθών. Και με κάτι απεργίες  που όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν «τουφεκιές στον αέρα».
Ένα σωματείο που δεν έχει την παραμικρή ικανότητα να υπερασπίσει τα μέλη του ας σταματήσει, τουλάχιστον, κάπου εδώ την υποκρισία και την εξαπάτηση των μη μελών συναδέλφων στα sites. Πέρα από τις όποιες σκοπιμότητες, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να το… βουλώσει.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης ΕΜΜΕ

Στο πανεπιστήμιο “επιχείρηση” οι ελεύθερες φωνές καταστέλλονται – Ανακοίνωση αναφορικά με το “Στέκι ΕΜΜΕ”

Τα γεγονότα 
Με μια λιτή ανακοίνωση πριν από περίπου 15 μέρες (28/04) ο πρόεδρος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ (ΕΜΜΕ) του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γιώργος Πλειός ανήγγειλε την αναστολή της λειτουργίας του. Έτσι, τα ΕΜΜΕ, μέσω της απόφασης του προέδρου Πλειού, η οποία πάρθηκε από την Ουγγαρία όπου βρισκόταν (!), απέκτησαν την πανελλήνια πρωτοτυπία να είναι η πρώτη σχολή στην οποία κηρύσσεται lockout λόγω της διεκδίκησης-κατάληψης χώρου στέγασης αυτο-οργανωμένων δραστηριοτήτων. Να τονίσουμε ότι τέτοιοι χώροι υπάρχουν δεκάδες στα πανεπιστήμια ανά την Ελλάδα. 
Αυτό που εξόργισε τον πρόεδρο του τμήματος ήταν η κατάληψη μίας αίθουσας του Γρυπαρείου Μεγάρου, στο οποίο μετεγκαταστάθηκε η σχολή, ώστε να στεγαστεί το στέκι των ΕΜΜΕ, το οποίο λειτουργούσε επί 15 συναπτά έτη στο προηγούμενο κτήριο στην Καλαμιώτου 2. “Είμαστε φοιτητές/-τριες (και ενίοτε και εργαζόμενοι/-ες), που επιλέγουμε, σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο φόβος, η εργασιακή και όχι μόνο τρομοκρατία και η καταστολή, να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας και να οργανώνουμε τον αγώνα μας μέσα από οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, μακριά από κόμματα και παρατάξεις, σπάζοντας λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης”, αναφέρουν σε δημόσια τοποθέτησή τους οι φοιτητές οι οποίοι κατέλαβαν την αίθουσα. 
Η σχέση της συνέλευσής μας με τα ΕΜΜΕ 
 Από τις 16/01/2009, οπότε και έληξε η κατάληψη της ΕΣΗΕΑ και δημιουργήθηκε η συλλογικότητά μας, στεγαζόμασταν αδιαλείπτως στο κτίριο των ΕΜΜΕ μέχρι τη μετακόμιση του τμήματος πριν 3 περίπου εβδομάδες. Εκεί πραγματοποιούσαμε τις εβδομαδιαίες ανοιχτές συνελεύσεις μας, καθώς και πλήθος εκδηλώσεων. Η επιλογή μας δεν ήταν τυχαία. Πολλοί από εμάς υπήρξαμε φοιτητές της συγκεκριμένης σχολής και αρκετοί από εμάς έχουμε συμμετάσχει ενεργά στο στέκι ΕΜΜΕ. Πάνω απ’ όλα, όμως, το στέκι έχει συμβάλει αποφασιστικά ώστε η φοιτητική κοινότητα της συγκεκριμένης σχολής να αποτελεί για χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος, αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Τα ΕΜΜΕ αποτέλεσαν καταφύγιο κυνηγημένων διαδηλωτών1, αλλά και μεταναστών2, πλειστάκις, δεχόμενα γι’ αυτό τον λόγο την αστυνομική καταστολή με απανωτές παραβιάσεις του ασύλου3 από τα σώματα ασφαλείας4.

 

Από κοινού με φοιτητές των ΕΜΜΕ καταγγείλαμε έμπρακτα τις απολύσεις και τις σχέσεις εργασίας στα μιντιακά κάτεργα. Ήδη μέσα από την πολύχρονη παρουσία και δράση του Στεκιού, αλλά και του Φ.Σ ΕΜΜΕ, είχε αναδειχθεί η λειτουργία της περίφημης “πρακτικής άσκησης” και η εκμετάλλευσή της από πλείστα αφεντικά των ΜΜΕ, που βρήκαν χρυσή ευκαιρία για φθηνό προσωπικό, το οποίο δύναται να ανακυκλώνεται, καλύπτοντας θέσεις εργασίας, τις οποίες ο εργοδότης θα όφειλε να παρέχει με κανονικό μισθό και ασφάλιση. Το σημαντικότερο, όμως, συνδέοντας πραγματικά το παν/μιο με το εργασιακό τοπίο, προχωρήσαμε σε κοινές παρεμβάσεις στις σύγχρονες γαλέρες των επισφαλώς-και δη νέων-εργαζόμενων στα ΜΜΕ, τα σάιτς και τα διάφορα πόρταλς, τις συνθήκες δουλείας στα οποία, οι μαικήνες των συνδικαλιστών στα ΜΜΕ έχουν σκόπιμα εκτοπίσει στη σφαίρα της αφάνειας.5

 
Επίσης, στο πλάι των εργαζομένων της ΕΡΤ στάθηκε με απόφασή του ο Φ.Σ. ΕΜΜΕ καθ’ όλη τη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα τους.
Ο πρόεδρος του τμήματος, κ. Γιώργος Πλειός 
Αναφερόμενοι στον αγώνα της ΕΡΤ δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις επανειλημμένες εμφανίσεις του κ. Πλειού στο κατειλημμένο κτήριο της Α. Παρασκευής. Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε ότι ο πρόεδρος του τμήματος βρήκε βήμα στα μικρόφωνα και τις συχνότητες που είχαν καταλάβει οι απολυμένοι εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για το κλείσιμό της. “Οι λόγοι του κλεισίματος, λοιπόν, είναι καθαρά πολιτικοί και ιδεολογικοί. (…) Η κυβέρνηση δεν είχε τον απόλυτο πολιτικό έλεγχο στην κρατική τηλεόραση, όπως θα ήθελε. Δεν αποτελούσε, τελικά, πειθήνιο όργανο για την κυβέρνηση”, ανέφερε ο κ. Πλειός σε συνέντευξή του στο left.gr. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. 
Αντιπαραβάλλοντας το απόσπασμα από την ανακοίνωση του Σιμου Κεδίκογλου το βράδυ που έκλεινε την ΕΡΤ (“H κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σήμερα το βράδυ”) με το απόσπασμα της ανακοίνωσης του lockout των ΕΜΜΕ (“Λόγω της κατάληψης το Τμήμα αναστέλλει όλες τις λειτουργίες του, εκπαιδευτικές και διοικητικές, μέχρι αποκατάσταση όλων των απαραίτητων συνθηκών της εύρυθμης λειτουργίας του Τμήματος”), ελάχιστες διαφορές μπορεί να βρει κανείς. 
Τουναντίον, υπάρχει η ίδια πολιτική βούληση εκ μέρους της εξουσίας, ανεξαρτήτως ιεραρχικής βαθμίδας, να κατασταλεί ιδεολογικά και πολιτικά αυτό που δεν ελέγχει απόλυτα, όπως θα ρητόρευε ο κ. Πλειός. 
Το άσυλο 
Ο νέος νόμος για την αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων (4009/2011 για τα ΑΕΙ) εμπεριέχει, μεταξύ άλλων, δύο κρίσιμα σημεία. Το ένα αφορά την κατάργηση του ασύλου και το δεύτερο την πλήρη εφόρμηση των ιδιωτών στα πανεπιστήμια. Αναφορικά με το πρώτο, δημοσίευμα της “Καθημερινής” δύο μέρες μετά την κήρυξη του lockout το οποίο επικαλείται πανεπιστημιακές πηγές αναφέρει: “για παράδειγμα, ερώτημα είναι εάν στην ομάδα των περίπου 10 νέων που ζητούν στέκι στο νέο κτίριο υπάρχουν και εξωπανεπιστημιακοί του λεγόμενου αναρχικού χώρου”. Είναι γνωστή σε όλους η εδώ και χρόνια κυρίαρχη (ακροδεξιά) ρητορική πάνω στην οποία χτίστηκε η θεσμική κατάργηση του ασύλου και προσομοιάζει στο ακέραιο με το δημοσίευμα της “Καθημερινής”. Προσομοιάζει, όμως, επικινδύνως και με την ανακοίνωση του Συλλόγου μελών ΔΕΠ ΕΜΜΕ την 01/04. “Ο Ενιαίος Σύλλογος Μελών ΔΕΠ του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καταδικάζει την κατάληψη της αίθουσας 111 του Γρυπαρείου και την καταστροφή της εισόδου της αίθουσας από μία μικρή ομάδα φοιτητών, πράξη που οδήγησε στην αναστολή λειτουργίας του Τμήματος.” 
Αν πιστέψουμε τις πηγές άντλησης του “ρεπορτάζ” από τον δημοσιογράφο Απόστολο Λακασά, δηλαδή τους “πανεπιστημιακούς” και αν δούμε ποιοι στέκονται επικεφαλής στην ιεραρχία του τμήματος (πρύτανης – Πελεγρίνης6, κοσμήτορας – Σπουρδαλάκης7, πρόεδρος – Πλειός8, όλοι αριστερής προέλευσης), τότε επιβεβαιώνουμε αυτό που ήδη αναμέναμε. Τίποτε το καινούριο δεν φέρνει μια πιθανή κυβέρνηση της αριστεράς, ειδικά όταν συνταυτίζεται με τις λογικές και τις πολιτικές της υπάρχουσας κυβέρνησης, πολύ περισσότερο στο ευαίσθητο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου. 
Οι εταιρίες στα πανεπιστήμια 
Στην παράγραφο 1α, του άρθρου 58 του 4009 αναφέρεται: “μπορεί να συνιστάται σε κάθε Α.Ε.Ι. νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) με τη μορφή ανώνυμης εταιρείας, για την αξιοποίηση και διαχείριση του συνόλου ή μέρους των πόρων”. Και παρακάτω στην παράγραφο 5ε “μέριμνα για την προώθηση της διασύνδεσης της έρευνας με την παραγωγική διαδικασία σε συνεργασία με τα Α.Ε.Ι. της χώρας, καθώς και με άλλα ερευνητικά και τεχνολογικά ιδρύματα και φορείς της ημεδαπής ή της αλλοδαπής”. Το ρεζουμέ του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι άλλο από την σύνδεση των φοιτητών με την αγορά εργασίας και δη τους ιδιώτες, την παροχή δηλαδή μαύρης, άμισθης και ανασφάλιστης εργασίας από τους φοιτητές. 
Διαχρονικά, τόσο το στέκι ΕΜΜΕ όσο και ο Φ.Σ ΕΜΜΕ έχουν δώσει αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ενάντια στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, όπως αυτή και αν βαφτίζεται. Οι ιθύνοντες το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και είναι ένας από τους βασικούς λόγους της καταστολής του στεκιού. 
Το κατειλημμένο στέκι ΕΜΜΕ θα μείνει 
Οι καταλήψεις καθεαυτές αποτελούν μια ιστορική μορφή αγώνα. Εντός ενός πολιτικού και οικονομικού πλαισίου το οποίο περιορίζει όλο και περισσότερο το δημόσιο έναντι του ιδιωτικού, αποθεώνει την εξατομίκευση έναντι του συλλογικού, καλλιεργεί ανθρώπους φοβικούς και αδύναμους να αντισταθούν, πυκνώνει τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους και συρρικνώνει τα σημεία όπου κανείς μπορεί να κινείται χωρίς την επιτήρηση του “μεγάλου αδελφού”, οι καταλήψεις αποτελούν απελευθερωμένα πεδία λόγου και πράξης, σημεία συνάντησης της ατομικής με την συλλογική απελευθέρωση. Αποτελούν εν τέλει τα λίγα ζωντανά κοινωνικά κύτταρα που επιμένουν να μην καθυποτάσσονται στην επιβαλλόμενη κατάσταση εξαίρεσης, αλλά να αντιστέκονται προτάσσοντας την αξιοπρέπεια. Και είναι υπόθεση της φοιτητικής κοινότητας, των εργαζομένων και όλου του κινήματος να τις υπερασπιστεί. 
Η συνέλευσή μας, η οποία και αυτή γεννήθηκε μέσα από μια κατάληψη, θα σταθεί έμπρακτα και αποφασιστικά αλληλέγγυα στο κατειλημμένο Στέκι ΕΜΜΕ. 
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις! 
Κάτω τα χέρια από τους αυτο-οργανωμένους χώρους!

 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», 
«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

1 Αστυνομοκρατία και απειλές έξω από τα ΕΜΜΕ
2 Καταπάτηση ασύλου από αστυνομικούς στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Παν/μίου Αθηνών
3 Δακρυγόνα μέχρι και μέσα στη σχολή ΕΜΜΕ
4 Καταπάτηση ασύλου και βιαιοπραγία από την αστυνομία στα ΈΜΜΕ (18/11)
5 Παρέμβαση ενάντια στις απολύσεις στο sport.gr
6 Πελεγρίνης για τον νόμο 4009/2011: “Δεν σημαίνει ότι κάτι που ψηφίσθηκε από τη Βουλή είναι και σωστό!“
7  Μιχάλης Σπουρδαλάκης: “Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του ’81“
8 Ο Πρόεδρος Γ. Πλειός είναι μέλος της “Επιτροπής διανοουμένων για αλλαγές σε Σύνταγμα, κράτος & θεσμούς” του ΣΥΡΙΖΑ.

Categories
Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης ΕΜΜΕ

Στο πανεπιστήμιο “επιχείρηση” οι ελεύθερες φωνές καταστέλλονται – Ανακοίνωση αναφορικά με το “Στέκι ΕΜΜΕ”

Τα γεγονότα 
Με μια λιτή ανακοίνωση πριν από περίπου 15 μέρες (28/04) ο πρόεδρος του τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ (ΕΜΜΕ) του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Γιώργος Πλειός ανήγγειλε την αναστολή της λειτουργίας του. Έτσι, τα ΕΜΜΕ, μέσω της απόφασης του προέδρου Πλειού, η οποία πάρθηκε από την Ουγγαρία όπου βρισκόταν (!), απέκτησαν την πανελλήνια πρωτοτυπία να είναι η πρώτη σχολή στην οποία κηρύσσεται lockout λόγω της διεκδίκησης-κατάληψης χώρου στέγασης αυτο-οργανωμένων δραστηριοτήτων. Να τονίσουμε ότι τέτοιοι χώροι υπάρχουν δεκάδες στα πανεπιστήμια ανά την Ελλάδα. 
Αυτό που εξόργισε τον πρόεδρο του τμήματος ήταν η κατάληψη μίας αίθουσας του Γρυπαρείου Μεγάρου, στο οποίο μετεγκαταστάθηκε η σχολή, ώστε να στεγαστεί το στέκι των ΕΜΜΕ, το οποίο λειτουργούσε επί 15 συναπτά έτη στο προηγούμενο κτήριο στην Καλαμιώτου 2. “Είμαστε φοιτητές/-τριες (και ενίοτε και εργαζόμενοι/-ες), που επιλέγουμε, σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ο φόβος, η εργασιακή και όχι μόνο τρομοκρατία και η καταστολή, να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας και να οργανώνουμε τον αγώνα μας μέσα από οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες, μακριά από κόμματα και παρατάξεις, σπάζοντας λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης”, αναφέρουν σε δημόσια τοποθέτησή τους οι φοιτητές οι οποίοι κατέλαβαν την αίθουσα. 
Η σχέση της συνέλευσής μας με τα ΕΜΜΕ 
 Από τις 16/01/2009, οπότε και έληξε η κατάληψη της ΕΣΗΕΑ και δημιουργήθηκε η συλλογικότητά μας, στεγαζόμασταν αδιαλείπτως στο κτίριο των ΕΜΜΕ μέχρι τη μετακόμιση του τμήματος πριν 3 περίπου εβδομάδες. Εκεί πραγματοποιούσαμε τις εβδομαδιαίες ανοιχτές συνελεύσεις μας, καθώς και πλήθος εκδηλώσεων. Η επιλογή μας δεν ήταν τυχαία. Πολλοί από εμάς υπήρξαμε φοιτητές της συγκεκριμένης σχολής και αρκετοί από εμάς έχουμε συμμετάσχει ενεργά στο στέκι ΕΜΜΕ. Πάνω απ’ όλα, όμως, το στέκι έχει συμβάλει αποφασιστικά ώστε η φοιτητική κοινότητα της συγκεκριμένης σχολής να αποτελεί για χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος, αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Τα ΕΜΜΕ αποτέλεσαν καταφύγιο κυνηγημένων διαδηλωτών1, αλλά και μεταναστών2, πλειστάκις, δεχόμενα γι’ αυτό τον λόγο την αστυνομική καταστολή με απανωτές παραβιάσεις του ασύλου3 από τα σώματα ασφαλείας4.

 

Από κοινού με φοιτητές των ΕΜΜΕ καταγγείλαμε έμπρακτα τις απολύσεις και τις σχέσεις εργασίας στα μιντιακά κάτεργα. Ήδη μέσα από την πολύχρονη παρουσία και δράση του Στεκιού, αλλά και του Φ.Σ ΕΜΜΕ, είχε αναδειχθεί η λειτουργία της περίφημης “πρακτικής άσκησης” και η εκμετάλλευσή της από πλείστα αφεντικά των ΜΜΕ, που βρήκαν χρυσή ευκαιρία για φθηνό προσωπικό, το οποίο δύναται να ανακυκλώνεται, καλύπτοντας θέσεις εργασίας, τις οποίες ο εργοδότης θα όφειλε να παρέχει με κανονικό μισθό και ασφάλιση. Το σημαντικότερο, όμως, συνδέοντας πραγματικά το παν/μιο με το εργασιακό τοπίο, προχωρήσαμε σε κοινές παρεμβάσεις στις σύγχρονες γαλέρες των επισφαλώς-και δη νέων-εργαζόμενων στα ΜΜΕ, τα σάιτς και τα διάφορα πόρταλς, τις συνθήκες δουλείας στα οποία, οι μαικήνες των συνδικαλιστών στα ΜΜΕ έχουν σκόπιμα εκτοπίσει στη σφαίρα της αφάνειας.5

 
Επίσης, στο πλάι των εργαζομένων της ΕΡΤ στάθηκε με απόφασή του ο Φ.Σ. ΕΜΜΕ καθ’ όλη τη διάρκεια του πολύμηνου αγώνα τους.
Ο πρόεδρος του τμήματος, κ. Γιώργος Πλειός 
Αναφερόμενοι στον αγώνα της ΕΡΤ δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις επανειλημμένες εμφανίσεις του κ. Πλειού στο κατειλημμένο κτήριο της Α. Παρασκευής. Δεν μπορούμε να λησμονήσουμε ότι ο πρόεδρος του τμήματος βρήκε βήμα στα μικρόφωνα και τις συχνότητες που είχαν καταλάβει οι απολυμένοι εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του για το κλείσιμό της. “Οι λόγοι του κλεισίματος, λοιπόν, είναι καθαρά πολιτικοί και ιδεολογικοί. (…) Η κυβέρνηση δεν είχε τον απόλυτο πολιτικό έλεγχο στην κρατική τηλεόραση, όπως θα ήθελε. Δεν αποτελούσε, τελικά, πειθήνιο όργανο για την κυβέρνηση”, ανέφερε ο κ. Πλειός σε συνέντευξή του στο left.gr. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. 
Αντιπαραβάλλοντας το απόσπασμα από την ανακοίνωση του Σιμου Κεδίκογλου το βράδυ που έκλεινε την ΕΡΤ (“H κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σήμερα το βράδυ”) με το απόσπασμα της ανακοίνωσης του lockout των ΕΜΜΕ (“Λόγω της κατάληψης το Τμήμα αναστέλλει όλες τις λειτουργίες του, εκπαιδευτικές και διοικητικές, μέχρι αποκατάσταση όλων των απαραίτητων συνθηκών της εύρυθμης λειτουργίας του Τμήματος”), ελάχιστες διαφορές μπορεί να βρει κανείς. 
Τουναντίον, υπάρχει η ίδια πολιτική βούληση εκ μέρους της εξουσίας, ανεξαρτήτως ιεραρχικής βαθμίδας, να κατασταλεί ιδεολογικά και πολιτικά αυτό που δεν ελέγχει απόλυτα, όπως θα ρητόρευε ο κ. Πλειός. 
Το άσυλο 
Ο νέος νόμος για την αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων (4009/2011 για τα ΑΕΙ) εμπεριέχει, μεταξύ άλλων, δύο κρίσιμα σημεία. Το ένα αφορά την κατάργηση του ασύλου και το δεύτερο την πλήρη εφόρμηση των ιδιωτών στα πανεπιστήμια. Αναφορικά με το πρώτο, δημοσίευμα της “Καθημερινής” δύο μέρες μετά την κήρυξη του lockout το οποίο επικαλείται πανεπιστημιακές πηγές αναφέρει: “για παράδειγμα, ερώτημα είναι εάν στην ομάδα των περίπου 10 νέων που ζητούν στέκι στο νέο κτίριο υπάρχουν και εξωπανεπιστημιακοί του λεγόμενου αναρχικού χώρου”. Είναι γνωστή σε όλους η εδώ και χρόνια κυρίαρχη (ακροδεξιά) ρητορική πάνω στην οποία χτίστηκε η θεσμική κατάργηση του ασύλου και προσομοιάζει στο ακέραιο με το δημοσίευμα της “Καθημερινής”. Προσομοιάζει, όμως, επικινδύνως και με την ανακοίνωση του Συλλόγου μελών ΔΕΠ ΕΜΜΕ την 01/04. “Ο Ενιαίος Σύλλογος Μελών ΔΕΠ του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καταδικάζει την κατάληψη της αίθουσας 111 του Γρυπαρείου και την καταστροφή της εισόδου της αίθουσας από μία μικρή ομάδα φοιτητών, πράξη που οδήγησε στην αναστολή λειτουργίας του Τμήματος.” 
Αν πιστέψουμε τις πηγές άντλησης του “ρεπορτάζ” από τον δημοσιογράφο Απόστολο Λακασά, δηλαδή τους “πανεπιστημιακούς” και αν δούμε ποιοι στέκονται επικεφαλής στην ιεραρχία του τμήματος (πρύτανης – Πελεγρίνης6, κοσμήτορας – Σπουρδαλάκης7, πρόεδρος – Πλειός8, όλοι αριστερής προέλευσης), τότε επιβεβαιώνουμε αυτό που ήδη αναμέναμε. Τίποτε το καινούριο δεν φέρνει μια πιθανή κυβέρνηση της αριστεράς, ειδικά όταν συνταυτίζεται με τις λογικές και τις πολιτικές της υπάρχουσας κυβέρνησης, πολύ περισσότερο στο ευαίσθητο ζήτημα του πανεπιστημιακού ασύλου. 
Οι εταιρίες στα πανεπιστήμια 
Στην παράγραφο 1α, του άρθρου 58 του 4009 αναφέρεται: “μπορεί να συνιστάται σε κάθε Α.Ε.Ι. νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) με τη μορφή ανώνυμης εταιρείας, για την αξιοποίηση και διαχείριση του συνόλου ή μέρους των πόρων”. Και παρακάτω στην παράγραφο 5ε “μέριμνα για την προώθηση της διασύνδεσης της έρευνας με την παραγωγική διαδικασία σε συνεργασία με τα Α.Ε.Ι. της χώρας, καθώς και με άλλα ερευνητικά και τεχνολογικά ιδρύματα και φορείς της ημεδαπής ή της αλλοδαπής”. Το ρεζουμέ του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι άλλο από την σύνδεση των φοιτητών με την αγορά εργασίας και δη τους ιδιώτες, την παροχή δηλαδή μαύρης, άμισθης και ανασφάλιστης εργασίας από τους φοιτητές. 
Διαχρονικά, τόσο το στέκι ΕΜΜΕ όσο και ο Φ.Σ ΕΜΜΕ έχουν δώσει αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ενάντια στη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, όπως αυτή και αν βαφτίζεται. Οι ιθύνοντες το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και είναι ένας από τους βασικούς λόγους της καταστολής του στεκιού. 
Το κατειλημμένο στέκι ΕΜΜΕ θα μείνει 
Οι καταλήψεις καθεαυτές αποτελούν μια ιστορική μορφή αγώνα. Εντός ενός πολιτικού και οικονομικού πλαισίου το οποίο περιορίζει όλο και περισσότερο το δημόσιο έναντι του ιδιωτικού, αποθεώνει την εξατομίκευση έναντι του συλλογικού, καλλιεργεί ανθρώπους φοβικούς και αδύναμους να αντισταθούν, πυκνώνει τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους και συρρικνώνει τα σημεία όπου κανείς μπορεί να κινείται χωρίς την επιτήρηση του “μεγάλου αδελφού”, οι καταλήψεις αποτελούν απελευθερωμένα πεδία λόγου και πράξης, σημεία συνάντησης της ατομικής με την συλλογική απελευθέρωση. Αποτελούν εν τέλει τα λίγα ζωντανά κοινωνικά κύτταρα που επιμένουν να μην καθυποτάσσονται στην επιβαλλόμενη κατάσταση εξαίρεσης, αλλά να αντιστέκονται προτάσσοντας την αξιοπρέπεια. Και είναι υπόθεση της φοιτητικής κοινότητας, των εργαζομένων και όλου του κινήματος να τις υπερασπιστεί. 
Η συνέλευσή μας, η οποία και αυτή γεννήθηκε μέσα από μια κατάληψη, θα σταθεί έμπρακτα και αποφασιστικά αλληλέγγυα στο κατειλημμένο Στέκι ΕΜΜΕ. 
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις! 
Κάτω τα χέρια από τους αυτο-οργανωμένους χώρους!

 Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», 
«μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

1 Αστυνομοκρατία και απειλές έξω από τα ΕΜΜΕ
2 Καταπάτηση ασύλου από αστυνομικούς στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Παν/μίου Αθηνών
3 Δακρυγόνα μέχρι και μέσα στη σχολή ΕΜΜΕ
4 Καταπάτηση ασύλου και βιαιοπραγία από την αστυνομία στα ΈΜΜΕ (18/11)
5 Παρέμβαση ενάντια στις απολύσεις στο sport.gr
6 Πελεγρίνης για τον νόμο 4009/2011: “Δεν σημαίνει ότι κάτι που ψηφίσθηκε από τη Βουλή είναι και σωστό!“
7  Μιχάλης Σπουρδαλάκης: “Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το ΠΑΣΟΚ του ’81“
8 Ο Πρόεδρος Γ. Πλειός είναι μέλος της “Επιτροπής διανοουμένων για αλλαγές σε Σύνταγμα, κράτος & θεσμούς” του ΣΥΡΙΖΑ.