ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΤΕΡΜΘ
Θεσσαλονίκη, Δευτέρα 9 Μαΐου 2011
Category: Αναδημοσιεύσεις
Συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 7/5/11, στο κατάστημα Everest στα Καμίνια για το θέμα του τραμπουκισμού του εργοδότη εις βάρος του εργαζόμενου. Ο εργοδότης φυσικά δεν εμφανίστηκε, αντ’ αυτού έστειλε το δικηγόρο του, έγινε όμως σαφές πως η τρομοκρατία δεν θα περάσει…
Από Dromos.tv
Περισσότερα για το περιστατικό στο dikaioma.gr
Ενώ οι εργατοπατέρες των ΜΜΕ ασχολούνται πυρετωδώς με τις εκλογές τους, τα αφεντικά βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν εξίσου πυρετωδώς τη δουλειά τους: κορυφαίο παράδειγμα, οι ατομικές συμβάσεις που προωθούνται με ζήλο από χτες στο συγκρότημα του Μπόμπολα (και του προέδρου της ΕΣΗΕΑ, για να μην ξεχνιόμαστε). Ακολουθεί σχετική ενημέρωση και έκκληση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ από την Ι. Ηλιάδη, συνδικαλιστική εκπρόσωπο των συντακτών του Έθνους και του Έθνους της Κυριακής (αναδημοσίευση από το greektv-com).
ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΣ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Επειδή ένα πρόβλημα υγείας με αποτρέπει να μετακινηθώ δεν μπορώ να βρίσκομαι στη σημερινή συνεδρίαση του ΔΣ για να σας ενημερώσω και δια ζώσης, θα παρακαλούσα τα εξής:
1. Να εκδοθεί οδηγία-ανακοίνωση προς τα μέλη της ΕΣΗΕΑ να μην υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και να εξηγείται στους συναδέλφους τι προτείνει η επιχείρηση.
2. Να καταγγελθεί η εργοδοσία και να γίνει άμεσα παρέμβαση ώστε να σταματήσει η απόπειρα υπογραφής ατομικών συμβάσεων.
3. Να κληθεί προς ενημέρωση στο σημερινό ΔΣ ο προϊστάμενος του ατελιέ και μέλος της Ενωσής μας (υποψήφιος στις προηγούμενες εκλογές με τον συνδυασμό Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία) Αντ. Δεληγιάννης, ο οποίος σίγουρα θα έχει πληρέστερη εικόνα για τους συντάκτες που κλήθηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις και το περιεχόμενο της σύμβασης.
4. Κλιμάκιο του ΔΣ να επισκεφθεί το ΕΘΝΟΣ και να ενημερώσει τους συντάκτες οι οποίοι είναι αναστατωμένοι.
5. Αν είναι δυνατόν να με καλέσετε σε τηλεφωνική επικοινωνία μέσω ανοιχτής ακρόασης την ώρα της συνεδρίασης για να μπορέσω να σας ενημερώσω.
Σήμερα οι εφημερίδες λόγω της αργίας της πρωτομαγιάς εργάζονται σαν Παρασκευή, δηλαδή πρωί. Η εργοδοσία πιέζει να υπογραφούν σήμερα οι ατομικές συμβάσεις που καταστρατηγούν κάθε εργασιακό δικαίωμα, και σύμφωνα με πληροφορίες το κείμενο έχει ημερομηνία 1η Απριλίου ώστε να θεωρηθεί ότι οι συμβάσεις ισχύουν από τον Απρίλιο. Αυτό σημαίνει ότι η παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ πρέπει να είναι άμεση και χωρίς καθυστέρηση χρόνου, καθώς οι συντάκτες θα έχουν φύγει μέχρι τις 3 το μεσημέρι, πιθανώς έχοντας πιεστεί να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις. Αν κρίνετε σκόπιμο ίσως θα ήταν καλό μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ με τη φυσική τους παρουσία στο ΕΘΝΟΣ να παρέμβουν πριν το μεσημέρι ώστε να αποτραπεί η υπογραφή παράνομων συμβάσεων και να στηριχθούν οι συντάκτες.
Η εκπρόσωπος των συντακτών ΕΘΝΟΥΣ και ΕΘΝΟΥΣ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ στο Μεικτό της ΕΣΗΕΑ
Ιωάννα Ηλιάδη
Τι κερδίσαμε λοιπόν τις τέσσερις ημέρες συν τις 6 ώρες της απεργίας, πέρα από τη συλλογική μας αξιοπρέπεια και την απόδειξη ότι οι αγώνες μας όντως ενοχλούν όταν δεν είναι ντουφεκιές στον αέρα; Τι χάσαμε, εκτός από τα χαμένα μεροκάμματα, που ούτως ή άλλως προτίθενται να μας κόψουν στο πολλαπλάσιο με μειώσεις μισθών και “εθελούσιους” αυτοχειριασμούς με το εργοδοτικό πιστόλι στον κρόταφο;
Κερδίσαμε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Μόνο και μόνο ότι οι εργοδότες συζητούν για υπογραφή συλλογικής σύμβασης –όχι με θετικούς όρους – είναι αποτέλεσμα της απεργιακής πίεσης. Είναι στο χέρι μας να κλιμακώσουμε προσεκτικά τις κινητοποιήσεις, πιέζοντας αγωνιστικά τα συνδικάτα μας, για ικανοποιητικές συλλογικές συμβάσεις, χωρίς μειώσεις ή κατάψυξη μισθών. Είναι στο χέρι όλων μας να μην συνυπογράψουμε την καταδίκη μας με ιδιωτικά ή επιχειρησιακά συμφωνητικά . Οπως εξάλλου εδειξαν και οι πρόσφατες μαζικές απολύσεις στο ΣΚΑΙ, η εργοδοτική μάχαιρα δεν κάνει διακρίσεις, αφού αποκεφάλισε και όσους υπέγραψαν μειώσεις μισθών.
Κερδίσαμε την εμπειρία ενός πολυήμερου διακλαδικού απεργιακού αγώνα, που συναποφάσισαν 13 σωματεία. Ενας αγώνας πρωτοφανής ειδικά για το δημοσιογραφικό χώρο, όπως πρωτοφανής είναι και η κρίση που βιώνουμε ως εργαζόμενοι στα ΜΜΕ. Κρίση που βιώνουν επώδυνα όλοι οι εκμεταλλευόμενοι – μισθωτοί, επισφαλείς, άνεργοι, νέοι, μετανάστες, συνταξιούχοι. Μια κρίση που ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν τη δημιουργήσαμε εμείς. Οπως δεν φτιάξαμε εμείς τη “φούσκα” των ΜΜΕ, αφού δεν είμαστε ούτε μεγαλοεργολάβοι ούτε μονοπύθμενοι, ούτε “Πρετεντέρηδες”. Κερδίσαμε την αξιοπρέπεια μας και την εμπιστοσύνη στη συλλογική δράση. Αποδείξαμε ότι δεν είμαστε αυτοί που πυροβολούν την κοινωνία από τα δελτία των 8, αλλά τμήμα της που πλήττεται εξίσου από τη μνημονιακή πολιτική και αγωνίζεται για την ανατροπή της.
Στην τετραήμερη απεργία γελοιοποιήθηκαν οι κουτοπόνηρες εκδοτικές μεθοδεύσεις να τυπωθούν προκατεψυγμένες “Κυριακάτικες σακούλες”. Την κοροϊδία κατάλαβαν πολύ καλά και οι διαφημιστές που ζήτησαν πίσω το 40% των χρημάτων τους. Αυτό και μόνο καταρρίπτει το έωλο επιχείρημα ότι η απεργία άφησε τους εκδότες αλώβητους.
Αναπληρώσαμε ως ένα βαθμό το χαμένο έδαφος από τις “ξεπουλημένες” 48ωρες απεργίες του Δεκέμβρη. Κερδίσαμε την εμπιστοσύνη όχι τόσο στα συνδικάτα μας, τα οποία στηρίζουμε όταν μάχονται στο πλευρό μας, αλλά κυρίως στις συλλογικές μας δυνάμεις. Η απεργιακή περιφρούρηση που οργανώθηκε από τη βάση – οι “θεσμικές” συνεννοήσεις έδειξαν άλλη μια φορά την ανεπάρκειά τους – εμπόδισε φαινόμενα απεργοσπασίας σε μια σειρά από “μαγαζιά”, από τις Αττικές Εκδόσεις ως τον Πήγασο. Πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε ενημερωτικά portals, δείξαμε στους συναδέλφους μας στις γαλέρες του ίντερνετ ότι ο αγώνας μας είναι κοινός. Ειδικά για τους συναδέλφους μας στον ηλεκτρονικό τύπο, το «μέλλον» όπως λένε, δεν επαναπαυόμαστε στις προθέσεις της όποιας Ενωσης να τους εντάξει «κάποτε» στους κόλπους της αλλά απαιτούμε εδώ και τώρα την ισότιμη ασφαλιστική και συνδικαλιστική τους κάλυψη. Οσο για τα παπαγαλάκια της εργοδοσίας, που λοιδωρούν το δικαίωμα στην απεργία, με στρεψοδικίες, μομφές, ψέματα και εκβιασμούς ένα πράγμα απαντάμε: Αφού δε μας σέβεστε, ας μας φοβάστε. Οχι επειδή έχουμε «σχέδιο καταστροφής» της καθεστωτικής ενημέρωσης – εξευτελίζεται μια χαρά κι από μόνη της – αλλά επειδή είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε και να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας. Μέχρι να κερδίσουμε ίσα δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, ενώνοντας τις δυνάμεις μας με όλο τον εργαζόμενο κόσμο: Συλλογικές συμβάσεις, αυξήσεις στους μισθούς, στοπ στις απολύσεις και ανάκληση όσων έγιναν το προηγούμενο διάστημα, ασφάλιση και περίθαλψη για όλους τους εγαζόμενους στα ΜΜΕ, μαχητικά και ανοιχτά σωματεία με κατεύθυνση το Συνδικάτο Τύπου.
Το Μνημόνιο στα ΜΜΕ δεν θα περάσει. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.
Κοτρώτσος όπως Κατσαρός |
Κατά τον κ. Κοτρώτσο, λοιπόν, ο δρόμος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ συνίσταται επιλεκτικά.
φωτογραφία από περυσινό αποκλεισμό καταστήματος στο Παγκράτι από το blog της Επιτροπής Αγώνα Εργαζομένων Dominos |
Αναδημοσιεύουμε από εδώ:
Στις 09/03/11 πραγματοποιήθηκε το δικαστήριο για την υπόθεση του απολυμένου εργαζόμενου πέρυσι από τη Domino’s Παγκρατίου. Υπενθυμίζουμε ότι ο εργαζόμενος είχε συμμετάσχει στην απεργία στις 10/02/10 και μετά από 4 μέρες είχε απολυθεί, υποτίθεται γιατί «δεν ταίριαζε με το κλίμα της ομάδας». Γι’ αυτό ζητάει να θεωρηθεί άκυρη η απόλυση του λόγω συνδικαλιστικής δράσης, όπως και να του καταβληθούν τα δεδουλευμένα που του οφείλονται σύμφωνα με τη σύμβαση -κι όχι σύμφωνα με τα μειωμένα ωράρια που εξαναγκαζόταν να δουλεύει, καθώς και να αναγνωριστεί στους διανομείς η υπαλληλική ιδιότητα.Στο δικαστήριο η πλευρά της Domino’s εκπροσωπείται από την εργατολόγο Μαγδαληνή Τσίπρα, μια επιλογή καθόλου τυχαία, μιας και πρόκειται για δικηγόρο που στο παρελθόν έχει προσφύγει κατά του μνημονίου στο πλευρό της ΑΔΕΔΥ, ενώ έχει υπερασπιστεί νομικά και το σωματείο των καθαριστριών της ΠΕΚΟΠ. Έτσι η εταιρεία επιχειρεί να αποκαταστήσει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στο «χαμογελαστό προφίλ της» η περσινή κινητοποίηση της ΣΒΕΟΔ, που ανέδειξε την πραγματική εικόνα της εργασιακής επισφάλειας που επικρατεί σε τέτοιου είδους εταιρείες. Η υπεράσπιση προσπαθούσε να περάσει μια εικόνα «επιχείρησης – πρότυπο», όπου οι εργαζόμενοι δεν έχουν από τη μια κανένα παράπονο από τα αφεντικά, από την άλλη υποτίθεται ότι είναι συνδικαλισμένοι (κάποιοι μάλιστα επικαλούνται πως ανήκουν και στην ΣΒΕΟΔ!) και απεργούνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Όμως η πλευρά της Domino’s δεν αρκέστηκε σ’ αυτή την φαιδρή γραμμή υπεράσπισης. Για να επιβεβαιώσει τον ισχυρισμό της ότι ο εργαζόμενος απολύθηκε όχι λόγω απεργίας αλλά γιατί «δεν ταίριαζε με το κλίμα της ομάδας», κατέθεσε στο δικαστήριο ένορκες βεβαιώσεις και υπεύθυνες δηλώσεις από 16 εργαζόμενους στα καταστήματα Παγκρατίου και Ζωγράφου (2 εκ των οποίων είναι managers) που υπερασπίζονται την επιχείρηση και στρέφονται ενάντια στον απολυμένο συνάδελφο με προσωπικές συκοφαντίες και ψέματα. Σύμφωνα με αυτές ο απολυμένος «δεν έλεγε ποτέ καλησπέρα σε κανέναν», ήταν «αφηρημένος», «έκανε συνεχώς λάθη», «δεν βοηθούσε σε καμιά άλλη δουλειά στη λάντζα», «κοιμάται όρθιος» κι εντέλει «βρωμάει» και «δεν έχει κάνει ποτέ μπάνιο στη ζωή του».
Η αλήθεια όμως που τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζουν πολύ καλά είναι ότι όποιος συνδικαλίζεται ενάντια στην εργασιακή κόλαση που επιβάλλουν ντόπια και ξένα αφεντικά, τοποθετείται άμεσα και χωρίς πολλά – πολλά εκτός «ομάδας». Το δικαίωμα στην απεργία έχει καταστρατηγηθεί άτυπα εδώ και πολλά χρόνια με αποτέλεσμα κάποιοι εργαζόμενοι να φοβούνται να διεκδικήσουν ακόμα και τα αυτονόητα και να θεωρούν μονόδρομο την ατομική διαπραγμάτευση με τ’ αφεντικά, το σκυμμένο κεφάλι και την απώλεια της προσωπικής αξιοπρέπειας. Και κάπως έτσι ο ταξικός συνδικαλισμός εξορίζεται από τους εργασιακούς χώρους και την θέση του καταλαμβάνει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων με αυτά της επιχείρησης και «στρώνει κόκκινο χαλί» στις ατομικές – επιχειρησιακές συμβάσεις, στους «μισθούς Κίνας», στην εκ περιτροπής εργασία και στην απόλυση χωρίς αποζημίωση.
Όταν τ’ αφεντικά βλέπουν εργαζόμενους να στρέφονται ενάντια σε απολυμένο συνάδελφο τους δεν μπορούν παρά να χαμογελάνε. Η ρουφιανιά είναι το βασικό όπλο τους απέναντι στην συλλογική οργάνωση των εργαζομένων και στην αγωνιστική τους διεκδίκηση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από τις ρουφιανο-καταθέσεις κάποιων διανομέων στην Domino’s Παγκρατίου, όπου κατηγορούν τον συνάδελφο τους ότι δεν έκανε ποτέ λάντζα. Ακόμα κι αν ίσχυε αυτή η κατηγορία, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ένας διανομέας δεν καταλαβαίνει ότι είναι υπέρ αυτού και των άλλων εργαζομένων να κάνουν μόνο τις δουλειές για τις οποίες προσλήφθηκαν (διανομές), έτσι ώστε να δημιουργούνται και άλλες θέσεις εργασίας για όσα συνηθίζουν τ’ αφεντικά να φορτώνουν παράνομα στις πλάτες μας.
Καταλαβαίνουμε, πάντως, ότι ο σκοπός όλης αυτής της ενορχηστρωμένης επίθεσης είναι πολλαπλός: Πρώτον να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι της επιχείρησης απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που περιγράφεται σαν «μίασμα» και στην απειλή να διαταραχθεί η πλαστή εικόνα «εργασιακής ειρήνης» για το εσωτερικό του καταστήματος. Κατά δεύτερον, να δυσχεραίνουν την επιστροφή στο κατάστημα του συγκεκριμένου εργαζόμενου, σε περίπτωση που δικαιωθεί δικαστικώς, έτσι ώστε να προστατέψουν το κατάστημα από την «συνδικαλιστική απειλή». Και τρίτον να προετοιμάσουν το έδαφος για ενδεχόμενη δημιουργία επιχειρησιακού – εργοδοτικού σωματείου σε περίπτωση που το θελήσουν.
Η αντίδραση όμως της εργοδοσίας της Domino’s και των ρουφιάνων της δείχνει και πόσο μεγάλη απειλή θεωρούν τα αφεντικά την ταξική συνδικαλιστική δράση ακόμα κι ενός μεμονωμένου εργαζόμενου, ειδικά όταν έχει την στήριξη ενός αγωνιστικού σωματείου. Ταυτόχρονα δείχνει και την κεντρική θέση που κατέχει η ρουφιανιά στην «εργασιακή εξέλιξη» που προσφέρει η Domino’s, όπως και τους εκβιασμούς που καλούνται να αντιμετωπίσουν καθημερινά μετανάστες και ντόπιοι εργαζόμενοι: «Ή χαμογελάς σ’ ότι σου λέω, ρουφιανεύεις τον συνάδελφο κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ή διαχωρίζεσαι από την ‘ομάδα’ και ετοιμάζεσαι προς απόλυση».
Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων Domino’s(dominosworkers.blogspot.com)
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου
(sveod.gr)Υ.Γ. Η εργατική αλληλεγγύη κόντρα στην ρουφιανιά δεν είναι μια «ρομαντική» ιδέα κάποιων λίγων «γραφικών», αλλά μια πράξη αξιοπρέπειας που γεννιέται από τις ίδιες τις συνθήκες εργασίας στις οποίες έχουμε μάθει να ζούμε, όπως και έναν αναγκαίο ηθικό κώδικα για να συνεννοούμαστε και να συνεργαζόμαστε με τους γύρω μας. Και όπως όλες οι προσωπικές επιλογές που δεν προωθούν την ρουφιανιά, το γλείψιμο και την υποταγή έχουν το κόστος τους.
Για το ίδιο ζήτημα βλέπε και παλιότερη δημοσίευση