Category: Εργατικά

Σίγουρα, δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν ακούσαμε την είδηση: “Στις 7 περίπου το απόγευμα (13/02) και ενώ είχε αρχίσει η Συνέλευση, δύο ένστολοι αστυνομικοί παρουσιάστηκαν στην είσοδο των γραφείων του σωματείου, διέκοψαν την διαδικασία και ρώτησαν αν εκεί διεξάγεται η Συνέλευση του Συντονισμού“, αναφέρει σε ανακοίνωση καταγγελίας ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. 

“Στη δικαιολογημένη αντίδραση των συναδέλφων απάντησαν ότι γνώριζαν ήδη ότι επρόκειτο για Συνέλευση εργαζομένων και όχι για συγκέντρωση αλλά παρόλα αυτά δήλωσαν ότι είχαν εντολή να διερευνήσουν αν τίθενται ζητήματα «τάξης και ασφάλειας»!“, συνεχίζει η ανακοίνωση. 

Το έχουμε ήδη επισημάνει, ο “Ξένιος Δίας”, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, η καταστολή των καταλήψεων και των αυτο-οργανωμένων χώρων, η επιστράτευση των απεργών του Μετρό και των ναυτεργατών, καθώς και η ιδεολογική ομπρέλα που προσφέρουν τα ΜΜΕ σε όλα τα παραπάνω, είναι στοχευμένες – και με ακολουθία – πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Σκοπό έχουν την ακόμα πιο βαθειά φτωχοποίηση της κοινωνίας και δεν θα σταματήσουν αν δεν καταφέρουν την ολοκληρωτική εξαθλίωσή της.  Ο δρόμος για να το πετύχουν αυτό περνάει μέσα από τη διαρκή, φυσική και ιδεολογική, καταστολή οποιουδήποτε κοινωνικού κομματιού δεν ταιριάζει στα παραπάνω σχέδια. Η περιστολή όλων των πολιτικών-κοινωνικών-εργατικών κεκτημένων είναι ο άμεσος στόχος τους.

Σε αυτό τα πλαίσιο, επεκτείνεται και στα σωματεία η εφαρμογή του δόγματος “τάξη και ασφάλεια”, μέσω της εισβολής αστυνομικών σε συνελεύσεις τους. Σκοπός τους είναι ο ασφυκτικός έλεγχος οποιουδήποτε μορφώματος/συλλογικότητας/σωματείου έχει ως αναφορά την οργάνωση των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό το λόγο, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον “Συντονισμό”. 

Κάλεσμα των απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis:

Μπορεί ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής να ισχυρίζεται εδώ κι ένα χρόνο ότι δεν έχει χρήματα να πληρώσει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που οφείλει στους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, αλλά για τη διοργάνωση πανάκριβων εκδηλώσεων, όπως αυτή της Eurovision, φαίνεται ότι τα βρίσκει.

Η τελευταία μανούβρα του Ανδρέα Κουρή, να αναλάβει την διοργάνωση άλλης μίας φιέστας –αυτή τη φορά της Eurovision– και μάλιστα με απευθείας ανάθεση από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΡΤ, γεννάει πολλά ερωτήματα και παράλληλα προκαλεί. Πρώτα απ’ όλους, προκαλεί εμάς τους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι το ποιόν του εργοδότη Ανδρέα Κουρή. Ο οποίος, ως «επιτυχημένος επιχειρηματίας» και ιδιοκτήτης του ομίλου MAD, από τότε που εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, πριν από 3 χρόνια, κατάφερε να κλείσει 13 καταστήματα, να βάλει την επιχείρηση στο Άρθρο 99 και να απολύσει 180 εργαζόμενους. Σχεδόν στους μισούς από αυτούς αρνείται μέχρι και σήμερα να καταβάλει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, με το σύνολο των οφειλόμενων να ξεπερνάει τα 600.000 ευρώ.

Απέναντι στην επιχειρούμενη ληστεία των μισθών και των αποζημιώσεών μας, αποφασίσαμε να αντιδράσουμε. Για περισσότερο από ένα χρόνο δίνουμε έναν αμείωτο σε ένταση αγώνα, στο δρόμο και στα δικαστήρια, έχοντας αποφασίσει να μη χαρίσουμε ούτε μια σταγόνα από τον ιδρώτα μας στον Ανδρέα Κουρή. Με την πραγματοποίηση περίπου 60 συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, με τη συμπαράσταση σωματείων και συλλογικοτήτων, έξω από τα καταστήματα των Metropolis που είχαν απομείνει (στην Πανεπιστημίου, στο Χαλάνδρι, στη Θεσσαλονίκη και στο Mall, όπου πραγματοποιήθηκε και πορεία μέσα στο εμπορικό κέντρο), στο σημερινό κατάστημα της Σταδίου, στα γραφεία της επιχείρησης, στην Επιθεώρηση Εργασίας, έξω από τις δικαστικές αίθουσες, αλλά και έξω από μία ακόμη φιέστα του Ανδρέα Κουρή, τα βραβεία MAD. Και, μέχρι στιγμής, έχοντας πετύχει την καταδίκη του Ανδρέα Κουρή σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800€.

Αντιλαμβανόμενοι ότι το χρηματικό ποσό που οφείλει ο Ανδρέας Κουρής σε εμάς τους απολυμένους σχεδόν ισοδυναμεί με αυτό που απαιτείται για την πανάκριβη διοργάνωση της Eurovision, καθώς και ότι, επενδύοντας αυτά τα χρήματα –που παρακρατεί παράνομα από εμάς– στη διοργάνωση μίας ακόμη φιέστας (μετά την περσινή διοργάνωση των βραβείων MAD) o Ανδρέας Κουρής αποσκοπεί να αυγατίσει την περιουσία του στην πλάτη μας, θεωρούμε άκρως προκλητική και θρασύτατη τη συγκεκριμένη του ενέργεια.

Η διοργάνωση της Eurovision δεν αποτελεί πρόκληση μόνο για εμάς τους απολυμένους των Metropolis. Η απευθείας ανάθεση του ελληνικού τελικού της Eurovision από την ΕΡΤ στο MAD TV του Ανδρέα Κουρή αποτελεί πρόκληση για όλους τους εργαζόμενους που αυτή τη στιγμή υποφέρουν κάτω από την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας. Διότι, πέρα από την εμμονή στη διοργάνωση ενός τέτοιου πολυδάπανου διαγωνισμού την ώρα που ο κόσμος πεινάει, το γεγονός ότι ένας κρατικός φορέας τον παραχωρεί δωρεάν (μαζί με ένα κομμάτι των κερδών) σε έναν ιδιώτη, για τον οποίο εδώ και καιρό βουίζει ολόκληρη η αγορά για τις τεράστιες οφειλές του προς το Δημόσιο, τους εργαζόμενους και πληθώρα άλλων πιστωτών, αποδεικνύει ότι η περιβόητη διαπλοκή, αντίθετα από τις βαρύγδουπες εξαγγελίες, ζει και βασιλεύει!

Κάλεσμα των απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis:

Μπορεί ο επιχειρηματίας Ανδρέας Κουρής να ισχυρίζεται εδώ κι ένα χρόνο ότι δεν έχει χρήματα να πληρώσει τους μισθούς και τις αποζημιώσεις που οφείλει στους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, αλλά για τη διοργάνωση πανάκριβων εκδηλώσεων, όπως αυτή της Eurovision, φαίνεται ότι τα βρίσκει.

Η τελευταία μανούβρα του Ανδρέα Κουρή, να αναλάβει την διοργάνωση άλλης μίας φιέστας –αυτή τη φορά της Eurovision– και μάλιστα με απευθείας ανάθεση από το διοικητικό συμβούλιο της ΕΡΤ, γεννάει πολλά ερωτήματα και παράλληλα προκαλεί. Πρώτα απ’ όλους, προκαλεί εμάς τους απολυμένους των καταστημάτων Metropolis, που γνωρίζουμε από πρώτο χέρι το ποιόν του εργοδότη Ανδρέα Κουρή. Ο οποίος, ως «επιτυχημένος επιχειρηματίας» και ιδιοκτήτης του ομίλου MAD, από τότε που εξαγόρασε την αλυσίδα καταστημάτων Metropolis, πριν από 3 χρόνια, κατάφερε να κλείσει 13 καταστήματα, να βάλει την επιχείρηση στο Άρθρο 99 και να απολύσει 180 εργαζόμενους. Σχεδόν στους μισούς από αυτούς αρνείται μέχρι και σήμερα να καταβάλει δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, με το σύνολο των οφειλόμενων να ξεπερνάει τα 600.000 ευρώ.

Απέναντι στην επιχειρούμενη ληστεία των μισθών και των αποζημιώσεών μας, αποφασίσαμε να αντιδράσουμε. Για περισσότερο από ένα χρόνο δίνουμε έναν αμείωτο σε ένταση αγώνα, στο δρόμο και στα δικαστήρια, έχοντας αποφασίσει να μη χαρίσουμε ούτε μια σταγόνα από τον ιδρώτα μας στον Ανδρέα Κουρή. Με την πραγματοποίηση περίπου 60 συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, με τη συμπαράσταση σωματείων και συλλογικοτήτων, έξω από τα καταστήματα των Metropolis που είχαν απομείνει (στην Πανεπιστημίου, στο Χαλάνδρι, στη Θεσσαλονίκη και στο Mall, όπου πραγματοποιήθηκε και πορεία μέσα στο εμπορικό κέντρο), στο σημερινό κατάστημα της Σταδίου, στα γραφεία της επιχείρησης, στην Επιθεώρηση Εργασίας, έξω από τις δικαστικές αίθουσες, αλλά και έξω από μία ακόμη φιέστα του Ανδρέα Κουρή, τα βραβεία MAD. Και, μέχρι στιγμής, έχοντας πετύχει την καταδίκη του Ανδρέα Κουρή σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800€.

Αντιλαμβανόμενοι ότι το χρηματικό ποσό που οφείλει ο Ανδρέας Κουρής σε εμάς τους απολυμένους σχεδόν ισοδυναμεί με αυτό που απαιτείται για την πανάκριβη διοργάνωση της Eurovision, καθώς και ότι, επενδύοντας αυτά τα χρήματα –που παρακρατεί παράνομα από εμάς– στη διοργάνωση μίας ακόμη φιέστας (μετά την περσινή διοργάνωση των βραβείων MAD) o Ανδρέας Κουρής αποσκοπεί να αυγατίσει την περιουσία του στην πλάτη μας, θεωρούμε άκρως προκλητική και θρασύτατη τη συγκεκριμένη του ενέργεια.

Η διοργάνωση της Eurovision δεν αποτελεί πρόκληση μόνο για εμάς τους απολυμένους των Metropolis. Η απευθείας ανάθεση του ελληνικού τελικού της Eurovision από την ΕΡΤ στο MAD TV του Ανδρέα Κουρή αποτελεί πρόκληση για όλους τους εργαζόμενους που αυτή τη στιγμή υποφέρουν κάτω από την εφαρμογή των σκληρών μέτρων λιτότητας. Διότι, πέρα από την εμμονή στη διοργάνωση ενός τέτοιου πολυδάπανου διαγωνισμού την ώρα που ο κόσμος πεινάει, το γεγονός ότι ένας κρατικός φορέας τον παραχωρεί δωρεάν (μαζί με ένα κομμάτι των κερδών) σε έναν ιδιώτη, για τον οποίο εδώ και καιρό βουίζει ολόκληρη η αγορά για τις τεράστιες οφειλές του προς το Δημόσιο, τους εργαζόμενους και πληθώρα άλλων πιστωτών, αποδεικνύει ότι η περιβόητη διαπλοκή, αντίθετα από τις βαρύγδουπες εξαγγελίες, ζει και βασιλεύει!

Update 19:00 Σύμφωνα με πληροφορίες της συνέλευσής μας, την ώρα που οι δημοσιογράφοι αποχωρούσαν από το Υπουργείο Εσωτερικών, άνθρωπος του υπουργείου τους ζήτησε να μην φύγουν, αλλά να περιμένουν για να πάρουν πλάνα από το εσωτερικό του υπουργείου. Την ώρα που περίμεναν, άνθρωπος της ασφάλειας του υπουργείου τους έλεγε ότι δεν έχουν γίνει ζημιές, παρά μόνο ένα πεσμένο ντοσιέ και 2 καρέκλες και αυτά πάνω στην ένταση της αποχώρησης των διαμαρτυρόμενων. Όταν αρκετά λεπτά μετά – και ύστερα από διαμαρτυρία για την καθυστέρηση – οι δημοσιογράφοι εισήλθαν εντός του γραφείου, αντίκρυσαν ένα σκηνικό διαφορετικό, με πολλές αναποδογυρισμένες καρέκλες, φακέλους και άλλα αντικείμενα. Τα συμπεράσματα εύλογα…

“Η «Συνέλευση ανέργων/εργαζομένων στην κοινωφελή εργασία» και το «Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων σε ΜΚΟ» καλούσαμε σήμερα τους εργαζόμενους στα 5μηνα κοινωφελή προγράμματα σε στάση εργασίας (12:00-15:00) και συγκέντρωση στην Επιθεώρηση Εργασίας στην Σταδίου, για να διαμαρτυρηθούμε για την μη αναγνώριση βασικών εργατικών δικαιωμάτων από τις ΜΚΟ και τους φορείς για τους οποίους δουλεύουμε, που σιγοντάρει με τη στάση της το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Δεν καταφέραμε όμως να προχωρήσουμε στην παρέμβαση που είχαμε σχεδιάσει, μέσω μαζικών καταγγελιών από εργαζόμενους στην Επιθεώρηση, αφού στις 12:00 που συγκεντρωθήκαμε στην Σταδίου 29 μας εμπόδιζαν αστυνομικές δυνάμεις που προχωρούσαν την ίδια στιγμή σε μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.

Φωτογραφία από @dromografos

Τα μέλη του ΠΑΜΕ που είχαν πραγματοποιήσει νωρίτερα συμβολική κατάληψη στο παράρτημα του Υπουργείο Εργασίας (στεγάζεται στο ίδιο κτίριο), διαμαρτυρόμενοι για την αντεργατική και αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης, δέχτηκαν κι αυτά την αστυνομική καταστολή που εξαπολύεται τελευταία ενάντια σε οποιαδήποτε κοινωνικό κομμάτι διαμαρτύρεται και αντιστέκεται στη σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που μας επιβάλλονται.

Η Συνέλευση μας στάθηκε στο πλάι των αγωνιζόμενων εργατών και συνδικαλιστών, αντιστεκόμενοι/ες με τη φυσική μας παρουσία στη βίαιη επιχείρηση των ΜΑΤ, που με χημικά, γκλομπς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης προσπαθούσαν να απομακρύνουν τους συγκεντρωμένους έτσι ώστε να οδηγήσουν τους συλληφθέντες στην ΓΑΔΑ, ενώ φωνάζαμε και συνθήματα αλληλεγγύης και καταγγελίας της αστυνομικής βαρβαρότητας που οδήγησε στον τραυματισμό διαδηλωτών.

Ενημερώνουμε επίσης ότι σημερινή συνέλευση των εργαζόμενων στην κοινωφελή εργασία θα πραγματοποιηθεί στις 19:00 στο Αυτόνομο Στέκι”

Update 19:00 Σύμφωνα με πληροφορίες της συνέλευσής μας, την ώρα που οι δημοσιογράφοι αποχωρούσαν από το Υπουργείο Εσωτερικών, άνθρωπος του υπουργείου τους ζήτησε να μην φύγουν, αλλά να περιμένουν για να πάρουν πλάνα από το εσωτερικό του υπουργείου. Την ώρα που περίμεναν, άνθρωπος της ασφάλειας του υπουργείου τους έλεγε ότι δεν έχουν γίνει ζημιές, παρά μόνο ένα πεσμένο ντοσιέ και 2 καρέκλες και αυτά πάνω στην ένταση της αποχώρησης των διαμαρτυρόμενων. Όταν αρκετά λεπτά μετά – και ύστερα από διαμαρτυρία για την καθυστέρηση – οι δημοσιογράφοι εισήλθαν εντός του γραφείου, αντίκρυσαν ένα σκηνικό διαφορετικό, με πολλές αναποδογυρισμένες καρέκλες, φακέλους και άλλα αντικείμενα. Τα συμπεράσματα εύλογα…

“Η «Συνέλευση ανέργων/εργαζομένων στην κοινωφελή εργασία» και το «Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων σε ΜΚΟ» καλούσαμε σήμερα τους εργαζόμενους στα 5μηνα κοινωφελή προγράμματα σε στάση εργασίας (12:00-15:00) και συγκέντρωση στην Επιθεώρηση Εργασίας στην Σταδίου, για να διαμαρτυρηθούμε για την μη αναγνώριση βασικών εργατικών δικαιωμάτων από τις ΜΚΟ και τους φορείς για τους οποίους δουλεύουμε, που σιγοντάρει με τη στάση της το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Δεν καταφέραμε όμως να προχωρήσουμε στην παρέμβαση που είχαμε σχεδιάσει, μέσω μαζικών καταγγελιών από εργαζόμενους στην Επιθεώρηση, αφού στις 12:00 που συγκεντρωθήκαμε στην Σταδίου 29 μας εμπόδιζαν αστυνομικές δυνάμεις που προχωρούσαν την ίδια στιγμή σε μαζικές συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ.

Φωτογραφία από @dromografos

Τα μέλη του ΠΑΜΕ που είχαν πραγματοποιήσει νωρίτερα συμβολική κατάληψη στο παράρτημα του Υπουργείο Εργασίας (στεγάζεται στο ίδιο κτίριο), διαμαρτυρόμενοι για την αντεργατική και αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης, δέχτηκαν κι αυτά την αστυνομική καταστολή που εξαπολύεται τελευταία ενάντια σε οποιαδήποτε κοινωνικό κομμάτι διαμαρτύρεται και αντιστέκεται στη σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς που μας επιβάλλονται.

Η Συνέλευση μας στάθηκε στο πλάι των αγωνιζόμενων εργατών και συνδικαλιστών, αντιστεκόμενοι/ες με τη φυσική μας παρουσία στη βίαιη επιχείρηση των ΜΑΤ, που με χημικά, γκλομπς και χειροβομβίδες κρότου λάμψης προσπαθούσαν να απομακρύνουν τους συγκεντρωμένους έτσι ώστε να οδηγήσουν τους συλληφθέντες στην ΓΑΔΑ, ενώ φωνάζαμε και συνθήματα αλληλεγγύης και καταγγελίας της αστυνομικής βαρβαρότητας που οδήγησε στον τραυματισμό διαδηλωτών.

Ενημερώνουμε επίσης ότι σημερινή συνέλευση των εργαζόμενων στην κοινωφελή εργασία θα πραγματοποιηθεί στις 19:00 στο Αυτόνομο Στέκι”

“Πέμπτη 17 Ιανουαρίου – Παρασκευή 25 Ιανουαρίου. Εννέα μέρες που σημάδεψαν τον κόσμο του Μετρό. Ξεκινώντας η απεργία την Πέμπτη σίγουρα ελάχιστοι, ίσως και κανένας, θα φανταζόντουσαν τις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν. Η περίφημη απεργία διαρκείας που τόσες και τόσες φορές ακουγόταν από τα χείλη των εκλεγμένων μελών του σωματείου αλλά και σε επίσημες ανακοινώσεις, είχε επιτέλους ξεκινήσει.

Τα προβλήματα που υπήρχαν στο εσωτερικό του σωματείου αλλά και η γενικότερη απογοήτευση μεταξύ μας είχαν σαν αποτέλεσμα να φαντάζει δεδομένη η εφαρμογή του ενιαίου φτωχολογίου. Για αυτό και η απεργία δεν ξεκίνησε με την απαραίτητη δυναμική. Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν όλο και περισσότεροι συνάδελφοι έμπαιναν στον αγώνα, συμμετείχαν στις συγκεντρώσεις στο αμαξοστάσιο και ερχόντουσαν ίσως και για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο του κινήματος που ανταποκρίθηκε στα καλέσματα που έγιναν και έδειχνε την αλληλεγγύη του.

Ειδικότερα, από τη Δευτέρα και μετά πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι, γέμιζαν το χώρο του αμαξοστασίου δίπλα στην πύλη στην Εθνική Οδό. Η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας σωματείων, συλλογικοτήτων, συνελεύσεων και εργαζομένων αποτέλεσε μια μικρή ένδειξη της κομβικότητας του αγώνα που δίναμε για το σύνολο της εργατικής τάξης στην Ελλάδα. Η αδυναμία αυτής της συνάντησης να καταλήξει σε συγκεκριμένες αποφάσεις και ένα πλάνο δράσης για το επόμενο διάστημα απέδειξε για άλλη μια φορά την άρνηση των εργατοπατέρων να παραχωρήσουν έστω και μία σπιθαμή από την εξουσία τους σε κινηματικές διαδικασίες, την εμμονή τους στο να περιορίσουν τον αγώνα σε τηλεοπτικές αντιπαραθέσεις και μας στέρησε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε το αμαξοστάσιο σε πραγματικό κέντρο του αγώνα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Πέμπτη 24 Ιανουαρίου και ενώ η κούραση, σωματική, ψυχολογική αλλά και οικονομική έχει ενταθεί, το Δ.Σ του σωματείου εμμένει σε τηλεοπτικά διαγγέλματα και παίζει τα ρέστα του σε μια απονενοημένη προσπάθεια πίεσης προς το υπουργείο για να βρεθεί μια μέση λύση στο «πρόβλημα». Καθώς όμως το καθεστώς έκτακτης ανάγκης δεν αφορά μονάχα καταληψίες, διαδηλωτές, μετανάστες και λοιπές «περιθωριακές» ομάδες αλλά όλους μας, δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί «λύση» μέσα από οδούς περασμένων εποχών. Κι αν από την πλευρά μας δεν ήταν εφικτό να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις και αδυναμίες, το κράτος με μεγάλη ευκολία δείχνει πως δεν σταματά σε τίποτα στην πορεία του προς τον ολοκληρωτισμό.

Το διάγγελμα της απόφασής τους για την επίταξή μας αλλά και η εισβολή των μπάτσων στο αμαξοστάσιο τα ξημερώματα της Παρασκευής 25/1 και ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός από τα στρατεύματα κατοχής, αποδεικνύουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο την κοινή μοίρα όλων όσων αντιστέκονται. Τα συναισθήματα που αφήνει αυτό το απεργιακό δεκαήμερο σίγουρα είναι πολλά και ανάμεικτα. Οργή και θυμό για την καταστολή που δεχθήκαμε αλλά και απογοήτευση και απορία για την αδυναμία του Δ.Σ. να διαχειριστεί την κατάσταση στην πιο κομβική μέρα του αγώνα. Όταν το κράτος εξαπέλυσε την επίθεσή του εναντίον μας, τα εκλεγμένα μέλη του σωματείου δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Αποδείχτηκε πως δεν υπήρχε πλάνο για μια τόσο οριακή κατάσταση και τα γεγονότα τους ξεπέρασαν. Ειδικότερα το μπάχαλο που επικράτησε την Παρασκευή είχε σαν αποτέλεσμα να μείνουν ξεκρέμαστοι οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επηρεασμένοι και από τις προτροπές δικηγόρων, φίλων, γνωστών και χωρίς να υπάρχει μια ξεκάθαρη θέση από το Δ.Σ. αδυνατούσαν να βρουν τρόπους αντίστασης και αντίδρασης στην επίταξη.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό για το πως κινηθήκαμε, τι έπρεπε να κάνουμε, ποια λάθη έγιναν και πως πρέπει να κινηθούμε από εδώ και μπρος, θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Θα περιοριστούμε στα βασικά γιατί το ζήτημα δεν είναι τι λέμε εμείς αλλά στην πράξη, πώς θα μπορέσουμε να απαντήσουμε στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η αδυναμία του Δ.Σ δεν αφορά μόνο την Πέμπτη. Συνολικά αυτό το δεκαήμερο δεν έγινε καμία κίνηση από το Δ.Σ για να δημιουργηθεί απεργιακή επιτροπή ώστε να υπάρξει ο απαραίτητος συντονισμός με τον αλληλέγγυο κόσμο και το κίνημα γενικότερα και να μετατραπεί το αμαξοστάσιο σε κέντρο αγώνα. Η πρόταση που κάναμε στη συγκέντρωση της Δευτέρας για απεργιακή συνέλευση έπεσε στο κενό.

Δεν υπήρξε καμία διαδικασία που θα οργανώσει και θα τρέξει τα πράγματα. Θα έπρεπε τουλάχιστον από τη Δευτέρα να υπάρχουν κάθε μέρα εκδηλώσεις στο αμαξοστάσιο, να βγούμε οργανωμένα οι εργαζόμενοι στο δρόμο, με πορείες και συγκεντρώσεις, με μοιράσματα ανακοινώσεων στους επιβάτες, να μετατρέψουμε την απεργία από μια στενή εργατική διεκδίκηση σε μια συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, με το σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Απέναντι σε ένα κράτος μηδενικής ανοχής και έκτακτης ανάγκης, είναι αναγκαίο να ριζοσπαστικοποιηθούν οι δομές και οι πρακτικές του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα σωματεία θα πρέπει να φύγουν από τον αποκλειστικό έλεγχο των συνδικαλιστών και να ανοιχτούν στους εργάτες. Να αντιληφθούμε επιτέλους ότι το σωματείο είμαστε εμείς, και εμείς θα πρέπει να αποφασίζουμε για το τι θα γίνει. Είναι απαραίτητο τα σωματεία να απευθυνθούν στην κοινωνία, να διεξάγουν αγώνες μαζί με το κίνημα, εντάσσοντας στη λογική και στα αιτήματά τους την ικανοποίηση των αναγκών της εργατικής τάξης συνολικά.

Αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση είναι να μην υποταχθούμε. Συνάδελφοι μπορεί να χάσαμε μία μάχη αλλά ο πόλεμος όχι μόνο δεν χάθηκε αλλά για εμάς μόλις άρχισε. Τώρα είναι η ώρα να βγούμε μπροστά. Κάθε πράξη αντίστασης είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αυτό το απεργιακό δεκαήμερο ας αποτελέσει εφαλτήριο ακόμα πιο μαχητικών απεργιών και συγκρούσεων με τη διοίκηση, με την κυβέρνηση, με τις δυνάμεις καταστολής και όλους όσους θέλουν να μας υποτάξουν.

Για αυτό πρέπει να υπάρξει μαζική παρουσία στη Γενική Συνέλευση. Μια συνέλευση όπου θα εκτιμήσουμε τι έγινε και πως θα δράσουμε στο άμεσο μέλλον. Κατά τη γνώμη μας θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή να βγουν αφίσες και ανακοινώσεις, να πραγματοποιηθούν παρεμβάσεις σε σταθμούς, να βγούμε στο δρόμο και να επιβάλλουμε την άρση της επίταξης. Να δείξουμε σε όλους πως τίποτα δεν τελείωσε. Όλα αυτά όμως θα πρέπει να τα αποφασίσουμε συλλογικά και συλλογικά θα πάρουμε την ευθύνη των επιλογών μας.

ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 30/1 13:30 ΣΤΟ ΑΜΑΞΟΣΤΑΣΙΟ ΣΕΠΟΛΙΩΝ
ΑΜΕΣΗ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΑΞΗΣ
ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ 

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ στους ΧΩΡΟΥΣ του ΜΕΤΡΟ
«ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ»
http://taxikometopo.wordpress.com
taxikometopo@gmail.com”