Category: Αναδημοσιεύσεις

Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης Λέσβου

“Το Σωματείο Εργαζομένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Λέσβου καταγγέλλει την προσπάθεια της διοίκησης της ημερήσιας εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ να μειώσει το προσωπικό με απολύσεις, με πρόσχημα την οικονομική κρίση.

Ήδη προέβησαν στην απόλυση δύο εργαζομένων, μίας εργαζομένης στο τεχνικό τμήμα που εργαζόταν επί 6 χρόνια και ενός εργαζόμενου από το λογιστήριο.

Το ανάλγητο πρόσωπο της ασύδοτης εργοδοσίας της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ σκοπεύει, σύμφωνα με πληροφορίες, να στείλει στην ανεργία ακόμα τέσσερεις εργαζόμενους.

Είναι σαφές ότι οι εργοδότες στο όνομα της κρίσης, έχουν επιλέξει ξεκάθαρα: μείωση του προσωπικού. Άλλοτε με μαζικές απολύσεις, άλλοτε με βίαιο πέταγμα στην ανεργία μέσω πτωχεύσεων, άλλοτε με συγχωνεύσεις ή αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος, άλλοτε με «οικιοθελείς» αποχωρήσεις.

Ταυτόχρονα με διλήμματα του τύπου «δουλειά χωρίς δικαιώματα ή απόλυση», εκβιάζουν τους εργαζόμενους, να αποδεχτούν την περιστολή των δικαιωμάτων τους, τη μη πληρωμή υπερωριών, τη διεύρυνση της ελαστικής εργασίας, την ακόμα μεγαλύτερη εντατικοποίηση.
Παρόλο που το θησαύρισμα τόσων χρόνων, από τη δουλειά μας και τις τεράστιες επιχορηγήσεις που έχουν εισπράξει, φτάνει και περισσεύει για να μη γίνει απόλυση και για να δοθούν μεγάλες αυξήσεις, στις συνθήκες κρίσης, η διατήρηση των κερδών τους παρουσιάζεται ως «ανάγκη όλης της κοινωνίας» και ο εργαζόμενος ως «εμπόρευμα μικρότερης αξίας».

Με κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας προσπαθούν να μας σταματήσουν.

Να μην τους αφήσουμε! Κάθε απόλυση να γίνει μάχη όλων μας!

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση κανένας συνάδελφος δεν πρέπει να ακολουθήσει τη λογική της ατομικής διαπραγμάτευσης. Ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι «ο επόμενος» απολυμένος, αλλά όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση.

Γι’ αυτό δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια. Δεν θα συναινέσουμε στο να πληρώσουμε εμείς την κρίση τους. Με όπλο την ενότητα, με εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις, μπορούμε να αποκρούσουμε την επίθεση, να υπερασπίσουμε και να διευρύνουμε τα δικαιώματά μας.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΤΟΧΟΙ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ – ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ!

Η απάντηση σε τέτοιου είδους πρακτικές πρέπει να είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε. Το Σ.Ε.Μ.Μ.Ε.Λ. προτείνει κοινό απεργιακό μέτωπο ΟΛΩΝ των σωματείων στο χώρο του Τύπου ενάντια στο «δικαίωμα» των εργοδοτών να ανοιγοκλείνουν όποτε θέλουν έντυπα, να πετούν σαν αναλώσιμα αντικείμενα τους εργαζόμενους.
-Για να απαγορευτούν οι απολύσεις και να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας των εργαζόμενων.
-Για να αποσπαστούν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και να σπάσει η αλυσίδα της λιτότητας και των μισθολογικών περικοπών. –
-Για το δικαίωμα στη σταθερή, πλήρη και ανθρώπινη εργασία για όλους τους εργαζόμενους στο χώρο των ΜΜΕ.

Το Σ.Ε.Μ.Μ.Ε.Λ. καλεί όλους τους εργαζόμενους στα Μ.Μ.Ε της Λέσβου να βρίσκονται σε αγωνιστική ετοιμότητα, να μην αποδεχτούν καμία απόλυση, και να ενημερώσουν άμεσα το Σωματείο.

Επίσης καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων στο χώρο του Τύπου να πάρουν θέση και να σταθούν αλληλέγγυοι.

Προειδοποιούμε ότι θα περιφρουρήσουμε με όλα τα μέσα που διαθέτουμε το δικαίωμα στην εργασία και την προστασία των συμφερόντων των συναδέλφων μας.”

Ως “Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ” συμμετέχουμε και στηρίζουμε την πρωτοβουλία για τη δημιουργία “Ανοιχτής Εργατικής Συνέλευσης”, όπως προέκυψε από τις συνελεύσεις, σωματείων, εργατικών ομάδων, συλλογικοτήτων και ατόμων πριν και μετά την Πρωτομαγιά του 2009.
Ακολουθεί το κείμενο- κάλεσμα για την συνέλευση που θα γίνει την Κυριακή 20 Σεπτέμβρη στο Πολυτεχνείο (Πατησίων).

Συνάδελφοι-συναδέλφισσες

Η Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009 ξεκίνησε τις συζητήσεις της περίπου πριν από τρείς μήνες θέτοντας έναν αρχικό στόχο: την διοργάνωση μιας εκδήλωσης και μιας πορείας που θα αναδείκνυαν το ζήτημα της επέκτασης της επισφάλειας, που θα μιλούσαν για αυτά που βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλειάς και τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουμε να αντισταθούμε. Αρχικά επιλέξαμε συνειδητά οι κινήσεις μας να μην ετεροκαθορίζονται από την αυτονόητη αντίθεση στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ και να έχουν έναν αυτόνομο χαρακτήρα. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μέχρι την Πρωτομαγιά προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με πολλούς συναδέλφους είτε συζητώντας είτε μοιράζοντας το κείμενο-κάλεσμα, όχι μόνο στους χώρους εργασίας που δουλεύουμε αλλά και σε άλλους χώρους, όπως τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα του κέντρου και τα τηλεφωνικά κέντρα. Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, παρά την μικρή συμμετοχή, κατατέθηκαν εμπειρίες, που αφορούσαν την πραγματικότητα της εκμετάλλευσης αλλά και τις συλλογικές προσπάθειες εναντίον της, από ένα ευρύ φάσμα χώρων εργασίας. Έτσι μετά την πραγματοποίηση της πρωτομαγιάτικης πορείας, όπου η συμμετοχή ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη από τις προβλέψεις μας, τέθηκε το ερώτημα του αν η συνέλευση θα συνεχίσει την δράση της και με ποιό τρόπο. Η απάντηση μας είναι καταφατική: θέλουμε αυτή η συνέλευση να διευρυνθεί και να πάρει τον χαρακτήρα μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης! Όμως ο λόγος δεν βρίσκεται σ’έναν εφήμερο ενθουσιασμό από την πετυχημένη έκβαση της πρωτομαγιάτικης πορείας. Υποστηρίζουμε ότι, ειδικά σ’αυτή την συγκυρία, έχουμε ανάγκη μια μόνιμη εργατική συνέλευση. Και εξηγούμαστε.

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους θεωρούμε ένα τέτοιο εγχείρημα αναγκαίο, θα σταθούμε όμως στους πιο σημαντικούς. Καταρχάς αναγνωρίσαμε, μεταξύ άλλων, ότι μέσα στο περιβάλλον της καπιταλιστικής κρίσης η συνθήκη της επισφάλειας επεκτείνεται σε ολοένα και περισσότερους κλάδους. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής απάντησης στην επίθεση που δεχόμαστε πλέον όλοι η οποία θα προσπαθεί να ξεπερνά τα κλαδικά όρια. Με άλλα λόγια: είναι αδύνατο να απαντήσουμε αποτελεσματικά στις απολύσεις, στις περικοπές μισθών και ωραρίων ή στην καταπάτηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων «εξαιτίας της κρίσης», αν ο καθένας από εμάς παραμείνει εγκλωβισμένος στον κλάδο ή τον χώρο εργασίας του. Η ύπαρξη μιας ανοιχτής εργατικής συνέλευσης θα μπορούσε να συμβάλλει στο να αρχίσουν να ξεπερνιούνται στην πράξη αυτοί οι διαχωρισμοί – μια αναγκαιότητα που σίγουρα υπήρχε και παλιότερα αλλά στη σημερινή συγκυρία επανέρχεται πιο επιτακτικά. Επίσης αναγνωρίσαμε δύο συνθήκες που αποτελούν κοινό μυστικό μέσα στους χώρους εργασίας. Ότι από την συνδικαλιστική ηγεσία δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα πέρα από την συνδιαχείριση της κρίσης εις βάρος μας. Επιπλέον ότι, παρά τις πολύ σημαντικές προσπάθειες πολλών συναδέλφων να υπάρξουν μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία, οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρό δομικό πρόβλημα. Να το πούμε απλά: η κατάσταση που συναντούν οι περισσότεροι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, ειδικά αν είναι νέοι και επισφαλείς, συνοψίζεται στο ότι ή δεν υπάρχει καμμία μορφή συλλογικής οργάνωσης, ή εκεί όπου υπάρχουν σωματεία συνήθως λειτουργούν με τέτοιο τρόπο ώστε αυτοί να αισθάνονται ότι δεν χωρούν σ’αυτά και δεν εκφράζονται απ’αυτά. Αυτό συνεπάγεται ότι αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα μιας συλλογικής διαδικασίας που θα δίνει χώρο έκφρασης και δράσης και σε μεμονωμένους εργαζόμενους ή άτυπες συλλογικότητες εργαζομένων που, για μια ποικιλία λόγων, μπορεί να βρίσκονται εκτός των σωματείων αλλά δίνουν τις μικρές καθημερινές τους μάχες στη δουλειά. Κρίνουμε ότι μια ανοιχτή εργατική συνέλευση μπορεί να συμβάλλει στην εξυπηρέτηση ειδικά αυτής της αναγκαιότητας πιο αποτελεσματικά από ένα «συντονιστικό σωματείων». Μπορεί επίσης να αποτελέσει το πρώτο βήμα ώστε αυτές οι μικρές συλλογικότητες συναδέλφων να δημιουργήσουν στο μέλλον σταθερότερες μορφές οργάνωσης στους χώρους τους.

Κατά την διάρκεια των συζητήσεων για την προετοιμασία της πρωτομαγιάτικης πορείας προέκυψαν, μέσα από την σύνθεση των διαφορετικών απόψεων, ορισμένα βασικά σημεία συμφωνίας μεταξύ μας. Το πρώτο αφορά ορισμένες πρώτες εκτιμήσεις για την επέκταση της επισφάλειας: ότι η επέκταση της επισφάλειας και η ένταση της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας συνδέονται με συγκεκριμένο τρόπο με την καπιταλιστική κρίση. Ότι η συνθήκη της επισφάλειας αφορά πλέον και κομμάτια εργαζομένων που παλιότερα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και ότι δημιουργεί νέα εργασιακά δεδομένα ακόμη και στο νομικό επίπεδο διεκδίκησης. Επίσης ότι η επέκταση της επισφάλειας πλήττει σοβαρά και τους μετανάστες εργάτες, οι οποίοι αυτή την περίοδο αντιμετωπίζουν την (κυριολεκτικά) τρομοκρατική επίθεση κράτους και αφεντικών μέσω των εκτεταμένων επιχειρήσεων-σκούπα. Ακόμη ότι, όπως ανέδειξε η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κ. Κούνεβα, η επισφάλεια δεν είναι καθόλου άσχετη με τις «ακραίες» πρακτικές των αφεντικών στους χώρους δουλειάς, όπως η ύπαρξη δουλεμπορικών εταιριών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Το δεύτερο σημείο αφορά τις μορφές οργάνωσης στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό, τόσο για την πρακτική έκβαση ενός επιμέρους αγώνα όσο και για την ποιότητα των σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στους αγωνιζόμενους, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αυτοοργανώνονται και να παίρνουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Και αντλούμε δύναμη και ελπίδα από τα παραδείγματα αγώνων ή «μικρών» προσπαθειών διεκδίκησης όπου αυτό πραγματικά συμβαίνει. Έτσι υποστηρίζουμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε την επιλεκτική μυθοποίηση των επιμέρους μορφών οργάνωσης (πρωτοβάθμιο σωματείο,εργατική ομάδα, επιτροπή βάσης), αφού η καθεμιά έχει τα όριά της, και να επιμείνουμε στην ουσία: η κάθε μορφή να ανταποκρίνεται στις αναγκαιότητες του αγώνα και να δημιουργεί μια συλλογική διαδικασία ζωντανή και αμεσοδημοκρατική, χωρίς «συνδικαλιστές ειδικούς». Το τρίτο σημείο αφορά τις διεκδικήσεις στους χώρους δουλειάς: κρίνουμε ότι είναι πολύ σημαντικό σε κάθε επιμέρους χώρο ή κλάδο να τίθενται και να κερδίζονται από-τα-κάτω συγκεκριμένα αιτήματα που θα βάζουν την συλλογική ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών πάνω από τις «ανάγκες» των αφεντικών. Υποστηρίζουμε δηλαδή ότι το να κερδίζουμε σήμερα επιμέρους υλικές νίκες είναι ένα αναγκαίο βήμα ώστε η τάξη μας να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και τις δυνάμεις της, προκειμένου να διεκδικήσει τα πάντα αύριο. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε σαν συνέλευση μια κοινή άποψη για το ποιά θα μπορούσαν να είναι εκείνα τα αιτήματα-διεκδικήσεις που θα δρούσαν ενοποιητικά για τον πολύμορφο «κόσμο της επισφάλειας». Καταλαβαίνουμε όμως ότι πρόκειται για ένα ανοιχτό ζήτημα που η απάντησή του πρέπει να αναζητηθεί μέσα από την επικοινωνία των επιμέρους αγώνων και μέσα από ευρύτερες συλλογικές εργατικές διαδικασίες… Αυτά τα σημεία που αναφέραμε παραπάνω θέλουμε να αποτελέσουν και τους αρχικούς συνδετικούς κρίκους της ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που προτείνουμε. Θεωρούμε ακόμη ότι αυτοί οι συνδετικοί κρίκοι μπορούν και πρέπει να εμπλουτιστούν από την γνώμη που θα καταθέτει στη συνέλευση ο κάθε συνάδελφος.

Προτείνουμε λοιπόν την δημιουργία μιας μόνιμης ανοιχτής εργατικής συνέλευσης που θα συνεδριάζει σε δεκαπενθήμερη βάση και θα λειτουργεί στην βάση της αυτοοργάνωσης. Θέλουμε στη συνέλευση αυτή να συμμετάσχουν ισότιμα πρωτοβάθμια σωματεία, εργατικές ομάδες, επιτροπές βάσης αλλά και μεμονωμένοι συνάδελφοι είτε συμμετέχουν σε κάποιο πρωτοβάθμιο σωματείο είτε όχι. Δεν θέλουμε η συνέλευση αυτή να γίνει ένα γραφειοκρατικό «κέντρο», που θα υποκαθιστά ή θα κατευθύνει την δράση των επιμέρους μορφών οργάνωσης, αλλά αντίθετα να γίνει μια λειτουργική δικτύωση που θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες του κάθε εργασιακού χώρου και του τρόπου παρέμβασης που επιλέγει η κάθε συλλογικότητα. Προκειμένου να ξεκινήσει η συζήτηση από μια συγκεκριμένη βάση προτείνουμε τέσσερις πιθανούς άξονες δράσης της συνέλευσης:

Ανταλλαγή εμπειριών και συζήτηση πάνω στην εργασιακή πραγματικότητα. Πιο συγκεκριμένα: συζήτηση πάνω στο ποιές συνθήκες επικρατούν σε κάθε εργασιακό χώρο, ποιές είναι οι καθημερινές μορφές αντίστασης και ποιές οι επιμέρους συλλογικές διεκδικήσεις, ποιά είναι τα προβλήματα που συναντάμε στις σχέσεις μας με τους συναδέλφους. Και φυσικά περαιτέρω «ψάξιμο» για το πώς ακριβώς επεκτείνεται η συνθήκη της επισφάλειας σήμερα.

Κυκλοφορία των αγώνων και ταξική αλληλεγγύη. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο κάθε επιμέρους αγώνας, αλλά και οι μικρές καθημερινές μας αντιστάσεις, θα κυκλοφορούν και στους εργαζόμενους που δεν εμπλέκονται άμεσα. Επιπλέον, με ποιό τρόπο κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι εργαζόμενων θα έχει την έμπρακτη στήριξη των υπόλοιπων κομματιών, στήριξη που θα μπορεί να δίνει σε κάθε αγώνα μια ευρύτερη δυναμική.

Κεντρικές παρεμβάσεις. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο αναδεικνυούμε στο δημόσιο χώρο ευρύτερα εργασιακά ζητήματα που ξεπερνούν τα κλαδικά όρια. Οι απολύσεις και η επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας αποτελούν παραδείγματα τέτοιων ζητημάτων που απασχολούν ήδη όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Αποτελούν πεδία παρέμβασης στα οποία μπορούμε να κινηθούμε από κοινού.

Δημιουργία υποδομών. Πιο συγκεκριμένα: με ποιό τρόπο μπορούμε να δημιουργήσουμε υποδομές αλληλοϋποστήριξης που θα έχουν συγκεκριμένη αξία χρήσης κυρίως για τους εργαζόμενους που δεν είναι οργανωμένοι συνδικαλιστικα ή πολιτικά.

Οι παραπάνω άξονες είναι βέβαια ανοιχτοί σε συζήτηση και συνδιαμόρφωση, σε κατάθεση διαφωνιών και συγκεκριμένων προτάσεων. Και αυτό είναι και το περιεχόμενο της συζήτησης στην οποία καλούμε. Σε κάθε περίπτωση η πρότασή μας διακατέχεται από μια και μοναδική «αγωνία»: το πώς, μέσα σε μια δύσκολη αλλά ταυτόχρονα και ευνοϊκή κοινωνική συγκυρία, θα προχωρήσουμε ενωμένοι ένα βήμα μπροστά, διευρύνοντας και ενδυναμώνοντας ένα δίκτυο σχέσεων μέσα στους χώρους εργασίας.

Κλείνοντας θέλουμε να επισημάνουμε ότι η εμπειρία ανάλογων συναντήσεων και κοινών προσπαθειών στο παρελθόν μας έχει διδάξει το εξής: μια ανοιχτή εργατική συνέλευση δεν πρόκειται να κάνει πολλά βήματα αν δεν κατανοήσουμε όλοι ότι μέσα σε μια τέτοια διαδικασία η ταξική ταυτότητα θα πρέπει να είναι πάνω από την πολιτική ταυτότητα ή τις γενικές πολιτικές μας αναφορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις που κατατίθενται θα πρέπει να έχουν «απολίτικο» χαρακτήρα ούτε ότι ξαφνικά ανακαλύψαμε τον «καθαρό» συνδικαλισμό. Σημαίνει ότι η έμφαση βρίσκεται στα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και στο πώς αυτά μπορούν να δημιουργήσουν μια ενότητα που χτίζεται και δοκιμάζεται στην πράξη. Σημαίνει ακόμη ότι η συζήτηση πάνω στα ανοιχτά ζητήματα της μορφής και του περιεχομένου των εργατικών αγώνων γίνεται χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες αλλά με αφετηρία την ζωντανή ταξική εμπειρία. Η πρόταση για την δημιουργία ανοιχτής εργατικής συνέλευσης έχει και αυτό το νόημα: πως αν αντικρύσουμε τον κόσμο με το βλέμμα των συναδέλφων μας στη δουλειά θα ανακαλύψουμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν, πως απέναντι στις έτοιμες «απαντήσεις» και τις χιλιοδοκιμασμένες «λύσεις» όλων των ιδεολογιών αξίζει να επιλέξουμε τα ανοιχτά ερωτηματικά…

Εργατική Συνέλευση Για Την Πρωτομαγιά 2009

Από το blog των εργαζομένων στον Ελεύθερο Τύπο:

“Επιβεβαιώνεται από όλες τις πλευρές πλέον η εξαγορά των τίτλων του Ελεύθερου Τύπου από τους Αλέξη Σκαναβή και Δημήτρη Μπενέκο. Το ποσό της μεταβίβασης σύμφωνα με δηλώσεις που έγιναν σε μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ από τον εκκαθαριστή κ. Μπιλίνη ανέρχεται στο ποσό του 1.095.000 ευρώ.
Στη γενική συνέλευση των εργαζομένων- απολυμένων που πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τετάρτης στην Ένωση Συντακτών τέθηκαν τα ανοιχτά θέματα για τους απολυμένους-ανέργους. Η διαφάνεια στους όρους μεταβίβασης σε ότι αφορά τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων παραμένει η κύρια απαίτηση, πολύ περισσότερο που το αναφερθέν τίμημα εκτιμάται ως πολύ χαμηλό – ουσιαστικά συμβολικό- και ως εκ τούτου θα ζητηθεί συνάντηση με τον εκκαθαριστή προκειμένου να δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις για τους όρους της μεταβίβασης.

Επίσης, θα ζητηθούν διευκρινίσεις για το αν υπήρξαν άλλες προσφορές, αν ελήφθησαν υπόψη κριτήρια φερεγγυότητας και βιωσιμότητας και αν τέθηκε όρος για την εξασφάλιση θέσεων εργασίας για το προσωπικό του Ε.Τ
Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, υπάρχει «ευχή» και «υπόσχεση» -όχι όμως δέσμευση- ότι οι νέοι ιδιοκτήτες θα προσλάβουν 50 άτομα από τους απολυμένους του Ελεύθερου Τύπου…”

Όλη η ανακοίνωση εδώ

Το κείμενο του καλέσματος στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπορείτε να το διαβάσετε εδώ http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/2009/08/2-12.html

Τα ξημερώματα της 21ης Ιουλίου ο κατειλημμένος χώρος που στεγάζεται το Radio Revolt, το βαγόνι του ΟΣΕ στο κέντρο της Πανεπιστημιούπολης του ΑΠΘ, δέχτηκε επίθεση από αγνώστους με 3 βόμβες μολότωφ. Αφού οι “άγνωστοι” δράστες επιχείρησαν να επιτεθούν στο στούντιο, χωρίς όμως επιτυχία, κατέληξαν να βομβαρδίσουν με τις μολότωφ τη χέστρα του ραδιοφώνου, στην οποία και περιορίστηκε το σύνολο των ζημιών. Ο σταθμός σταμάτησε να εκπέμπει μόνο για 3 ώρες μέχρις ότου να αποκατασταθεί το ρεύμα, που διακόψαμε για λόγους ασφαλείας.

Η επίθεση στο Radio Revolt ήταν μια ακόμα ατυχής προσπάθεια απ’τη μεριά κράτους και παρακράτους που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά επιθέσεων το τελευταίο εξάμηνο μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, που ανακοινώνει η πολιτική-οικονομική εξουσία και διεκπεραιώνουν μπάτσοι και κάθε λογής φασισταριά. Στόχος, κάθε ελεύθερη φωνή, κάθε φωνή και πράξη διαμαρτυρίας και αντίστασης. Στόχος τους, η σταδιακή συντηριτικοποίηση και φασιστοποίηση ευρύτερων κοινωνικών κομματιών, η ανάπτυξη ξενοφοβικών συνδρόμων και τελικά η επικράτηση του τρόμου. Η αστυνομία παρουσιάζεται ως νέος μεσίας, και το δόγμα της τάξης και της ασφάλειας παρουσιάζεται ως πιο αναγκαίο από ποτε.

Ας τους αφήσουμε όμως να ζουν στον κόσμο τους, καθώς μέρα με τη μέρα η πολυμέτωπη και πολύπλευρη αντίσταση δυναμώνει, και χιλιάδες άνθρωποι πλέον παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οι δυναμικές κινητοποιήσεις και η πληθώρα των εκδηλώσεων αποδείκνυει πως κάθε απειλή απλά δυναμώνει τα κοινωνικά εγχειρήματα.

Το Radio Revolt σε πείσμα όλων αυτών που προστέθηκαν στον κρατικό κορμό καταστολής, εκπέμπει και θα συνεχίσει να εκπέμπει.

Ενάντια στην καθεστωτική ενημέρωση

ΟΠΛΙΣΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ!

Radio Revolt
22/01/09

Συγκλονισμένοι από τις εξελίξεις στον τύπο, ιδιαίτερα με το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» και του City, εμείς οι εργαζόμενοι στο Βήμα, στη γενική μας συνέλευση, έχουμε να δηλώσουμε τα εξής:

1) Η κρίση γενικά και η κρίση στον τύπο ειδικότερα όχι μόνο δεν μπορεί να αποδοθεί στους εργαζόμενους, αλλά και οφείλεται ακριβώς σε μια διαχείριση που έχει ελαστικοποιήσει και απαξιώσει την εργασία, αγνοώντας και τις ανάγκες ενημέρωσης των πολιτών. Οι προωθούμενες «λύσεις» προς την ίδια κατεύθυνση, για να τονωθεί η μια ή η άλλη εταιρεία, αναπαράγουν, σε υψηλότερο επίπεδο, τα ίδια αδιέξοδα.

2) Όπως και σε άλλους κλάδους, αλλά ειδικότερα στην ενημέρωση, η κύρια αιτία των προβλημάτων δεν είναι η σημερινή οικονομική συγκυρία, αλλά η εμπορευματοποίηση των ΜΜΕ, που έχει οδηγήσει σε διαπλοκή των ΜΜΕ με την πολιτική και οικονομική εξουσία, σε απαξίωση της πληροφόρησης και ενημέρωσης, σε έντυπα-απλό περιτύλιγμα διάφορων CDs, κλπ.

3) Καθώς το «πρόβλημα» δεν είναι πρόβλημα του κάθε Μέσου ξεχωριστά, αλλά του συνόλου των ΜΜΕ, αν συνεχίσει να αφήνεται στη ζούγκλα των ιδιωτικών τους αποφάσεων με κριτήριο τα ιδιωτικά τους κέρδη και την πρόσβασή τους στις πολιτικές και άλλες εξουσίες (διαφήμιση, κλπ.), θα επιδεινώσει και τη σημερινή κρίση και την κατάσταση ενημέρωσης γενικότερα.

4) Για αυτό και θεωρούμε ότι, πέρα από τη δεδομένη αλληλεγγύη μας προς όλους τους άμεσα και έμμεσα θιγμένους εργαζόμενους, ηθική ακόμα και υλική, τα σωματεία μας οφείλουν να οργανώσουν μια συνολικότερη απάντηση. Ιδιαίτερα οφείλουμε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, με τα σωματεία μας, να απαιτήσουμε συνολική δέσμευση και κανόνες από την πολιτική εξουσία και από τους εργοδότες μας, που να εξασφαλίζουν στην πράξη την ομαλότητα των εργασιακών σχέσεων, τον κοινωνικό χαρακτήρα του προϊόντος της ενημέρωσης, τη διαφάνεια του κεφαλαίου που επενδύεται στο χώρο μας. Επιπλέον, οποιασδήποτε μορφής κρατική ενίσχυση οφείλει να συνδέεται άμεσα με ρήτρα για τις θέσεις και τις συνθήκες εργασίας.

5) Το ζήτημα είναι επείγον, γιατί η κρίση δίνει την ευκαιρία στην εργοδοσία (ή και πιέζει τον κάθε εργοδότη) να επιδεινώσει περαιτέρω την κατάσταση. Για αυτό και εξουσιοδοτούμε τους εκπροσώπους μας, σε όλο το χώρο του τύπου:

* να προχωρήσουν σε οργάνωση της άμεσης απάντησής μας σε κάθε επίθεση σε εργαζόμενο

*να οργανώσουν το συντονισμό όλων των εργαζομένων και σωματείων στο χώρο του τύπου.

*να οργανώσουν, στο εσωτερικό των εταιρειών τύπου, το συντονισμό όλων των εργαζομένων

*να απαιτήσουν την εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων και την έμπρακτη εξάλειψη όλων των πρακτικών ελαστικοποίησης και εξαθλίωσης (π.χ. μπλοκάκια)

Η Γενική Συνέλευση εργαζομένων στο Βήμα

15/7/2009