Category: Ανακοινώσεις Κατάληψης ΕΣΗΕΑ

Μέσα σε μία μόλις μέρα, το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ όχι μόνο συνεδρίασε, αλλά και γνωμοδότησε υπέρ των εμπλεκόμενων δημοσιογράφων, γράφοντας ότι «δεν μπορούν να συνδεθούν ονόματα με τυχόν χρηματισμό», χωρίς καν να αναρωτηθεί για τα «κριτήρια», που διαμοιράζονταν τα τεράστια αυτά ποσά, εκτός μάλιστα Δημοσίου Λογιστικού, όπως αναφέρει το σχετικό έγγραφο. Καμία φυσικά, έστω, διερώτηση δεν υπήρχε για τον λόγο που 21 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ (ναι, τέτοια πρόκληση, όταν τα νοσοκομεία δεν έχουν κλίνες!)μοιράστηκαν σε συγκεκριμένες 37 εταιρείες, εκ των οποίων ουκ ολίγες χωρίς καμιά ιδιαίτερη δημοφιλία. Από την άλλη, βέβαια, οι εκατοντάδες απλήρωτοι, απολυμένοι και «μαύροι» συνάδελφοι, ακόμα περιμένουν κάποια συνεδρίαση των οργάνων της Ένωσης που θα τρίξουν έστω και προσχηματικά τα δόντια των μηντιακών εργοδοτών.

• Τα τρία ονόματα που φιγουράρουν στις θέσεις 12, 13 και 14 προέρχονται από τον ίδιο δημοσιογραφικό όμιλο. Πρόκειται για τους Γιάννη Κουρτάκη, Παναγιώτη Τζένοκαι Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο Γιάννης Κουρτάκης είναι ο ιδιοκτήτης του «Ομίλου Παραπολιτικά» (εφημερίδες: Παραπολιτικά, Επένδυση, Καρφί, Freddo/ ραδιόφωνο: Παραπολιτικά 90,1 FM/ ιστοσελίδες: parapolitika.grκαι άλλα, που είτε ανήκουν στον Όμιλο είτε συνεργάζονται μαζί του), ο Παναγιώτης Τζένος είναι ο Γενικός Διευθυντής του Ομίλου και ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο επιχειρηματίας που φέρεται (και προφανώς επιβεβαιώνεται από την κατεύθυνση των χρημάτων στο όνομά του) να είναι πίσω από τον Όμιλο. Συνολικά, και στους τρεις δόθηκε το ποσό των 2.024.000 ευρώ. Δηλαδή, τρία διαφορετικά πρόσωπα του ίδιου Ομίλου έλαβαν ποσά για διαφημιστική καμπάνια, λες και ο καθένας μόνος του κλείνει τις διαφημίσεις και όχι ο ίδιος ο Όμιλος!

• «Δεν έχω πάρει ούτε ένα ευρώ ως φυσικό πρόσωπο, το διαψεύδω κατηγορηματικά. Οι λογαριασμοί μου είναι ανοιχτοί», δήλωσε ο Τάκης Χατζής, ιδιοκτήτης του newpost.grκαι γνωστός τηλεμαϊντανός, που παλιότερα διετέλεσε και διευθυντής της ΕΡΤ χωρίς να έχει το παραμικρό προσόν. Σύμφωνα με τη λίστα φέρεται να έλαβε 494.000 ευρώ για διαφημιστική καμπάνια. Αναρωτιόμαστε πόσα από αυτά τα χρήματα κατέληξαν στους εργαζόμενους του σάιτ και πόσα στην τσέπη του ιδιοκτήτη, δεδομένου ότι στο μαγαζάκι του κυριαρχεί επίσης η δημοσιογραφική δουλ(ε)ια, κακοπληρωμένη, με ασφάλιση υπαλλήλων γραφείου.

• «Έκλεισα τις εφημερίδες και τα site μου το 2009. Ένα περιοδικό βγάζω (Crash). Τα λογιστήρια μου είναι ανοιχτά. Τα χρήματα αυτά διανεμήθηκαν παλιά, μέσα μία εξαετία, σε τρεις εφημερίδες, ένα ραδιόφωνο και ένα κανάλι», δήλωσε ο τιτάνας του λαϊκισμού Γιώργος Τράγκας, που φέρεται να έλαβε 278.000 ευρώ. Πώς ακριβώς διανεμήθηκαν αυτά τα λεφτά και σε ποιες τσέπες πήγαν ουδείς μπορείς να ξέρει. Ή μήπως να υποθέσουμε πως η κατοχύρωση του ονόματος «Ανεξαρτησία» σημαίνει πως ο Τράγκας θα εισβάλλει ξανά στον έντυπο καθημερινό τύπο; Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι οι συνθήκες εργασίας στην ιστοσελίδα του «Crash», το crashonline.gr,παραμένουν μαύρα χάλια.Ενδεικτικά, πέρυσι είχαμε να κάνουμε με μισθό 400 ευρώ με απόδειξη δαπάνης για 6ωρο και 2 βάρδιες ΣΚ τον μήνα. 3 ευρώ την ώρα μαύρα, δηλαδή, από τον Μέγα Μνημονιομάχο. Δεν πιστεύουμε πως θα έχει αλλάξει κάτι από τότε μιας και τα αφεντικά των sites δεν φημίζονται για αναπροσαρμογές μισθών προς τα πάνω.

• «Πράγματι τα μέσα του Ομίλου έπαιρναν χρήματα από το ΚΕΕΛΠΝΟ για προώθηση διαφημίσεων. Υπήρχαν ούτως ή άλλως οι διαφημίσεις και στα site και στην εφημερίδα. Μάλιστα, μας οφείλονται χρήματα τα οποία δεν έχουμε εισπράξει αν και έχουν τιμολογηθεί», δήλωσε ειλικρινέστατα ο ιδιοκτήτης του «Ελεύθερου Τύπου» Αλέκος Σκαναβής. Αλήθεια, τα 276.000 ευρώ που έλαβε η επιχείρηση του Σκαναβή πού κατέληξαν; Σίγουρα όχι στους εργαζόμενους της εφημερίδας που εδώ και μήνες ζουν απλήρωτοι και με έναντι ενώ του οφείλονται μισθοί, κυριακάτικα και υπερωρίες από το 2013 με το ποσό να φτάνει τα 750.000 ευρώ. Η εργοδοσία της εφημερίδας, ενώ έχει φροντίσει να δίνει μπόνους στα τσιράκια της και να τα τσεπώνει από το ΚΕΕΛΠΝΟ, συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορη μπροστά στα οφειλόμενα στους εργαζόμενούς της. Πλέον, μιλάμε για μειώσεις μισθών έως και 45% και την πιθανότητα εφαρμογής του μέτρου της εκ περιτροπής εργασίας!!! Μάλιστα, ο Σκαναβής έχει κατοχυρώσει ήδη και τον τίτλο «Αδέσμευτος», μιας και δεν του φτάνει το φέσωμα στους τωρινούς εργαζόμενους τους, αλλά ελπίζει να εκμεταλλευτεί και άλλους παρέα με τον Ρίζο, τον πρώην ιδιοκτήτη του «Αδέσμευτου Τύπου».

• Ο Νίκος Χατζηνικολάου(εφημερίδες: RealNewsκαι Αγορά / ραδιόφωνο: RealFM/ ιστοσελίδες: real.gr, enikos.grκαι nowdoctor.gr) και ο Νίκος Ευαγγελάτος(newsit.gr, tlife.gr, iatropedia.gr, dogma.gr, zappit.gr, onalert.gr) έσπευσαν να διαψεύσουν ότι έχουν λάβει 398.000 ευρώ και 223.000 ευρώ αντίστοιχα από το ΚΕΕΛΠΝΟ. Ωστόσο, επειδή έχουμε επισκεφτεί τους σχετικούς Ομίλουςκαι γνωρίζουμε ότι σχεδόν κανένας εργαζόμενος δεν πληρώνεται με βάση τις δημοσιογραφικές συμβάσεις, δεν λαμβάνει υπερωριακή αμοιβή ή νυχτερινό και κυριακάτικο ημερομίσθιο και πολλοί δουλεύουν παραπάνω από πέντε ημέρες χωρίς να λαμβάνουν τα απαραίτητα ρεπό, αδυνατούμε να πιστέψουμε πωςακόμα και οι νόμιμες αμοιβές για διαφημιστικές καμπάνιες έχουν βρει καταφύγιο στις τσέπες των εργαζομένων, που συνεχίζουν να λαμβάνουν λιγότερα από όσα δικαιούνται.

• «“Ξέρετε πως δουλεύουν οι δημοσιογράφοι εδώ; Αναλαμβάνουν μηνιαία πρότζεκτ. Σα να δούλευαν από το σπίτι τους. Μπορούν και να μας στέλνουν άρθρα από τις διακοπές τους”, είχε το θράσος να απαντήσει κοστουμαρισμένο διευθυντικό στέλεχος στο “Παρασκήνιο”, όταν ερωτήθηκε για την “καραμπινάτη” παρανομία της πληρωμής με απόδειξη δαπάνης. Αναφερόταν στους ίδιους δημοσιογράφους που απασχολεί καθημερινά σε συγκεκριμένο χώρο (τα γραφεία της εταιρείας) για 8 και 10 ώρες – ορισμός της εξαρτημένης εργασίας – δίχως ασφάλιση, με “χαρτζιλίκια” των 300 έως και 600 ευρώ για τους …τυχερούς, ή και “εθελοντές” στους οποίους απλά τάζει ότι κάποτε θα πληρωθούν», γράφαμε πέρυσι ύστερα από επίσκεψή μας στον Όμιλο N.K. MEDIA GROUP, που ανήκει στον Νίκο Καραμανλή. Πριν κάποιους μήνες ο ίδιος Όμιλος προέβη και σε στάση πληρωμών προς τους εργαζόμενους. Ο μηντιάρχης Καραμανλής (ιδιοκτήτης της εφημερίδας «Παρασκήνιο») φέρεται να έχει λάβει 500.000 ευρώ από το ΚΕΕΛΠΝΟ εκ των συνολικά 21 εκ.ευρώ, αλλά την ίδια στιγμή, φέρεται να έχουνλάβει επιπλέον χρηματοδότηση το paraskhnio.gr, το toxrima.gr και το verysorry.gr, που όλα ανήκουν στον ίδιο Όμιλο, μέσα από το ποσό των 4,1 εκ. Ευρώ, που σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, πληρώθηκαν η μεγάλη πλειοψηφία των υπάρχοντων σάιτς για τη διακηρυσσόμενη διαφημιστική προβολή του ΚΕΕΛΠΝΟ. Διπλή χρηματοδότηση δηλαδή για τον εργοδότη και μηδέν χρηματοδότηση για τους εργαζόμενους που παραμένουν όμηροι της απληρωσιάς.

• 416.000 φέρεται να ανέρχεται το ποσό που έχει λάβει και ο Γιάννης Φιλιππάκης, ιδιοκτήτης των εφημερίδων «Δημοκρατία», «Espresso»και «Εστία» που στηρίζουν με κάθε τρόπο τη «γαλάζια πολυκατοικία». Μάλιστα, ο Φιλιππάκης έχει κατοχυρώσει και τον τίτλο «Ελευθερία» μιας και στα μελλοντικά του σχέδια είναι η έκδοση μιας ακόμα εφημερίδας. Πληροφορίες τον θέλουν να ανακοινώνει μειώσεις μισθών την επόμενη βδομάδα. Αναμένουμε…

Η λεγόμενη τροπολογία για τα ΜΜΕ, που πέρασε σε άσχετο νομοσχέδιο, υλοποιεί στο ακέραιο όλους τους κρυφούς και φανερούς πόθους και καπιταλιστικές ονειρώξεις των εργολάβων (και εφοπλιστών) της ενημέρωσης.


Καταργεί κάθε κανόνα που εμπόδιζε -ως ένα βαθμό- την υπερσυγκέντρωση των ΜΜΕ στα χέρια λίγων. Ουσιαστικά, θεσμοθετεί τη δημιουργία ολιγοπωλίων μιας και οι μιντιάρχες θα μπορούν χωρίς κανένα περιορισμό να κατέχουν όσα τα μέσα, οποιασδήποτε μορφής δύνανται και επιθυμούν.

Το τοπίο έρχεται να ισοπεδώσει πλήρως η διάταξη που επιτρέπει πλέον την ενδο-ομιλική κινητικότητα εργαζομένων. Θα μπορεί το αφεντικό να μετακινεί τους εργαζόμενους σε όποια εταιρεία του ομίλου του θέλει, όποτε θέλει και για όποιο λόγο θέλει, χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου. Αυτό φυσικά θα επιφέρει βίαιη μονομερή μεταβολή στις ούτως ή άλλως βάρβαρες εργασιακές συνθήκες, στις ήδη πετσοκομμένες αμοιβές, αλλά και στην ασφάλιση των εργαζομένων στα ΜΜΕ (για όσους παραμένουν ακόμα ασφαλισμένοι στο Ταμείο του κλάδου).

Κατόπιν τούτου, προσέτρεξαν την τελευταία στιγμή να «διαπραγματευτούν» με τους διεκπεραιωτές των εντολών του κεφαλαίου και της τρόϊκα για τα μάτια του κόσμου, νωστούς και ως ελληνική κυβέρνηση. Προσπάθησαν μάλιστα να παρουσιάσουν ως επιτυχία την απόσυρση 2 διατάξεων της τροπολογίας.. Ας δούμε τι προέβλεπαν αυτές οι διατάξεις και πόσο ουσιαστική ήταν εν τέλει η απόσυρση τους.

Οι συνδικαλιστές έσπευσαν να παρουσιάσουν εαυτούς ως σωτήρες θέσεων εργασίας αλλά μάλλον βιάστηκαν. Στο νόμο Ρουσόπουλου, όπου είχε εισαχθεί αυτό το όριο, η ρύθμιση αυτή δεν είχε γίνει ούτε για να διασφαλίσει θέσεις εργασίας, ούτε για να διασφαλίσει την όποια ποιότητα ή εγκυρότητα στην ενημέρωση. Το κατώτατο όριο ήταν μια από τις προϋποθέσεις για την απόκτηση άδειας πανελλαδικής εκπομπής. Έτσι, εκείνη την εποχή, αποκλείστηκαν  από τη χορήγηση πανελλαδικών αδειών οι μικροί και μεσαίοι «παίκτες» και έμεναν στο παιχνίδι οι γνωστοί μας μεγαλοκαρχαρίες.

Γι αυτό το λόγο, λοιπόν, τους καναλάρχες δεν του πείραζε σχεδόν καθόλου να επανέρθει ένα όριο το οποίο δεν επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο τα σχέδια τους για τον απόλυτο έλεγχο της ενημέρωσης και της επικυριαρχίας τους και στο χώρο των ΜΜΕ. Υπενθυμίζουμε ότι είχε προηγηθεί αντίστοιχη τροπολογία που αφορούσε ην κατάργηση των κατώτατων ορίων στα έργα που μπορούν να αναλαμβάνουν οι μεγαλοεργολάβοι. (βλ. εδώ). Μια τροπολογία που παρέδωσε στο πιάτο ολόκληρο τον κατασκευαστικό κλάδο τον οποίο κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο κομμάτι του, τα μεγάλα δημόσια έργα.

Η συνέλευση μας σταθερά και αταλάντευτα πιστεύει από την πρώτη στιγμή της σύστασής της ότι η αλλαγή αυτής της νοσηρής κατάστασης μπορεί να έρθει μόνο από την αντίδραση και την αυτοοργάνωση των εργατών στο χώρο του τύπου. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου στη συντριπτική τους πλειοψηφία παίζουν έναν κεκαλυμμένο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και απροκάλυπτο εργοδοτικό ρόλο, ως δούρειοι ίπποι των αφεντικών. Ευθύνονται για την πολυδιάσπαση στον κλάδο, για την εγκατάλειψη των βάναυσα πληττόμενων εργαζομένων στη μοίρα τους, έχουν σπείρει την ηττοπάθεια, την απάθεια και την κουλτούρα της παθητικής υποταγής.

Η λεγόμενη τροπολογία για τα ΜΜΕ, που πέρασε σε άσχετο νομοσχέδιο, υλοποιεί στο ακέραιο όλους τους κρυφούς και φανερούς πόθους και καπιταλιστικές ονειρώξεις των εργολάβων (και εφοπλιστών) της ενημέρωσης.


Καταργεί κάθε κανόνα που εμπόδιζε -ως ένα βαθμό- την υπερσυγκέντρωση των ΜΜΕ στα χέρια λίγων. Ουσιαστικά, θεσμοθετεί τη δημιουργία ολιγοπωλίων μιας και οι μιντιάρχες θα μπορούν χωρίς κανένα περιορισμό να κατέχουν όσα τα μέσα, οποιασδήποτε μορφής δύνανται και επιθυμούν.

Το τοπίο έρχεται να ισοπεδώσει πλήρως η διάταξη που επιτρέπει πλέον την ενδο-ομιλική κινητικότητα εργαζομένων. Θα μπορεί το αφεντικό να μετακινεί τους εργαζόμενους σε όποια εταιρεία του ομίλου του θέλει, όποτε θέλει και για όποιο λόγο θέλει, χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου. Αυτό φυσικά θα επιφέρει βίαιη μονομερή μεταβολή στις ούτως ή άλλως βάρβαρες εργασιακές συνθήκες, στις ήδη πετσοκομμένες αμοιβές, αλλά και στην ασφάλιση των εργαζομένων στα ΜΜΕ (για όσους παραμένουν ακόμα ασφαλισμένοι στο Ταμείο του κλάδου).

Κατόπιν τούτου, προσέτρεξαν την τελευταία στιγμή να «διαπραγματευτούν» με τους διεκπεραιωτές των εντολών του κεφαλαίου και της τρόϊκα για τα μάτια του κόσμου, νωστούς και ως ελληνική κυβέρνηση. Προσπάθησαν μάλιστα να παρουσιάσουν ως επιτυχία την απόσυρση 2 διατάξεων της τροπολογίας.. Ας δούμε τι προέβλεπαν αυτές οι διατάξεις και πόσο ουσιαστική ήταν εν τέλει η απόσυρση τους.

Οι συνδικαλιστές έσπευσαν να παρουσιάσουν εαυτούς ως σωτήρες θέσεων εργασίας αλλά μάλλον βιάστηκαν. Στο νόμο Ρουσόπουλου, όπου είχε εισαχθεί αυτό το όριο, η ρύθμιση αυτή δεν είχε γίνει ούτε για να διασφαλίσει θέσεις εργασίας, ούτε για να διασφαλίσει την όποια ποιότητα ή εγκυρότητα στην ενημέρωση. Το κατώτατο όριο ήταν μια από τις προϋποθέσεις για την απόκτηση άδειας πανελλαδικής εκπομπής. Έτσι, εκείνη την εποχή, αποκλείστηκαν  από τη χορήγηση πανελλαδικών αδειών οι μικροί και μεσαίοι «παίκτες» και έμεναν στο παιχνίδι οι γνωστοί μας μεγαλοκαρχαρίες.

Γι αυτό το λόγο, λοιπόν, τους καναλάρχες δεν του πείραζε σχεδόν καθόλου να επανέρθει ένα όριο το οποίο δεν επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο τα σχέδια τους για τον απόλυτο έλεγχο της ενημέρωσης και της επικυριαρχίας τους και στο χώρο των ΜΜΕ. Υπενθυμίζουμε ότι είχε προηγηθεί αντίστοιχη τροπολογία που αφορούσε ην κατάργηση των κατώτατων ορίων στα έργα που μπορούν να αναλαμβάνουν οι μεγαλοεργολάβοι. (βλ. εδώ). Μια τροπολογία που παρέδωσε στο πιάτο ολόκληρο τον κατασκευαστικό κλάδο τον οποίο κυριαρχούσαν στο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο κομμάτι του, τα μεγάλα δημόσια έργα.

Η συνέλευση μας σταθερά και αταλάντευτα πιστεύει από την πρώτη στιγμή της σύστασής της ότι η αλλαγή αυτής της νοσηρής κατάστασης μπορεί να έρθει μόνο από την αντίδραση και την αυτοοργάνωση των εργατών στο χώρο του τύπου. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του κλάδου στη συντριπτική τους πλειοψηφία παίζουν έναν κεκαλυμμένο και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και απροκάλυπτο εργοδοτικό ρόλο, ως δούρειοι ίπποι των αφεντικών. Ευθύνονται για την πολυδιάσπαση στον κλάδο, για την εγκατάλειψη των βάναυσα πληττόμενων εργαζομένων στη μοίρα τους, έχουν σπείρει την ηττοπάθεια, την απάθεια και την κουλτούρα της παθητικής υποταγής.

 

Στις 20/12/2012, οι αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στην κατάληψη Villa Amalias και συλλαμβάνουν 8 άτομα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 28/12, μπαίνουν στην ΑΣΟΕΕ, συλλαμβάνοντας ταυτόχρονα 17 μετανάστες. Στις 9/01/2013, εκκενώνουν και την κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά πραγματοποιώντας 7 συλλήψεις. Είχε προηγηθεί γιγαντιαία επιχείρηση με ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, ελικόπτερα και ΕΚΑΜ ενάντια στην ανακατάληψη που είχε πραγματοποιηθεί την ίδια μέρα στη Villa Amalias: 93 σύντροφοι/ισσες συνελήφθησαν. Στις 15/01/2013, στόχος γίνεται η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, η οποία δέχεται και αυτή την επίθεση του αστυνομικού στρατού. Τα ΕΚΑΜ έχουν γίνει πλέον συνηθισμένη εικόνα στους τηλεοπτικούς δέκτες. 

Σε τι αφορούν όμως όλα αυτά μια συνέλευση εργατικών συλλογικοτήτων, σωματείων και συνδικαλιστών βάσης; – θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς. 

 “Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με άλλες ομάδες, μεταξύ των οποίων μαχητικά συνδικάτα που μπορούν να εμποδίσουν τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά για αντιδημοφιλείς οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας.” 

 Ανώνυμος κυβερνητικός, στους New York Times. ^[1]

Η παραπάνω δήλωση κυβερνητικού στελέχους που «επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του» δημοσιεύθηκε στους NY Times ακριβώς ένα μήνα μετά την εκκένωση της Villa Amalias. Λίγες μέρες, άλλωστε, πριν από την εκκένωση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δώσει τον τόνο για ό,τι θα ακολουθούσε, αναφερόμενος τότε στις απεργίες και τις καταλήψεις στην τοπική αυτοδιοίκηση: «Είμαστε όμηροι 100 συνδικαλιστών τραμπούκων… Οι προνομιούχοι τρομοκρατούν γιατί χάνουν τα προνόμιά τους. Να είναι σίγουροι ότι θα τα χάσουν… Εμείς προχωράμε, και να θυμίσω κάτι που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου: “Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες”…». ^[2]

Την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, η τρικομματική κυβέρνηση αποφάσιζε την επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό, ώστε να σπάσει η απεργία τους που κρατούσε μέρες. Μας έβγαλε έτσι από τον κόπο να εξηγήσουμε περαιτέρω γιατί οι παραπάνω δηλώσεις σημαίνουν απλά, λιτά και κατανοητά ότι η ρητορική περί «ανομίας» –που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον υπουργό ΠροΠο Δένδια– αφορά όχι μόνο καταληψίες, μικροπωλητές και αναρχικούς, αλλά οποιονδήποτε τολμά να διαφωνεί με τις «οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας». «Ο νόμος θα εφαρμοστεί», δήλωσε εμφατικά ο υπουργός Ανάπτυξης Χατζηδάκης αναφορικά με την επιστράτευση στο μετρό. 

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να παραθέσουμε άλλα αποφθέγματα ή παραδείγματα για να γίνει κατανοητή η στρατηγική της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010 μέχρι και σήμερα, η επίθεση στην εργατική τάξη και την κοινωνία είναι συνολική και ανηλεής. Όλο και περισσότερος κόσμος τρέφεται από τα σκουπίδια, οι αυτοκτονίες πλέον δεν αναφέρονται καν στα δελτία ειδήσεων, οι άστεγοι δεν κινούν πια βλέμματα περιέργειας, βασικά αγαθά έχουν γίνει είδη πολυτελείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών χτίστηκαν και συνεχίζουν να χτίζονται, μετανάστες μαχαιρώνονται, ξυλοκοπούνται και δολοφονούνται ^[3] καθημερινά από αποθρασυμένους φασίστες, κακοποιημένες κοπέλες που εξαναγκάζονται σε πορνεία διαπομπεύονται χωρίς έλεος από υπουργούς και ΜΜΕ. Η ανεργία αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς, ο εργασιακός μεσαίωνας επιβάλλεται με μισθούς στα όρια της επιβίωσης και την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, η επισφάλεια και η «μαύρη» εργασία γίνονται κανόνας ενώ οι συντάξεις σε λίγο καιρό θα αποτελούν μία μακρινή ανάμνηση… 

Απέναντι σε αυτόν τον ορυμαγδό η πολυπόθητη για τους κρατούντες κοινωνική συναίνεση έχει για τα καλά διαρραγεί. Την επίφαση διαλόγου με την κοινωνία έχει αντικαταστήσει ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Η «τάξη και η ασφάλεια» πλανώνται σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια όσων πια περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή, όσων τολμάνε και ονειρεύονται έναν κόσμο έξω από το πλαίσιο νομιμότητας που γίνεται λάστιχο κατά το δοκούν από το συγκεκριμένο καθεστώς – όσων εν τέλει τολμάνε να κουνηθούν. 

Το έδαφος στρώνεται συστηματικά μέσα από τα ΜΜΕ, όπου φερέφωνα και έμμισθοι κονδυλοφόροι γρυλίζουν ενάντια σε απεργούς που εμποδίζουν την «ομαλή» καπιταλιστική ροή, σε «βολεμένους» συνδικαλιστές, σε ολόκληρους τομείς εργαζομένων, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, σε «άνομους» αντιεξουσιαστές, σε μετανάστες που «βρωμίζουν την πόλη», σε οροθετικές ιερόδουλες, στους κατοίκους της Χαλκιδικής που εναντιώνονται στη λεηλασία της περιοχής τους, σε οτιδήποτε εν τέλει δεν συνάδει με τον μονόδρομο των μνημονίων και της κοινωνικής φτωχοποίησης. Και πώς να μην το κάνουν, άραγε, οι διάφοροι Μπόμπολες, Αλαφούζοι, Βαρδινογιάννηδες, Αναστασιάδηδες κ.α., όταν αποτελούν συστατικό κομμάτι της αστικής τάξης, όταν σε αγαστή συνεργασία με το κράτος ευνοούνται εξόφθαλμα, με ρυθμούς fast track και κάτω από το τραπέζι, τα συμφέροντά τους; Το να αριθμήσουμε τα σκάνδαλα στα οποία είναι αναμεμειγμένοι οι ως άνω επιφανείς μιντιάρχες είναι περιττό. Τα ΜΜΕ τους, λοιπόν, με μπροστάρηδες τα πρόθυμα τσιράκια τους, είναι αυτά που αναλαμβάνουν να υπνωτίσουν την κοινή γνώμη, να την πείσουν για την «πάταξη της ανομίας». 

Η αρχή έγινε με τους μετανάστες και την προκλητικά ονομαζόμενη αστυνομική επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Όπως διαβάζουμε στα δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, μέχρι τις 25/01/2013 είχαν προσαχθεί 73.100 μετανάστες, εκ των οποίων μόλις 4.352 δεν είχαν χαρτιά. Προσθέτοντας στα παραπάνω το συγκλονιστικό νούμερο των 59 συλλήψεων (μεταναστών και Ελλήνων) για άλλα αδικήματα όπως «κατοχή λαθραίων τσιγάρων, παρακώλυση κυκλοφορίας οχημάτων σε φωτεινούς σηματοδότες, παροχή καταλύματος σε μεγάλο αριθμό ατόμων και διευκόλυνση της παραμονής τους», γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι εφαρμόζεται ένα κυβερνητικά σχεδιασμένο κοινωνικό πογκρόμ με οδηγό την απόδοση συλλογικής ευθύνης. Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών επί υπουργίας Λοβέρδου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών επί Χρυσοχοΐδη σηματοδότησαν τη μετατόπιση της κρατικής πολιτικής προς την άκρα δεξιά και την υιοθέτηση της ατζέντας των, άρτι αφιχθέντων στην πολιτική σκηνή, νεοναζί της Χρυσής Αυγής. 

Τα φασιστικά αυτά καθάρματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μακρύ χέρι του κράτους, ένας παρακρατικός μηχανισμός που σκοπό έχει τη διάσπαση της εργατικής τάξης, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής οργής από τον συρφετό της πολιτικής και αστικής τάξης σε κομμάτια της δικής μας τάξης, όπως οι μετανάστες. Η «αντισυστημικότητά» τους περιορίζεται στο κυνήγι και το μαχαίρωμα ανυπεράσπιστων μεταναστών, στην εναντίωση σε απεργιακούς αγώνες ^[4] και στη λασπολόγηση ριζοσπαστικών πολιτικών κομματιών, από την αντιεξουσία/αναρχία μέχρι την αριστερά. Όταν όμως πρόκειται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών ^[5] ή «να πάρουν θέση» αναφορικά με διωκόμενους συνδικαλιστές και εργαζόμενους (όπως αυτοί του μετρό) ^[6], τότε τα παλικάρια με τα μούσκουλα βγαίνουν από το καβούκι του «αντισυστημικού» και σαν πραγματικοί γυμνοσάλιαγκες γίνονται κολαούζοι του συστήματος, του κράτους και του κεφαλαίου. 

 Στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, όπου στεγάζονται και οι καταλήψεις που δέχτηκαν την επίθεση του κράτους, παίζεται εδώ και καιρό ένα σημαντικό παιχνίδι. Η φτωχοποίηση και η υποβάθμιση αυτών των περιοχών δίνει την ευκαιρία σε μεγαλοκατασκευαστές, ντόπιους και μη, να υφαρπάξουν με ευτελή ποσά ολόκληρα τετράγωνα. Ο «πολύς» δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης έχει και αυτός τα συμφέροντά του. «Πέρα από τις δράσεις υπό άμεση χρηματοδότηση, στόχος είναι η Αθήνα να ενισχυθεί με πόρους και δομές μητροπολιτικού χαρακτήρα, ώστε να ωριμάσει προς υλοποίηση ένα 10ετές Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και να επιτευχθεί η χρηματοδότηση της Πρωτεύουσας, απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με πόρους ύψους €1,5 δις για την επόμενη προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ (2014-2020)», δήλωνε πριν από 6 μήνες. ^[7]

«Στα θέματα της ασφάλειας, που είναι πιστεύω το ζήτημα που απασχολεί περισσότερο τους κατοίκους της Αθήνας, είμαι πάρα πολύ οξύς και κατηγορηματικός, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των 18 μηνών», συνέχιζε. Για να δώσει το σύνθημα: «Υπάρχει δυστυχώς, στο 6ο διαμέρισμα κυρίως, μια κατάσταση που σε κάποιες όψεις της αγγίζει την ανομία… Αυτή η κατάσταση ανομίας στην πόλη πρέπει να αντιμετωπιστεί». Αφού, λοιπόν, επί χρόνια οι νεοναζί χρυσαυγίτες έκαναν τη βρώμικη δουλειά του κράτους, με αφετηρία τον Άγιο Παντελεήμονα, ήρθε η ώρα το τελευταίο να δείξει την πυγμή του, να έρθει ως το πριγκιπόπουλο πάνω στις μηχανές των ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ και, με τη συμβολή των ΜΑΤ-ΕΚΑΜ, να προσφέρει ασφάλεια στην πριγκίπισσα κοινωνία, αφού πρώτα έχει λεηλατήσει βάναυσα το σώμα της. Και όταν το κράτος αναλαμβάνει, το παρακράτος κυκλοφορεί στη σκιά, μέχρις ότου χρειαστεί να ξαναβγεί στην πρώτη γραμμή. Μέχρι τα επόμενα μέτρα, που δεν είναι μακριά και που οι Στουρνάρες του πολιτικού συστήματος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι «είναι για καλό μας», για την Ανάπτυξη, ρε γαμώτο! 

Στην πρώτη γραμμή της αντίστασης σε αυτά τα σχέδια κράτους-παρακράτους έστεκαν οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι στην περιοχή. Σε καιρούς που η ιδιώτευση, ο καταναλωτισμός, η επίδειξη νεοπλουτισμού στα σκυλάδικα και τα μπουζούκια, το lifestyle των Κωστόπουλων και των Λυμπέρηδων, το κιτς και η αποθέωση της μικροαστικής «κουλτούρας» και της αστικής ηθικής κυριαρχούσαν, οι καταλήψεις έστεκαν απελευθερωμένες από αυτόν τον «πολιτισμό». Έστεκαν απελευθερωμένες από το καπιταλιστικό τρίπτυχο «Δούλεψε-Κατανάλωσε-Πέθανε». Και μαζί τους απελευθερώθηκαν χιλιάδες άτομα που έμαθαν τι πάει να πει αντιεμπορευματικότητα στη δημιουργία, αλληλεγγύη στις κοινωνικές σχέσεις, συναίνεση στη λήψη αποφάσεων, οριζοντιότητα στις πολιτικές σχέσεις, αντίσταση στην καπιταλιστική καθημερινότητα, αντιφασισμός στην πράξη, δημιουργία ενός κόσμου αλλιώτικου, μέσα σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων και καπιταλιστικών ονειρώξεων. 

 Αυτές τις αξίες υιοθετούμε κι εμείς ως εργαζόμενοι/ες και άνεργοι/ες, ως επισφαλείς, ανασφάλιστοι, «μαύροι» και περιστασιακά εργαζόμενοι, ως μαχόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης. Πολλοί και πολλές από εμάς ήταν ζωτικά στοιχεία αυτών των καταλήψεων. Αλλά, και όσοι ή όσες δεν ήταν, μοιράζονταν και μοιράζονται κοινές αγωνίες, κοινή διάθεση για αγώνα, κοινή διάθεση για ζωή. Στους εργατικούς αγώνες σταθήκαμε δίπλα-δίπλα με τους «άνομους» των καταλήψεων, στις απεργίες πλαισιώσαμε από κοινού τα μπλοκ των σωματείων βάσης και των εργατικών συνελεύσεων, στις μάχες με τις δυνάμεις καταστολής βρεθήκαμε στο ίδιο οδόφραγμα, και στην ιδεολογική πάλη ενάντια στα αφεντικά και τα φερέφωνά τους μοιραστήκαμε πολλές φορές κοινό πολιτικό λόγο. Οι «άνομοι» καταληψίες δεν είναι εχθρός της εργατικής τάξης· αντίθετα, είναι μέρος της, εργαζόμενοι και άνεργοι, μέρος του αγώνα ενάντια στην συνεχιζόμενη κοινωνική λεηλασία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο σημαδεύουν τις καταλήψεις: γιατί στοχεύουν στα μυαλά μας, στα μυαλά όλων των εκμεταλλευμένων. 

 Ο ίδιος ανώνυμος κυβερνητικός, στους NY Times 

Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.) 

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων του κλάδο του επισιτισμού (Σ.Σ.Μ)

Σωματείο Βάσης Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων (ΣΩ.Β.Α) 

Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ (Κατάληψη ΕΣΗΕΑ) 

Συνέλευση Βάσης Τεχνικών Κινηματογράφου & Τηλεόρασης (Συ.Βα.Τε.Κ.Τ.) 

Πρωτοβουλία εργαζομένων στους χώρους του μετρό “Ταξικό Μέτωπο” 

Συνέλευση Συνδικαλιστών Βάσης Λοιπών Επαγγελμάτων