Τοποθέτηση της συνέλευσης “Σωματείων Βάσης, Εργατικών Συνελεύσεων και, Συνδικαλιστών Βάσης” για την καταστολή των κατειλημμένων και αυτο-οργανωμένων χώρων.
Στις 20/12/2012, οι αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν στην κατάληψη Villa Amalias και συλλαμβάνουν 8 άτομα. Λίγες μέρες αργότερα, στις 28/12, μπαίνουν στην ΑΣΟΕΕ, συλλαμβάνοντας ταυτόχρονα 17 μετανάστες. Στις 9/01/2013, εκκενώνουν και την κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά πραγματοποιώντας 7 συλλήψεις. Είχε προηγηθεί γιγαντιαία επιχείρηση με ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, ελικόπτερα και ΕΚΑΜ ενάντια στην ανακατάληψη που είχε πραγματοποιηθεί την ίδια μέρα στη Villa Amalias: 93 σύντροφοι/ισσες συνελήφθησαν. Στις 15/01/2013, στόχος γίνεται η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, η οποία δέχεται και αυτή την επίθεση του αστυνομικού στρατού. Τα ΕΚΑΜ έχουν γίνει πλέον συνηθισμένη εικόνα στους τηλεοπτικούς δέκτες.
Σε τι αφορούν όμως όλα αυτά μια συνέλευση εργατικών συλλογικοτήτων, σωματείων και συνδικαλιστών βάσης; – θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς.
“Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί και με άλλες ομάδες, μεταξύ των οποίων μαχητικά συνδικάτα που μπορούν να εμποδίσουν τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά για αντιδημοφιλείς οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας.”
Ανώνυμος κυβερνητικός, στους New York Times. [1]
Η παραπάνω δήλωση κυβερνητικού στελέχους που «επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του» δημοσιεύθηκε στους NY Times ακριβώς ένα μήνα μετά την εκκένωση της Villa Amalias. Λίγες μέρες, άλλωστε, πριν από την εκκένωση, ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δώσει τον τόνο για ό,τι θα ακολουθούσε, αναφερόμενος τότε στις απεργίες και τις καταλήψεις στην τοπική αυτοδιοίκηση: «Είμαστε όμηροι 100 συνδικαλιστών τραμπούκων… Οι προνομιούχοι τρομοκρατούν γιατί χάνουν τα προνόμιά τους. Να είναι σίγουροι ότι θα τα χάσουν… Εμείς προχωράμε, και να θυμίσω κάτι που είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου: “Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες”…». [2]
Την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, η τρικομματική κυβέρνηση αποφάσιζε την επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό, ώστε να σπάσει η απεργία τους που κρατούσε μέρες. Μας έβγαλε έτσι από τον κόπο να εξηγήσουμε περαιτέρω γιατί οι παραπάνω δηλώσεις σημαίνουν απλά, λιτά και κατανοητά ότι η ρητορική περί «ανομίας» –που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον υπουργό ΠροΠο Δένδια– αφορά όχι μόνο καταληψίες, μικροπωλητές και αναρχικούς, αλλά οποιονδήποτε τολμά να διαφωνεί με τις «οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις που ζητούν οι δανειστές της Ελλάδας». «Ο νόμος θα εφαρμοστεί», δήλωσε εμφατικά ο υπουργός Ανάπτυξης Χατζηδάκης αναφορικά με την επιστράτευση στο μετρό.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να παραθέσουμε άλλα αποφθέγματα ή παραδείγματα για να γίνει κατανοητή η στρατηγική της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου το 2010 μέχρι και σήμερα, η επίθεση στην εργατική τάξη και την κοινωνία είναι συνολική και ανηλεής. Όλο και περισσότερος κόσμος τρέφεται από τα σκουπίδια, οι αυτοκτονίες πλέον δεν αναφέρονται καν στα δελτία ειδήσεων, οι άστεγοι δεν κινούν πια βλέμματα περιέργειας, βασικά αγαθά έχουν γίνει είδη πολυτελείας, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών χτίστηκαν και συνεχίζουν να χτίζονται, μετανάστες μαχαιρώνονται, ξυλοκοπούνται και δολοφονούνται [3] καθημερινά από αποθρασυμένους φασίστες, κακοποιημένες κοπέλες που εξαναγκάζονται σε πορνεία διαπομπεύονται χωρίς έλεος από υπουργούς και ΜΜΕ. Η ανεργία αυξάνεται με δραματικούς ρυθμούς, ο εργασιακός μεσαίωνας επιβάλλεται με μισθούς στα όρια της επιβίωσης και την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και επιδομάτων, η επισφάλεια και η «μαύρη» εργασία γίνονται κανόνας ενώ οι συντάξεις σε λίγο καιρό θα αποτελούν μία μακρινή ανάμνηση…
Απέναντι σε αυτόν τον ορυμαγδό η πολυπόθητη για τους κρατούντες κοινωνική συναίνεση έχει για τα καλά διαρραγεί. Την επίφαση διαλόγου με την κοινωνία έχει αντικαταστήσει ένα κράτος έκτακτης ανάγκης. Η «τάξη και η ασφάλεια» πλανώνται σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια όσων πια περισσεύουν από την καπιταλιστική μηχανή, όσων τολμάνε και ονειρεύονται έναν κόσμο έξω από το πλαίσιο νομιμότητας που γίνεται λάστιχο κατά το δοκούν από το συγκεκριμένο καθεστώς – όσων εν τέλει τολμάνε να κουνηθούν.
Το έδαφος στρώνεται συστηματικά μέσα από τα ΜΜΕ, όπου φερέφωνα και έμμισθοι κονδυλοφόροι γρυλίζουν ενάντια σε απεργούς που εμποδίζουν την «ομαλή» καπιταλιστική ροή, σε «βολεμένους» συνδικαλιστές, σε ολόκληρους τομείς εργαζομένων, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, σε «άνομους» αντιεξουσιαστές, σε μετανάστες που «βρωμίζουν την πόλη», σε οροθετικές ιερόδουλες, στους κατοίκους της Χαλκιδικής που εναντιώνονται στη λεηλασία της περιοχής τους, σε οτιδήποτε εν τέλει δεν συνάδει με τον μονόδρομο των μνημονίων και της κοινωνικής φτωχοποίησης. Και πώς να μην το κάνουν, άραγε, οι διάφοροι Μπόμπολες, Αλαφούζοι, Βαρδινογιάννηδες, Αναστασιάδηδες κ.α., όταν αποτελούν συστατικό κομμάτι της αστικής τάξης, όταν σε αγαστή συνεργασία με το κράτος ευνοούνται εξόφθαλμα, με ρυθμούς fast track και κάτω από το τραπέζι, τα συμφέροντά τους; Το να αριθμήσουμε τα σκάνδαλα στα οποία είναι αναμεμειγμένοι οι ως άνω επιφανείς μιντιάρχες είναι περιττό. Τα ΜΜΕ τους, λοιπόν, με μπροστάρηδες τα πρόθυμα τσιράκια τους, είναι αυτά που αναλαμβάνουν να υπνωτίσουν την κοινή γνώμη, να την πείσουν για την «πάταξη της ανομίας».
Η αρχή έγινε με τους μετανάστες και την προκλητικά ονομαζόμενη αστυνομική επιχείρηση «Ξένιος Ζευς». Όπως διαβάζουμε στα δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ, μέχρι τις 25/01/2013 είχαν προσαχθεί 73.100 μετανάστες, εκ των οποίων μόλις 4.352 δεν είχαν χαρτιά. Προσθέτοντας στα παραπάνω το συγκλονιστικό νούμερο των 59 συλλήψεων (μεταναστών και Ελλήνων) για άλλα αδικήματα όπως «κατοχή λαθραίων τσιγάρων, παρακώλυση κυκλοφορίας οχημάτων σε φωτεινούς σηματοδότες, παροχή καταλύματος σε μεγάλο αριθμό ατόμων και διευκόλυνση της παραμονής τους», γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι εφαρμόζεται ένα κυβερνητικά σχεδιασμένο κοινωνικό πογκρόμ με οδηγό την απόδοση συλλογικής ευθύνης. Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών επί υπουργίας Λοβέρδου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών επί Χρυσοχοΐδη σηματοδότησαν τη μετατόπιση της κρατικής πολιτικής προς την άκρα δεξιά και την υιοθέτηση της ατζέντας των, άρτι αφιχθέντων στην πολιτική σκηνή, νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Τα φασιστικά αυτά καθάρματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά το μακρύ χέρι του κράτους, ένας παρακρατικός μηχανισμός που σκοπό έχει τη διάσπαση της εργατικής τάξης, την ανακατεύθυνση της κοινωνικής οργής από τον συρφετό της πολιτικής και αστικής τάξης σε κομμάτια της δικής μας τάξης, όπως οι μετανάστες. Η «αντισυστημικότητά» τους περιορίζεται στο κυνήγι και το μαχαίρωμα ανυπεράσπιστων μεταναστών, στην εναντίωση σε απεργιακούς αγώνες [4] και στη λασπολόγηση ριζοσπαστικών πολιτικών κομματιών, από την αντιεξουσία/αναρχία μέχρι την αριστερά. Όταν όμως πρόκειται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εφοπλιστών [5] ή «να πάρουν θέση» αναφορικά με διωκόμενους συνδικαλιστές και εργαζόμενους (όπως αυτοί του μετρό) [6], τότε τα παλικάρια με τα μούσκουλα βγαίνουν από το καβούκι του «αντισυστημικού» και σαν πραγματικοί γυμνοσάλιαγκες γίνονται κολαούζοι του συστήματος, του κράτους και του κεφαλαίου.
Στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου, όπου στεγάζονται και οι καταλήψεις που δέχτηκαν την επίθεση του κράτους, παίζεται εδώ και καιρό ένα σημαντικό παιχνίδι. Η φτωχοποίηση και η υποβάθμιση αυτών των περιοχών δίνει την ευκαιρία σε μεγαλοκατασκευαστές, ντόπιους και μη, να υφαρπάξουν με ευτελή ποσά ολόκληρα τετράγωνα. Ο «πολύς» δήμαρχος Αθηναίων Καμίνης έχει και αυτός τα συμφέροντά του. «Πέρα από τις δράσεις υπό άμεση χρηματοδότηση, στόχος είναι η Αθήνα να ενισχυθεί με πόρους και δομές μητροπολιτικού χαρακτήρα, ώστε να ωριμάσει προς υλοποίηση ένα 10ετές Αναπτυξιακό Πρόγραμμα και να επιτευχθεί η χρηματοδότηση της Πρωτεύουσας, απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με πόρους ύψους €1,5 δις για την επόμενη προγραμματική περίοδο του ΕΣΠΑ (2014-2020)», δήλωνε πριν από 6 μήνες. [7]
«Στα θέματα της ασφάλειας, που είναι πιστεύω το ζήτημα που απασχολεί περισσότερο τους κατοίκους της Αθήνας, είμαι πάρα πολύ οξύς και κατηγορηματικός, καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών των 18 μηνών», συνέχιζε. Για να δώσει το σύνθημα: «Υπάρχει δυστυχώς, στο 6ο διαμέρισμα κυρίως, μια κατάσταση που σε κάποιες όψεις της αγγίζει την ανομία… Αυτή η κατάσταση ανομίας στην πόλη πρέπει να αντιμετωπιστεί». Αφού, λοιπόν, επί χρόνια οι νεοναζί χρυσαυγίτες έκαναν τη βρώμικη δουλειά του κράτους, με αφετηρία τον Άγιο Παντελεήμονα, ήρθε η ώρα το τελευταίο να δείξει την πυγμή του, να έρθει ως το πριγκιπόπουλο πάνω στις μηχανές των ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ και, με τη συμβολή των ΜΑΤ-ΕΚΑΜ, να προσφέρει ασφάλεια στην πριγκίπισσα κοινωνία, αφού πρώτα έχει λεηλατήσει βάναυσα το σώμα της. Και όταν το κράτος αναλαμβάνει, το παρακράτος κυκλοφορεί στη σκιά, μέχρις ότου χρειαστεί να ξαναβγεί στην πρώτη γραμμή. Μέχρι τα επόμενα μέτρα, που δεν είναι μακριά και που οι Στουρνάρες του πολιτικού συστήματος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι «είναι για καλό μας», για την Ανάπτυξη, ρε γαμώτο!
Στην πρώτη γραμμή της αντίστασης σε αυτά τα σχέδια κράτους-παρακράτους έστεκαν οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι στην περιοχή. Σε καιρούς που η ιδιώτευση, ο καταναλωτισμός, η επίδειξη νεοπλουτισμού στα σκυλάδικα και τα μπουζούκια, το lifestyle των Κωστόπουλων και των Λυμπέρηδων, το κιτς και η αποθέωση της μικροαστικής «κουλτούρας» και της αστικής ηθικής κυριαρχούσαν, οι καταλήψεις έστεκαν απελευθερωμένες από αυτόν τον «πολιτισμό». Έστεκαν απελευθερωμένες από το καπιταλιστικό τρίπτυχο «Δούλεψε-Κατανάλωσε-Πέθανε». Και μαζί τους απελευθερώθηκαν χιλιάδες άτομα που έμαθαν τι πάει να πει αντιεμπορευματικότητα στη δημιουργία, αλληλεγγύη στις κοινωνικές σχέσεις, συναίνεση στη λήψη αποφάσεων, οριζοντιότητα στις πολιτικές σχέσεις, αντίσταση στην καπιταλιστική καθημερινότητα, αντιφασισμός στην πράξη, δημιουργία ενός κόσμου αλλιώτικου, μέσα σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων και καπιταλιστικών ονειρώξεων.
Αυτές τις αξίες υιοθετούμε κι εμείς ως εργαζόμενοι/ες και άνεργοι/ες, ως επισφαλείς, ανασφάλιστοι, «μαύροι» και περιστασιακά εργαζόμενοι, ως μαχόμενο κομμάτι της εργατικής τάξης. Πολλοί και πολλές από εμάς ήταν ζωτικά στοιχεία αυτών των καταλήψεων. Αλλά, και όσοι ή όσες δεν ήταν, μοιράζονταν και μοιράζονται κοινές αγωνίες, κοινή διάθεση για αγώνα, κοινή διάθεση για ζωή. Στους εργατικούς αγώνες σταθήκαμε δίπλα-δίπλα με τους «άνομους» των καταλήψεων, στις απεργίες πλαισιώσαμε από κοινού τα μπλοκ των σωματείων βάσης και των εργατικών συνελεύσεων, στις μάχες με τις δυνάμεις καταστολής βρεθήκαμε στο ίδιο οδόφραγμα, και στην ιδεολογική πάλη ενάντια στα αφεντικά και τα φερέφωνά τους μοιραστήκαμε πολλές φορές κοινό πολιτικό λόγο. Οι «άνομοι» καταληψίες δεν είναι εχθρός της εργατικής τάξης· αντίθετα, είναι μέρος της, εργαζόμενοι και άνεργοι, μέρος του αγώνα ενάντια στην συνεχιζόμενη κοινωνική λεηλασία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο σημαδεύουν τις καταλήψεις: γιατί στοχεύουν στα μυαλά μας, στα μυαλά όλων των εκμεταλλευμένων.
Η κρατική καταστολή των καταλήψεων θα μας βρει απέναντί της. Η απάντηση στην επίθεση στους αυτοοργανωμένους χώρους είναι υπόθεση όλων μας, όχι μόνο των συντρόφων/ισσών που τις διαχειρίζονται αλλά όλων των καταπιεσμένων, όλων αυτών που νιώθουν ότι βάλλονται από το κράτος και το κεφάλαιο.
“Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε νέους νόμους ή να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις, όταν οι νόμοι παραβιάζονται; Είναι καιρός να βάλουμε το σπίτι μας σε τάξη.”
Ο ίδιος ανώνυμος κυβερνητικός, στους NY Times
Στην «τάξη» που ονειρεύονται, αντιπαραθέτουμε τα συμφέροντα της δικής μας τάξης, της εργατικής.
Σωματεία Βάσης, Εργατικές Συνελεύσεις, Συνδικαλιστές Βάσης
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.)
Συνέλευση Βάσης Τεχνικών Κινηματογράφου & Τηλεόρασης (Συ.Βα.Τε.Κ.Τ.)
Πρωτοβουλία εργαζομένων στους χώρους του μετρό “Ταξικό Μέτωπο”
Συνέλευση Συνδικαλιστών Βάσης Λοιπών Επαγγελμάτων
3 Στις 17/01/2013, ο Σεχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε την ώρα που πήγαινε με το ποδήλατό του στη δουλειά του, βλ. εδώ
4 Χρυσή Αυγή Μαγνησίας: «Η πρόταση της Ελληνικής Χαλυβουργίας προς τους εργαζομένους ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά. Ασφαλώς, είναι απολύτως δυσάρεστο να μειώνονται οι αποδοχές των εργαζομένων, ωστόσο το περιορισμένο χρονικό διάστημα ισχύος του πενταώρου αποδεικνύει ότι η εργοδοσία δεν επιθυμεί να προβεί σε απολύσεις»,βλ. εδώ