Category: Ανακοινώσεις Ανοικτής Συνέλευσης

Πλέον νοσηλεύεται διασωληνωμένος στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση.

Τόσο η σημερινή όσο και κάθε απεργία, αποτελεί για εμάς, τους εργαζόμενους, μια στιγμή όξυνσης του ταξικού πολέμου, μια ευκαιρία να στήσουμε, απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο, τα πρώτα οδοφράγματα αντίστασης, αρνούμενοι στην υποτίμηση των ζωών μας.

Αρωγοί μιας ακόμη απόπειρας καλλιέργειας ενός εμετικού τρομοθέαματος της Αντιτρομοκρατικής και της Ασφάλειας έγιναν τα ΜΜΕ, αυτή τη φορά με τον πιο χυδαίο τρόπο, πλειοδοτώντας τόνους λάσπης και συκοφαντίας σχετικά με την υπόθεση του εμπρησμού της Marfin και τον τραγικό θάνατο των 3 εργαζομένων.

Λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη μεγαλειώδη απεργιακή κινητοποίηση της 5ης Μάη 2010, που σημαδεύτηκε από τους τρεις θανάτους, το κράτος επέλεξε να στήσει ένα επικοινωνιακό γαϊτανάκι προκειμένου να επιδείξει «πρόοδο» στις έρευνες για τον εντοπισμό των δραστών. Με παράλληλες επιχειρήσεις εισέβαλαν σε σπίτια 3 αντεξουσιαστών για να τους προσαγάγουν στη ΓΑΔΑ ως «υπόπτους» για τον εμπρησμό της Marfin και τις φθορές στον Ιανό. Η εν λόγω διαδικασία, με τον νομικό χαρακτηρισμό «παροχή εξηγήσεων», υλοποιείται συνήθως με μια απλή θυροκόλληση, ωστόσο στην περίπτωση της Marfin η κυβέρνηση επέλεξε την κατασκευή μιας επικοινωνιακής φούσκας με φόντο τη συμπλήρωση ενός χρόνου, εκμεταλλευόμενη ακόμη και τον τραγικό θάνατο των 3 εργαζομένων.

Δυστυχώς, ο κλάδος βρέθηκε για μία ακόμη φορά εκτεθειμένος, με τα ηλεκτρονικά κυρίως ΜΜΕ να επιχειρούν να δημιουργήσουν το σκηνικό τρόμου που έχει καλλιεργηθεί πολλάκις κατά το παρελθόν σε ανάλογες υποθέσεις. Στον χορό μπήκαν και αρκετές εφημερίδες, αναμασώντας χωρίς κανέναν έλεγχο τις πληροφορίες της Ασφάλειας, ενώ γνωστοί δημοσιογράφοι με βεβαρημένο μητρώο στη σπίλωση αγωνιζόμενων έδωσαν ρεσιτάλ κατασυκοφάντησης. Ένας από απ’ αυτούς ήταν και ο αστυνομικός συντάκτης του Βήματος και της κρατικής τηλεόρασης Βασίλης Γ. Λαμπρόπουλος, ο οποίος συμμετέχει στην κατασκευή του «αναγκαίου» κάθε φόρα προφίλ όσων τίθενται στο στόχαστρο, προκειμένου να διασφαλιστεί η ανεκτική στάση της κοινωνίας στις μεθοδεύσεις της αστυνομίας και να καλλιεργηθεί το έδαφος για την ποινική καταδίκη.

Το άρθρο του με ημερομηνία 29 Απρίλη αποτελεί την κορωνίδα αυτής της επιχείρησης, με πλήθος συκοφαντιών για τους προσαχθέντες, τους οποίους συνδέουν –χωρίς κανένα άλλο τεκμήριο εκτός από τις αλήτικες αφηγήσεις της Ασφάλειας– με ένα συνονθύλευμα πραγμάτων, από τον καταζητούμενο Β. Παλαιοκώστα ως το περιβόητο «επαναστατικό ταμείο», κεντρικό εμμονικό πυλώνα στα γνωστά τρομοϋστερικά παραληρήματα του πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοϊδη. Η κατηγορηματική άρνηση κάθε συμμετοχής στην υπόθεση από την πλευρά των προσαχθέντων απασχόλησε ελάχιστα, επιβεβαιώνοντας τη σύγχρονη αντιστροφή ακόμη και αυτού του ακρογωνιαίου λίθου του αστικού δικαιϊκού πολιτισμού, του τεκμηρίου της αθωότητας.

Ο συγκεκριμένος όμως αστυνομικός συντάκτης δεν αρκέστηκε στην αναπαραγωγή πληροφορίων. Θέλησε να παρίσταται και ο ίδιος κατά την προσαγωγή του 36χρονου Ν.Λ. από το σπίτι του, παίζοντας τον ρόλο ούτε καν πια του «παπαγάλου», αλλά του άμεσου συνεργάτη της αστυνομίας. Ο συντάκτης μάλιστα του Βήματος έφθασε στο σημείο να τηλεφωνεί στη σπιτονοικοκυρά του προσαχθέντος ή να ρωτά τον ψιλικατζή της γειτονιάς για την προσωπικότητά του!

Η περίπτωση του Β. Γ. Λαμπρόπουλου είναι μόνο ενδεικτική, καθώς πολλές φορές «συνάδελφοι» επιλέγουν να αναπαράγουν τα αφηγήματα της Ασφάλειας. Στην ίδια υπόθεση, σε αντίστοιχη αναπαραγωγή συκοφαντίας προέβη και η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, με την αρμόδια συντάκτρια να απεικονίζει στο άρθρο της ανυπόστατες τρομοϋστερικές παραστάσεις. Πρόσφατα, εξάλλου, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Π. Σόμπολος διέπραξε στο δελτίο του Mega τη μεγαλύτερη ίσως «γκάφα» των τελευταίων ετών, όταν συνέδεσε γενεαλογικά την αναρχική Φέι Μάγερ με μέλη της RAF, κάτι που όπως αποδείχθηκε ήταν παντελώς ανυπόστατο.

Παρότι οι τόνοι στην υπόθεση των «υπόπτων για τη Marfin έπεσαν γρήγορα, λόγω της παντελούς έλλειψης στοιχείων που προσιδιάζει άλλωστε σε μια επικοινωνιακή φούσκα εν όψει της 5ης Μάη, στην οποία το ζητούμενο ήταν η με κάθε μέσο στοχοποίηση κοινωνικών αντιστάσεων και πολιτικών χώρων, η ιδεολογική αυτή λειτουργία αφορά όλους τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Η τήρηση της στοιχειώδους δεοντολογίας, η προστασία της αξιοπρέπειας του θιγόμενου, οι αντιστάσεις πάνω στο προϊόν της εργασίας μας –χωρίς αυταπάτες για τον πλήρη έλεγχό του– ώστε να μην συκοφαντούνται επαγγελματικοί κλάδοι που απεργούν, κάτοικοι που αγωνίζονται για την ποιότητα ζωής στις γειτονιές τους, αγωνιστές ενάντια στην καταστολή και στις πολιτικές της υποβάθμισης και εκμετάλλευσης, είναι αρχές αδιαπραγμάτευτες για μας ως εργαζόμενους στη βιομηχανία των media. Ειδικά σε μια περίοδο οικονομικής και συστημικής κρίσης, κατά την οποία πλήττονται όσο ποτέ άλλοτε δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και κοινωνικά στρώματα εξωθούνται στην εξαθλίωση, επιβάλλεται ακόμα περισσότερο να πάρουμε θέση.

Για τον λόγο αυτό στεκόμαστε ενάντια σε «συναδέλφους» που διαλέγουν το στρατόπεδο των αφεντικών και των πολιτικών εκφραστών τους, σε «συναδέλφους» που θέτουν το συμφέρον του εργοδότη πάνω από το ταξικό συμφέρον των εργαζομένων. Δηλώνουμε ότι είναι ανεπιθύμητοι στις διαδικασίες και διεργασίες βάσης του κλάδου, και τους επιφυλάσσουμε ανάλογες συμπεριφορές με εκείνη που γεύτηκε ο Β. Γ. Λαμπρόπουλος κατά την παρουσία του στην απεργιακή συνέλευση της 30/11/2010, από την οποία εκδιώχθηκε κακήν κακώς.

Το παρακάτω κείμενο μοιράζεται αυτές τις μέρες από τη συνέλευσή μας σε sites/portals ενόψει και της επερχόμενης επαναλαμβανόμενης 48ωρης απεργίας στα ΜΜΕ .

Τα ειδησεογραφικά sites/portals ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια πάνω στο μουντό έδαφος της κρίσης των (παραδοσιακών) ΜΜΕ και της ταυτόχρονης ολομέτωπης επίθεσης των αφεντικών στις εργατικές κατακτήσεις. Σ’ αυτά, ο τρόπος εργασίας γίνεται όλο και πιο σύγχρονος στις (αλλοτριωτικές) απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής, αλλά το μοντέλο του εργαζομένου παραπέμπει σε μισθωτό σκλάβο του 19ου αιώνα, που δουλεύει εξαντλητικά ωράρια για μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας.

Μόνο μια οικτρή μειοψηφία εργαζομένων αμείβεται με βάση τις συμβάσεις των συνδικαλιστικών ενώσεων των συντακτών. Από τους υπόλοιπους, οι πιο «τυχεροί» έχουν σύμβαση ΙΚΑ, οι πιο πολλοί δουλεύουν ως «ελεύθεροι επαγγελματίες» με «μπλοκάκι», αρκετοί δουλεύουν ανασφάλιστοι με «μαύρα» μηνιάτικα, και δεν είναι λίγοι αυτοί που δουλεύουν τελείως απλήρωτοι ως «μαθητευόμενοι» στο «μαγικό κόσμο» της δημοσιογραφίας. Για τη συντριπτική πλειοψηφία, λοιπόν, που δεν έχει υπογράψει κάποια συλλογική σύμβαση, οι μισθοί κυμαίνονται από 300 ως 700 ευρώ, ενώ τα ωράρια εργασίας μπορούν να φτάσουν και τις 12 συνεχόμενες μέρες εργασίας με 4 μόνο ρεπό τον μήνα, συν υπερωρίες και δουλειά από το σπίτι, και με αργίες – απεργίες να αποτελούν άγνωστες λέξεις.

Η δουλειά χωρίς συλλογική σύμβαση, η «παράνομη» «μαύρη εργασία» και το «νόμιμο» «μπλοκάκι» υπηρετούν την ανάγκη των αφεντικών να μεγαλώνουν τα κέρδη από την υπερεργασία μας. Μας κλέβουν έμμεσο μισθό από τα ένσημα που δεν μας κολλάνε. Μας κλέβουν άμεσο μισθό από τις υπερωρίες τη νύχτα, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες που δεν μας τις πληρώνουν παραπάνω, όπως και από τα επιδόματα που δεν μας δίνουν. Μας κλέβουν χρόνο ζωής και υποτιμούν την αξιοπρέπεια μας μέσω των εξαντλητικών ωραρίων και των συνεχόμενων ημερών εργασίας χωρίς ρεπό.

Τέλος, μας απαγορεύουν τον συνδικαλισμό, με την απειλή της απόλυσης να καραδοκεί απέναντι σε κάθε ατομική μας άρνηση να γίνουμε πειθήνια ρομπότ που απλώς θα κάνουν copy-paste τη φωνή των αφεντικών. Βέβαια, για την έλλειψη συνδικαλιστικών δικαιωμάτων φέρουν μεγάλη ευθύνη και οι κάθε λογής εργατοπατέρες που, κρατώντας τις πόρτες των σωματείων κλειστές σ’ εμάς τους επισφαλώς εργαζόμενους, απολαμβάνουν ως συντεχνία τις εισφορές από το αγγελιόσημο και τα αγαθά της αργομισθίας.

Όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση να γινόμαστε απεργοσπάστες απέναντι στις απεργίες που κηρύσσουν τα κλαδικά σωματεία (γραφειοκρατικά και μη) για την προάσπιση αυτού που και εμείς χρειαζόμαστε: της συλλογικής σύμβασης. Η μόνη λύση είναι o μακροχρόνιος αυτόνομος αγώνας, η συλλογική μας αυτοοργάνωση έτσι ώστε να καταφέρουμε να απεργήσουμε, για να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε τα αυτονόητα που προσπαθούν να αφαιρέσουν και από τους υπόλοιπους εργαζόμενους του κλάδου.

Τη στιγμή που οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ βρίσκονται σε αναβρασμό και προχωρούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις με χαρακτηριστικά διαρκείας, είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε κι εμείς τις πρώτες μας συναντήσεις και να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τη γενικευμένη απεργοσπασία που ετοιμάζουν τα αφεντικά στα site/portals που δουλεύουμε. Αν η απεργία ως ατομική επιλογή οδηγεί στην απόλυση, η απεργία ως συλλογική κατάκτηση μπορεί να οδηγήσει στην ικανοποίηση των αιτημάτων μας.

Περίπου 800 απεργοί από όλους τους κλάδους των ΜΜΕ ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Συντονιστικής Επιτροπής των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο των ΜΜΕ  και συγκεντρώθηκαν στο γήπεδο του Πανελληνίου, έχοντας την ελπίδα ότι αυτή τη φορά δεν θα ξαναπαιχτεί το ίδιο χιλιοπαιγμένο παιχνίδι στις πλάτες τους και θα καταφέρουν να φύγουν με μια συγκεκριμένη απόφαση που συμπυκνώνεται σε 2 λέξεις: ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Δεν ήταν λίγοι οι ομιλητές από διάφορους εργασιακούς χώρους που έχουν πληγεί το τελευταίο διάστημα από την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών που επισήμαναν ότι δεν υπάρχει άλλο μέσο πάλης για να αποτρέψουμε την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη θεσμοθέτηση της εκ περιτροπής εργασίας και την εξάπλωση της χαμηλόμισθης – ελαστικής ή και ανασφάλιστης εργασίας, από μια απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας με ταυτόχρονη οργάνωση της περιφρούρησης μέσω μιας ανοιχτής απεργιακής επιτροπής.

Το προεδρείο των εργατοπατέρων προτιμούσε να «πετάει την μπάλα στην κερκίδα» με τις γνωστές αερολογίες και αοριστίες επενδυμένες με μπόλικη αγωνιστική σάλτσα. Ο βασικός στόχος των εργατοπατέρων άλλωστε για τη σημερινή εκδήλωση ήταν να διαφυλάξει τον αριθμό των ομιλητών και να αποτρέψει να εκφραστεί η οργή της βάσης των απεργών. Τουλάχιστον αυτό δεν τους πέρασε. Στη σημερινή συγκέντρωση ακούστηκαν παρά τη θέληση των εργατοπατέρων και οι φωνές των απεργών του ALTER που μάταια περιμένουν -πέρα από την πληρωμή των μισθών τους- τη στήριξη της ΕΣΗΕΑ στην απόφαση τους για απεργία διαρκείας και οι φωνές των απολυμένων του ΔΟΛ που ξεπούλησε η ΕΣΗΕΑ και οι φωνές των ανασφάλιστων εργαζόμενων σε sites που παραμένουν αόρατοι για την ΕΣΗΕΑ.

Όμως για άλλη μια φορά οι εργατοπατέρες κατάφεραν να παίξουν την παράστασή τους και να αποχωρήσουν χωρίς την έκδοση μιας συγκεκριμένης απόφασης. Παρά την πίεση κάποιων προέδρων και μελών Δ.Σ. σωματείων και σύσσωμου του κόσμου να δοθούν συγκεκριμένες δεσμεύσεις και συγκεκριμένες ημερομηνίες για την οργάνωση ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας -έστω και με την μορφή αρχικά της 4ήμερης απεργίας- στο τέλος προτίμησαν να αποχωρήσουν κάτω από το σύνθημα «Αλήτες, λέρες εργατοπατέρες». Ελέγχεται επίσης η πληροφορία ότι μηχανοκίνητοι μπάτσοι, που είχαν σπεύσει έξω από το στάδιο στο τέλος της συγκέντρωσης, είχαν καλεστεί για να προστατεύσουν τους εργατοπατέρες από την οργή των απεργών. [Update: Ανακριβής τελικά η πληροφορία. Οι εργατοπατέρες το έσκασαν από την πίσω πόρτα…]

Η αλήθεια είναι ότι οι ενώσεις των γραφειοκρατών βρίσκονται μπροστά σε ένα υπαρξιακό δίλημμα: από τη μια η επίθεση των αφεντικών που καταργεί τον πρότερο θεσμικό ρόλο τους, από την άλλη η πίεση των απεργών να κηρυχθούν κινητοποιήσεις διαρκείας που μπορεί να οδηγήσουν στο ξεπέρασμα της χρόνιας συνδικαλιστικής ξεφτίλας και στην από τα κάτω οργάνωση μιας αγωνιστικής ταξικής δομής που θα ενοποιεί όλους τους εργαζόμενους στην βιομηχανία των ΜΜΕ. Και στις δυο περιπτώσεις ο θεσμικός θάνατος των εργατοπατέρων είναι βέβαιος (εμείς προτιμάμε τη δεύτερη εκδοχή) και γι’ αυτό αυτοί προτιμούν να παίρνουν ανάσες ζωής, αναβάλλοντας την τελική αναμέτρηση (σήμερα μας παρέπεμψαν στην συνέλευση του Διασωματειακού τη Δευτέρα και σε γενικές και αόριστες συνελεύσεις στα μαγαζιά, που χωρίς συγκεκριμένη αγωνιστική πρόταση όλοι ξέρουμε ότι αποτελούν το γήπεδο των εργοδοτικών ρουφιάνων).

Όμως επειδή η συνέχιση της μίζερης συνδικαλιστικής τους ύπαρξης συνεπάγεται το βέβαιο εργασιακό μας θάνατο, κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο επιτακτική η ανάγκη του ξεπεράσματός τους και της αυτοοργάνωσης ενός απεργιακού αγώνα διαρκείας. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι λίγες εκατοντάδες απεργοί θα δώσουν μια εύκολη μάχη απέναντι στον ταξικό πόλεμο των αφεντικών και των μισθοφόρων τους, αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όσο ο αγώνας παραμένει στα χέρια των γραφειοκρατών αυτοί θα φροντίζουν να μας στέλνουν στον αγώνα με «κατεβασμένα παντελόνια».

Ακολουθεί η προκήρυξη που μοίρασε η συνέλευσή μας στη σημερινή συγκέντρωση:

Απεργία διαρκείας στα ΜΜΕ τώρα

Σήμερα βιώνουμε ίσως μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και συστημικές κρίσεις, με τα συμφέροντα και τα κεκτημένα των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας να λεηλατούνται. Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό και στο χώρο των ΜΜΕ. Δεκάδες «μαγαζιά» κλείνουν, εκατοντάδες συνάδελφοι/-ισσες απολύονται, οι μισθοί μας μειώνονται και το λόγο παίρνει η εκ περιτροπής εργασία και τελικά η πλήρης εργασιακή ανασφάλεια και η τρομοκρατία των εργαζομένων.

Σε όλα αυτά, οι συνδικαλιστές όχι μόνο αποδεικνύονται ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά συχνά στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των αφεντικών, αποτελούν οι ίδιοι εμπόδιο στους αγώνες μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η 48ωρη απεργία στα ΜΜΕ στις 17-18 Δεκεμβρίου. Για πρώτη φορά, οι εργαζόμενοι οργάνωσαν την πίεσή τους από τα κάτω, απαιτώντας αγωνιστικές αποφάσεις από τα Σωματεία και πέτυχαν την κήρυξη της 48ωρης. Τα σωματεία, όμως, είχαν ήδη συμφωνήσει κάτω από το τραπέζι με τους εκδότες την κυκλοφορία του κυριακάτικου φύλλου. Στην προσπάθειά τους να εκτονώσουν την οργή που φαινόταν να αναπτύσσεται στους αγώνες των εργαζομένων, οι εργατοπατέρες κατάφεραν να μετατρέψουν την απεργία, ένα από τα σημαντικότερα όπλα αντίστασης στα χέρια μας, σε απεργία-παρωδία. Η στάση τους ήταν πάντα -και έγινε ακόμα περισσότερο- ξεκάθαρη: οι «αγώνες» πρέπει να μένουν αποσπασματικοί και να μην έρχονται σε ρήξη με τα πραγματικά συμφέροντα των αφεντικών.

Και ο τελευταίος πλέον καλόπιστος έχει πειστεί ότι οι συνδικαλιστικές ενώσεις των ΜΜΕ δεν αποτελούν φορέα αγωνιστικότητας, αλλά παραμάγαζο της εργοδοσίας. Ο αγώνας είναι στα χέρια μας. Η μόνη απάντηση στις επιθέσεις των αφεντικών είναι η απεργία διαρκείας, με τη μορφή ουσιαστικού μπλοκαρίσματος της παραγωγικής διαδικασίας. Το ζητούμενο είναι να μην σταματήσουμε στην κήρυξή της, αλλά να διασφαλίσουμε ότι θα πέσει μαύρο στις οθόνες, δεν θα κυκλοφορήσουν τα κυριακάτικα φύλλα, δεν θα λειτουργήσουν τα sites, δημιουργώντας ανοιχτή απεργιακή επιτροπή που θα συντονίζει το αγώνα και θα οργανώνει ισχυρές περιφρουρήσεις στα μαγαζιά.

• Καμία επιχειρησιακή/ ατομική σύμβαση.
• Καμία απόλυση να μη μείνει αναπάντητη.
• Κανένας «μαύρος», κανένας με μπλοκάκι. Πληρωμένη πρακτική άσκηση.
• Άνοιγμα των σωματείων στους επισφαλώς εργαζόμενους.
• Συλλογική σύμβαση συντακτών για τους εργαζόμενους στα sites.

ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΜΑΧΕΣ

ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μαύρων», «μπλοκάκηδων»,

ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

katalipsiesiea.blogspot.com

Υ.Γ. Μετά το τέλος της συνέλευσης ομάδα απεργών παρενέβη στο site dealnews.gr που λειτουργούσε κανονικά χάρη στην εργασία μαύρων εργαζόμενων, αμειβόμενων με 450-500 ευρώ το μήνα. Περισσότερη ενημέρωση γι’ αυτή την παρέμβαση σε λίγο.

Και αν για μια εβδομάδα δεν υπήρχαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Δεν κυκλοφορούσαν εφημερίδες, οι τηλεοράσεις δείχνανε μαύρο, από τα ραδιόφωνα ακούγονταν παράσιτα και στο internet η εμφάνιση των σελίδων δεν ήταν δυνατή; Αν αφηνόταν η κοινωνία χωρίς πληροφόρηση και ενημέρωση; Ποιος θα διαμόρφωνε τότε άποψη για τους “τζαμπατζήδες” που δεν πληρώνουν διόδια, για τους “περιθωριακούς” που μπαίνουν στο μετρό χωρίς εισιτήριο, για τους μετανάστες απεργούς πείνας που αποτελούν “βόμβες λοιμώξεων”, για τους “βίαιους” κατοίκους της Κερατέας, για τους “τρομοκράτες” που συλλαμβάνονται χωρίς κανένα στοιχείο, αλλά και τους “εκατομμυριούχους” φορτηγατζήδες, τους “υψηλόμισθους” του ΟΣΕ, τους “απατεώνες” δικηγόρους;

Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η προπαγάνδα και η κατεύθυνση γνώμης δεν σταματούν όταν κλείσεις την τηλεόραση. Η κυρίαρχη ιδεολογία της απομόνωσης, της εξατομίκευσης, του ατομικού συμφέροντος και των κοινωνικών διαχωρισμών έχει απλωθεί παντού και είναι παρούσα σε κάθε σχέση. Αλλά, ήταν πάντα φανερό ότι, από την ΥΕΝΕΔ και την εφημερίδα Εστία ως τα “ανεξάρτητα blogs” του σήμερα, ένα από τα κύρια δεκανίκια του συστήματος και της κυρίαρχης τάξης είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Με την κατάσταση που διαμορφώνεται όμως σήμερα στην Ελλάδα με την οικονομική κρίση, την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ και την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών στους εργαζόμενους, η κατάσταση αλλάζει όλο και πιο δραματικά.

Πλέον, η πλειοψηφία των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν αποσιωπά απλά, δε διαστρεβλώνει μόνο, δεν παρουσιάζει απλώς γεγονότα και καταστάσεις από τη μία πλευρά, δε φιλοξενεί στα στούντιο και στις σελίδες της μόνο ανθρώπους υποτακτικούς και υποστηρικτές της κυρίαρχης τάξης. Πλέον τα ΜΜΕ δεν κάνουν μόνο αυτά: βρίσκονται τόσο ξεκάθαρα απέναντι στην κοινωνία και τους αγώνες της, που τα σκάνδαλα και οι αποκαλύψεις για τα διαπλεκόμενα συμφέροντα κράτους-κεφαλαίου-ιδιοκτήτων ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφων δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν όλον τον οχετό που κάθε μέρα παρουσιάζεται σε οθόνες και σελίδες.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι ταγοί της ενημέρωσης εκτοξεύουν τη λάσπη τους προς όλους τους αγωνιζόμενους με πρωτοφανή ένταση. Σε μια περίοδο που σχεδόν όλα τα κοινωνικά κομμάτια θίγονται – από τους απολυμένους, τους επισφαλείς εργαζόμενους μέχρι τους δημόσιους υπαλλήλους και τους ελεύθερους επαγγελματίες – η τακτική που ακολουθείται από κράτος και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι ολοφάνερη: οι αγώνες πρέπει να μείνουν αποσπασματικοί και να μη συνδέονται, οι συνεχείς αγώνες πρέπει να εκλείψουν, η αλληλεγγύη μεταξύ αγωνιζομένων να διαρρηχτεί και αν δε γίνει αυτό να μείνει σε ανακοινώσεις και η μία κοινωνική ομάδα να στραφεί εναντίον της άλλης. Το γνωστό παράδειγμα με τους πολίτες που κατηγορούν τους εργαζομένους στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς όταν κάνουν απεργία, γιατί τους εμποδίζουν να πάνε στη δουλειά τους, μοιάζει πλέον πολύ αθώο. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός που ένθερμα υποστηρίζουν όλοι οι Τρεμοπρετεντέρηδες στα κανάλια επιθυμεί να σηκώσει όλο και μεγαλύτερα τείχη ανάμεσα στους κοινωνικά καταπιεσμένους: εσύ που δεν πληρώνεις εισιτήριο στο λεωφορείο φταις που μειώνεται ο μισθός του οδηγού, εσύ που διεκδικείς ελεύθερους χώρους στη γειτονιά σου εμποδίζεις την οικονομική ανάπτυξη, εσύ που απεργείς και διεκδικείς, κάνεις κακό στους συμπολίτες σου γιατί δεν αφήνεις τη χώρα να πάει μπροστά. Ο κατάλογος του «κοινωνικού αυτοματισμού» γίνεται – για τους ίδιους που τον ενεργοποιούν – ατελείωτος.

Κάθε αγώνας πρέπει να στιγματιστεί και να καταδικαστεί. Να κατασταλεί όχι μόνο με τη φυσική βία αλλά και με την ψυχολογική βία: με την τρομοκρατία των δελτίων ειδήσεων. Και αν οι μηχανισμοί του κράτους υποδεικνύουν τον εκάστοτε επικίνδυνο στόχο (κοινωνικές ομάδες που προβάλλουν αντίσταση) επιλέγοντας να ορίσουν την επικαιρότητα κατά το δοκούν που τους συμφέρει, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι πάντα πρόθυμα να συνδράμουν και να προσφέρουν αφειδώς και τα βέλη και τα τόξα. 

Αφειδώς αλλά όχι αφιλοκερδώς βέβαια, αφού πρέπει να γίνει για άλλη μια φορά ξεκάθαρο ότι στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο που μαίνεται (άλλοτε με ένταση και άλλοτε με ύφεση), οι κάτοχοι των μέσων μαζικής ενημέρωσης έχουν κάθε λόγο να θέλουν την όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση ανθρώπινου δυναμικού και φυσικών πόρων, την όλο και χειρότερη εξαθλίωση των προλετάριων, την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών μέσα από τις διάφορες επιχειρήσεις τους*. Μαζί με αυτούς βέβαια, και οι δημοσιογράφοι, μικροί και μεγάλοι, που διαλέγουν να γίνουν φερέφωνα των συμφερόντων των μεγαλοεπιχειρηματιών και του κράτους.

Η αδυσώπητη επίθεση όμως που δεχόμαστε όλοι από τα αφεντικά και το κράτος, όπως δεν επιτρέπει εφησυχασμό και απάθεια, έτσι δεν αφήνει και περιθώρια για φιλολογικές συζητήσεις και μετριοπαθείς κατηγορίες για την “δημοκρατικότητα της ενημέρωσης” και την “πολυφωνία στα ΜΜΕ”. Ούτε αρκούν οι λίβελλοι και η οργή για τους “γκεμπελίσκους” της ενημέρωσης. Είναι εύκολο να πιστέψεις ότι μέσα από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, μπορείς να αντισταθείς, ακόμα και να επαναστατήσεις βλέποντας Λαζόπουλο και επιβεβαιώνοντας ότι κάποιοι “τα λένε έξω από τα δόντια”. Η κατασκευή της πραγματικότητας άλλωστε, ο γυάλινος κόσμος των media, χρειάζεται και τα άλλοθι του. Η τηλεοπτική χούντα πρέπει να έχει και τους αντιστεκόμενους ήρωες της, η συντηρητική φυλλάδα τον πονόψυχο λαϊκιστή που συμπονά τον κοσμάκη που γκρινιάζει στις λαϊκές για την ακρίβεια. Και όλα δημιουργούν έτσι “αυτόν τον κόσμο, τον μιντιακά πλασμένο”, όπου δε χωράνε ούτε αγωνιστές, ούτε απεργοί, ούτε μετανάστες, ούτε εξεγέρσεις και τελικά ούτε αντιρρήσεις. 

Αν αυτός ο “κόσμος των media” μπορεί να κλονιστεί από κάτι, είναι από την ίδια την πραγματικότητα των αγωνιζομένων. Από τις πολλαπλές πραγματικότητες που φτιάχνονται στο δρόμο, στους χώρους δουλειάς, σε συνελεύσεις, σε απεργίες και διαδηλώσεις. Και όση συκοφαντία και αν δέχονται οι κοινωνικές αντιστάσεις, οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών, οι έμπρακτες εκφράσεις αλληλεγγύης μεταξύ εργαζομένων, οι προσπάθειες σύνδεσης επιμέρους κινημάτων, άλλο τόσο αυτά τα ίδια έχουν τη δύναμη να αναδείξουν ως περιθωριακούς όλους όσους οδύρονται ολημερίς για τη νομιμότητα και τα όρια των κοινωνικών αγώνων. 

Η πάλη των τάξεων, παράλληλα με την εκδήλωσή της στους χώρους δουλειάς, στη γειτονιά, στο δρόμο, εκδηλώνεται και στο πεδίο των ιδεών και συμβολισμών, στο πεδίο των οπτικών εντυπώσεων και των σκέψεων. Και σε αυτήν την πάλη, δεν μπορούμε να τους αφήσουμε ελεύθερο το κοινωνικό πεδίο. Στον πόλεμο της εικόνας και του λόγου, που εκτυλίσσεται από τη μία πλευρά, πρέπει να απαντήσουμε με όλα τα μέσα. Αδιάκοπα και με επιμονή να σαμποτάρουμε την ιδεολογία και τα επιχειρήματα της κυριαρχίας: με το λόγο, τις πρακτικές, τη δράση και την αλληλεγγύη. Να βρούμε τους τρόπους να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι το δημόσιο λόγο, για μας. 

Εμείς, ως εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής ενημέρωσης αντιλαμβανόμαστε τους χώρους εργασίας μας ως πεδία ταξικού και ιδεολογικού ανταγωνισμού στα οποία παίρνουμε “θέση μάχης” απέναντι στην άσκηση της ηγεμονίας των κυριάρχων τάξεων. Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε μεγαλοδημοσιογράφοι και διευθυντικό στέλεχος που καθορίζει την επικαιρότητα σε όποιο μέσο και αν δουλεύουμε. Το ίδιο και απέναντι στους «συναδέλφους» μας που τους προσκυνούν. Σε κάθε ευκαιρία παλεύουμε και αναπτύσσουμε αντιστάσεις πάνω στο προϊόν της δουλειάς μας, αναγνωρίζοντας τα όρια της παρέμβασής μας σ’ αυτό ως εργάτες, που πουλάνε την εργατική τους δύναμη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο καθορίζει και το βαθμό αποξένωσης των εργαζομένων από το προϊόν της εργασίας τους.

Η εργασιακή αναδιάρθρωση που επιχειρείται τον τελευταίο καιρό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης με στόχο τους εργαζόμενους, έχει έναν ακόμα σκοπό πέρα από τη διάσωση των κερδών των μεγαλοεπιχειρηματιών του κλάδου. Δεκάδες κλεισίματα, εκατοντάδες απολύσεις, μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία και τελικά πλήρης εργασιακή ανασφάλεια και τρομοκράτηση των εργαζομένων οδηγούν σε ένα μοντέλο “απασχολήσιμου” στα ΜΜΕ ακόμα πιο υπάκουου και πειθήνιου, ακόμα πιο ευάλωτου σε εργοδοτικούς εκβιασμούς, ακόμα πιο έτοιμου να συκοφαντήσει και να απομονώσει κοινωνικά εργαζόμενους άλλων κλάδων. Στα “μαγαζιά” της ενημέρωσης, η πάλη ενάντια στην επίθεση των αφεντικών, είναι ταυτόχρονα και πάλη ενάντια σε μεγαλοστελέχη, υπηρέτες και ρουφιάνους, πάλη ενάντια στην προπαγάνδα όλου αυτού του συρφετού.

Σε αυτήν την καθημερινή πάλη ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Μοιραζόμαστε κοινό αγώνα με τους 300 απεργούς πείνας μετανάστες στην Πατησίων. Τους κατοίκους της Κερατέας που ανυποχώρητα συνεχίζουν τον αγώνα τους. Τους οδηγούς λεωφορείων και τους μηχανικούς του μετρό. Τους καταληψίες γιατρούς και τους αγωνιστές κρατούμενους των φυλακών. Όσους αρνούνται να πληρώσουν στα διόδια και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είμαστε δίπλα με όλους όσοι αγωνίζονται.

Από το πρωί του περασμένου Σαββάτου διμοιρίες ΜΑΤ είχαν ζώσει το Πολυτεχνείο, αποκλείοντας όλες τις εισόδους (Στουρνάρη, Τοσίτσα, Πατησίων). Το βράδυ τις ίδιας ημέρας είχε προαναγγελθεί να λάβει χώρα στο Πολυτεχνείο συναυλία  αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας που βρίσκονται στα Προπύλαια, το Πολυτεχνείο, αλλά και στην οδό Ηπείρου.

Τελικά, λόγω του αποκλεισμού του χώρου, μετά από εντολή του πρύτανη για μη διεξαγωγή της συναυλίας με το πρόσχημα της “υποψίας μεταφοράς των μεταναστών από το κτίριο της οδού Ηπείρου στο Πολυτεχνείο”, η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Εξαρχείων. Η προκλητική παρουσία της αστυνομικής δύναμης και το ουσιαστικό σφράγισμα ενός πανεπιστημιακού χώρου αποδείκνυαν περίτρανα ότι καμία εκδήλωση αλληλεγγύης στον δίκαιο αγώνα που δίνουν οι σύγχρονοι είλωτες για το ελληνικό κράτος και κεφαλαίο- οι μετανάστες – δεν θα γίνει ανεκτή.

Η αντίδραση των αλληλέγγυων στην αστυνομική παρουσία ήταν αναπόφευκτη, με τα ΜΑΤ να πνίγουν για ακόμα μία φορά την περιοχή με χημικά. Στο σωρό, ως είθισται, οι δυνάμεις συνέλαβαν τον Σ.Μ., συνάδελφο εργαζόμενο στο χώρο του βιβλίου. Ο συνάδελφος όχι μόνο ξυλοκοπείται αγρίως, αλλά και παραπεμπεται στον ανακριτή στις 09/02, κατηγορούμενος για πρόκληση βαρειών σωματικών βλαβών σε κακουργηματικό βαθμό, σύμφωνα με τα όσα ορίζει ο κουκουλονόμος. Πρόκειται για τον ίδιο νόμο που στελέχη της σημερινής κυβέρνησης εδώ και δύο χρόνια υπόσχονται ότι θα καταργήσουν ως αναχρονιστικό. Πρόκειται για τον ίδιο παράλογο νόμο όπου η βροχή και το κρύο  ποινικοποιούνται και φυσικά βρίσκεται κατά το δοκούν στο νομικό οπλοστάσιο και της σημερινής κυβέρνησης.

Εμείς από την πλευρά μας δηλώνουμε απερίφραστα την αλληλεγγύη μας στον συνάδελφο Σ.Μ. και θεωρούμε ότι η σύλληψή του είναι μια ακόμα προσπάθεια κρατικής καταστολής και ποινικοποίησης όσων αντιστέκονται στον σύχρονο πολιτικό και οικονομικό ολοκληρωτισμό, είτε πρόκειται για ντόπιους εργάτες, είτε για μετανάστες, είτε για κατοίκους γειτονιών, των οποίων η ζωή υποβαθμίζεται από τις επιλογές του κράτους και του κεφαλαίου.

Ενάντια στον οχετό του ελληνικού κράτους που με περίσσιο ζήλο αναπαράγεται από τα ΜΜΕ, ενάντια στα κατάφωρα ψεύδη περί αναστολής των μαθημάτων στη Νομική Σχολή λόγω της απεργίας πείνας (κανένα μάθημα δεν λάμβανε χώρα στη Νομική έτσι κι αλλιώς, λόγω των έργων που γίνονται) και περί φθορών και ζημιών, ενάντια στις εγκάθετες πρυτανικές αρχές που με κάθε ευκαιρία διατυμπανίζουν τη διάθεσή τους να παραβιαστεί το άσυλο από την αστυνομία και να εκκενωθεί η Νομική, και ενάντια στα φασιστικά παραληρήματα απ’ όπου κι αν προέρχονται, ο αγώνας των 300 μεταναστών απεργών πείνας είναι δίκαιος και θα νικήσει. Ως συνέλευση τασσόμαστε με όλες τις δυνάμεις μας στο πλευρό των μεταναστών και αγωνιζόμαστε για την επίτευξη των σκοπών της απεργίας πείνας. Ακολουθεί η ανακοίνωση των 300 απεργών πείνας.

Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας”

Ενημέρωση από την ιστοσελίδα των μεταναστών απεργών πείνας 

Παρακολουθείστε παρακάτω τη συνέντευξη Τύπου των μεταναστών στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη: